4...

หลังจากที่สงครามระหว่างรัชฎารัษดร์และเนติยาสงบลงแล้ว รัชฎารัษดร์ ได้พาเนติยาไปยังร้านอาหารอย่างหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านส้มตำข้างถนน มีเพิงเล็ก ๆ สำหรับวางของ ประกอบไปด้วยขวดโหลขนาดต่าง ๆ หลายใบ แต่ละใบประกอบด้วยเครื่องปรุงมากมายหลายชนิด ที่อาจใช้ในการประกอบอาหาร ในร้านมีโต๊ะเก้าอี้มากมายที่ทำจากลำไม้ไผ่ ซึ่งถูกตกแต่งและจัดเรียงไว้อย่างดี และเกือบทุกโต๊ะเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ที่แสดงถึงความนิยมของร้าน

“ทางนี้ครับคุณเนติยา” รัชฎารัษดร์เผลอจับต้นแขนของเนติยา เพื่อจะพาหญิงสาวไปยังโต๊ะที่พอมีที่ว่างอยู่

เนติยาจ้องที่ต้นแขนของตัวเอง ซึ่งรู้สึกถึงความร้อนของนิ้วมือที่จับอยู่บนต้นแขนของตน ผู้กองหนุ่มเห็นสายตาเช่นนั้นของหญิงสาวจึงได้ปล่อยมือที่จับต้นแขนหญิงสาวออก

“เชิญครับ” ผู้กองหนุ่มผายมือให้หญิงสาว

“ขอบใจ” ริมฝีปากบางเอ่ยอย่างสะบัดเสียง

“รับอะไรดีครับ” เมื่อทั้งสองนั้นลงที่โต๊ะ ได้มีบริกรหนุ่มยื่นเมนูของทางร้านให้

“อืม ส้มตำปูปลาร้า ลาบหมู ไก่ย่าง ข้าวเหนียว แล้วก็ซุปหน่อไม้ เอาแบบเด็ด ๆ รสแซบๆ” เสียงที่ได้ยินและเอ่ยอย่างเจี้ยวแจ้วนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเสียงของเนติยา ซึ่งทำให้รัชฎารัษดร์อ้าปากค้าง

“หุบปากได้แล้วคุณ กลัวคนอื่นไม่รู้เหรอว่าคุณนะเลี้ยงสุนัขไว้ในปากหลายตัว ถึงให้โชว์ให้เห็น อืม... ไม่รู้ครบทุกตัวรึป่าวนะ”

“เออ...ผมนึกว่า…”

“นึกว่าคนอย่างฉันจะเข้าร้านอาหารอย่างนี้ไม่เป็นละซิ ขอบอกว่าพี่นนกับคุณพ่อพาฉันมาทานอยู่บ่อยไป”

ยังไม่ทันที่ผู้กองหนุ่มจะได้อ้าปากถามคำถามที่ขัดข้องในใจอยู่ อาหารที่สั่งไว้ก็มาขัดจังหวะเสียก่อน และเมื่ออาหารอย่างแรกมาถึง อย่างที่สองและที่สามก็ตามมาอย่างไม่ขาดสาย

คนที่จดจ้องมานานและบ่นว่าหิวมาตั้งแต่อยู่ในมหาวิทยาลัย ได้ลงมือทานอย่างรวดเร็ว และไม่สนใจคนที่พามาเลยซักนิด และผลที่ตามมาก็คือ

“ซีด...ซีด...ซู้ด...ซีด” หน้าเคยขาวเนียนของหน้าหญิงตอนนี้กลับแดงก่ำด้วยความเผ็ดร้อนของอาหารที่ได้ทานลงไป อย่างไม่ขาดสายและไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบข้าง

“ซีด...โอ๊ย อร่อย...ซู้ด...”

“อะนี้คุณน้ำ”

“ขอบใจ” มือบางพัดขึ้นลงที่ใบหน้าอย่างรวดเร็วก่อนที่จะอื่มมือไปรับน้ำจากรัชฎารัษดร์

“อึก...อึก...อึก”

“ใจเย็นคุณ ใจเย็น เดี๋ยวก็สำลักน้ำตายหรอก”

“อึก...แอ่”

“อืม...นี่คุณไม่กินเข้าไปละ อร่อยนะ ไม่ลองดูหน่อยหรอ” หญิงสาวตักส้มตำให้ผู้กองหนุ่ม แต่เขากลับสั่นหัวแล้วกลืนน้ำลายลงคอ...อึก....

“อือ...ไม่ละ คุณทานเถอะ ดูเหมือนคุณจะไม่ได้ทานอะไรมาเลยนะ”...ก็ดูคุณเธอทานเข้าสิ ใครจะไปกล้าขัดจังหวะ ถ้าใครคิดที่จะแย้งของโปรดตรงหน้าเธอไปมีหวัง...

“ไม่กินใช่ไหม” ผู้กองหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ

“ของอร่อยแท้ ๆ ดี ไม่กินไม่เป็นไร ถ้างั้นฉันกินเอง” หลังจากนั้นภาพของคนหิวโหยมาเป็นชาติก็บังเกิดขึ้นแก่สายตาของรัชฎารัษดร์ ซึ่งก็ทำให้เขาอึ้ง พอ ๆ กับสิ่งที่เธอได้กินเข้าไป และมีหรืออาหารตรงหน้าจะไม่หมดเพียงแค่ว่าคนที่กินเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนึง คิดผิดซะแล้วหละ เพราะในไม่ช้าอาหารทุกจานตรงหน้าก็ถูกฟาดเรียบแบบไม่เหลือซากโดยคุณหนูไฮโซนามว่า เนติยา ซึ่งก็ทำให้ผู้กองหนุ่มที่นั่งตรงข้ามต้องกลืนน้ำลายลงคอไปหลายอึกอยู่เหมือนกัน

...ก็ภาพคุณหนูไฮโซผู้วางมาดเหย่อหยิ่ง จะสามารถกินอาหารได้อย่าง อืม...ไม่น่าเชื่อแฮะ...

........................

“แอ่ อิ่ม...ซีด” เนติยาลูบท้องที่เริ่มนูนขึ้นเพราะการกินอย่างเมามัน

“เอานี่น้ำ แล้วนี้กระดาษเช็ดชู” รัชฎารัษดร์ยื่นแก้วน้ำและกระดาษเช็ดชูให้เนติยา

“ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณตัวเล็กอย่างคุณจะสามารถทานอาหารได้เยอะขนาดนี้ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงกลัวอ้วนหมดแล้ว”

“จะกลัวทำไมแค่เรื่องอ้วน สำหรับฉันนะเรื่องอ้วนเรื่องเล็ก เรื่องกินนี่สิเรื่องใหญ่ คุณเคยได้ยินไหม กองทัพต้องเดินด้วยท้อง เพราะฉะนั้นฉันกินต้องให้อิ่ม เพื่อที่จะได้สู้รบกับคุณ” ตาคมสวยจ้องนัยน์ตาคมกล้าอย่างท้าทาย

“เอาเถอะเชิญตามสบาย ผมจะดูสิว่าคนอย่างคุณมีอะไรจะสู้ผมได้บ้าง อย่างมากคุณก็แค่...”ชายหนุ่มลูบคาง

“แค่อะไรพูดมาให้หมดนะ”

“แค่ตัวเล็ก หุ่นดี ส่วนสูงก็ไม่ถึงผม แล้วก็...เซ็กซี่แค่เนี่ย” ผู้กองหนุ่มได้รับค้อนวงโตกลับมาหลังจากที่เขายั่วโมโหหญิงสาวสำเร็จ

เนติยาทำเป็นไม่สนใจกับเสียงหัวเราะของคนที่นั่งตรงข้างแล้วเรียก
บริกรมาเก็บเงิน

“ทั้งหมด 257 บาท ครับ”

“นี่คุณหยุดขำแล้วจ่ายเงินด้วยนะ ฉันจะไปรอที่รถ”

“เฮ้ย เรื่องอะไรผมจะต้องจ่ายเงินให้คุณด้วย ในเมื่อคุณเป็นคนกิน คุณก็จ่ายเองซิ”

“ก็คุณเป็นคนที่พ่อฉันส่งมาดูแลฉัน ดังนั้นคุณก็ต้องจ่ายเงินให้ฉันด้วย เข้าใจ๊”

เนติยาเดินออกนอกร้านไปอย่างหน้าตาเฉย ทิ้งให้รัชฎารัษดร์เป็นผู้จ่ายเงินแทน และเขาก็ควักแบงก์ม่วงมาส่งให้บริกรแล้วรีบเดินออกจากไปโดยไม่เอาเงินทอน

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
สิ่งที่คุณคิดอาจจะไม่เป็นดั่งที่ใจคิด สิ่งที่คุณเห็นอาจจะไม่เป็นดั่งที่คุณเห็น แต่อาจมีการเปลี่ยนแปลงอย่างที่คุณคิดไม่ถึงเกิดขึ้นเมื่อคุณไม่เห็นค่ามัน
--------------------------------------
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3819662/W3819662.html ตอนที่ 1

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3824136/W3824136.html ตอนที่ 2

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3826362/W3826362.html ตอนที่ 3