PANTIP.COM : W3821680 [ข้อตกลงก่อนจะรัก] ตอนที่ : 6/2 (แหะๆ หายไปหลายวัน คงไม่ว่ากันนะคะ^ ^) [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

ร้านที่เจษฎาเลือกเป็นร้านอาหารไทยที่ตกแต่งแบบร่มรื่นน่านั่งไม่น้อยทีเดียว บรรยากาศสบายๆ
แบบเป็นธรรมชาติจริงๆ ไม่ได้ผ่านการปรุงแต่งอย่างตั้งใจเหมือนอย่างหลายๆ ร้านทำนั้นอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่
ทำให้เจษฎาเลือกที่จะพาวิชชุดามาที่ร้านนี้

เนื่องด้วยสภาพอากาศที่ฝนกำลังจะตั้งเค้าอย่างนี้ทำให้ทั้งคู่เลือกที่จะนั่งด้านในของร้านซึ่งเป็นห้องแอร์
เย็นฉ่ำสบาย

“ร้านนี้บรรยากาศดีนะ” วิชชุดาเอ่ยกับเขาพลางมองไปรอบๆ

เจษฎายิ้มเมื่อเห็นว่าวิชชุดาดูผ่อนคลายลงกว่าตอนที่อยู่ในรถมาก “ผมกะแล้วว่าคุณต้องชอบ”

หญิงสาวพยักหน้า “ก็นะ ร้านแบบที่เอาต้นไม้มาปักๆ ให้เหมือนกับว่ามันขึ้นเองทั้งๆ ที่มีไม้คอยดามอยู่
ตรงโคนต้น หรือพวกต้นไม้ประหลาดๆ อย่างกับหลุดไปอยู่บาหลี หรือว่าไอ้พวกที่จัดร้านรถครึ้มอย่างกับป่าพรรค์
นั้นมันน่าพิสมัยที่ไหนล่ะ ยุงกัดก็เท่านั้น ส่วนอาหารก็รสชาติก็พอๆ กับข้าวแกงจานละยี่สิบนั่นแหละ”

เจษฎาส่ายหน้าด้วยความระอาปนขำกับทัศนคติที่แสดงออกมาอย่างเผ็ดร้อนของเธอ

“คุณก็พูดซะเสียเลย ร้านแบบนั้นน่ะ เขาลงทุนกันเป็นล้านๆ นะคุณ”

“แล้วไงล่ะ?” เธอเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ก่อนจะหยุดบทสนทนาลงชั่วคราวเมื่อบริกรนำอาหารที่สั่งมาเสิร์ฟ

“ลงทุนเป็นล้านๆ...สุดท้ายก็ตามกระแสเขาอยู่ดี ขนาดชื่อร้านก็ยังชื่อแนวๆ เดียวกันเลย อย่างพวกร้านที่
มันออกแนวบาหลีหน่อยๆ ก็ตั้งชื่อคล้ายกัน พวก เรือนดาหลา บาหลีเฮ้าส์ วิมานลั่นทม แล้วก็อะไรอีกเป็นพะเรอ
เกวียน แต่สุดท้าย ความหมายมันก็สื่อออกมาอย่างเดียวกัน พวกแบบนี้น่ะเขาเรียกว่า ไม่มีสไตล์เป็นของตัวเอง”
หญิงสาวกล่าวพลางจิ้มทอดมันกุ้งในจานมาใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ (เอ๊ะ...คุ้นๆ นะ ไอ้มุกทอดมันกุ้งเนี่ย -__-‘)

“ก็คนที่เขาทำธุรกิจเขามองไม่เหมือนคุณนี่ อะไรที่มันกำลังเป็นที่นิยมก็ต้องหมายความว่ามันเป็นช่อง
ทางลงทุนได้ เขาไม่มานั่งมองอะไรให้มันแปลกแหวกแนวอย่างพวกคนทำงานศิลปะแบบคุณหรอก”

“แต่คุณก็ต้องคิดดูนะว่าถ้าเกิดความนิยมขึ้นมันก็ต้องมีช่วงเวลาของมัน พอเสื่อมความนิยมลงคนกินก็
ต้องหันหน้าไปหาค่านิยมใหม่ๆ ส่วนร้านพวกนี้ก็จะพากันปิดตัวลง... ธุรกิจฉาบฉวยแบบนี้ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
หรอก ฉันเห็นเหมือนมันเป็นของเล่นของพวกเศรษฐีมากกว่า”

เจษฎาอมยิ้มกับความคิดของวิชชุดา เขาคิดไม่ผิดจริงๆ ที่สนใจผู้หญิงที่เขามองเธอว่าเป็นคนประหลาดๆ
ในตอนแรก เพราะถึงแม้ว่าวิชชุดาจะทำงานเกี่ยวกับศิลปะ แต่ความคิดความอ่านของเธอในเชิงธุรกิจก็ดูไม่เหมือน
คนที่เรียนศิลปะเพียงอย่างเดียวเลยสักนิด

“คุณพูดไม่เหมือนพวกอาร์ตติสท์สักเท่าไหร่เลยนะ”

“ก็นะ...มันเป็นเพราะสายเลือดล่ะมั้ง” หญิงสาวยักไหล่ “ฉันก็แค่เด็กโชคดีคนหนึ่งที่มีโอกาสได้เรียนรู้
อะไรมากกว่าคนธรรมดาก็เท่านั้นเอง”

“นั่นสิ...ผมเองก็อยากรู้ว่าคุณจบจากที่ไหน เผื่อว่าคุณอาจจะเป็นรุ่นหลาน หรือ เหลน รหัสของผมก็ได้”

วิชชุดาหัวเราะกับคำพูดของเขา ก่อนจะเอ่ยตอบ “น่ากลัวว่าจะไม่ใช่ทั้งสองอย่าง เพราะมหาวิทยาลัยที่
ฉันเคยเรียนอยู่น่ะ มันไม่มีประเพณีพี่รหัสน้องรหัสหรอก”

“มหาวิทยาลัยไหนกันถึงได้ไม่มีรุ่นพี่รุ่นน้อง” เขาขมวดคิ้ว

หญิงสาวทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่เขาก่อนจะตอบ “เก๊าะ ยูนิเวอร์ซิตี้ ออฟ แคลิฟอร์เนีย ลอสเองเจลลิส ไงล่ะคะ
คุณเจษฎา”

ทันทีที่เธอพูดจบ เจษฎาก็แทบจะปล่อยช้อนกับส้อมที่อยู่ในมือทิ้งลงจานและทำสีหน้าชนิดที่ว่าตลกที่สุด
เท่าที่วิชชุดาเคยเห็นมา ...ก็แน่ล่ะ ใครจะไปคิดว่าช่างภาพนิตยสารอย่างเธอจะจบจากมหาวิทยาลัยดังอันดับ
ท็อปเท็นของอเมริกา

“ยู.ซี.แอล.เอ.!!! นี่คุณกำลังหลอกผมเล่นอยู่เหรอเนี่ย?”

“อ้าว คุณไม่เชื่อที่ฉันพูดเหรอ?” เธอแกล้งทำหน้าเหรอหรา

“ใครเชื่อก็บ้าเต็มทีแล้ว คนจบมหาวิทยาลัยดังระดับโลกขนาดนั้นเขาไม่มานั่งทำงานเป็นช่างภาพประจำ
นิตยสารแบบนี้หรอก ขนาดบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ว่าเขี้ยวขนาดไหน แค่ยื่นวุฒิเข้าไปเขาก็แทบจะอุ้มเข้าไปทำงานแล้ว
อีกอย่างหนึ่ง...มหาวิทยาลัยนี้เขามีชื่อทางด้านวิชาบริหารธุรกิจไม่ใช่หรือไง ได้ยินน้อยมากเลยนะที่จะมีคนไทยไป
เรียนเพื่อเอาปริญญาทางด้านศิลปะมาน่ะ”

ชายหนุ่มมองเธออย่างพิจารณา ใครจะไปเชื่อ...ว่าแม่สาวตรงหน้าเขาคนนี้จะจบจากมหาวิทยาลัยดัง
ขนาดนั้น บุคลิกก็ไม่ให้ นิสัยก็... เอ่อ...อย่าพูดถึงเลยดีกว่า เอาเป็นว่า โดยรวมแล้วดูยังไงก็ไม่เข้าเค้า เว้นแต่ว่า
พวกเสื้อผ้าเครื่องประดับที่เธอสวมอยู่ก็พอมีราคาอยู่บ้างหรอก อย่างนาฬิกาข้อมือแบบสปอร์ตที่เธอสวมอยู่นั้นก็
ยี่ห้อดังเสียด้วย ราคาก็คงจะราวๆ ห้าหมื่นหย่อนๆ หรือเสื้อผ้าที่ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งตัวดูเซอร์ๆ หรือ ฮิพฮอพแค่ไหน
แต่ป้ายยี่ห้อที่ติดอยู่ที่เสื้อแต่ละตัวเขาคะเนได้เลยว่าราคาไม่ต่ำกว่าพันบาทแน่นอน... แต่ก็นั่นแหละ ไม่ว่ามองยัง
ไงๆ ก็ไม่เหมือนกับพวกหัวกะทิที่จบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำเลยจริงๆ

วิชชุดาหัวเราะออกมาด้วยความสุดกลั้นกับสีหน้าของเขาอยู่นาน ก่อนที่จะหยุดเมื่อรู้สึกว่าตัวเองตกเป็น
เป้าสายตาของผู้คนภายในร้าน เธอกระแอมเบาๆ แล้วปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติดังเดิม

“คือ...จะว่าไงดีล่ะ” เธอทำท่าคิดเพื่อเรียงลำดับเรื่องราวที่จะเล่าให้เขาเข้าใจโดยง่าย “ฉันมีเลือดนักธุรกิจ
ของพ่อ แล้วก็เลือดศิลปินของแม่รวมอยู่ในตัวน่ะ ตอนแรกฉันก็เรียนทางด้านบริหารธุรกิจนี่แหละ แต่ไปๆ มาๆ มัน
เซ็ง ก็เลยเรียนด้านศิลปะด้วย”

“สรุปคือ คุณได้ปริญญาตรีสองใบจากมหาวิทยาลัยนี้ ว่างั้น?” เขาเอ่ยถามแม้ว่าใจยังไม่อยากจะเชื่อนัก
ก็ตาม

“ก็งั้นแหละ พอเรียนจบเขาก็ให้มาสองอันจริงๆ นี่” เธอพูดเหมือนกับไอ้สิ่งที่เธอพูดนี้เป็นสิ่งสามัญ
ธรรมดาที่ใครๆ ก็ทำได้ ก่อนที่จะยกแก้วน้ำขึ้นจิบ

“ให้ตายเถอะ...ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ” เขากุมขมับตัวเองก่อนที่จะเงยหน้าถามเธอต่อ “แล้วจบมาดีกรี
ดีขนาดนี้ทำไมมาเป็นช่างภาพได้ล่ะ เงินเดือนของช่างภาพนี่น้อยกว่าเงินเดือนที่คุณควรจะได้ตามวุฒิไม่ใช่หรือไง”

“ความจริงฉันเองก็คิดไว้ตั้งแต่ตอนเรียนจบแล้วว่าคงจะต้องมาช่วยงานของทางบ้าน แต่แม่ฉันดันบอกว่า
ฉันยังช่วยงานที่บ้านไม่ได้ เลยปล่อยเกาะลอยแพฉันให้หางานทำเอาเองก่อนเพื่อหาประสบการณ์ไปก่อน”

“คุณก็เลยมาทำงานที่นี่ ว่างั้นเหอะ” เขาสรุป

“ช่าย...” เธอลากเสียงยาวเป็นการยืนยัน ก่อนจะเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้แล้วนั่งมองเขาทานข้าวต่อ เนื่อง
ด้วยว่าเธออิ่มแล้ว

“ไม่ทานต่อแล้วเหรอ?” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้แตะต้องอาหารตรงหน้าอีกนอกจากทอดมันกุ้งที่
ลงไปนอนในกระเพาะเธอหมดแล้ว

“ฉันอิ่มแล้ว...” วิชชุดากล่าวพลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบ

“เหรอ วันนี้คุณทานน้อยจัง” เขาตั้งข้อสังเกต

หญิงสาวถอนใจ ประกายวาววับในดวงตาเลือนหายไปเมื่อเขาทัก “ความจริงแล้ว...ฉันไม่ค่อยหิวสัก
เท่าไหร่น่ะ... แล้วก็มีเรื่องบ้าๆ บอๆ ควรกวนใจอยู่ด้วย”

“เรื่องอะไรเหรอ?”

วิชชุดานิ่งคล้ายกับกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะเล่าให้เขาฟังดีหรือไม่ แต่ในท้ายที่สุด...

“เรื่องไร้สาระน่ะ ช่างมันเถอะ” (แล้วจะไปชงเรื่องให้เขาอยากรู้ทำม๊าย... -___-‘ : ตัวZ) แล้วเธอก็ส่งยิ้ม
บางๆ ให้กับเขา เมื่อเห็นแววตาของเจษฎาฉายรอยผิดหวังอยู่แว่บหนึ่ง

“แต่ยังไงก็ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ขอบคุณจริงๆ”

“ไม่เป็นไรหรอก ผมก็แค่อยากให้คุณรู้สึกดีขึ้นก็เท่านั้นเอง” เจษฎายิ้มรับคำขอบคุณของหญิงสาว

...เธอยังไม่คิดจะเปิดใจรับเขาแบบเต็มๆ บางที...เขาอาจจะต้องรอไปอีกสักระยะหนึ่ง แม้ว่าในส่วนลึกๆ ในใจเขา
เริ่มคาดเดาอะไรบางอย่างได้แล้วว่า เหตุผลที่เธอมีอาการแปลกๆ ไปนั้นมาจากสาเหตุใด

((โปรดติดตามตอนต่อไป...)

ตอนนี้สั้นไปนิด แต่ตอนหน้าสัญญาว่าจะยาวววววว แน่ๆ ค่ะ ^ ^

รัก คนอ่านค๊า....
แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 48 19:34:21

จากคุณ : ตัว(Z) - [ 20 ต.ค. 48 19:33:20 ]