ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ)          กิติศัพท์แห่งความงดงามอ่อนช้อยของลี่หยุนได้ลอยละล่องเข้าสู่พระราชวังหลวงอย่างรวดเร็วราวกับลมหนาวในฤดูเหมันต์ รูปโฉมโนมพรรณของลี่หยุนได้กลายเป็นหัวข้อสนทนาในหมู่ขุนนางทั้งหนุ้มและชราอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหมดรสชาด และแล้ว ในวันหนึ่ง เมื่อองค์จักพรรดิเสด็จออกว่าราชการ ณ ท้องพระโรงใหญ่ ภายในพระราชวังหลวงนั้น          พระราชดำรัสหนึ่งที่ยังความตื่นตะลึงให้เกิดแก่เหล่าขุนนางอำมาตย์ทั้งมวลนั้นก็คือ          " ข้าอยากจะยลโฉมบุคคลที่พวกเจ้าพากันพูดถึงกันอยู่ทุกวี่วันนี้สักครั้ง อยากรู้นักว่าจะงดงามกว่าพระมเหสีของเราหรือไม่ "          เหล่าขุนนางต่างพากันตกใจในพระราชดำรัส เสียงซุบซิบดังครืนอยู่คราหนึ่งจึงสงบ และหลังจากวันนั้นไม่นานนัก ลี่หยุนก็ถูกนำตัวเข้าสู่พระราชวังหลวงอย่างรวดเร็ว          ท่ามกลางสายตามากมายหลายคู่ในท้องพระโรงที่จ้องมองมายังลี่หยุนผู้กำลังเดินเข้ามานั้น ลี่หยุนรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแห่งกามราคะทั่คุกรุ่นและซ่อนเร้นอยู่ในจิตใจของขุนนางเหล่านั้น ลี่หยุนได้กลายเป็นจุดสนใจของชายทุกผู้ในท้องพระโรงวังหลวง องค์จักรพรรดิทรงทอดพระเนตรมายังลี่หยุนด้วยพระทัยระทึกแลตื่นตะลึง          " ไม่น่าเชื่อว่าจะงดงามปานนี้ แม้อิสตรีชาววังยังทาบไม่ติด "          หลังจากวันนั้น ช่วงชัวิตของลี่หยุนก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป องค์จักรพรรดิทรงพระราชทานวังแห่งหนึ่งให้ลี่หยุนได้พำนัก ยังความตื่นตะลึงแก่พระมเหสีและเหล่านางสนมกำนัลนับพันเป็นอันมาก หากแต่ลี่หยุนกลับใช้ชีวิตอยู่ในวังอย่างไม่มีความสุข เขาถูกแวดล้อมไปด้วยบรรดาขันทีทั้งหลายซึ่งมีทั้งร้ายและดีระคนกัน          องค์จักรพรรดิทรงแวะเวียนมาหาลี่หยุนอยู่เนืองๆ ราวกับลี่หยุนเป็นพระชายาองค์ใหม่ ยังความไม่พอพระราชหฤทัยแก่พระมเหสีเป็นที่ยิ่ง และในวันหนึ่งนั้น พระมเหสีก็ทรงมีพระดำรัสทูลถามองค์จักรพรรดิว่า          " พระองค์จะทรงเลือกผู้ใดเพคะ ระหว่างหม่อมฉัน กับ... กับบุคคลผู้นั้น "          " จะให้ข้าเลือกจริงๆนะหรือ "          องค์จักรพรรดิตรัสจบ ดวงพระเนตรแห่งพระมเหสีก็เบิกโพลง ทรงไม่คาดคิดมาก่อนว่าองค์จักรพรรดิจะตรัสด้วยพระสุรเสียงจริงจังเช่นนี้ได้ ในที่สุด พระมเหสีก็มิทรงรอคำตอบใดๆ ทรงสะบัดพระวรกายจากไปในทันที          หลังจากนั้นไม่นานนัก ข่าวร้ายก็บังเกิด เมื่อพระมเหสีทรงตัดสินพระทัยกระทำอัตวินิบาตกรรมพระองค์เองด้วยมีดปลายแหลม ข่าวนี้ยังความตกตะลึงแก่บรรดาพสกนิกรทั้งมวลเป็นยิ่งนัก หากแต่กลับมิได้ทำให้องค์จักรพรรดิทรงหยุดความลุ่มหลงคลั่งไคล้ที่ทรงมีต่อลี่หยุนไปได้ไม่ ซ้ำร้าย ยังทรงมีพระดำรัสขับไล่บรรดานางสนมกำนัลออกไปจนหมดทั้งพระราชวังหลวง ยังความตกตะลึงพรึงเพริดแก่บรรดาขุนนางอำมาตย์ทั้งมวลเป็นที่สุด          สาเหตุที่ทรงกระทำเช่นนั้น ได้มีผู้ร่ำลือกันไปว่า องค์จักรพรรดิทรงเล็งเห็นว่าไม่มีอิสตรีใดงามเท่าลี่หยุนนั่นเอง          ในวันชุมนุมพลของกองทัพ ขณะที่องค์จักรพรรดิเวด็จประทับยืนอยู่ในพลับพลาที่ประทับบนกำแพงพระราชวังเพื่อทอดพระเนตรการถวายสัตย์ปฏิญาณของบรรดาขุนศึกและทหารหาญทั้งมวลที่เบื้องล่าง ข้างพระวรกายของพระองค์ก็มีลี่หยุนยืนเคียงขนาบอยู่มิห่าง          ลี่หยุนในขณะนี้อยู่ในชุดเครื่องแต่งกายอย่างสตรีชาววังอันงดงาม เครื่องสำอางค์และเครื่องประทินโฉมได้ส่งให้ความงามของลี่หยุนขจรไกลไปในหมู่ขุนพลและเหล่าทหารกล้านับหมื่นนับแสนทั่วลานกว้างหน้าพระราชวังหลวงอันตระการตา          หนึ่งในหมู่ขุนศึกชั้นผู้ใหญ่ที่ยืนเรียงรายอยู่หน้าสุดนั้น มีขุนศึกผู้หนึ่งซึ่งเคยมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับลี่หยุนมาก่อนยืนรวมอยู่ด้วย เขาสอดสายตาเพ่งมองดวงหน้สและเรือนร่างที่ยืนเคียงข้างองค์จักรพรรดิด้วยอารมณ์อันคุกรุ่นไปด้วยเพลิงเสน่หา          หลังจากวันนั้น ภายในวังต้องห้าม ขณะที่ลี่หยุนกำลังนั่งบรรเลงพิณอยู่ในศาลากลางน้ำ ท่ามกลางความรื่นรมย์ของอุทยานอันบรรเจิดกลางวังหลวง เหล่าขันทีต่างพากันวิ่งเล่นส่งเสียงดังอยู่รอบๆโดยที่ลี่หยุนมิได้สนใจพวกเขาเลยแม้แต่น้อย          ทันใดกันนั้นเอง...          ขุนศึกผู้นั้นก็ปรากฏกายขึ้นที่กำแพงวัง เขาร่อนกายลงเหยียบปลายดอกบัวในสระด้วยวรยุทธ์อันล้ำเลิศ ก่อนถีบทะยานร่อนกายเข้าไปในศาลา สายตาของลี่หยุนตื่นตะลึงกับภาพของขุนศึกผู้ซึ่งเขาเคยมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งต่อกันมาก่อนเก่า          สายพิณขาดสะบั้นลงด้วยแรงนิ้วอันเปี่ยมพลังเร่าร้อน ขุนศึกผู้กล้าตรงเข้าช้อนกายลี่หยุนให้หมุนเข้ามาแนบชิดอย่างช้าๆด้วยแววตาอันหวานฉ่ำ ลี่หยุนหลับนัยน์ตาลงพลางปล่อยใจให้เคลิบเคลิ้มไปกับอ้อมกอดอันอบอุ่นและแข็งแกร่งแห่งขุนศึกผู้อาจหาญ          " ข้ายังรอท่านอยู่เสมอ รอท่านมานานแสนนาน ตลอดเวลากว่าสิบปี "          ลี่หยุนพร่ำเพ้อ ในขณะที่ขุนศึกโน้มใบหน้าลงจุมพิตริมฝีปากของลี่หยุนอย่างละเมียดละไม บรรดาขันทีทั้งหลายต่างวิ่งกระจายหนีหายกันไปหลบซ่อนกันหมดด้วยความหวาดกลัวในสิ่งที่จะตามมา          " เจ้าเปลี่ยนไปมาก มากเกินกว่าจะเชื่อได้ว่าคือเด็กน้อยผู้นั้นเมื่อสิบปีก่อน "          เสียงอันนุ่มลึกของขุนศึกดังกึกก้องอยู่ในโสตประสาทของลี่หยุนไม่เสื่อมคลาย          " ท่านก็เช่นกัน ท่านเปลี่ยนไปมาก ดูคมเข้ม อบอุ่น ห้าวหาญกว่าก่อนเก่า "          " เพราะความหวงหาในตัวเจ้านั่นแหละ "          ขุนศึกกล่าวตอบ          หลังจากวันนั้น ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เริ่มแนบแน่นขึ้นเรื่อยๆ ภายใต้การรู้เห็นของบรรดาขันทีคนสนิท แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ทุกที่ย่อมมีคนโฉด และแล้ว ข่าวคราวความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ล่วงรู้ถึงพระกรรณองค์จักรพรรดิโดยขันทีเลวผู้หนึ่ง          ขันทีผู้นั้นแอบเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิในกลางดึกของคืนวันฝนตกอันเลวร้าย          " เจ้าว่าอะไรนะ "          องค์จักรพรรดิทรงพระดำรัสเสียงขุ่นข้อง          " เร็วเข้าเถิดพระเจ้าข้า "          ฉับพลัน ราวสายอสุนีบาตฟาดฟันลงสู่ผืนพสุธา องค์จักรพรรดิเสด็จโดยพระบาทอย่างว่องไวไปตามทางในอุทยาน มุ่งสู่วังต้องห้ามโดยมีขันทีเลวผู้นั้นตามเสด็จมาไม่ห่าง          ครั้นถึงห้องของลี่หยุน ทรงแลเห็นขุนศึกกำลังกอดตระกองลี่หยุนอยู่บนตียงอย่างแนบชิดก็ทรงพิโรธจัด ตรัสให้จับกุมบุคคลทั้งสองไปกักขังในทันใด เพื่อรอพระราชอาญาในเช้าวันรุ่งขึ้น          รุ่งอรุณอันหม่นหมอง          ณ ลานกว้างหน้าพระราชวังหลวง ลมร้ายแห่งความครุ่นแค้นได้กระพือพัดกระหน่ำเรือนร่างของลี่หยุนกับขุนศึกซึ่งถูกมัดตรึงไว้ด้วยกันกับเสาต้นหนึ่ง แสงแดดอันร้อนระอุเริ่มแผดเผาร่างทั้งคู่นั้นทีละน้อย ดวงพระเนตรแห่งองค์จักรพรรดิทรงทอดลงมาจากพลับพลาบนกำแพงวังอย่างกระหยิ่มในพระทัย          " หึ หึ หึ ... ให้มันรู้สำนึกไว้ ว่าใครจะมาเหยียบย่ำหยามเหยียดข้าไม่ได้ "          " ฝ่าพระบาททรงยิ่งใหญ่ที่สุดในปฐพีแล้วพระเจ้าข้า "          ขันทีเลวผู้นั้นส่งเสียงแหลมอยู่ข้างๆพลางจ้องมองร่างผู้ตกระกำลำบากทั้งสองที่กลางลานอันร้อนระอุด้วยความสมเพช          ร่างกายของลี่หยุนนั้นถูกแสงแดดแผดเผาจนเกรียมไหม้หม่นหมอง ลี่หยุนรู้สึกอ่อนล้า ในขณะที่ขุนศึกผู้กล้าแกร่งยังคงอดทนกับสภาพแวดล้อมอันเลวร้ายนี้ได้ ทั้งคู่ถูกมัดตรึงแล้วตากแดดตั้งแต่ตะวันขึ้นสู่ท้องฟ้าจนกระทั่งลับผืนพสุธาไป          หลังจากนั้น ลี่หยุนและขุนศึกก็ถูกนำตัวไปกักขังไว้ในคุกใต้ดินตามเดิม เพื่อรอการลงทัณฑ์ในเช้าวันรุ่งขึ้น องค์จักรพรรดิทรงมีพระประสงค์จะให้แสงแดดแผดเผาร่างทั้งคู่ให้แห้งเหี่ยวเฉาโรยราไปกับตาเลยทีเดียว          ภายในคุกอันมือสลัว มีเพียงแสงสว่างจากคบเพลิงซึ่งเสียบอยู่ที่ผนังทางเดินที่สาดส่องเข้ามา ขุนศึกผู้อาจหาญเอนร่างพิงผนังห้องโดยมีลี่หยุนเอนร่างอิงแอบแนบชิดเขา ลี่หยุนสอดแขนโอบกระชับกายขุนศึกแน่นพลางกระซิบอย่างแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวลว่า          " ข้ารักท่าน "          ขุนศึกก้มลงมองลี่หยุนคราหนึ่งจึงจุมพิตหน้าผากพลางเอ่ย          " ข้าก็รักเจ้า "          ในคืนวันหนึ่ง ชายชราผู้คุมห้องขังได้เล็งเห็นถึงความรักระหว่างลี่หยุนกับขุนศึก จึงได้เอ่ยปากขึ้นว่า          " ข้าจะปล่อยเจ้าทั้งสองให้เป็นอิสระ "          สายตาแห่งลี่หยุนเป็นประกายสดใสในทันที หากแต่ขุนศึกกลับเอ่ยขึ้นว่า          " หากทำเช่นนั้น องค์จักรพรรดิจะทรงประหารท่านแน่ "          " ข้าแก่แล้ว ลูกหลานก็ไม่มี หากแม้นจะตายเพื่อให้คู่รักได้สมหวังคงไม่เสียดายชีวิต เมื่อเจ้าทั้งสองออกไปได้แล้ว จบหนีไปให้ไกลแสนไกลที่สุด "          ขุนศึกค่อยๆเผยยิ้มออกมาด้วยความปิติศรัทธาในน้ำใจอันประเสริฐแห่งชายชราผู้นั้น          กลางดึก ท่ามกลางยอดหญ้าอันสูงท่วมศีรษะ กระแสลมอันกรรโชกแรงพัดยอดหญ้าปลิวไสวขณะที่ลี่หยุนกับขุนศึกพากันลุยฝ่าต้นหญ้าเพื่อหลบหนีจากปราการอันเลวร้าย ขุนสึกผู้กำยำประคองร่างลี่หยุนชำแรกแทรกหมู่ยอดหญ้ามุ่งสู่ป่าลึกอย่างรวดเร็ว          ดวงใจของทั้งสองเปี่ยมล้นไปด้วยความเกษมสุขสุดประมาณ ประหนึ่งนกตัวน้อยๆที่โจนทะยานออกจากกรงขังอันคับแคบกระนั้น          ใกล้สาง..          ณ ริมลำธาร ที่ซึ่งเมื่อสิบปีก่อน สองกายผู้โหยหาได้มาสารภาพความรู้สึกอันลึกล้ำต่อกันอย่างดื่มด่ำ          ขุนศึกเดินไปยังริมน้ำพลางฉีกเศษผ้าจากกายออกไปชุบสายน้ำอันเย็นฉ่ำขึ้นมา เขาบรรจงใช้ผ้าเปียกๆลูบไล้ชำระคราบความสกปรกจากใบหน้าและเรือนกายของลี่หยุนด้วยความปิติในจิตใจ ลี่หยุนจ้องมองดวงตาอันเปี่ยมไปด้วยพลังของชายคนรักก่อนจะลุกขึ้นแล้วฉุดร่างขุนศึกวิ่งลงน้ำไปพร้อมๆกัน          ณ บัดนั้น...          สองกายพลันกอดก่ายโอบกระชับแสวงหาสิ่งอันพึงปรารถนาในจิตใจ ความพิศวาสดำเนินเนื่องไปอย่างสุนทรีย์ แตกต่างจากที่ทั้งคู่ได้มีความสุขร่วมกันครั้งแรก ณ ที่แห่งเดียวกันนี้เมื่อสิบปีก่อน          ความสัมพันธ์อันเบ่งบานผสานกันเป็นหนึ่งเดียวด้วยเกลียวพายุสวาทที่พัดหวน เรือนกายาอันเย้ายวนตอบสนองความต้องการของกันและกันอย่างซ่านซ่าด้วยลีลารักอันบรรเจิดที่บังเกิดขึ้นทีละน้อย ห้วงแห่งอารมณ์เสน่หาเคลื่อนคล้อยไปตามครรลองราวทำนองเพลงแห่งคนธรรพ์บนสวรรค์ชั้นฟ้า ต่อเมื่อความปรารถนาที่ทั้งสองร่วมกันรังสรรค์สร้างนั้นทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งฝั่งฝัน สองกายาอันกระชั้นก็โอบกระชับแน่นพลางถ่ายทอดไออุ่นจากเรือนร่างสู่กันอย่างรัญจวน          นับแต่บัดนี้ จะไม่มีลิขิตใดมาพรากลี่หยุนกับขุนศึกออกจากกันได้ นอกจากความตายเพียงเท่านั้น - - - - - - - - -จบ- - - - - - - - - เรื่องสั้นนี้ปรับปรุงใหม่เพื่อให้เหมาะสมในการเผยแพร่บนเว็บไซต์นี้ ซึ่งต้นฉบับของเดิม เคยตีพิมพ์ลงในนิตยสาร ห้องห้าเหลี่ยม มินิ ฉบับที่ 17 ( มกราคม 2537 ) ติดตามอ่านผลงานเรื่องอื่นๆของด๋ง ได้ที่นี่ http://misterpolice.bloggang.com/ และที่นี่ครับ http://www.misterpolice.com - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ วันปิยมหาราช 17:12:23 ]