ความคิดเห็นที่ 1 สิ้นเสียงอ้อย   กลับไร้ซึ่งเสียงตอบใดๆ   มีเพียงความเงียบที่ล่องลอย   และการขยับตัวอย่างอึดอัดของผู้เข้าประชุม   แต่ก็ไม่ได้ทำให้น้องน้อยแต่หนักมากของกลุ่มผิดสังเกตได้   เธอยังคงขยายความเกี่ยวกับรายละเอียดในหนังสืออย่างหวังดีต่อไป   “ ใช่เปล่าพี่ลูกน้ำ   จิระนาให้สัมภาษณ์ว่ายอมรับเรื่องที่กำลังคบหาดูใจกับผู้บริหารพลัสมิวสิคและอดีตนักร้องชื่อดัง ‘ภูชิต   อิศรวงศ์’ ที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายมานาน” อ้อยอ่านข้อความตอนนึงในหนังสือให้ทุกคนในกลุ่มฟัง “แล้วพี่อี่รู้เรื่องนี้หรือยังอ่ะ   ดูๆคุณภูไม่น่าเป็นพวกจับปลาสองมือนี่น่า   ออกจะแอบชอบมาตั้งนาน” เธอยังวิจารณ์ต่ออย่างออกรส “ขอบคุณในความเป็นห่วงนะ อ้อย” เสียงเย็นๆของพี่อี่ที่ดังขึ้นข้างหลังเธอต่างหาก   เป็นสาเหตุของ ความเงียบที่เกิดขึ้นกับพวกพี่ๆ   ซึ่งเธอก็ไม่ทันได้สังเกต   และยังคงตั้งข้อสงสัยจนเผลอถามออกมาให้พี่อี่จับได้ในที่สุด อ้อยหันหลังอย่างหวาดๆ เพื่อมองหน้าเจ้าของเสียง   ก่อนจะส่งยิ้มหวานมาประจบ   หวังว่าจะช่วยผ่อนหนักเป็นเบาได้บ้าง “แหะ! แหะ!   พี่อี่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง   อ้อยตกใจหมด” เธอทำหน้าตกใจอย่างพยายามให้แนบเนียน แต่สายตาของพี่อี่ก็ไม่ได้บอกอะไรมากไปกว่าความนิ่งเฉย   มีเพียงคิ้วที่เลิกขึ้นเหมือนต้องการท้าทายให้ใครบางคนกล้าถาม   พร้อมกับอาการกวาดสายตาไปรอบๆที่สร้างความระส่ำระสายให้กับองค์ประชุมได้ ‘กลุ่มแตก!’ เป้าพูดโดยไม่ให้มีเสียง   เป็นสัญญาณให้โยกย้ายเปลี่ยนที่เพื่อความปลอดภัย ซักพักบรรดาหนูร่าเริงทั้งหลาย   ต่างพากันยกข้ออ้างร้อยแปดเพื่อจะกลับไปทำงานอย่างขยันขันแข็ง   ภายในเวลาไม่ถึงนาที   สภากาแฟก็มีอันต้องสลายเหมือนโดนยาเบื่อหนูมาราดเข้ากลางวง “อี่ เป็นอะไร?” เขาถามขึ้นอย่างแปลกใจ   เมื่อเห็นเธอรีบปั้นหน้าดุๆใส่เพื่อนที่มายืนจดๆจ้องๆที่หน้าประตูอย่างเหงื่องหงอย   แต่นาทีที่พวกนั้นเดินผ่านไปเธอก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “แกล้งน้องๆที่ทำงาน” อี่ตอบเขาด้วยดวงตาที่พราวระยับ   ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ข้างตัวให้เขานั่ง“รอเดี๋ยวนะภู   อี่ส่งเมล์เรื่องงานให้นายก่อน” เขายักไหล่อย่างเห็นเป็นเรื่องธรรมดา   ก็รอมาตั้งเป็น 10 ปียังรอมาแล้ว   รออีกซักนาทีสองนาทีทำไมจะรอไม่ได้ “อ่ะ อ่านหนังสือรอก่อนจ้ะ” เธอยื่นนิตยสารชื่อดังเล่มหนึ่งให้เขา   บนหน้าปกเป็นรูปของหญิงสาวที่เขาคุ้นเคยมาตั้งแต่เล็กๆ ‘จิระนา’  ไม่แปลกที่จิลจะเนื้อหอมในวงการมายา   ด้วยความสวยแบบผู้ดีและคุณสมบัติที่ตรงตามสมัยนิยม   วงการนี้ก็พร้อมเปิดรับดาวดวงใหม่อย่างจิลแล้ว   “ลูกน้ำบอกว่านางแบบปกนี้   เป็นน้องคุณวิน” เธอพูดทั้งที่ตายังจับจ้องจอคอมพิวเตอร์ เขาเปิดอ่านเนื้อหาข้างในผ่านๆ   เมื่อไม่เห็นอะไรที่น่าสนใจ   จึงวางหนังสือคืนบนโต๊ะ   และหันไปสนใจปฏิกิริยาของคนข้างตัวแทนซึ่งน่าอ่านมากกว่าหนังสือตรงหน้าเสียอีก “ใช่” เขาเอนตัวเท้าคางกับโต๊ะเพื่อมองอี่ “สนิทกับภูไหม?” เขาขมวดคิ้วในคำถามแปลกๆของเธอ   ทำไมถึงรู้สึกว่ามันมีเบื้องหน้าเบื้องหลังในคำถามนะ “จิลเหมือนน้องเราคนนึง” เขาตอบอย่างระมัดระวัง อี่หันมาจ้องหน้าเขาอย่างค้นคว้า   และหยิบหนังสือที่เขาพึ่งวางลงมาเปิด   พร้อมกับยื่นให้ดูหน้าสัมภาษณ์นางแบบจากปก “ทำไม?” “ลองอ่านดูก่อนน่า” อี่ชวน จากหน้าที่เขาอ่าน   ก็ไม่ต่างจากการถาม-ตอบดาราทั่วไป   เขาเกือบปิดและยื่นหนังสือคืนอี่อีกครั้ง   ถ้าไม่เพราะเหลือบเห็นบทสัมภาษณ์เกี่ยวกับความรักของจิลเสียก่อน   คราวนี้เป็นนานกว่าเขาจะยอมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคนชวน “อ่านแล้วรู้สึกยังไงบ้าง” อี่ถามเสียงเรียบเรื่อย เขาไม่ตอบอะไร   เพราะรู้สึกเจ็บใจที่เธอเชื่อเรื่องในนิตยสารนั่น   และแม้ว่าเขาจะพยายามแสดงตัวตนออกไปมากเท่าไหร่   เธอก็ยังไม่รู้จักเขาอยู่ดี     “อี่เชื่อไหมละ?” เขาถามออกไปด้วยเสียงแหบแห้ง แต่เธอกลับนั่งนิ่งๆ   และจ้องมองหน้าเขาอย่างพินิจพิเคราะห์   ก่อนจะชี้นิ้วกล่าวหา “ภู คิดว่าอี่เชื่อใช่ไหม” เธอเสียงดังขึ้นเมื่อพูดประโยคนี้ เขาพยักหน้าเงียบๆ   เพื่อดูว่าอี่จะตอบเขาว่าอย่างไร   แต่เธอก็พลอยเงียบตามเขาไปด้วย “อืม จำเรื่อง’ดนตรีใต้ตึก’ ที่ทำให้ภูต้องทะเลาะกับอาจารย์มานัสได้ไหม” อี่พูดขึ้นมาก่อน   ด้วยเรื่องที่เขามองว่าไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหน “แล้วมันเกี่ยวกับเรื่องนี้ตรงไหน” “เดี๋ยวซิ อี่กำลังเล่าอยู่นี่ไง” เธอทำเสียงดุๆจนเขาต้องนิ่งฟัง “ ก็อาจารย์มานัสไม่ชอบให้ภูจัดแสดงดนตรีในหอประชุม   แล้วภูก็ดื้อและเปลี่ยนมาจัดในห้องดนตรีแทน   แต่อาจารย์ก็ยังหาข้ออ้างร้อยแปดมาห้ามจนได้   ในที่สุดภูก็มาลงตัวที่ใต้ตึกเรียนเพราะใช้เวลากลางวันช่วงพักเที่ยง   ไม่ต้องพึ่งอุปกรณ์ของโรงเรียนซักอย่าง   ทุกคนก็ยังตามมาดูภูไง” “แล้วไง” เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี “แล้วทีนี้ทุกครั้งที่จัดแสดง   ภูจะประกาศทุกครั้งใช่ไหมว่าจะจัดที่ไหน   แม้จะรู้ว่าอาจารย์ไม่ชอบแต่ภูก็ยังดื้อ   ใช่ไหม” เธอหยุดเหมือนต้องการคำตอบจากเขา “ก็ ใช่” “ถ้างั้น ทำไมละ” เขาทิ้งตัวไปพิงพนักเก้าอี้   และจ้องมองอี่เหมือนตัวประหลาด “ก็เราไม่เห็นว่าจะเป็นเรื่องผิดนี่   และถ้าเราอยากทำเราก็จะทำ   แม้ว่ามันจะไปขัดตาใครก็ตาม   ถ้าไม่ผิดเสียอย่างห้ามเราไม่ได้หรอก” “ใช่ ใช่   อี่ตั้งใจจะอธิบายเรื่องนี้เหมือนกันไง” เธอชี้มือไปที่หนังสือตัวปัญหา “ ในลักษณะเดียวกัน   ถ้าภูคบกับจิระนาจริง   ก็คงประกาศให้ทุกคนได้รู้แล้วใช่ไหม   เพราะนี่คือตัวของภูไง” เธอจบหลักการวิเคราะห์ลงอย่างจับใจเขา   จนแทบอยากตรงเขาไปหอมแก้มนวลๆนั่นซักหลายที “งั้นทำไม   อี่ต้องถามเราเรื่องในหนังสือด้วย” แต่เขายังติดใจเรื่องนี้อยู่จนอดถามออกมาไม่ได้ “จะให้อี่แกล้งทำเป็นไม่เห็นเนี่ยนะ   ซักวันภูก็ต้องรู้เรื่องนี้จากคนอื่น   แล้วก็ต้องมาอธิบายให้อี่ฟังอยู่ดี   สู้ฟังเสียตั้งแต่ตอนนี้จากเจ้าตัวเลยไม่ดีกว่าหรือ” เธออธิบายให้ฟังด้วยเหตุผลที่เขาก็เถียงไม่ออกอีกตามเคย “อี่ เป็นคนมีเหตุผล” เขาชม แต่เธอยิ้มนิดๆ   ก่อนจะอธิบายง่ายๆ   ด้วยมุมมองที่เขาไม่เคยสังเกต “รู้ไหม บ่อยครั้งที่อี่อิจฉาภู   เพราะอะไรก็ตามที่ภูอยากทำ   ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลมาประกอบ   แค่ชอบภูก็พร้อมจะลุยแล้ว   ส่วนจะดีหรือจะเหมาะกับตัวหรือเปล่าไม่เห็นภูเคยมานั่งกังวล   ต่างจากอี่นะที่ชอบเก็บเอามาคิด   เหมาะไหม   สมควรไหม   กว่าจะรู้ตัวว่าชอบอะไรบางทีก็สายไปแล้ว” เธอจบประโยคด้วยน้ำเสียงเหงาๆ “ไม่สายซักหน่อย   ถ้าใครไม่รออี่เราจะรอเอง” เขาเอื้อมมือไปปัดลูกผมที่ระใบหน้าเล็กๆ   ให้เข้าไปทัดหูเธออย่างอาทร “รู้ไหม คนชอบทำตามอารมณ์อย่างเรา   ต้องให้คนมีเหตุผลอย่างอี่มาคอยดึงไว้   เหมือนว่าวมั้งที่จะลอยสูงหรือต่ำ   ไม่ได้จากความแรงของลมเท่านั้น   แต่เพราะมีคนผ่อนหรือดึงสายป่านช่วยด้วย   ว่าวถึงจะลอยได้ตามต้องการไง” อี่หลุบตาลงต่ำ   ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย   และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาอีกครั้ง   รอยยิ้มแบบเดิมๆของเธอก็กลับมา “อี่ชอบ ” หัวใจเขากระตุกเล็กน้อย   ด้วยความคาดหวังลมๆแล้งๆ ” เหตุผลวันนี้ของภูมาก” จะให้อี่พูดว่าชอบเขานั้น   มันคงยากพอๆกับเมื่อครั้งอดีต   แต่การพูดคุยถึงเรื่องเก่าๆ   กลับชวนให้คิดถึงบางเรื่อง   ที่เหมือนเป็นเสี้ยนค้างอยู่ในใจเขามานาน   และอดไม่ได้ที่จะอยากถามจากเจ้าตัว “ถ้าพูดถึงเรื่องเก่า ” เขาดึงแขนอี่ที่กำลังก้มลงเก็บของง่วน   ให้ตั้งใจฟังคำถาม“ อี่จำเพลงเติมน้ำมันที่เราร้องตอนกิจกรรม ’ดนตรีใต้ตึก’ ได้ไหม” หน้าตาที่เรียบเฉยของอี่   แต่คิ้วที่เริ่มขมวดเข้าเหมือนกำลังนึกอยู่นั้น   ทำให้เขาคาดหวังว่าอาจมีตะกอนของความทรงจำครั้งเก่าหลงเหลืออยู่บ้าง   เขาจึงรีบรุกเร้าต่อด้วยคำถาม “ก็อี่เป็นคนขอเพราะชอบเพลงนี้   เราเลยร้องให้ฟังไง   ยังจำได้ไหม” “อี่จำ ” “จ๋ะเอ๋!!  พี่อี่ตกใจไหม ม ม” เขาหลับตาลงอย่างอ่อนแรง   เพื่อข่มความรู้สึกพลุ่งพล่าน   ที่อยากบีบคอเล็กๆของภรรยาเพื่อนรักเสียให้หายแค้นใจ   ช่างเลือกเวลาเข้ามาล้อเล่นได้ถูกจังหวะเหลือเกิน ต่อค่ะ จากคุณ : โตขึ้นจะกลายเป็นยุง - [ 26 ต.ค. 48 11:55:29 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงดังของประตูที่ถูกผลักอย่างแรงจนไปชนกับผนัง   และหลอดเสียงที่แผดออกมาอย่างไม่กลัวคอเจ็บของยัยลูกน้ำ   การหลอกให้อีกฝ่ายตกใจได้   เป็นเรื่องล้อเล่นที่เราสองคนมักแกล้งกันเป็นประจำ   แต่ทำไมยัยตัวยุ่งจำเพาะต้องมาเลือกเล่นเอาวันนี้นะ “เลิกงอ อุ๊ย!! หย๋า ” หน้าระรื่นของตัวต้นเหตุเปลี่ยนเป็นเจื่อนลงอย่างรวดเร็วเหมือนกดรีโมต   เมื่อเห็นว่าภูนั่งหน้างออยู่ก่อน   จนฉันต้องแอบกลั้นยิ้มเสียจนปวดแก้ม   อยากเล่นไม่เลือกเวลาดีนัก “อ่า ขอโทษค่ะ   ลูกน้ำไม่ทันเห็นคุณภู   พอดีคอมพิวเตอร์มันบัง” เสียงปกติของลูกน้ำมักจะดังจนฉันแสบแก้วหูอยู่บ่อยๆ   ตอนนี้กลับอ่อนอ่อยเหมือนวอนขอความเห็นใจ “มีอะไร?” ฉันปั้นหน้าเฉยถาม   และพยายามไม่เหลียวหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างตัว   เพราะรัศมีความโกรธของเขามันแผ่กระจายออกมาจนรู้สึกได้     “เอ่อ เห็นไฟเปิดอยู่” ตัวก่อกวนเริ่มพูดอุบอิบ “ ลูกน้ำว่าจะชวนกลับด้วยกัน   แต่คงไม่ต้องแล้วมั้ง” ประโยคสุดท้ายเจ้าตัวเปลี่ยนเสียงให้เบาลงจนเกือบไม่ได้ยิน “กลับเองหรือ?” เพราะฉันแน่ใจว่าวันนี้ลูกน้ำไม่ได้ขับรถมาทำงาน   เลยอดเป็นห่วงน้องไม่ได้   ยังไม่ทันได้คำตอบ   ร่างสูงๆของคุณวินที่ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มกว้างขวาง   และตรงเข้ามาโอบไหล่ภรรยาอย่างรักใคร่   แต่เมื่อมองเห็นหน้าดุๆของภูที่นั่งหน้าตาบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆฉัน   แววตายิ้มๆเหมือนจะล้อเลียนของคุณวินที่ปรากฏอยู่เพียงแวบเดียวก็พลันหายไป   และถูกแทนที่ด้วยหน้ากากของความเรียบเฉย “ไง ไอ้หมีภู” ฉันอดหัวเราะกิ๊กไม่ได้   เมื่อได้ยินคำเรียกขานของเพื่อนสนิทคู่นี้   ฉันซะอีกที่แม้ว่าจะเป็นคนตั้งสมญานามนี้ให้ภูเอง   แต่ก็ไม่เคยเรียกให้เขาได้ยินเลยซักครั้ง “เออ! ” เสียงบูดๆของภูยิ่งทำให้หน้าเจื่อนๆของลูกน้ำ   ลดระดับความเจือจางของสีเลือดลงอย่างรวดเร็ว   จนฉันอดสงสารตัวต้นเหตุไม่ได้ “ทำไมวันนี้มารับลูกน้ำคะ” ฉันหาเรื่องชวนคุย “รถเค้าเสียครับ   แล้วผมก็ปล่อยให้ยัยคุณนายนี่   กลับเองไม่ได้หรอก” เขาโยกหัวภรรยาเล่นอย่างเอ็นดู ฉันหัวเราะเมื่อเห็น’ยัยคุณนาย’ ที่ว่า   ตวัดสายตาขึ้นมาค้อนสามีเล็กๆ “คุณอี่กลับพร้อมผมไหมครับ   เดี๋ยวไปส่งให้ถึงหน้าบ้านเลย” คุณวินชวนฉันยิ้มๆ “ส่วนไอ้หมีหน้าบูดๆเนี่ยทิ้งไว้นี่แหละ   เอากลับไปด้วยคุณอี่จะเสียอารมณ์เปล่าๆ” “นายวิน!!” เสียงเข้มๆของภูที่ตามมาสำทับ   กลับทำให้คุณวินหัวเราะอย่างถูกใจ   แต่ก็ช่วยให้ภูคลายหน้าบึ้งๆให้กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว “เอางี้ไหม   ไปหาอะไรกินกัน” คุณวินชวน “ฉันเลี้ยงเองเพื่อชดเชยความป้ำเป๋อของลูกน้ำ” เขาดึงแก้มคนป้ำเป๋ออย่างหมั่นไส้     ฉันนึกนิยมความฉลาดของคุณวินขึ้นมาทันที   ทั้งที่ยังไม่มีใครอธิบายเรื่องต่างๆให้ฟัง   แค่สังเกตจากหน้าดุของเพื่อนสนิทและหน้าจ๋อยๆของภรรยาตัวแล้ว   คุณวินก็สามารถเดาเรื่องได้รางๆ ส่วนคนที่ถูกดึงจนแก้มโย้   ก็ไม่กล้าหันเหสายตาพิฆาตใส่สามีเหมือนปกติ   แต่กลับส่งแววตาเว้าวอนพร้อมกับอ้อนเล็กๆอย่างลุแก่โทษ “ไปเถอะนะคะ   ไม่รู้อีกนานไหมกว่าพี่วินจะพลั้งปากอยากเลี้ยงแบบนี้อีก” แถมยังเดินมาเกาะแขนฉันและแนบแก้มลงอย่างออดอ้อน “นะคะ   ไปนะคะ” ฉันหันไปถามความเห็นจากภู   ที่นั่งเงียบๆแต่ไม่โกรธเกรี้ยวเหมือนแรกๆ   ซึ่งเขาก็ส่งสายตาและพยักหน้าเหมือนให้ฉันเป็นคนตัดสินใจ “ค่ะ” ฉันตอบตกลง ขากลับที่ภูมาส่งฉันเหมือนทุกครั้ง   เขาเงียบขรึมลงหรือเพียงเพราะฉันรู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะนะ   ก็รู้ทั้งรู้ว่าเขาต้องการคำตอบของคำถาม   แต่ฉันก็ยังเลือกที่จะเฉยเสีย ลมเย็นๆจากช่องแอร์ที่เป่ารดผิวหน้าฉัน   ไม่ได้ช่วยคลายความร้อนรุ่มในใจลง   และทุกครั้งที่ภูหันมาชวนคุยไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม   ฉันอดสะดุ้งไม่ได้เพราะกลัวว่าเขาจะเอ่ยปากทวงคำตอบนั้น   ฉันจึงเลือกที่จะคุยตอบภูด้วยประโยคสั้นๆมากกว่า   สุดท้ายก็เหลือเพียงเสียงคลอของเพลงแจ๊ซเบาๆเท่านั้น   ที่เป็นสรรพเสียงเดียวในรถขณะนี้ เขาจะโกรธไหมถ้าฉันตอบว่า ’จำไม่ได้’   เพียงแต่ประโยคสั้นๆจะทำลายความสัมพันธ์ในขณะนี้ของเราไหม   ในใจฉันเชื่อว่ามันต้องมีความสำคัญ   ไม่งั้นเขาจะเก็บกักความข้องใจเอาไว้ทำไมตั้งนมนาน   เพื่อนำมันมาถามฉันเอาตอนนี้ “อี่ อี่” ฉันรู้สึกตัวอีกทีเมื่อภูเอื้อมมือมาเขย่าแขนเบาๆ   ฉันรู้สึกเก้อเล็กน้อยที่มัวแต่ใจลอย   จนไม่ทันสังเกตว่าเขาขับรถมาจอดหน้าบ้านฉันแล้ว “งานหนักหรือ   วันนี้อี่ดูเพลียๆนะ” มือซ้ายเขาทาบกับหน้าผากฉัน   เพื่อตรวจความร้อนของร่างกายว่าผิดปกติหรือไม่ “อ่า จ้ะ” ฉันโกหก   เพราะต้องการเบี่ยงเบนความสนใจของภูจากเรื่องเดิมๆ “มึนๆหัวนิดหน่อยน่ะ” ฉันขยับให้ห่างจากมือของเขาเล็กน้อย   ไม่ใช่ว่าไม่ชอบความอาทรที่เขามีให้   แต่เพราะอาการเล็กๆน้อยๆเหล่านี้   เริ่มแทรกซึมเข้ามาในจิตใจฉัน   เหมือนยาเสพติดที่นานวันเข้าฉันคงเลิกไม่ได้   “งั้น รีบเข้าไปนอนเถอะ” เขามองอี่ที่ส่งยิ้มให้   ก่อนจะลงจากรถและเดินหายไปหลังประตูเหล็กบานกว้าง   เขาถึงได้กล้าถอนใจเฮือกใหญ่อย่างกลัดกลุ้ม   เพราะสุดท้ายก็ไม่กล้าทวงคำตอบจากเธออยู่ดี   ระหว่างที่ขับรถกลับบ้านใหม่   เขาย้อนคิดถึงความเป็นไปได้ของคำตอบ   ซึ่งน่าจะเป็น’จำไม่ได้’ เสียมากกว่า   โดยความหมายแล้ว มันไม่น่ากลัวเหมือนความรู้สึก   ความรู้สึกเมื่อเธอพูดประโยคนั้นออกมา   จะมีกระแสแห่งความเสียใจเจือปนไหม   หรือจะคิดเพียงว่าเป็นคำถามไร้สาระ   ซึ่งอย่างหลังต่างหากที่เขากลัว +++ จากคุณ : โตขึ้นจะกลายเป็นยุง - [ 26 ต.ค. 48 11:59:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ ไม่แก้ตัวแล้วกันค่ะ   แหะ แหะ   หนูผิดไปแล้ว   คราวหน้าจะปรับปรุงค่า   เอาเกียรติของอดีตยุวกาชาดเป็นประกัน ขอบคุณผู้มีอุปการะคุณค่า ตอบคุณลูนาติก – มีแล้วค่า   ไม่อยากรับรองเลยเดี๋ยวรู้อายุ ตอบคุณฌาฎา – ขอบคุณน่ะค่ะ   ลูกน้ำมีเพื่อนแล้ว ตอบคุณชมสิจ๊ะ – ใจแข็งได้อีกไม่นานหรอกค่า   เพราะคนเขียนรักนายหมีภูมากกว่า ตอบคุณมิรันตี – ลูกน้ำเกิดอยากจะแต่งบ้างนะคะ   แต่ตัวเองก็ไม่สันทัดเหมือนกัน   อาศัยว่าทุกคนที่นี่ใจดีและชอบอ่านกันทั้งนั้น   เลยยัดเยียดให้อ่านซะ ตอบคุณหนูจ๋า – เอ ลูกน้ำนึกได้แต่ชื่อนักร้องเก่าๆ   เดี๋ยวขอกลับไปหาข้อมูลนักร้องใหม่ๆมานำเสนอเพื่อให้เข้าใจง่ายดีกว่าค่ะ ตอบคุณnongwin – ขอบคุณค่ะที่เชียร์ตาหมี ตอบคุณโอเลี้ยงแก่ๆ – เรื่องน้ำเน่าจากคนเขียนที่มีแหล่งกำเนิดในน้ำเน่า   มันเลยเว่อร์ๆแบบนี้ละค่ะ   แหะ แหะ ตอบคุณchocolate-gateau – ขอบคุณนะคะที่ชอบตาหมี (เหมือนคนเขียนเลย) ตอบคุณscottie – ลูกน้ำชอบเขียนให้นางเอกพูดหวานๆค่ะ   ดูหญิงดี    ซึ่งในชีวิตจริงกำลังขาดแคลนค่า ตอบคุณcoolning – ลูกน้ำก็ชอบค่ะ   อยากให้หื่นๆกว่านี้อีก   แต่กลัวนางเอกจะหนีเลยเพลาลงหน่อย ตอบคุณฟ้ามิอาจกั้น – มาตามลุ้นไปด้วยกันดีกว่าค่ะ   ส่วนรูปแแบของนายหมีเอามาจากหลายคนมาปนกันค่ะ   ตอบคุณคุณพีทคุง (PeterPuck) – ต้องต่างกันบ้างค่ะไม่งั้น   เดี๋ยวไม่ติดใจ ตอบคุณ:::อาราเร่::: - ลูกน้ำกำลังหาทางอยู่ค่ะ   น่าจะเร็วๆนี้ ตอบคุณnoisy pitta – อะ อะ   พระเอกของลูกน้ำไม่มียากจนนะค่ะ   ไม่อยากให้นางเอกไปกัดก้อนเกลือกิน ตอบคุณหมูน้อยแก้มแดง – ตามอี่แน่นอนค่า   ไม่งั้นจบไม่ลง   เราอย่าพูดเรื่องสอบเลยเนอะลูกน้ำก็แสลงใจ ตอบคุณxyz (xyzjung) – ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ   ตอนเก่าค่า สวัสดี...ความรัก (เรื่องของรติรัตน์) - รวม link ที่กระทู้นี้ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3750307/W3750307.html สวัสดี...ความรัก (เรื่องของปรีญาภรณ์) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3757317/W3757317.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3769336/W3769336.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3782978/W3782978.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3802297/W3802297.html แล้วเจอกันเมื่อหลบนายได้อีกทีค่ะ   บายค่า จากคุณ : โตขึ้นจะกลายเป็นยุง - [ 26 ต.ค. 48 12:02:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่รู้ว่าลูกน้ำเข้ามาขัดจังหวะ หรือเป็นระฆังช่วยให้พี่อี่แทนเนี่ย จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 26 ต.ค. 48 12:46:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 2 คนนี้จะเป็นไมเกรนรึเปล่าคะเนี่ย อ่านแล้วปวดหัวแทน 55+ จะรอติดตาและเป็นกำลังใจค่า V ^ ^ จากคุณ : มิรันตี - [ 26 ต.ค. 48 13:28:02 A:61.91.177.186 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากอ่านตอนของลูกน้ำจังเลยคะ จากคุณ : chocolate-gateau - [ 26 ต.ค. 48 13:47:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 26 ต.ค. 48 16:39:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มีระฆังมาช่วยพี่อี่ด้วย เอ พี่อี่เริ่มใจอ่อนแล้วสิ ตอนต่อไปจะเป็นยังงัยเนี่ย อยากอ่านต่อเร็วๆ จังเลยค่ะ จากคุณ : noisy pitta - [ 26 ต.ค. 48 17:56:32 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาช้าดีกว่าไม่มานะค่ะ ;) จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 26 ต.ค. 48 22:00:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อี่จำไม่ได้เลยเหรอ มันน่าช้ำใจเหมือนกันเนอะนายหมีภู จากคุณ : nongwin - [ 26 ต.ค. 48 22:04:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เราเป็นหมีภู ก็ชีช้ำ เฮ้อ อี่เอย นี่หล่อนจำอะไรไม่ได้เลยหรือไงยะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 27 ต.ค. 48 00:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อยากอ่านเรื่องของลูกน้ำกับวินจัง คงจะตลกดี ส่วนนักร้องถ้าใหม่มากก็ไม่รู้จักอ่ะค่ะ เดี๋ยวนี้ไม่ได้ฟังเพลงแล้วค่ะ จากคุณ : หนูจ๋า - [ 27 ต.ค. 48 05:00:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่าสงสารนายหมีภู อี่นิ่งจังค่ะ ปล.อ่านทีไรนึกถึง น้องหมีพูร์ ทุกทีเลยอ่ะ  ^___^ จากคุณ : coolning - [ 27 ต.ค. 48 09:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าอี่ตอบว่า จำไม่ได้ แล้วจะเป็นยังไงน้า จากคุณ : ลูนาติก - [ 27 ต.ค. 48 18:32:23 ]

ความคิดเห็นที่ 15 นั่นสิ ตอบเลยๆ จากคุณ : scottie - [ 27 ต.ค. 48 19:38:23 ]

ความคิดเห็นที่ 16 พี่อี่แก่แล้ว เลยขี้ลืม ยังไงนายหมีภุก็ให้อภัยคนแก่เหอะ นะนะ จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ 27 ต.ค. 48 22:11:23 ]

ความคิดเห็นที่ 17 พลอยปวดหัวไปด้วยเหมือนคุณมิรันตีเลยครับ อุๆๆ แล้วตกลงหนูอี่จำได้มั้ยล่ะเนี่ย อยากรู้แล้วววว จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 30 ต.ค. 48 20:21:43 ]