ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า รู้สึกถึงความหนักอึ้งที่กดทับมาลงเปลือกตา เมื่อพยายามจะลุกก็กลับหน้ามืด สุดท้ายทำได้แต่ล้มตัวลงนอน เจ็บที่หน้าอกด้านซ้ายหนึบๆ และ หนักขึ้นๆ ... มันเจ็บจนทำได้แต่นอนคุดคู้ กอดตัวเองเอาไว้ ....หรือเวลาจะหมดลงแล้ว .... ยังหลอก ยัง ...อย่างน้อยต้องไม่ใช่ตอนนี้ ... ขออย่าให้เป็นตอนนี้เลย... ขออีกสักหน่อย ขอเวลาอีกสักหน่อย
คุณดา.... อ้าวเป็นอะไร ไม่สบายเหรอ แรงยวบของเตียงทำให้รู้สึกได้ เธออยู่ข้างๆ ผมแล้ว
ที่หน้าผากเหงื่อออกเยอะเลย ไหวไหม ตามหมอไหม เธอลุกลี้ลุกลน ได้แต่ใช้แขนเสื้อของเสื้อแขนยาวที่เธอสวมอยู่ ซับเหงื่อที่หน้าผากของผม
ไม่เป็นอะไร ไม่ได้เป็นอะไรมาก หน้ามืดนิดหน่อย พยายามทำเสียงให้ดูว่าผมไม่เป็นอะไรจริงๆ
... ร้อนเหรอเหงื่อออกเต็มเลย เช็ดตัวไหม ผมพยักหน้า ทั้งๆที่รู้ว่า ที่เหงื่อออกนั้น มันไม่ใช่เพราะความร้อน แต่มันเป็นเพราะความเจ็บ ที่รู้สึกอยู่ทุกๆ ขณะจิตนี้ต่างหาก
ไม่ตามหมอแน่นะ
ขอหยุดงานสักวันคงไม่เป็นอะไร วันนี้หนูไปกับคุณวัฒน์ได้มั้ย หรือให้คุณดาไปส่งมั้ย ไหวนะ ยังไหว ผมพยายามจะลุกจากท่าที่นั่งเอนพิงหมอน แต่ติดที่มือบางนั้น แตะไว้ที่หน้าอกเป็นเชิงให้ไม่ต้องลุกไปไหน
คุณดาป่วย ไม่สบาย จะให้ทิ้งไปไหน ....วันนี้จะเป็นพยาบาลจำเป็นหล่ะคอยดู เธอพูดอย่างหมายมั่น มันทำให้ผมเป็นสุข กับท่าทางเด็กๆ ของเธอ ... อาการเจ็บที่ว่า ไม่รู้มันหายไปไหนหมด.... เธอของผม เก่งขึ้นทุกวันแล้ว ...
ไม่รู้หลับไปตอนไหน ตื่นขึ้นมาอีกที คุณก็นั่งมองมาที่ฉันอยู่ก่อนแล้ว รู้สึกว่าตัวเองแย่จัง ขนาดคุณป่วย ฉันยังเผลอหลับไปได้ ถ้าไม่ใช่เจ้าหมาอ้วน เอาจมูก มาดุนๆ ที่ขา คงไม่รู้สึกตัว ภาพคุณที่นั่งพิงหลังกับเตียง มีผ้าห่มคลุมอยู่ มันทำให้รู้สึกว่าคุณผอมลงไป ... หรือเพราะเราใกล้กันทุกวัน จึงไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไร
คิดอะไรอยู่ ... คุณดาถามมา
เปล่า แค่คิดว่าคุณดา ผอมลงรึเปล่านะ พักนี้ไม่ค่อยได้ไปวิ่งด้วย ... รู้สึกไม่สบายมากี่วันแล้ว บอกมาตามตรงนะ
ทำไมหมอดุจัง ฮึ ...คิดมากรึเปล่า ไม่ได้ไปวิ่งต้องอ้วนขึ้นต่างหาก คุณทำเฉไฉ ฉันทำได้แค่ดึงมือคุณมาแนบกับแก้ม รู้สึกไปเองรึเปล่า ว่าแววตาคุณดูหม่นลงขึ้นทุกวันๆ คุณเหมือนมีอะไรปิดบัง ..
คุณดา รู้มั้ย อยู่เมืองไทยฉันไม่มีใครเลยนะ ... พ่อแม่ ก็ไม่มี ... พี่น้องก็ไม่มี ฉันมีแต่เพื่อน ซึ่งเค้าก็มีหน้าที่ของเค้าใช่มั้ย ...... แต่พอมาอยู่นี้ฉันมีคุณนะ ... ถ้าคุณทิ้งฉันไปอีกคน ... ฉันก็ไม่เหลือใครแล้ว .... คุณอย่าทิ้งฉันไปนะ ... คุณเป็นอะไรคุณต้องบอกฉันนะ เราจะค่อยๆ แก้กันไป ... นะคุณดานะ คุณดึงตัวฉันขึ้นไปบนเตียง กอดฉันไว้ทั้งตัว แนบศีรษะฉันไว้กับอกคุณ ฉันได้แต่พูด อู้อี้
สัญญาได้มั้ย... สัญญาจะไม่ทิ้งนะ ... ห้ามทิ้งกันนะคุณดา ไม่รู้อะไร ดลใจให้ฉันพูดแบบนั้น แค่คุณดาไม่สบายนิดหน่อยมันทำเอาคนอย่างฉัน กลัวได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ .... ฉันเป็นอะไรไป .... ต่างกันมากมายกับฉันคนเดิม ... คนที่ไม่รู้จักความรัก ที่เมืองไทย
สัญญา ...
..................
จากคุณ :
ออนลี้ 
- [
22 ต.ค. 48 03:55:26
]
.:: สัญญา ขอบฟ้า และความทรงจำของสองเรา 5 ::.
