แต่งเป็นครั้งแรกค่ะ มีข้อติชมอะไรช่วยpostไว้ด้วยนะคะ จะดีมากๆเลย^^


เมื่อฉันทำร้ายตัวเอง....คนที่เสียใจที่สุดจะเป็นใครเล่า....




เวลา18.00น.

แสบ...หรือชานะ บอกไม่ถูก รู้แต่ว่าอยากให้มันจบลงไวๆ กลิ่นคาวเลือดค่อยๆแรงขึ้นทุกที ฉันเคยสงสัยมากๆเวลาดูหนัง ว่าทำอย่างนี้แล้วมันจะเจ็บปวดขนาดไหน ทำไมเขาถึงเลือกวิธีการฆ่าตัวตายแบบนี้... เลือดยังคงไหลซึมออกมาเรื่อยๆจากข้อมือฉัน ความเจ็บปวดที่แผลยังไม่เท่ากับความรู้สึกข้างใน จนฉันเลือกที่จะจบมันด้วยวิธีนี้ เมื่อโลกมันเลวร้ายขนาดนี้ ฉันก็ไม่อยู่มันซะเลยดีกว่า...
"จูน.. ทำอะไรอยู่ลูก พ่อแม่รอทานข้าวมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะลูก...จูน...จูน...." เสียงของแม่ยังคงดังแว่วมา แต่ฉันเริ่มจะไม่ได้ยินอะไรอีกต่อไป ตัวของฉันเริ่มล่องลอย ขอโทษนะคะพ่อกับแม่ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ตอนนี้มันทรมานเกินกว่าที่ลูกจะรับได้แล้ว งั้นลูกขอเลือกที่จะไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไปจะดีกว่า...



.............................................


"พี่ป้อง...ทำแบบนี้...กับจูน...ได้ยังไงคะ" เสียงปนสะอื้นของฉันถูกเปล่งออกมาอย่างยากลำบากจากลำคอที่เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ น้ำตากำลังล้นเอ่อและไหลรินลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง "ทำไม..."ฉันยังคงสะอื้นไม่หยุด และได้แต่คาดคั้นคำตอบจากเขา ทั้งๆที่รู้ว่าคงจะไม่มีคำตอบอะไรดีๆในสถาณการณ์แบบนี้ได้
เขายังคงไม่พูดอะไรและไม่ยอมหันมามองฉันตรงๆ แต่ฉันก็สามารถเห็นเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าด้านข้างที่แสดงสีหน้าเคร่งเครียดออกมา จะทำหน้าแบบนั้นทำไมกัน? ฉันสิที่ควรจะทำหน้าแบบนั้น เพราะฉันไม่ได้เป็นคนผิด เขานั่นแหล่ะผิด! คนทุเรศ คนทรยศ! ตอนนี้ใบหน้าที่ฉันต้องการจะเห็นคือใบหน้าที่รู้สึกผิดและมาขอโทษฉันต่างหาก! ทั้งๆที่ฉันก็ยังไม่รู้ว่าสมควรจะให้อภัยเขาอยู่หรือไม่ เสียแรงที่ฉันทุ่มเทให้กับเขาตลอดเวลา2ปี เสียแรงที่ฉันยอมให้เขาไปแล้ว...ขนาดนี้...

2-3เดือนที่ผ่านมา เขาเริ่มทำตัวห่างเหิน ไม่ค่อยโทรมาหา ไม่ค่อยมาเจอหน้า และปฏิบัติกับฉันแตกต่างจากเดิม... แต่ฉันก็ยังพยายามมองเขาในแง่ดี พยายามคิดว่าเขาคงงานยุ่งเหมือนที่เขาบอก ปลอบตัวเองว่าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ทั้งๆที่ลึกๆแล้วรู้ว่าบางสิ่งมันเปลี่ยนไป... จนในที่สุด ฉันถึงได้มาเห็นกับตา เห็นเขา กับผู้หญิงอีกคน ฉันถามเขาเขายอมรับความจริงอย่างง่ายดาย ไม่เลยสักนิดที่จะปฏิเสธ หรือโกหก เพื่อที่จะรักษาความสัมพันธ์ของเราไว้ ที่ผ่านมามันไม่มีความหมายและสามารถจบลงง่ายๆแบบนี้เลยใช่มั๊ย?

"ขอโทษ..." สุดท้าย คำๆนี้ก็หลุดออกมาจากปากของเขา แต่มันไม่ใช่ในแบบที่ฉันได้ยิน "พี่...ไม่ได้รักจูนอีกแล้ว..."ประโยคที่ฉันคาดเอาไว้ ถูกเปล่งออกมาเบาๆจากปากของเขา ตอนนี้ฉันได้ตระหนักแล้วว่าฉันมันโง่ขนาดไหนที่ได้ไปเชื่อใจเขา โง่ที่เลือกเขาตั้งแต่แรก
"แล้ว...เรา...จะต้องเลิกกัน...ใช่มั๊ย?..." ฉันยังคงถามออกมาด้วยเสียงสะอึกสะอื้น พลางอ้อนวอนต่อเบื้องบน ว่าอย่าให้คำตอบเป็นคำๆนั้นเลย ขอให้มันเป็นแค่ความฝัน วินาทีนั้นแค่เขาขอโทษ ฉันก็จะให้อภัย ถึงแม้ฉันอยากจะตบหน้าเขาสักหลายๆฉาด ที่เขากล้าทำกับฉันถึงขนาดนี้
เขานิ่งไปชั่วครู่ แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าคำตอบคืออะไร "..ใช่" แต่คำๆนั้นก็ยังถูกเปล่งออกมาเพื่อตอกย้ำความรู้สึกของฉัน

"เพี๊ยะ!" ไม่มีเสียงที่สามารถเปล่งออกมาจากปากฉันได้อีกต่อไป มีแต่เสียงของฝ่ามือที่กระทบใบหน้าของเขาอย่างเต็มแรง ฉันหันหลังกลับ ก้าวเดินจากเขามาเรื่อยๆ น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุดอย่างบังคับไม่ได้ หัวใจแตกสลาย ปวดร้าวเกินจะบรรยาย เฝ้าแต่คิดวนเวียนไปมา ว่าฉันมันโง่ ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว โลกนี้ช่างหม่นหมอง และไม่น่าอยู่อีกต่อไป...

.............................................

เสียงอะไรดังชุลชุนวุ่นวายไปหมด หนึ่งในเสียงนั้นฉันได้ยินเสียงร้องไห้ของใครสักคน และเสียงของรถพยาบาลดังแว่วๆมาอยู่ตลอด
"...จูน...ทำอย่างนี้ทำไมลูก...มีอะไรทำไมไม่มาปรึกษาพ่อแม่..." นั่นเสียงของแม่หนิ...หนูยังไม่ตายอีกเหรอคะ?...ขอโทษค่ะพ่อกับแม่...ถ้าพ่อแม่มารู้ความจริงว่าหนูทำตัวยังไง พ่อแม่คงจะรับหนูไม่ได้เหมือนกัน...งั้นหนูขอจากไปอย่างนี้ดีกว่า...มันคือทางออกที่ดีที่สุด...
ฉันเห็นเพียงเงาลางๆของพ่อกับแม่...ที่กำลังก้มลงมองฉัน...ห้องแคบๆแบบนี้ คงเป็นรถพยาบาลกระมัง...อย่าเสียใจไปเลยค่ะพ่อกับแม่...

..............................................


"พ่อคะ!" นั่นตัวฉัน ยังตัวเล็กกระจ้อยร่อย วิ่งไปหาพ่อของฉัน และนั่นตุ๊กตาตัวบาร์บี้ตัวแรกที่ฉันกำลังอุ้มมันไว้ในมือ ตุ๊กตาตัวแรกที่พ่อกับแม่เจียดเงินจากเงินเดือนที่ไม่มากของคุณครูประถมอย่างพ่อกับแม่มาซื้อให้กับฉันในวันเกิด

"สุขสันต์วันเกิดนะจูน" พ่อกล่าวคำนั้นพร้อมรับตัวฉันเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แม่ที่กำลังจัดโต๊ะอาหารส่งยิ้มมาให้แต่ไกล
"ชอบมั๊ยลูก?" พ่อถาม ฉันตัวน้อยก้มลงมองตุ๊กตาตัวสวยในมือพร้องตอบว่า "ชอบที่สุดเลยค่ะ! จูนรักพ่อจังเลย" พร้อมเข้าไปหอมแก้มพ่อหนึ่งฟอด พ่อยิ้ม...สมัยนั้นฉันยังเด็ก คงไม่ทันสังเกตเห็นว่าคำพูดเจื้อยแจ้วคำนั้นทำให้พ่อมีสีหน้าที่เป็นสุขขนาดไหน แต่ตอนนี้ฉันเห็นแล้ว...

"รักพ่อเท่าไหนลูก?" พ่อถาม "รักพ่อเท่าฟ้าเลย!" ฉันตอบเสียงดังพลางกางแขนออกให้กว้างที่สุด
"แต่พ่อรักหนูเท่าจักรวาลเลยนะ..."

...............................................

"พ่อ! จูนยังตัวร้อนอยู่เลย " เสียงแม่ตะโกนบอกพ่อ ตอนนั้นฉันคงอยู่ประมาณมัธยมต้นล่ะมั้ง ติดไข้หวัดจากเพื่อนเลยจนต้องลาเรียนไปเกือบสัปดาห์เพราะเป็นหนักมาก พ่อกำลังจะออกไปข้างนอกเพื่อออกไปซื้อยาลดไข้เพิ่มให้ฉัน ส่วนแม่ก็วนๆเวียนๆอยู่ใกล้ๆเพื่อคอยดูแลฉัน ช่วงนี้แม่จึงต้องลางานไปด้วย
"เป็นยังไงบ้างจูน...ยังปวดหัวอยู่มั๊ยลูก?" แม่ถามพลางเอามือทาบที่หน้าผากฉัน "ดีขึ้นกว่าเมื่อวานอยู่ค่ะแม่ จูนไม่เป็นอะไรมากหรอก อยู่ใกล้ๆจูนมากๆเดี๋ยวก็ติดไข้หรอก" "ติดไข้แม่ไม่กลัวหรอกจูน แต่แม่กลัวลูกจะไข้ขึ้นน่ะสิ"แม่ตอบ พลางเริ่มที่จะเช็ดตัวให้ฉัน "แม่ยังไม่ได้พักเลยหนิ...เวลาจูนป่วยก็พลอยทำให้คนอื่นลำบากไปด้วย..."
"ไม่ต้องคิดมากหรอกจูน...จูนน่ะสำคัญที่สุดอยู่แล้ว ที่แม่กับพ่อทำงานอยู่ทุกวันก็เพื่อลูกนั่นแหล่ะ ฉะนั้นเรื่องดูแลลูกตอนป่วยน่ะ เรื่องเล็ก พ่อกับแม่น่ะทำอะไรทุกอย่างเพื่อลูกได้อยู่แล้วล่ะขอให้ลูกมีความสุขก็พอ"แม่ยิ้มให้ฉัน

"แม่..."

"อะไรจ๊ะ?"

"ถ้าวันนึง...เกิดเรื่องอะไรขึ้นมา...แล้วจูนตายไป แม่อย่าเสียใจมากนะ..." ตอนนั้นฉันพูดขึ้นลอยๆโดยไม่คิดอะไรมาก แต่แม่ก็สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที

"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะลูก?"
"ก็...เห็นแม่กับพ่อรักจูนม๊ากมาก..ถ้าเผื่อมีวันนั้นเกิดขึ้นจริงๆ จูนไม่อยากให้พ่อกับแม่เสียใจมากเกินไปน่ะ...แล้ว เรื่อง เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันก็เรื่องธรรมดาน่ะ จะเกิดขึ้นตอนไหนก็ได้ ถ้าเผื่อ.."

"พอแล้วๆลูก เพ้อใหญ่แล้ว...แม่ไม่อยากให้จูนพูดแบบนี้เลยนะ... ยังไงถ้าเกิดอะไรขึ้นมากับลูกจริงๆแม่คงทำใจง่ายๆไม่ได้หรอกลูก ลูกทั้งคน เป็นหัวแก้วหัวแหวนของแม่ แม่ไม่ยอมให้มีวันนั้นหรอก..."

"นอนเถอะนะลูก เดี๋ยวค่อยตื่นมากินข้าวแล้วกินยานะ เดี๋ยวแม่เอาของไปเก็บก่อนแล้วจะมานั่งเฝ้านะ" แม่พูดจบก็ยกของไปเก็บ ฉันเพิ่งเห็นว่าแม่ตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้...กับคำพูดที่ฉันคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรเลยในตอนนั้น...

...............................................

ตอนนี้เรื่องราวต่างๆจากอดีตต่างพรั่งพรูออกมาในหัวของฉัน เหมือนฉันกำลังเดินผ่านอุโมงค์ใหญ่ๆ ที่มีเรื่องราวของฉัน จากเริ่มแรกจนวันสุดท้าย คงเหมือนอย่างที่ใครๆพูดจริงๆ ว่าก่อนตายภาพในอดีตทุกอย่างจะย้อนกลับมา ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ฉันเรียนชั้นมัธยามปลาย ช่วงสอบเอ็นท์ ตอนเข้ามหาวิทยาลัย ตอนเรียนจบ แม้กระทั่ง ตอนที่เจอ'เขา' และเหตุการณ์ในวันนั้น แต่สิ่งที่ฉันได้เห็นชัดเจนมาขึ้น คือคนที่อยู่เคียงข้างฉันเสมอ คนที่คอยดูแลยามเจ็บป่วย เป็นกำลังใจให้ต่อเหตุการณ์ต่างๆ และพร้อมที่จะรับฟังและช่วยเหลือฉันอยู่เสมอเมื่อมีปัญหา และบางครั้งก็ร้องไห้ไปกับฉัน โดยที่บางครั้งฉันไม่เคยได้รับรู้เลย...

...พ่อกับแม่...


ที่ผ่านมาเป็นเพราะตัวฉันเอง ที่ทำตัวเหลวไหล และ ปิดกั้นตัวเองจากพวกท่านฉันคิดไปเองว่าพวกท่านคงไม่อยากเจอหน้าฉันอีก หากรู้ว่าฉันทำอะไรลงไป แต่ตอนนี้ฉันกำลังทำให้พวกท่านเสียใจที่สุด...คือการจากพวกเขาไป...

...............................................

"ลูกรัก...ตื่นเถอะจ๊ะ...รีบฟื้นขึ้นมานะ...เพราะมันทำให้พ่อกับแม่แทบจะขาดใจตายอยู่แล้วมั๊ยจ๊ะ..."นั่นเสียงของแม่...แม่คะ..พ่อคะ...หนูขอโทษจริงๆ ที่ทำให้พ่อกับแม่เสียใจ...

...............................................

เย็นจัง...ลมแผ่วเบากระทบหน้าฝากของฉัน คงเป็นเสียงของเครื่องปรับอากาศดังหึ่งๆเบาๆ แล้วภาพลางๆค่อยๆปรากฏขึ้นเบื้องหน้า...เงาลางๆของใครที่ฉันคุ้นเคย
"จูนลูกแม่!...พ่อๆ...ลูกฟื้นแล้วจ๊ะพ่อ.." ภาพตรงหน้าที่ฉันเห็น คือใบหน้าพ่อกับแม่ที่ซูบซีด แต่เต็มเปรี่ยมไปด้วยความดีใจ แม่ยังคงพูดซ้ำไปซ้ำมาด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาพลางเข้ามาจับมือของฉันเอาไว้ ส่วนพ่อยืนอยู่ข้างหลัง ไม่พูดอะไร ได้แต่เอามือปาดน้ำตา...
"...ขอโทษค่ะ..." คำแรกที่ฉันเปล่งออกมาด้วยเสียงอันแหบแห้งและแผ่วเบา น้ำตาไหลออกมาอย่างอัตโนมัติ...ขอบคุณสวรรค์...ที่ทำให้ฉันได้กลับคืนมาสู่อ้อมกอดพวกท่านอีกครั้ง...ถ้าหากครั้งนี้ฉันตายไปจริงๆ...ฉันคงทำผิดมหันต์ ที่เห็นแก่ตัว และทิ้งพวกท่านไว้เบื้องหลัง
วันนั้น พ่อแม่ก็รู้ความจริง แต่ท่านไม่กล่าวโทษและให้อภัย ทั้งๆที่รู้ว่าลึกๆแล้ว ท่านคงผิดหวัง และเจ็บปวดขนาดไหน แต่การได้ฉันกลับมา ทำให้ท่านลืมทุกสิ่ง ท่านบอกว่าถึงลูกจะทำผิดขนาดไหน สุดท้าย คนเป็นพ่อแม่ก็ต้องให้อภัยเสมอ... ไม่ว่าจะผ่านไปอีกสักกี่ปี ฉันก็ยังจะเป็นลูกรักน้อยๆของพวกท่านอย่างนี้ต่อไป...ไม่เคยเปลี่ยนแปลง...

...............................................