ความคิดเห็นที่ 1 “ นี่มันอะไรกันห๊ะ ตาธรา แม่ไม่ยอมนะ คราวนี้จะให้แม่เอาหน้าไปไว้ไหนกัน เราไปตอบน้องเค้าอย่างงั้นได้ยังไงนะ ”  เสียงโวยวายจากแม่บังเกิดเกล้าในอารมณ์ที่ขัดกับสุนทรียภาพอันรื่นรมย์ในยามเช้าอย่างรุนแรง ทำเอาชายหนุ่มในชุดนอนลายทางสีฟ้าที่จำต้องงัวเงียลุกขึ้นมารับโทรศัพท์จามารดาเป็นงงเต๊กกับประโยคทักทายประโยคแรกที่ตามมาของมารดาหลังจากกรอกเสียงลงไป  “ อะไรคืออะไรครับแม่ ”  “ จะอะไรซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ไอ้ที่เราไปตอบหนูเมย์เค้าอย่างนั้น โอ๊ย... นี่แม่วางแผนไว้ซะดิบดี เรานะเรา ทำเสียเรื่องอีกจนได้ ” คำเฉลยที่ตอบกลับมาทำเอาชายหนุ่มผู้เป็นลูกยิ้มขันกับคำพูดของผู้เป็นแม่ หากสายตาก็มองหาหญิงสาวที่มาค้างอ้างแรมไปรอบๆเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังพูดโทรศัพท์ในห้องชุดอยู่เพียงคนเดียว  เจ้าหล่อนหายไปไหนเสียแล้ว  “ นี่ตาธรา ฟังแม่พูดอยู่หรือเปล่าลูก ตาธรา ธรา ธรา...  ”  “ ครับๆ... ฟังอยู่ครับแม่ เมื่อกี้แม่ถามผมว่าไงนะครับ ”  “ เหม่ออะไรฮึพ่อตัวดี เมื่อตะกี้แม่ถามลูกว่า เมื่อไรจะกลับมาอยู่บ้านซะที แม่คิดถึงนะลูก...”    “ โธ่ แม่ครับ คิดถึงอะไรกัน แม่กับผมเพิ่งแยกกันเมื่อคืนก่อน... แล้วอยู่นี่ผมก็สบายดีด้วย แถมอยู่ใกล้บริษัท ไม่ต้องตื่นตอนเช้ามาก แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ”  “ ก็นั่นแหละ... แต่ว่าอยู่ตัวคนเดียวใครจะมาดูแลลูกได้ล่ะ เกิดเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา ใครจะมาช่วย กลับมาอยู่บ้านเราเถอนะลูกนะ ” บ่งบอกถึงความห่วงใยของปลายสายได้เป็นอย่างดี  “ เอ่อ ขอเวลาผมอีกสักระยะแล้วกันนะครับแม่ ” เสียงอ่อนๆที่ตอบกลับมาของลูกชายทำให้คนเป็นแม่ต้องเบาใจขึ้นมาอีกนิดว่า อย่างน้อยผู้เป็นลูกก็ยังมีแนวโน้มว่าจะใจอ่อนอยู่บ้าง ดีกว่าแต่ก่อนที่แม้ว่าจะขอร้องให้กลับมาสักเพียงใดก็ปฏิเสธเสียงแข็งอยู่ดี แต่ด้วยความเป็นแม่ จึงไม่ต้องการบังคับจิตใจลูกให้ทำตามดังที่หวังได้ แม้ใจต้องการสักเพียงใค    ผู้เป็นลูกคงหารู้ไม่หรอกว่า แค่กายาห่างกันแม้นเพียงชั่วขณะจิต หากแต่สายใยแห่งรักของมารดาซึ่งฝังรากชอนไชลงในดินที่ชื่อว่าหัวใจก็ยังคงคำนึงห่วงหาอาทรลูกมิแปรเปลี่ยน ไม่ว่ากาลเวลาจะหมุนเวียนผ่านไปนานสักเพียงใดก็ตามที    มิเช่นนั้นจะมีหรือบทเพลงที่ขับขาน หากถักทอมาจากสายใยแห่งความรักความผูกพันที่มารดามีต่อบุตร...  ... อุ่นใดๆ โลกนี้ไม่มีเทียบเทียม อุ่นอกอ้อมแขน อ้อมกอดแม่ตระกรอง รักเจ้าจึงผูก รักลูกแม่ย่อมห่วงใย ไม่อยากจากไปไกล แม้เพียงครึ่งวัน...  ... ให้กายเราใกล้กัน ให้ดวงตาใกล้ตา ให้ดวงใจ... เราสองเชื่อมโยงผูกพัน...  ... อิ่มใดๆ โลกนี้ไม่มีเทียบเทียม อิ่มอกอิ่มใจ อิ่มรักลูกหลับนอน น้ำนมจากอก อาหารของความอาทร แม่พร่ำเตือนพร่ำสอน สอนสั่ง...  ... ให้เจ้าเป็นเด็กดี ให้เจ้ามีพลัง ให้เจ้าเป็นความหวังของแม่ต่อไป...    “ แล้วแต่ธราแล้วกันนะลูก แต่รีบกลับมานะ แม่คิดถึง ” หากยังมิวายต้องกำชับด้วยความรักและคิดถึงอยู่ดี  “ ครับๆ แล้วแม่มีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่าครับ ” คำถามที่ดังออกจากปากณัธราช่วยกู้ให้คู่สายเปลี่ยนบทอารมณ์ได้ฉับไว  “ จะมาคิดบัญชีกับเราน่ะสิ ฮึ... ไปพุดอย่างนั้นกับหนูเมย์ เค้าได้ยังไง แม่ว่าน้องเค้าออกจะน่ารักน่าเอ็นดู... เราไม่ชอบหรอกเหรอ ”  “ โธ่ เมื่อไหร่แม่จะเลิกจับคู่ผมกับลูกสาวบ้านโน้นบ้านนี้สักทีล่ะครับ ”  “ แล้วเมื่อไหร่เราจะหาลูกสาวมาให้แม่ซะทีล่ะ ”  “ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้... ”  “ เอ๊... แต่แม่ได้ยินว่าเราบอกหนูเมย์เค้าว่ามีแล้วนี่นา ใช่หรือเปล่า ” แม่ของเขาทำทีเป็นนึกขึ้นมาได้จากคำกล่าวของเพื่อนซึ่งมีผู้เป็นลูกสาวฟ้องมาอีกทอดหนึ่ง ก่อนจะเสริมทับมาอีกอย่างทำให้ณัธราหมดทางหนีไปได้เลย  “ ก็เราเองไปบอกน้องเมย์เค้าอย่างนั้นนี่... ใครล่ะ อาทิตย์หน้าพามาให้แม่ดูตัวหน่อยสิ ”  “ อะ เอ่อ... คะ คือผมว่าฝ่ายหญิงเค้าคงไม่...”  “ ไม่มีแต่ล่ะ แล้วลูกเต้าเหล่าใครกัน แม่รู้จักไหม ”  “ ... ”  “ เอ้า... อมพะนำอย่างงี้ ถ้าไม่บอก เดี๋ยวแม่ช่วยหาให้อีกหรอกนะ ”    ร้อนรน... จนนึกชื่อใครคนหนึ่งขึ้นมาได้ ก็พลั้งปากออกไปโดยไม่ประมวลผลออกมาจากสมองเสียก่อน แล้วก็ตะครุบปากเก็บกลับมาได้... ไม่ทันเสียแล้ว...  “ หนู‘ชื่น’ ของแม่ไงครับ” ณัธราอยากจะตบตัวเองให้เลือดกบปากไปเลยจริงๆ  “ ต๊าย... จริงเหรอตาธรา แม่ดีใจจริงเชียว งั้นยิ่งห้ามลืมพาหนูชื่นมาหาแม่อาทิตย์หน้านะลูก” เสียงแสดงความปลาบปลื้มปิติที่หนึ่งในหญิงสาวที่พยายามขวนขวายหามาก็มีที่ลูกถูกตาถูกใจบ้างสักคน ไม่ได้เอาผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไหนมาให้ตนเองต้องระคายหัวใจ  “ แม่ไม่ได้เห็นหน้าหนูชื่นเสียนานเต็มที คลับคล้ายคลับคลาจำได้ว่าตอนเด็กแกดูจ้ำม่ำน่ารักน่าชัง ไม่รู้ว่าโตมาจะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ ได้แต่ฟังที่ยัยดาเล่าอย่างเดียว ”  อ้วนจ้ำม่ำ... ยัยนั่นเนี่ยนะ ผอมจนแทบจะปลิวตามลมได้อยู่แล้วต่างหาก  ร่ำๆอยากเถียงแทบขาดใจ แต่แค่นี้ท่านแม่บังเกิดเกล้าก็อยากเจอหญิงสาวอยู่แล้ว ขืนพูดไป...มิรู้บางทีคุณแม่ท่านอาจจับรถขับมาบีบคอเค้นถามเขาถึงที่แทนจะโทรศัพท์หากันอย่างนี้ก็เป็นได้  “ เหรอครับ แล้วตอนนี้แม่ทานข้าวหรือยังครับ ”  “ จ้ะ ทานแล้ว ว่าแต่เรายังไม่ทานอีกเหรอไง นี่ก็สายแล้วนะลูก ”  “ ครับ ก็นิดหน่อย... เอ่อ เมื่อคืนผมคึกเลยทำ(งาน)หนักไปหน่อย ก็เลยได้นอนซะเกือบรุ่งเช้า ตีสามเกือบๆตีสี่น่ะครับ ” ไม่อยากคุยเรื่องปวดสมองนั้นแล้ว ณัธราจึงเปลี่ยนเรื่องโดยหารู้ไม่ว่า มันยิ่งเป็นเรื่อง!  หน้าปลายสายสนทนาร้อนซู่... กับความคิดเป็นตุเป็นตะหลังจากฟังคำบอกเล่าเก้าสิบของลูกตัวเอง  คึก...  หนัก...    ดึก...  โอย... อกอีแป้นจะแตก! ลูกฉันทำไมถึงเสเพลได้ขนาดนี้นะ นึกแล้ว ไม่น่าให้มาอยู่คนเดียวเลยจริงๆ พูดออกมาได้ยังง๊าย... ไม่รู้จักอายเทพยดาฟ้าดิน น่าจับมาตีก้นด้วยไม้มะยมเสียให้เข็ด!  ทว่าเมื่อกำลังอ้าปากจะเริ่มสั่งสอนการพูดการจาที่(คิดว่า)ไม่มีหูรูดของลุกชายที่โตเป็นหนุ่มเนื้อหอมเสียแล้ว หูก็สดับได้ยินอีกหนึ่งเสียงที่ดังเข้ามาในกระบอกหูโทรศัพท์ เสียงที่ไม่ใช่เสียงผู้ชาย!  “ อ้าว นายตื่นแล้วเหรอ ฉันซื้อผั... ”  ตู๊ด  ณัธราสะดุ้งเฮือกกับคำทักทายที่ไม่ทันได้ตั้งตัวของหญิงสาว จนมือเจ้ากรรมดันไปกดปิดวางหูโทรศัพท์ซะอย่างงั้น  หวังว่าเสียงเมื่อกี้แม่เขาคงไม่ได้ยินหรอกนะ  ไม่หรอก เขากดปิดก่อนแล้วนี่นา... แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 48 01:42:43 แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 48 01:42:41 จากคุณ : ศราภณ - [ 25 ต.ค. 48 01:31:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2  “ อ้าว นายตื่นแล้วเหรอ ฉันซื้อผัดไทมาฝากแน่ะ ”  ชายหนุ่มหันหน้าขวับเอาเรื่องไปทางต้นเสียงที่ดูก็รู้ว่าไม่ได้จงใจแกล้ง แล้วก็คงไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย แต่ก็ยังพยายามหาเรื่องหญิงสาวให้ได้อยู่ดี  ไหนบอกไม่มีกะตังค์ไงล่ะ แม่คุณ  “ ไม่ต้องทำหน้าสงสัยหรอก มาจากกระเป๋าตังค์ที่อยู่หลังตู้เย็นนายน่ะแหละ ” ตอบกลับไปพลางเดินผ่านหน้าเขาอย่างเฉยเมยไปหยิบจานชามมาจัดอาหารที่ตัวเองซื้อมาจากตลาดหน้าคอนโด  ดูท่าเขาคงแสดงคำพูดทางสีหน้ามากเกินไปกระมัง เจ้าหล่อนจึงตอบคำถามยังกับมานั่งอยู่กลางใจเขาได้อย่างนี้  ณัธราสังเกตเห็นเธอตรงหน้าใส่ชุดที่แตกต่างออกไปจากเมื่อคืน ตอนนี้สาวตรงหน้าสวมใส่ชุดที่เขาซักแห้งให้แล้วขณะที่ตอนนั้นเธอยังนอนซมอยู่  และเป็นชุดเดียวกันกับชุดที่เขาเห็นเธอเป็นครั้งแรก... ในวันนั้น  ณ เวลานี้ร่มหทัยคงจะหายเป็นปกติดีเสียแล้ว เธอจึงเดินเหินล่องลอยผ่านหน้าผ่านตาเขาได้หลายรอบเช่นนี้  ขณะกำลังหันหลังก้าวขึ้นลิฟท์พร้อมถุงพลาสติกที่มีผัดไทของโปรดหนึ่งห่ออยู่ในมือ ความรู้สึกผิดมากๆเนรคุณหน่อยๆก็ถาโถมเข้ามาอย่างจัง จนต้องหมุนตัวเดินกลับเข้าร้านผัดไทข้างหน้าอีกครั้งเพื่อสั่งเพิ่มผัดไทแบบพิเศษอีกหนึ่งห่อ  ดูสิ! เธอตอบแทนบุญคุณเขาขนาดไหน อุตส่าห์ถ่อลงมาซื้อข้าวมื้อเช้าให้เขากินเชียวนะนี่  (ทั้งที่เงินที่กำลังควักจ่ายรอบสองนั่นก็มาจากกระเป๋าตังค์สีดำใบเดิมที่วางอยู่บนตู้เย็น ซึ่งดูยังไงๆก็ไม่ใช่ของเจ้าหล่อนชัดๆ)  มีหรือเธอจะทำ หากไม่ใช่เพราะวรรญาบอกให้เธอตอบแทนบุญคุณเจ้าของห้องเขาซะหน่อย  วรรญาเล่าผ่านกระบอกหูโทรศัพท์ว่าหลังจากที่ตัวเธอสลบไป เขาก็เข้ามาช่วยขับรถไปส่งตัวเธอที่บ้าน แล้วยังต้องมาดูแลแถมให้ที่พักหญิงสาวที่ไม่รู้จักอย่างเธออีกคน  อย่างว่า หากเธอเป็นเขา คงไม่หาเรื่องเดือดร้อนมารับภาระอย่างที่เขารับอยู่หรอก ทั้งที่ความจริงตัวเองจะหาทางบ่ายเบี่ยงก็คงไม่ยาก ไม่อยากคิดจริงๆว่าเพราะเขา... มีน้ำใจ  ไหนจะต้องนอนบนโซฟาเอย มาดูแลหล่อนเอย หุงหาต้มกับข้าวให้หล่อนตอนป่วยเอย แล้วยังมาโดนหล่อนด่าที่เขากำชับให้กินยาเพราะเป็นห่วงหล่อนเอย(หรือเปล่านะ?)  คิดๆแล้วก็รู้สึกผิดหน่อยๆแฮะ    เพื่อเป็นการไถ่โทษ หญิงสาวจึงยอมเดินกลับไปซื้อผัดไทหน้าปากซอยมาให้ณัธราอีกหนึ่งห่อ... แบบพิเศษ เป็นการตอบแทนพระคุณอีกทางหนึ่งนั่นเอง  “ ขอบใจนายนะที่ช่วยฉันกับหวันไว้วันนั้น ” หญิงสาวที่นั่งเป็นคู่ทานอาหารตรงหน้าเขาพูดอย่างรัวเร็วจนเขาต้องขอให้พูดใหม่อีกครั้ง  ความจริงก็รู้อยู่หรอกนะว่าพูดว่าอะไร แต่ว่าอวดเก่งอย่างงี้ ขอดัดนิสัยหน่อยเหอะ  “ ก็บอกว่าขอบใจไงเล่า โธ่เว้ย!... คนแก่หูตึงชะมัด ” ทำไมเธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังปล่อยไก่ไปทั้งฝูงอยู่นะ  “ นี่คุณหนูชื่น พ่อแม่คุณเค้าสอนให้คุณพุดกับผู้มีพระคุณอย่างงี้เหรอไง ” ได้ฟังดังนั้นหญิงสาวก็หน้าแดงจนคนตรงข้ามมโนภาพไปเองว่าเห็นควันลอยตุ๊บป่องๆออกจากใบหูเธอทั้งสองข้าง  “ อย่ามาว่าพ่อแม่ฉันนะ! ”  “ ผมเปล่า ” คนตรงหน้าเถียง  “ นายพูดจาก้าวร้าวพ่อแม่ฉัน ” ร่มหทัยเถียงอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน  “ ก็เพราะคุณพูดจาอย่างนี้น่ะสิ ผมถึงคิดว่าพ่อแม่คุณไม่ยอมสั่งสอน ”  “ ฉันจะพูดจากับคนที่สมควรพูดด้วยเท่านั้น ” ร่มหทัยประกาศกร้าวขณะลุกขึ้นยืนมองคนตรงหน้า  “ ผมคิดว่าผมควรจะมีสิทธิ์เป็นหนึ่งในคนที่คุณสมควรจะพูดจาอย่าง‘สมควร’ด้วยนะ เด็กน้อย ” ณัธรายังคงยกแก้วน้ำขึ้นจิบอย่างสบายใจ  “ เหอะ สงสัยนายจะไม่ฉลาดพอจะเดาอะไรง่ายๆได้นะ งั้น‘เด็กน้อย’อย่างฉันจะบอกให้เอาบุญแล้วกันว่า หนึ่งในคนที่‘สมควร’จำพวกนั้นต้องไม่ใช่นายแน่ๆ ”  “ ทำไมล่ะ ” ณัธราเลิกคิ้วถาม  “ ก็เพราะคนที่ฉันจะพูดด้วยคือคนที่เป็นผู้ใหญ่พอจนมีปัญญามีสมองไม่ต้องเรียกแม่มาหาคู่จับให้ยังไงล่ะ! ” เหมือนหย่อนระเบิดปรมาณูลงมากลางวงอาหาร บรรยากาศนิ่งเงียบไปได้อึดใจ หญิงสาวที่ยืนค้ำหัวชายหนุ่มอยู่ดูจะรู้ตัวบ้างแล้วว่าพูดอะไรออกไป อยากจะขอโทษ แต่ในปากตอนนี้ดันหนักไปด้วยน้ำลาย อ้าก็ไม่ได้... กลัวมันล้นทะลัก กลืนก็ไม่ลง... เพราะกลัวมันขมเกินไป  แล้วก็ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะว่าอย่างไรบ้าง  แก้วน้ำที่ณัธราจรดจ่ออยู่ติดริมฝีปากได้รูปเม้มแน่น พยายามทำใจเย็นกันคำพูดที่ตัวเองอาจจะพ่นออกมาใส่หน้าอีกฝ่าย หากตอนนี้เขาเองก็ยากจะทนไหวแล้วเช่นกัน ในเมื่ออีกฝ่ายยังอ้าปากด่าเขาฉอดๆอยู่เมื่อตะกี้  ชายหนุ่มวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างเบาที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวที่มาพึ่งพิงพักอาศัยห้องชุดเขาเป็นการชั่วคราวก็ยังเห็นว่ามือที่วางแก้วกำลังสั่นอย่างพยายามควบคุมอารมณ์โกรธที่กำลังจะปะทุในไม่ช้านี้  เอื๊อก...  ร่มหทัยกลืนน้ำลายอย่างฝืดเฝื่อนนักในความรู้สึก  คงต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่อย่างงั้นมีหวังเธอคงถูกฆ่าหมกส้วมอยู่ที่นี่แหง!  ร่มหทัยกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นก่อนจะเอ่ยเสียงเบาบาง  “ ขอโทษ... ค่ะ ” พูดดีๆกันไว้ก่อนเป็นปลอดภัยล่ะวะ  “ ผมมีเรื่องให้คุณช่วย ” ณัธราโพล่งขึ้นมาจนอีกฝ่ายต้องเลิกคิ้วอย่างฉงนสงสัยกับอารมณ์เขา  คิดว่าจะโกรธแฮะ..  “ ถ้าคุณช่วย ถือว่าเราไม่ติดหนี้ค้างอะไรกัน ”  “ คุณจะช่วยหรือเปล่าล่ะ ” เขาเงยหน้าถาม  “ ถ้าช่วยได้ก็จะช่วย ” ร่มหทัยเอ่ยตอบ ก่อนจะเสริมขึ้นเมื่อเขายังมองเธอเหมือนกับรอให้เธอพูดต่อจนจบ “ ตอบแทนที่นายช่วยฉันกับหวันไว้วันนั้นแล้วกัน ”  “ คุณช่วยได้แน่! ”  ประกาศิตของนายหญิงแห่งบ้านอัศวฌานนท์เต็มไปด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธที่ข่มอยู่ภายใน หากแต่คนขับก็ยังรับความรู้สึกได้จากน้ำเสียง พลางกุลีกุจอรีบสตาร์ทรถขับเคลื่อนออกจากคฤหาสน์หลังงามทันที  เสียงผู้หญิงที่ดังแทรกระหว่างบทสนทนาของเธอกับคุณชายเล็กแห่งบ้านอัศวฌานนท์ดูจะเป็นหลักฐานยืนยันข้อสมมติฐานได้เป็นอย่างดี!  “ ไปคอนโดตาธราเดี๋ยวนี้! ”  หลังจากตกลงพักยกครึ่งแรกเพื่อเติมพลังงานแก่ร่างกายและหัวสมองก่อนออกรบอีกครั้งด้วยการฟาดฝีปาก หนึ่งชายหนึ่งหญิงต่างก็ตกอยู่ในภวังค์แห่งโลกส่วนตัวของตัวเอง นั่งรับประทานอาหารร่วมกันต่ออีกครั้ง หากแต่ปราศจากบทสนทนา โดยหารู้สึกตัวไม่ว่า...    หายนะกำลังมาเยือนเสียแล้ว... ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ติดตามตอนต่อไปได้ในบทที่สี่ค่ะ ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 48 02:10:17 แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 48 01:38:44 จากคุณ : ศราภณ - [ 25 ต.ค. 48 01:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนแรกนึกว่าดาหวันเสียอีก กลายเป็นหนูชื่นไปแล้ว จากคุณ : samita - [ 25 ต.ค. 48 15:18:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เฮ้อ...ปากหนอปาก พูดแต่ละคำฟังแล้วไม่ชื่นมื่นเลย พระเอกจับปล้ำไปเลย จากคุณ : bubu - [ 25 ต.ค. 48 19:46:24 A:219.66.115.170 X: TicketID:103661 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่าว เราก็นึกว่านางเอกเป็นคนอื่น จากคุณ : Bangkokian - [ 25 ต.ค. 48 20:45:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณนายแม่บุกถึงที่เลย จะเป็นไงเนี่ย จากคุณ : nongwin - [ 25 ต.ค. 48 21:45:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หลอกพ่อแม่อีกแน่เลย จากคุณ : scottie - [ 25 ต.ค. 48 21:48:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาแย้วๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 26 ต.ค. 48 11:56:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีเรื่องที่ต้องแจ้งให้ทราบ สำหรับคนที่อ่านเรื่องของภณนะคะ คือว่าภณมีความจำเป็นที่ไม่สามารถลงเรื่องนี้ได้อีกแล้วค่ะ... ทั้งนี้ เป็นความผิดของภณเองที่ประมาทไม่ดูให้ดีก่อน ทำให้ลบเรื่องนี้จากที่เซฟไว้ทิ้งไป ซึ่งก็ไม่สามารถ restore จาก recycle bin ได้อีกเช่นกัน เพราะเป็นแบบ permanant ค่ะ สุดท้ายนี้ ภณขอโทษสำหรับทุกคนที่อ่านเรื่องของภณ(แม้ภณจะเพิ่งลงเพียงไม่กี่ตอน) และขอบคุณจริงๆสำหรับทุกกำลังใจที่มีให้ แม้ว่าภณจะเพิ่งเริ่มเขียน... ภณขอโทษมา ณ ที่นี้ จริงๆค่ะ ศราภณ จากคุณ : ศราภณ - [ 27 ต.ค. 48 23:08:04 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แล้วกัน เสียดายจังค่ะ เขียนใหม่ไม่ได้หรือคะ จากคุณ : รียา - [ 28 ต.ค. 48 21:05:02 A:203.172.104.166 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ภณคงเขียนใหม่ค่ะ แต่คงขอเวลาไปแต่ง(ฟื้นฟู)กลับมาอีกครั้งก่อนนะคะ ซึ่งคาดว่าคงแต่งให้จบแล้วจะเอามาลงทีเดียวเลย(แน่นอนนว่าคงจะมีชื่อเรื่องแล้วค่ะ แหะๆ) แล้วตอนนี้ก็กำลังทำอยู่ค่ะ แต่ว่าอาจจะเอาเรื่องใหม่ที่แต่งอยู่มาลงก่อน อีกไม่นานนี้ค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องของภณอีกครั้งนะคะ ศราภณ จากคุณ : ศราภณ (ศราภณ) - [ 30 ต.ค. 48 20:20:57 ]