ความคิดเห็นที่ 1 ความเคลือบแคลงสงสัยมากมายผุดขึ้นมาในหัวสมอง...เวียนวนอยู่อย่างนั้น...แต่ปราศจากคำตอบเพราะไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากถามใคร หากมีบางเรื่องที่มันเข้ามาทดแทนสิ่งที่คำนึงถึง... นับตั้งแต่วันแรกที่เหยียบเข้าบ้านจนถึงวันนี้...เจ้าของบ้านพูดกับเขาน้อยมากหรือแทบจะไม่พูดเลยถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด...หมกตัวอยู่ในห้องนอนหรือไม่ก็ดูแลสวนใหญ่อยู่ด้านนอก งานบ้านงานเรือนก็เก่งเพียงแต่ทำเท่าที่จำเป็น...ทำกับข้าวซักผ้าและทำความสะอาดในห้องที่ต้องใช้งานบ่อยเพียงสองสามห้อง...ส่วนอื่นๆจะมีพนักงานทำความสะอาดจากบริษัทมาจัดการให้ทุกวันจันทร์และวันพฤหัส “ วันนี้คุณเงาพูดกับผมเยอะ ” ชายหนุ่มหลุดปากรำพึงแผ่วผิวราวเสียงกระซิบ เท่านั้นเองที่ไร้เงาลุกขยับกายมานั่งประจันหน้ากับบอดี้การ์ดหนุ่ม หลายวันมานี้หล่อนเงียบและเก็บเนื้อเก็บตัว...ความจริงมันก็เป็นมาตั้งนานแล้ว กลับจากที่ทำงานกิจวัตรแรกที่หล่อนจะทำคือทำอาหารเย็น เก็บกวาดห้องครัวและห้องโถงก่อนจะไปอาบน้ำกลับออกมาดูโทรทัศน์สักชั่วโมงสองชั่วโมงแล้วขึ้นนอน พอมีเขาเข้ามาอยู่หล่อนจะไม่ดูโทรทัศน์แต่ขึ้นนอนเลย “ ที่ดิฉันพูดกับคุณน้อย เพราะไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับคุณ แต่วันนี้ดิฉันมีเรื่องต้องเคลียร์กับคุณ ดิฉันถึงพูดมาก ” หล่อนตอบทำเอาคนพูดตะลึง...ไม่คิดว่าจะได้ยิน เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่าทุกความคิดของชายหนุ่ม...ทุกคำพูดที่เอ่ยจากปากหล่อนรู้หมด นัยน์ตาคมกริบดุจพญาเหยี่ยวที่แอบเร้นไว้ใต้แว่นตาใสที่ไม่ใช่เลนส์สายตาจริงสบกับนัยน์ตาคมกริบดุจพญาอินทรี...นกที่อยู่ในวงศ์เดียวกัน...ดวงตาก็คมกล้าเฉกเดียวกัน “ ดิฉันจะไปทานข้าวเย็น ส่วนคุณก็หาทานเองตามอัตภาพแล้วกันนะ ” ไร้เงาตัดบทเสียดื้อๆ...ลุกขึ้นหายเข้าไปในครัวเพื่อเริ่มต้นทำกับข้าวส่วนของตนเอง คล้ายเป็นกฎ...นอกจากการติดตาม บอดี้การ์ดอย่างเขาหมดสิทธิที่จะได้รับความเมตตาเรื่องอาหารและไม่มีการพูดคุยสัพเพเหระกัน ทยุตยักไหล่ก็ไม่ได้ผิดแปลกอะไรไปจากที่เคยเจอมาก่อนหน้านี้...เดินตรงไปที่โทรศัพท์ยกหูขึ้นต่อสายไปยังร้านพิซซ่าเพื่อฝากท้องโดยไม่ทันเห็นร่างบางของไร้เงาที่ยืนแอบมองพลางครุ่นคิดอะไรหลายสิ่งอยู่หลังผนัง ห้องครัว.... ******************************************************************** นายพิทักษ์นั่งอยู่บนรถเข็นริมหน้าต่างบานใหญ่ภายในคฤหาสน์จับจ้องดวงจันทร์ทรงกลดอันแสนวิจิตรราวกับเทวดาบนสรวงสวรรค์ดลบันดาลให้มันบังเกิดขึ้นบนฟากฟ้าผุดขึ้นมาในยามราตรีกลบรัศมีแห่งดาราให้ลางเลือน ยามมองทำให้หวนคิดถึงบางคน...คนที่จากไปแสนนาน...คนที่งามดุจเดียวกับจันทราที่สาดลำแสงอ่อนโยนลงมายังร่างที่หวนความคิดคืนอดีต ภรรยาหลวงคือดวงตะวันอันเจิดจ้า...รู้สึกอบอุ่นทุกคราที่เข้าใกล้หากในทางกลับกันในยามที่พิโรธก็ร้อนรุ่มปานนรกตกอยู่ตรงกลางใจ อีกคนมีไว้ระบายอารมณ์ใคร่...ระบายความเร่าร้อนจากตะวันใช้แรงแห่งความสงบช่วย...แรงแห่งความเยียบเย็นเช่นเดียวกับแสงแห่งจันทร์เจ้าที่ขับกล่อมในยามอยากผ่อนคลาย คราวที่ตะวันจาก...ทิ้งลูกแห่งตะวันไว้เพื่อทอดอาลัยให้หวนคะนึงถึง...ทุ่มเทหัวจิตทั้งชีวินมอบแด่ลูกแห่งตะวันจนลืมสิ้นแม้วันเวลา ลืมกระทั่งศศิธรผู้ที่เรียกหาในยามเมื่อยล้าซึ่งเก็บซ่อนเอาไว้ในดงแห่งความเงียบเหงา...ลืมห่วง รักใคร่ลูกของศศิดวงนี้สิ้น...วางความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเอกาตอบแทนจนแสงอ่อนนั้นล้าและจากลาไปมิหวนกลับ หลายเพลาในช่วงรุ่นมิสำนึก...ล่วงมานานจนชราจึงสาใจ...ความเศร้าแสนทุกข์ทรมานคั่งค้างอยู่ในทรวง...จะล้างอย่างไรก็ยากที่จะออกรั้งแต่คอยซึมซาบเข้าสู่โลหิตทุกคืนค่ำ คิดถึงเหลือเกิน...คิดถึงคนที่จากไปทั้งร่างและวิญญาณ...จากไปนานและวันนี้เพิ่งคิดจะเอื้อมไขว่คว้า หากวันนั้นมองเห็นคุณค่า...หากวันนั้นไม่ตีค่าตีราคาความรักความซื่อสัตย์ของคนๆหนึ่งด้วยน้ำเงิน มันอาจไม่เป็นเหมือนทุกวันนี้ เจ็บเหลือคณานับ...เจ็บดั่งหงส์ที่ถลาว่อนบนฟากฟ้ากว้างถูกธนูยิงจนปีกหักร่วงลู่สู่พื้นดิน เพิ่งรู้สึกถึงความปวดร้าว...ทั้งที่มีเงินทองและบริวารล้อมหน้ากลับเหมือนอ้างว้างไม่มีใคร ก็คงเหมือนกันกับความรู้สึกของอรพิน...ความรู้สึกที่คล้ายลอยคออยู่กลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาลเหลียวทางใดมีเพียงสีฟ้าครามของท้องน้ำที่กระแสและคลื่นลมไม่เคยเปลี่ยน...สิ่งที่แปรมีเพียงฟ้า...เปลี่ยนจากสว่างเป็นมืด...เปลี่ยนจากกลางคืนเป็นกลางวันทว่าก็ยังคงลอยคอเพียงลำพัง เจ้าหล่อนเป็นฉันใดวันนั้นวันนี้เขาได้รู้ซึ้ง... จะมีโอกาสไหม...จะมีโอกาสให้คนแก่ที่ทำผิดกับตระกูลเศวตศิริเกือบทั้งชีวิต...จะมีโอกาสให้คนเป็น พ่อได้ทำทุกอย่างที่ดีที่สุดสำหรับลูกอีกคนหรือเปล่า เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงขออนุญาตทำให้ชายชราหลุดจากความเจ็บปวด...แต่ก็เพียงชั่วคราวมันก็จะย้อนคืนมาใหม่เหมือนเลือดที่ไหลเวียนเข้าฟอดที่หัวใจ...ต่างที่มันฟอกให้ดำกลายเป็นแดง...ฟอกให้เสียกลายเป็นดีหากแต่ความเจ็บนี้มิอาจฟอกให้ผุดผ่องได้ ชายหนุ่มร่างสูง...ใบหน้าราบเรียบเยือกเย็นยามยังอยู่ในชุดทำงานเปิดประตูก้าวเท้าเข้ามาในห้องโถงในมือพะรุงพะรังไปด้วยแฟ้มเอกสาร...คลานเข่าเข้ามาหาผู้เป็นลุงเมื่อเกือบถึงระยะประชิดก่อนจะก้มลงกราบงามๆแทบตัก “ ไหว้พระเถอะ...คีต ” พิทักษ์ลูบศีรษะของหลานชายซึ่งเกิดจากน้องชายคนรองของเขาที่เสียชีวิตไป แล้ว...หลานชายที่เกี่ยวข้องที่เขาเลี้ยงมาเหมือนลูกและไว้วางใจให้ดำรงตำแหน่งสำคัญๆ ถึงแม้จะมอบมรดกให้เท่ากับหลานคนอื่นแต่ข้าวของที่ดินที่มอบให้ส่วนตัวก็มากมากเทียบเคียงกับคนที่จงรักกับเขาอย่างแท้จริง ถึงศิริวรรณและสามีรวมไปจนถึงหลานๆที่ห่วงใยเขาอย่างจริงจังไม่แสแสร้ง...สกุณาและโกสินทร์คนเก่งที่มีความซื่อสัตย์ไม่คดโกง...หลานทั้งสองรักเขาดุจพ่อแม่ซึ่งเขาเองก็รักและมอบตำแหน่งงานที่เป็นหัวใจในบริษัทให้เช่นเดียวกับข้าวของที่มีค่าตอบแทนความดี “ ผมขออภัยที่มารบกวนคุณลุง...ผมอยากจะมาขอความคิดเห็นจากคุณลุงสักหน่อยเกี่ยวกับเรื่องของอาอมิตตดา ” คีตกาลเอ่ยกับผู้เป็นลุงด้วยน้ำเสียงเนิบและสุภาพ...ไม่มีการกระโชกโฮกฮาก เหมือนกับหลานชายและหลานสาวใจร้อนบางคน สีหน้าไม่แปรแต่ดวงตาเปลี่ยน...ฉายแววกังวลใจกับสิ่งที่จะเอ่ยให้กับผู้เป็นลุงฟัง “ ทำไม อาดาไปว่าอะไรอีกล่ะ ” ผู้เป็นหลานถอนหายใจแผ่วก้มลงราวกับครุ่นคิดก่อนเงยหน้าขึ้นมองยังอีกฝ่าย “ ผมไม่ทราบว่าควรจะพูดกับคุณลุงดีไหมนะครับ...แต่ผมก็ทนกับกิริยาที่คุณอาแสดง...คำพูดที่... ” ชายหนุ่มไม่เอ่ยต่อปล่อยเงียบทิ้งไว้เช่นนั้นให้คนแก่คาดเดา จะให้คาดสิ่งใด...ไม่จำเป็นนึกภาพมันก็ขึ้นมาในหัวเองทั้งที่ยังไม่เริ่มต้นคิด...ภาพการแสดงอารมณ์โกรธเกลียดอย่างโจ่งแจ้งของอมิตดาน้องสาว อมิตตดาเป็นลูกคนที่สามรองจากเขากับคิมหันต์น้องชายที่เสียไปแล้ว...ความที่เป็นลูกสาวคนแรกของครอบครัวทำให้ใครๆก็เห่อคอยพะเน้าพะนอเอาใจ...อยากได้อะไรเพียงเอ่ยปากไม่ทันขาดคำของต้องมาประเคนอยู่ตรงหน้า พอนานวันเข้า...เริ่มมีลูกสาวอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นคนเล็กเกิดขึ้นในครอบครัว...ใครๆก็เฝ้าเอาใจใส่เสียจนลืมลูกสาวอีกคนก่อให้เกิดปัญหา ความริษยามันสุมอยู่ในอก...ความอิจฉาแผดเผาร่างของอมิตตดาให้กลายเป็นคนใจร้อนขี้โมโหง่าย...เอาสิ่งใดแล้วไม่มีคำว่าไม่ได้เพียงใครทำให้บังเกิดอารมณ์คนนั้นมีสิทธิแหลก “ คุณอาท่านพูดถึงคุณนาตกลางที่ประชุมครับ...ท่านบอกว่าคุณนาตเธอไม่มีความสามารถ...ถ้าไม่มีคุณลุงก็คงไม่ได้มีวันได้ดำรงตำแหน่ง...ท่านกล่าวอีกมากแต่ผมพูดไม่ได้ แล้วท่านก็มาถามเอาความกับผมเรื่องของผู้หญิงที่ได้รับมรดก...เธอชื่อ...เธอชื่ออะไรผมก็จำไม่ค่อยได้ ” เขาทำหน้านิ่วเพื่อนึก “ ไร้เงา  เศวตศิริ ” คนเป็นลุงตอบแทน “ ใช่ครับ คุณไร้เงา  เศวตศิริคนที่คุณลุงมอบมรดกเป็นโรงงานให้...ผมไม่ค่อยสนใจเลยจำไม่ค่อยจะ ได้...คุณอาพยายามถาม ผมตอบท่านว่าผมไม่รู้จักเธอแต่คุณอาไม่เชื่อ ท่านเซ้าซี้ผมจนผมอึดอัด คุณลุงช่วยบอกคุณอาทีสิครับว่าผมไม่รู้ ” น้ำเสียงกับการทอดหายใจเป็นพักๆก็พอทำให้คนฟังทราบถึงความรู้สึกที่อยู่ภายใน ชายชรายิ้มอ่อนให้กับหลาน...เขาเกือบพาลคิดเสียแล้วว่าหลานชายจะถามถึงลูกสาวคนนี้...คนที่เขายังไม่อยากประกาศให้ใครทราบนอกเสียจากได้รับมรดกเรียบร้อยแล้ว...มันทำให้เขาโล่งอกเมื่อรู้ว่าหลานชายไม่ประสงค์จะรู้จักผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ แต่ก่อนที่จะทันได้รับปากจะบอก...เจ้าของเรื่องซึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนร่างท้วมสวมชุดผ้าไหมลวดลาย วิจิตรก็ผลักประตูก้าวเข้ามาพร้อมกับคนเป็นสามีและลูกชายนามว่า ศุภชัย “ เห็นไหมล่ะคุณสิงห์...มันผิดไปจากที่ฉันพูดเสียที่ไหน...ดูเอาไว้เจ้าชัย ดูอย่างไอ้เวรคีตมัน...มาเลียแข้งเลียขาลุงทักษ์จนได้ดิบได้ดี ทำไม๊แกไม่ทำเหมือนมันบ้างเผื่อลุงของแกจะมีความยุติธรรมมากกว่านี้ ” เจ้าหล่อนแผดเสียงลั่นด้วยแรงโทสะเมื่อเห็นหลานชายตัวดีนั่งอยู่กับพี่ชาย ประจบเข้าไปเถอะไอ้คีตกาล...ประจบเข้าไปไอ้หลานเวรตะไร วันๆไม่ทำอะไรนอกจากคอยเฝ้ามาเอาใจคนแก่ใกล้ตายอย่างพี่ชายหล่อน หน็อย...นึกว่าคนอย่างหล่อนจะไม่รู้หรือว่ามันวางแผนอะไร...เอาอกเอาใจขนาดนี้พี่ทักษ์ถึงให้ข้าวของมันไปตั้งมากแม้กระทั่งตำแหน่งงานสำคัญๆก็ถูกชิงตัดหน้า...ลูกชายหล่อนก็ได้เป็นแค่ผู้จัดการไปตลอดชาติ คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ...ดูมันเข้าเถอะ วันนี้แค่ไปถามหาผู้หญิงหน้าด้านที่มาแย่งสมบัติที่มันควรจะเป็นของหล่อน...มันก็แจ้นมาฟ้องแล้ว “ ทำไมถึงพูดกับหลานแบบนั้นดา... ” นายพิทักษ์ร้องถามไม่พอใจนักกับการเรียกหลานชายด้วยสรรพนามหยาบคายและพูดถึงการกระทำในแง่ร้าย “ แล้วทำไมดาถึงพูดไม่ได้...พี่ทักษ์ไม่รู้หรอกว่าไอ้หลานคนนี้มันเลว...ทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็วิ่งมาฟ้องเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโต...ก็เหมือนยัยสกุณากับไอ้โกสินทร์...มันคงวิ่งโร่มาฟ้องต่อจากที่ไอ้คีตมันฟ้องแน่ ” อมิตตดาตวาดเสียงลั่นอย่างไม่เกรงใจใคร จ้องเขม็งไปยังชายหนุ่มที่นั่งพบเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้นด้วยความชิงชังทว่าอีกฝ่ายเฉย...สยบความร้อนด้วยความเย็น...เป็นความเย็นในแนวหยันจนทำให้คนเป็นอากำหมัดแน่น “ ไอ้คีตแกมองฉันอย่างนั้นทำไม...แกคิดว่าเป็นคนโปรดหรือยังไงกัน ” หล่อนชี้หน้าผู้เป็นหลานอย่างเหลืออดเหลือทน “ จะให้ผมจัดการมันไหมครับแม่...เดี๋ยวผมจะไปลากมันมากราบขอโทษแทบเท้าแม่ ” ศุภชัยถลกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นไปกองบนหัวไหล่...ตั้งท่าจะเข้าไปหาเรื่องแต่ถูกคนเป็นพ่อกระชากคอเสื้อด้านหลังไว้ เตือนด้วยการกระซิบข้างหู...ทำให้ลูกชายมีอารมณ์เย็นลง “ อย่าดูถูกคีตกาล...หลานมาบอกฉันมันก็ถูกเพราะมันเป็นหน้าที่ ฉันสั่งให้หลานมารายงานแล้วมันผิดหรือ...แล้วก็อย่าดูถูกโกสินทร์กับสกุณา หลานสองคนนี้ฉันรู้นิสัยดี ถึงเธอจะร้ายกับเขายังไง เขาก็ไม่วิ่งมาฟ้องหรอก...เขาจะเก็บเอาไว้ในใจ ” คนเป็นพี่บอกด้วยน้ำเสียงเย็นปานน้ำแข็ง...แสดงให้คนเป็นน้องและครอบครัวรู้ว่าเริ่มมีน้ำโห อมิตตดาเชิดลำคอของตนเองอย่างผยอง...ผู้เป็นสามีพยายามสะกิดแต่ก็ไร้ผล “ พี่ทักษ์ก็เป็นเสียแบบนี้...พี่ทักษ์สนใจแต่ยัยนาตแล้วจะไปรู้สันดานจริงๆของไอ้หลานสามคนนี้มันได้ยังไงกัน ไอ้คีตมันกำพร้า ไม่มีใครอบรมสั่งสอน ส่วนไอ้หลานสองคนมันก็พวกบ้านนาคอกนา...ยัยศิกับผัวนะมัน จากคุณ : ม่านหมอก (ม่านหมอก) - [ 28 ต.ค. 48 13:45:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วางแผนเอาหลานมาประจบ พี่ทักษ์นะตาต่ำ เห็นกาดีกว่า... ” ไม่ต้องรอให้พูดจบ...คนที่นั่งพับเพียบทนฟังด้วยกิริยาราวไม่รู้สึกรู้สาก็ลุกพรวดจากพื้นตรงเข้าไปด้วยมีจุดประสงค์บางประการ “ อย่าก้าวร้าวคุณลุงครับคุณอา ” ความราบเรียบของดวงตาและการเก็บอาการมีเพียงรอยยิ้มเย้ยทำให้คนที่มองประเมินว่าไม่มีสิ่งใดต้องหวั่น หากคนเช่นนี้สิน่ากลัวนัก...ใต้รอยยิ้มเย้ยใครจะรู้ถึงหัวใจอันแท้จริง อมิตตดาจัดอยู่ในประเภทไม่ประเมินคุณค่าใครให้ลึกซึ้ง...ส่งสายตาท้าทาย “ นี้มันเรื่องบ้าอะไรกันเสียงดังไปเจ็ดบ้านแปดบ้านแล้ว ” นายตาซึ่งสวมเสื้อคลุมสีขาวเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับหญิงสาวหน้าอมโศกกับชายหนุ่มร่างสันทัดหน้าตาละม้ายกันและชายสูงวัยอีกสองคนกับหญิงอายุไล่เลี่ยอีกคนหนึ่ง คนที่อยู่ในห้องโถงก่อนหน้าหันไปมองยังกลุ่มคนที่กรุเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกกับความดังแปดหลอดของเสียงอมิตตดา “ ใช่...มันอะไรนักหนาพี่ดา...เสียงดังผมก็นึกว่าไฟไหม้ ” นายสงกรานต์ร้องถามอย่างหงุดหงิด...จะล้มตัวลงนอนอยู่แล้วแต่ดันต้องวิ่งตาตั้งมาที่คฤหาสน์ พี่น้องคนอื่นเริ่มทยอยถาม...จ้องหน้ามาตรงมายังครอบครัวของอมิตตดาด้วยสีหน้าที่เปล่งประกายบางอย่างที่ไม่ยากจะอ่านนัก อยากเยาะเย้ยแม่คนแสดงอารมณ์เก่งให้จมดินไปตรงหน้า...ยกเว้นก็แต่หลานอีกสองคนที่มองหน้ากันก่อนจะหันมามองด้วยสีหน้าห่วงใยแต่คนเป็นอาเลือกปฏิเสธทิ้ง อาการของพี่น้องทั้งหลายทำให้อมิตตดาโกรธ...กัดฟันของตนเองแน่น “ ก็ไม่มีอะไร กลับเข้าไปนอนกันเถอะ ” นายพิทักษ์ตัดบทเอาเสียดื้อๆด้วยกลัวว่าจะเป็นเรื่องเป็นราวบานปลาย “ กลับไปได้แล้วดา...พาสามีกับลูกไปนอน ส่วนคีต...หลานก็กลับไปอาบน้ำอาบท่าเถอะนะ ” เขาบอกกับหลานชายที่ยืนจ้องหน้าคนเป็นอาเขม็ง คนทั้งคู่ยอมผละจากกัน...คีตกาลเดินไปก่อนตามด้วยครอบครัวของน้องคนรอง “ แต่คุณลุงดูหน้าซีดๆ นาว่าคุณลุงทานยาแล้วขึ้นไปนอนเถอะนะค่ะ เดี๋ยวนาจะโทรไปตามคุณพยาบาลที่เรือนหลังเล็ก ” สกุณาเอ่ยถามอย่างห่วงใยคนเป็นลุง... “ ไม่ต้องนา...ไม่ต้องโทร นาตจะจัดการเอง ” นาตยาบอกกับคนมีศักดิ์เป็นน้อง...ส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอากับพฤติกรรมของผู้เป็นอา ในขณะที่ทุกคนยังอยู่ในห้องโถง...นายสิงห์หัวหน้าครอบครัวก็ลากภรรยาและลูกชายหัวแก้วหัวแหวนออกมาในสวนข้างทาง “ อย่าทำอย่างนั้นอีก...เราริจะทำงานใหญ่เราต้องใจเย็น เข้าใจไหม ” เขาบอกออกไปด้วยน้ำเสียงเหี้ยม...ก่อนจะหันกลับเข้าไปในคฤหาสน์ของตนเอง... ********************************** ลิงก์ตอนเก่า ตอนที่๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3733120/W3733120.html ตอนที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3765010/W3765010.html ตอนที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3772180/W3772180.html ตอนที่ 4( อันนี้ทราบแล้วว่าพิมพ์ตอนผิด) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3782520/W3782520.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3795195/W3795195.html บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3827385/W3827385.html ขอบคุณทุกท่านเข้ามาอ่านนะคะ คุณ : oreocream เย็นชาเพราะมีสาเหตุนะคะ คุณ : waidhaya แหม น่าถอยเนอะคะ คุณ : Bangkokian ขอบคุณที่มาอ่าน คุณ : แมวเหมียวสีขาว ขอบคุณที่เชียร์ทยุต คุณ : scottie ไม่ค่อยโดนด่าเท่าไรเลยนะทยุตเนี้ย คุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ ทำไมต้อง 400 คะ คุณ : reader ขอบคุณที่มาอ่าน คุณ : กุ๊กไก่ (kaijunk) จ้าพี่ไก่ ขอบคุณที่มาอ่าน คุณ : ลูนาติก ไม่โดนมั้ง คุณ : รียา ไม่ใช่น้ำแข็งนะคะ ถึงต้องก่อไฟ 555 จากคุณ : ม่านหมอก (ม่านหมอก) - [ 28 ต.ค. 48 13:51:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เย็นชา มากๆก็มะค่อยดีนะค่ะ อืม วันนี้นางเอกของเรา คุยกะ พระเอก เยอะซะด้วย หวังว่าตอนหน้า คุณนางเอกของเรา คงจะไม่ใจร้าย กะคุณพระเอกนะคะ จากคุณ : oreocream - [ 28 ต.ค. 48 14:32:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ครอบครัวของทางพ่อนางเอกรู้สึกว่าจะไม่ค่อยกลมเกลียวกันเลยนะคะ แบบนี้อนาคตต้องมีปัญหาแน่ๆ -__-" จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 28 ต.ค. 48 19:36:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อย่างน้อย นางเอกก็พูดกะพระเอกมากขึ้น เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 28 ต.ค. 48 20:11:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แง่ม แง่ม มาลดราคาเค้า เค้าบอกว่า 4พันปีจ้า หุหุหุ ว่าแต่ นางเอกเริ่มให้ความหนิดหนมแล้วนะเนี่ย เอิ้กก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 29 ต.ค. 48 01:40:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พอดีผ่านมาน่ะ สงสัยต้องลองอ่านสักหน่อยแล้ว จากคุณ : ดวงตะวัน (Doungtawan) - [ 29 ต.ค. 48 11:06:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^^ Wait for the next chapter ka. จากคุณ : Reader - [ 30 ต.ค. 48 16:37:13 A:24.16.240.254 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 หวายอย่างน้อยนางเอกก็พูดกับพระเอกมากขึ้นล่ะค่ะ จากคุณ : รียา - [ 31 ต.ค. 48 00:23:58 A:203.172.104.245 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ทยุตบกพร่องจริงๆ แหละนะ สม โดนไร้เงาว่าเลย อิอิ จากคุณ : scottie - [ 31 ต.ค. 48 12:49:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แล้วเมื่อไร นางเอกกับพระเอกจะรักกันซะทีอ่ะ อยากรู้ อิอิ จากคุณ : ดาวบนพื้นทราย - [ 1 พ.ย. 48 11:03:11 A:203.151.33.220 X: TicketID:074719 ]