สายลมที่พัดแผ่วๆในตอนเช้าของวันเสาร์วันหนึ่งในตอนต้นฤดูหนาวเย็นสบายชวนให้ขี้เกียจ เมฆสีขาวเป็นปุยลอยเอื่อยๆอยู่กลางท้องฟ้าสีครามใสที่มีแดดอ่อนๆทอส่งมาเป็นระยะ กลิ่นหอมๆของดอกสายหยุดที่บานตอนเช้าส่งฟุ้งขจรไปทั่ว

หญิงสาวในชุดกระโปรงสีฟ้ายืนเหม่ออยู่คนเดียวเงียบๆ ภายใต้สภาพแวดล้อมสงบ ผมยาวหยักโศกนิดๆถูกรวบไว้ด้วยโบสีน้ำเงินแก่ มีบางส่วนหลุดมาเคลียคลออยู่ที่วงหน้าขาว ดางตาโตที่มีขนตางอนล้อมเป็นกรอบหลุบต่ำชั่วครู่ พร้อมกับริมฝีปากบางที่เม้มลงเมื่อนึกถึงเรื่องบางเรื่อง

มือเรียวๆยกขึ้นมาลูบที่ใบหน้านวลนั้นเบาๆ คล้ายต้องการขับไล่เรื่องบางเรื่องให้ออกไปจากสมอง แต่จนถึงช่วงบ่ายของวันนั้น หญิงสาวก็ยังคงยืนเหม่อมองท้องฟ้าอยู่ที่เดิมเงียบๆเพียงลำพัง

-----------------------------------------------------------

บ้านหลังนั้นเป็นบ้านไม้หลังเก่า รอบๆตัวบ้านมีต้นไม้ใหญ่น้อยปลูกไว้เต็ม ส่วนหนึ่งของตัวบ้านถูกกันไว้เพื่อทำเป็นศาลาไม้เล็กๆ ที่บริเวณรอบๆศาลานั้นเต็มไปด้วยกอไม้ดอกหอม มะลิ ราชาวดี พุ่มนมแมว ชมนาดและเล็บมือนางที่เลื้อยกระหวัดไปรอบๆเสาศาลา

หมาพันธ์ทางสองสามตัวที่หญิงสาวเลี้ยงไว้นอนหมอบอยู่ภายในศาลานั้นอย่างขี้เกียจ บางตัวผงกหัวขึ้นมองหญิงสาวที่ยืนเหม่ออยู่เป็นระยะๆ สักพักก็ลุกขึ้นวิ่งเหยาะๆมาหาหญิงสาวพลางเลียที่มืออย่างปลอบใจ

" หืม มีอะไรเหรอ น้ำตาล น้ำข้าว หิวข้าวเหรอถึงมาเลียมือ เมื่อกี้เพิ่งกินข้าวไปเองนี่นา "

หญิงสาวก้มลงไปลูบหัวหมาเบาๆพร้อมกับคุยกับเพื่อนที่แสนซื่อสัตย์ทั้งสอง

" นี่ถ้าชั้นมีใครสักคนที่รักชั้นได้อย่างพวกเจ้านี่นะ ชีวิตนี้คงจะรื่นรมย์กว่านี้ไม่น้อยเลยทีเดียว แต่เอาเถิด เท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันก็ดีอยู่แล้วนี่นา "

หญิงสาวรำพึงกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินนำหน้าหมาทั้งสองตัวเข้าบ้านไป

------------------------------------------------------------

ดึกมากแล้ว เสียงจักจั่นเรไรดังก้องไปทั่ว คืนนี้เป็นคืนข้างแรม ดาวดวงเล็กๆที่กระจายอยู่เต็มท้องฟ้าจึงส่องแสงวิบวับไปทั่ว บนระเบียงชั้นสองของบ้านไม้หลังเล็กนั้นมีเก้าอี้โยกตั้งอยู่ บนเก้าอี้นั้นมีร่างบางๆในชุดเสื้อคอจีบแขนกุดสีขาวกับผ้านุ่งยาวกร่อมเท้าสีเขียวแก่นั่งอยู่ หลอดไฟนีออนดวงยาวส่องแสงขาวนวลกระจายไปทั่ว ที่ตักนั้นมีหนังสือเล่มหนาวางอยู่ หน้าที่เปิดค้างถูกคั่นไว้ไม่ให้ปลิวด้วยที่คั่นหนังสือทำเองจากใบไผ่ หญิงสาวพึมพำกับตัวเองออกมาเบาๆเป็นโคลงบทหนึ่งจากหนังสือนั้น

" สายหยุดหยุดกลิ่นฟุ้ง ยามสาย
สายบ่หยุดเสน่ห์หาย ห่างเศร้า
กี่คืนกี่วันวาย วางเทวษ ฤาแม่
ถวิลทุกขวบค่ำเช้า หยุดได้ ฉันใด "

ดวงตาสวยนั้นค่อยๆปิดลงพร้อมๆกับหยาดน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินออกมา ก่อนที่ปากสวยได้รูปจะย้ำประโยคสุดท้ายออกมาอีกครั้ง

" ถวิลทุกขวบค่ำเช้า หยุดได้ ฉันใด "
----------------------------------------------------------

(อ่านต่อตอนที่ 2)

แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 48 23:47:45