ความคิดเห็นที่ 1 ทางด้านกลุ่มของพริ้นซ์ก็เลยขับรถออกไปหาข้าวกินที่ร้านข้างนอกแทน “ผู้หญิงคนเมื่อกี๊หน้าตาก็น่ารักดีอยู่นะ แต่ตอนโกรธนี่หน้าโหด ดุอิ๊บอ๋ายเลยว่ะ” เบ๊บที่กำลังขับรถอยู่เอ่ยขึ้นมา “น่านดิ เสียงโคตรดัง พวกกรูกำลังต่อคิวซื้อข้าวอยู่ เลยต้องรีบวิ่งมาลากเมิงออกไปเนี่ย โคตรจะอายเลย” มาร์คหนุ่มขี้เล่นกับเพื่อนๆ ขี้เก๊กกับสาวๆ แต่ก็เพราะขี้อาย (ขี้เยอะจังวุ้ย)พูดสมทบ “ยัยบ้านั่น ฉีกหน้ากันชัดๆ ด่ากรูให้คนได้ยินกันทั้งโรงเนี่ย แมร่ง...”พริ้นซ์กัดฟันกรอด “แต่ฝ่ายเราก็ผิดเองไม่ใช่เหรอ ที่ไปแย่งโต๊ะเค้าอะ ไหนเมิงบอกว่าถ้ามีคนจองไว้จริงจะลุกคืนให้เค้าไง ทำไมดันกลายเป็นหยั่งงี้ล่ะ” อาร์ตถาม “ก็ยัยนั่น กระแทกจานข้าวใส่หน้ากรูก่อนทำไมล่ะ แถมยังวีนเอาวีนเอา” “สงสัยเสน่ห์ของเมิงมันใช้ไม่ได้กับผู้หญิงคนนี้แล้วล่ะม้าง 555” เบ๊บขำ “ชิ...เพราะกรูยังไม่ได้ใช้มันต่างหากล่ะ ผู้หญิงอย่างนั้นน่ะเหรอ จะปฏิเสธกรูได้” อาร์ตที่กำลังจะเอาmp3ขึ้นมาฟัง รู้สึกทนไม่ไหวเลยเตือนพริ้นซ์ “เมิงอย่าไปยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นเลยดีกว่าน่ะ...” “เพราะเมิงไม่มีทางทำสำเร็จไง ไอ้พริ้นซ์” มาร์คแกล้งยั่ว พลางดึงmp3ของอาร์ตมากดอัดเสียง “ ไม่! พวกเมิงคอยดูเหอะ กรูจะกำราบยัยนั่นให้ได้” “ถ้าเมิงทำไม่สำเร็จ เมิงกล้าเอาป้ายแขวนคอเขียนว่า ผมจะเลิกเป็นเพลย์บอยแล้วคร้าบ เดินทั่วคณะโชว์สาวๆมั้ยล่ะ 555” มาร์คยุ “ไม่มีวัน ที่กรูจะเอาชนะผู้หญิงหยั่งงั้นไม่ได้” “เมิงกล้าพนันกับกรูมั้ยล่า” มาร์คท้าทาย “กรูรับคำท้า” พริ้นซ์ตอบ “งั้นกรูขอพนันข้างไอ้มาร์คนะ อิอิ” เบ๊บกล่าว “แล้วเมิงล่ะ ไอ้อาร์ต” มาร์คถาม “ไม่ล่ะ กรูขอดูอยู่เฉยๆดีกว่า” อาร์ตตอบ “ว่าแต่...มันจะทันเร้อ เรียนเทอมหน้าอีกเทอมเดียวก็จะจบแล้วนะเว้ย” เบ๊บสงสัย “ชิ...ถมถืด ชิลชิลน่ะ” “งั้นdeadline คือ วันสอบวันสุดท้ายของเทอมสอง โอเค๊?” มาร์คกำหนด “สบายอยู่แล้ว กรูขอเอาศักดิ์ศรีความเป็นเพลย์บอยที่สั่งสมมาทั้งหมดเป็นเดิมพัน มาทิ้งก่อนเรียนจบเลย!” พริ้นซ์ตอบอย่างมั่นใจเต็มที่ว่าเขาจะต้องทำสำเร็จ “กรูอัดเสียงไว้ในเครื่องของไอ้อาร์ตหมดแล้วนะเว้ย เอ้า! ไอ้อาร์ต เก็บไว้ที่เมิงนั่นแหละ เก็บไฟล์ไว้ดีๆล่ะ ทุกอย่างที่ไอ้พริ้นซ์พูดจะเป็นหลักฐานมัดตัวมันในชั้นศาล 555” มาร์คคืนเครื่องให้อาร์ต ส่วนอาร์ตก็ได้แต่ส่ายหัวด้วยความเซ็ง ************************************ คืนวันนั้นเอง พริ้นซ์รีบวางแผนและเริ่มลงมือปฏิบัติการครั้งนี้ เขาลองโทรไปหาเพื่อนสมัยเรียนมัธยมที่เรียนอยู่คณะนิติศาสตร์เพื่อสืบข้อมูล เพราะเขาคุ้นๆได้ว่าเคยเห็นหวานเย็นที่ตึกของคณะนิติศาสตร์ เมื่อตอนที่เขาเรียนวิชานอกคณะที่นั่น “ไอ้โจ เมิงรู้จักผู้หญิงที่ชื่อหวานมั้ย” “อ๋อ เจ๊หวานเย็นที่มีเรื่องกับเมิงที่โรงอาหารเมื่อตอนกลางวันน่ะเหรอ 555” “อ้าว เมิงก็อยู่ที่นั่นตอนนั้นด้วยเหรอ” (ชื่อหวานเย็นงั้นเหรอ จริงๆอย่างเธอน่าจะชื่อยัยเผ็ดร้อนมากกว่า) พริ้นซ์แอบนึกในใจ “ถึงกรูไม่อยู่ คนเค้าก็เม้าท์กันให้แซ่ดกันทั้งคณะล่ะวะว่าวันนี้เจ๊หวานเย็นออกโรง วีนแตกดังทั่วโรงอาหารน่ะ แล้วที่อุตส่าห์โทรมาเพื่อถามหาเนี่ย คงไม่ได้คิดจะแก้แค้นหล่อนหรอกนะ” “ป๊าว กรูแค่รู้สึกสนใจอะ หน้าตาหยั่งงั้น ไม่คิดว่าจะเก๋าดีอย่างนี้” “กรูว่าเมิงอย่าไปยุ่งกับเจ๊แกดีกว่า” “ทำไม? เพราะเค้ามีแฟนแล้วงั้นเหรอ?” “ป่าว กรูก็ไม่รู้หรอกว่าเค้ามีแฟนอยู่ที่อื่นรึปล่าว แต่ในคณะอะ ไม่มีใครกล้าเสี่ยงเข้าไปจีบหรอก ออกจะโหด ดุ เก๋าปานนั้น ที่กรูเตือนน่ะ เพราะกรูกลัวว่าเมิงจะไม่ได้หล่ออยู่ครบ32น่ะสิ เค้าเป็นประธานชมรมไอกิโด้เชียวนะเมิง ขืนเมิงไปทำรุ่มร่ามกับเค้า อาจโดนผ่าหมาก หักกระดูกกระเดี้ยวเอาได้” “อ่อ หยั่งงี้ยิ่งน่าสนใจเข้าไปใหญ่ กรูเองก็ยังไม่เคยได้สัมผัสประเภทสาวนักกีฬาซะด้วยสิ” “เอ๋า ซะงั้นอีก นิสัยเดิมเมิงนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ระวังเหอะ จะได้แดรกแห้วเป็นครั้งแรกในชีวิต 555” พริ้นซ์คิดในใจว่า (อะไรกันวะเนี่ย กรูโดนสบประมาทอีกแล้ว ยัยนั่นจะเจ๋งจริงซักแค่ไหนเชียว) “เอาเหอะน่า เมิงก็ช่วยๆกรูหน่อยแล้วกัน กรูก็แค่อยากได้ข้อมูลบางอย่างของเค้าก็เท่านั้นแหละ” “เฮ่ย จะให้กรูไปถามสัดส่วนเจ๊แกเหรอ ขอบายนะเว่ย กรูกลัวโดนจับหักเป็นสองท่อน” “เค้าเคยหักกระดูกชาวบ้านมาแล้วงั้นเหรอ?” “ก็เปล่าหรอก คนก็แค่กลัวๆเท่านั้นแหละ เห็นแกดูดุๆโหดๆแถมยังเป็นประธานชมรมนั่นอีก” “อ่อ  จริงๆกรูก็แค่อยากรู้ตารางเรียนและก็ประวัติข้อมูลทั่วๆไปของเค้าก็เท่านั้นเองแหละ” “เฮ้อ...แล้วไป ตารางเค้าก็คล้ายๆกับของกรูนั่นแหละ ก็ชั้นปีเดียวกันนี่ อืม...รู้สึกเจ๊แก็จะสายกฎหมายธุรกิจเหมือนกรูด้วยนี่หว่า เออๆ...สบายมาก ส่วนข้อมูลทั่วๆไปเหรอ อืม...เดี๋ยวกรูเปิดหนังสือรุ่นดู เออๆ...เดี๋ยวกรูจัดให้ ” “เออ แต๊งกิ้วว่ะ เพื่อน” พริ้นซ์ขอบใจโจ ************************************ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 48 21:07:37 จากคุณ : Zhou Jia Le - [ 24 ต.ค. 48 17:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันรุ่งขึ้น พอพักเที่ยง นักศึกษาที่เพิ่งออกมาจากห้องเรียนเห็นพริ้นซ์ก็ต่างซุบซิบกันว่า ผู้ชายที่ดูหล่อ สูง เด่นสะดุดตาคนนี้เป็นใคร แล้วมารอใครในชั้นปีเรา บ้างก็ซุบซิบว่าผู้ชายคนนั้นที่มีเรื่องกับหวานเย็นในโรงอาหารวันก่อนนี่นา เขามารอที่หน้าประตูห้องนี้ทำไม พอกลุ่มของหวานเย็นออกมา พริ้นซ์รีบพุ่งเข้าประชิดตัวหวานเย็น “คือ ที่เรามา ก็เพราะอยากจะขอโทษเรื่องเมื่อวันก่อน” “รู้ตัวว่าผิดก็ดีแล้วนี่” หวานเย็นพูดอย่างยังเคืองอยู่ “ที่เรามาเนี่ย ก็เพราะไม่สบายใจจริงๆนะ... เรามาทบทวนทุกอย่างดูแล้ว ใช่...เราผิดที่แย่งโต๊ะเธอ เรายอมรับว่าเมื่อวานเรากวนประสาทเธอเพราะโมโหที่เธอวางกระแทกจานข้าวใส่หน้าเรา แต่ขอ บอกตามตรงว่าเราไม่ได้จงใจจะแย่งโต๊ะเธอหรอกนะ เพียงแต่คิดว่าคนลืมของไว้เท่านั้นเอง ไม่ได้เจตนาจริงๆนะ” พริ้นซ์ปั้นหน้าเหมือนพูดจากใจจริง “โอเค เจตนาเป็นเรื่ององค์ประกอบภายใน ในเมื่อเราพิสูจน์ไม่ได้ ครั้งนี้ก็จะยกผลประโยชน์ให้จำเลยก็แล้วกัน แค่ถ้าครั้งต่อไปนายยังประมาทเลินเล่อหยั่งงี้อยู่ คำขอโทษก็คงใช้ไม่ได้ผลแล้วล่ะนะ” หวานเย็นกอดอกพูด “สรุป คือยกโทษ ไม่โกรธเราแล้วใช่ปะ” “อืม” หวานเย็นใจอ่อน แล้วยักไหล่ให้ “เพื่อเป็นการไถ่โทษ ชั้นให้เพื่อนจองโต๊ะสำหรับกลุ่มพวกเธอไว้ที่โรงอาหารแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงว่าเที่ยงตรง คนเยอะขนาดนี้จะไม่มีที่นั่ง” “เหรอ อื้ม ขอบใจนะ” “ไม่เป็นไร งั้นชั้นขอตัวไปหาเพื่อนที่โรงอาหารก่อนนะ” “ตามสบาย” พริ้นซ์รีบวิ่งลงบันไดไป ยิ้มที่มุมปากพลางคิดในใจ “แผนที่หนึ่ง เคลียร์! ” “จริงๆเค้าก็นิสัยดีเนอะ อุตส่าห์ตั้งใจมาขอโทษ” ซีต้าพูดขึ้นหลังจากที่พริ้นซ์วิ่งลงบันไดไปแล้ว “ใช่ แถมยังอุตส่าห์จองโต๊ะให้พวกเราอีกตะหาก” มายสนับสนุน “เอ...เค้าอุตส่าห์ดักรอแกถึงที่นี่ แถมยังรู้ว่าเราเรียนห้องไหนอีก หรือว่าเค้าปิ๊งแกวะ ไอ้หวาน” มิ้นท์แซว “แต่ชั้นว่าถึงเป็นหยั่งงั้นจริง นังหวานมันคงไม่เอาหรอกใช่มั้ย เพราะมันไม่ใช่ผู้หญิงหน้าโง่หน้าเงินนี่ หุหุ” ซูซี่ดักคอ “เออ...ก็ใช่สิยะ ชั้นไม่สนหรอก ไม่รู้ที่มาเนี่ยเพราะมีแผนมาแก้แค้นชั้นคืนรึเปล่า...นี่พวกแกจะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ยเนี่ย ชั้นหิวแสบท้องจนจะแย่แล้วเว้ย” หวานเย็นตัดบท เพราะรู้สึกหิวแล้ว จะได้รีบไปกินซะที ************************************ 2-3วันต่อมา หวานเย็นเพิ่งปิดห้องชมรมเมื่อซ้อมเสร็จตอน 2 ทุ่ม และกำลังเดินในมหาวิทยาลัยจะออกไปขึ้นรถเมล์ และพริ้นซ์ซึ่งดักรออยู่แล้ว ก็ขับรถมาจอดข้างๆ แล้วบีบแตร เปิดกระจกลง “กำลังจะไปไหนเหรอ” พริ้นซ์ถามหวานเย็น “ก็ไปขึ้นรถเมล์ กลับบ้านน่ะสิ ” หวานเย็นตอบอย่างเสียมิได้ “ติดรถเราไปลงที่ป้ายรถเมล์มั้ย” “ไม่เป็นไร ชั้นอยากเดินไปเองน่ะ ขอบคุณนะ” หวานเย็นแสร้งยิ้มอย่างประชด แล้วเดินจากไป “...” พริ้นซ์ปิดกระจก แล้วขับรถออกไปเช่นกัน พริ้นซ์ขมวดคิ้ว “ชิ...ทำเป็นหยิ่ง คอยดูเถอะ” แล้วพริ้นซ์ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาทศพล คนสนิทที่ทำงานให้กิจการของบ้านพริ้นซ์   “ฮัลโหล คุณทศ บอกคนทางนั้นให้เริ่มได้เลย” ************************************ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 48 21:08:40 จากคุณ : Zhou Jia Le - [ 24 ต.ค. 48 17:23:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Chapter2 “เฮ้อ โชคดีจังที่ได้นั่ง ” หวานเย็นถอนหายใจบ่นกับตัวเอง ป้ายรถเมล์ต่อมา คนแย่งกันขึ้นจนรถแน่นมาก ก็เลยโดนคนที่ยืนโหนเบียดๆโดนแขนบ้าง ระหว่างทางที่หวานเย็นกำลังนั่งบนรถเมล์นั้น เธอคิดอะไรเพลินเรื่อยเปื่อยมองไปนอกหน้าต่าง  โดยไม่ได้สนใจว่าคนเริ่มบางลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ จนอยู่ดีๆเธอก็เริ่มรู้สึกตัวว่ามีดุ้นๆอะไรมาถูๆที่แขนเสื้อ ก็เลยหันไปดู... “กรี๊ดดดดดดด ไอ้นั่นนี่หว่า” หวานเย็นกรี๊ดในใจ “อี๋ ไอ้นั่นมันออกมา แล้วที่สำคัญมันโดโด่โด้โด๊โด๋ด้วย แอร๊กกก ทำไงดีช้าน” หวานเย็นรู้สึกตกใจและสับสนว่าเธอควรทำอย่างไรดี พอไอ้หื่นโรคจิตมันเห็นว่าหวานเย็นรู้สึกตัวแล้ว ก็เลยเลิกทำ แต่มันก็ยังตั้งใจโชว์อยู่ โดยมันสะพายกระเป๋าแบบสะพายข้างใบใหญ่ๆสีดำมาบัง ทำให้ไม่มีใครเห็นนอกจากหวานเย็น “ไม่ได้ๆ อย่าตกใจสิ หวานเย็น คิดๆๆ...ใช้หมอง...นั่งมาธิ...” หวานเย็นนึกพลางหลับตา “ปิ๊ง!” หวานเย็นลืมตาขึ้นมา เธอเปิดกระเป๋าอย่างใจเย็น แล้วค่อยๆเปิดฝากระป๋องสเปรย์พริกไทยในกระเป๋าโดยระวังไม่ให้ไอ้โรคจิตเห็น เมื่อเธอจับหาทิศทางของรูพ่นได้แล้ว ก็ตั้งสติ และนับในใจ 1...2...3 “ฟื้ดๆๆๆๆๆ” “อ๊ากกกกกกกก” เสียงสเปรย์พริกไทยที่ถูกพ่นออกมาจากกระป๋อง โดยหวานเย็นพ่นรัวอย่างไม่ยั้งมือใส่ไอ้นั่นของไอ้โรคจิต จึงทำให้ไอ้โรคจิตร้องออกมาด้วยความปวดแสบปวดร้อน “กรี๊ดดดดดดดด ช่วยด้วยค่า ไอ้หื่นโรคจิตมางัดเอาไอ้นั่นออกมาทำมิดีมิร้ายหนูกรี๊ดดดดดดดดด” หวานเย็นลุกขึ้นมาแหกปากตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ทำให้คนโดยสารบนรถและกระเป๋ารถเมล์ต่างลุกขึ้นมาดูด้วยความตกใจ ไอ้โรคจิตเอากระเป๋าปิดไอ้นั่นของมันไว้ แล้วรีบวิ่งไปที่ประตูรถเมล์ แล้วกดออดลง หวานเย็นจึงวิ่งตามไปดึงกระเป๋าที่โรคจิตใช้บัง ทำให้คนบนรถได้เห็นไอ้นั่นของมันเต็มลูกกะตา “อยากโชว์นักไม่ใช่เหรอวะ เล็กกว่าหมาข้างถนน ยังมีหน้ามาโชว์อีก 555! ”หวานเย็นหัวเราะด้วยความสะใจ ไอ้โรคจิตกระชากกระเป๋ากลับมา ประตูรถเมล์เปิดพอดี มันจึงรีบกระโดดลงไป “อย่ามาทำซ่าอีกนะโว้ย ไม่งั้นจะจับเจื๋อนให้เป็นขันทีแน่ ไม่รู้เหรอไงวะว่าพ่ออั๊วเป็นใคร” หวานเย็นตะโกนด่าโดยใช้ประโยคเด็ดแบบเดียวกับลูกเหลิม พร้อมกับยกกำปั้นแบบชูนิ้วกลางแต่พับลงเหมือนไอ้นั่นโดนตัดขึ้นมาขู่  แล้วรถเมล์ก็ปิดประตู เคลื่อนตัวออกไป ทุกคนบนรถเมล์ต่างปรบมือให้หวานเย็นกันยกใหญ่ หวานเย็นจึงยิ้มแหยๆและผงกหัวขอบคุณให้คนบนรถ แล้วก็เอามือลูบผมตัวเองอย่างเขินๆ ************************************ ขณะที่พริ้นซ์กำลังนั่งชิลกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวีอยู่ ทศพลโทรมาหาพริ้นซ์ พริ้นซ์ดูชื่อที่ขึ้นบนโทรศัพท์แล้วยิ้มอย่างมีชัยชนะ เพราะคิดว่าแผนของเขาต้องสำเร็จ ทำให้หวานต้องร้องไห้หรือกลัวจนจ๋อยไปเลยอย่างแน่นอน “ไงครับ คุณทศ...ห๊ะ...ว่าไงนะ” พริ้นซ์หุบยิ้ม สีหน้าเปลี่ยนทันที เป็นเพราะทศพลบอกว่าคนที่จ้างให้ไปเป็นโรคจิต เจออะไรบ้าง พริ้นซ์รู้สึกอึ้งๆ แล้วก็ให้ทศพลจ่ายค่ารักษาพยาบาลกับค่าทำขวัญเพิ่ม และเมื่อวางโทรศัพท์ไปแล้ว พริ้นซ์นั่งเซ็งอย่างหมดอารมณ์ “ยัยนี่ ไม่ธรรมดาจริงๆ เผ็ดร้อน แสบไปถึงทรวง...ฮึ้ย ร้ายกาจจริงๆ” พริ้นซ์บ่นกับตัวเอง อย่างอารมณ์เสีย (*แหม นายไม่ใช่เหรอ ที่ร้ายกาจก่อนน่ะ – ผู้เขียน) ************************************ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 48 21:09:40 จากคุณ : Zhou Jia Le - [ 24 ต.ค. 48 17:29:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันต่อมา หวานเย็นเล่าให้เพื่อนๆฟังเหตุการณ์ที่เธอเจอโรคจิตเมื่อวาน “น่าสงสารจังเลยเนอะ” ซูซี่เอ่ยขึ้นมา หลังจากฟังเรื่องที่หวานเย็นเล่าจบ “ใช่มั้ยล่ะ แกคิดดู สาววัยใสที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะแถมยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างชั้น ทำไมต้องมาเจอเหตุการณ์ชวนอ้วกอะไรอย่างนี้ด้วยวะ ” หวานเย็นซัพพอร์ตตัวเอง “อู๊ย เปล่าเลยย่ะ ชั้นสงสารอีตาโรคจิตนั่นตะหากล่ะ ทำไมมันซวยอย่างงี้วะ เหยื่อคนอื่นไม่เลือก ดั๊น มาเลือกเหยื่อที่โรคจิตกว่าอย่างแก 555 ” ซูซี่แกล้งกัดหวานเย็น “นังบ้า ซูซี่ เดี๊ยะ จะโดนมิใช้น้อย ” หวานเย็นแกล้งยกกำปั้นขึ้น ทำท่าจะทุบ เพื่อนๆในกลุ่มต่างฮากันครืน ************************************ พอค่ำ ฝนฟ้าทำท่าเหมือนใกล้จะตก หวานเย็นซ้อมไอกิโด้เสร็จ พริ้นซ์ซุ่มจอดรถดักรออีกตามเคย เมื่อเห็นหวานเดินออกมาจากชมรมกำลังจะกลับบ้าน พริ้นซ์ขับไปจอดข้างๆแล้วบีบแตรและเปิดกระจกรถลง “อ้าว เธอ เจอกันอีกแล้วนะ ” พริ้นซ์ทัก “อืม หวัดดี” “ไปด้วยกันป่าว ฝนทำท่าจะตกแล้วนะ” “เอ่อ...” หวานเย็นแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีเทาซึ่งเมฆกำลังเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว “ไปก็ได้” คราวนี้หวานเย็นยอมขึ้นรถ เพราะฝนทำท่าว่าจะตกและในใจก็เริ่มหวั่นๆเรื่องที่เจอเมื่อวานนี้อีกด้วย “บ้านเธออยู่ไหนเหรอ” พริ้นซ์ถามขึ้นมา ทั้งๆที่ก็สืบมาหมดแล้ว “สุขุมวิท” หวานเย็นตอบอย่างกลางๆ “อ้าวเหรอ บังเอิญจัง เราก็อยู่สุขุมวิทล่ะ สุขุมวิท39 น่ะ” พริ้นซ์พูดเพื่อให้เข้าล็อก “ห๊ะ...อะไรนะ...สุขุมวิท39 เหรอ ” หวานเย็นทำหน้าตกใจเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง “อืม สุขุมวิท39 ทำไมเหรอ แล้วบ้านเธออยู่ซอยไหนอะ” พริ้นซ์แกล้งถาม เหมือนไม่รู้อะไร “ชั้นก็อยู่ซอย39 เหมือนกันน่ะสิ  ทำไมชั้นไม่เคยเห็นนายในซอยมาก่อนเลย” หวานเย็นงง “อ๋อ คือเราไม่ได้อยู่ในซอยน่ะ เราพักอยู่ปากซอย” “ปากซอย?” หวานเย็นยิ่งงงเข้าไปใหญ่ “อืม คือ เราพักอยู่ที่โรงแรมตรงปากซอยน่ะ” ความจริงพริ้นซ์สืบมาแล้วว่าหวานเย็นบ้านอยู่ไหน เลยไปพักโรงแรมระดับ 5 ดาว ที่บ้านของพริ้นซ์เป็นเจ้าของกิจการ อยู่ปากทางเข้าซอยบ้านหวาน  เย็นอย่างบังเอิญเสียมิได้ เพื่อแผนการที่วางไว้จะได้บรรลุโดยง่ายดายขึ้น “ห๊ะ...โรงแรมห้าดาว เดอะพริ้นซ์ โฮเทล ที่อยู่ตรงปากซอยอะนะ ” หวานเย็นอึ้ง “อ่าฮะ” “ขอโทษนะที่ถาม แต่นายไม่เสียค่าโรงแรมอื้อซ่าเลยเหรอเนี่ย ถามจริงเหอะ เค้าคิดค่าห้องวันละเท่าไหร่เหรอ” หวานเย็นถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ เพราะเธอผ่านโรงแรมนั้นทุกวัน และรู้สึกว่าหรูหราไฮโซมากๆ จนเธอคิดว่าสักวันนึงจะมีโอกาสได้เข้าไปเหยียบดูสักครั้งและจะได้รู้ถึงราคาค่าห้องต่อวัน “แหะๆ ไม่ต้องเสียเงินหรอก เอ่อ คือ แบบว่า จริงๆแล้วโรงแรมนั้นเป็นของที่บ้านเราน่ะ พอดีว่าพักที่นี่ มันไปมหาลัยสะดวกกว่าอยู่บ้านน่ะ” พริ้นซ์แกล้งตอบอย่างเขินๆ “โรงแรมของบ้านนาย! ... เอ๊ะ อย่าบอกนะว่า ชื่อโรงแรม ก็มาจากชื่อเล่นของนายอะ ” หวานเย็นยิ่งช็อก เมื่อรู้ว่าโรงแรม 5 ดาว สุดหรูที่เธอใฝ่ฝันถึงเป็นกิจการของบ้านพริ้นซ์ “อ่าฮะ” “...” หวานเย็นนั่งนิ่งอึ้ง เธอรู้มาว่าพริ้นซ์รวยก็จริง แต่ก็ไม่คิดว่าจะรวยขนาดเป็นเจ้าของโรงแรมระดับ 5 ดาว แถมยังอยู่หน้าปากซอยบ้านเธออีก “อืมมม สรุปให้เราไปส่งเธอที่บ้านเลยก็แล้วกันนะ ยังไงก็ทางเดียวกันอยู่แล้วนี่ ไม่สิ ต้องเรียกว่าแทบจะติดกันเลยมากกว่าเนอะ” พริ้นซ์ยิ้ม “อะเอ่อ... อืม” หวานยังคงตะลึงกับเรื่องโรงแรมบ้านพริ้นซ์อยู่ “เธอกลับบ้านค่ำๆอย่างนี้ประจำเลยเหรอ” พริ้นซ์แกล้งถาม ทั้งๆที่รู้อยู่ (ก็สืบมาหมดแล้วนิ) “อืม ใช่ ชั้นต้องซ้อมไอกิโด้ แล้วก็เป็นคนปิดห้องชมรมน่ะ” หวานเย็นตอบ “เหรอ...เฮ้อ...เดี๋ยวนี้สังคมน่าน่ากลัวขึ้นทุกวัน ภัยอันตราย โจรผู้ร้ายรอบตัวเลย ยังไงเธอเป็นผู้หญิง ก็ต้องระวังตัวหน่อยนะกลับบ้านดึกๆน่ะ” พริ้นซ์แกล้งพูดอย่างเป็นห่วงผู้หญิงสมัยนี้ แต่ใจจริงตั้งใจจะไซโคหวานเย็น ซึ่งนั่นก็ทำให้หวานเย็นนึกสยองถึงเหตุการณ์เมื่อวานขึ้นมาทันที ************************************ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 48 21:11:08 จากคุณ : Zhou Jia Le - [ 24 ต.ค. 48 17:33:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “เดี๋ยวจอดให้ชั้นลงตรงโรงแรมนายก็ได้ เดี๋ยวชั้นเดินเข้าไปเอง” หวานเย็นบอกพริ้นซ์เพราะเห็นว่าใกล้ถึงแล้ว “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราไปส่งให้ถึงบ้านดีกว่า นี่ก็ดึกแล้วนะ” “ไม่เป็นไรหรอก ชั้นก็เดินกลับอย่างงี้ทุกวัน ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” หวานเย็นปฏิเสธ ด้วยความเกรงใจ “เอาเถอะน่า ให้ขับเข้าไปส่งเถอะ ไม่ได้เปลืองน้ำมันซักเท่าไหร่หรอก ” พริ้นซ์ยิ้มให้หวานเย็นแล้วขับเลี้ยวเข้าซอยบ้านหวานทันที “อืมๆ...อะ ถึงแล้วๆ จอดตรงนี้แหละ” หวานเย็นบอก บ้านของหวานเย็นเป็นร้านขายของชำ พอหวานเย็นกล่าวขอบคุณและลาลงจากรถ พริ้นซ์เลยนึกแผนได้ ว่าจะแกล้งทำเป็นคอแห้งลงจากรถมาซื้อเป็บซี่ “อาม่า! อั๊วกลับมาแล้ว” หวานเย็นตะโกนเรียกอาม่า “อ้าว กลับมาแล้วเหรอ แล้วนั่นครายอะ แฟงลื้อเหรอ หวงอี้ เอ้อ สูงใหญ่ หล่อดีนี่ ” อาม่าเดินออกมาด้านหน้า และเห็นพริ้นซ์เดินตามหวานเย็นลงมา จึงเอ่ยขึ้น “สวัสดีครับ” พริ้นซ์ยกมือขึ้นไหว้อาม่า หวานเย็นหันหลังไป ถึงได้รู้ว่าพริ้นซ์ตามเธอลงมา “ใช่ที่ไหนเล่า อาม่าก็ เค้าเป็นเพื่อนที่มหาลัยเดียวกับอั๊วเฉยๆ วู้ว ” หวานเย็นส่ายหน้า “ฮ่อๆ” อาม่าพยักหน้า “เอ้อ อั๊วต้มจับฉ่ายอยู่ เดี๋ยวไปดูก่องนะ ” อาม่าบอกหวานเย็น และยิ้ม พยักหน้าให้พริ้นซ์ พออาม่าเดินไป หวานเย็นจึงหันหลังไปพูดกับพริ้นซ์ “แล้วนี่นายลงมาทำไมเนี่ย ไม่กลับเหรอ” หวานเย็นถาม “อ๋อ พอดีเรารู้สึกคอแห้งน่ะ เลยอยากซื้อเป๊บซี่ซะหน่อย” “อ้อ จะเอาแบบกระป๋องหรือใส่ถุงล่ะ” “แบบขวดละกัน ดื่มที่นี่แหละ” พริ้นซ์ตั้งใจจะดื่มที่นี่ เพราะจะได้ชวนคุยแล้วก็สืบข้อมูลของหวานเย็นให้ได้มากขึ้น “อาม่าของเธอดูท่าทางใจดีจังเลยนะ ” พริ้นซ์ชวนคุย “ใช่” หวานเย็นเปิดขวดเป๊บซี่ ใส่หลอดแล้วยื่นให้พริ้นซ์ “ยังดูแข็งแรงอยู่เลยด้วย ท่านอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ” “68” “อ่อ... อืม ” พริ้นซ์เริ่มไม่รู้จะชวนคุยอะไร เพราะหวานเย็นทำตัวถามคำตอบคำ “เท่าไหร่เหรอ” พริ้นซ์ควักกระเป๋าขึ้นมาจะจ่ายเงิน “ไม่ต้องหรอก ชั้นเลี้ยงนายเอง ถือว่าตอบแทนที่อุตส่าห์มาส่งละกันนะ” หวานเย็นบอก อาม่าเดินออกมาพอดี พริ้นซ์จึงจะลากลับ “จากลับแล้วหรอ อยู่กินข้าวด้วยกังก่องมั้ยล่ะ” อาม่าชวนพริ้นซ์ “ฮึ้ย ไม่ดีหรอกอาม่า   เขาพักอยู่โรงแรมห้าดาว หน้าปากซอยบ้านเรานะ เขาต้องกลับไปกินอาหารที่โรงแรม” หวานเย็นปฏิเสธแทนพริ้นซ์ “เอ่อ ดีเลยครับ ผมกำลังหิวอยู่พอดี ยังไงวันนี้ขอฝากท้องด้วยนะครับ อาม่า” พริ้นซ์ตอบอาม่าโดยไม่สนใจที่หวานเย็นพูด “แต่ว่า วันนี้บ้านชั้นต้มจับฉ่ายกินนะ นายจะกินได้เหรอ” หวานเย็นแย้งขึ้นมา “โห จับฉ่ายเหรอ...อาหารโปรดเลยล่ะ ” พริ้นซ์ยิ้มตาหยีให้หวานเย็นอย่างยียวน ************************************ บนโต๊ะอาหารบ้านหวานเย็น “ว่าแต่ ลื้อชื่ออารายเหรอ” อาม่าถามพริ้นซ์ขึ้นมาบนโต๊ะอาหาร ก็หวานเย็นนั่งเงียบ กินโดยไม่ยอมพูดอะไรเลย “ผมชื่อ พริ้นซ์ ครับ” “ห๊ะ...อะไรนะ...พิ้ง...อาพิ้ง เหรอ” อาม่าออกเสียงชื่อพริ้นซ์ได้ไม่ชัด กลายเป็นคำว่า พิ้ง สีชมพูแทน จนทำให้หวานเย็นขำจนแทบจะพ่นข้าวออกมาแต่เอามือปิดปากไว้ซะก่อน พริ้นซ์เหล่หวานเย็นด้วยสายตาประมาณว่า ขำอะไรของเธอ เดี๊ยะเหอะ “อืม อาม่าเรียกชื่อภาษาจีนของผมแทนก็ได้ครับ ผิ่นเชา ครับ ” พริ้นซ์เลยเสนอให้อาม่าเรียก ชื่อจีนของเขาแทน เพราะเค้าได้ยินอาม่าก็เรียกชื่อหวานเย็นเป็นภาษาจีนเหมือนกัน(หวงอี้) “ฮ่อๆ อาผิ่นเชา ว่าแต่ ลื้อแซ่อะไรเหรอ” อาม่าถามตามสไตล์คนจีนที่ต้องถามชื่อแซ่ครบเซ็ต “ผมแซ่กัวครับ ขอโทษนะครับ แล้วอาม่าแซ่อะไรครับ” “ตัวอั๊วแซ่ตั๊ง เปงจีนแต้จิ๋วน่ะ แซ่ภาษากลางก็แซ่เฉิน แต่ปู่อาหวงอี้อีแซ่หลัน เปงคนปักกิ่ง เลยใช้ภาษากลาง” “อ๋อ ครับ บ้านผมจริงๆเป็นฮกเกี้ยน ไต้หวันน่ะครับ” แล้วอาม่าก็ชวนพริ้นซ์คุยบนโต๊ะอาหาร เช่น ถามว่าพริ้นซ์พักที่ไหนยังไงไปเรื่อย และเล่าให้พริ้นซ์ฟังว่าเมื่อวานนี้หวานเย็นเพิ่งเจอคนโรคจิตบนรถเมล์ (*ความจริงก็ฝีมือนายนั่นแหละ - ผู้เขียน) “อาม่าครับ ปกติผมอยู่ห้องสมุดที่มหาลัยจนค่ำๆทุกวันอยู่แล้ว ให้หวานเค้ากลับพร้อมผมมั้ยครับ ไหนๆเราก็พักอยู่ใกล้กันแค่นี้” พริ้นซ์เสนอขึ้นมา “เอ้อ ดีๆ ฝากลื้อล่วยละกันนะ อาผิ่นเชา ช่วยดูแลอาหวงอี้อีหน่อย” อาม่าเห็นดีเห็นงามด้วย ทำให้หวานเย็นที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่สำลักขึ้นมา “แค่ก แค่ก  ไม่ต้องหรอกอาม่า ไปรบกวนเค้าทำไมกันเล่า” หวานเย็นปฏิเสธ “ไม่รบกวนหรอกครับ สังคมสมัยนี้น่ากลัวมากเลยนะครับ ผมอ่านข่าวฟังข่าว มีเรื่องผู้หญิงเป็นเหยื่อของภัยสังคมเกือบทุกวัน จริงๆเราก็เป็นเพื่อนร่วมมหาลัยเดียวกัน แถมยังพักอยู่ใกล้ๆกันอีก ก็เหมือนกับเราเป็นเพื่อนบ้านกันนั่นแหละครับ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ” “ฮ่อๆ ขอบคุงลื้อมากๆเลยนะ อาผิ่นเชา ” อาม่ายิ้มด้วยความดีใจ แต่หวานเย็นทำหน้าเซ็งสุดๆ เมื่อทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว พริ้นซ์ขอบคุณอาม่าที่เลี้ยงข้าวและชมว่าอาหารอร่อยมาก เขาเบื่ออาหารที่โรงแรมจะแย่อยู่แล้วและต้องกินข้าวคนเดียวอีก อาม่าเลยชวนให้มาทานข้าวที่นี่ได้ทุกเมื่อ พริ้นซ์ขอบคุณอาม่า แต่หวานเย็นทำปากเบ้   เมื่อพริ้นซ์จะช่วยหวานเย็นล้างจาน หวานเย็นปฏิเสธ แต่พริ้นซ์ก็ตื๊อจะช่วยล้างให้ได้ หวานเย็นก็ไม่ยอม พริ้นซ์จึงลาอาม่าและขับรถกลับไปที่โรงแรม ด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง และกล่าวกับตัวเองว่า “แผนสอง เคลียร์ ” ด้านหวานเย็น เมื่อล้างจานเสร็จจึงไปหาอาม่า “อาม่าอะ ไปชวนหมอนั่นมากินข้าวบ้านเราอีกทำไมเนี่ย  ” หวานเย็นตัดพ้อ “อ้าว ก็อีเปงเพื่อนลื้อไม่ใช่เหรอ” อาม่าสงสัย “เฮ้อ ใช่ที่ไหนกันเล่า แต่เอ่อ ก็ไม่เชิงอะ อั๊วเพิ่งเจอเค้าแค่2-3ครั้งเอง” หวานเย็นบอก “อ้าว แล้วอั๊วจะไปรู้ได้ไงล่ะ  ก็ลื้อบอกอั๊วเองว่าอีเปงเพื่อนลื้อที่มหาลัย แถมให้อีมาส่งอีก...แต่ก็ไม่เปงไรหรอกมั้ง เท่าที่อั๊วคุยอีก็ท่าทางเปงคนดีนี่นา ลื้อก็กลับมาพร้อมกะอีเถอะ บ้านช่องที่พักของอี อั๊วก็รู้แล้วนี่ นะ อาหวงอี้” อาม่าหว่านล้อม หวานเย็นได้แต่ส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ เพราะเธอมีเซ้นส์บางอย่างที่รู้สึกว่าพริ้นซ์มาแปลกๆ ทำให้เธอไม่ไว้ใจไปซะทีเดียว ************************************ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 48 21:13:17 จากคุณ : Zhou Jia Le - [ 24 ต.ค. 48 17:35:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ... เข้ามาทวงหนี้ จากคุณ : Mr. Fusion - [ 24 ต.ค. 48 17:36:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียนนะคะ ได้แรงบันดาลใจมาจากตอนทำรายงานวิชากฎหมายผลแห่งหนี้ ได้ค้นหนังสือในห้องสมุด แล้วสะดุดกับชื่อหนังสือเล่มหนึ่ง รู้สึกโดนมากๆ เป็นหนังสือกึ่งวิชาการชื่อเรื่อง "ลูกหนี้ที่รัก"เนื้อหาเกี่ยวข้องกับกฎหมายเรื่องหนี้เนี่ยแหละค่ะ ก็เลยเอามาแต่งเป็นนิยายซะเลย ชื่อเรื่องก็สลับเป็น"เจ้าหนี้ที่รัก"แทน ในตอนที่ 2 นี้ เหตุการณ์ที่หวานเย็นเจอโรคจิตบนรถเมล์ เป็นประสบการณ์โดยตรงของผู้เขียนเมื่อต้นเดือนที่แล้วเองค่ะ ตอนแรกก็ตกใจมากๆ แทบทำอะไรไม่ถูก แต่ผู้เขียนได้ทำแค่แหงนคอจ้องหน้ามัน จนมันรีบกดออดหนีลงไป แล้วผู้เขียนก็ด่ามันสุภาพเกินไป(ด่าไปว่า"โรคจิตหรือไงคุณ") ก็เลยให้หวานเย็นช่วยสานฝันในการจัดการกับพวกโรคจิตแทน ผู้อ่านจะจำวิธีของหวานเย็นไปใช้ก็ได้นะคะ ถ้าหากเจอกับคนโรคจิตประเภทนี้ ต้องเอาให้หนักค่ะ มันจะได้เสียเซลฟ์ นิยายเรื่องนี้เป็นแนวหลากหลายรวมมิตรกัน มีทั้งตลก(comedy) แอ็กชั่น(action) โรแมนติก(romantic) ชีวิต(drama) สยองขวัญ(horror) รวมกันในเรื่องเดียว และยังมีกฎหมายแอบแทรกๆลงไปด้วยค่ะ ผู้เขียนได้ใช้เวลาในช่วงปิดเทอมนี้แต่งจนจบเรียบร้อยแล้ว อยากให้ผู้อ่านช่วยติดตามและแสดงความคิดเห็นติชมกันนะคะ มีทั้งหมดเกือบๆ 20 ตอนค่ะ ปล.เล่นpantip มานาน แต่เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาเยี่ยมเยือนห้องนี้ ยังไงขอฝากตัว ฝากใจ ฝากผลงานเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 48 21:17:09 จากคุณ : เลดี้ติดดาว (Zhou Jia Le) - [ 24 ต.ค. 48 17:39:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 -อุ๊ย กรี๊ดดดดดด Mr.Fusion มาเปิดปฐมฤกษ์ให้ ดีใจมากๆค่ะ -ขอขอบคุณ คุณนายหญิง สำหรับคำแนะนำมากๆนะคะ พอดีCopy มาจากWord แล้วPaste เลยน่ะค่ะ เลยไม่ทราบว่า ควรกดเว้นบรรทัดเพิ่มด้วย (มือใหม่หัดโพสต์ค่า แหะๆ) แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 48 21:16:29 จากคุณ : เลดี้ติดดาว (Zhou Jia Le) - [ 24 ต.ค. 48 17:43:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามอ่านมาจากแจ่มใส..เห็นมาลงเลยเข้ามาประเดิมตอบกระทู้ซะเลย ^^ อยากให้มีการเว้นบรรทัด จัดรูปแบบให้น่าอ่านกว่านี้นะคะ มีแต่คำพูดอ่านแล้วลายตาอ่ะค่ะ จากคุณ : นายหญิง (NaiYing) - [ 24 ต.ค. 48 18:37:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านความรู้เรื่องกฎหมายนะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 24 ต.ค. 48 21:32:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ทำไม ทำไม พระเอกต้องหล่อ รวยแล้วเจ้าชู้ ชิ คนหลายใจ เอิ้กกก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 25 ต.ค. 48 01:08:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 5555+ ฮาดีค่ะ ว่าแต่กัวผิ่นเชา คนนี้เป็นอะไรกับ dylan รึเปล่าคะ :) จากคุณ : n o O n * (DinitrogenDioxide) - [ 25 ต.ค. 48 11:46:41 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องนี้มีกลิ่นไอของการ์ตูนญี่ปุ่น ตงิดๆนา จากคุณ : ลูนาติก - [ 25 ต.ค. 48 11:52:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 25 ต.ค. 48 18:22:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หุ หุ ตามมาเจอจ้า งัยก็รีบๆอัพตอนต่อไปนะจ๊ะ เค้ารอตัวเองอยู่ จากคุณ : ดวงตะวัน (Doungtawan) - [ 25 ต.ค. 48 20:08:37 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อย่าหายไปนานๆนะ   มีโกรธนะเอ๊า จากคุณ : เจ้าป้ามหาภัย - [ 27 ต.ค. 48 17:15:55 ]