ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากไปส่งกุมาริกาที่บ้าน ซึ่งเป็นซอยถัดจากบ้านของเขาไปสามซอย คณิตก็กลับมานอนยกมือก่ายหน้าผาก แหงนมองดูดาวดูฟ้ายามราตรี นึกถามตัวเองไม่เลิก ... เป็นอะไรไปหนอเรา ... ทำไมเหงาแปลกๆ ทุกๆทีก็อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ไม่เห็นเคยเกิดอารมณ์นี้เลย บ้านที่มีเขาอยู่คนเดียวเพราพ่อแม่ต้องไปทำไร่ทำสวนแทนคุณปู่ที่เสียไป แม้จะเป็นอย่างนั้น เขาก็อยู่อย่างนี้มากว่าห้าปีแล้วไม่เห็นจะเหงาสักที แต่อยู่ๆก็เป็นขึ้นมาในวันนี้ วันนี้ ... เอ๊ะ..  เดี๋ยวสิ... คณิตสะดุดใจกับคำว่าวันนี้ เขาลุกขึ้นนั่งหลังตรง หัวคิ้วย่นเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ... จะว่าไป วันนี้เขาก็เหงาไม่ใช่แค่ตอนจะกลับบ้าน แต่นึกเหงาตั้งแต่...กลับมาจากห้องทำงานของยัยหญิง ... ยัยหญิง ... เพื่อนสนิทที่เขาร่วมทุกข์ร่วมสุขทั้งการเรียนและการทำงานมากว่าห้าปี ยัยหญิง... กุมาริกา ชื่อแสนเพราะที่แปลว่าเด็กสาวนั้น แต่ทำตัวไม่สมกับชื่อสักเท่าไหร่ หากสำหรับเขามันก็น่ารักในแบบที่เธอเป็นนั่นแหละ พอคิด...คณิตก็อดยิ้มไม่ได้กับเหตุการณ์ทั้งหลาย วีรกรรมทั้งแหล่ที่เคยร่วมกันทำมา ไม่ว่าจะขึ้นเขาลงห้วยก็ไปมาด้วยกันหมด ...คงเป็นเพราะแบบนี้ล่ะมั้งเขาเลยเหงา เพราะยัยหญิงกำลังจะมี...อีกคนที่จะมาร่วมสุขปันทุกข์แทนเขาแล้ว เขาที่เป็นเพื่อน ยังไงเสียก็เป็นแค่ ‘เพื่อน’ แต่คนที่จะดูแล และแชร์ทุกอย่าง...น่าจะเป็นคนนั้นที่หญิงสาวสมัครรักใคร่มากกว่า คณิตถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม ... เขาคิดออกแค่ว่าที่เขาเป็นแบบนี้ เป็นเพราะเขากำลังจะเสียเพื่อน...’เพื่อนสนิท’ ไป... “วันนี้ไม่มีนัดเหรอ” คณิตถามเมื่อเอาแค็ตตาลอกเฟอร์นิเจอร์มาให้หญิงสาวดูตามที่เคยบอกเอาไว้ นึกสนใจเสียจริงๆกับเรื่องราวระหว่างเพื่อนสาวกับ...คนรักของเธอ คณิตคิดว่า...มันเป็นเพราะหญิงเป็นเพื่อนสนิทเลยเป็นห่วงเท่านั้น “ไม่อะ” กุมาริกาตอบทั้งที่ยังจับจ้องโปรแกรมเขียนแบบไม่ห่างตา คณิตชักรู้สึกอะไรขึ้นมาอีกอย่าง อันนี้ไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ... เพื่อนของเขา...ดูเซาไป อย่างที่สังเกตได้คือ...ไม่มีต่อปากต่อคำกันเหมือนเมื่อวานก่อนไปนัดเลย ทำไมกันนะ...เกิดอะไรขึ้นหรือหญิง...เขาอยากถามจริงๆ “ณิต เปิดหาเบอร์อ่างล้างหน้าสีขาวให้หน่อย ... ณิต!” คนถูกมองหันมาไหว้วานเพื่อนชาย ทว่าการที่เขานิ่งเฉยเหมือนเหม่อลอยนั้นทำให้เธอต้องเรียกชื่อเขาซ้ำอีกครั้งดังๆ ได้ผล...คณิตเงยมองหน้าเพื่อนสาวทันที “ว่าไงนะ” ถามอย่างงุนงง คนมองนึกอยากงงมากกว่าซะอีก “แกยังป่วยอยู่อีกเหรอไอ้ณิต ไหนมาดูซิ ตัวร้อนหรือเปล่า หรือจะเย็นเป็นผีดิบไปแล้ว” ไม่พูดเปล่า หญิงสาวยังยื่นมือบางหมายจะอังหน้าผากด้วยความอยากแกล้งมากกว่าจะคิดถึงผลที่จะตามมา “ไม่ต้องหรอก ไม่ได้เป็นไร” ทว่าคณิตเบี่ยงตัวหลบ แต่คนขี้แกล้งยังไม่เลิกตอแย เดินอ้อมโต๊ะมาหาจนได้ กุมาริกาใช้มือบางวางทาบหน้าผากของร่างสูงโดนหล่อนยืนอยู่ด้านหลัง “ไม่ร้อนนี่นา หรือว่าร้อนในกันจ๊ะ” หญิงสาวยังไม่เอะใจว่าทำไมคนร้อนในถึงได้เงียบไปแบบนั้น จวบจนก้มลงมาดูหน้าถึงได้ผิดสังเกต เพราะแก้มที่เคยเป็นสีแทนของเขา...บัดนี้มันกำลังแดงราวกับลูกตำลึงสุก กุมาริกาไม่ได้คิดอื่นใดว่าเขาจะเขินจากการสัมผัส แต่กลับห่วงว่าเขาจะไม่สบายจริงๆเสียมากกว่า “ไอ้ณิต แกไหวหรือเปล่าเนี่ย หน้าแกแดงมากเลยนะ” เธอบอกทั้งที่มือยังไม่คลายจากการพิสูจน์ไข้ ดวงตาโตของเธอก็เหมือนกัน ... ไม่อยากจะยอมรับเลยให้ตายสิว่าที่เขาหน้าแดง ใจเต้นแรกอยู่ในขณะนี้ก็เพราะเธอนั่นแหละ ยัยหญิงเพื่อนรักเพื่อนสนิท ไม่อยากจะยอมรับเลย!! คณิตลอบถอนหายใจ บิดศีรษะออกจากการจับกุมของหญิงสาว ก่อนจะขยับตัวลุก และปั้นหน้ายียวนใส่ “บ้าน่า อย่างฉันเนี่ยนะไม่สบาย ไม่มีทาง เธอต่างหากล่ะที่น่าเป็นห่วง” “ห่วง? ห่วงเรื่องไรกันยะ” หล่อนเท้าสะเอวถามกลับบ้าง ท่าทางไม่ยอมแพ้ “ก็แหม ดูสิ เมื่อวานยังนัดกันแหมบๆ วันนี้ไม่มีนัด แบบนี้มีลางไม่ดีนะ รู้เปล่า” คณิตไม่ได้รู้เลยว่าสิ่งที่ตัวเองพูดนั้นมันทำให้คนฟังสะอึก ใบหน้าขาวที่เคยมีแววสดใสซีดลงถนัดตา ขนาดคณิตที่เป็นฝ่ายพูดออกไปยังรู้สึกได้ รีบถามเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วงทันที “เฮ้ยไอ้หญิง แกเป็นอะไรไป ฉันพูดเล่นนะเว้ยอย่าคิดมากสิ” ทว่ากุมาริกากลับเงยหน้าก่อนจะฝืนยิ้มออกมา...บางๆ “เปล่า ไม่เป็นไรหรอก ...แกไปทำงานต่อเหอะ ฉันจะรีบทำงานให้เสร็จเหมือนกัน” หล่อนว่าพลางหมุนกายกลับไปนั่งที่โต๊ะ แล้วตั้งอกตั้งใจทำงานเต็มที่ ทั้งๆที่ใจของเธอไม่ได้จดจ่อกับมันเลย คณิตถอนหายใจ....ไม่อาจจะทำอะไรได้เลย ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจแท้ๆ และที่ยิ่งแย่ไปกว่านั้นก็คือ เขาไม่รู้ว่า...อะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนสนิทของเขา! คณิตพยายามตั้งสติให้อยู่กับแปลงพืชที่กำลังรดน้ำ ทว่ามันช่างเตลิดเตลิงเสียจริงๆ เผลอนิดก็คิดไปถึงเรื่องของกุมาริกาเสียแล้ว ... โว้ย! นี่เขาเป็นอะไรกันเนี่ย! ทำไมต้องคิดถึงแต่ยัยหญิง ทำไมต้องห่วงทุกลมหายใจ ไม่เข้าใจเลย!! ชายหนุ่มเหวี่ยงสายยางไปมาอย่างแรงด้วยความหงุดหงิดที่สุมก่อไฟในอก และระหว่างที่เหวี่ยงไปมาอยู่นั้นเขาก็ไม่ทันระวัง ทำให้สายน้ำเย็นๆเหวี่ยงไปโดนร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆเข้า “ว้าย!” เสียงกรีดร้องคุ้นหูดีเชียว คณิตหูตาเหลือกหันมอง...ก็ใช่อย่างที่คิด กุมาริกากำลังยืนทำหน้ายักษ์ ทั้งตัวเธอเปียกมะล่อกมะแล่กเหมือนลูกหมาตกน้ำอย่างไรอย่างนั้น ทีแรกก็ว่าจะขอโทษ แต่พอเห็นก็อดขำจนหัวเราะก๊ากไม่ได้ “หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะไอ้เลขคณิต มันไม่ขำเลย ไม่ขำ!” หล่อนเอ็ดตะโรเสียงดัง ทำให้เขาต้องพยายามกลั้นเสียงหัวเราะ แล้วอธิบายออกมา “เปล่าไม่ได้ขำ ฮ่าๆๆๆ เปล่า...ขอโทษ ฮ่าๆๆ” เขาว่าไป ปากก็ยังพ่นเสียงหัวเราะไป คนมองสุดทนแล้วคว้าสายยางมาถือไว้ก่อนจะพุ่งน้ำเข้าเต็มหน้าเต็มตัวของเพื่อนซี้บ้าง คณิตมัวแต่หัวเราะเลยไม่ทันระวังตัว ได้แต่ร้องเฮ้ยๆอย่างตกใจ “เฮ้ย เดี๋ยว หญิง ไม่เอาไม่เล่น!” เขาว่าพลางจะเข้าไปแย่งสายยางคืน แต่หญิงสาวบิดตัวหลบ หัวเราะเสียงใส “สมน้ำหน้า แบล้ๆ เปียกเลย นี่แหนะๆ” เสียงหัวเราะและรอยยิ้มกระจายเต็มไปทั่วสนามหน้าบ้าน ไม่เพียงต้นไม้ใบหญ้าที่ชุ่มฉ่ำเพราะสายน้ำ หากยังหัวใจของคนทั้งสอง...ที่พร่างพราวไม่แพ้กันเลย “โหย เปียกหมดเลย เล่นอะไรเนี่ย” คณิตบ่นกระปอดกระแปดระหว่างพากายที่ชุ่มน้ำไปหมดเข้ามาในบ้าน กุมาริกาเดินตามเข้ามา รอยยิ้มยังไม่ลบเลือนไปจากใบหน้าขาวที่พริ้มพรายด้วยความสดใส “แหม นานๆทีจะได้เล่นอะไรแบบนี้ อย่าบ่นเลยน่า ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว! ฟื้ดๆ” ยังพูดไม่ทันจบ หล่อนก็จามไปสองทีแล้ว คนฟังส่ายหน้าไปมาก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวที่ยังไม่ได้ใช้มาโปะลงบนผมที่เปียกน้ำของเธอ “เป็นไงล่ะ เป็นหวัดแล้วล่ะสิ ไปไป๊ไปอาบน้ำ เดี๋ยวปอดบวมตายล่ะยุ่งเลย” “จะอาบยังไงล่ะ ฉันไม่มีเสื้อแห้งๆเลยนะ” เธอบอกอย่างจนใจ ชายหนุ่มถอนหายใจพรืด เดินหายเข้าไปในบ้าน และออกมาพร้อมกับเสื้อยืดกับกางเกงเลหนึ่งชุด “เอาของฉันไปใส่ก่อนล่ะกัน ไม่ต้องห่วงซักแล้ว ไม่เหม็นแน่ๆ” กุมาริการับเสื้อผ้าแล้วเดินไปอาบน้ำตามที่เขาบอก สักพักใหญ่ๆก็ออกมาในชุดใหม่ ... เธอก็ตัวเล็กอยู่เป็นทุนเดิม แล้วยิ่งใส่เสื้อตัวโคร่ง...กับกางเกงตัวใหญ่ก็ยิ่งดูเหมือนตุ๊กตาเข้าไปใหญ่ “ขอบใจ” เธอบอกกับคนที่นั่งตากลมอยู่ที่ระเบียง เขาพยักหน้าก่อนจะรินน้ำชาอุ่นๆลงในถ้วยชาใบเล็ก กุมาริกาจำได้ดีว่า...ชายหนุ่มชอบดื่มชาเป็นที่สุด และนั่นทำให้เธอล้อเขาบ่อยๆว่าเขาเป็น ‘ตาแก่’ ก็คงพอๆกับที่เธอชอบพกผ้าเช็ดหน้าขอบลูกไม้สีขาวล่ะมั้ง ... เธอก็เลยเป็น ‘ยายแก่’ ของเขาไปโดยปริยาย “ดื่มสิ จะได้อุ่นขึ้น” เขากวักมือเรียกเธอ ร่างบางเลยเดินมานั่งแผละบนเก้าอี้หวายสานก่อนจะรับถ้วยชามาจิบ ... อุ่นดีจริงๆด้วย ... อุ่นทั้งกายและอุ่นทั้งใจเลย “เป็นไง...ดีขึ้นปะ?” คนถามนัยน์ตาประกาย...ราวกับกำลังรอฟังผลการแข่งขันทำอาหารอย่างไรอย่างนั้น กรรมการสาวพยักหน้าหงึก รอยยิ้มบนใบหน้าคร้ามเบ่งบานจนแก้มแทบปลิ “บอกแล้วว่ามันดีๆ ชอบมาว่าฉันแก่ เป็นไงล่ะ” เขายักคิ้วเหมือนมีชัย “นายเองเถอะไม่ไปอาบน้ำ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” กุมาริกาว่าขึ้นบ้าง คณิตชะงักมือจากการรินชา หันมองหญิงสาวอย่างมีความหมายก่อนจะตอบ “ไม่เป็นไรหรอกน่ะ ยังไงฉันก็เป็นผู้ชาย ไม่ป่วยไข้ง่ายๆหรอก” ... ผู้ชาย ... ถ้าฟังจากปากคนอื่นคงเฉยๆ แต่ฟังจากปากของนายคณิตแล้วจั๊กจี้หู จั๊กจี้ใจอย่างไรก็ไม่รู้ “ฮึ! ทำปากเก่ง ถ้าป่วยไปจะหัวเราะให้ฟันหักเลย” หล่อนแขวะอย่างหมั่นไส้ กลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างในหัวใจ หวั่นไหวกับ...รอยยิ้มละไมนั้น คนฟังยิ้มแปล้ ... “ถึงเวลานั้นมีจริง แล้วฟันแกจะหักก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงข้าวต้มคนป่วยของฉันก็จะมีเผื่อไว้ให้แกเสมอ เอ่อ...ไอ้หญิง ฉัน...” คนพูดนิ่งไปชั่วอึดใจ ... แต่มันก็ทรมานคนรอฟังไม่น้อย “หือ?” เธอเลิกคิ้วสูง ในขณะสบดวงตาสีสนิมเหล็กที่แน่นิ่ง “เมื่อวาน...ฉันขอโทษนะที่พูดไปแบบนั้น แกก็รู้ฉันมันปากเสีย แต่ใจก็ไม่ได้คิดจะให้มันเป็นแบบนั้นหรอกนะ” จากใบหน้าและน้ำเสียงทำให้คนฟังรู้สึกถึงความกลัดกลุ้มที่คณิตมี เธอก้มหน้าลงก่อนจะเอ่ยบอกกับเขาบ้าง “ช่างมันเหอะณิต ที่จริงมันก็ไม่ต่างจากที่นายพูดหรอก ฉัน...ไม่มีความสำคัญอะไรกับเขานักหรอก” มือบางเกาะกันบิดไปมา น้ำตาพลันจะร่วงหยด คณิตเองก็นิ่งงัน...ไม่อาจจะเอ่ยอะไรออก นอกจาก “ทำไมล่ะ ทำไมคิดแบบนั้น เพราะฉันเหรอ แกอย่าคิดมากสิ ฉันนี่มันปากเสียมากเลย นะ อย่าทำหน้าแบบนั้น” เพราะเพียงเห็นใบหน้าปวดร้าวของเธอ...เขาก็ปวดใจมากยิ่งกว่า คณิตดึงมือบางมาจับไว้แน่นราวกับจะบ่งบอกให้เธอรู้ถึงความสำนึกผิดที่เขามี แต่กุมาริกาส่ายหน้าที่ก้มอยู่ไปมาแทนคำตอบ “ทำไมล่ะ แกยังไม่อภัยให้ฉันเหรอ นี่ ชกฉันก็ได้นะ แกจะต่อยก็ได้ แก...” คำพูดมากมายร่วงหล่นไปในลำคอแทบไม่ทันเมื่ออยู่ๆร่างบางของเพื่อนสาวก็โผเช้าซบกับอกกว้าง พร้อมกับเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น คณิตก้มมองร่างเล็กกว่าตัวมากนัก...เขาไม่เคยคิดเลยว่ายัยหญิงที่ต่อปากต่อคำกับเขาเก่งเป็นที่หนึ่งนั้นจะตัวเล็กแค่นี้เอง “ณิต ฉันมันโง่มากเลย เขาไม่เคยรักฉันเลย เขาไม่เคย” เธอร้ำไห้ ระบ้ำระบายเสียงสั่นเครือ ร่างเล็กไหวระริกตามแรงสะอื้น ไม่นานคณิตก็พอจะตั้งสติได้ โอบวงแขนกอดเธอไว้เบาๆ ก่อนจะลูบหลังขึ้นลงปลอบประโลม “ฉันรักเขา แต่เขารักพี่ฉัน ทำไม ทำไม!” มือเล็กขยุ้มเสื้อยืดที่เปียกชื้นเพราะน้ำ หากก็ได้กลิ่นไอของแดดอยู่เลือนลาง คณิตชักจะเข้าใจ...ที่จริงเขาเคยรับรู้เรื่องนี้มาแล้วครั้งหนึ่งนี่นา “หล่อดีนะ ผู้ชายคนนั้น” คณิตเคยเห็นผู้ชายที่กุมาริกาแอบชอบครั้งหนึ่งตอนไปงานวันเกิดเจ้าตัวและเอ่ยออกมาตามที่คิด เลยถูกคนฟังขมวดคิ้วมองเป็นการใหญ่ “อะไรวะ มองแบบนั้นทำไม” เขาชักประหม่ากับสายตาของเพื่อนสาว “แกเป็นเกย์หรือไงวะไอ้ณิต คบมาตั้งห้าปีเพิ่งรู้นะเนี่ย” “เฮ้ย! บ้าเหรอ ฉันชายแท้ร้อยเปอร์เซนต์เว้ย ...ฉันก็แค่พูดตามที่คิด หรือแกว่าไม่ใช่” เขาพยักเพยิดไปทางเขาคนนั้นที่ว่า ก่อนจะถามเพื่อนสาว แล้วเขาก็เห็นกุมาริกานิ่งไปยามหันไปจ้องมองผู้ชายคนนั้น สายตานั้นคณิตมองเพียงแว่บก็รู้ ... สายตาของคนแอบรัก ... คณิตหยุดความคิดลงถึงเรื่องเก่า ก้มมองเพื่อนสาวที่ผล็อยหลับไปคาอกกว้าง คงเป็นเพราะร้องไห้เสียใจจนหนักเลยเหนื่อย เพลียหลับไป เขาค่อยๆอุ้มเพื่อนสาวขึ้นไว้แนบอกก่อนนำมาวางไว้บนโซฟาที่กว้างพอจะเป็นที่นอนได้ ก่อนจะย่อตัวลงพินิจใบหน้าที่เห็นกันมากว่าห้าปี ...แปลก ... ทุกทีก็ว่าเบื่อที่จะเห็น เพราะไปมหาวิทยาลัยก็เห็น....ทะเลาะกันจนคณะแทบแตกก็มี แต่ว่านั่นแหละที่ทำให้สนิทกันได้ แล้วยังมาทำงานที่เดียวกันอีก ... น่าจะเบื่อกันตายไปข้างหนึ่งมากกว่า ++ มีต่อค่า จากคุณ : iNt_GaL - [ 24 ต.ค. 48 06:21:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ...แต่แปลกจริงๆที่เขา...เพิ่งรู้ว่า ใบหน้าของยัยหญิงของเขาไม่ได้น่าเบื่อเลย กลับน่ามอง...น่ามองมากกว่าทุกวันอีก พวงแก้มสีขาวอ่อนๆที่ระเรื่อชมพูเพราะโดนน้ำเย็นๆก็น่ารัก แล้วเปลือกตาที่หลับพริ้ม แพขนตายาวงอนนั้นอีก ไม่นับริมฝีปากที่แดงเหมือนลูกเชอร์รี่ โอ๊ย ไอ้คณิต...ทำไมแกถึงพลาด...พลาดที่สายตาแกไม่มีแวว ... ก็ยัยหญิง...น่ารักขนาดนี้...ทำไมแกถึงไม่เคยสังเกตวะ? คณิตดันตัวห่างจากโซฟามานั่งแหมะลงอย่าง...ใจสั่น...กรอกนัยน์ตาไปมาอย่างสับสน ก่อนจะยอมรับโดยดุษฎี นี่เขา... เขา... ชอบยัยนี่เหรอเนี่ย? ชอบ...ชอบแบบที่ผู้ชายชอบผู้หญิงน่ะน่ะ? ... ตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ ไม่รู้เนื้อรู้ตัวจริงๆ!! กว่าร่างบางจะรู้สึกตัวก็ปาเข้าไปพลบค่ำแล้ว กุมาริกาลืมตามองเห็นเพดานก็แปลกตา ยกมือแปะหน้าผากอย่างครวญคิด ที่นี่ทีไหน? แต่แล้วก็คิดออก ... บ้านของคณิต! เท่านั้นร่างของเธอก็เด้งพรวดขึ้นราวกับติดสปริง สำรวจมองไปรอบไม่พบแม้แต่ร่างของเพื่อนแต่อย่างใด แต่บางสิ่งทำให้เธอหยุดสงสัย ฟุดฟิดๆ จมูกของหญิงสาวทำงานแล้ว ... กลิ่นอาหาร เท้าของเธอทำงานตามทันที แทบจะลอยไปตามกลิ่น แต่ก็ต้องอึ้งแล้วปล่อยเสียงขำคิกคักออกมา เมื่อเห็นว่าคณิตกำลังอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสีเหลือง และมือถือตะหลิวอยู่ ขัดตาจริงๆ พับผ่าสิ! คนโดนขำใส่หันมองสายตาขุ่น แก้มสีแทนเข้มขึ้นนิดหน่อยก่อนจะบ่นออกมาดังๆ “ขำเข้าไป ขำให้อิ่มนะนั่น อุตสาห์เป็นคนดีทำกับข้าวให้แล้วนะยังโดนหัวเราะเยาะ มันน่าทิ้งตะหลิวแล้วไปจับแต่ดินสอเขียนแบบจริงจริ๊งงง” เขาบ่นไปมา คนฟังคลายยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะเข้าไปช่วยเขาตามที่โดนบ่นมา “มาสิ ฉันช่วย” คณิตไม่ได้ว่าอะไร บอกให้หญิงสาวไปหยิบจานมาบ้าง ใส่ของลงในกระทะบ้าง และไม่นานการทำอาหารที่แสนจะชุลมุนก็จบลง ทั้งคู่นั่งเขมือบลงไปเกลี้ยงจาน “ทำแบบนี้แล้วนึกถึงเมื่อก่อนนะ ตอนไปค่ายไง” กุมาริกาชวนคุยระหว่างช่วยกันล้างจาน โดยเธอเป็นคนล้างน้ำเปล่า และคณิตเป็นคนล้างน้ำยา “อ้อ ไอ้ที่เธอบอกจะทำอาหารแต่กลายเป็นเผาโรงครัวอะเหรอ” เขาพูดในขณะมือหนาเต็มไปด้วยฟองน้ำยา กุมาริกาตวัดไปค้อนใส่นัยน์ตาเขียว “ใครว่าฉันอย่างนั้นกัน ไม่ได้เผาย่ะ แค่อุบัติเหตุเท่านั้น” เธอว่าน้ำเสียงสูง คนฟังยิ้มทั้งตา นึกขันกับเหตุการณ์ในเวลานั้น ... คิดๆแล้วยัยนี่...ก็น่ารักดีจริงๆ “ยิ้มไรน่ะ ขำฉันมากนักเหรอ นี่แน่ะ” คนโดนจ้องตาสะบัดน้ำใส่ชายหนุ่ม โดยไม่ทันระวังเลยทำให้ละอองน้ำกระเด็นเข้าตาของคณิต เขาร้องออกมาเสียงดัง “เฮ้ย! โอ๊ย ทำไรเนี่ย มันเข้าตาฉันนะไอ้หญิง” นึกเกะกะเก้งก้างไปหมดเพราะมือก็ไม่อาจจะยกขึ้นเช็ดได้ แถมจะปาดกับแขนเสื้อก็ทุลักทุเลอีก “เข้าตาก็เช็ดสิ” หญิงสาวว่า...ในใจอดสำนึกผิดกลายๆไม่ได้ แต่ต้องรักษาฟอร์มเข้าไว้ “เช็ดยังไงล่ะ มือฉันมีแต่ฟอง แกเช็ดดิ แกทำด้วยนะเนี่ย รับผิดชอบเลย” เขาบอกเสียงจริงจัง...ที่จริงก็ไม่ได้เจ็บหรือแสบอะไรแล้ว แต่แค่นึกอยากแกล้งร่างเล็กกว่าก็เท่านั้น คนฟังทำเสียงจิ๊จ๊ะ หากก็ยอมเดินไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดให้แต่โดยดี “เบาๆนะ กลัวตาบอด” เขาหลับตาพริ้ม...บอกเสียงอ้อน...ที่ฟังแล้วน่าหมั่นไส้ ทว่าก็เรียกรอยยิ้มจากคนมองได้ “พูดมาก เดี๋ยวจิ้มตาซะเลยนี่” น้ำเสียงหวานดังขึ้นเบาๆพร้อมสัมผัสอันเบานุ่มที่เลื่อนอยู่บนผิวหน้าของคณิต เขาเผลอตัวอีกแล้ว...เผลอลืมตามอง ส่งสายตาที่สื่อความรู้สึก...ออกไป...อีกแล้ว ในแววตาทั้งคู่...ไม่รับรู้อะไร           เธอยังคงไม่เข้าใจว่าฉันไม่ใช่คนเก่า เราคงยังเหมือนเพื่อนหยอกล้อเหมือนวันวาน   แต่ฉันคือคนใจสั่น ... แต่ฉันคือคนหวั่นไหว ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่ มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าเพื่อนคนหนึ่ง มันแอบมันคิดอะไรไปไกล กว่าเป็นเพื่อนกัน กลายเป็นคนฝันใฝ่อยู่ใกล้ใกล้เธอ กลายเป็นคนที่รอเก้อเหมือนหนังสือที่เธอไม่อ่าน ตาคอยมองจ้องอยู่ อยากให้รู้ใจกัน แต่แล้วเธอยังมองผ่าน และฉันก็ยังหวั่นไหว (*) แต่ว่าเธอ... ยังคงไม่ได้รับรู้ ... สายตาของคนตรงหน้าไม่ได้รับรู้กับความหมายที่เขาอยากบอก แต่การที่ดวงตากลมที่ยังคงไม่รู้นี่ก็ดีแล้ว ... เพราะถ้าเกิดรู้ขึ้นมา ...อาจจะไม่เหมือนเดิมก็ได้ เลยจำต้องเก็บความทรมานนี้ไว้....แต่ภายในใจ “เฮ้อ...ท้องฟ้าบ้านแกนี่สวยดีจริงๆ มองทีไรสบายใจทุกที” ร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงเลตัวโคร่งบอกขึ้นระหว่างพากันมานั่งตากลมยามค่ำบนระเบียงบ้านไม้ที่เก่าคร่ำครึมากว่าทศวรรษ คนฟังอมยิ้ม ก่อนจะถามกลับอย่างยียวน “แล้วฟ้าบ้านแกกับฟ้าบ้านฉันมันคนล่ะฟ้ากันเหรอ” กุมาริกาหันมาทำตาขุ่น ก่อนจะโอดโวยเพื่อนซี้เสียงขุ่นด้วยขัดใจไม่ได้ “แกนี่ไม่โรแมนติกเลยนะไอ้ณิต มันก็ฟ้าเดียวกัน...แต่ความรู้สึกที่มองน่ะมันต่างกัน รู้ไหม...ถ้าตอนนี้ฉันนั่งมองฟ้ากับคนอื่น มันก็อาจจะไม่สวยเท่ากับเวลาที่ฉันมองกับแกก็ได้” คณิตจับจ้องใบหน้างามของคนพูดไม่วางตา ... มีความหมายหรือเปล่าที่พูดน่ะ ยัยหญิง ทว่าความหมายก็บอกออกมาทันที “แกน่ะเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทมากที่สุดนี่นา...สบายใจเวลาได้อยู่ด้วย ถึงแกจะกวนไปหน่อยก็เถอะนะ” นึกอยากจะระบายลมหายใจออกมาอย่างขัดใจเสียจริง นายคณิตเอ๋ย แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มบางๆให้เธอเท่านั้น ... ทั้งที่ปวดใจกับคำว่า ‘เพื่อนสนิท’ อยู่แปล๊บๆก็เถอะ “อือ ฟังแล้วตัวลอยเลยว่ะ ... ว่าแต่แกพูดแบบนั้นแสดงว่ามีเรื่องไม่สบายใจอยู่งั้นเหรอยัยหญิง” ร่างบางที่กำลังเหยียดขาอยู่บนเก้าอี้เอนหลังนั้นถอนหายใจเฮ้อเสียงดัง ก่อนจะแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ประกายวับวาวด้วยหมู่ดาวน้อยใหญ่ “เมื่อวาน...ฉันไม่ได้นัดกับแฟนหรอก ฉันอยากทึกทักเอาแบบนั้นหลอกตัวเองอยู่เหมือนกันนะ อยากมีความสุข แต่มันก็แค่หลอกๆ ... ฉันดีใจมากที่เขาคนนั้นเป็นคนบอกนัดฉันไปทานอาหาร ฉันหลงไปเองอีกแล้วทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับฉันมากไปกว่าน้องสาวเลย แล้วมันก็จริง...” น้ำตาเริ่มคลอหน่วย ดวงตากลมสดใสเริ่มหม่นหมอง ใจคนมองปวดร้าวยิ่งกว่าอีก “เขา...มาเลี้ยงฉันเพราะเขากำลังจะแต่งงานกับพี่สาว ... ฉันช็อคไปเลยล่ะ ได้แต่นั่งฟังเขาพูด อาหารที่เคยอร่อยมันก็ฝืดขม ฉันต้องทนเก็บน้ำตาตลอดที่อยู่กับเขา ทั้งๆที่อยากจะร้องออกมาดังๆที่ตรงนั้น อยากจะบอกเขา...ว่าฉันเจ็บ ฉันปวด อย่าพูดอีกเลยได้ไหมว่ารักพี่ฉัน แต่ฉันก็ทำได้แค่...เฉยเมยแล้วก็แสดงความยินดีไปก็เท่านั้น” “ร้องไห้สิ ก็ร้องออกมาสิ” เสียงคณิตแทรกขึ้นในความเศร้าที่ปกคลุมไปทั่วระเบียงบ้าน ดวงตากลมที่เอ่อล้นตระหนกไปนิด หันมองใบหน้าคร้ามของชายหนุ่ม “จะร้องไห้ก็ได้นะ อยากจะพูดอยากจะตะโกนอะไรก็ทำได้เลย ...เดี๋ยวให้ยืมผ้าเช็ดหน้า ไม่ต้องกลัว” เขาทำให้ฟังดูตลก...ในแบบของเขา คนฟังอมยิ้มก่อนจะเอนศีรษะข้ามที่วางแขนของเก้าอี้ไปซบลงกับบ่ากว้าง “...แค่บ่าก็พอแล้วล่ะ ขอบใจนะณิต แกเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ขอบใจนะ” คนพูดหลับตา ตื้นตันไปทั้งหัวใจ หยดน้ำใสๆเอ่ออยู่รอบดวงตา โดยไม่ได้รู้เลยว่า...ชายหนุ่มร่างแข็งเป็นหินไปแล้ว กว่าที่กุมาริกาจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มกว่าแล้ว เธอรีบพากายเข้าไปห้องนอน ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วทิ้งกายนอนบนเตียงนุ่มทันที ทว่ายังไม่ทันที่จะหลับใหล เสียงโทรศัพท์มือถือก็ร้องดังขึ้นเรียกให้เธอไปดูข้อความที่เข้าใหม่ คณิต...เขาส่งข้อความมาให้เธอ เธออมยิ้มก่อนจะกดเปิดดู มีข้อความให้รับรู้ว่ามีคนส่งเพลงฝากความคิดถึงมาให้ เธอไม่รอช้าที่จะกดเพื่อรับฟัง เพลงบางเพลงดังขึ้นผ่านโทรศัพท์มือถือ ให้หัวใจสองหัวใจเชื่อมติดกัน “    หากเราต้องจากกัน   จะเป็นด้วยเหตุใด       เก็บความคิดที่ กับความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันนั้นไว้ หากวันไหนที่เธอ เกิดเจอะเจอทุกข์ภัย หากเธอนั้นเดือดร้อนใจ จะเป็นเรื่องใดที่ทำให้เธอท้อแท้ ขอเพียงแต่เขียนมา ขอเพียงส่งเสียงมา...จะไปหา จะไปในทันใด จะไปยืนเคียงข้างเธอ ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ ให้หมดความกังวลใจ จะไปในทันใด จะตรงไปจะใกล้ไกล       ถ้าหากเป็นเธอจะรีบไป ให้เธอได้ความสบายใจ โปรดจงรู้ว่ามีอยู่ตรงนี้อีกคน กับชีวิตที่วกวนจะมีผู้คนกี่คนที่เป็นมิตรแท้                                                   จิตใจพร้อมที่จะยินดีกับรอยยิ้มที่เธอมี อยากเห็นยิ้มที่ชื่นบาน อยากเห็น...จากเธอ อยากให้เธอได้มีสิ่งที่ดีเรื่อยไป หากวันไหนเกิดทุกข์ภัยโปรดจงมั่นใจฉัน จะรีบไปในทันใด จะไปยืนเคียงข้างเธอ ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ ให้เธอหมดความกังวลใจ“ (**) กุมาริกาฟังเพลงแล้วได้ยิ้มกริ่ม ราวกับเพิ่งทานของหวาน ที่พาลให้สุขล้นไปทั้งหัวใจ ... ขอบใจนะณิต .. ขอบใจมาก... ภาพที่คณิตเดินวนไปวนมาหน้าห้องอินทีเรียดีไซเนอร์สาวนั้นทำให้เจ้านายที่เพิ่งเดินผ่านมาเห็นแล้วสงสัย เอ่ยถามลูกน้องหนุ่ม “อ้าวณิต เป็นอะไร จะมาหาหญิงเขาเหรอ” คณิตหยุดเท้า หันมอง ก่อนจะคลายยิ้มแหยๆ ใช่เลย เขามาหายัยหญิงที่อยู่ในห้อง แต่ก็นึกกระดากอายเพราะเรื่องเมื่อคืน อะไรไม่รู้ไปเข้าฝันให้เขาส่งเพลงไปให้เธอ เพื่อปลอบใจ มันคงแปลกๆ...มันดูแปลกๆ ... จนเขาไม่กล้าพบหน้าเพื่อนสนิท “เปล่าครับ พอดีผม...ผมออกกำลังกายน่ะครับเจ้านาย ฮ่าๆ” เขาโกหก ก่อนจะโยกตัวไปมา คนมองคงงงพิลึก แต่ก็ฝืนหน้าด้านออกกำลังกายต่อ สักพักคนในห้องก็เปิดประตูออกมา “เจ้านายคะ พอดีเลยหญิงจะเอาแบบโรงแรมที่สุขุมวิทไปให้ ...อ้าวคณิต นายทำไรของนายน่ะ” หญิงสาวหันไปถามเพื่อนสนิทที่ยืนค้างในท่าแปลกๆ คณิตรีบหดไม้หดมือ ก่อนจะส่ายหน้าหวือ “เปล่า ไม่ได้ทำไรสักหน่อย” ก่อนจะเบนสายตาไปมองอย่างอื่น กุมาริกาสายหน้าไปมากับความพิลึกพิลั่นของร่างสูง แล้วจึงหันมาคุยงานกับเจ้านายต่อ “... งั้นเดี๋ยวหญิงไปคุยต่อที่ห้องผมล่ะกัน” พูดจบดีไซเนอร์สาวก็พยักหน้า ก่อนจะก้าวเท้าตามร่างหนาของเจ้าของบริษัทไป คณิตพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ในความโล่งอกโล่งใจกลับรู้สึกน้อยใจขึ้นมาเสียเฉยๆ ++ มีต่อค่ะ จากคุณ : iNt_GaL - [ 24 ต.ค. 48 06:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทำไปแบบนั้น...ยัยหญิงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ ดูทีท่าเข้าสิ เฉยเมยราวกับไม่มีอะไร หรือว่าเพลงมันส่งไม่ถึงหว่า? คณิตยืนเกาคางอย่างครุ่นคิด ก่อนที่จะรู้สึกตัวเมื่อร่างบางที่เขากำลังตัดพ้ออยู่ในใจนั้นเดินกลับมาหาเขา “ณิต...ขอบใจนะ” เสียงหวานเอ่ยบอก คณิตไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ว่าหล่อนขอบคุณเขาเรื่องใดเลยตีสีหน้างง “ก็นี่ไง” ร่างบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดเพลงให้ฟัง เพลงด้วยรักและผูกพันของพี่เบิร์ด ชายหนุ่มหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที ในขณะที่กุมาริกาเอ่ยทิ้งท้ายว่า “เอาไปเป็นริงโทนเฉพาะของแกด้วยล่ะ” รอยยิ้มหวานกระจ่างไปทั้งใบหน้า และดวงใจคนมอง ... คณิตเผลอถอนหายใจอีกครั้ง ... เฮ้อ ... จะทำยังไงดีเนี่ย? จะทำยังไงกับความรู้สึกที่มันเริ่มๆจะเอ่อล้นนี้ดี? วันต่อมา คณิตเพิ่งกลับมาจากดูไซต์ของโปรเจ็คใหม่ซึ่งเป็นงานออกแบบธนาคารแห่งหนึ่งแถวสีลม ทีแรกเขาก็ว่าจะไม่เข้าบริษัทเพราะเวลาที่ไปถึงคงเลิกงานกันพอดี หากว่าเขาลืมไฟล์งานที่จะต้องเอาไปพรีเซนต์ลูกค้าที่เขาทำฟรีแลนซ์เป็นอาชีพสำรองไว้ที่ห้องทำงานเลยต้องวกรถกลับไปเอา ร่างสูงเดินฉับๆเข้ามาในออฟฟิศที่เงียบเหงาเพราะไร้พนักงาน มีเพียงแสงสีทองจากท้องฟ้ายามอาทิตย์ลับขอบฟ้า เขารีบๆเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเซฟไฟล์ลงแฮนดี้ไดร์ฟ แล้วก็ต้องหยุดกึกเมื่อรู้สึกถึงฝีเท้าที่ดังผ่านหน้าห้องทำงานของเขาไป ใครหว่า? เขาขมวดคิ้วก่อนจะลามือจากคอมพิวเตอร์แล้วค่อยๆย่องมาแง้มประตูดู เห็นหลังไวๆของผู้หญิง ... ยัยหญิง ... ไม่ต้องมองนานนักเขาก็สะดุดตาและจำได้ กุมาริกายังไม่กลับบ้านหรอกหรือ นี่มัน...หกโมงแล้วนา เขาเลยเดินออกไปหาหล่อนที่ห้องทำงาน มือหนายกเคาะสามทีหากได้ความเงียบตอบกลับมา คณิตขมวดคิ้วหนักยิ่งไปกว่าอีก และตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ดวงตาคมปลาบสีสนิทเหล็กสะท้อนภาพของเจ้าของห้องฟุบหลับอยู่กับโต๊ะทำงาน ชายหนุ่มไม่รอช้า ที่จะเดินเข้าไปปลุกเธอ แต่ก้ต้องเปลี่ยนความคิดกับของที่อยู่บนโต๊ะ การ์ดแต่งงานสีชมพู ... ที่มีชื่อของพี่สาวของเธอกับผู้ชายคนนั้น คณิตละสายตาจากซองสีชมพู มองใบหน้าขาวของเธอก็รู้สึกว่ากุมาริกาคงจะเพิ่งร้องไห้มา เขาถอนหายใจเฮ้อเบาๆ ก่อนจะย่อตัวลง เพื่อให้ระดับสายตาพอดีกับระดับใบหน้าที่หลับใหลอยู่ “ยัยหญิงเอ๊ย ทำไมแกต้องเจ็บปวดขนาดนี้ด้วยนะ” ถามไปทั้งที่รู้คำตอบ ก็เพราะว่ารัก...รักสินะ เลยต้องเจ็บปวด คณิตสงสารเพื่อนสาวจับใจ มือหนาลูบผมยาวละมุนมืออย่างอ่อนโยน เห็นคนตรงหน้าแล้วอดสะท้อนกับเรื่องของตัวเองไม่ได้ เขาก็เจ็บปวดเหมือนกัน เพราะเขาก็กำลังมีความรักอยู่ ... แถมยังรักเพื่อนสนิทที่ไม่ควรรักเสียด้วย ... เฮ้อ คิดแล้วทรมานใจจัง คณิตยังคงลูบมือหนากับผมของหญิงสาวไปมาไม่เลิก ดวงตาคมปลาบจับจ้องด้วยความหมาย ก่อนจะหลุดคำพูดที่เขาเก็บกลั้นเอาไว้มานานออกมา ... คงเป็นเพราะบรรยากาศของขอบฟ้า และความเงียบมันพาไปด้วย “หญิง... แกจะทำยังไง ถ้าแกรู้ว่า...ฉันรักแกวะ” เขาเพียงกระซิบ หากไม่อยากได้คำตอบ และไม่ได้ต้องการอยากให้คนหลับได้ยิน ทว่า...อยู่ๆคนหลับก็ลืมตาผลึง! เขาแทบผละมือออกไม่ทัน ในขณะที่ดวงตากลมตระหนกกับสิ่งที่เพิ่งผ่านหูไป “หญิง แกไม่ได้หลับหรอกเหรอ?” เขาถามเสียงละล่ำละลัก “เอ่อ... “ คนตื่นงุนงง สับสน จนแสดงออกทั้งใบหน้า “ก็ว่าจะหลับ แต่...ก็ไม่ซะทีเดียว” “งั้นแกก็...ได้ยิน?” คณิตกลืนน้ำลายลงคอได้อย่างลำบาก ดวงหน้าคมคร้ามตกผงะอย่างไม่รู้จักหลุด กุมาริกาจับจ้องแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮ้อ “ก็ได้ยิน แต่ว่าช่างมันเหอะ จะถือว่าไม่ได้ยินล่ะกัน” ครั้นแล้วก็ลุกขึ้น หยิบกระเป๋าสะพาย แต่ก็ต้องชะงักเพราะถูกมือหนากระชากเอาไว้ กุมาริกาหันมาจดจ้องกับดวงตาคมที่กำลังขุ่นขลักในแบบที่ไม่เคยเห็น “ทำไมแกพูดแบบนั้น?” เขาถาม...เพราะไม่คิดว่าคำตอบที่ได้ฟังจะเป็นแบบนี้ “เจ็บนะณิต ฉันเจ็บ!” เธอบิดกายออกจากการจับรั้งของเขา แต่แรงของเขาช่างมากเหลือเกิน มากจนเธอหวาดกลัว! และนั่นแววตาที่เธอมองเขานั้นทำให้ชายหนุ่มได้สติ รีบปล่อยให้ร่างบอบบางเป็นอิสระ เขางุนงงกับคำตอบนั้นไม่น้อย ทั้งตกใจ ทั้ง...ไม่เข้าใจ “ณิต” เสียงหวานดังขึ้นแล้วเงียบลงเมื่อมือหนายกขึ้นเป็นเชิงปราม “พอเถอะ ... แกก็ถือว่าฉันไม่ได้พูดก็แล้วกัน” เขาพูดจบก็ก้าวออกจากห้องไปโดยไม่แลเหลียวกลับมามองคนที่อยู่ด้านหลังแต่อย่างใด กุมาริกาทิ้งกายนั่งลงบนโซฟารับแขกในห้องด้วยหมดแรง ... ตกใจ ... และสับสน เธอได้รู้สึกตัวตั้งแต่คณิตเข้ามาในห้องแล้ว แต่เพราะไม่อยากลืมตา เธอกำลังเหน็ดเหนื่อยจากความเสียใจ แต่พอได้ฟังคำพูด ความในใจของคณิตก็ตกใจมาก ไม่เคยคิดนี่ว่า...คณิตจะมองเธอแบบนั้น ก็ตลอดมา คณิตคือเพื่อนสนิทที่ไปไหนไปด้วยกันตลอด เธอเลยอยากให้มันเป็นแค่เรื่องล้อเล่น โดยการบอกออกไปแบบนั้น แต่แววตาที่คณิตจ้องมองเธอหลังคำพูดนั้น...มันดูร้าวรานเสียจนเธอตกใจ ... ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไปกันนะ ... ทำไมไม่แกล้งบอกออกไปว่าไม่ได้ยิน ... ทำไม อะไรทำให้เธอพูดออกไปแบบไม่ได้คิดแบบนั้น แทบทั้งวันของวันนี้ กุมาริกาไม่เห็นคณิตในออฟฟิศเลย เธอเดินไปถามพนักงานต้อนรับที่อยู่หน้าออฟฟิศถึงชายหนุ่ม “พี่ณิตเหรอคะ เห็นเพิ่งกลับมาจากไปพรีเซนต์งาน เดินเข้าไปด้านในแล้วค่ะ” สาวสวยบอกกับเธอ กุมาริกาเดินหาและถามไถ่คนไปทั่ว สุดท้ายก็มีคนบอกว่าเห็นคณิตเดินหายขึ้นไปบนดาดฟ้าของบริษัท คณิตปลดปล่อยอารมณ์ที่ตึงเครียดไปกับสายลมบนชั้นดาดฟ้าของอาคารสำนักงาน ดวงตาคมแลเห็นภาพวิวทิวทัศน์ของเมืองหลวง หากสติกลับไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ... ปฏิเสธ ... เหมือนคำปฏิเสธเลยนะ ที่หญิงสาวบอก “จะถือว่าไม่ได้ยิน” ... เขากดหัวคิ้วยามเสียงหวานดังขึ้นในความทรงจำ ... เขาอยากจะเข้าใจ ... แต่ว่าการปฏิเสธแบบนี้มันฟังดูเจ็บปวดยิ่งกว่าบอกไม่รักกันเสียอีก เพราะมันเหมือนกับว่า...ความรุ้สึกของเขามันไร้คุณค่าอย่างนั้นล่ะ คณิตคีบบุหรี่เข้ากับปาก ก่อนจะจุดไฟแช็กอย่างลังเล ... บุหรี่ เลิกสูบไปนานเท่าไหร่แล้วนะ ... สามปีได้แล้วมั้ง เขาอยากจะขำเสียจริงๆ ตอนที่เลิกก็เพราะยัยหญิงมาบอกให้เขาเลิก เขาก็รำคาญเสียงบ่นของเพื่อนสาวก็เลยเลิก แล้วนี่...ก็กลับมาสูบใหม่...เพราะเธออีกเหรอ น่าขันจริง! แต่ทว่ายังไม่ทันที่ไฟจะเผาบุหรี่สีขาวในปาก ก็ต้องถูกแย่งไปโดยมือดี คณิตหันมองอย่างจะหาความ แต่ก็ต้องเบือนหน้าหลบเมื่อคนคนนั้นคือ...คนที่ทำให้เขาเจ็บปวดอยู่แบบนี้! “ไหนบอกว่าเลิกแล้วไง” เธอถามเสียงเข้ม เขาไหวไหล่ไม่สน หยิบอันใหม่ขึ้นมาคาบไว้ แต่ก็โดนมือดีแย่งไปอีก ก่อนจะทิ้งมันลงแล้วใช้เท้าบิดขยี้อย่างไม่มีปราณีปราศรัย คนโดนก่อกวนมองอย่างไม่พอใจมากๆ “ไหนบอกว่าเลิกสูบแล้วไง ณิต” กุมาริกาขมวดคิ้ว ...เธอเองก็ไม่พอใจอย่างมากเหมือนกัน “ช่างฉัน! ไม่เกี่ยวกับเธอ” ชายหนุ่มว่าเสียงห้วน เขาดูไม่เหมือนคนเก่าที่กุมาริกาเคยสนิทด้วยเลย ...ดูหยาบกระด้าง...ไร้ความอ่อนโยน “ณิต ทำไมพูดแบบนั้น...ล่ะ” เธออยากร้องไห้...กับความเจ็บปวดในหัวใจ คณิตไม่ต่อสาวยาวยืดอะไรต่อ มือหนาคว้าบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้อีกอัน แต่ก็เหมือนเดิม กุมาริกาแย่งไปทันทีที่เขาวางลงกับริมฝีปาก ไม่พอแค่นั้นหล่อนยังแย่งบุหรี่ของเขามาทั้งซองด้วย คณิตยื้อกลับด้วยความโมโห “ปล่อยนะ ไอ้หญิง แกอย่ามายุ่งกับฉันได้ไหม!” กลิ่นแอลกอฮอล์กระจายฟุ้งเมื่อเขาขยับปาก เธอเริ่มเข้าใจ น้ำเมา...น้ำเปลี่ยนนิสัยนี่เอง “ปล่อย!” เขาสั่งเสียงเข้ม ทั้งๆที่เธอเริ่มกลัวแต่มือก็ยังยื้อแน่นไม่ยอมแพ้ “ไม่! ไหนแกสัญญาจะไม่สูบมันแล้วไง สัญญากับฉันแล้วนะ!” น้ำตาใสๆเริ่มคลอเอ่อ แต่เธอยังใจแข็งไม่ให้มันไหลออกมา “เธอไม่ใช่แฟนฉันซักหน่อย ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน น่ารำคาญ!” คำพูดของคณิตทำให้คนที่ยื้อซองบุหรี่ไว้สุดแรงนั้นหมดแรงแทบจะทันที ทำให้ร่างบางถลามาตามแรงดึงของชายหนุ่ม และล้มคว่ำลงกระแทกกับพื้นซีเมนต์ คนทำที่เมาในทีแรก หายเมาในทันทีที่ได้ยินเสียงร้องโอ๊ยของกุมาริกา เขาทิ้งซองบุหรี่อย่างไม่สนใจมันอีก แล้วปรี่ตรงเข้าไปหาเพื่อนสาวที่นั่งโอดโอยอยู่ “ไอ้หญิง แกเป็นไงมั่ง ฉันขอโทษนะ ขอโทษ แกเจ็บมากไหม” เขาถามพลางจับแขนเธอขึ้นมาสำรวจ กุมาริกาใช้อีกมือจับเขาแน่น ก่อนที่จะเงยหน้ามองเขาด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น “ณิต ฉันขอโทษ เมื่อวานฉันพูดไปไม่ได้คิด ไม่รู้ว่าแกจะเจ็บปวด ขอโทษนะ” เสียงหวานสั่นสะอื้น เป็นผลให้ใจคนฟังอ่อนยวบ กายสูงนั่งแหมะลงกับพื้นซีเมนต์หยาบๆอย่างอ่อนใจ “ฉันผิดเองมากกว่า...ฉันไม่ควรทำแบบนั้น เพราะเราเป็นเพื่อนกัน ... ฉันผิดเองที่ห้ามใจไม่อยู่” เขาแปะมือเข้ากับหน้าผากในท่าทีที่อ่อนล้า เหมือนไม่ได้หลับนอนมาทั้งคืน “ณิต...” ทว่าอีกครั้งที่มือหนายกขึ้นหยุดคำพูดของเสียงใส “ขอเวลาฉันหน่อยนะ ฉันขอเวลากลับไปปรับใจก่อน...ตอนนี้ฉันยังไม่โอเค ... แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่สูบบุหรี่แล้ว  แกสบายใจเถอะ” เขายิ้มบางๆเป็นการยืนยัน ก่อนจะลุกเดินหายเข้าไปในอาคาร กุมาริกามองตาม...รู้สึกความห่างเหินกำลังแทรกเข้ามาในรอยร้าวระหว่างเธอกับเขา ยิ้มบางๆนั้นก็เหมือนไม่ใช่คณิตที่เธอคุ้นเคย ทำยังไงดี...ไม่ชอบเลย ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย ++ โปรดติดตามตอนจบได้ในตอนหน้า (สักวันสองวันจะเอามาลงค่ะ) +++ ... ปล.1 ( *เพลงช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ... peacemaker **เพลงด้วยรักและผูกพัน ... เบิร์ด ) ปล.2 ขอขอบคุณเจ้าของมุขเพลงของป้าเบิร์ดด้วยนะค้า แหะๆ ^_^ ปล.3 (โปรด) ห้ามทวงนิยายเก่า ...เพราะถึงทวงไป โรซี่ก็ยังไม่มีให้ลง T_T (ง่า...ง่า...) จากคุณ : iNt_GaL - [ 24 ต.ค. 48 06:24:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องน่ารักจังค่ะ หวังว่าจะจบลงด้วยดี เสียเพื่อนสนิทไปแต่ได้แฟนมาแทน ^^ จากคุณ : หนูจ๋า - [ 24 ต.ค. 48 07:42:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กระแสเพื่อนสนิทเนี่ย แรงจริง ๆ ใคร ๆ ก็เขียนถึง จากคุณ : ~:พุดน้ำบุศย์:~ - [ 24 ต.ค. 48 07:43:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เราลงชื่อไว้ก่อนนะโรส ไม่พลาดแน่นอน แต่นี่จะต้องไปตจว.กะที่บ้านแล้ว ไว้มาตามอ่านจ้ะ (แต่แหม.. เสียดายพลาดคนแรกแฮะ 55) จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 24 ต.ค. 48 08:59:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นั่นสิ กระแสแรงจริงๆ จากคุณ : scottie - [ 24 ต.ค. 48 12:03:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาลงชื่อคะ เรื่องสนุกมากคะ จากคุณ : pooh - [ 24 ต.ค. 48 13:33:45 A:58.84.78.178 X: TicketID:104335 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เหอๆ เอาไปให้เพื่อนอ่านดีกว่า ..*0* (รุสึกว่าตัวเองโรคจิตเข้าไปทุกที - -*) จะรอติดตามค่า V ^ ^ จากคุณ : มิรันตี - [ 24 ต.ค. 48 14:24:47 A:203.188.60.143 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เพื่อนรัก.....รักเพื่อน โรสเอาค่าลิขสิทธิ์มาเลย เขารู้หมดว่ามุขเน่าๆเอามาจากใคร เหอๆๆ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 24 ต.ค. 48 16:06:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 will be back soon จากคุณ : p.ivy (p.ivy) - [ 24 ต.ค. 48 16:26:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อืม เคยเป็นอ่ะโรส แต่ไม่ช่ายแอบรักเพื่อนสนิท ขนาดยังไม่ทันบอกว่าชอบเค้าเลย เค้าก็ชิงรู้ตัวซะก่อน แล้วก็พูดกับเราว่า "เราเป็นเพื่อนกันหนะดีแล้ว" จากคุณ : oreocream - [ 24 ต.ค. 48 18:09:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หวังว่าจะจบลงอย่างแฮปปี้นะคะ จากคุณ : nongwin - [ 24 ต.ค. 48 18:53:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามมาตาแฉะอีกหน...นี่หล่อนจะแบ่งย่อยเป็น 4 ฉันไม่ว่านะยะ ละซิสเลอร์อ่ะ ได้ไปกินรึยังจ๊ะ..คิดถึงเด้อ จุ๊บๆ จากคุณ : Wild Monkey - [ 24 ต.ค. 48 20:50:57 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เฮ้ยๆ!!!   0_0 ไอ้นี่มันหมายความว่าไงยะ --> เกียร์จัง ... ที่จะพาโรสไปกินซิสเลอร์ 555 -________-"   พาไปน่ะได้อยู่แล้ว  แต่คนจ่ายน่ะหล่อนนะ หึหึ อ่า...ไม่เคยหลงรักเพื่อนสนิทเลย เพราะหน้าไม่เข้าตากรรมการซักคน เอิ๊ก ^^" (โทษทีนะเพื่อนๆ อิอิ) แต่น้ำใจเกินร้อย เอิ๊ก รอตอนต่อไปจ้า จากคุณ : ...เกียร์... [Kear] - [ 24 ต.ค. 48 21:52:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จะเลือกรักเพื่อน หรือรักมิตรภาพดี  มันจะไปคู่กันได้ไหมสองอย่างนี่ จากคุณ : ปลายตะวัน (ply_ตะวัน) - [ 24 ต.ค. 48 22:47:23 ]

ความคิดเห็นที่ 17 5555555เสียเพื่อนได้แฟน ไมมีแฟนแต่มีเพื่อน เอาอะไรดีหนอ จากคุณ : รียา - [ 24 ต.ค. 48 23:50:01 A:203.172.104.146 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 18 I'm here ja, Rose. Come to save this one. for you ja :) จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 25 ต.ค. 48 05:51:58 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอให้เข้าใจกันโดยเร็วเน้อ อกหักก็มารักคนดีที่เขารักเราดีกว่านะคะ จากคุณ : coolning - [ 25 ต.ค. 48 07:57:20 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เนื้อตรงนี้ร้องตามแล้วสดุดอะ เลยมาวงเล็บไว้ให้ เหอๆ หากเราต้องจากกัน   จะเป็นด้วยเหตุใด       เก็บความคิดที่(คล้ายกัน) กับความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันนั้นไว้ จากคุณ : ลูนาติก - [ 25 ต.ค. 48 11:54:07 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หนูอ้อม น่าสงสารจัง จากคุณ : an_an_ant - [ 25 ต.ค. 48 13:05:13 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แง สงสารพระเอก นางเอกต้องสวยแน่เลย ชื่อเหมือนกัน อิอิอิ จากคุณ : ดาวบนพื้นทราย - [ 25 ต.ค. 48 15:06:56 A:203.151.33.220 X: TicketID:074719 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เฮ้ออออออ เพื่อนสนิท จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 25 ต.ค. 48 17:51:15 ]