PANTIP.COM : W3835209 การรอคอย ความคาดหวัง และจุดสิ้นสุด [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

เสียงประทัดที่จุดขึ้นตามธรรมเนียมทำให้ฉันถึงกับสะดุ้งในความดังของมัน ฉันเฝ้ามองประทัดที่แขวนอยู่เหนือฮวงซุ้ยถัดไประเบิดปังๆ ผ่านไปทีละอันจนถึงสามอันสุดท้ายที่จะดังที่สุด

ฮวงซุ้ยเยื้องๆ กัน ลูกหลานเริ่มเก็บข้าวของเพื่อลำเลียงไปขึ้นรถเตรียมลงจากเขา ฉันเท้าสะเอวมองพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นและใบไม้แห้งแล้วตัดสินใจขนของที่พอจะวางกับพื้นได้ลงมาเที่ยวหนึ่งก่อน ฉันเอาวงไม้ไผ่สำหรับเขตที่ใช้เผากระดาษเงินกระดาษทองวางไว้ด้านหนึ่ง เอาไม้กวาดที่เตรียมมาปัดกวาดจนบริเวณหน้าหลุมสะอาดตามากกว่าเดิม และเมื่อปูเสื่อเสร็จ ฉันก็จัดการกางโต๊ะญี่ปุ่นเตี้ยๆ สองตัวออก จากนั้นจึงเดินไปขนกับข้าวมาจากในรถ

งวดนี้แม่จัดมาซะเพียบเหมือนเคย

เมื่อขนจนเสร็จ ฉันก็มานั่งพักหอบอยู่บนเสื่อ ขอใช้ว่าพักหอบเถอะนะ ก็ขนตั้งสามสี่เที่ยวกว่าจะครบถ้วนนี่นา

นึกอยากจะเอนตัวลงไปนอนบนเสื่อก็เกรงใจคน เลยลุกขึ้นมาควานหาถุงดอกดาวเรืองกับมะลิที่แม่จัดไว้

นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ต้องเตรียม ฉันเอาพวงมาลัยดอกมะลิชายกุหลาบยาวสามศอกวางพาดอยู่เหนือรูป แล้วจัดการโปรยดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งนั้น เพื่อประดับฮวงซุ้ยที่เป็นเนินดินให้ทั่ว เนินที่ใต้นั้นมีคนที่เรารักนอนสงบอยู่

ฉันปัดความคิดเศร้าๆ ทิ้งไปและเตรียมของ จัดโน่นจัดนี่ไปเรื่อย พยายามไม่ให้มือตัวเองว่าง เพราะว่างแล้วมันอดไม่ได้ที่จะคิด และพยายามหลีกเลี่ยงที่จะมองรูปขาวดำเล็กๆ นั่น

เพราะฉันรู้...ว่าตัวเองจะรู้สึกยังไง

น้ำตาหยดหนึ่งตกลงต้องแขนที่แฉะไปด้วยเหงื่อ

พ่อคงไม่อยากเห็นเราร้องไห้แบบนี้ เมื่อรู้ตัวว่าเผลอปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมา ฉันก็รีบเช็ดมันออกด้วยแขนเสื้อ เชิดหน้าขึ้นพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ บอกตัวเองอย่างหนักแน่นว่าไม่เป็นไร เราสบายดี เราแค่คิดถึงนิดหน่อย เราไม่ได้ร้องไห้ด้วยซ้ำ ก็เหงื่อมันเข้าตาแสบจะตาย

ใช่ เหงื่อเข้าตาแสบจะตาย ฉันไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย ไม่ได้ร้อง

ยิ่งบอกกับตัวเอง ตาก็ยิ่งแสบจนปวดร้าว ยิ่งกลั้นยิ่งห้ามก็ยิ่งอยากร้องไห้

ฉันเมินหน้าไปทางหนึ่ง หันมายิ้มเร็วๆ ให้กับรูปและเดินออกห่างจากฮวงซุ้ยนั้น มือข้างหนึ่งควานหาผ้าเช็ดหน้า ส่วนอีกข้างก็กดโทรศัพท์มือถือ ฉันรอจนได้ยินแม่รับโทรศัพท์ก็บอกท่านว่าให้ขึ้นมาไหว้ได้แล้ว และจัดการตัดสายทันทีก่อนแม่จะได้ถามถึงอะไร

วันนี้เรามาตรงกับวันที่ตั่วอี๊และครอบครัวจะมาพอดี แม่ก็เลยขอนั่งเม้าท์อยู่ข้างล่างก่อนจะขึ้นมาบนเขา ฉันรู้ว่าแม่ยังรับไม่ได้ และอยากใช้เวลาบนนี้ให้น้อยที่สุด แม้แม่จะอ้างว่าอยู่กลางแดดนานๆ แล้วปวดไมเกรนก็เถอะ หากฉันก็รู้ดีว่านั่นเป็นแค่เหตุผลรอง

ใครว่าคนตายทรมานอยู่ฝ่ายเดียว คนเป็นต่างหากที่ทรมานยิ่งกว่า ยิ่งได้เห็นคนที่รักต้องทรมานอย่างนั้น เราก็ยิ่งเจ็บปวด

สิบนาทีถัดมา แม่ก็มาถึง พ่อช่วยพยุงแม่เดินข้ามผ่านทางเดินที่ขรุขระนิดหน่อยนั้นก่อนจะกุลีกุจอวิ่งกลับไปที่รถและไปหยิบเก้าอี้เตี้ยๆ อีกตัวมาให้แม่นั่งได้อย่างสบายมากขึ้น

นี่แหละความน่ารักของพ่อ ฉันยิ้มเมื่อมองดูท่านทั้งสอง ก่อนจะแอบสบตากับรูปนิดๆ และคิดในใจ อาม่าไม่ต้องห่วงแม่นะ พ่อเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย อาม่าก็รู้ แล้วยังมีหนูช่วยดูแลแม่อีกคน อาม่าไม่มีอะไรต้องห่วงนะ

รอยยิ้มเย็นๆ แบบคนแก่ใจดีจากในรูปสะท้อนกลับมา ฉันยิ้มมากกว่าเก่านิดหน่อย จริงๆ เรามีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยเหลือเกิน และทั้งๆ ที่อาม่าก็ยังสาวออกจะตาย แต่อุบัติเหตุครั้งนั้น เพียงแค่การล้มครั้งเดียวก็ทำให้อาม่าจากไป...จากเราทั้งหมดไปแบบกะทันหัน

ฉันไม่อยากคิดเลย ยิ่งมองดูพ่อกับแม่นั่งคุยกันเงียบๆ ก็ยิ่งหวั่นใจ หากวันใดที่ใครคนหนึ่งจากฉันไปล่ะ แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่ยังไง

นี่ดีนะ ที่พ่อเลิกขี่มอเตอร์ไซค์แล้ว ตอนนั้นฉันยังตกใจไม่หายที่พ่อขี่มอเตอร์ไซค์มารับ นัยว่าขี่มาอย่างเร็วเสียด้วย แม้ว่าพ่อจะแก้ตัวว่ากลัวจะมารับฉันไม่ทัน แต่ฉันก็ยังเถียงไป

“ช้า...ก็ยังดีกว่าไม่มา แล้วนี่ถ้ารถพ่อล้มจะทำยังไง อายุก็ไม่ใช่น้อย ไม่ได้เป็นเด็กวัยรุ่นแรงดีอะไรกับเขาแล้วนะ”

พ่อยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะส่งถุงหมูสะเต๊ะโชว์ สงสัยพ่อคงคาดว่าจะได้รอยยิ้มจากฉันเป็นการตอบแทน แต่ไม่หรอก นั่นเป็นสาเหตุของการเริ่มต้นบ่นอีกรอบต่างหาก สีหน้าพ่อเจื่อนลงไปอีก หัวเราะแหะๆ ก่อนจะเอ่ยคำสัญญาว่าจะไม่ขี่มอเตอร์ไซค์อีกนั่นแหละ ฉันจึงหยุดบ่นและขึ้นซ้อนหลังเพื่อกลับบ้าน

เสียงคุยกันดังขึ้นเมื่อกลุ่มของตั่วอี๊ขึ้นมาสมทบ ฉันยิ้มให้หลานๆ หลายคนก่อนจะรับของกินทั้งหลายที่มีเพิ่มเติมให้เข้าที่ จากนั้นเราก็จะได้เริ่มการไหว้อาม่าเสียที

เพราะตอนนี้เราก็มาครบแล้วนี่นะ ไม่ต้องรอใครแล้ว
แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 48 19:23:39

จากคุณ : surudee - [ 26 ต.ค. 48 19:23:10 ]