ความคิดเห็นที่ 1 “เดี๋ยวเราไปส่งดีกว่า น้ำพักอยู่หลังไหนล่ะ” ฉันชี้ไปด้านซ้ายของหาดที่ห่างไปสักสองร้อยเมตร “ของเราก็อยู่ด้านนั้นเหมือนกัน” เขาบอกพร้อมกับยิ้มให้อีกครั้ง บอกว่าอย่ายิ้ม (หล่อนบอกเขาในใจแล้วจะรู้เรื่องไหม) “ภู ผู้ร้ายไม่มีให้จับรึไงมาลาหยุดอย่างนี้น่ะ” ฉันถาม ก็มันน่าสงสัยนี่นาตำรวจงานยุ่งจะตาย แล้วตานี่มาเดินร่อนไปร่อนมาอยู่แถวนี้ได้ไง “เจ้านายเห็นเหนื่อยมานานแล้วก็เลยให้พัก เมื่ออิตย์ก่อนก็ไปยิงกับคนร้ายมาเกือบไม่รอด” เขาพูดเหมือนกับว่าสิ่งที่พูดนั้นเป็นเรื่องธรรมดา ๆ ทั่วไปที่ทุกคนก็ต้องเจอะเจอ มันธรรมดาที่ไหนเล่าเกือบตายเนี่ยนะ! “แล้วนายเป็นอะไรไหม” ฉันถามด้วยความตกใจ แล้วทำไมไม่อยู่บ้านดั้นด้นมาทะเลทำไม๊... “แค่ถูกยิงเฉียด ๆ มา ไม่เห็นตายนี่” “ถูกยิงแล้วยังมีหน้ามาเที่ยวอีกเหรอ” ฉันย้อน เจ็บอยู่แท้ ๆ ยังจะขับรถมาเที่ยวไม่ได้เจียมสังขารตัวเอง “เอาน่า ๆ แค่เฉียด...รึว่าเป็นห่วง” ทีแรกก็จะเป็นห่วงจริง ๆ แต่ปากนายนี่ยังดีอยู่เลย ไม่น่ารอดกลับมาเลย “เปล๊า...ฉันแค่คิดในใจว่า คนร้ายน่าจะยิงนายให้ม่องเท่ง” ฉันพูดความจริงก่อนจะทำลอยหน้าลอยตา คงทำให้เขาเกิดหมั่นไส้ฉันมั้งเลยกระตุกหางม้าฉันเบา ๆ “เจ็บนะ” ฉันโวยวายแต่คนทำน่ะสิวิ่งนำไปไกลแล้ว “อย่าหนีเซ่...มาให้แก้แค้นก่อน” “โอย...เหนื่อย” ฉันหอบเสียยกใหญ่แต่คนข้าง ๆ กลับไม่เหนื่อยเลยสักนิด มันน่าเจ็บใจนัก ฮึ่ม! “แก่แล้วเหรอป้า ค่อย ๆ ก็ได้ เดี๋ยวสำลักอากาศตาย” อี๋...นายว่าฉันแก่เหรอยะ “นายนี่มัน...โอยเหนื่อย...” อยากจะเถียงนะแต่...เหนื่อย... “วิ่ง ๆ มาก็ถึงแล้ว บ้านน้ำหลังไหนล่ะ บ้านเราหลังนี้” เขาชี้ไปที่บ้านหลังสีฟ้าขาวที่อยู่ตรงหน้าเราสองคน อาจจะเพราะความบังเอิญ เพราะบ้านหลังนั้นอีกครึ่งหนึ่งเป็นหลังที่ฉันอยู่ “เหอ ๆ ๆ ของเราก็หลังเดียวกับนายแต่ฝั่งนี้อ่ะ” ฉันชี้แล้วหันไปมองหน้าเขาก่อนที่เราสองคนจะหัวเราะออกมา “งั้นเราไปอาบน้ำก่อนนะ” ฉันบอกเขาซึ่งเขาก็บอกว่าเขาก็คงต้องไปอาบเหมือนกัน ขณะที่ฉันกำลังจะไขประตูนั้น เขาก็หันมาบอกฉันว่า “น้ำ...เดี๋ยวมาเล่นกีต้าร์กันไหม เข้าทางประตูเชื่อมห้องเท้าจะได้ไม่เปื้อนทราย” เขาชวน “โอเค แป๊บนึง” ฉันทำท่าโอเคประกอบก่อนจะเข้าห้องไป คุณเชื่อไหมผมไม่นึกเลยว่าจะได้เจอเธอที่นี่ ครับ...เธอเป็นเพื่อนรักของผมเราสนิทกันมากจนบางทีผมยังลืมไปว่าไอ้เพื่อนผมคนนี้มันเป็นผู้หญิง เพราะเวลาเพื่อนผู้ชายเล่นอะไรกันถ้าเธอเอี่ยวด้วยได้เธอเล่นหมดแหละครับ ไม่ว่าจะเป็นฟุตบอล บาสเก็ตบอล ตะกร้อ คือ...ทุกอย่างที่ผู้ชายเล่นเธอต้องเล่นได้ ผมยังเคยถามเธอว่าทำไมไม่ไปนั่งคุยกับเพื่อนผู้หญิงมาเล่นกับผู้ชายไม่เบื่อเหรอ รู้ไหมครับเธอตอบว่าไง ‘เบื่อ...ขี้เกียจฟังเล่นกับพวกนายมันกว่าเยอะ’ พูดเสร็จคุณเธอก็ทำจมูกย่น ๆ เหมือนกับว่าเบื่อเสียเต็มประดา บางทีผมก็ถามว่าทำไมไม่แปลงเพศเป็นผู้ชายเลย เจ๊แกก็ตอบว่า ‘เฮ้ย! ข้าเป็นผู้หญิงนะเว้ย’ เออครับ...เจ๊แกบอกว่าแกเป็นผู้หญิง แต่ท่าทางมันไม่ให้ แล้วผมก็ถามอีกว่าทำไมไม่ตัดผมบอกว่าร้อนไม่ใช่เหรอ ใช่ครับผมเธอยาวจนถึงกลางหลังแถมยังดำเป็นเงางามสวยอีกต่างหาก เธอก็ตอบว่า ‘ขนาดใส่กระโปรงพวกแกยังมองว่าฉันไม่เป็นผู้หญิงเลย ขืนตัดผมออกก็ได้เป็นผู้ชายจริง ๆ กันพอดี บอกแล้วไงว่าผู้หญิงทั้งแท่งเฟ้ย’ ดูเจ๊เธอตอบสิครับ อาจเพราะเธอไม่ได้เป็นเหมือนผู้หญิงทั่วไป จึงทำให้ผมกับเธอสนิทกันมากขึ้นไปอีก และอาจจะเพราะความสนิทกันมากไปทำให้ผมไม่กล้าบอกความรู้สึกของผมที่ตัวเองไม่รู้เหมือนกันว่ามันเปลี่ยนไปตอนไหน เปลี่ยนไปเมื่อไร หลายคนคงคิดถูก...ใช่ครับ...ผมหลงรักเธอ แต่เธอไม่รู้หรอกครับ หัวช้าจะตายเรื่องความรัก หน้าตาเธอก็ไม่ใช่ขี้ริ้วขี้เหร่อาจจะถึงขั้นสวยเลยด้วยซ้ำ แต่เธอไม่ชอบแต่งตัวแบบผู้หญิงทั่วไปเท่าไร(บอกแล้วไงครับว่าเพื่อนผมมันเป็นผู้ชายในร่างหญิง) ชอบแต่งตัวเซอร์ ๆ เหมือนพวกผู้ชายมากกว่า แต่อย่างว่าล่ะครับขนาดเสื้อยืดกางเกงยีนเธอยังใส่แล้วน่ารักเลย หากว่าผมจับเธอแต่งตัวเป็นเหมือนผู้หญิงทั่ว ๆ ไปมันคงจะน่ารักขึ้นอีกมากโข ผมอยู่บนเตียงนั่งดีดกีต้าร์คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “ก๊อกๆๆ” “เข้าไปนะ” เสียงเธอมาก่อนตัวเสียอีก เธอมาในเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวกางเกงเลสีเขียวน้ำทะเล ส่วนผมหางม้าเธอเมื่อตอนเย็น ถูกรวบไว้หลวม ๆ เป็นมวยผมที่ท้ายทอย “นั่งเล่นเพลงอะไรอยู่น่ะ” เธอนั่งลงที่โซฟาที่ตั้งอยู่ข้างเตียงโดยไม่รอฟังเสียงคำอนุญาตจากเจ้าของห้อง “ยังไม่ได้เล่นหรอกลองเสียงอยู่ อยากร้องเพลงอะไรล่ะ” ผมถามเธอ ดวงตาดำขลับคู่งามฉายแววครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แล้วแต่นายดีกว่า” เธอยิ้มออกมา “แล้วคิดเสียตั้งนาน เอานี่ดีกว่าเหมาะกับเธอสุด ๆ” ผมก็ดีดกีต้าร์เพลง ๆ นี้ เจอะใครก็ชอบมาย้ำ ก็ชอบมาถามต้องถามกันจัง ว่าฉันมีแฟนหรือยัง เจอะกันกี่ครั้งเห็นเดินคนเดียว โธ่เอ๊ยไม่ต้องแปลกใจ จะเอาอะไรหัวใจเ^_^่ยว ๆ จะมีใครมาแลเหลียว อยู่ตัวคนเดียวทุกที ทุกที แฟนมีก็คงต้องมา นี่แฟนไม่มาก็แสดงว่าไม่มี ลืมตามาดูโลกตั้งกี่ที ก็ยังไม่มีไม่มีวาสนา อยากมีอยากมีอย่างเขา อยากมีของเราไว้ซบตรงบ่า ชาตินี้จะมีไหมหนา รอเทวดาเมตตาสักที ส่งแฟนลงมาให้ฉันสักคน จากคุณ : kassuda - [ 28 ต.ค. 48 16:14:40 A:202.133.154.100 X: TicketID:110477 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมเล่นเพลงอีกสองสามเพลงเธอก็ผล็อยหลับไปตรงโซฟาที่เธอนั่งนั่นแหละ แม่คุณหลับง่ายเสียจริง ๆผมวางกีต้าร์ลงบนเตียงแล้วค่อย ๆ ช้อนตัวเธอสู่อ้อมแขนเพื่อพาเธอไปนอนที่ห้องของเธอ เออหนอผู้หญิงตัวเบายังกับแมว ดูเธอสิเหมือนลูกแมวตัวน้อย ๆ ที่ซุกหน้าอยู่กับอกผมเลย ผมวางเธออย่างนิ่มนวลบนเตียงนอนค่อย ๆ ห่มผ้าให้แล้วจึงแก้มัดยางผมของเธอออกและนั่นทำให้ดวงหน้าที่ขาวเลือดฝาดอยู่แล้วดูเด่นสะดุดตาน่ามองมากยิ่งขึ้น ผมลุกขึ้นเพื่อจะปิดไฟให้เธอแต่ผมก็ไปสะดุดตาบางสิ่งบางอย่างเข้านั่นก็คือสมุดบันทึกที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ และหน้าปกก็เขียนคำว่า ’memory of love’ แต่ผมก็ได้รู้ความจริงบางอย่างเข้าเมื่อเปิดเข้าไปดูภายใน (อย่าหาว่าผมเสียมารยาทเลยนะครับ) เธอเขียนไว้อย่างนี้ บทแรก ไดอารี่เล่มนี้พูดถึงพระเอกที่หน้าหล่อคนหนึ่งแต่เวลายิ้มลักยิ้มของเขาจะทำให้หน้าที่ดูหล่อเหลาอยู่แล้วหวานขึ้นอีกเป็นกอง ตัวสูงไหล่กว้าง อย่าว่าฉันโรคจิตเลยนะฉันชอบมองหลังของเขา พระเอกของฉันชื่อว่านายภูรี ‘อ้าวนี่มันชื่อผมนี่หว่า’ ผมคิดในใจก่อนจะอ่านต่อ ชื่อเล่นก็ภูนั่นแหละเรียกสั้น ๆ ง่าย ๆ รู้จักกันได้เพราะว่าตอนสอบเข้าโรงเรียนมัธยมเขานั่งสอบอยู่ข้างหน้าฉัน แล้วเราก็เรียนปรับพื้นฐานห้องเดียวกันแถมยังนั่งติดกันด้วย และนั่นแหละทำให้ฉันกับเขาสนิทกัน ฉันน่ะโง่อังกฤษส่วนนายภูคนนี้สอบวัดความรู้ภาษาอังกฤษได้ที่หนึ่งของเขต เขาก็เลยอาสาติวให้ฉันฟรี ๆ โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใด ๆ (ลองเก็บตังค์สิเผ่นไปนานแล้ว...) แต่ตานี่ก็เก๊กพอดูเชียวแหละ ถ้าไม่เชื่อนะลองเอาไม้ครึ่งวงกลมมาวัดเลย ทุกอิริยาบถต้องทำมุม 45 องศาหรือ 90 องศาทั้งสิ้น ถ้าไม่เชื่อต้องลองไปท้าพิสูจน์ 555+ ถ้าถามว่าประทับใจพระเอกคนนี้ตอนไหน ก็ตั้งแต่เรียนปรับพื้นฐานที่โรงเรียนมัธยมนั่นแหละ เพราะมีอยู่วันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังเดินไปที่โรงอาหารก็มีลูกบาสพุ่งมาทางฉัน ฉันเอามือกุมหัวหลับตาปี๋คิดว่าต้องชนแน่ ๆ แล้ว แต่ไม่...ฉันไม่เป็นอะไรแต่เขาน่ะสินิ้วซ้นเพราะเอามือเข้ามากันลูกบอลที่จะโดนหัวฉัน และนับตั้งแต่นั้นมาฉันกับเขาก็กลายเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมาก ปรึกษากันได้ทุกเรื่อง มีหลายคนมาสารภาพรักกับฉันทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องบางทีก็เพื่อนร่วมชั้น (ความจริงน่าจะดีใจที่มีคนมองว่า...ฉันเป็นผู้หญิง รู้ไหมเวลาผู้ชายเล่นอะไรกันฉันชอบไปเสนอหน้าเล่นกับเขาด้วย เบื่อพวกผู้หญิงในห้องน่ะบางคนชอบนินทาคนอื่นแล้วก็ชอบมาเล่าให้ฟัง พอดีว่าขี้เกียจฟังก็เลยมาเล่นกับพวกผู้ชาย เพื่อนผู้ชายดีตรงที่มีอะไรพูดตรง ๆ ดูจริงใจดี 555+) ซึ่งฉันก็บอกเขาไปตามตรง(มันติดนิสัยผู้ชายมาแล้ว...ว) ว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว อึ้งครับอึ้ง (คงกำลังคิดอยู่ว่ายังใครยังมองยัยนี่เป็นผู้หญิงอีกเหรอเนี่ย)...เมื่อตั้งสติได้เกือบทุกคนก็จะถามว่าคนที่ฉันชอบเป็นใคร ฉันไม่บอกว่าเขาเป็นใครบอกเพียงแต่ว่าเขาอายุมากกว่าฉัน ‘นั่นแหละครับ ผมได้ยินตอนที่เธอบอกว่าชอบคนที่อายุมากกว่า ก็เลยนึกน้อยใจเพราะรู้สึกว่าตัวเองอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลย เลยตัดสินใจว่าอยากอยู่ห่าง ๆ เธอสักพักเพื่อทำใจ’ นึกเสร็จก็รีบอ่านต่อก่อนที่จะได้รู้ความจริงว่าคนที่อายุมากกว่าคนนั้นคือใคร ก็มันจริงนี่นาฉันไม่ได้โกหกเสียหน่อยพระเอกเขาเกิดเดือนมกราคมส่วนฉันเกิดกุมภาพันธ์ห่างกันแค่เดือนเดียวแต่ก็ถือว่าเขาเป็นพี่ชายของฉัน แล้วตั้งแต่วันนั้นเขาก็ทำตัวห่างเหินไปฉันได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเหลืออีกแค่เดือนเดียวเขาต้องไปสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหารแล้วคงไม่มีเวลามาเล่นกับฉันอีก ซึ่งตอนนั้นฉันรู้สึกน้อยใจนะแต่ก็เข้าใจล่ะว่าเป็นความฝันของเขา ฉันก็อยากให้เขาทำฝันตัวเองให้สำเร็จแล้วสอบติดดังใจหวัง เกี่ยวกับพระเอก ชอบกินก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็ก เวลาอ่านการ์ตูนอาราเล่แล้วหัวเราะได้ใจมาก ๆ สูง 180 เซนติเมตร หนัก 65 กิโลกรัม เป็นคนขี้หนาวชอบใส่เสื้อแขนยาว เป็นคนมือใหญ่มากเวลาแบมือเท่ากับหนึ่งหน้าสมุดแต่ก็เป็นคนนิ้วสวย เป็นคนนอนดิ้น ไม่ชอบวิชาสังคม ใส่เสื้อสีเทาดูดีที่สุด เล่น msn ตอนสองทุ่มถึงสามทุ่มเลิกเล่นสี่ทุ่มครึ่ง เป็นคนขัดรองเท้า ร.ด. นานมาก ชอบกินเลย์โนริสาหร่ายมากที่สุด ชอบผู้หญิงผมยาว(นั่นเป็นเหตุผมว่าทำไมฉันถึงไว้ผมยาว) ชอบเป็นหวัดตอนเช้า ๆ คล้าย ๆ ภูมิแพ้แต่ไม่ใช่ ชอบสีฟ้ากับสีเขียว ชอบน้องหมาพันธุ์ชิสุ มีปฏิกิริยารีแอคชั่นรุนแรงมาก(ห้ามจั๊กจี้เขาเด็ดขาด) กินนมเฉลี่ยวันละขวด ถักเปียเป็นด้วยแหละ(ฉันเคยเป็นหนูทดลอง) ไม่ชอบชาเขียวแต่ชอบกินลิปตันไอซ์ที ชอบคอร์เน็ตโต้มากโดยเฉพาะรสช็อกโกแลต ฯลฯ 2 เมษายน 2533 วันนี้เป็นวันสอบเข้าฉันได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่ง เขานั่งสอบอยู่ข้างหน้าฉัน ตัวสูงมากเชียวแหละ ชื่อภูอะไรสักอย่างแต่จำไม่ได้แต่รู้สึกถูกชะตากับเขาแฮะเวลายิ้มหน้าเหมือนผู้หญิงเลย 10 เมษายน 2533 ประกาศผลสอบเข้าฉันติดด้วยแต่เอ...นายหน้าหวานคนนั้นติดไหมชื่อภู ๆ สักอย่างก็เลยลองไล่ดู ชื่อว่าภูรีแถมนายนี่สอบเข้าได้ที่ 1 มันจะเก่งเกินไปแล้วนะ 16 เมษายน 2533 เรียนปรับพื้นฐานวันแรกฉันไปสาย ไม่น่าเลย...พอไปถึงที่นั่งก็ไม่เหลือแล้ว ยกเว้นอยู่ที่หนึ่งตรงนายภูคนนี้แหละเขานั่งคนเดียว อาจจะเพราะรู้เกียรติศัพท์ของเขาก็ได้มั้ง แต่นายคนนี้เป็นคนดีมากเลยนะติวอังกฤษให้ฉันด้วย แล้วชื่อจริงของเขาที่ ชื่อว่า ‘ภูรี’ แปลว่า แผ่นดิน 18 เมษายน 2533 วันนี้ฉันรู้สึกถูกชะตากับเขาเรื่อย ๆ เพราะขณะที่ฉันกำลังเดินไปที่โรงอาหารก็มีลูกบาสพุ่งมาทางฉัน คิดในใจว่าหลบไม่ทันแน่จึงเอามือกุมหัวหลับตาปี๋คิดว่าต้องชนแน่ ๆ แล้ว แต่ไม่...ฉันไม่เป็นอะไรแต่เขาน่ะสินิ้วซ้นเพราะเอามือเข้ามากันลูกบอลที่จะโดนหัวฉัน 16 พฤกษาคม 2533 ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับเขาด้วยอาจจะเพราะนิสัยฉันออกจะทโมนไปทางผู้ชายทำให้ฉันสนิทกับนายคนนี้เร็วเหลือเชื่อ จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปีผมนั่งอ่านไดอารี่ของเธอ ไดอารี่เล่มนี้เขียนครั้งแรกเมื่อวันที่ผมกับเธอสอบเข้าโรงเรียนมัธยมและวันสุดท้ายก็คือวันนี้ วันที่ผมกับเธอมีโอกาสมาพบกันอีกครั้งหนึ่ง วันนี้ในไดอารี่เล่มนั้นเธอเขียนว่า 24 มีนาคม 2548 ฉันตัดสินใจมาพักร้อนที่เกาะสายน้ำตามที่หนังสือท่องเที่ยวเขียนเอาไว้ และมันมีเหตุบังเอิญเกิดขึ้นเมื่อฉันได้เจอกับเขาอีกครั้งที่นี่แล้วเขานอนอยู่ข้าง ๆ ห้องฉันอีก ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จเขาชวนให้ฉันไปเล่นกีต้าร์ฝั่งห้องเขา ฉันมานั่งเขียนไดอารี่ให้ใจฉันมันเต้นโครมครามอยู่ลดความตื่นเต้นลง เขาคงไม่รู้หรอกว่าฉันแอบชอบเขาอยู่เพราะเขาคงมองว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิง ไม่มีความอ่อนหวานน่ารักอย่างผู้หญิงทั่วไป แล้วใครจะมาชอบฉัน เฮ้อ...รู้ไหมการที่ได้เจอกับเขาที่นี่ทำให้ตะกอนความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขาฟุ้งกระจายขึ้นมาอีกครั้ง ใช่...ฉันเคยคิดว่าจะสารภาพรักแล้ว แต่กลัว...กลัวถ้าบอกออกไปมันจะไม่เหมือนเดิม กลัวจะเสียเพื่อนไป ฉะนั้นฉันขอแค่อยู่ใกล้ ๆ เขาแค่นี้ก็พอแล้ว น่ารัก...เมื่อเธออยู่ใกล้ หวาน ๆ ละไมนี่แหละใจของเธอ ซ่อนใจ...ฉันไม่กล้าเสนอ กลัวว่าฉันจะเก้อเธอรักก่อนได้ไหม หากรัก...บอกมาค่อย ๆ ขวัญฉันจะลอยลิ่วไปไกลแสนไกล โธ่เอ๋ย...ขวัญฉันคงหวั่นไหว ยามที่เห็นเธอใกล้ใจฉันสั่นละเมอ นี่ผมเสียเวลามาสิบกว่าปีแล้วหรือ ที่ต่างคนต่างปิดบังความรู้สึกของตัวเองเพราะกลัวว่าถ้าบอกออกไปทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมเพียงแค่นั้นทำให้เราเลือกที่จะเป็นเพื่อนกันน่าจะดีที่สุด ผมอ่านทวนเพลงนั้นอีกรอบและบอกตัวเองคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อชดเชยเวลาที่เสียไป ‘ซ่อนใจ...ฉันไม่กล้าเสนอ กลัวว่าฉันจะเก้อเธอรักก่อนได้ไหม’ ครับ...ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเป็นฝ่ายบอกเธอก่อนน่าจะดีกว่า ผมค่อย ๆ วางไดอารี่ให้อยู่ในสภาพเดิมแล้วเดินไปหาเธอก่อนจะบรรจงจุมพิตที่หน้าผากอย่างแผ่วเบาแล้วเดินกลับห้องไปด้วยหัวใจที่พองฟู จากคุณ : kassuda - [ 28 ต.ค. 48 16:16:15 A:202.133.154.100 X: TicketID:110477 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันตื่นมาตอนหกโมง หยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำขณะอาบน้ำก็คิดทบทวนเห็นการณ์เมื่อวาน คิดไปคิดมา เฮ้ย!!! ฉันมาอยู่นี่ได้ไงเมื่อวานฉันไปร้องเพลงห้องนายภู แล้วฉัน...ฉันก็หลับไป “เฮ้ย!!!” ฉันร้องเสียงหลง แล้วฉันมานอนนี่ได้ไง ฉันรับแต่งตัวแล้วไปเคาะประตูห้องข้าง ๆ ทันที “ภู ๆ ตื่นรึยัง” ขณะรออยู่นั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นไดอารี่ของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะเข้าก็ถึงขั้นตกใจ ‘ซวยล่ะสิ’ ขณะที่ฉันกังวลกับไดอารี่จู่ ๆ เขาก็เปิดประตูออกมาในชุดกางเกงขาสั้นตัวเดียว ทำให้ฉันต้องรีบหันหลังด้วยความตกใจ รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนซู่ขึ้นมาอย่างกะทันหัน “เกิดอะขึ้นน้ำ” น้ำเสียงเขาตกใจ “เดี๋ยวค่อยคุย นายไปใส่เสื้อก่อนสิ” ฉันบอกขณะที่หันหลังให้เขาพร้อมกับกวักมือไล่อีกมือหนึ่งก็ใช้ปิดตาเอาไว้ เห็นแค่นี้ใจฉันก็อ่อนยวบแล้วนายภูรี “เอ่อ...งั้นแป๊บนึง โทษที” เขาไปหยิบเสื้อยืดออกมาตัวหนึ่งก่อนจะใส่มันอย่างรวดเร็ว “เอ้า...เสร็จแล้ว เข้ามาไหม” ฉันส่ายหน้า “...คือ...มีเรื่องจะถามนิดหน่อย...คือฉันกลับไปนอนที่ห้องได้ไง” ฉันเปิดประเด็นถามเขาตรง ๆ “ลากไปมั้ง...ก็อุ้มไปสิ ตัวเธอหนักเป็นบ้าเลยรู้ไหม” เขาหยอกฉันเล่นอีกแล้วแต่เฮ้ย! อุ้มไปเหรอ ตายแล้ว...ก่อนตั้งสติได้สิ่งที่น่าห่วงกว่านั้นนั่นคือไดอารี่ “แล้วนายได้อ่านอะไรบนโต๊ะรึเปล่า” ฉันถาม ถ้าเขาอ่านแล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเล่า... แต่เขาปฏิเสธว่าเปล่า เฮ้อ..ค่อยโล่งใจหน่อย “แน่นะ” ฉันย้ำอีกรอบ “แน่ดิ...เอชักสงสัยห่วงนักห่วงหนาจดหมายรักหรือเปล่า” นายนี่ทำสายตาเจ้าเล่ห์อีกแล้วมันทำให้ใจฉันหวิว ๆ ชอบกล “ใช่ที่ไหนล่ะ”ฉันกลบเกลื่อนกลัวเขาจับได้ถ้าจับได้ล่ะก็ อ๊าก...ไม่อยากคิด “แล้ววันนี้นายกะไปทำอะไรบ้างล่ะ”ฉันถามความคิดเห็นของเขาให้เขาเบี่ยงเบนประเด็นจากไดอารี่ของฉัน ซึ่งดูเหมือนว่าคนพูดก็ไม่อยากจะรู้สักเท่าไรเปลี่ยนเรื่องอย่างว่าง่ายเช่นกัน “ไปขับรถเล่นไหม” เขาถาม”แล้วตอนเย็นค่อยมาเล่นน้ำกัน” ความคิดเข้าท่า “ก็ดีสิจะได้ชมวิวรอบ ๆ เกาะ ดีเสียอีกมีคนขับรถให้” ฉันยิ้มกว้าง “เป็นอันว่าตกลง ตอนกลางวันก็แวะกินอาหารทะเลกัน” เขาเสนอซึ่งมันก็เป็นความคิดที่ดีมาก ๆ ผมยังอดขำเธอไม่ได้เลยตอนที่เธอเห็นผมสวมแค่กางเกงขาสั้นตัวเดียว หน้าเธอแดงยังกับลูกตำลึงสุก แก้มแดงระเรื่อ พูดตามตรงผมอยากหอมแก้มเธอตอนนั้นจัง เธอมาถามว่าเธอกลับไปที่ห้องได้อย่างไร พอผมบอกว่าอุ้มไปเท่านั้นแหละหน้าเธอยิ่งแดงขึ้นไปอีก แล้วเธอก็ถามผมว่าได้อ่านอะไรบนโต๊ะหรือเปล่า ผมก็ปฏิเสธผมไม่ได้อ่านเสียหน่อย(แค่เปิดผ่าน ๆ แต่จำได้ทุกตัวอักษรเท่านั้นแหละ) หลังจากไปขับรถเล่นชมเกาะสายน้ำมาทั้งวัน กินทั้งอาหารทะเลสด ๆ ที่เพิ่งขึ้นมาจากเรือ ไปตลาดเพื่อซื้อของฝากให้เพื่อน ๆ ที่ทำงาน ขนาดเราไปตระเวนเที่ยวกันเสียทั่วเกาะแต่ตกเย็นเราก็ชวนกันไปเล่นน้ำทะเลกันอีก มันรู้สึกสนุกจนลืมความเหนื่อยไปเลย การได้เล่นน้ำทะเลเหมือนกับว่าพวกเรากลับไปเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่งนั่นเอง “เล่นน้ำกันไหม” ผมถามเมื่อเห็นว่าแดดอ่อนลงแล้วตอนนี้ก็น่าจะประมาณห้าโมงเย็นแล้วล่ะ “เอาสิ แต่มีข้อแม้...ห้ามไปลึกนะ” เธอตั้งข้อแม้เพราะเธอว่ายน้ำไม่เป็นครับ “ก็ได้ไม่ลึก ๆ”แต่ตอนเล่นจริงผมก็พาเธอเดินไปเรื่อย ๆ มือเธอของเธอที่จับมือผมไว้ก็แน่ขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกัน “ภูกลับเหอะมันลึกแล้วนะ” เธอเขย่าแขนผม สีหน้ากังวลแต่ผมไม่ยอม “ไปอีกนิดสิ...เราก็อยู่กลัวอะไร” ผมหันไปบอกเธอ แต่แล้วจู่ ๆ คลื่นลูกใหญ่ก็ปะทะผมกับเธอเต็มแรงทำให้มือของเราสองคนหลุดออกจากกัน “ภู...แค่ก ๆ ขาฉันไม่ถึง...” ผมรีบว่ายไปช่วยเธอทันที ผมตกใจพอว่ายไปถึงเธอก็กอดผมแน่นเชียว “เป็นไงมั่ง...” ผมสีหน้ากังวลถามเธอขณะที่เอามือลูบหลังของเจ้าหล่อนเบา ๆ เพราะรู้สึกว่าเธอจะกินน้ำไปหลายอึกอยู่ “ไม่เป็นไร...” เธอหันมาตอบแต่แล้วเสียงเธอขาดห้วงไป ด้วยความที่เรายืนอยู่ในน้ำและพอดีกับช่วงที่คลื่นซัดมาโถมตัวเราทั้งสองคน เมื่อใบหน้าของผมกับเธอเฉียดโดนกันโดยไม่ได้ตั้งใจเพราะด้วยสัญชาตญาณทำให้ผมลืมตัวกอดเธอแนบอกกลัวเธอจะจมน้ำไปอีกครั้งเหมือนเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ แต่การกระทำนั้นทำให้หัวใจของผมถึงกับเต้นโครมครามส่วนเธอไม่ต้องพูดถึงเลยครับ หน้าแดงระเรื่อนานแล้ว เราสองคนมองตากันเพียงครู่ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายหลบตา จึงทำให้ผมรู้สึกตัวเอ่ยชวนเธอ “เรากลับกันเถอะ” เมื่อกลับถึงฝั่งผมกับเธอเราไม่พูอะไรกันอีก เธอคงโกรธผมที่ผมพาเธอไปที่ลึกซึ่งตัวเองก็รู้ว่าเธอว่าน้ำไม่เป็นแต่ดึงดันพาเธอไป ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผมเองถ้าเธอจะโกรธก็คงไม่แปลก ทำไมผมถึงได้รู้สึกผิดอย่างนี้นะ เธอคงโกรธแต่ผมจะหาทางขอโทษเธอยังไงดี...หรือจะบอกความจริงว่าผมคิดอย่างไรกับเธอ ถ้าหากเธอรู้แล้วไม่คิดอย่างที่ผมคิดความเป็นเพื่อนของเราจะยังคงเหมือนเดิมหรือเปล่า...โธ่เว้ยคิดไม่ออก ผมนั่งจิบกาแฟไปเรื่อย ๆ เผื่อว่าผมจะคิดอะไรออก ขณะที่ผมกำลังจิบกาแฟนั้นเจ้าของร้านเป็นผู้หญิงวัยกลางคนหน้าตาใจดีก็มาชวนผมคุย อาจจะเพราะมีลูกค้าอยู่แค่สองโต๊ะเท่านั้นกอรปกับว่าหน้าตาของผมตอนนั้นมันคงเคร่งเครียดเกินกว่าหญิงเจ้าของร้านจะทนได้ “พ่อหนุ่มมีเรื่องทุกข์ใจหรือไง ท่าทางเครียดเชียว” เจ้าของร้านชวนคุยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส “ครับ มีเรื่องนิดหน่อย” ผมตอบไปอย่างไม่ปิดบัง พร้อมกับวางแก้วกาแฟในมือลง “เห็นหน้าเครียด ๆ ก็เลยอยากเข้ามาคุยด้วย พ่อหนุ่มเคยได้ยินตำนานของเกาะสายน้ำไหม” ผมส่ายหน้า ซึ่งเธอหัวเราะเบา ๆ “ไม่แปลกหรอกที่ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ เพราะเป็นเป็นเรื่องเล่าที่สืบทอดกันมาที่เกาะนี้ ฉันจะเล่าเรื่องเล่าให้ฟัง อยากจะฟังไหมล่ะ” คุณป้าถาม นั่นทำให้ผมสงสัยทำไมคุณป้าถึงอยากเล่าให้ผมฟัง “ทำไมถึงเล่าให้ผมฟังล่ะครับ” ผมยังไม่หายข้องใจ “ก็แค่ถูกชะตากับพ่อหนุ่มเท่านั้นเอง” ผมทำสีหน้าสงสัย แต่คุณป้าก็พูดดักคอผมก่อนที่จะทันได้ถามอะไร “เดี๋ยวพอฟังจบบางทีอาจจะได้ทางออกที่กำลังตามหานั่นก็ได้ พ่อหนุ่มเห็นศาลากลางน้ำไหม” คุณป้าชี้ไปที่ศาลาแปดเหลี่ยมที่สร้างอยู่กลางทะเล โดยมีสะพานเชื่อมจากชายหาดไปที่ศาลานั้น “ครับ” ผมพยักหน้ารับรู้ “ศาลากลางน้ำนั้นมันมีชื่อว่าศาลาชมจันทร์ เขาบอกว่าหากว่าใครได้มาบอกรักกันที่ศาลาแห่งนี้ตอนพระจันทร์เต็มดวงละก็จะครองรักกันไปชั่วนิรันดร์” ผมหันไปมองที่ศาลามันเหมาะกับชื่อศาลาชมจันทร์มาก เพราะเวลานี้ดวงจันทร์กลมโตลอยเด่นเป็นสง่าตรงกลางศาลา ทำให้ศาลานั้นงดงามขึ้นอีกหลายเท่าตัว “พ่อหนุ่มกำลังคิดว่ามันเป็นเรื่องหลอกเด็กก็ได้นะ” หญิงสาววัยกลางคนยิ้มบาง ๆ ผมรีบปฏิเสธ “สามีของฉันสารภาพรักกับฉันที่ศาลากลางน้ำนั่นแหละ และที่แห่งนั้นเขาก็ได้ใช้มันอีกครั้งตอนที่ขอฉันแต่งงาน” หญิงวัยกลางคนดูมีความสุขเมื่อนึกถึงวันเวลาเก่า ๆ เธอบอกต่อไปว่า “แต่ตอนนี้สามีฉันจากไปอย่างไม่มีวันกลับ เราอยู่ด้วยกันมากว่าสามสิบปี และเมื่อสามปีก่อนเขาก็จากไป แต่ฉันก็ไม่เคยนึกเสียใจเลยนะกับวันเวลาในอดีตที่ฉันกับเขาอยู่ด้วยกัน เพราะความทรงจำนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ได้จากฉันไป แต่เขาอยู่ใกล้ ๆ กับฉันตลอดเวลา แต่มีหลายอย่างที่ฉันอยากบอกเขาแต่ฉันไม่ได้พูดตอนที่เขามีชีวิตอยู่ พอมาถึงตอนนี้ฉันก็มานึกเสียดายวันเวลาที่ฉันเสียไปและไม่สามารถหวนคืนเอากลับมาได้อีก เพราะฉะนั้นพ่อหนุ่มตอนนี้ถ้าอยากทำอะไรก็รีบ ๆ ทำเสีย อย่าให้เป็นอย่างฉันเลยนะเพราะคนที่เสียใจที่สุดอาจจะเป็นตัวของเราเอง ” พอได้ฟังคำพูดนั้นของหญิงวัยกลางคนเจ้าของร้านกาแฟมันทำให้ผมตัดสินใจได้ว่าตัวเองควรจะทำอะไร และก่อนจะเดินจากไปเจ้าของร้านได้พูดกับผมว่า “บอกความรู้สึกของพ่อหนุ่มให้แม่หนูคนนั้นรู้ซะนะ เพราะบางทีสิ่งนั้นมันก็อาจไม่เลวร้ายเหมือนอย่างที่เราคิด” จากคุณ : kassuda - [ 28 ต.ค. 48 16:19:20 A:202.133.154.100 X: TicketID:110477 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เราได้ไปกินอาหารทะเล เล่นน้ำ ก่อปราสาททราย ดำน้ำดูปะการัง ดูพระอาทิตย์ขึ้นและพระอาทิตย์ตก บางครั้งฉันยังเผลอคิดไปว่าเรามาฮันนีมูนกันสองคน แต่ความจริงมันก็คือความจริงฉันเป็นแค่เพื่อนสนิทของเขาเท่านั้น การที่ได้อยู่ที่เกาะช้างด้วยกันมาสองวันกินเที่ยวด้วยกันตลอดมันทำให้ฉันอบอุ่นแปลก ๆ ในหัวใจ แต่วันนี้ฉันไม่เห็นเขาตั้งแต่เมื่อเช้ามีแต่โน้ตที่เขียนบอกว่า ‘ขอโทษ...สำหรับเรื่องเมื่อวาน’ ความจริงฉันไม่ได้โกรธเขาหรอกฉันแค่เขินตอนที่หน้าของเราเฉียดใกล้กันแถมฉันยังอยู่ในอ้อมกอดของเขาเสียอีก ไม่ได้นึกโกรธเคืองอะไรเขาเลย ฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่าเขาพยายามหลบหน้าฉันตั้งแต่ตอนเย็นเมื่อวานที่เราไปเล่นน้ำทะเลกัน จนตอนนี้เวลาล่วงมาถึงสองทุ่มกว่าแล้วฉันก็ยังไม่เห็นเงาของเขา โทรศัพท์ไปก็ไม่มีคนรับเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ หรือว่าเขาจะประสบอุบัติเหตุ ฉันคิดฟุ้งซ่านไปต่าง ๆ นานา แต่แล้วโทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นใครฉันจึงรีบกดรับอย่างร้อนรน “ภูนายอยู่ไหนน่ะ รู้ไหมว่าคนเขาเป็นห่วง” เมื่อได้ยินประโยคนั้นของหญิงสาวทำให้ผมถึงกับยิ้มแก้มปริ เธอห่วงผมด้วยเหมือนกันนะนี่ “อยู่ที่เกาะนี่แหละ ยังไม่ตายเสียหน่อย” ผมแกล้งเย้า “แล้วทำไมไม่โทรบอกล่ะว่าจะไปไหน หายไปทั้งวันนึกว่าเป็นอะไรไปซะแล้ว” ผมได้ยินเธอถอนหายใจเสียงดัง สงสัยโล่งอกมั้งที่ผมไม่เป็นอะไร เพราะคุณป้าร้านกาแฟทำให้ผมมีมั่นใจเมื่อคุณป้าบอกว่าบางทีสิ่งนั้นมันก็ไม่เลวร้ายเหมือนอย่างที่เราคิด และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมหายไปทั้งวัน ผมไปหาซื้อดอกกุหลาบสีขาวที่แปลความหมายว่าความรักที่บริสุทธิ์ แต่ที่เกาะสายน้ำนี้กลับไม่มีดอกกุหลาบสีขาวเหลือเพียงสักดอกเดียว จึงทำให้ผมต้องลงเรือไปซื้อบนแผ่นดิน ผมมองช่อกุหลาบขาวในมือพลางยิ้มให้กับมัน “มาที่ศาลาชมจันทร์สิ” ผมชวนใจก็ลุ้นให้เธอมาตามคำชวน “ทำไมต้องเป็นที่ศาลาด้วยล่ะ” เธอถาม “ตามมาล่ะแล้วเธอจะรู้เอง” ผมรีบวางหูไม่ตอบคำถามเธอ รอเวลาให้เธอมาที่ศาลาชมจันทร์ เชื่อเถอะเธอต้องมา เขานัดฉันออกมาที่ศาลาชมจันทร์ที่ตั้งอยู่กลางทะเล ฉันเดินไปบนสะพานที่ทอดตัวยาวไปถึงศาลาตลอดทางที่เดินไปริมสองข้างมีไต้จุดส่องแสงสว่าง เพื่อนำทางให้ฉันไปที่ศาลากลางน้ำ เมื่อไปถึงที่ศาลาฉันเห็นเขายืนหันหลังรอฉันอยู่ก่อนแล้ว “ภูมีอะไรรึเปล่า” ฉันถามเขาหันหน้ามาบอกกับฉันว่า เขายื่นช่อหลาบสีขาวให้กับฉัน กุหลาบช่อนี้สวยมากแต่ฉันยังสงสัยเขาให้ฉันเนื่องในโอกาสอะไร แต่ก่อนจะได้ถามเขาก็เป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน “น้ำ...ลองฟังเพลงนี้นะ อาจไม่เพราะเท่าไรแต่มันแทนความรู้สึกจากใจเราทั้งหมดที่มีต่อน้ำ” เขาร้องเพลง ๆ หนึ่ง เพลงที่ฉันเคยบอกเขาว่าถ้าผู้ชายที่ฉันรักมาร้องเพลงนี้ให้ ฉันรักตายเลย และวันนี้เวลานี้เขากำลังจะร้องเพลงนั้น นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะยังจำคำพูดนั้นของฉันได้ แค่เพียงคนเดินดินไม่ได้ดิบดีอะไร มีแต่ใจให้เธอเท่านั้น ไม่มีอะไรเป็นพิเศษไม่มีดวงดาวร้อยพัน แค่มีดอกไม้ดอกนั้นมาให้เธอ ไม่ใช่ใครบางคนไม่มีเวทมนตร์ใด ๆ แค่ผู้ชายที่พูดจริงเสมอ ไม่มีแก้วแหวนที่ล้ำค่าไม่มีปัญญาเลิศเลอ ที่มีให้เธอก็เพียงลมหายใจ จะโอบกอดเธอด้วยสองมือเปล่า จะมีเพียงเราสองคนตลอดไป ถ้าหากว่าเธอยินดีฉันก็มั่นใจ จะไม่ทำให้เธอต้องผิดหวัง จะทำเพื่อเธอให้ถึงที่สุด จะวางชีวิตไว้เป็นเดิมพัน และนี่คือคำสัญญาของของผู้ชายอย่างฉัน จะขอรักเธอคนเดียว จะรักเธอเพียง...คนเดียว ร้องเพลงเสร็จเขาก็คุกเข่าลงตรงหน้า ก่อนจะจุมพิตที่มือซ้ายของฉันอย่างแผ่วเบาก่อนจะเอ่ยคำที่ฉันเคยคิดว่าชีวิตนี้ฉันคงไม่มีวันได้ยิน “น้ำ...ผมรักคุณ” ซึ่งตอนนั้นเหมือนว่าเวลาทั้งโลกมันหยุดหมุน หยุดทุกสิ่งทุกอย่างเหลือแค่ฉันกับเขาแค่สองคน ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตาแห่งความดีใจมันไหลออกมาได้อย่างไร เขาทำสีหน้าตกใจเมื่อเห็นน้ำใส ๆ ที่ไหลออกมาจากตาฉัน “น้ำร้องไห้ทำไม” เขาลุกขึ้นใช้นิ้วอันแข็งแรงปาดน้ำตาที่ไหลออกมาของฉันอย่างอ่อนโยน “ก็มันดีใจ...” ฉันรีบเอามือตะครุบปากตัวเอง โอ๊ย...ฉันหลุดปากบอกไปได้ไงอยากตบปากตัวเองจัง ฉันรีบหลบสายตา รู้สึกว่าหลุดปากพูดอะไรออกไปที่มันเหมือนกับว่าจะย้อนเข้าตัวออกไป ยังจะสายตานั่นอีกล่ะ โธ่...ไม่น่าเลย “เอ...ทำไมต้องดีใจด้วยนะ” เขาทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ “เราบอกรักน้ำแล้วนะ ตาน้ำล่ะน้ำรักเราไหม” เขาใช้คำพูดรุกหนักให้ฉันจนมุมอีกแล้ว ฉันก้มหน้างุดเขาจับกระชับมือฉันแน่นยิ่งขึ้น “ถ้าไม่พูดถือว่าไม่ปฏิเสธนะ” เขาค่อย ๆ ล้วงเอากล่องใบเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนเอ่ยว่า “จำประเพณีของโรงเรียนเราได้ไหมที่บอกว่า เจ้าของแหวนจะมอบแหวนของตัวเองให้กับคนที่เขามอบหัวใจให้” ฉันพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ขณะที่สายตาหลบต่ำมองพื้นไม่กล้าสบตาเขา “เราอยากมอบให้น้ำตั้งแต่เพื่อนส่งแหวนไปให้ที่โรงเรียนเตรียมทหารแล้ว แต่กลัว...กลัวน้ำจะปฏิเสธ” “ทำเป็นรู้ใจคนอื่น” ฉันทำหน้ามุ่ยใส่ สงสัยตำรวจเป็นอาชีพหลักหมอดูเป็นอาชีพเสริม “ก็กลัวน่ะสิ ถ้าน้ำปฏิเสธขึ้นมาเราจะทำยังไง” เขาตัดพ้อ เวลาเขาทำหน้าตาเศร้า ๆ “แล้วใครบอกว่าจะปฏิเสธ...” อุ๊บ...ตายล่ะหว่า หลุดปากไปอีกแล้ว โอย...ไม่น่าขุดหลุมฝังตัวเองเลย เพราะดวงตาของหมอนี่แท้ ๆ เชียว ฉันรีบหันหลังให้เขากลัวว่าถ้าเจอสายตาของเขาต่อไปฉันต้องสารภาพหมดแน่ ๆ เลย แต่ฉันคิดผิดเมื่อตัวเองตกอยู่ในพันธนาการอ้อมแขนของเขา “บอกมาซะดี ๆ” เขากระซิบข้างหูฉันลมหายใจของเขากำลังรดอยู่ที่พวงแก้ม และนั่นเหมือนกับว่าตัวเองจะละลายลงไปกองอยู่ตรงนั้นฉันส่ายหน้ายังไง ๆ ก็ไม่บอก เขินตายเลย กล่อมเธอตั้งนานเธอก็ไม่ยอมสารภาพกับผมเสียที แต่ช่างเถอะไม่บอกก็ไม่เป็นไร รอมาสิบห้าปีแล้วรออีกนิดหน่อยคงจะเป็นไรไปเล่า จริงไหมครับ... และนี่คือคำสัญญาของของผู้ชายอย่างฉัน จะขอรักเธอคนเดียว จะรักเธอเพียง...คนเดียว จากคุณ : kassuda - [ 28 ต.ค. 48 16:21:05 A:202.133.154.100 X: TicketID:110477 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักดีค่ะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 28 ต.ค. 48 18:22:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นะ ช่วงนี้แต่ละเรื่องทำเอาคนแก่หัวใจ กระชุ่มกระชวย จากคุณ : เจ้าป้ามหาภัย - [ 28 ต.ค. 48 20:50:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักมากๆค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 29 ต.ค. 48 04:07:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักมั่กๆ ชอบค่า จากคุณ : กบตัวกลม - [ 29 ต.ค. 48 23:43:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบ ๆ จ้า น่ารักจัง สุดท้ายก็เข้าใจกัน แม้จะเสียเวลาไปนาน จากคุณ : coolning - [ 30 ต.ค. 48 01:13:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หวานซะ ถ้าไม่มีวงเล็บจากผู้เขียนจะยิ่งลื่นขึ้น จากคุณ : scottie - [ 3 พ.ย. 48 12:22:05 ]