ความคิดเห็นที่ 1 ณ ถนนโล่งกว้างซึ่งสองข้างทางมีเพียงไร้นาพืชผล “อาจารย์ มิทราบอีกไกลไหมกว่าจะถึงเมืองข้างหน้า” อู๋จิง ในสภาพที่เหนื่อยอ่อนเนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อกล่าวเสียงแหบเสียงแห้ง “ข้าว่าไม่ไกลแล้วล่ะ ว่าแต่ทำอากาศมันถึงได้ร้อนขนาดนี้ก็ไม่รู้” ตัดกระบี่กล่าวตอบศิษย์ตัวดี “ข้าไปต่อไม่ไหวแล้วอาจารย์” อู๋จิงกล่าวก่อนจะทิ้งร่างนอนลงไปกลับพื้น “ลุกขึ้นมา เราต้องเดินทางต่อเจ้าลิงน้อย” ตัดกระบี่กล่าวเสียงดุ แต่สิ่งที่อู๋จิงทำกลับเป็นเอาหูแนบพื้นซะงั้น “อาจารย์ ๆ ข้าได้ยินเสียงเกวียนล่ะ” สิ้นเสียงกล่าวอู๋จิงก็รีบลุกขึ้นมากระโดด ๆ ดูที่มาของเสียง และเป็นจริงอย่างที่เด็กหนุ่มว่ามีม้าสองตัวเทียมเกวียนขนาดใหญ่ลำหนึ่งซึ่งขนเอาข้าวของแพรพรรณมากมายแล่นเข้ามาใกล้และดูเหมือนจะไปในเส้นทางเดียวกับเขา “หยุดก่อนๆ” อู๋จิงกระโดด ตะโกนกล่าวเรียกให้เกวียนลำนั้นหยุด แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นตรงกันข้ามเจ้าของเกวียนกลับรีบเฆี่ยนม้าให้วิ่งเร็วขึ้นจนเหมือนจะพุ่งชน อู๋จิง ที่ยืนขวางถนนซะงั้น “ดูท่าจะไม่ดีแล้ว” อู๋จิง และตัดกระบี่เห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งออกข้างทางไม่ขวางทางรถอีกต่อไป แต่ฉับพลันพอเกวียนนั้นเข้าใกล้ กลับเปลี่ยนเป็นชะลอหยุดตรงสองหนุ่มซะได้ ก่อนที่เจ้าของเกวียนซึ่งเป็นชายแก่จะกล่าวต่อ อู๋จิงและตัดกระบี่ว่า “ขออภัยจอมยุทธ์ทั้งสอง ทีแรกข้านึกว่าพวกท่านเป็นพวกกลุ่มโจรจิ้งจอกดำเสียอีก” เจ้าของเกวียนซึ่งเป็นชายแก่ แต่งกายคล้ายพ่อค้ากล่าวเสียงสุภาพ “ผิดแล้ว พวกเข้าเป็นเพียงนักเดินทางเท่านั้น” ตัดกระบี่กล่าว “ผู้อาวุโส ไม่ทราบว่าจากตรงนี้ไปเมืองข้างหน้านั้นต้องเดินอีกไกลแค่ไหน” อู๋จิงกล่าวแทรกถามพ่อค้า พ่อค้าผู้มากอาวุโสลอบมองการแต่งกายและอาวุธของอู๋จิง และตัดกระบี่อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อไปว่า “ถ้าพวกท่านจะไปเมืองข้างหน้านี้ หากเดินคงเหนื่อยถ้าไม่รังเกียจ สามารถนั่งเกวียนมากับข้าได้ ข้าจะกลับเมืองพอดี” “ขอบคุณผู้อาวุโส” อู๋จิง ไม่พูดพร่ำรีบกระโจนขึ้นเกวียนอย่างรวดเร็วก่อนจะเป็นตัดกระบี่ที่ตามไป ม้าเทียมเกวียนนั้นวิ่งไปได้อยู่นานแต่ก็ยังไม่ถึงเมืองซะทีเดียว ตัดกระบี่ลอบมองใบหน้าของเถ้าแก่ซึ่งดูวิตกกังวลอย่างยิ่ง ก่อนจะกล่าวต่อเถ้าแก่ไปว่า “ท่านดูมีสีหน้าวิตกกังวลอย่างยิ่งไม่ทราบมีเรื่องอันใดหรือ” ตัดกระบี่กล่าว พ่อค้าผู้นั้นอ่ำอึงอยู่ครู่หนึ่ง จนในที่สุดก็เปิดปากกว่าต่อไปว่า “สิ่งที่ข้าวิตกย่อมไม่พ้น กลุ่มโจรจิ้งจอกดำ และเส้นทางนี้มักจะมีพวกมันคอยดักปล้นพ่อค้าเสมอ ๆ บอกตามตรงที่ข้ารับพวกท่านขึ้นมาเพราะคิดว่าพวกท่านมีวรยุทธ์และคงช่วยเหลือข้าได้ยามคับขัน” พ่อค้ากล่าวเสียงอ่อน “หากเช่นนั้นทำไมท่านไม่จ้าง พวกสำนักคุ้มภัยล่ะ” อู๋จิงผู้เคยทำงานคุ้มภัยย่อมกล่าวสนับสนุนสายอาชีพเดิมเต็มที่ “ปัญหาก็คือนอกจากพวกนั้นจะคิดค่าบริการแพง ซ้ำร้ายยังไม่น่าไว้วางใจ” พ่อค้ากล่าวเปิดเผยจริงใจ ทำเอาอู๋จิงหน้าชาไปพอดู “แล้วปกติพวกท่านรับมือกับกลุ่มโจรอย่างไรล่ะ” ตัดกระบี่กล่าว “ปกติแล้วในเมืองของเราจะมีวิรบุรุษประหลาดผู้หนึ่งนาม เฉิงจื้อ ..ไม่ใช่สิเขาชื่อ หน้ากากไม้” พ่อค้าอาวุโสเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อไปว่า “หน้ากากไม้ แม้นจะทำตัวประหลาดสักหน่อยแต่ก็ค่อยช่วยปราบกลุ่มโจรจิ้งจอกดำเสมอ ทุกครั้งที่พ่อค้าอย่างพวกเราจะออกเดินทางก็จะต้องไปบนบานสานกล่าวต่อศาลเจ้าในเมืองก่อนทุกครั้ง แท้จริงแล้วหาใช่เพราะเชื่อโชคลางไม่ เพียงหวังว่าเสียงของพวกเราจะไปถึงหน้ากากไม้ แต่ครั้งนี้ข้าพเจ้ากลับลืมไปจึงเกรงว่าจะถูกกลุ่มโจรดักปล้นได้” “อย่ากังวลไปเลยเถ้าแก่มีพวกเราอยู่รับรอง พวกโจรกระจอกไม่กล้าหือ” อู๋จิงกล่าวอย่างสบายอารมณ์ก่อนจะถูกตัดกระบี่สะกิดให้ดูไปที่พุ่มไม้สองข้างทาง “มันมาแล้ว” ตัดกระบี่กล่าวก่อนจะเอื่อมมือไปแตะด้ามดาบเตรียมพร้อมรับศึก และก็จริงดั่งคาดเมื่อเกวียนวิ่งมาได้อีกสักหน่อยก็เจอกลับด่านกั้นสูงขนาดเอวที่ทำจากไม้ อีกทั้งมีไม้แหลมยื่นออกมาเพื่อกั้นมิให้เกวียนวิ่งต่อไปได้ “แย่ แล้วพวกลุ่มโจรจิ้งจอกดำ” เถ้าแก่ใหญ่กล่าวน้ำเสียงหวาดกลัว และพริบตานั้นเองพวกโจรในชุดดำก็ปรากฎกายออกมาจากพุ่มไม้ แปดเก้าคน “หากยังรักชีวิต ก็ทิ้งของมีค่าไว้ให้หมด” หนึ่งในกลุ่มโจรชุดดำกล่าวเสียงแข็ง “พวกโจรกระจอก ดั่งแมงเม่าบินเข้ากองไฟ” ตัดกระบี่กล่าวก่อนจะชักดาบเตรียมเข้ารบปรบมือ แต่พริบตาก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะปะทะกันก็พลันมีเพียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่ว และคำกล่าวที่ดังขึ้นว่า “พวกโจรร้าย ที่คอยแต่ดักปล้น รังแกผู้อ่อนแอ วันนี้ตัวแทนแห่งสวรรค์ จะลงทัษณ์พวกแกเอง” เป็นคำกล่าวที่ออกมาด้วยสำเนียงแปลก ๆ ไม่คุ้นหู และสิ้นเสียงนั้นก็ปรากฎร่างของชายผู้หนึ่งในชุดสีแดงสด สวมหน้ากากไม้รูปยักษ์ ถือดาบไม้ และเหินร่างลงมาจากกิ่งไม้สูง “ใครคือผู้อ่อนแอกันฟะ” ตัดกระบี่ได้แต่ลอบด่าในใจ “แย่แล้ว!!! ไอ้หน้ากากไม้มันโผล่มาอีกแล้ว” หนึ่งในโจรกระจอกกล่าวน้ำเสียงหวาดกลัว ก่อนที่โจรอีกคนจะกล่าวต่อไปว่า “อันพวกเรานี้มีกันถึงเก้าคน อันตัวมันเพียงผู้เดียวจะทำการใดได้” สิ้นเสียงกล่าวพวกโจรทั้งเก้าก็ถือดาบวิ่งตรงเป็นแนวเข้าหมายจู่โจมหน้ากากไม้แต่ผู้เดียว “อ้ายพวกไม่เจียมตน” หน้ากากไม้กล่าวก่อนจะเลื่อนคมดาบที่ซ่อนอยู่ในปลอกดาบไม้ออกราวหนึ่งนิ้ว จากนั้นจึงวิ่งสวนกลุ่มโจรเข้าไปอย่างกล้าหาญ ยิ่งมายิ่งร้ายกาจ หน้ากากไม้วิ่งพริ้วไหวผ่านกลุ่มโจรไปอย่างง่ายดายเสมือนน้ำที่ไหลผ่านทราย พร้อมทั้งเสียงวาดดาบตัดอากาศหลายครั้ง พริบตาเดียวเขาก็วิ่งผ่านกลุ่มโจรทั้งเก้าคนได้แล้ว แกร๊ก!!! เสียงเก็บดาบลงฝักของหน้ากากไม้ดังขึ้นหนึ่งคราก่อนที่ร่างทั้งแปดของพวกโจรกระจอกจะค่อยๆ ล้มลงกันเป็นใบไม้ร่วง จนเหลือเพียงร่างโจรร่างสุดท้ายที่ยังปักหลักยืนนิ่งใบหน้าไร้วิญญาณ “เป็นเพลงดาบที่เร็วมาก” อู๋จิงลอบตะลึงงัน “ถูกต้อง นี้ย่อมเป็นเพลงดาบที่รวดเร็วยิ่ง โดยเฉพาะกับโจรคนที่เก้านั้น มิทราบชักคมดาบออกตอนไหนกัน” ตัดกระบี่กล่าวเสริม เมื่อหน้ากากไม้ เห็นร่างโจรคนสุดท้ายที่ยังยืนนิ่งไม่ล้ม เขาจึงเอานิ้วเอาไปกระทุ้งอกมันสองสามที แต่มันก็ยังไม่ล้มเช่นเดิม ก่อนจะมีเสียงตอบกลับมาว่า “ยังไม่โดนเฟ้ย” กลับเป็นโจรคนสุดท้ายกล่าวตอบมาได้ซะอย่างนั้น “วาจาไร้สาระอย่างได้กล่าว” หน้ากากไม้รีบชักคมดาบวาดตัดอากาศผ่านโจรร้ายคนนั้นอย่างรวดเร็วก่อนจะเก็บดาบเข้าฝักอย่างแม้นยำพร้อมเสียงดัง แกร๊ก!!! จากนั้นโจรคนสุดท้ายจึงค่อยๆ ล้มลง เมื่อเสร็จสิ้นภาระกิจ หน้ากากไม้จึงหันกลับมาทางกลุ่มของตัดกระบี่แล้วกล่าวต่อไปว่า “ที่ใดมีเสียงร้องของลูกแกะผู้เคราะห์ร้าย ที่นั้นมีหน้ากากไม้เสมอ .ลาก่อน” สิ้นสำเนียงกล่าวแปลก ๆ หน้ากากไม้ก็กระโดดลอยลิ่วหายเข้าไปในพุ่มไม้ทันที “ประหลาดคนซะจริง” ตัดกระบี่กล่าวก่อนจะเหลือบไปเห็นลูกศิษย์ของตนกล่าวรำพึงรำพันว่า “ยอดเยี่ยมจริง ๆ ” อู๋จิงกล่าวอย่างปลาบปลื้ม “ ..” ตัดกระบี่ไม่มีคำกล่าวใดจะเอ่ยอีกต่อไป ยามเย็นของวันนั้น หลังจากผ่านเรื่องโจรกระจอก พ่อค้าอาวุโสผู้เอื่ออารีก็ขับเกวียนพาตัดกระบี่และอู๋จิงเข้าเมืองได้อย่างไม่มีปัญหาแต่อย่างใด “เมืองของเรา เป็นเมืองเกษตรกรรม มีการขนส่งค้าขายมากหลาย หากไม่มีหน้ากากไม้พวกเราคงแย่” เถ้าแก่กล่าวชื่นชมยิ่ง เกวียนนั้นแล่นมาได้อีกหน่อยก็มาหยุดลงตรงหน้าศาลเจ้าแห่งหนึ่งประจำเมือง ก่อนที่พ่อค้าจะขอปลีกตัวเข้าไปในศาลเจ้าอีกด้วย และก็อดไม่ได้ที่ตัดกระบี่และอู๋จิงจะติดตามเข้าไปด้วย ภายในศาลเจ้าค่อนข้างดูคึกคักไปด้วยผู้คนพอสมควร หลากหลายคนก็มาเพื่อบนบานสานกล่าวบอกเวลาที่ตนจะออกเดินทางขนสินค้าไปขายเมืองอื่น แต่นั้นล้วนมิใช่ด้วยความเชื่อแต่เหมือนมาแจ้งข่าวเสียมากกว่า “ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธ์ ที่ช่วยให้การเดินทางผ่านพ้นไปได้ด้วยดี” เถ้าแก่กล่าวก่อนจะทิ้งเงินเข้ากล้องทำบุญจำนวนหนึ่ง “ถึงกระนั้นก็เถิด ไปให้สำนักคุ้มภัยทวนพยักษ์ในเมืองนี้ช่วยไม่ดูปลอดภัยกว่าหรือ” อู๋จิง กล่าวไปตามที่คิดก่อนจะมีเสียงหนึ่งแทรกกล่าวขึ้นว่า “แล้วถ้าหากสำนักคุ้มภัยนั้นเป็นโจรเสียเองเล่า” ชายผู้กล่าวแทรก เป็นชายหนุ่มใบหน้าทะเล้นในวัยยี่สิบห้ายี่สิบหกแต่งกายดูรุ่มร่าม ทั้งยังประหลาดถือร่มกระดาษไปมา และที่สำคัญเขากลับมีสำเนียงการกล่าวที่ประหลาดคล้ายหน้ากากไม้ยิ่ง “เจ้าว่าอะไรนะ” อู๋จิงเริ่มไม่พอใจที่ ชายแปลกหน้ามาพูดว่าสำนักคุ้มภัยที่ตนเคยทำงานอย่างเสีย ๆ หาย ๆ “เจ้าลองคิดดูนะ ว่าทำไมกิจการของสำนักคุ้มภัยทวนพยักษ์ เจริญเติบโตรวดเร็ว ซ้ำยังไม่เคยถูกปล้นจากกลุ่มโจรจิ้งจองดำเลย มันไม่น่าแปลกหรอกเหรอ” ชายหนุ่มแปลกหน้ากล่าวเรียบเฉย “วาจาไร้สาระอย่าได้กล่าว” อู๋จิง กล่าวกระแทกเสียงกลับ “อย่ามีเรื่องกันเลยถือว่าเห็นแก่หน้าข้าเถอะนะ” เถ้าแก่ใหญ่แทรกตัวออกกล่าวไกล่เกลี่ย “ได้ข่าวว่าเฒ่าแก่ถูกโจรดักปล้นกลางทางหรืออย่างไร” ชายแปลกหน้ากล่าว “ใช่แล้ว คุณเฉิงจื้อได้ยินมาไม่ผิดแต่โชคดีที่ท่านหน้ากากไม้โผล่มาช่วยพวกเราไว้” “หากเป็นเช่นนั้น หน้ากากไม้ย่อมสมเป็นยอดวีรบุรุษแห่งเมืองนี้จริง ๆ” เฉิงจื้อทำหน้าปลาบปลื้มดูประหลาดยิ่ง อู๋จิงรู้สึกตะขิดตะขวงใจชอบกลกับสำเนียงการพูดอันประหลาดของชายชื่อเฉิงจื้อที่เหมือนกับหน้ากากไม้ ยิ่งซ้ำร้ายด้ามร่มที่เฉิงจื้อถือไปมายังดูเหมือนปลอกดาบของหน้ากากไม้ยิ่ง อู๋จิง เมื่อคิดอย่างนั้นก็จึงเอาฝ่าไปปิดใบหน้าของ เฉิงจื้อไว้ ก่อนจะลอบมองอีกครั้งแล้วกล่าวว่า “ที่แท้ท่านก็คือ หน้ากากไม้นั้นเอง” อู๋จิงกล่าวเสียงใส “ให้เกียรติกันเกินไปแล้วหนุ่มน้อย อันตัวข้าน้อยมีหรือจะเทียบเคียง ยอดวีรบุรษ ผู้เก่งกาจเกรียงไกร เป็นหนึ่งไม่มีสอง ผู้ผดุจความยุติธรรม อย่างยอดคนหน้ากากไม้” “นี้เรียกชมตัวเองใช่หรือไหม” อู๋จิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “ไร้สาระสิ้นดี พวกเราไปกันเถิด” ตัดกระบี่กล่าวตัดบทหมายจากลา แต่พริบตาดุจประกายไฟนั้นเองก็พลันมีลูกธนูหนึ่งพุ่งปรี่เข้ามาตรงมายัง เฉิงจื้อ อย่างรวดเร็ว วินาทีนั้นเองเงาดาบหนึ่งก็วาดตัดขวางดอกธนูอย่างรวดเร็วจนหักกลางร่วงตกพื้นสิ้นฤทธิ์ ที่แท้เป็นดาบที่ซ่อนอยู่ในด้ามร่มของเฉิงจื้อนั้นเอง และเป็นที่แน่นอนว่าเป็นดาบเดียวกันกับหน้ากากไม้ “มีจดหมายแนบมากับปลายธนู” อู๋จิงกล่าวก่อนที่เฉิงจื้อจะเดินไปคลี่จดหมายอ่านออกเสียงได้ใจความว่า “ .หน้ากากไม้แม้นเจ้าจะขัดขวางพวกเราปล้นขบวนสินค้าได้ แต่ครานี้อยากรู้เจ้าคนเดียวจะขัดขวางพวกเรานับร้อยปล้นเมืองได้หรือไม่ ” เมื่ออ่านจบ เฉิงจื้อ ถึงกลับหน้าถอดสีพร้อมกลับลอบกล่าวว่า “ข้าไม่ใช่ หน้ากากไม้สักหน่อย เจ้าส่งผิดคนแล้ว” เฉิงจื้อยังคงทำเป็นไม่ยอมรับต่อไป แต่พริบตาที่สารได้ถูกถ่ายทอด คนหูไวก็รีบขยายเรื่องต่อ ทำเอาทั่วทั้งศาลเจ้าวุ่นวายไปหมด บางคนกล่าวร้องรำพัน บ้างก็ตกใจไม่มีสติ บ้างก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ทั่วทั้งศาลเจ้ายามนั้นนับว่าโกลาหลไปเลยทีเดียว “ข้าขอตัวก่อนนะ” เฉิงจื้อ กล่าวก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในศาลเจ้าและไม่นานนักก็มีเสียงกล่าวหนึ่งดังด้วยสำเนียงแปลก ๆ ว่า “ที่ใดมีเสียงร้องของลูกแกะผู้เคราะห์ร้าย ที่นั้นมีหน้ากากไม้เสมอ” เป็นหน้ากากไม้ที่ปรากฎกายเหินลงมาจากบนหลังคาศาลเจ้า “ไม่ต้องห่วงข้าจะไม่ยอมให้พวกโจรมันเหิมเกริมทำร้ายพวกท่านได้แน่” หน้ากากไม้กล่าวหนักแน่นทำเอาพวกชาวบ้าน สงบสติอารณ์ได้เปลี่ยนเป็นกล่าวสรรเสริญแทน “แต่ข้าคนเดียวคงสู้ไม่ไหว ยังไงพวกเราคงต้องขอความช่วยเหลือจากจอมยุทธ์ทั้งสองคนนั้นด้วย” หน้ากากไม้กล่าวพร้อมชี้นิ้วไปทางตัดกระบี่และ อู๋จิงอย่างจงใจ “ให้มันได้อย่างนี้สิ” ตัดกระบี่กล่าวบ่นพึมพัม แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 48 06:18:49 จากคุณ : Bluejade - [ 26 ต.ค. 48 05:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3718483/W3718483.html มาร ฟ้า เทพ หิมะ ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3740693/W3740693.html มาร ฟ้า เทพ หิมะ ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3752465/W3752465.html มาร ฟ้า เทพ หิมะ ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3768101/W3768101.html มาร ฟ้า เทพ หิมะ ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3786879/W3786879.html มาร ฟ้า เทพ หิมะ ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3810413/W3810413.html มาร ฟ้า เทพ หิมะ ตอนที่ 6 ตอบ comment คุณ.... sticky24 - ต้องค่อย ๆ ติดตามกันไปเรื่อย ๆ ละนะครับว่าใครจะเป็น เทพ เป็น มาร หรือ ฟ้า scottie - ที่มาหาหลินฟงเพราะหนุ่มน้อยเคยช่วยชีวิตนางมารไว้ไงล่ะครับ Z4t4nGuru bofh - ^-^ ลูนาติก - หลินฟงน้อยเสียจูบไปแล้ว อิอิ Kai Sang  - ขอบคุณที่ติดตามครับผม หนมจีน - นางมารน้อยไม่ได้แค่มาย่องอย่างเดียวซะแล้ว แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 48 23:14:23 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 48 09:01:04 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 48 09:00:46 จากคุณ : Bluejade - [ 26 ต.ค. 48 06:25:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สงสารฟง ฟง จัง แต่มีพลังหยกอยู่ คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ จากคุณ : sticky24 - [ 26 ต.ค. 48 11:25:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โดนจูบทีเดียวตัวแข็งเลย หลินฟงเรา เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 26 ต.ค. 48 12:22:42 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฮาแตกครับ หน้ากากไม้ ผมเดาว่าอู๋จิงนี่แหละเป็นเทพ ส่วนตัวพี่ชายใหญ่เป็นมาร แล้วหลินฟงเป็นฟ้า อืม แต่น่าจะให้คาแรคเตอร์ หลินฟงมากกว่านี้หน่อยนะครับ จากคุณ : เชษฐา - [ 26 ต.ค. 48 15:47:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จะติดตามต่อไป............. จากคุณ : เตาะ แตะ (AladinNoi) - [ 27 ต.ค. 48 09:27:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หน้ากากไม้ขำดีอะ จากคุณ : scottie - [ 27 ต.ค. 48 19:04:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3852554/W3852554.html  มาร ฟ้า เทพ หิมะ [นิยายจีน] ตอนที่ 8 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 48 23:13:50 จากคุณ : Bluejade - [ 11 พ.ย. 48 23:11:56 ]