ความคิดเห็นที่ 1 แรม 1 ค่ำ เดือน 11 บุหงา เดินออกจากห้อง แม่จินดาสาวใช้ร่างท้วมวัยสามสิบ ปิดประตูตามหลัง ท่านมองออกไปรอบๆ ภาพสาวน้อยที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนครึ่งๆ ถอดรองเท้าถุงเท้าแล้ว เสื้อถูกดึงออกมานอกกระโปรง เดินแกมเต้นมานั่น ช่างเป็นวัยที่สดใสนัก พอเห็นคุณย่า เจ้าหล่อนก็โบกมือหยอย ๆ ป้องปากตะโกน “คุณย่าขา ชลมาขอข้าวกินด้วยค้า” บุหงาโบกมือตอบหยุดรอหลานสาวที่วิ่งมาใกล้ เจ้าหล่อนเงยหน้ายิ้มตาหยี วางกล่องที่ถือมาแอบไว้ข้างเสา “จะขึ้นมากินข้าวกับย่าก็มาซิ พี่น่านไม่อยู่เหงาล่ะซิ” “ไม่มีคนแย่งกินค่ะ” หลานสาวตอบอย่างทะเล้น ชลลดาเดินคู่ไปกับคุณย่า ท่านเดินบนระเบียง เธอเดินตามแนวปูบล็อกสำเร็จที่วางเป็นทางเดินด้านล่าง จะเดินบนทางเรียบๆ ก็ไม่สนุก สาวน้อยจึงขึ้นไปเดินบนที่กั้นเป็นขอบสูงขึ้นมา “จะมาแย่งย่ากินหรือ” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นยิ้มแวบหนึ่ง กระโดดจากขอบอีกด้านไปอีกด้าน “สอบเสร็จแล้วหรือ” “ค่ะ” ชลลดาอ้อมขึ้นบันได ตรงส่วนชานกว้างที่เป็นที่รับแขกที่ทานอาหารของท่านผู้เฒ่า ถอดรองเท้าแอบเอาไว้ แวะล้างไม้ล้างมือ ก่อนคลานเข้าไปนั่งพับเพียบข้างคุณย่า มองสำรับอาหารอย่างสนอกสนใจ แกงจืด ยำ แล้วก็ปลากับผักนึ่ง จิ้มน้ำปลา “พี่จิน ไม่มีน้ำพริกเหรอ” เด็กสาวหันไปทางต้นห้องของคุณย่า “มีค่ะ คุณชล” จินดาหันมายิ้มให้สาวน้อย นอกจากคุณน่านที่มาบ่อยๆ ก็มีคุณชลที่ตามพี่ชายมา นางตักแบ่งน้ำพริกใส่ถ้วยเล็กมาตั้งให้ พร้อมข้าวสวยร้อนๆ นั่งห่างออกไปมองสาวน้อยอย่างชื่นชม เธอเหมือนคุณแม่ราวกับพิมพ์ ตากลมโตใสกระจ่าง คิ้วเรียวตวัดเฉียงอย่างมีเชื้อสายจีน ริมฝีบางบนบาง ล่างอิ่ม ยกเว้น บุตรสาวไม่มีรอยผ่ากลางนิดๆ บนคางมน ซึ่งเป็นเป็นเสน่ห์ที่ทำให้คุณมนฑิรา จากเลขาณุการิณี เลื่อนขึ้นมาเป็นภรรยาของคุณพรเทพ  ทั้งๆ ที่หลังจาก นภาพรผู้เป็นภรรยาเสียชีวิต เมื่อน่านฟ้าเกิดแล้ว พรเทพไม่ได้สนใจหญิงใดเลย   แต่คุณชลมาสูงเหมือนคุณพ่อ เพราะคุณแม่เธอตัวนิดเดียว เธอมาสูงไล่กวด คุณน่านมาติดๆ ซึ่งพี่ชายก็ไม่ยอมหยุดรอ ทะลุ 180 ไปแล้ว นางสังเกตเอาจากการที่เขาต้องก้ม ศีรษะเวลาเดินผ่านเข้าออกประตูห้องที่เรือนหลังนี้ คุณน่านไม่เหมือนคุณพ่อ เหมือนคุณแม่ครึ่งบน คุณย่าครึ่งล่าง ได้มรดก ตาสองชั้น ดุคมเหมือนตาแขก ขนตายาวงอน คิ้วหนา พาดตรงเหนือดวงตามาจากคุณแม่  ได้ริมฝีปากสวยมาจากคุณย่า ตรงกลางได้จมูก ที่มีปลายจมูกมนกลมที่เรียกกันว่าจมูกลูกชมพู่มีทรัพย์มาจากคุณปู่  หน้าผากกว้างอย่างคนวาสนาดี แล้วเจ้าตัวก็รู้ด้วย หนุ่มน้อยน่านฟ้าไว้ผมเสยเปิดหน้าผากตั้งแต่เด็ก   ริมฝีปากของสองย่าหลานนี่ทำให้จินดาขำได้ ยามคุณย่าวาดลิปสติก ปากได้รูปของท่านสวยนัก ขณะที่น่านฟ้าไม่เคยชอบปากของเขาเลย นางรู้มาว่า สมัยเป็นหนุ่มน้อย น่านฟ้ารับจ้างเพื่อน ประทับปากบนจดหมาย แกล้งทำเป็นสาวๆ ส่งจดหมายมาให้ ความมาแตกเอาตอนที่คุณน่านเช็ดลิปสติกไม่หมด คุณย่าขันหลานชายหลายวัน ขณะที่คุณพรเทพตีน่านฟ้า แล้วมาปรารภกับคุณแม่ว่ากลัวน่านฟ้าจะกลายเป็นกระเทยไปเสียนี่  คุณน่านไม่เป็นกระเทยหรอก เธอชอบสาวจะตายไป ชลลดารอให้คุณย่าลงมือก่อน แล้วสาวน้อยที่กำลังโตวันโตคืนก็อร่อยกับทุกอย่าง ของหวานล้างปากเป็นมะละกอจานใหญ่เพิ่มเข้ามา จินดา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเด็กสาวที่เอร็ดอร่อยกับทุกอย่าง ชลลดาไม่ค่อยลงมากินข้าวกับคุณย่าเหมือนน่านฟ้าพี่ชาย ชลลดาทิ้งตัวลงนอน จิ้มมะละกอใส่ปาก อีกมือลูบพุง “อู๊ย อร่อยๆ เผ็ดๆ” สาวน้อยร้อง บุหงาเอื้อมมือไปแหนบที่ต้นแขนเบาๆ “ลุกขึ้นมากินดีๆ ยายชล นอนกินเป็นจระเข้ขวางคลอง” ชลลดามองปลายเท้าตัวเอง “ชลก็ว่าตัวเองตัวยาวๆ คล้ายไอ้เข้ไปทุกวันแล้วค่ะ วันนี้ชลไปสยามหลังสอบ มีคนให้นามบัตรมาด้วย” “อยากเป็นดาราหรือ” คุณย่าถามขันๆ ไม่หวงหลานสาวเลย เพราะลูกสาวของเธอก็ถูกทาบทามให้ประกวดอยู่หลายคน แต่นั่นพ่อเขาหวง “ม่ายค่ะ สงสัย มาสนใจอะไรสาวยักษ์อย่างชล ชลเห็นดาราเขาตัวบางๆ เล็กๆ กัน ถ้า ให้ชลอดอย่างนั้น ไม่เอาหรอก” “ถ้าอยากเป็น คุยกับพี่ชนเขาซิ ตอนไปทอดกฐินกับย่านะ” “ค่ะ” เด็กสาวดีดตัวลุก เมื่อคุณย่าขยับ “กินให้เสร็จก่อนก็ได้” ท่านบอกอย่างเอ็นดู เมื่อสาวน้อยจิ้มใส่ปากติดๆ กัน แก้มป่อง ชลลดายกสองมือแบว่าพอแล้ว มะละกอเต็มปากพูดไม่ได้ ขยับตัวลุก โบกไม้โบกมือให้จินดารู้ว่าเธอจะพาคุณย่ากลับห้องเอง บุหงาชี้ให้พาเธอลงไปเดินข้างล่าง “เดินย่อยหน่อย เอาอะไรมาให้ย่า” เด็กสาวยิ้มโชว์ฟันขาว กุลีกุจอเอารองเท้าแตะมาวางให้ ประคองท่านลงบันได “เข็มเจาะ...นิ้วค่ะ” ชลลดายกนิ้วชี้ขึ้นอวด “พี่เขา...บอกอะไรบ้างล่ะ” ท่านถามเบาๆ ชลลดามองมือคุณย่าที่เธอจับจูงอยู่ มือคนแก่ที่ผิวเหยี่ยวย่น บางใส จนแทบแลทะลุถึงกระดูก “ไม่เป็นไรค่ะชลเลือดเยอะ” สาวน้อยตอบซะอย่างนั้น “เดี๋ยวชลซื้อธาตุเหล็กมากินชดเชยก็ได้” บุหงาตบมือหลานสาวเบาๆ น่านฟ้าเข้าใจว่าทำไมท่านต้องทำ แต่ชลลดาเธอทำตามที่พี่ชายบอก ไม่อยากรู้ไปมากกว่านั้น ใกล้ฟ้าจะมืดสองย่าหลานก็เดินกลับเรือน ชลลดาเปิดประตูห้องให้คุณย่าเข้าไปก่อน แวะหยิบกล่อง ก่อนเดินตามเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างๆ  ชะโงกมองกล่องหยกใบไม่ใหญ่เกินใส่นาฬิกาข้อมืออย่างสนใจ เนื้อหยกเขียววาวใสใต้แสงไฟ จุดแต้มแดงเข้มโดดเด่น “เจาะเลือดแล้วหยดลงตรงนี้ใช่ไหมคะ” สาวน้อยชี้ตำแหน่ง “จ้ะ” คุณย่าพยักหน้า ชลลดาพยักหน้ารับ เลื่อนกล่องกระดาษมาเปิด จัดแจงเตรียมอุปกรณ์ ก่อนลงมือจิ้มนิ้ว ลังเลนิดหน่อย แล้วก็เลือกนิ้วนางมาจิ้มเข็มลงไป เค้นเลือดให้หยดลงบนจุดแดง ชลลดาตะลึงมองเลือดที่ซึมหายไปอย่างไร้ร่องรอย บุหงาส่งสำลีให้กดแผล “อยากดูข้างในไหม” บุหงาถามเบาๆ มองหน้าตกตะลึงของสาวน้อยอย่างเข้าใจ หลานสาวส่ายหน้าหวือ “ไม่เอาค่ะ ให้พี่น่านรู้คนเดียวดีกว่า” “แล้วพรุ่งนี้” บุหงาถาม ถ้าหลานสาวจะไม่มาเธอจะไม่ว่าอะไรเลย มันออกจะเป็นเรื่องผิดประหลาดพอดู ชลลดายิ้มแหยๆ หน้าขาวเผือก “มาค่ะ ก็คงไม่มีอันตรายมั่งคะ ถึงจะประหลาดๆ บ้างก็เถอะ” ชลลดาเอื้อมมือมากุมมือคุณย่าไว้ “ถ้าแค่นี้ คุณย่าบอกชลได้นะคะ ชลเต็มใจ” เธอลูบปลายนิ้วเหยี่ยวย่นของคุณย่าเบาๆ “ให้ชลมานอนเป็นเพื่อนไหมคะ” เด็กสาวอาสา “ไม่ต้องหรอกลูก ไปดูทีวีไปแชตกับเพื่อนเถอะไป” ชลลดาหัวเราะ โน้มตัวไปกอดร่างบางๆ ของคุณย่า “คุณย่าทันสมัยจัง ชลจะไปนอนหลับให้เต็มตื่นก่อนค่ะ อ่านหนังสือดึกมาหลายคืนแล้ว” หญิงสาวขยิบตา “แล้วค่อยตื่นมาแชต” เด็กสาวเก็บของให้เรียบร้อย วางกล่องกระดาษไว้ข้างใต้โต๊ะเครื่องแป้งของคุณย่า หลีกห่างกล่องหยกให้ไกล “คุณย่ามีอะไรจะใช้ชลอีกไหมคะ” เธอคุกเข่าข้างๆ เรียนถามท่านเบาๆ “ไม่มีจ๊ะ ไปนอนเถอะ” บุหงาพยักหน้าให้ยิ้มๆ หลานสาวยิ้มตอบกว้างขวาง ปิดประตูให้เรียบร้อย จากคุณ : pajan - [ 25 ต.ค. 48 05:30:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แรม 1 ค่ำ เดือน 11 ไม่รู้ว่าความฝันหรือความจริง น่านฟ้ายืนอยู่ที่ที่ใดที่หนึ่ง เป็นเวลายามดึกเงียบสงัด  เขามองไปซ้ายขวาอย่างงงๆ มันเป็นระเบียงหน้าห้องพักของเขา ระเบียงชั้นสองของตึกเรียน ที่อาจารย์ติดต่อขอเป็นที่พักของนักศึกษา เสียงเลื่อนไหลของสายลม เสียงแผ่วพลิ้วของระฆังหวาน เขาหันขวับไปยังที่มาของเสียง บอกตัวเองว่าไม่กลัว แค่อยากรู้ แสงสว่างเรืองรองดั่งแสงจันทร์ ท่ามกลางแสงนั้นคือดรุณีทรวดทรงงามสะพรั่ง เรือนร่างนั้นแทบจะเปลือยเปล่า อาภรณ์มีเพียงผ้า ห่อหุ้มจากใต้เอวบาง ยาวเลยโค้งสะโพกเล็กน้อย  เผยขาเรียวยาว ทรวงงามรัดด้วยแถบผ้าบางๆ ผิวขาวผ่องยิ่งกว่ารัศมีเหลืองนวลที่โอบล้อมรอบกายดั้งรัศมีดูกระจ่างท่ามกลางความมืดมิด  นางเยื้องกายมาใกล้ เขาเพ่งพิศนางอย่างฉงนระคนสงสัยเล็กน้อย เสียงระฆังดังมาจากเครื่องประดับทั้งข้อมือ และข้อเท้า รวมทั้งกระบังหน้าประดับอัญมณีแพรวพราว  ผมยาวสีทองแดง ยาวจรดเอวคอด   ดวงหน้ารูปหัวใจ ตางามสีเขียวเปล่งประกายหวานชวนเชิญ คิ้วโค้งเรียวราววาดอยู่เหนือดวงตา จมูกโด่งพองามจะมีเสียก็ตรงที่ตรงปลายงุ้มเป็นจะงอยน้อยๆ แต่ก็ชวนให้ขบกัดเล่น เขารู้ถึงความร้อนซ่านแปลกๆ ที่เกิดขึ้น แล้วยังปากแดงรูปกระจับ นางแย้มเรียวปากเผยให้เห็นเขี้ยวสองข้าง โอ้ เขี้ยวแหลมสองมุมปาก เขารู้แล้วว่านางคือใคร “มารจันทรา” ไม่รู้ว่าเขาหลุดปากออกไปหรือแค่ตะโกนก้องอยู่ในลำคอ นางทำหน้าบึ้ง ปรายตาค้อนย่นจมูกให้ “นายท่าน ข้ามาทักทาย ท่าทางท่านจะยังไม่รู้จักชื่อข้า” เสียงนางเสนาะโสต เบาราวเสียงกระซิบของสายลม กังวานใสเหมือนเสียงระฆัง น่านฟ้าเงี่ยหูฟังอย่างติดใจ นางเดินมาหยุดในระยะใกล้ ย่อกายให้เล็กน้อย ใกล้จนเห็นทุกรายละเอียดแม้กระทั้งขนตายาวงอน ไกลเกินมือเอื้อมถึง “ข้าชื่อ โรสิตา เป็นเจ้าหญิงแห่งเผ่าปีศาจ ผู้ครอบครองอำนาจครึ่งหนึ่งของจันทร์เพ็ญ” นางยืดกายขึ้น หยิ่งผยองในศักดิ์แห่งนาง “ข้าจะมีนายใหม่ได้เมื่อเมื่อนายเก่าข้าตายไปแล้ว ข้าจะไม่รับโลหิตใครอื่น นอกจากนายของข้า น่านฟ้า ท่านทำสิ่งใด ท่านรู้ตัวหรือไม่” “ผมถามแล้วนะ แล้วคุณก็ยินยอม” เขาเถียงออกไป “อ้า แต่ข้าหิวโหย โลหิตผู้อื่นไม่ทำให้ข้าอิ่มเอม” นางแยกเขี้ยวขาว ก้าวคุกคามมาใกล้ ชายหนุ่มผงะถอย ร้องเต็มเสียง “ไม่” น่านฟ้าตื่นเพราะแรงยันด้วยฝ่าเท้าของเพื่อนร่วมมุ้งที่นอนข้างๆ “ถ้าธาตุแปรปรวนนักก็ไป...ซะไป๊” เสียงอู้อี้ไล่มา น่านฟ้ายกขาเพื่อนกลับไปที่เดิม สงสัยนอนแปลกที่เขาถึงได้ฝันร้าย  ชายหนุ่มลุกไปเอาน้ำออกจากร่างกายตามที่เพื่อนไล่  เขาไม่ได้กลัวความมืดหรือผี (ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจ) เลยไม่ต้องปลุกใครให้ลุกมาเป็นเพื่อน อย่างใครหลายคน หลังทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย บรรยากาศเงียบๆ เงยมองฟ้าเห็นเดือนเด่น ทำให้ชายหนุ่ม เดินเอื่อย ทอดอารมณ์สูดลมหายใจลึกๆ เมื่อมาถึงหน้าห้อง เขาก็ตื่นเกินกว่าจะอยากเข้าไปนอน น่านฟ้าท้าวระเบียงมองจันทรา แรมหนึ่งค่ำ  เมื่อเพิ่งผ่านขึ้นสิบห้าค่ำมาชั่วคืน พระจันทร์คืนนี้จึงแทบไม่ต่างจากคืนเดือนเพ็ญเลย แสงจันทร์ที่ทอดผ่านระเบียงมาทำให้เขานึกถึงความฝันที่จำได้ ทรวดทรงองค์เอว กระทั่งขนตายาวงอน ชายหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวา ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีร่างงามท่ามกลางแสงจันทร์ ไม่มีเสียงระฆังหวาน น่านฟ้าถอนหายใจอย่างเสียดายปนโล่งใจ โทษว่าเป็นอาการแปรปรวนของการนอนต่างที่และเรื่องเล่าของคุณย่าก่อนการเดินทาง แล้วยังการขอร้องชลลดาให้ทำอะไรแปลกๆ  ชายหนุ่มยักไหล่ หันหลังกลับเข้าห้อง ไม่ได้สนใจละอองระยิบสีเดียวกับแสงจันทร์ ที่โรยตัวข้ามระเบียงมา “อ้าว น่าน กลับมาแล้วเหรอ จะให้เดินเป็นเพื่อนไปห้องน้ำซะหน่อย” ไมตรี ชายหนุ่มจากอีสานร่างผอมเกร็ง ที่รื่นเริงตลอด ทนอึดสุดใจ บอกเมื่อเดินสวนไหล่กระแทกกันที่ประตู  น่านฟ้าก้มมองเพื่อนที่เตี้ยกว่า แต่หาญท้ามาลองกำลังอย่างกระแทกเอาไหล่ดันกับเขา ชายหนุ่มเบี่ยงไหล่เข้าห้อง ดันให้เพื่อนออกไปข้างนอก สลับที่กัน “เดินไปเองดิ กลัวอะไร เอาไฟฉายไปด้วยก็ได้ แต่ข้าว่าไม่ต้องหรอก แสงจันทร์สว่างออกขนาดนั้น” เขาถอนตัวผ่อนแรงก้าวถอยหลัง “อ้าว เดินชมจันทร์อยู่หรอกหรือไง ถึงได้กลับมาช้านัก ไปเดินชมอีกสักรอบกับข้าซิวะ เราจะได้เป็นตำนานรักลือลั่นประจำปีนี้ไง” ไมตรียักคิ้วชวนมา น่านฟ้าส่ายหน้าให้เพื่อน “ง่วงแล้วโว้ย ทีนเอ็งหรือเปล่าที่ถีบข้าเมื่อกี้ เอ็งนอนข้างข้านี่หว่าไอ้ถึก” เขาหันไปจะคว้าคอเพื่อน ซึ่งรู้ตัวรีบพาตัวออกห่าง ทิ้งเสียงหัวเราะไว้เบาๆ ชายหนุ่มส่ายหน้า กลับเข้าที่หลับไปอย่างรวดเร็ว คืนเดียวกัน   ต่างกันที่...สถานที่   ต่างกันเล็กน้อยที่...เวลา ชลลดาคิดว่าเธอนอนหลับอยู่นะ กลับจากเรือนคุณย่ามาเธอก็อาบน้ำนอนเลย ไม่ได้ดูโทรทัศน์ด้วยซ้ำไป นิ้วที่ถูกเข็มจิ้มปวดหนึบๆ เหมือนใครมาดูดแรงๆ เด็กสาวนอนตะแคงกอดหมอนข้างทอดมือออกไปนอกเตียง ชลลดาหรี่ตามอง นิ้วเธออยู่ในปากจิ้มลิ้มของใครบ้างคน หรือบ้างตนนะ เด็กสาวกระชากมือออก ถอนปรูดหลังพิงผนัง ร่างที่เมื่อครู่คุกเข่าอยู่ข้างเตียง ค่อยๆ หยัดกายเหยียดยืนขึ้น มือเรียวปัดผมยาวตรงสีน้ำตาลแดง ไปด้านหลัง แย้มริมฝีปากแดงยิ้ม เด็กสาวกำนิ้วที่เพิ่งกระชากกลับมาไว้แน่น ตาโตๆ เบิกกว้างมองร่างแปลกปลอมในห้อง ดวงหน้ารูปหัวใจเห็นชัดเจนเมื่อผมถูกเสยไปไว้ข้างหลัง มีปอยผมตกลงเล็กๆ ที่ตำเหน่งจะงอยกลางหน้าผาก ตาดุหวานจัดสีเขียวเข้มที่ยิ่งกว่าเข้ม คิ้วเข้มเรียวสวยราววาดพาดอยู่เหนือดวงตา โหนกแก้มสูงเห็นเค้าหน้าคม จมูกเป็นจะงอยเหมือนปากเหยี่ยว ปากแดงรูปกระจับ รวมแล้วสวยจัด หญิงสาวโสภาอ่าองค์ในชุดทรงสุดเดิ้นของชาวสยาม( เซ็นเตอร์ พ้อย) กางเกงสั้นเต่อเอวต่ำสีช้อกกี้พิ้งที่รัดแนบทุกสัดส่วน โดยเฉพาะตรงส่วนนูนเด่นที่สาวน้อยจ้องอย่างฉงนว่ามันจะอะไรขนาดนั้น ผ้าคาดอกสีดำบางจ๋อย เห็นรูปทรงชัดอย่างไม่ต้องจินตนาการเลยล่ะ ตำแหน่งตรงยอดอกปักเป็นลายดอกไม้กันอุดจาดตาสีชมพูเข้ากับกางเกง สวมเสื้อกระโปรงติดกันตัดเย็บจากพลาสติกใสกุ้นสีแพตตินั่ม ไล่เรื่อยลงไปถึงบูทคู่สูงถึงหัวเข่าที่แสนจะโปร่งใสมองเห็นไปถึงเล็บเท้าสีแดงสดของเจ้าหล่อน สิ่งที่ทำให้ชลลดาตาโตยิ่งกว่าไข่ห่านคือ...รูป...จะสักหรือเพ้นท์ก็ไม่รู้ล่ะ บนแผ่นท้องเปลือยเปล่า มันเป็นรูปคนสังวาสกัน แถมมันยังขยับตามการเคลื่อนไหว... “เฮ้ย” เด็กสาวร้องลั่น ผวาลุก หายใจหอบๆ พอคุมสติได้ อันดับแรกยกนิ้วขึ้นมาดู ปากแผลเริ่มสมานตัว ไม่มีร่องรอยใครมาดูดนิ้วเธอเล่น ก่อนมองสำรวจไปรอบๆ ห้อง ไม่มีอะไรผิดปกติเลย เด็กสาวกระโดดลงจากเตียงก้าวไปชิดหน้าต่าง พยายามมองลอดต้นไม้ใหญ่ไปทางเรือนคุณย่า เห็นแสงสว่างเรืองที่ห้องท่าน คุณย่ายังไม่นอนหรือ ปกติเวลาเธออยู่ดึกๆ มองไปทางเรือนท่าน ก็เห็นดับไฟนี่น่า ฝันแปลกๆ เมื่อกี้กับการที่พี่น่านให้เธอทำอะไรประหลาดๆ ชลลดาปราดไปทางโต๊ะเขียนหนังสือ อาราธนาพระเครื่องที่ถอดวางไว้สวมหัว ตั้งนะโม ตามด้วยบทบูชาพระรัตนตรัย เท่านั้นเด็กสาวก็เปิดประตูออกจากห้อง แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 48 17:20:24 จากคุณ : pajan - [ 25 ต.ค. 48 05:35:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แรม 1 ค่ำ เดือน 11 บุหงารู้สึกตัวตื่นยามดึก เสียงรถแต่งเครื่องแล่นผ่านไปเมื่อกี้ ก็น่าจะใกล้เที่ยงคืน เวลาประจำที่รถซิ่งออกมาซ่า ตามสำนวนน่านฟ้า หลานชาย  พลิกตัวจะหลับต่อ แต่ความรู้สึกแปลกๆ ทำให้ต้องขยับตัวนั่ง ไม่ต้องหาไกลเลย หญิงสาวงามเด่นที่นั่งไขว่ขาท้าวคางอยู่บนฝาหีบนั่น เจอะเจอไม่กี่ครั้ง แต่เมื่อฝากความเจ็บร้าวให้ อย่างไร บุหงาก็ไม่มีวันลืม “ท่านหญิง?” หญิงชราเรียกกึ่งถามอย่างสงสัย ว่านางมีกิจอันใดถึงได้เหมือนอยู่รอให้นางตื่น ไม่ได้เรียกอย่างทุกคราว ครั้งสุดท้ายเมื่อไรนะ น่านฟ้าเกิดไม่นาน ก่อนแม่เขาจะเสียชีวิต นางมาบอกว่านางจะรับบริวารของนางกลับคืน ยี่สิบปีแล้ว นางยังไม่เปลี่ยน ยิ่งเวลาผ่านดูจะยิ่งทวีความงามล้ำเลิศยิ่งกว่าเดิม “ท่านทำสิ่งใดลงไป รู้หรือไม่” ปากแดงรูปกระจับเอ่ยเอื้อน “เราทำสิ่งใดไม่ถูกหรือ” บุหงาถาม ขยับตัวนั่งพับเพียบอยู่บนเตียง นางต้องรับกำไลสืบต่อจากสามี  ความที่เขาไม่ได้บอกสิ่งใดแก่นางมากนัก ปีศาจสาวผู้นี้จึงได้บอกเรื่องควรและไม่ควรเป็นระยะ เมื่อแรกพบ แลกความไม่รู้กับชีวิตบุตรสาว บุหงาจึงเชื่อถือคำบอกเล่าของเจ้าหญิงแห่งเผ่าปีศาจนี้เสมอมา “เราไม่มีนายสองคน” นางขึ้นเสียง ลุกขึ้นเดินไปมา ชายสไบบางสะบัดไหวตามการเคลื่อนกาย ชายผ้านุ่งสีทองอ่อนเคลื่อนพลิ้วราวระรอกคลื่นอยู่รอบข้อเท้าเปล่าเปลือย ไร้รองเท้ารองรับ นิ้วเท้าเล็กๆสวนแหวนไว้ทุกนิ้ว เสียงกระพรวนของเครื่องประดับที่นางเคยบอกว่าเป็นเครื่องบ่งชี้ถึงศักดิ์แห่งนางดังสับสน ตามอารมณ์ของผู้สวมใส่ “ท่านคิดยังไง จึงยกกำไลให้น่านฟ้าก่อนท่านตาย” นางมาหยุดยืนตรงหน้า ก้มลงมาจนชิดมุ้ง ก่อนยืดตัวตรง โบกสะบัดมือโบกขึ้น ม่านมุ้งถูกเก็บอย่างรวดเร็ว เพียงกระดิกนิ้ว ร่างบางๆ แก่ชราของบุหงาก็ลอยสู่อุ้มมือนาง โรหิตาเผยริมฝีปากให้เห็นเขี้ยวขาว “แล้ว วันนี้ วันนี้” นางเน้นเสียงกึกก้อง เสียงกระพรวนสะท้านไหว ราวสัญญาณแห่งความตาย “วันตื่นของเรา เจ้าเรียกเราด้วยอะไร” นางถามเสียงเกรี้ยวกราด “เลือดของเด็กสาวที่ไม่ใช่แม้นาย หรือจะมาเป็นนายของเรา” นางปีศาจสะบัดมือเบาๆ ร่างบางๆ ในมือก็ปลิวไปกระแทกข้างฝาทรุดลงกองกับพื้น “ดีแต่นางเป็นพรหมจรรย์” เสียงใสๆ ยังดังก้องมา บุหงาพยายามประคองร่างลุกขึ้น นางไม่ได้เจ็บปวดอะไร แต่ตกใจมากกว่า ตลอดระยะเวลาที่นางรักษากำไล นอกจากครั้งแรกที่สูญเสียบุตรสาว นางไม่เคยรู้สึกกลัวปีศาจสาวตนนี้ เจ้าหญิงแห่งเผ่าปีศาจไม่เคยแสดงอาการคุกคามมาก่อน แต่ตอนนี้ร่างชราของนางสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้  นางเชื่อว่าโรหิตาฆ่านางได้เพียงชั่วกระพริบตา “แล้วแค่หยดเดียว” ร่างโปร่งงามสะบัดเสียง ทอดกายนั่งบนตั่งเตียงราวกับราชบัลลังก์ทอง คราวนี้บุหงาอยากหัวเราะ ถ้าไม่จุกเสียดจนพูดไม่ออก เสียงหวานใสเจ็บใจเหมือนเด็กถูกห้ามกินลูกกวาดมากเกินไป นางได้แต่จ้องมองร่างงามที่เพียงโบกมือ แก้วใสใส่น้ำสีแดงคล้ำก็ปรากฏในมือเรียว กลิ่นที่โชยมา มันคือกลิ่นคาวโลหิต บุหงายืดกายขึ้น ตามุ่งมั่นอย่างไม่ยอมใคร นางเคยสัญญาถ้าให้โลหิตแก่นาง นางจะไม่ฆ่าใคร “ท่านเคย-” นางปีศาจโบกมือ ปิดการเสียงของหญิงเจ้าของห้องไว้แค่ในลำคอ “ข้าไม่ได้ฆ่า” นางชายเนตรสีมรกตมองมา ยกชูแก้วบรรจุอาหารรสเลิศของนางขึ้นชื่นชม ลิ้มชิมรส สูดดมกลิ่นหอมหวานของโลหิต อา...ช่างเป็นหนุ่มที่แข็งแรงอะไรเช่นนี้  นางหันมองจ้อง นาย ของนางนิ่ง ตาสีเขียว วาววับ “ข้าหิว” นางสะบัดเสียง “เลือดแค่หยดเดียว เลือดที่ไม่ใช่เทพ แค่หยดเดียว เจ้าเคยได้กินข้าวแค่เมล็ดเดียวบ้างไหม” นางยังโกรธา แม้จะอิ่มเอมกับเลือดใหม่ๆ ปริมาณมากกว่าที่นางได้รับมาในหลายสิบปีนี้ นางทอดตามองหญิงชรา นาย...ในหลายสิบปีมานี้ นาย...ที่ไม่เคยเรียกร้องอะไร นาย...ที่เชื่อฟังนางยิ่ง ปีศาจสาวยิ้มเยือน นาย...ที่ราวกับข้าทาส “ใช่ น่านฟ้าบอกข้าแล้ว และข้าก็ยินยอม แต่ใครจะคิดเล่า ว่าเลือดของนางจะยิ่งทำให้ข้าหิวโหย เจ้าจะให้ข้าทำเช่นไรเล่า ไปกินเลือดไพฑูรย์” นางขยับกายวูบมาใกล้ ใกล้...จนเห็นแววตาเขียวเข้ม ในนั้น นางเป็นภาพของลูกสาวยามสิ้นลม ร่างบางๆ หักห้อยราวไร้กระดูก แล้วปีศาจแสนสวยที่เพิ่งเงยหน้าจากซอกคอของสายพิณ ตาสีเขียวราวไฟปีศาจสบตานาง ก่อนทิ้งร่างเหยื่อในมือลง   ใกล้... จนได้กลิ่นของคาวโลหิตในแก้วบาง ได้ยินเสียงกรีดร้องของเจ้าของเลือด บุหงาตกใจจนตัวแข็งกับการคุกคามของนางมาร  แค่กระพริบตา นางปีศาจที่งามโสภายิ่งกว่านางในสวรรค์ก็กลับไปนั่งทอดกายบนเตียงดั่งเดิม รอยแย้มยิ้ม สมอารมณ์นางนักที่ได้ทำให้เธอตกใจได้ “หรือไปดูดเลือดแม่สาวน้อยน่ารักให้หมดตัวดี” นางแลบลิ้นสีทองออกมาเลียริมฝีปากแดง “อา ข้าอยากลิ้มรสเลือดของนาง” “อย่ายุ่งกับยายชล” บุหงาร้อง เพิ่งหาเสียงของตัวเองเจอ นางสูญเสียบุตรสาวไปแล้ว จะไม่ยอมเสียใครอีก ถ้าจะมีใครตายเป็นนางเองดีกว่า นี่นางไม่ได้ทำอะไรผิด  โรหิตายอมรับเลือดของชลลดาเอง “เจ้าคิดว่าสั่งข้าได้หรือ” ท่านหญิงแห่งเผ่าปีศาจเชิดศีรษะสูง “เจ้าผู้ผิดสัญญา” “เราหรือผิดสัญญา” บุหงาร้อง ปีศาจสาวเอียงศีรษะคล้ายจะรับฟังสิ่งใด ก่อนโบกมือปิดเสียงของบุหงาไว้ บุหงาได้แต่นั่งนิ่ง มองสาวโสภาจิบน้ำสีแดงสลับกับเสพอาหารที่อยู่ในชามใบเล็กใบน้อย ที่นางโบกเรียกขึ้นมา ความกระตือรือร้นของนางทำให้นึกถึงแม่หลานสาววัยกำลังกินกำลังนอนเมื่อตอนเย็น นางเพิ่งจะเห็นการกินจริงๆ ของมารในกำไลนางนี้ แล้วนางก็ได้ยินเสียงที่ปีศาจสาวเอียงฟังเมื่อกี้ เสียงรองเท้าซอยถี่ ดังในความเงียบของยามราตรี หัวใจนางเต้นระรัว ร้องตะโกนก้อง...อย่ามา...อย่ามา... แต่...ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกไป เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ มุ่งมาทางนี้ ก้าวกระโดดขึ้นบันได เสียงระเบียงหน้าห้องลั่นเอี๊ยด ก่อนเสียงทุบประตู “คุณย่า คุณย่า ชลเอง เปิดประตูให้ชลหน่อย” “คุณย้า...” แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 48 17:21:29 จากคุณ : pajan - [ 25 ต.ค. 48 05:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แรม 1 ค่ำ เดือน 11 ชลลดาย่องผ่านห้องคุณพ่อคุณแม่  ลงบันได เปิดประตูหน้า ลมเย็นๆ ยามดึกหอบมาปะทะร่างที่มีเพียงเสื้อกางเกงนอนขาสั้นลายหมีพูร์และเพื่อนตัวเก่ง “โหย...หนาวแฮะ” แต่ความเย็นยะเยือกของอากาศยามค่ำคืน ก็ส่งเธอกลับเข้าเตียงไม่ได้ ความร้อนใจมีมากกว่า เด็กสาวสูดลมหายใจลึกๆ เอาความเย็นเข้าไปดับความร้อนในอก ชลลดาออกวิ่งทั้งรองเท้าใส่ในบ้านหัวโตรูปทวิตตี้ เด็กสาวมุ่งมั่นกับเป้าหมายไม่สนใจภาพหลอนของเงามืด กิ่งไม้ไหวโอนเอนเหมือนมือปีศาจกวักเรียก เธอมองเพียงไฟสว่างเรืองรองที่ห้องคุณย่า ยังไงตอนนี้ต่อให้มีกับกับระเบิดมาขวาง เธอก็ต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าท่านปลอดภัย ถ้าท่านเป็นอะไรไป...ต้องไม่คิดอะไรร้ายๆ ...เธอบอกตัวเอง ชลลดาดีดรองเท้าทิ้ง กระโจนขึ้นบันไดทีละสองขั้น ถลาข้ามระเบียง อาศัยประตูห้องคุณย่าเป็นที่เบรก “คุณย่า คุณย่า ชลเอง เปิดประตูให้ชลหน่อย” เด็กสาวตะโกนเรียกเสียงก้อง อย่างไม่เกรงใจใคร มันเงียบเกินไป เธอทำเสียงดังโครมครามขนาดนี้ ยังไม่มีใครส่งเสียงตอบ ไม่ว่าคุณย่าเจ้าของห้อง หรือพี่จินดาที่มีห้องนอนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเรือน เธอว่าเสียงเธอนี่ ขนาดปลุกคนตายได้แล้วนะ ชลลดาทุบประตูโครม “คุณย้า...” ภายในห้องข้างใน โรหิตายิ้มมองดูหญิงชราที่ทั้งพยายามร้องทั้งขยับตัว นางยกนิ้วเรียวส่ายเบาๆ “จุ๊ๆ อย่าทำเสียงดังไป เดี๋ยวเหยื่อข้าตื่น” นางวางแก้วบรรจุโลหิตไว้บนโต๊ะที่นางเนรมิตมา เยื้องกรายเข้ามาใกล้ “ชีวิตเจ้า ชีวิตแก่ๆ เลือดเก่าๆ จะสู้เลือดสาวน้อยแสนบริสุทธิ์ ได้ยังไง ถ้าเจ้าไม่อยากให้นางตาย ข้าเปลี่ยนนางให้มีชีวิตได้นะ” ตาสีเขียวขยิบให้ เสียงนางแผ่วหวานราวเสียงระฆังใบน้อยๆ “แต่นางคงไม่ได้เห็นแสงแห่งตะวัน นางจะอาบแสงแห่งเดือน และ...” นางแยกเขี้ยวขึงตาใส่ “นางจะเสพแต่โลหิต” เสียงกระแทกกึกก้องอยู่ในหูของบุหงา นางยืดกายขึ้น หันไปทางประตู โบกมือเบาๆ กลอนเลื่อนหลุด สาวน้อยในเสื้อกางเกงขาสั้นถลาเข้ามาในห้อง ประตูกระแทกปิดปัง “คุณย่า” ชลลดาคราง มองภาพตรงหน้างงๆ  เธอเห็น คุณย่านั่งเหยียดขาพิงผนังห้อง เธอไม่เคยเห็นคุณย่านั่งเหยียดขา ข้างๆ ท่านหญิงสาวที่ยืนอยู่ดูจะหลุดออกมาจากละครพื้นบ้าน จักรๆ วงศ์ๆ แล้วก็สวยเกินบรรยาย แต่เธอรู้จัก ก็...สาวนางนี้ไงที่ไปเยือนถึงห้อง...สาวคนนี้ไง ที่ทำให้เธอต้องวิ่งมาดูคุณย่าถึงเรือน ในเวลาค่ำมือดึกดื่นอย่างนี้ สายตาเห็นภาพ แต่สมองไม่สั่งงาน ชลลดาได้แต่ยืนตะลึงมองคุณย่าที่กรอกตา ขยับปากเหมือนจะพูดอะไร เธอถลาเข้าหาคุณย่าก่อนจะคิดอะไรให้รอบครอบ “คุณย่า” เธอลอยเข้าสู่อุ้งมือบางที่แข็งราวกับคีม ชลลดากำรอบข้อมือบางบีบอย่างพี่ชายเคยสอน เสียงระฆังใสดังระรัวก้องสองหู ยังกับใครเอาเธอไปใส่ไว้ในระฆัง แล้วเคาะระฆังยังไงอย่างนั้นเลย ก่อนเธอจะถูกปล่อยกระแทกพื้น จนหูอื้อตาลาย “ชล ชล” บุหงาลากหลานสาวมาใกล้โอบรอบกายราวกับจะป้องกันเด็กสาวเอาไว้ ชลลดาสะบัดหัวให้หายมึน แล้วดันคุณย่าไปไว้ข้างหลัง “ไหนพี่น่านว่าไม่มีอะไรไง” เด็กสาวพูดโพลงออกไป รอยยิ้มเหมือนจะถูกในในความโผงผางของสาวน้อยตรงหน้า “ก็...ไม่มีอะไร” รอยยิ้มหวานหยด ทอดเสียงอ้อยสร้อยรัญจวนใจ ก้าวเยื้องย่างเข้ามาใกล้ “แล้วทำไม...” เด็กสาวถอย ให้คุณย่าอยู่ชิดฝา เป็นยังไงก็เป็นกัน เธอคิดในใจ “ข้าเพิ่งออกมา ยังใหม่นัก” นางยิ้มมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเชอะเบาๆ จากปากบาง แล้วยิ่งยิ้มมากขึ้นเมื่อเห็นพระที่สาวน้อยคล้องคอมา  นางผายมือออกกว้าง “ข้า...จะทำอะไรได้ นายข้าไม่ได้ให้โลหิต นายใหม่ข้า” มือหนึ่งกอดรอบเอวบาง  อีกมือนางยกนิ้วขึ้นกัดเบาๆ ยิ้มบางๆ เมื่อนึกถึงนายใหม่ นางโบกมือคล้ายไม่ใส่ใจ “คนให้โลหิตปลุกข้า เป็นใคร” เนตรวาวจ้าจ้องตรงมา “เจ้าคิดว่าหยดเดียวจะดับกระหายข้าได้หรือไร” “เธอต้องการอะไรล่ะ ก็พี่น่านบอกว่าหยดเดียวนี่” เด็กสาวเถียง “แล้วเจ้าสัตว์เล็กในกล่องแค่นั้น จะกินอะไรมากกว่าหยดล่ะ โรหิตาเงยหน้าหัวเราะ เจ้าเด็กแสนพยศนี่ถูกใจนางนัก  แล้วยังสวยอย่างนี้  เผ่าปีศาจชอบของสวยงาม ชอบอำนาจ ชอบอิสระ ชอบความ เป็นนาย “ข้าหิว ข้าไม่อิ่ม” ปากอิ่มแย้มบอก เด็กสาวเบิกตาโต “อย่าบอกนะว่าเลือดคุณย่าหยดเดียว เธออิ่ม” โรหิตายิ้มนุ่มนวลให้เด็กสาวที่นางถูกใจ “โลหิต ของคนเกิดราหู มีพลังพอที่จะให้ข้าอิ่ม แต่เจ้าไม่ใช่” นางเม้มปาก “อ้าว” ชลลดาร้องได้เท่านั้น “ก็รอ พี่น่านกลับมาก่อนซิ แล้วเธอกินอะไรได้มากกว่าเลือดไหมล่ะ ฉันจะหาให้” “เลือดทำให้เรามีพลัง” โรหิตาเดินอ้อมไปทางบุหงา อดยิ้มเมื่อเห็นสาวน้อยคนงามหันตาม ระวังให้คุณย่าของเธออยู่ข้างหลังตลอด อ้า...นางชอบความภักดี รสชาติมันช่างหอมหวานนัก เมื่อผ่านการถูกทรยศ หักหลัง “เอาของฉันไปซิ อย่ายุ่งกับคุณย่า” สาวน้อยตัดสินใจก้าวไปเผชิญหน้า “อย่าชล”   บุหงาร้องอย่างตระหนก ยึดตัวหลานสาวไว้ สาวน้อยไม่สนใจ ยื่นมือข้างที่เจาะเมื่อตอนเย็นออกไปข้างหน้ามือเรียวนุ่มที่ยื่นมาลูบไล้ข้อมือนั่นเย็นจัดในทีแรก แล้วก็ร้อนรุมจากการลูบไล้ ร้อนเหมือนเอาเหล็กนาบไฟร้อนๆ มาใกล้ เด็กสาวอดตัวสั่นไม่ได้ “เจ้าแน่ใจหรือ นาง...อีกไม่กี่ปี อาจจะ...ไม่กี่วัน...ก็...ตาย แต่เจ้ายังเยาว์นัก ยังมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายปี” เด็กสาวพยักหน้ามั่นคง “ข้าชอบกัดตรงนี้” นางชี้ตำแหน่งที่ลำคอ ตัวเอง สาวน้อยผู้อาสาอุทิศเลือด ทำหน้าสยดสยอง ส่ายหน้าเด็ดเดี่ยว “ไม่ กัดข้อมือเถอะ” ปีศาจสาวเงยหน้าหัวเราะเสียงดัง ก่อนยื่นหน้ามาใกล้ เด็กสาวกลั้นใจไม่ถอยหลบ “สามหยด ชลลดา สามหยด หยดเดียวข้าไม่อิ่ม” เสียงกระซิบหวานข้างๆ หูก่อนสติเด็กสาวจะดับวูบลง จากคุณ : pajan - [ 25 ต.ค. 48 05:36:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่โพสลง มี 1 ตอนที่ทางเวบเตือนว่ามีคำไม่สุภาพ ดังนั้นถ้าเพื่อนๆ เห็นว่ามีคำไหนที่ไม่สุภาพ ช่วยเตือนด้วยค่ะ บ้างส่วนได้แก้ไขแล้ว จากคุณ : pajan - [ 25 ต.ค. 48 05:40:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาอ่านจ้ะ ต้องไปอ่านบทที่1ก่อน เดี๋ยวจาอ่าน3บทลวดเลย เดี๋ยวมาโพสอีกที จากคุณ : REY+M - [ 25 ต.ค. 48 08:40:18 A:202.57.157.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮุฮุ ลุ้น ลุ้น ลุ้น จะเป็นยังไงต่อน๊า จากคุณ : dakanda - [ 25 ต.ค. 48 08:47:42 A:10.161.28.15 X:202.12.97.120 TicketID:107557 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาอ่านค่ะ รู้สึกว่ามารสาวจะมีนิสัยขี้เล่นจริงนะค่ะ (แต่ค่อนข้างน่ากลัวง่ะ) จากคุณ : jiw - [ 25 ต.ค. 48 08:54:29 A:61.91.64.57 X: TicketID:103832 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านจบแระ สนุกมากกกก มาต่อไวๆนะจร๊า จากคุณ : REY+M - [ 25 ต.ค. 48 10:56:55 A:202.57.159.177 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ากลัวอ่ะ จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 25 ต.ค. 48 11:35:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นางมารคนนี้ จะเป็นนางเอกหรือเปล่าเนี่ย น่ากลัวอ่ะ จากคุณ : ดาวบนพื้นทราย - [ 25 ต.ค. 48 14:02:07 A:203.151.33.220 X: TicketID:074719 ]

ความคิดเห็นที่ 12 Just say Hi จากคุณ : samita - [ 25 ต.ค. 48 15:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ช่ายค่ะๆๆ   นางมารตนนี้ขี้เล่นเน๊อะ  5555 นึกว่าจะสูบหมดตัวเสียอีก   - -'' จากคุณ : ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง - [ 25 ต.ค. 48 18:24:42 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ชอบชลลดา จากคุณ : bubu - [ 25 ต.ค. 48 20:02:58 A:219.66.115.170 X: TicketID:103661 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ชลลดากล้าหาญมาก (แหม น่านฟ้าทำยุ่งแล้วไหมล่ะ) จากคุณ : scottie - [ 25 ต.ค. 48 22:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กลัวอ่ะ จากคุณ : coolning - [ 26 ต.ค. 48 09:15:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เอวขอด - เอวคอด โกธา - โกรธา หลานๆ บ้านนี้น่ารักจังค่ะ ร่าเริง มีชีวิตชีวา แถมใจกล้ากันซะด้วย อืม เห็นด้วยว่านางมารขี้เล่นแฮะ คิดว่าไม่น่ากลัวนะ จากคุณ : นกยูง - [ 26 ต.ค. 48 21:09:34 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 . จากคุณ : Z4t4nGuru bofh - [ 27 ต.ค. 48 00:13:09 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณค่ะ คุณนกยูง สำหรับคำผิด ^____^ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ที่บอกว่าไม่น่ากลัว ^_______^ จากคุณ : pajan - [ 27 ต.ค. 48 05:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 20 นางมารจันทราก็ร้ายเอาเรื่องนะคะ เล่นเอาใจหายใจคว่ำอย่างนี้ต้องให้น่านฟ้ามาปราบ จากคุณ : รียา - [ 29 ต.ค. 48 16:45:28 A:203.172.55.15 X: TicketID:103817 ]