ความคิดเห็นที่ 1 "กินข้าวสิ" เสียงห้าวบอก ขณะที่พากันมานั่งที่โซฟา เห็นกุมาริกาจ้องมองอาหารอยู่นานโดยไม่ยอมแตะก็เลยต้องเอ่ยบอกอีกครั้ง "หญิงกินข้าวสิ นั่งมองอยู่ได้" กุมาริกาส่ายหน้าช้าๆ "ไม่หิว..ไม่อยากกิน" "แกไม่กินแล้วจะกินยาได้ไง" เขาว่าเสียงขุ่น ราวกับคนตรงหน้าเป็นเด็กเล็กๆอย่างนั้นล่ะ "ก็มันไม่หิว แล้วยาก็จะไม่กินด้วย ...แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ" ประโยคหลังเหมือนกับจะเตือนให้เขาจำได้มากกว่าจะอธิบาย "ไม่ได้ อย่าดื้อน่าอายุปาเข้าไปยี่สิบสี่แล้วยังจะมาทำตัวเป็นเด็กๆอีก แก่แล้วนะแก" "ใครแก่กันยะ! พูดดีๆนะ" หล่อนค้อนใส่จนตาคว่ำ หากคนโดนค้อนไม่สนใจนักหรอก ติดใจกับอาการดื้อผิดอายุของหล่อนเสียมากกว่า นึกขัดใจนักจริงๆ ดื้อแบบนี้สงสัยต้องบังคับ "ไม่กิน? แน่นะ ...ดี งั้นฉันกินเอง ยิ่งกำลังหิวๆอยู่เลย" คณิตพูดจบก็คว้าจานข้าวต้มมาตักเข้าปาก เคี้ยวง่ำๆอย่างไม่สนใจ คนมองต่างหากที่ร้อนรนขึ้นมาเสียเอง "นี่ไอ้ณิต นี่แกทำงี้ได้ไง" เธอถามเสียงดัง "ทำไร?" ถามกลับหน้าซื่อ "ก็..." ระหว่างที่คนตัวเล็กกำลังเถียงเย้วๆกับการกระทำอันผิดประเด็นอยู่นั้น คณิตเล่นจังหวะเผลอตักข้าวเข้าปากหญิงสาว...ก็ตอนที่อ้าปากจะพูดนั่นแหละ แถมเมื่อคนถูกประเคนข้าวใส่ปากตกใจทำตาโตใส่ยังมายิ้มทำหน้าทะเล้นอีก "เอ้า อ้าม กินซะนะแล้วโตไวๆนะลูก" เสียงห้าวบอกอย่างใจดีเหมือนบอกลูกบอกหลาน กุมาริกาที่ข้าวเต็มปากนั้นกำลังจะแหวใส่ก็พลันถูกดุ ทำปากจุๆใส่ "ข้าวเต็มปากห้ามพูด เคี้ยวซะ ...เร็วๆ คำต่อไปมารอแล้ว" ทีแรกก็ไม่อยากจะทำตามคำบอกนั้นหรอก...แต่เพราะ...คนพูดดันทำตาหวานเยิ้มใส่เอาใจแบบนั้น เลยเผลอยอมไปโดยง่ายดาย นึกๆแล้วยังประหลาด...เริ่มจากไม่เข้าใจ ร้องไห้โวยวายไปขนาดนั้น ตอนนี้กลับกลายเป็นมาป้อนข้าวป้อนน้ำไปแล้วได้ ...ถึงจะพิลึกพิลั่น แต่ก็รู้สึกดี...ดีจริงๆ ยิ่งกับใบหน้าและท่าทางของคณิตที่เป็น ’ไอ้ณิต’ คนเดิมของเธอด้วยแล้ว ...มันดียิ่งกว่าฝันไหนๆเสียอีก "กลืนยาลงไปหรือยังน่ะแก" มือหนารับแก้วน้ำมา...ยังมิวายระแวงในเล่ห์เหลี่ยมกลโกงที่หญิงสาวชอบใช้ตอนกินยา ดวงตาคมจ้องมองอย่างจะหาพิรุธ "กลืนแล้วน่า นี่ไง" คนมีพิรุธเลยต้องแสดงความบริสุทธิ์ด้วยการอ้าปากกว้างให้เขาดูซะเลย คนมองส่ายหน้ายิ้มระอา ... ยัยหญิงเอ้ย ไปทำอย่างนี้ใส่คนอื่นมีหวังขายไม่ออกแน่ๆ "นอนซะ ฉันจะไปแล้ว" ร่างสูงบอกพลางขยับลุก ทว่ามือบางกลับยื่นมาแตะเข้าที่ท่อนแขนแข็งแกร่ง คณิตหันไปมองก็พบกับดวงตาละห้อย...มองๆแล้วเหมือนดวงตาของลูกหมาถูกทิ้ง "จะไปแล้วเหรอ" เสียงหวานเหงาจับดวงใจคนฟังนัก จนร่างสูงที่ทีแรกว่าจะไป ต้องทิ้งกายนั่งลงอย่างเก่า มือหนาเลื่อนมากุมมือเล็กเอาไว้อย่างทนุถนอม "ไม่ไปก็ได้ ไม่ไปแล้ว แกนอนเถอะ" เขาบอกด้วยความอ่อนโยน ...ไปทั้งการจ้องมอง "ไม่ไปแน่นะ...ฉันกลัวผี" "แล้วแกไม่กลัวผีทะเลอย่างฉันหรอกเหรอ น่ากลัวกว่าอีกนะ" ยังมีอารมณ์มาหยอกเล่น เลยถูกค้อนใส่อีกที "บ้า!" คณิตคลายยิ้มละไม ก่อนจะบอกให้เธอมั่นใจ "ไม่ไปไหนหรอก ...นอนเถอะ ฉันสัญญา" คนฟังยิ้มรับ...อบอุ่นเหลือเกิน...น่าแปลก ทำไมมือของคณิตอบอุ่นขึ้นมาได้ขนาดนี้นะ ... ดวงตากลมหลับลง ไม่นานระลอกลมหายใจก็สม่ำเสมอ...บ่งบอกว่าหญิงสาวนั้นเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว คณิตละสายตาจากเพื่อนสาวไปมองท้องฟ้าที่ค่ำลงแล้ว เห็นดวงดาวอยู่ไกลลิบๆ ...สวยงาม ชัดตา ... แต่อยู่ไกล ... คว้าไม่ถึง ...เหมือนเขา...กับกุมาริกา ... ชัดตายามมองเห็น ชัดใจกับความรู้สึก ... แต่คว้าไม่ถึง... ไม่เคยถึงสักที เช้าวันใหม่ กุมาริกาลืมตาขึ้นมาก็ไม่ปรากฏร่างสูงอยู่แล้ว คงเพราะว่าเพื่อนที่อยู่ร่วมบ้านกันกลับมานอนพัก คณิตเองก็คงจะกลับไปพักผ่อนเหมือนกัน หญิงสาวผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า และพากายที่กระฉับกระเฉงเพราะฟื้นไข้แล้วออกมาด้านนอกบ้าน ... สดชื่น ... อากาศสดชื่นจริงๆเลย ... สดใส ... ไปทั้งใจเลยด้วย และไม่รอช้า ... สบายใจแบบนี้... ท้องก็เลยอยากสบายตามบ้าง หญิงสาวเดินมายังร้านอาหาร กวาดสายตามองไปรอบก็เห็นคณิตกำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่ เธอก้าวเท้าเข้าไปหาก่อนจะต้องหยุดกึกเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว ทว่ามีอีกคนร่วมโต๊ะด้วย จะไม่สนใจเลยถ้าคนคนนั้นไม่ใช่พนักงานผู้หญิงที่อยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ที่เคยมีข่าวลือว่าแอบชอบชายหนุ่มอยู่ ... เธอเลือกที่จะเดินไปนั่งทานอาหารที่มุมอื่นแทน สายลมพัดผ่านกายบางที่นั่งแหมะอยู่ริมทะเลในยามเช้าไป แสงแดดยังไม่ร้อนมาก แต่ทะเลก็ยังมีคลื่นลมแรงเหมือนเคย กุมาริการู้สึกเหงาหงอยขึ้นมาเสียเฉยๆ ผิดกับเมื่อเช้าตอนตื่นที่แสนจะสบายใจ ทำไมกันหนอ...ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ ยวบ...ยวบ... เสียงฝีเท้าหนักๆเดินผ่านทรายมาใกล้เธอ กุมาริกาหันไปมองก็พบว่าคณิตทิ้งกายสูงนั่งข้างๆเธอเสียแล้ว เธอจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มราวกับว่าไม่เคยเห็นกันมาก่อนจนคณิตต้องเอ่ยถาม "ทำไม หน้าฉันมันมีอะไรเหรอ หล่อขึ้นหรือไงจ้องตาไม่กระพริบอย่างนั้น" กุมาริกาเก็บสายตากลับแทบไม่ทัน ยื่นปากใส่เป็นการส่งท้าย "ยี้ พูดมาได้ไม่อายฟ้าอายทะเลเลยนะ" "อายทำไม เรื่องจริง" เขาลอยหน้าลอยตาพูด ... หมั่นไส้ๆ กุมาริกาหมั่นไส้จริงๆ!! "หลงตัวเอง ... ทำไมมีใครมาชมใส่งั้นหรือไงถึงได้หลงตัวเองมากขนาดนี้" เธอถามเสียงขุ่นขลัก "ไม่ต้องมีใครมาชมหรอก ฉันรู้ตัวเองดี แล้วนี่มาตากลมแบบนี้เดี๋ยวก็ป่วยไปอีกหรอก" เขาเตือนด้วยความเป็นห่วง ยามอื่นกุมาริกาคงจะรับฟัง แต่เมื่อผ่านเหตุการณ์อันน่าน้อยใจมาสดๆร้อนๆเลยอดจะสะบัดเสียงใส่ไม่ได้ "ช่างฉัน!" "เอ้า! ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ไม่น่ารักเลย" คนตำหนิขมวดคิ้วกับท่าทางอันเอาแน่เอานอนไม่ได้ของหญิงสาว "ใช่ซี่ก็ฉันมันไม่น่ารักเหมือนแม่คนนั้นนี่นา" หล่อนพึมพำเสียงเบากับตัวเอง ทว่าคณิตก็พอจะได้ยินแต่ไม่ชัดเลยชะโงกหัวมาถาม "บ่นไรน่ะยัยแก่" 'ยัยแก่' หูผึ่ง ขึงตาใส่ "ใครแก่ยะ!" ตวาดแว้ดเสียงดัง คณิตยิ้มอย่างสดใสเหมือนได้รับคำชม กับนัยน์ตาเขียวๆ...น่ารักน่ามองนั่น ชายหนุ่มยืนเต็มความสูง รูปกายที่ดูผอมไปหน่อยแต่ก็ดูดีในสายตาสาวๆหันหน้าจ้องทะเล ก่อนจะหันมามองกุมาริกาที่นั่งอยู่ "ไปเดินเล่นกันไหมหญิง" ยื่นมือหนามา...รอคำตอบ กุมาริกานึกเขิน...กับสายตาอ่อนโยนนั้น และเคอะเขินเข้าไปใหญ่ยามวางมือลงบนมือหนา ร่างทั้งสองเดินคู่ไปกับทะเล...ยามสาย ๆ สวยงาม อบอุ่น ...แต่เหงา และเศร้าสร้อย เพราะคนทั้งสอง...สื่อใจ...ไม่ตรงกัน ++ มีต่อค่ะ จากคุณ : iNt_GaL - [ 26 ต.ค. 48 04:58:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงทะเลยังคงสาดซัดเข้าฝั่ง แม้เวลาจะล่วงเข้าหัวค่ำแล้วก็ตาม ในคืนนี้...ก่อนกลับกรุงเทพฯ พนักงานที่มาเที่ยวด้วยกันนั้นจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวขึ้น กุมาริกากำลังคีบหอยคีบกุ้งใส่จานก็ถูกทักโดยเจ้านายหนุ่มวัยสามสิบปีที่เดินเข้ามาตักอาหาร "ไงหญิง ดูสดชื่นขึ้นนะ หายป่วยแล้วสิ" เสียงห้าวถามอย่างเอ็นดู ดีไซเนอร์สาวพยักหน้ารับ "ค่ะ หายแล้วค่ะเจ้านาย" "ดีแล้ว หลายๆวันมานี้เห็นคุณไม่ค่อยสดชื่น ... ดีกับคณิตแล้วล่ะสิเนี่ย" มือบางชะงักค้างกับการตักอาหาร หันมองเจ้านาย...ตกใจกับประโยคหลัง "ผมแก่กว่าพอจะมองออกน่า เพื่อนดีๆอย่างนั้น...รักษาเอาไว้ก็ดีนะ ไม่ได้หาได้ง่ายนักหรอกคนแบบคณิต" กุมาริกาละสายตาจากคนพูดไปมองคนถูกพูดถึงที่กำลังนั่งดีดกีตาร์ในวงเหล้าของพวกผู้ชายแล้วอดอมยิ้มกับคำที่เจ้านายว่าไม่ได้ ... นั่นสิ คนแบบคณิต ต่อให้หาให้ตายก็หาไม่ได้หรอก ... และก็ไม่มีทางจะหาใครแทนคณิตได้ด้วย ... คณิตที่กำลังนั่งเกากีตาร์ลำพังใต้แสงจันทร์นั้นต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นกุมาริกาเดินเข้ามาหา "อ้าวหญิง ยังไม่นอนเหรอ" เขาถามเพราะเวลานี้ทุกคนก็ต่างพากันไปพักผ่อน และเก็บของเตรียมกลับกรุงเทพฯกันหมดแล้ว กุมาริกาส่ายหน้า ก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งข้างๆชายหนุ่ม "ไม่ง่วงน่ะ ...ฟ้าสวยจังนะ ดาวเต็มเลย" คนพูดเงยหน้ามอง เอ่ยชมแผ่นฟ้าที่ดาษไปด้วยดาวน้อยใหญ่ คณิตมองตาม นึกสงสัย "แล้วสวยกว่าที่บ้านฉันหรือเปล่า" "ไม่รู้สิ มันบอกไม่ถูก นี่ก็สวย นั่นก็สวย ... แต่หลายวันมานี้ไม่เคยมีวันไหนที่ท้องฟ้าสวยเลยสักวัน...สำหรับฉัน" ร่างสูงหันมองคนพูดที่ดวงตาวิบวาวด้วยน้ำใสที่เริ่มคลอหน่วย ก่อนจะเอ่ยเสียงแทรกขึ้นในความเงียบงัน "ฟังเพลงไหม...จะเล่นให้ฟัง" กุมาริกาวกสายตาลงมามองเขา ที่ไม่รอคำตอบใด นิ้วหนาก็เกาเส้นบนกีตาร์โปร่ง ขับขานทำนองไพเราะกับสายลมยามค่ำริมทะเล " ฉันคงไม่มี ไม่กล้ารู้สึก ไม่กล้าจะนึกอะไรไปมากกว่านี้ ให้เธอทุกอย่างด้วยความหวังดี ตอบมาแค่นี้ก็ดีก็ขอบใจ" เสียงห้าว...ฟังดูละไม ... ทำนองเพลงที่คุ้นหู ... และเนื้อร้องที่เข้ากับบรรยากาศเสียเหลือเกิน "แค่เพียงเธอบอกว่าเป็นเพื่อนดีที่สุดเท่านั้น แค่นี้ก็ฝันตื้นตันสุดหัวใจ" เหมือนจะย้ำ...ย้ำใจคนร้อง "เมื่อเธอต้องเจ็บกับความรัก หรือวันไหนอยากประชดใคร อยากให้รู้เอาไว้ว่าฉันยังรอเสมอ" และอยากให้คนฟัง...รู้ซึ้งถึงความรู้สึกของเขา "มีไหล่เอาไว้ให้ซบ มีมุมให้เธอได้พัก มีตักให้เธอหนุนนอนเมื่อเธอเหน็ดเหนื่อยใจ" และเขาก็อยากให้เธอรับรู้ ว่าแม้จะเจ็บปวดยังไง เขาก็ ... จะอยู่เพื่อเธอ "ถึงไม่ได้รักตัวฉัน ขอแค่ให้เธอไว้ใจ ผู้ชายคนนี้หวังดีกับเธอเสมอ" ... จะหวังดีกับเธอ ... เพื่อนสนิท ...เสมอ ... "ณิต..." กุมาริกา...ไม่รู้จะพูดหรือตอบอะไรกับความหมายของเพลงที่เขาร้องดี หากคณิตก็เป็นฝ่ายพูดออกมา "ฉันอยากให้แกรู้...ไม่ได้อยากจะให้แกหนักใจ ฉันจะยอมรับกับคำว่าเพื่อนของเรา และก็จะไม่คิดอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว เพื่อแก...เพื่อแก ฉันจะหยุดความรู้สึกเกินเพื่อนนี้ลง" กุมาริกาไม่รู้เลยว่าตัวเองปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาเมื่อใด จนกระทั่งเขาบอกถึงได้รู้สึกตัว "อย่าร้องไห้เลย ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาของแกนะ ... เพื่อนรัก" ... เพื่อนรัก ... แม้จะเป็นคำที่ติดตัวเธอมาตั้งแต่รู้จักกับคณิต และถ้าได้ฟังก่อนหน้านี้ก็คงจะซึ้งใจมาก แต่ทำไมมันไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลย ... ฟังตอนนี้ไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลย มันไม่ซึ้ง ไม่อบอุ่น ... แต่ปวดร้าว และเงียบเหงามากกว่า แม้คณิตจะกลับมาสดใส ร่าเริงเหมือนเก่า ราวกับว่าเรื่องในคืนนั้นไม่เคยเกิด กุมาริกายังจำมันได้...แทบจะฝังในความรู้สึกตัวเองจนยากจะเลือน ใบหน้ายามเขาพูด แม้ซุกซ่อนใต้แสงจันทร์ หากว่ากระแสเสียงมันจับได้ถึงความทรมานที่เขาต้องทนฝืนบอกออกมา ... "เพื่อแก ฉันจะหยุดความรู้สึกเกินเพื่อนนี้ลง..." ...หยุดมันลง ... แล้วเขาก็ทำตามที่พูดจริงๆ หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอนหลังกับพนักเก้าอี้ทำงาน หลับตาอย่างอ่อนล้าเหลือเกิน อันที่จริงมันก็เป็นอย่างที่เธอเรียกร้องแล้วนี่ คณิตก็กลับมาเป็นเพื่อนของเธอเหมือนเดิม ... เพื่อนที่แสนดี ร่าเริงแจ่มใส ... แต่แล้วทำไม...เธอยังเจ็บปวดอยู่นะ เธออยากได้อะไรกันแน่...ยัยหญิง ... ภาพน้องสาวที่นั่งเงียบอยู่ในสนามหญ้าทำให้พี่สาวนึกแปลกใจ ประกอบกับความร่าเริงที่กุมาริกาเคยมีนั้นหายไปราวกับคนล่ะคน กีรติเดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามกุมาริกา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง "หญิง เป็นอะไรไป มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือจ๊ะ" คนถูกถามเงยหน้าสบกับดวงตาที่คล้ายคลึงกันแล้วก็หลุบลงเหมือนเดิม "หญิงไม่เข้าใจตัวเองค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น" กีรติไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใดต่อ หากปล่อยให้น้องสาวเป็นฝ่ายบอกเอง "พี่อิ๊งคะ ความรักคืออะไรหรือคะ ตอนที่พี่อิ๊งรับว่ารักพี่เชน พี่อิ๊งรู้สึกยังไงถึงได้รู้ว่ารักหรือไม่รักคะ" คำถามของน้องสาวพอจะทำให้คนเป็นพี่เข้าใจว่าอะไรที่ทำให้กุมาริกาไม่ร่าเริงเหมือนเก่า "รู้ได้ยังไงว่ารักหรือไม่งั้นเหรอ มันบอกได้จากที่ตรงนี้ไงจ๊ะ" คนพูดวางมือลงกับหัวใจ อมยิ้มบางๆ เอื้อนเอ่ยต่อ "บางครั้งรักก็ไม่ใช่เพียงแค่วูบวาบ ตื่นเต้นยามเขาอยู่ข้างๆ บางครั้งก็ไม่ใช่แค่รอยยิ้มที่ได้ยามจ้องตาเขา แต่มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นตลอดเวลา และมันก็จะบอกเราเองว่าเรารักเขาหรือเปล่า อย่างพี่กับพี่เชน...พี่รู้สึกอบอุ่นเสมอที่เขาอยู่ข้างๆ เขาเข้าใจทุกอย่างที่พี่เป็น และพี่ก็อยากจะเข้าใจเขาทุกอย่างที่เขาเป็นด้วย อยากที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่อยากให้ห่างไกลกันแม้สักนาทีเลยล่ะ ยามห่างไกลเขาจะเป็นคนเดียวที่พี่คิดถึง ไม่สบายใจยามเขาทุกข์ร้อน ...ไม่รู้สิ พี่ก็บอกให้น้องฟังไม่ได้หมดว่าทำไมพี่ถึงรับคำขอแต่งงานของพี่เชน แค่รู้สึกว่า...อยากจะเดินร่วมทางกับเขา อยากจะร่วมทุกข์บำรุงสุขไปจนสิ้นลมหายใจเลยล่ะจ้ะ" กุมาริการับรู้ได้ถึงความสุขของพี่สาวยามเอ่ยถึงชายคนรัก แล้วอดยิ้มตามไม่ได้ กาลหนึ่งเธอเคยแอบรักผู้ชายของพี่สาว จนเศร้าสร้อยไปขนาดนั้น ยามนี้ได้ฟังความรักจากปากของพี่สาว กลับสุขสันต์ร่วมไปด้วย เป็นสิ่งที่หญิงสาวจะเข้าใจได้ว่า...เธอสามารถทำใจกับความรักครั้งแรกได้แล้ว ... ใช่ไหม? แต่ยังไงเธอก็ไม่อาจจะคิดตามที่พี่สาวบอกได้เลย ... ใช้หัวใจวัดความรัก ก็กับคณิตนั้น...เธอผูกพันจนไม่รู้ว่ายังไงแล้ว ถ้าจะถามว่าคณิตคือคนที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับที่พี่สาวรู้สึกหรือไม่นั้น...เธอก็ตอบไม่ได้ เพราะแต่ไหนแต่ไร คนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาก็คือเขา ความสุขความเศร้าความเหงามากมายบังเกิดขึ้นก็เพราะเขา และก็เขาอีกที่เธออยากจะอยู่ข้างๆตลอดไป แม้จะรู้..แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจนี่ว่า มันคือความรัก หรือแค่ความผูกพันของคำว่าเพื่อนสนิท...ไม่เข้าใจจริงๆ กุมาริกาเดินคิดไประหว่างทางที่จะไปห้องแพนทรี่ แต่แล้วเสียงจุ๊งจิ๊งเหมือนคนคุยกันก็ดังขึ้นเบาๆ เธอออกจะคุ้นหูดีเลยโผล่หน้าไปมอง เห็นคณิตกำลังโอบกอดผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ผู้หญิง...คนไหนล่ะ ถ้าไม่ใช่ยัยประชาสัมพันธ์คนสวยคนนั้น! ด้วยความตกใจ ระคนกับความรุ้สึกอื่นที่พุ่งพรวดขึ้นมา ทำให้กุมาริกาไร้สติไปพักใหญ่ ก่อนจะถอยหลังไปชนเข้ากับประตูห้องครัวเล็กๆของบริษัทเสียงดัง ++ มีต่อค่ะ จากคุณ : iNt_GaL - [ 26 ต.ค. 48 05:00:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กึง! และนั่นทำให้คนที่โอบกอดกันอยู่ตกใจ คณิตเบิกตาโตยามรู้ว่ากุมาริกาเดินเข้ามาเห็นเข้า โดยที่มือยังไม่ปล่อยจากแขนเล็กของหญิงสาวอีกคน "หญิง...หญิง!" สิ้นเสียงเรียกที่สอง กุมาริกาก็ไม่รอฟังคำอื่นใด ผละกายวิ่งจากไปอย่างเร็วรี่ ในขณะที่ชายหนุ่มยังตกใจไม่หาย "พี่ณิต...รีบตามพี่หญิงไปเถอะค่ะ เหมือนเขาจะเข้าใจพวกเราผิดนะคะ" สาวน้อยในอ้อมแขนต้องเป็นฝ่ายเตือน คณิตถึงได้สติได้ ก่อนจะวิ่งตามไปบ้าง "หญิง! เดี๋ยว ยัยหญิง!" มือหนาคว้าแขนบางของกุมาริกาได้ทันสักทีหลังจากวิ่งตามเป็นเด็กวิ่งไล่จับมากว่าค่อนทางขึ้นบันไดที่ทอดสู่ชั้น ดาดฟ้า คนถูกคว้าไว้บิดแขนออก พลางร้องโวยวาย "ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ!" "ไม่ แกฟังฉันก่อน แกเข้าใจผิดนะ" เขาพยายามจะบอก พยายามจะชี้แจงว่าเขากับผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่พี่น้องกัน และมันก็ไม่มีทางเป็นไปในแบบที่กุมาริกาคิดได้เลย แต่คนที่เหมือนจะเสียสติตรงหน้าไม่ยอมฟังอะไรเลย "เข้าใจผิด เข้าใจผิดที่ว่าแกเป็นคนจริงจัง มั่นคงในคำพูดน่ะเหรอ แกมันก็แค่ผู้ชายปากพล่อย หลายใจ ทำไมพอฉันไม่รับความรู้สึกแก แกก็ไปคว้าคนอื่นมากอดมารักได้ทันที เลวที่สุดเลย!" "แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นมันจะผิดอะไร!" คณิตตวาดขึ้นบ้าง ร่างบางที่ดิ้นพล่านหยุดนิ่ง จ้องเข้าไปในดวงตาคมที่ดุดัน คำพูดมากมายก็ไหลร่วงลงไปในลำคอ "มันผิดอะไร อีกอย่างฉันก็ทำตามที่พูดไว้แล้ว ฉันจริงจังในสิ่งที่พูดเสมอ ฉันทำไปแล้ว บอกว่าจะเป็นเพื่อนแก เป็นเพื่อนแกเท่านั้นฉันทำไปแล้ว แกจะมาโมโหอะไรอีก ยกเว้นแต่ว่า..." คนพูดหยุดนิ่ง...ไปชั่วอึดใจ "ยกเว้นแต่ว่าแกจะไม่พอใจกับสิ่งที่ฉันพูด ... และนั่นเป็นเพราะว่าแกรักฉัน" น้ำตาที่เอ่อล้น ไหลรินลงมาเป็นเม็ดกลมบนแก้มใส ดวงตายังคงตกใจไม่หายกับสิ่งที่เห็น "รักงั้นเหรอ ฉันรักแกงั้นเหรอคณิต" เธอเงยหน้าถามเขา...ถึงปัญหาที่เธอขบไม่แตก หากว่าคนฟังกลับคลายยิ้มให้อย่างอ่อนโยน "ฉันตอบแกไม่ได้หรอก แกคงต้องคิดเอาเอง ... " คณิตพูดจบ ก็ปล่อยมือลงจากแขนของเพื่อนสาว กุมาริกาใจหายวาบยามความอบอุ่นที่ถ่ายทอดจากมือหนานั้นห่างหายไป แผ่นหลังกว้างกำลังเดินห่างออกไปเรื่อยๆ นั้นพร่ามัวด้วยม่านน้ำใส ที่เอ่อล้น ยากจะทานทนอีกต่อไป ประหนึ่งเสียงหวานของพี่สาวจะดังขึ้นในหัวใจ "ถ้ารัก...จะไม่อยากห่างไกล แม้สักนาทีเดียว ...สิ่งที่จะบอกได้ว่ารักหรือไม่คือใจของเราเท่านั้น ถ้าใจบอกออกว่ามาเป็นอย่างนั้นก็เป็นอย่างนั้นล่ะจ้ะ" ... รัก .. รัก ...รัก .. พี่คะ .. ตอนนี้หัวใจของหญิงมีแต่คำนี้ .. มันดังก้องไปมาในหัวใจ มีแค่คำๆนี้คำเดียวจริง นั่นหมายความว่า...หญิงรักณิตเขาใช่ไหมคะ. มันเกิดมาจากความรู้สึก...ลึกๆข้างใน ... รัก...รัก .. เข้าใจ... กว่าจะเข้าใจก็ต้องเจ็บปวด แค่เขาหันหลังให้...ก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว "รัก...ฉันรัก ...ฉันรักแก คณิต" เธอเอื้อนเอ่ยบอกกับเขาที่ห่างหายไปจากทางเดิน ตามที่หัวใจเรียกร้อง พลางสะอื้น...เรียกหาไออุ่นที่จางหาย หากว่า...ดูมันจะสายเกินไปแล้ว เธอรู้...รู้ดีแก่ใจว่าคณิตเป็นคนรักษาคำพูด...และทำตามสิ่งที่เขาพูดได้เสมอ กุมาริกาเซื่องซึมหนักกว่าเก่า เวลาเผลอครั้งใดก็มักจะแอบถอนหายใจ แม้ในกระทั่งเวลาประชุม "หญิงมีอะไรจะเสนอไหม" เสียงห้าวอันฟังดูสุขุมของเจ้านายนั้นผ่านหูคนเหม่อลอยไปเสียเฉยๆ จนคนที่นั่งข้างๆต้องสะกิดถึงจะรู้ตัว หากไม่มีใครตำหนิกุมาริกาเพราะคิดว่าคงจะไม่สบายเสียมากกว่า เพราะหญิงสาวได้ชื่อของความขยันเป็นทุนเดิมอยู่ เสร็จสิ้นการประชุมที่หญิงสาวไม่ได้รับรู้อะไรด้วยเลยนั้น ร่างบางก็เดินออกจากห้องประชุมมาด้วยใจที่เหม่อลอยไม่หาย แต่แล้วเธอก็เหมือนถูกปลุกให้ตื่นจากภวังค์ของความเซื่องซึมด้วยเสียงที่คุ้นเคยดี ดวงตากลมหันมองไปยังต้นเสียงที่มีรอยยิ้มสดใส คณิต...กลับไปเป็นเหมือนเดิม..เหมือนเดิมจริงๆ พูดคุย หัวเราะ เล่นหัว กับคนอื่นได้อย่างกับว่าไม่เคยมีเรื่องเลวร้ายใดๆเกิดขึ้นทั้งสิ้น แต่...เขาก็ไม่ผิดนี่ เขาแค่ทำตามที่เขาสัญญากับเธอ...ไม่ใช่เหรอ กับเธอต่างหากเล่าที่... กุมาริกากัดเม้มริมฝีปาก ข่มกลั้นหยาดน้ำตาอย่างอดทน ก่อนจะหมุนกายกลับไปตามทางเดิน เธอทิ้งเสียงหัวเราะและความสดใสของคณิตไว้เบื้องหลัง ทิ้ง...อย่างสุดเศร้า ... กับความรู้สึกที่มันสายจนเกินไป ก๊อกๆๆ!! เสียงเคาะประตูรัวๆสามครั้งนั้นไม่ต้องเดานานเลยว่าใครเป็นคนเคาะ กุมาริกาเงยหน้ามองก็เห็นคณิตเดินเข้ามาหา ก่อนจะทิ้งกายนั่งโดยไม่รอคำเชิญ "นี่ เจ้านายบอกว่าลูกค้าชอบงานที่แกทำมากเลย ฉันเลยสั่งช่างรับเหมาจัดการไปแล้วนะ" เสียงห้าวดังอย่างสดใส "เหรอ ก็ดีแล้วนี่" หากเสียงหวานนั้นกลับเศร้าหมองนัก คนฟังรู้สึกเป็นห่วงเลยเผลอจ้องมองนานจนกุมาริกาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แต่คณิตกลับไม่ไตร่ถามอะไร .. ซึ่งผิดวิสัยเขามากทีเดียว หากไม่นาน...ดวงตาคมก็เบนสายตากลับมาจับภาพเธออย่างเก่า "เย็นนี้...พวกนั้นมันนัดไปกินที่ผับเก่า ไปไหม" กุมาริกานิ่งคิด ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงเหือดแห้ง "ไม่ดีกว่า...ฉัน.." เธอไม่มีกะจิตกะใจอยากจะไปเที่ยวไหนในเวลานี้เลย ทว่าคณิตกลับไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ "ทำไมล่ะ นานๆทีได้เจอกัน ไปหน่อยเถอะนะ" ทีแรก...กุมาริกาคิดจะยืนกรานคำเดิม แต่พอสบกับดวงตาออดอ้อนของคณิตก็เผลอพยักหน้าตอบรับไป "อืม ก็ได้" "ไชโย้" ชายหนุ่มร้องพลางกระโดดขึ้นยืน ท่าทางดีใจจนเกินพอดี แล้วหันมาบอกให้หญิงสาวฟัง "เดี๋ยวหกโมงฉันมารับแกที่ห้องนะ รอด้วยนะ" ร่างสูงพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หญิงสาวฟุบลงกับโต๊ะ ... น้ำตาไหลรินเป็นสายธารา ... บางทีอาจจะเป็นการลงทัณฑ์จากสวรรค์ เมื่อครั้งก่อนคณิตคงจะรู้สึกเช่นที่เธอกำลังเป็นอยู่ เธอไม่เคยรับรู้ว่ามันทรมานมากขนาดนี้ มันมากกว่าตอนที่รู้ว่าคนที่เธอแอบชอบนั้นแต่งงานกับพี่สาวซะอีก ทรมานเหมือนมีคนเอามีดมากรีดลงตรงหัวใจ คงเป็นเพราะรัก...เพราะรักจริงๆ กว่าจะเลิกราจากปาร์ตี้สังสรรค์ของกลุ่มเพื่อนมหาวิทยาลัยก็ปาเข้าไปกว่าสี่ทุ่มแล้ว คณิตเดินมาส่งกุมาริกาที่บ้านตามปรกติที่เคยเป็น "ฟ้าคืนนี้ดูหม่นจัง ไม่มีดาวเลยเนอะ" คณิตที่กรึ่มได้ที่เงยหน้ามองฟ้าก่อนจะบอกออกมา คนฟังแหงนมองตามบ้าง ใช่...ฟ้าหม่นหมอง...เหมือนใจเธอเลย... "หญิง...แกรู้ไหม มีคนเคยบอกว่าท้องฟ้าก็เหมือนกับหัวใจ ถ้าเรามีอะไรที่ไม่สบายใจ...ต่อให้ฟ้าแจ่มใสแค่ไหน เราก็มองเห็นแต่ความเศร้าเต็มไปทั้งผืนฟ้าเลยล่ะ ...ฟ้าคืนนี้ไม่สวยเลย เพราะฉันไม่สบายใจ...ที่เห็นแกเป็นแบบนี้ ... แกเป็นอะไรไปหรือหญิง" คนถามเบือนหน้ามาจ้องมองร่างบาง ที่บัดนี้เอาแต่จะหลบสายตาเขา ไม่ใช่แค่...ตอนนี้ แต่เป็นมาหลายวันแล้ว ตั้งแต่...กลับจากประจวบฯล่ะมั้ง ตามที่เขารู้สึก "เปล่านี่ ฉันสบายดีนะ" เธอฝืนยิ้มให้ คณิตยังคงไม่เชื่อ แต่ก็ไม่อยากซักไซ้มากนักด้วยคิดเป็นอย่างอื่น "เอาเถอะ ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร...ฉันมันก็แค่เพื่อนนี่นะ ลืมไป" เสียงห้าวคล้ายจะตัดพ้อ...ร่างสูงก้าวเท้าเดินต่อไปตามถนนที่เงียบสงัด แต่เมื่อก้าวไปได้แค่ก้าวเดียวก็ถูกของบางอย่างปลิวมากระแทกเข้าที่หัว ชายหนุ่มร้องโอ๊ยเสียงดังก่อนจะหันไปโวยใส่ "ทำอะไรของแกน่ะ ไอ้หญิง ...." เพียงแค่นั้น...เขาโวยได้เพียงแค่นั้น เสียงห้าวและความเจ็บแปล๊บที่ศีรษะก็เลือนหายไปทันที ดวงหน้าของคนร้ายกำลังร้องไห้...มีแววเจ็บปวดทั้งแววตา "หญิง  แกเป็นอะไร" เขาก้าวเท้าเข้าไปถามอย่างเป็นห่วง "หญิง..." "อย่าพูดอย่างนั้นนะ! ห้ามพูดแบบนั้น!" สิ้นเสียงสั่นเครือ กุมาริกาก็โผเข้าซุกลงที่อกกว้าง สะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร "เพราะ....ฉันรักนาย ห้ามบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกันนะ! อย่าพูดแบบนั้น...ขอร้อง..ง" "เดี๋ยวสิ แกบอกว่าไงนะ.." คนฟังยังงุนงงเพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวเหลือเกิน ดวงตาคมสีสนิมเหล็กก้มมองร่างเล็กที่ซบอยู่กับอกของเขา เธอยังสั่นเทาไปทั้งตัวจากการร้องไห้ "รัก...แกบอกว่าแกรักฉัน...งั้นเหรอหญิง" พูดไป ... ใจก็ตกใจ ... คิ้วยาวขมวดเข้าหากัน " ชอบฉันงั้นเหรอ...ทำไม...ล่ะ" กุมาริกาผลักร่างสูงของคณิตออกอย่างแรงทันทีที่ได้ยินเสียงห้าวงุนงงนั้น นัยน์ตากลมที่รื้นน้ำตาขุ่นขลักขึ้นสบกับความประหลาดใจที่ฟุ้งเต็มสองนัยน์ตา "ทำไม ฉันรักแกไม่ได้แล้วหรือไง...หรือเพราะแกมีคนอื่นแล้ว แกมีคนอื่นแล้วงั้นสิ" น้ำตาไหลรินอีกครั้ง คราวนี้คือความเสียใจล้วนๆ...ทั้งๆที่คาดเดาเอาไว้แล้ว...แต่ก็เสียใจนี่นา รู้ว่ามันสายไปก็จริง แต่พอฟังคำพูดหมางเมินมันก็ทำให้หลุดพูดความรู้สึกออกไป ทั้งๆที่รู้...ก็ยังอยากบอก!! ++ มีต่ออีก ... เอ้อ .. จากคุณ : iNt_GaL - [ 26 ต.ค. 48 05:01:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 และเพราะเสียงร้องไห้โฮราวกับเด็กๆโดนแย่งขนมนั้นทำให้คณิตทิ้งความนิ่งอึ้งที่ตนมี สาวเท้าเข้ามาหา "เดี๋ยวสิ เฮ้ย! อย่าเพิ่งร้องไห้" เขาตระหนกกับน้ำตาของคนตรงหน้านัก เอ้า เวร! ดูสิยิ่งปลอบยิ่งร้องใหญ่เลย "คณิตใจร้าย...ไหนว่ารักฉันไงเล่า ทำไมแค่ฉันรู้ความรู้สึกตัวเองสายไปหน่อยแกก็ไปชอบคนอื่นเลยเหรอ ใจร้าย ไอ้คณิตใจร้ายย" หล่อนรู้ตัวว่าตนเองตอนนี้คงไม่ต่างกับเด็กๆ แต่ว่า...เมื่อความอดทนทั้งหมดมันทลายลง เธอก็ไม่ฝืนคิดที่จะวางฟอร์มใดๆ ความทรมาน...ทะลักออกจากดวงตากลมที่กลั่นน้ำตาร่ำไห้อย่างหนัก คนฟังแสนกลุ้มใจกับเสียงร้องไห้โฮของเพื่อนสาว ... แถมยังต้องพยายามจับความหมายจากเสียงสะอึกสะอื้นที่ฟังยากไม่เป็นศัพท์อีก ... เขาใจร้าย ...ได้ยินว่าอย่างนั้น ... รู้สึกตัวเองสายไปหน่อย .. งั้นเหรอ คณิตก้มมองกุมาริกาที่ยังร้องไห้ไม่เลิก นัยน์ตากลมเองก็แดงก่ำไปหมด ก่อนจะเข้าใจ.... ... อย่างนี้เองเหรอ ... อย่างนี้เอง ครั้นก็ไม่รอช้า วงแขนหนาตวัดคนขี้แยมากอดไว้เสียแน่น...รอยยิ้มบนใบหน้าคมเบิกกว้าง "คณิต..." คนในอ้อมแขนตกใจจนเผลอหยุดร้องไห้ เงยหน้ามองร่างสูง บัดนี้ความอ่อนโยนกระจายเต็มสีหน้าและแววตาให้คนมองเขินวาบไปทั้งหัวใจ หากว่าทันทีริมฝีปากสีระเรื่อแดงของกุมาริกาขยับเพื่อจะเอ่ยบางสิ่ง คณิตก็ใช้นิ้วมือตนเองแตะที่กลีบปากเล็กๆนั้นเป็นเชิงหยุด กุมาริกามองอย่างไม่เข้าใจ "คนใจร้าย" วลีแรก...ตัดพ้อเสียงขุ่น หากแม้ในดวงตายังคงอบอวลด้วยความรักใคร่ "ยัยหญิง คนหลอกลวง ไหนว่าไม่รักกันไง" จบบทนี้เขาก็รวบหล่อนมากอดไว้อีกครา กอดไว้แนบหัวใจของเขาทีเดียวเชียว "คนขี้แกล้ง...แกล้งให้มาทำใจแทบตายแล้วอยู่ๆมาบอกว่ารักกัน" เสียงห้าวดังพร้อมริมฝีปากอุ่นๆประทับลงกับข้างขมับหญิงสาว ใบหน้าแดงเพราะร้องไห้ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่เมื่อได้สัมผัสนี้ ก่อนจะจบลงที่หน้าผากเนียน "ถ้ามาบอกทีหลังว่าไม่รัก...จะไม่เชื่อแล้วนะ" ความอ่อนโยนทำให้คนฟังที่เพิ่งจะร้องไห้ไปแหมบๆยิ้มออกมาจนได้ กุมาริกาซบลงกับอกกว้างที่แสนจะอบอุ่น หลับตาพริ้มเพื่อรับรู้ถึงสัมผัสของเขา...ลมหายใจ...และจังหวะของหัวใจชายหนุ่ม อบอุ่น...สบายใจ...แล้วก็...รักมากเลย "หญิง" คณิตก้มลงไปกระซิบเรียกคนในอ้อมแขนเบาๆ ด้วยเสียงที่หวานนุ่ม "คะ" กุมาริการู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดรินอยู่ข้างๆใบหน้าตน จนอุ่นร้อนไปทั้งผิวแก้ม "รักนะครับ" แม้เสียงบอกนั้นเบาราวลมกระซิบ หาก...มันกลับสะท้อนก้องอยู่ในหัวใจคนฟังจนอดยิ้มออกมาไม่ได้ กุมาริกาห่างใบหน้าออกจากอกกว้าง เงยมองคนพูดคำหวานๆ...ผิดกับท่าทางที่เธอรู้จักเขามากว่าห้าปี หากห้าปีที่เขาเดินเคียงข้างเธอมาในฐานะเพื่อนสนิท ทว่าต่อจากนี้ ... เขาก็ยังคงเป็นเพื่อนสนิทที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว และก็จะสนิท...ลึกลงไปในหัวใจเธออีกด้วย "หญิงก็รักณิตเหมือนกันค่ะ" ชายหนุ่มฟังแล้วคลายยิ้มหวานอย่างดีใจ รวบกายเล็กมากอดไว้...และเขาก็อยากจะกอดเธอเอาไว้อย่างนี้...ตลอดไป บทส่งท้าย .... "มาช้าจัง" ร่างบางในชุดราตรีสีฟ้าอ่อนบ่นเบาๆ เมื่อชายหนุ่มในชุดสูทก้าวลงจากรถใหม่คันเอี่ยมอ่องที่เขาคิดว่าควรจะมีไว้ อย่างน้อยเขาก็จะได้มีไว้รับส่งคนในชุดสีฟ้าไม่ให้ลำบากยามเดินทาง "ขอโทษๆ รถมันติด" เสียงห้าวเอ่ยบอกอย่างรู้สึกผิด แต่คนฟังกลับยื่นปากใส่ "ช่างเถอะๆ รีบเข้าไปในงานได้แล้ว พี่อิ๊งบ่นหาอยู่เรื่อยๆ" กุมาริกาในชุดราตรีเปิดไหล่สีฟ้าคว้ามือหนาก่อนจะลากเข้าไปด้านใน คณิตสาวเท้าไวๆไม่เท่าไหร่ก็เลียบขึ้นมาเดินเคียง ดวงตาคมปลาบลอบพินิจร่างเล็กก่อนจะเอ่ยชม "วันนี้หญิงน่ารักดีนะ" กุมาริกาฟังแล้วรู้สึกร้อนหน้าผ่าวไปถึงหู หากก็บ่นอุบอิบให้เขาได้ยินไม่ได้ "น่ารักแค่วันเดียวน่ะนะ" ดวงตากลมตวัดมามองเป็นคำถาม คณิตหัวเราะเบาๆ ดึงกุมาริกาเข้ามาโอบเอวไว้ แม้เจอนัยน์ตาขุ่นปรามเอ็ด เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือ "ใครว่า น่ารักทุกวันน่ะแหละ แถมยิ่งน่ารักขึ้นทุกวันด้วย ตอนนี้หึงจะแย่แล้ว น่ารักมากไปกว่านี้คงได้อกแตกตาย" ปากว่า ใบหน้าคมก็ทำราวกับทรมานจริงๆตามนั้น หญิงสาวยื่นปากใส่อย่างหมั่นไส้ "ทำปากหวาน" ใช่...หวานจริงๆ ยิ่งคบ...ก็ยิ่งหวาน...ให้เขินอยู่เรื่อยเชียว คนบ้า! แล้วทั้งคู่ก็เดินจูงมือกันมาถึงห้องจัดงานเลี้ยงฉลองวิวาห์ของคู่บ่าวสาว คณิตเอ่ยยินดีกับทั้งคู่ ก่อนที่จะหันไปเห็นคนรักตนยืนน้ำตาซึมอยู่ข้างๆ เขาหันมองภาพคู่เจ้าสาวเจ้าบ่าวก็พอเข้าใจ กุมาริกาคงรู้สึกปลื้มและตื้นตันแทนพี่สาวตัวเองมากกว่าจะเจ็บปวดเรื่องชายหนุ่มคนนั้น เขารู้ดีเพราะจากคืนวันนั้น...เขาก็มั่นใจในความรักที่เธอมีให้กับเขา และเขาก็ไม่เคยที่จะคิดระวาดระแวงกับเรื่องเก่าๆ เพราะมันไม่ใช่นิสัยของชายหนุ่มเกี่ยวกับเรื่องจุกจิกอยู่แล้ว อีกอย่าง...ถ้าคิดไป คนที่จะเจ็บปวดมากที่สุดก็จะเป็นกุมาริกา "หญิง ออกไปเดินในสวนข้างนอกกันไหม" คณิตเอ่ยชวนคนรักในชุดสีฟ้า หากว่ายังไม่ทันได้คำตอบก็เอื้อมมือไปจับแล้วพาเดินออกไปจากที่ตรงนั้นเสียแล้ว ทั้งคู่เดินมานั่งในชิงช้าสนามที่ทางโรงแรมจัดวางไว้ในสวนเขียว คณิตแหงนหน้ามองฟ้า มือหนายังเกาะกุมไม่ให้มือเล็กห่างกายไปไหนแม้ซักเสี้ยววินาที "หญิง ฟ้าคืนนี้สวยไหม" เสียงห้าวที่เอ่ยถามทำให้กุมาริกาเงยหน้ามองก่อนจะตอบเขา "สวยสิ ดาวเต็มฟ้าเลยเนอะ" รอยยิ้มระบายบนใบหน้าที่คืนนี้งามตามากกว่าดาวดวงไหนเสียอีก "ถ้าสวยแล้วทำไมถึงร้องไห้ล่ะ เพราะอะไรเหรอ" คำถามของคณิตแม้ไม่ใช่บอกโดยตรงว่าเขาเห็นเธอแอบน้ำตาซึมในงานแต่ก็ทำให้กุมาริกาอดใจเสียไม่ได้ แต่เขาก็ออกปากบอกออกมาก่อนที่จะคิดหวาดไปไกล "ฉันห่วงเธอนะ ห่วงเธอ...มากกว่าเรื่องไหน ก็เลยถาม" กุมาริกาอมยิ้ม แล้วบอกให้เขาได้ฟัง "ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะว่ายังติดกับความรู้สึกของพี่เชนเขาหรอกนะ แต่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะฉันโล่งอกก็ได้มั้ง ว่าสิ่งที่ฉันรู้สึกตอนที่เห็นเขายืนด้วยกันคือความดีใจ ... แล้วอีกอย่างฉันก็มีความสุขมากที่วันนี้ฉันเองก็มีเธออยู่ข้างๆฉัน มีเธอที่รักกันอยู่อย่างนี้ ฉันดีใจจริงๆนะ" คณิตลดใบหน้าที่อวดยิ้มไม่คลายลงมาสบดวงตากลมที่มีความสุขจริงๆเหมือนที่บอกให้เขารู้ "พูดได้ดีนะ มีรางวัลให้ ...บ่ากว้างๆอุ่นๆไง" คนที่รอฟังอยู่นานว่ารางวัลของคำพูดดีๆนั้นคืออะไรถึงกับส่ายหน้าไปมา "โถ่ นึกว่ารางวัลอะไร" แล้วนัยน์ตากลมสดใสก็วกกลับมามองคนข้างๆอีกครั้ง "แต่ว่า...จะให้แค่บ่าจริงๆงั้นหรือ" ชายหนุ่มเลิกคิ้วรอฟัง หากยังไม่ทันที่หญิงสาวจะบอกถึงขอรางวัลที่อยากได้ ใบหน้าเล็กๆก็ซุกลงกับอกกว้างของเขาเสียแล้ว เสียงหวานดังกังวานสดใสขณะที่ร่างสูงนั้นแข็งเป็นหินไปเสียแล้ว "ขอบใจนะคณิต สำหรับความรักของเธอ...ฉันมีความสุขมากจริงๆนะที่ฉันได้รักเธอ" คำว่ารัก...ทำให้คณิตก้มหน้าลงมามองคนตัวเล็กที่แอบอุ่นไอกับอกของเขาด้วยรอยยิ้มที่มากมายด้วยความรัก เพราะว่าอกกว้างๆนี้ หรือจะมือหนา รวมไปถึงดวงตาที่แสนหวาน จวบจนความปรารถนาดีทั้งหมดที่เขามีนั้นก็มีไว้เพื่อเธออยู่แล้วนี่ ... ราวกับถูกกำหนดกะเกณฑ์เอาไว้เพื่อเธอคนนี้ ... คนในอ้อมแขนของเขามาตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว ... และมันก็ยังคงจะมีไว้เพื่อเธอ...ตลอดไป เพื่อนรัก ... คนรัก ... ของเขา ...   กุมาริกา                                         +++ จบ ++++++++++ ปล. เพลงหวังดีเสมอ ของโปเตโต้ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 48 05:29:32 จากคุณ : iNt_GaL - [ 26 ต.ค. 48 05:04:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ... ขอบคุณที่ตามอ่านเรื่องของโรสค่ะ เฮ้อ .. เหนื่อยค่ะ ... เรื่องนี้ 555+ ก็รู้กันนะคะว่าโรสน่ะทิ้งมือเรื่องหวานมานานแล้ว ... แบบว่าไปแต่งเอาแต่เรื่องเศร้าอะนะ เลยฝืดมือน่าดู ... แก๊กเต็มหัวแต่เอามาลงไม่ได้สักแ๊ก๊ก แต่ไม่เป็นไรค่ะ เอาไปใช้กับเรื่องหน้า 555 อ่านแล้วรู้สึกยังไงก็ติ-ชมได้นะคะ ยินดีรับคำไปแก้ไขค่ะ ปล. เว้นที่ไว้ตอบความเห็นเพื่อนๆค่ะ ตอนนี้ขอไปนอนก่อนดีกว่านะ บายๆ จากคุณ : iNt_GaL - [ 26 ต.ค. 48 05:06:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากรู้จังว่าหญิงเอาอะไรปาหัวคณิต ก้อนหินหรือรองเท้า อิอิ จากคุณ : หนูจ๋า - [ 26 ต.ค. 48 06:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืมม.. น่ารัก จากคุณ : Bangkokian - [ 26 ต.ค. 48 07:24:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักดีค่ะ ชอบค่ะ กะว่า ถ้าไม่สมหวัง จะจองคณิตนะเนี่ย ^^ ไม่อยากให้คนดีอกหักง่ะ จากคุณ : coolning - [ 26 ต.ค. 48 10:14:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกมากคะ น่ารักทั้งสองคนเลย จากคุณ : pooh - [ 26 ต.ค. 48 12:03:49 A:58.84.72.147 X: TicketID:104335 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มะเหงกมังครับ คุณหนูจ๋า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 26 ต.ค. 48 12:10:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านคร๊าบ จากคุณ : an_an_ant - [ 26 ต.ค. 48 12:50:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ จบลงด้วยดี หุๆ V ^ ^ จากคุณ : มิรันตี - [ 26 ต.ค. 48 12:50:47 A:61.91.177.186 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หวานซ้า เพื่อนอย่างคณิต หาได้ที่ไหนอะ อยากได้บ้าง อิอิ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 26 ต.ค. 48 14:53:36 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 26 ต.ค. 48 15:27:24 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หวานจริงด้วยแหละ ..อิอิ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 26 ต.ค. 48 17:24:27 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เอิ่มมมมมมม โรสจ๋า นิยายเรื่องนี้ที่ว่าหวานของโรสน่ะ มันก็หวานหรอกนะ แต่ทำเราเสียน้ำตาเป็นตุ่มอีกแล้วอะ กว่าจะหวานกันได้น่ะ เฮ้อ มีใครๆแถวนี้sensitiveเหมือนเราอีกมั้ยนี่ ^^" จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 26 ต.ค. 48 17:30:15 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กว่าจะยอมรับหัวใจของกันและกันได้ นี่มันยากเนอะ(ยังเคยเจอมันไม่รู้หรอก ^_^") นั่งอ่านไปลุ้นไปมันจบลงยังไง แต่ในที่สุดก็เป็นไปได้ด้วยดี จากคุณ : Skyline_CII - [ 26 ต.ค. 48 19:44:16 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อืม น่ารักมากค่ะ เรื่องนี้ เพอร์เกือบจะคิดว่าเรื่องนี้จบแบบเศร้าเสียอีก คณิตน่ารัก อิอิ จากคุณ : เพอร์ (เคอัส) - [ 26 ต.ค. 48 20:42:32 ]

ความคิดเห็นที่ 19 กว่าจะรักกันได้ จากคุณ : mrs_ricken - [ 26 ต.ค. 48 21:03:17 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หวานซึ้งดีจัง ชอบตั้งแต่เปิดเรื่องจนถึงตอนจบเลยค่ะ จากคุณ : junpink - [ 26 ต.ค. 48 23:50:40 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แล้วเพื่อนสนิท กลายเป็น คนรักได้จริงๆเหรอ จ้ะโรสจ๋า แต่ไม่ว่า มันจะเป็นไง เค้าก็ รักกันแล้ว อิจฉยา.... หาให้บ้างสักคนจิ จากคุณ : oreocream - [ 27 ต.ค. 48 18:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เฮ้อ อิจฉา จากคุณ : scottie - [ 27 ต.ค. 48 18:58:06 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ความสัมพันธ์ มันเปลี่ยนแปลงกันได้ จากคุณ : aradene - [ 27 ต.ค. 48 22:48:40 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จากคุณ : หนูจ๋า ... เอาหัวใจปาไปมั้งคะ 5555 (เน่าเลยเรา) จากคุณ : Bangkokian ขอบคุณที่ชมค่ะ ^^ ว่าแต่...ชมคนเขียนใช่ม้า? จากคุณ : coolning แหมๆ คณิตน่ะ...โรสจองไว้แล้วค่า 555 แต่นะถูกยัยนางเอกฉกไปได้ซะก่อน >< (แถมๆตัวก็ไม่มีแนวเพื่อนสนิทด้วยสิเนี่ย เฉาเลยเรา) จากคุณ : pooh :D ขอบคุณค่ะ ^^ จากคุณ : ลูนาติก ใครว่าล่ะคะพี่หมอ หนูหญิงน่ะเขวี้ยงความรักใส่นายณิตต่างหากล่ะ 555 จากคุณ : an_an_ant ขอบคุณมากค่ะ ^^ จากคุณ : มิรันตี ใช่แว้ว จบลงด้วยดีเชียวล่ะ55 เพราะถ้าจบไม่ดี...กลั๊วกลัว จะโดนฆ่า -___-'' จากคุณ : ปุณณัตถ์ โรสกำลังหาอยู่เหมือนกันค่ะี่ พี่ปุณ หาได้บอกกล่าวด้วยนะคะ จากคุณ : nongwin ขอบคุณค่ะ คนอ่านก็น่ารักค่า >< จากคุณ : Gracie Lou Freebush แฮ่ ... ชอบไหมคะ หวานๆเนี่ย ^^ จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) แหมพี่เปี๊ยกคะ โรสนี่แหละค่ะ แต่งไปเศร้าไปร้องไปหัวเราะไปยิ้มไป ...เอ่อ ไม่ได้บ้าหรอกนะคะ แต่ก็ใกล้แล้วล่ะ แหะๆ จากคุณ : Skyline_CII จะจบไม่ดีก็กลัวจะโดนสมญานามว่า เป็นพวกขัดขวางความรักของคนอื่น >< จบเศร้ามาสามเรื่องแล้วค่ะ จบหวานๆมั่งล่ะน้อ?? จากคุณ : เพอร์ (เคอัส) พระเอกของเรายิ้มหน้าบานแล้วเนี่ย 555 ถ้าชอบก็ต้องอ่านเรื่องของหนูโรสต่อไปเรื่อยๆนะค้า จากคุณ : mrs_ricken 55 ความรักก็ต้องมีอุปสรรคมั่งล่ะค่าาา ^^ จากคุณ : junpink คนเขียนเป็นปลื้ม ^^ จากคุณ : oreocream โรสก็ไม่รู็นะ มันก็คงมีแหละ แต่ก็จะมีน้อยมากที่จะกล้าเสี่ยงแสดงความรู้สึกออกไป เพราะอย่างที่บอกแหละนะว่า ระหว่างเพื่อนรัก กับรักเพื่อน มันก็แค่เส้นบางๆ ถ้าล้ำออกไปล่ะก็...มีแต่ขาดกับขาดล่ะน่อ (ยกเว้นจะเสริมใยเหล็ก - -'') จากคุณ : scottie อิจฉาเหมือนกันค่าา >< หาอยู่ ผู้ชายแบบคณิตเนี่ย แต่ก็มีแต่ในนิยายแหละ เฮ้อออออออออ จากคุณ : aradene ใช้แว้ว เปลี่ยนกันไป มากขึ้น น้อยลง ... คงจะยากที่จะเท่าเดิมล่ะเนาะ รักมากขึ้น สนิทน้อยลง แต่ทุกอย่างยังคงเดิม 555 ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากค่ะ ลองแนะนำได้นะคะว่าอยากอ่านแนวไหน อิอิ โรสอยากรู้เหมือนกันว่า...เรื่องแบบไหนที่คนอ่านอยากจะอ่านกัน ^^ หวาน ... เศร้า หรือ ทรมาน ... เอิ๊ก...กก จากคุณ : Rose - [ 28 ต.ค. 48 02:35:48 A:202.5.88.156 X: TicketID:077125 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สนุกดีค่ะ เข้าใจถึงหัวอกการที่แอบรักเพื่อนเลยค่ะ ชอบเพลง ช่างไม่รู้เลย จริงๆ ค่ะ แล้วก็ไม่เคยดูเพื่อนสนิทด้วย แต่ก็พอรู้เรื่องแล้ว อิอิ อยากอ่านแนวรักน่ารัก กุ๊กกิ๊กอ่ะค่ะ ไม่อยากเอาเศร้าแบบตอนจบพระนางตาย รับไม่ค่อยได้อ่ะค่ะ ชอบเรื่องนี้ค่ะ จากคุณ : lovekalo - [ 28 ต.ค. 48 21:33:16 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อิจฉานางเอกนะ จากคุณ : รียา - [ 29 ต.ค. 48 23:18:52 A:203.172.104.209 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 27 .^ _ _ __ _ _ _ _ ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 30 ต.ค. 48 11:21:50 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านเรื่องนี้แล้วโดนใจจังเลยค่ะ ชอบ..ชอบ จากคุณ : BeBe - [ 18 ก.พ. 49 21:29:20 A:58.9.180.91 X: TicketID:113108 ]