ถึง...ขวัญ (รอบที่ 3)
เป็นยังงัยบ้าง อากาศที่เชียงใหม่คงหนาว ดูแลสุขภาพด้วยนะ ฉันเป็นห่วงถ้าหนาวตอนนี้ก็ต้องห่มผ้าห่มก่อนนะ ก็คนอยากให้กอดเค้าไม่อยากกอดนี่ อิอิอิ (โอ๋..โอ๋...ล้อเล่นน๊า)ไม่แน่ปีหน้าแกอาจมีคนกอดแก้หนาวแล้วก็ได้ ฮา...ถ้าว่างๆ ก็ลงมาเที่ยวที่นี่บ้างนะ คนที่นี่หลายๆ คนเค้าคิดถึง รวมทั้งฉันด้วย แต่ยังงัยก่อนลงมา ก็อ่านนิยายฉบับกระเป๋าของฉันให้จบก่อนนะ อิอิ
ตั้งแต่งานแข่งขันกีฬาจังหวัดแข่งกันเสร็จ ชมรมบาสของเราก็โด่งดัง แหม.... ได้ถ้วยมาตั้ง 2 ถ้วย แน่ะ แถม 1 ในถ้วย นั้นก็เป็นฝีมือของฉันส่วนหนึ่ง ถึงจะลงแข่งไม่ถึง 10 นาทีก็เหอะ
วนฉันก็เข้าไปขอบคุณพี่มินทร์ ที่อุตสาห์อุ้มฉันมาถึงรถพยาบาลอย่างปลอดภัย ตอนที่ไปขอบคุณพี่มินทร์ ฉันน่ะอายมากเลย แหม ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ ผู้ชายถูกเนื้อต้องตัวเนี่ย มันก็ต้องเขินเป็นธรรมดา จริงม๊า
ส่วนพี่มินทร์ก็คงเขินเหมือนกัน เพราะฉันสังเกตจากหน้าแดงๆของเค้า ผู้ชายอะไรน่ารักเป็นบ้า ขนาดเขินยังน่ารักซ๊า จนฉันอยากจะไปหยิกแก้มแดงของเค้าจัง (เอาละ เริ่มโรคจิตอีกแล้ว)
ส่วนฉันในชมรมบาส ก็กลับเข้าสู่สภาพปกติ มีหน้าที่หลัก ส่งข้าว ส่งน้ำ แอบอู้เหมือนเดิม เพราะทุกคนคงตระหนักและเห็นกับตาแล้วว่า ฉันคงไม่ได้เกิดมาเพื่อบาสจริงๆ เข็นเท่าไหร่ก็คงไม่ขึ้น เสียแรงเปล่า (ฮ่า ฮ่า)
จนเย็นวันหนึ่ง พอซ้อมเสร็จ ฉันก็เก็บลูกบาสเพื่อเอาไปเก็บไว้ที่ห้องเก็บอุปกรณ์ตามปกติ ยัยเป้ก็เดินมาหาฉัน แล้วมากระซิบกระซาบ (เวลามันมีอะไรจะบอก มันชอบกระซิบ ไม่รู้เป็นไร ทั้งที่อยู่กันแค่ 2 คน แปลกคนเนอะ)
นี่แก มีของขวัญสำหรับพรุ่งนี้หรือยัง ยัยเป้ถาม
ทำไม วันเกิดแกหรอ ฉันแปลกใจ วันเกิดมันอีกตั้งนาน จะมาทวงของขวัญอะไรวันนี้
แล้วฉันก็โดนยัยเป้ เบิ้ดกะโหลก 1 ที จนหัวคะมำ ก่อนที่มันจะตอบว่า พรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ฉันก็ยังงงอีกนั่นแหละ แล้วมันสำคัญยังงัย แล้วยัยเป้ก็ง้างมือเตรียมจะเบิ้ดฉันอีกที แต่คราวนี้ฉันหลบทัน อิอิอิ
แล้วแก ไม่เตรียมของขวัญ ให้พี่มินทร์หรอ โอกาสดีเลยนะโว้ย สารภาพรักกับเค้าซะสิ เดี๋ยวโดน มคปด แล้วจะเสียใจ ยัยเป้กอดอก ทำท่าทางน่าหมั่นไส้
แกรู้ได้ไง ว่าฉันชอบพี่มินทร์ แกนี่มันแสนรู้จริงๆเลยนะฉันต่อว่ายัยเป้ไม่จริงจังนัก
ยัยเป้มันบอกว่า ผู้หญิงด้วยกันเค้าดูออก เวลาที่ฉันมองพี่มินทร์นะสายตาฉันมันหวานเยิ้มหยดย้อย ระยิบระยับยังกับดาวลูกไก่ ฉันก็เพิ่งรู้ตัวนะเนี่ย ว่าเวลาฉันมองพี่มินทร์สายตาฉันเป็นอย่างนั้น ยัยคนนี้มันรู้ไปซะทุกเรื่องเลยนะเนี่ย แต่ก็อดขอบใจมันไม่ได้ ถ้าไม่ได้ยัยเป้มาบอก ฉันคงลืมวันสำคัญวันนึงไป
แล้วแกว่า ฉันควรให้อะไรพี่มินทร์ดีวะ
เรื่องอย่างนี้ต้องคิดเองสิ คนรับเค้าจะได้ตื้นตัน ประทับใจไม่รู้ลืมไง ทีฉันยังคิดเองเลย ยัยเป้พูดจบก็หน้าแดง เออ ทอมมันก็เขินเป็นเหมือนกันเนอะ อิอิอิ ฉันก็อยากรู้เหมือนว่ายัยเป้เตรียมของขวัญอะไรแต่ถามเท่าไหร่มันก็ยอมบอก มันบอกว่ากลัวฉันลอกมัน และสิ่งที่ฉันอยากรู้อีกอย่างคือ คนที่มันจะให้ของขวัญเนี่ย เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย มันตอบฉันว่า
ฉันยังชอบผู้ชายอยู่โว้ย แล้วมันก็พาหน้าแดงๆของมันวิ่งหนีหายไปเลย ปล่อยให้ฉันขำก๊ากอยู่คนเดียว จนคนแถวนั้นเค้าคงคิดว่าฉันบ้าไปแล้ว
จากคุณ :
ดาวบนพื้นทราย
- [
27 ต.ค. 48 16:13:06
A:203.151.33.220 X: TicketID:074719
]
จดหมายถึงเพื่อนรัก ฉบับที่ 3
