ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากต่อสู้ฟาดฟันกับอารมณ์แปรปรวนของตัวเองให้สงบลงได้ หญิงสาวก็พยายามรวบรวมสติแล้วก้มหน้าก้มตาทำงาน เพราะถึงจะคลุ้มคลั่งแค่ไหน งานและหน้าที่รับผิดชอบย่อมต้องมาก่อนเสมอ สำหรับเรื่องส่วนตัวก็ได้แต่จับยัดกระเป๋าไว้ชั่วคราว แล้วค่อยกลับไปฟุ้งซ่านต่อนอกเวลา เข้าสู่ช่วงบ่ายจัด เหล่าเพื่อนร่วมงานโต๊ะข้างเคียงก็ทยอยกันกลับมาจากการติดต่องานข้างนอกจนครบหน้า ความเงียบสงบจึงค่อยๆ หายไป แทนที่ด้วยเสียงอึกทึกที่เพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆ ผกผันกับตำแหน่งดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆ คล้อยต่ำ แบบที่มีคนเคยค่อนขอดไว้ ...ทีตอนเช้าหน้าเหมือนคนจะโดดตึก พอตกดึกล่ะคึกยังกับเมากัญชา “พี่เอ๋ย มากินเค้กกันเร้ว” หนึ่งในรุ่นน้องร่วมงานโบกช้อนเรียกจากวงของว่างที่พิชยะออกปากว่าซื้อมากำนัลอัยยา ในฐานะผู้ช่วยชีวิตที่ทำให้เขารอดพ้นจากเหตุฉุกเฉินเมื่อเช้า หากเมื่อเค้กพร่องไปกว่าครึ่งกล่อง ผู้รับฝากก็ยังไม่ได้แม้แต่ปรายตามอง กลับนั่งหมกมุ่นอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ มือทั้งสองถ้าไม่รัวแป้นพิมพ์ ก็ค้นกองเอกสารที่เกลื่อนกระจายอยู่ทั่วโต๊ะ และไร้ปฏิสัมพันธ์กับบุคคลรอบข้างอย่างสิ้นเชิง “อือ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเพื่อยิ้มตอบคนชวนหนึ่งวินาทีครึ่ง แล้วก้มลงจ้องหน้าจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าเหมือนเดิม “ทำไมหน้ายุ่งจังเอ๋ย เป็นอะไรรึเปล่า” พิชยะที่ขยับมาใกล้เอ่ยถาม โดยที่สายตาเบือนไปมองที่ตัวอักษรที่เพื่อนพิมพ์ค้างอยู่ “อ้อ งานที่ขายเมื่อเช้าใช่มั้ย ไม่ผ่านเหรอ หน้าเซ็งเชียว” คนหน้าเซ็งสั่นศีรษะ “ผ่านแล้ว มีแก้นิดหน่อย” “นั่นสิ เห็นพี่โก้แกสรรเสริญลูกค้าซะอย่างกับเป็นบิดาคนที่สอง” เพื่อนสาวอีกคนพูดต่อพลางยื่นหน้าทะเล้นเข้ามาใกล้ “ว่าแต่หล่อมั้ยเอ๋ย” “ไม่เคยพ้นเรื่องนี้นะยัยจี๊ด” เสียงเอ่ยแทรกจากด้านหลังดังขึ้นพร้อมกับมือที่ผลักศีรษะคนพูดจนหน้าคะมำ “วันหลังนี่พอมีลูกค้าใหม่ปุ๊บ จะถ่ายรูปเก็บประวัติ แล้วฟอร์เวิร์ดเมล์ประกาศเลยดีมั้ย” “ถ้าลูกค้าหล่อ หนูก็เอาพี่” คู่สนทนาตอบสวนทันควันโดยไม่ต้องใช้เวลาคิด ทำเอาฝูงชนบริเวณข้างเคียงฮาครืน ส่วนกิตติทัตก็ยืนคันไม้คันมืออยากเขกกะโหลกคนพูดอีกสักป้าบ “ว่าแต่ไอ้หล่อๆ ทั้งหลายเนี่ย ไม่เห็นโสดจริงสักราย มีแต่พวกจำกัดพื้นที่โสดเฉพาะนอกบ้านทั้งนั้น” “เฮ่ย รายนี้หล่อจริง โสดซิง ถามเจ้าเอ๋ยได้” สายตาทุกคู่เบือนจุดสนใจมาจับจ้องเจ้าของชื่อที่ถูกกล่าวถึง เจ้าตัวจึงยักไหล่เบาๆ ก่อนตอบเรียบๆ “หน้าตาก็โอเคอยู่ แต่เรื่องโสดคงต้องไปถามคุณนุชมั้ง” คำตอบคลุมเครือนั้นทำให้ผู้เป็นนายงงไปชั่วครู่ เพราะหวังเต็มที่ว่าจะได้รับการสนับสนุน หากเมื่อเข้าใจถึงสิ่งที่คนพูดตั้งใจสื่อออกมา จึงร้องเสียงยาว “อ๋อออออออ คุณน้องนุชอ่ะนะ ไม่ใช่แฟน แต่เป็นคู่แม่หมาย” ศัพท์ไม่คุ้นหูจากประโยคนั้นทำคิ้วคนฟังต่างย่นคิ้วผูกกันเป็นเงื่อนพิรอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่มีความในค้างคาใจนั้นถึงกับหันขวับพร้อมป้อนคำถาม “แปลว่าอะไรพี่ทัต...คู่แม่หมาย” “เก๊าะคู่ที่เหล่ามารดามุ่งมั่นมาดหมายจะจับมาเกี่ยวดองกันน่ะสิ” “ฮ้า...อะไรจะละครหลังข่าวขนาดนั้นพี่ ยังมีเหลืออยู่อีกเหรอไอ้วิธีแบบนี้อ่ะ” จิดาภาอุทานอย่างเหลือเชื่อ “หึ ก็ไม่น้ำเน่าขนาดนั้นหรอก แค่แม่กับแม่เค้าสนิทกัน เลยดึงให้ลูกกับลูกมาคุ้นเคยด้วย ถ้าสุดท้ายได้ฮั้วกันมันก็ดี แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่ถึงกับลงไปชักดิ้นชักงอเหมือนในละครพวกนั้นหรอก” “อ้อ ก็ยังดีนะ ว่าแต่พี่ไปรู้อะไรกับเค้าได้ไงเนี่ย” “บ๊ะ ก็แม่บอกสิ” “แม่ใคร” “แม่ฉันสิโว้ย แม่ฉันกับแม่นายณัทซี้กัน เค้าเลยเล่าให้ฟัง” “อ๋อ แล้วไป” ท่ามกลางบทสนทนาที่ดำเนินไปอย่างออกรส หญิงสาวคนหนึ่งกลับนั่งนิ่งอยู่ในห้วงภวังค์ของตนเอง เสียงพูดคุยรอบข้างไม่ต่างอะไรกับเสียงลมที่เป่าผ่านมาและเลยไป โดยไม่อาจแทรกซึมเข้าสู่โสตประสาทได้เลย เพราะสมองของเธอกำลังทำงานอย่างหนัก...หนักพอที่จะไม่สามารถรับรู้เรื่องราวภายนอกได้ ตั้งแต่ประโยคที่กิตติทัตยืนยันว่าชายหนุ่มซึ่งวนเวียนหลอกหลอนอยู่ในมโนสำนึกมาตลอดหลายวันคนนั้นยังไม่มีคู่รักแน่นอน ความพิศวงและคำถามหลากหลายก็แข่งกันประดังขึ้นมา ...แปลว่าเขายังไม่มีใครงั้นเหรอ? ท่าทางระหว่างเขากับผู้หญิงคนนั้นที่ได้เห็นก็เป็นเพียงมารยาทอันพึงกระทำเท่านั้นสินะ? อย่างไรก็ตามประโยคเหล่านั้นกลับไร้ซึ่งคำตอบ เมื่อคำพูดของเพื่อนสนิทที่เพิ่งพูดคุยกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาแทรกขึ้น ‘หึ แกพูดยังกับว่าถ้าเค้าไม่มีแฟน แกจะทำอะไรได้งั้นแหละ’ นั่นสินะ เธอจะทำอะไรได้ “เอ๋ย เจ้าเอ๋ย...เข้าเฝ้าพระอินทร์เรอะ” เสียงเรียกฟ้าผ่าดึงเธอกลับมาสู่โลกแห่งความจริง “เอ่อ...คะ ว่าไงคะ” กิตติทัตยื่นซองสีน้ำตาลในมือให้พร้อมขยายความเมื่อผู้รับทำหน้าเหมือนสุนัขหลงทิศ “ของนายณัทลืมไว้ เอ๋ยช่วยหาแมสเซ็นเจอร์ไปส่งคืนที เห็นว่าต้องใช้พรุ่งนี้” หญิงสาวก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนตอบ “จะห้าโมงแล้ว เค้ากลับบ้านกันหมดแล้วมั้งพี่ทัต” “อ้าวเรอะ” “เรียกแมสเซ็นเจอร์นอกสิ เดี๋ยวหาเบอร์ให้” พิชยะเสนอทางเลือกใหม่ซึ่งก็คือใช้พนักงานส่งเอกสารรับจ้างนอกบริษัทโดยทันที แล้วทำท่าจะเดินไปหยิบสิ่งที่กล่าวถึงมาให้ หากไม่มีเสียงเอ่ยรั้งไว้ก่อน “ไม่ต้องหรอกป๊อก ขอบใจมาก” อัยยาพูด ก่อนหันไปทางผู้บังคับบัญชา “เดี๋ยวเอ๋ยเอาไปส่งให้เองก็ได้” “เฮ่ย ไม่ต้องขนาดนั้น” อีกฝ่ายค้าน “ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ทัต เอ๋ยมีนัดเพื่อนแถวนั้นพอดี ทางผ่านอยู่แล้ว” “เอางั้นเหรอ” “ค่ะ ไปคืนด้วยตัวเองน่าจะดีกว่า” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ และถ้ามีใครสักคนสังเกตสักหน่อย ก็จะเห็นรอยมุ่งมั่นที่แฝงอยู่ในแววตาคู่นั้น ...นั่งคิดเองก็คงฟุ้งซ่านไม่เลิกเสียที ไปให้เห็นกับตาดีกว่า แล้วจะได้ให้หัวใจตัดสินว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป (มีต่อค่ะ) จากคุณ : nyx - [ 28 ต.ค. 48 08:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เลยเวลาหกโมงเย็นไปเล็กน้อย เมื่ออัยยาสามารถฝ่าฟันการจราจรอันสาหัสจนมาถึงจุดหมายอันเป็นอาคารสำนักงานของปาณัท โชคดีที่เจ้านายที่เคารพเตือนเธอเสียก่อนว่าเย็นวันศุกร์แบบนี้สภาพท้องถนนโหดร้ายปานใด หญิงสาวจึงรีบเผ่นออกจากบริษัททันทีที่งานเสร็จ และมาถึงที่หมายได้ทันเวลาก่อนที่ชายหนุ่มจะเลิกงานตามที่เขาบอกกับกิตติทัตทางโทรศัพท์ ขณะที่กำลังแจ้งความจำนงกับพนักงานต้อนรับบริเวณรับรองด้านหน้า เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังแทรกขึ้น “คุณเอ๋ย” อัยยาเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียกจึงได้เห็นชายหนุ่มที่เธอตั้งใจมาพบเดินออกมาพร้อมเลขานุการสาวข้างกาย ภาพที่เห็นทำให้หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย ก่อนคลี่ยิ้มบาง “สวัสดีค่ะคุณปาณัท คุณนุช” เมื่ออีกฝ่ายยังคงมองมาด้วยสายตางุนงง เธอจึงยื่นซองสีน้ำตาลในมือส่งให้ “ดิฉันนำเอกสารมาคืนให้ค่ะ” “อ้าว นายทัตบอกแค่ว่าจะให้คนเอามาให้ แต่ไม่บอกเลยว่าคุณเอ๋ยจะมาเอง รบกวนแย่เลย” “ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันผ่านมาทางนี้พอดี” ตอบไปแล้วก็สังเกตเห็นท่าทางเตรียมพร้อมที่จะออกจากบริษัทของคนทั้งคู่จึงเสริมขึ้น “โชคดีที่มาทัน” โดยความตั้งใจของหญิงสาวผู้นั้น หรือด้วยสายตาหาเรื่องของคนมองก็ไม่อาจหยั่งรู้ จึงได้เห็นร่างบางของสรัลนุชขยับเข้าไปชิดคนข้างตัวมากขึ้น พร้อมบอกกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้างขวาง “เดี๋ยวเราจะไปงานเลี้ยงกันน่ะค่ะ” “อ๋อ ค่ะ” อัยยาเอ่ยรับ วินาทีนั้นความมุ่งมั่นที่ผลักดันให้เธอมายืนอยู่ตรงนี้ดูเหมือนจะจางหายไปพร้อมๆ กับอากาศในปอดจนต้องรีบลอบสูดลมหายใจลึกเข้าไปชดเชย แต่ก่อนที่อัยยาจะเอ่ยลาด้วยความรู้สึกว่าตนเองเป็นส่วนเกิน ชายหนุ่มกลับรีบอธิบายเพิ่มเติมราวกับสามารถอ่านใจเธอได้ว่ากำลังถูกโจมตีด้วยความรู้สึกเช่นไร “งานของเพื่อนคุณแม่น่ะครับ คุณแม่คุณนุชก็ไปด้วย เราเลยนัดไปพบกันที่นั่น” คนฟังพยักหน้ารับอย่างไม่รู้จะพูดอะไร เขาจึงถามต่อ “แล้วนี่คุณเอ๋ยจอดรถไว้ที่ไหนครับ” “ชั้นล่างค่ะ กะว่ามาแป๊บเดียว เลยจอดไว้ตรงที่จอดชั่วคราว” “งั้นเดี๋ยวลงไปด้วยกันสิครับ” ด้วยคำเชิญชวนนั้นทั้งสามจึงพากันลงมายังบริเวณลานจอดรถหน้าอาคารพร้อมกัน ก่อนที่อัยยาจะขอตัวแยกไปยังรถของตัวเอง เมื่อได้อยู่ลำพังหลังจากขึ้นนั่งประจำที่คนขับ อาการที่เก็บกลั้นมาตั้งแต่ได้เห็นภาพทิ่มตาแทงใจก็ถูกปลดปล่อยออกมาด้วยการถอนหายใจหนัก ใบหน้าที่พยายามฝืนให้เป็นปกติไว้ล้าลงอย่างชัดเจน ...ตกลงแล้วเธออุตส่าห์มาที่นี่ทำไมกัน มาเพื่อจะได้ตัดใจง่ายขึ้นงั้นสินะ หญิงสาวทิ้งศีรษะพิงเข้ากับพนักอย่างอ่อนใจ แล้วหลับตาลงเมื่อภาพที่ปรากฏในกระจกส่องหลังนั้นช่างตอกย้ำความคิดซึ่งชวนให้สมน้ำหน้าตัวเองที่รนหาเรื่องนัก ...พี่ทัตบ้า ไม่น่ามาให้ความหวังเลย วันหลังต่อให้อมวัดทั่วประเทศมาพูดก็จะไม่เชื่ออีกแล้ว “ก็อกๆ” เสียงเคาะกระจกรถที่ดังขึ้นข้างตัวทำให้เธอสะดุ้ง พร้อมกับลืมตาขึ้น “คุณเอ๋ยเป็นอะไรรึเปล่าครับ” คนเคาะป้อนคำถามทันทีที่เธอลดกระจกลง ...มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย คนถูกถามโดยไม่ทันตั้งตัวรีบกลบเกลื่อนสีหน้าให้เป็นปกติ “เอ่อ เปล่าค่ะ พอดีแสบตานิดหน่อย คุณปาณัทมีอะไรเหรอคะ” “ผมยังไม่ได้ขอบคุณคุณเอ๋ยเลย อุตส่าห์เอาของมาให้ถึงที่ ขอบคุณมากนะครับ” ท่าทางเกรงอกเกรงใจของเขาทำให้เธออดยิ้มตอบไม่ได้ “ยินดีค่ะ” “ว่าแต่คุณเอ๋ย...ไม่เป็นอะไรแน่นะครับ” ไม่เพียงน้ำเสียง หากสีหน้าและดวงตาคู่นั้นสื่อความห่วงใยจริงจังออกมาอย่างชัดแจ้งจนคนฟังรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เอ่อล้นขึ้น ถ้าหัวใจเธอหดแฟบลงเหมือนลูกโป่งถูกปล่อยลมเพราะภาพของเขากับหญิงสาวอีกคนเมื่อครู่ ตอนนี้มันก็คงได้รับการสูบลมเข้าไปใหม่แถมติดปีกอีกต่างหาก จึงได้พองฟูเบาหวิวจนตัวเธอแทบลอยได้แล้ว “ค่ะ ดิฉันสบายดี ขอบคุณที่...เป็นห่วงค่ะ” “ถ้าคุณแน่ใจ ผมก็สบายใจ งั้นไว้พบกันใหม่นะครับ” “ค่ะ แล้วพบกัน” ชายหนุ่มก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงลา ก่อนเดินกลับไปยังรถยนต์คันสวยของตน ซึ่งมีหญิงสาวอีกคนยืนรออยู่ อีกครั้งที่กระจกส่องหลังสะท้อนภาพคนทั้งคู่ หากคราวนี้ความรู้สึกของคนมองกลับเปลี่ยนไป ...เธอไม่ได้เข้าข้างตัวเองเกินไปใช่ไหม ถ้าจะเชื่อว่าความห่วงใยที่เขามีให้เธอ ไม่ได้น้อยหรือด้อยไปกว่าสิ่งที่ผู้หญิงอีกคนได้รับเลย ร่างสูงยกมือขึ้นโบกให้อีกครั้งราวกับหยั่งรู้ว่าเธอกำลังมองอยู่...และนั่นเรียกรอยยิ้มให้จุดขึ้นบนริมฝีปากบาง อัยยาบิดกุญแจเพื่อติดเครื่อง ส่วนอีกมือก็ขยับเกียร์ไปในทิศทางที่ต้องการ คำพูดจิกกัดของเพื่อนดังขึ้นในโสตประสาทอีกครั้ง ‘เออ ฉันจะคอยดู แม่นางเอก!!!’ ...ได้เลยเพื่อน ขอแค่ได้รู้ว่ายังพอมีความหวัง นางเอกคนนี้จะแปลงร่างเป็นนางมารร้ายให้แกดู!!! แล้วเท้าที่เหยียบเบรคอยู่ก็ปล่อยออก มีผลทำให้รถเคลื่อนตัวไปตามแรงโน้มถ่วงเนื่องจากพื้นถนนที่ลาดเอียง ปัง!!! เสียงอันเกิดจากแรงกระแทกนั้นไม่ดังมาก แต่ก็สามารถเรียกความสนใจจากผู้คนบริเวณใกล้เคียงได้เกือบทั้งหมด และแน่นอนว่ารวมถึงเขาซึ่งเป็นเป้าหมายสำคัญด้วย “คุณเอ๋ย” หญิงสาวผู้ก้าวออกจากรถด้วยท่าทางมึนงงหันไปตามเสียงเรียกที่ผู้พูดใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีในการวิ่งมาถึงตัวเธอ “เป็นอะไรมั้ยครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” “เอ่อ ไม่ค่ะ แต่รถ...” พูดค้างไว้แล้วเดินอ้อมไปด้านหน้าซึ่งเป็นจุดเกิดเหตุปะทะกับเสาไฟเพื่อสำรวจความเสียหาย รอยบุบและแตกร้าวของกันชนทำเอาเจ้าของรถหน้าเหยเก “กรรม” ร่างบางหันมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่ตามขนาบข้างกายตลอดด้วยรอยยิ้มแห้งๆ ก่อนอธิบายเสียงอ่อย “ดิฉันเข้าเกียร์ผิดน่ะค่ะ ว่าจะถอยแต่กลับเดินหน้าซะงั้น” “บุบเยอะเหมือนกันนะฮะเนี่ย คุณเอ๋ยจะเรียกประกันเลยมั้ยครับ” “อืมมมม สงสัยจะต้องเรียกค่ะ แผลเหวอะขนาดนี้” ว่าแล้วก็ถอนหายใจดังเฮือก “ถ้ารอเคลียร์ทีหลังเกรงจะวุ่นวาย” ปาณัทพยักหน้า หากสีท้องฟ้าที่ค่อยๆ มืดลงเนื่องจากได้เวลาพระอาทิตย์แตะมือเปลี่ยนกะกับพระจันทร์ รวมถึงเมฆฝนที่ถูกลมพัดพามาสะสมก่อตัวหนาขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เขาขมวดคิ้วอย่างกังวล “ถ้าอย่างนั้นคุณเอ๋ยก็ต้องรอประกันอยู่ที่นี่สิครับ” “คงต้องเป็นอย่างนั้นค่ะ” คู่สนทนาตอบ ก่อนทำท่านึกขึ้นได้เมื่อสังเกตเห็นสรัลนุชยืนอยู่ถัดไป “อ้าว ตายจริง คุณสองคนต้องไปธุระกันนี่คะ ดิฉันทำให้เสียเวลาแย่เลย” “ไม่หรอกครับ แต่คุณเอ๋ยอยู่คนเดียวจะดีเหรอฮะ นี่เริ่มจะมืดแล้วด้วย” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปนั่งรอในร้านกาแฟก็ได้” เธอชี้นิ้วไปยังร้านกาแฟใต้ตึกประกอบคำพูด “เชิญคุณทั้งสองเถอะค่ะ แค่นี้ก็รบกวนมากแล้ว รถยิ่งติดๆ อยู่ด้วย เดี๋ยวจะไปงานไม่ทัน” ได้ยินประโยคนี้สรัลนุชจึงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ดวงตาหวานเบิกโตเมื่อเห็นว่าหน้าปัดนั้นบอกว่าใกล้จะถึงเวลาที่เธอควรจะอยู่ในงานเลี้ยงแล้ว “เกือบหนึ่งทุ่มแล้วค่ะพี่ณัท สงสัยเราต้องรีบไปแล้ว” “แต่ว่า...” ท่าทางลังเลของเขาบ่งบอกชัดเจนว่ายังไม่คลายความกังวล เจ้าของรถจึงส่งยิ้มเพื่อสร้างความมั่นใจให้ “ไม่ต้องห่วงค่ะ” “แต่ว่าฝนกำลังจะตก ถ้าประกันเอารถไปเลย คุณเอ๋ยจะกลับยังไงล่ะครับ” “เอ่อ นั่งแท็กซี่เอาก็ได้ค่ะ ไม่มีปัญหาจริงๆ ดิฉันรอคนเดียวได้สบายมาก” อัยยายืนยันพลางก้มลงค้นเอกสารบริษัทประกันในรถ และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “เดี๋ยวขอโทรศัพท์ก่อนนะคะ” ภาพที่หญิงสาวหมุนตัวหันหลังให้กับคนทั้งสอง พร้อมทำท่ากดโทรศัพท์ในมือ ทำให้ดูเหมือนว่าเธอละความสนใจไปจากคนอื่นๆ ซึ่งกำลังยืนปรึกษากันเสียแล้ว หากในความเป็นจริงคงมีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ว่าความสนใจของเธอมิได้เปลี่ยนไปไหนเลย แถมยังต้องตั้งเรดาร์ ปรับเสาอากาศ และเปิดรับสัญญาณเสียงเป็นพิเศษเพื่อให้สามารถได้ยินบทสนทนาของผู้ที่อยู่เบื้องหลังได้ชัดเจน ...3...2...1... และทันทีที่สิ้นเสียงนับถอยหลังในใจ เสียงทุ้มของชายหนุ่มก็ดังขึ้น “เอาเป็นว่าผมอยู่เป็นเพื่อนคุณเอ๋ยดีกว่าครับ” ...บิงโก!!! แม้จะอยากแสดงความยินดีกับแผนการที่บรรลุผลเพียงใด อัยยาก็ได้เพียงแอบดึงศอกถองลมเบาๆ ไปหนึ่งครั้ง ก่อนจะรีบเก็บอาการลิงโลดและสีหน้าเบิกบานเกินเหตุไว้ภายใต้ใบหน้าที่มีแต่ความงุนงงเพื่อหันไปเผชิญกับชายหนุ่มที่มีความเป็นสุภาพบุรุษสุดๆ อย่างที่เธอคาดเดาไว้ไม่ผิด ...เข้าใจแล้วว่าทำไมบรรดาพระเอกทั้งหลายถึงหลงกลนางร้ายง่ายนัก ก็แสนดีอย่างนี้นี่น้า “เอ่อ เมื่อสักครู่คุณปาณัทพูดอะไรกับดิฉันรึเปล่าคะ พอดีคุยโทรศัพท์อยู่เลยไม่ได้ยิน” “ผมบอกว่าผมจะอยู่รอประกันกับคุณเอ๋ยน่ะครับ” “หวาย ไม่ต้องหรอกค่ะ“ อีกฝ่ายรีบปฏิเสธพลางสั่นศีรษะยิก “ลำบากเปล่าๆ ค่ะ” “คุณต่างหากครับที่ลำบาก ต้องเดือดร้อนเพราะอุตส่าห์เอาของมาให้ผม” “โธ่ ไม่เกี่ยวกันหรอกค่ะ ดิฉันเดือดร้อนเพราะความซุ่มซ่ามของตัวเองต่างหาก คุณปาณัทรีบไปเถอะค่ะ คุณนุชเธอรออยู่” อัยยาอ้างถึงผู้หญิงอีกคนที่ยืนกระสับกระส่ายอยู่ใกล้ๆ อย่างกังวล แล้วผลของการ (แสร้ง) เป็นคนดีก็ทำให้เธอต้องซ่อนความยินดีอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มหันไปพูดกับเลขานุการของเขา “เดี๋ยวผมให้รถไปส่งคุณนุชก่อนแล้วกันครับ เสร็จเรื่องทางนี้แล้วผมค่อยตามไปที่งาน” เพื่อเป็นการตัดปัญหา และคำโต้แย้งที่จะตามมาอย่างเด็ดขาด ปาณัทจึงเดินไปสั่งความกับคนขับรถที่ยืนรออยู่ ส่วนสรัลนุช แม้ใบหน้าจะแสดงให้เห็นชัดว่าไม่ถูกใจความคิดดังกล่าวเท่าใดนัก หากความจำเป็นที่บีบบังคับทำให้เธอจำใจบอกลาต้นเหตุที่ทำให้กำหนดการทุกอย่างผิดพลาดด้วยสีหน้าหงอยๆ แล้วเดินไปขึ้นรถที่ติดเครื่องรอไว้แต่โดยดี อัยยามองชายหนุ่มที่เดินตรงกลับมาหาหลังจากส่งสาวขึ้นรถไปอย่างเริงรื่น ผิดปกติผู้โชคร้ายที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุไปสดๆ ร้อนๆ จนคนเห็นถึงกับหันมองรอบตัวด้วยความสงสัย ก่อนเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “คุณเอ๋ยยิ้มอะไรเหรอครับ” “อ๋อ...เอ่อ เปล่าค่ะ ยิ้ม...เฉยๆ อ่ะค่ะ” เธอตอบก่อนฉีกยิ้มแหะๆ ตบท้าย ...เผลอหลุดยิ้มไปซะได้ ก็แหม จะให้บอกได้ไงล่ะว่าไอ้รถเธอเนี่ยมันบุบอยู่หลายเดือนแล้ว จะซ้ำรอยเดิมให้ยุบเพิ่มอีกสักนิด แลกกับการได้ขอยืมเขามาอยู่เป็นเพื่อนอีกสักหน่อย ก็เกินคุ้มอยู่ไม่ใช่เร้อ!!! ========================================== จากคุณ : nyx - [ 28 ต.ค. 48 08:38:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นางมารร้ายเข้าสิงแล้ว จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 28 ต.ค. 48 11:21:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอิ้ก ๆ นางมาร จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 28 ต.ค. 48 12:17:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นางเอกร้ายจริงๆๆด้วย ^ ^ จากคุณ : chocolate-gateau - [ 28 ต.ค. 48 13:44:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แย่แล้ว นางมารเข้าสิง ช่วยด้วย (ฮิๆ ชอบจัง) จากคุณ : noisy pitta - [ 28 ต.ค. 48 14:51:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หนูเอ๋ยนางมารน่ารักค่ะ  ชอบๆค่ะ  ตอนหน้าให้เป็นนางมารกว่านี้นะคะ  อิอิ  น่าร๊ากกกกกกกกกกก คุณพระเอกก็แสนดีจริง ๆค่ะ   จากคุณ : หนอนแว่นตาโต - [ 28 ต.ค. 48 17:42:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แล้วนุชจะกลายเป็นนางมารร้ายด้วยมั้ยเนี่ย จากคุณ : nongwin - [ 29 ต.ค. 48 03:34:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นางเอกกลายเป็นนางมารร้ายฝึกหัดไปซะแล้ว จากคุณ : หนูจ๋า - [ 29 ต.ค. 48 05:30:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เริ่มออกลายเป็นนางมารร้ายแล้ว แต่ว่าร้ายอย่างนี้ไม่มีพิษภัย น่ารักดี จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 29 ต.ค. 48 08:37:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิ นางมารร้ายเจ้าเล่ห์ เล่นสวมรอยเรื่องรอยบุบของรถ แถมได้ฉกหนุ่มมาแนบข้างอีก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 29 ต.ค. 48 19:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เพื่อพระเอกยอมรถบุบอีกคนค่ะ จากคุณ : รียา - [ 31 ต.ค. 48 00:13:18 A:203.172.104.245 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ฮ่าๆ แสดงว่าเอ๋ออยู่เป็นประจำ อิอิ จากคุณ : scottie - [ 31 ต.ค. 48 12:22:16 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ลุ้นๆๆ สองคนนี้จะเป็นไงต่อน้า จากคุณ : 555 - [ 20 ธ.ค. 48 23:00:07 A:84.57.181.248 X: ]