-1-

วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันหยุด..วันหยุดชดเชยจากวันปิยมหาราช  และเป็นอีกหนึ่งวันที่ผมได้อยู่เพียงลำพัง--

ในวันปลายของสัปดาห์ก่อน  คนหลายคนได้ออกเดินทางไปเที่ยว-พักผ่อนยังสถานที่ต่างๆ  โดยเฉพาะคนเมืองหลวงที่ต่างมุ่งหน้าออกต่างจังหวัดท่ามกลางวันหยุดยาวติดต่อกันสามวันซึ่งหาได้ไม่บ่อยนัก..

ในวันก่อนวันปลายของสัปดาห์ก่อน  คนหลายคนต่างนึก-คิด  และวาดภาพฝันล่วงหน้าถึงการเดินทางไปพักผ่อนยังสถานที่ต่างๆ--หลายคนอาจจะคิดเช่นนั้น  แต่สำหรับผมแล้ว 'ไม่'

ผมไม่ใช่คนชอบเดินทาง-ท่องเที่ยวเป็นนิสัย  ที่บอกว่า 'เป็นนิสัย' นั้น  หมายความว่า  ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากไปเสียทีเดียว  คือถ้ามันมีโอกาสที่ดีกว่านี้  ผมก็ไม่ปฏิเสธ

คำจำกัดความของคำว่า 'โอกาส' ดังกล่าวของผม  ผมหมายถึงปัจจัยต่างๆที่จะเอื้ออำนวย  เช่นเรื่องของ 'เงิน'  และ 'ระยะเวลา'

หลายคนอาจจะมองแย้งว่าการเดินทางในแต่ละครั้งนั้นมันไม่จำเป็นต้องใช้เงินมากมาย..แต่ผมก็มักจะมองย้อนกลับไปว่า  ถึงมันจะใช้ไม่มากมายแต่เราก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดีว่า 'เราต้องใช้มัน'  ซึ่งจะเป็นจำนวนเท่าไหร่  มากหรือน้อย  เราก็ต้องใช้มันอยู่ดี--

สำหรับระยะเวลาของการพักผ่อนนั้น  ส่วนตัวผมมองว่า  หากเรายังต้องเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทาง  และเบียดเสียดแย่งชิงกับการตักตวงหาความสุขของคน-ของใครต่อใครอีกหลายคน  ภายในระยะเวลาสามวันดังกล่าว  เราได้ใช้เวลาพักผ่อนที่แท้จริงเป็นระยะเวลาเท่าไร?  เราได้พักผ่อนอย่างจริงจังหรือไม่

จริงอยู่  ในเรื่องของจิตใจเราอาจบอกว่า 'ใช่'  แต่ทางร่างกายเล่า  เราปฏิเสธความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าไม่ได้เลย--

'ถึงเหนื่อย  แต่ก็สนุก..มีความสุข'  เหตุผลนี้พอรับได้  ไม่ต่างจากความจริงเท่าไรนัก

'ไม่สนุกเลย  แถมยังเหนื่อย..คนก็เยอะ'  เหตุผลนี้ก็มีให้ได้ยินกันอยู่มากมาย

'ไม่เหนื่อย  ไม่สนุก..แต่ก็มีความสุข'  เหตุผลนี้ฟังดูแล้วคงดูไม่เข้าทีนัก  

-2-
ผมเคยไปนอนอยู่บน 'เขาใหญ่' อยู่สองวัน-สองคืน  ในช่วงระยะเวลาดังกล่าวผมแทบไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ชาวบ้านเขาทำกัน  นั่นคือเดินบุกตะลุยฝ่าดงไปยังจุดท่องเที่ยวต่างๆ  ผมบอกเพื่อนร่วมทางว่า 'ขี้เกียจ'  ผมอยากนั่ง เดิน นอน  หรือทำอะไรก็แล้วแต่ภายในบริเวณที่พักไปตามเรื่องตามราว--

ในช่วงระยะเวลาที่ได้อยู่เพียงลำพังท่ามกลางต้นไม้ป่าเขา  เสียงนก  เสียงใบไม้  เสียงลม  แสงแดด  และละอองฝนนั้น  ผมทำได้ทั้งนอนแหงนหน้ามองดูท้องฟ้าตั้งและตอบคำถามต่างๆภายในใจ..คิดถึงเรื่องราวต่างๆแต่ครั้งหนหลัง  ไล่เรื่อยขึ้นมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กชายจวบจนเป็นนายในวันนั้น--

- ผมเรียกการกระเช่นนี้ว่า 'การทบทวนชีวิต' และ 'พูดคุยกับตัวเอง' ของตนเอง  เพื่อที่จะได้รู้จัก 'ตัวตน' ที่แท้จริงของผมบ้าง.

ด้วยเหตุดังกล่าวการเดินทางไปเขาใหญ่ในครั้งนั้นผมจึงเหน็ดเหนื่อย-เมื่อยล้าน้อยกว่าชาวบ้านเขา

- หากว่าความหมายของการผักผ่อนนั้น  คือการที่เราไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางและเบียดเสียดแย่งชิงการตักตวงความสุขของคน-ใครต่อใครอีกหลายคน.

....................

คนรู้จักคนหนึ่ง  เขามักอาศัยช่วงเวลาของวันหยุดยาวติดต่อกันหลายวันออกเดินทางท่องเที่ยวไปยังสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆเป็นหมู่คณะ  เขามักถามผมว่าหยุดยาวเช่นนี้ทำไมไม่คิดไปท่องเที่ยว..หาความเติมเต็มให้กับชีวิตบ้าง?  

ผมยิ้มรับในไมตรีจิตที่เขาหยิบยื่นให้เสมอ..แต่ไม่เคยมีคำตอบต่อคำถามของเขาผู้นั้น  เพียงเพราะเขาย้ำว่า--

ชีวิตคือการเดินทาง!

เขาจำกัดความหมายของคำว่า 'เดินทาง' คือ 'การท่องเที่ยว'

ผมเองก็ไม่แน่ใจนักว่า  หากผมตอบกลับเขาไปว่า  กับการที่ผมเลือก 'ไม่เดินทาง' ของผมนั้นก็คือ 'ได้เดินทาง' เหมือนกัน  ไม่ต่างกันนักถ้าหากจะวัดกันด้วยความรู้สึก..

หากแต่มันจะแตกต่างกันในเรื่องของมุมมอง-การคิด..ความคิดที่ว่า--

'ทุกเวลานาทีคือการเดินทางไปสู่ภูมิประเทศที่เราไม่คุ้นเคยอยู่เสมอ'

-1-
วันหยุดติดกันสามวันนี้ผมจึงเลือกอยู่บ้านเพียงตามลำพัง  หากแต่มิใช่อยู่คนเดียวอีกต่อไป

ในสำนึกของผมบอกว่า 'ตามลำพัง' ของผมนั้นไม่ได้หมายความว่า 'โดดเดี่ยว' จากมนุษย์-จากสังคมเลยเสียทีเดียวนัก

ผมดำรงใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางกองหนังสือ  ต้นฉบับงานเขียน  ภาพยนตร์  เสียงเพลง  สายลม  แสงแดด  และปรอยฝนพรำ..แตกต่างจากวันวานเมื่อครั้งอยู่ที่เขาใหญ่-

แต่สิ่งหนึ่งที่ยังเหมือนกัน-เหมือนเดิมคือ  ผมยังได้ทบทวนชีวิต และ พูดคุยกับตนเอง..อีกครั้ง

วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันหยุด..วันหยุดชดเชยจากวันปิยมหาราช  

เป็นอีกหนึ่งวันที่ผมได้อยู่เพียงลำพังอย่างมีความสุขดีอยู่  .


ด้วยมิตรภาพ.
24 ตุลาคม 2548
Kopkop90@hotmail.com