พื้นที่” ตรงนั้นมีวงเวียน วงเวียนตรงนั้นมีฝูงชน ในฝูงชนตรงนั้นมีเด็กหนุ่มกับหมาอยู่ 3 – 4 ตัว มันกำลังหยอกล้อเล่นกันอย่างสนุกสนาน



ฝูงชนที่เร่งรีบตรงนั้น ไม่มีใครสนใจในการกระทำของแต่ละคน นอกจากมันจะเป็นสิ่งที่แปลกประหลาด เขาอาจจะขออนุญาตยื่นหน้าเข้ามาเกี่ยวข้อง แม้ว่ามันจะไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นก็ตาม เขากำลังเป็นห่วงเราอยู่?



…………..



ลูกชิ้นปิ้ง 2 – 3 ไม้ น้ำเฉาก๊วยอีก 1 แก้ว ที่ชายหนุ่มคนหนึ่งใช้เพื่อดับความหิว ท่ามกลางฝูงชนอันมากมาย สายตาที่จับจ้องเด็กหนุ่มคนนั้นพร้อมหมาอีก 3 – 4 ตัว เป็นภาพที่ขัดแย้งกันนักกับวิถีชีวิตใน “พื้นที่” อันรีบเร่งเช่นนี้



หมาเหล่านั้นเดินจากเด็กหนุ่มคนนั้นมา หางยังกระดิกพร้อมลิ้นที่แลบออกมาทางปากแสดงสีหน้าแห่งความสุขสันต์ มันคงไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อน เพราะใน “พื้นที่” แบบนี้ ใครๆ ก็ไม่อยากจะอยู่ที่แห่งนี้นานๆ



เด็กหนุ่มคนนั้นเดินมาหาชายหนุ่มที่นั่งมองเขาอยู่นานแล้ว เขามาด้วยสีหน้าแห่งความเหน็ดเหนื่อย เนื้อตัวมอมแมม ชายหนุ่มถามเขาว่า “หมาพวกนั้นเป็นหมาของนายเหรอ”



“เปล่า มันเป็นหมาแถวนี้แหละ” เขาตอบ



“บ้านนายอยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มคนนั้นถามเด็กหนุ่ม…



“ยะลา พอดีผมมาหาญาติ ไม่เจอ คืนนี้ต้องไปนอนที่หมอชิต”

“แล้วนายจะกลับบ้านยังไง”



“พรุ่งนี้จะขอเขาขึ้นรถไฟกลับ… แต่ตอนนี้ …ผมหิว…”



ในเวลาแบบนี้ อารมณ์ความรู้สึกแบบนี้ เหตุการณ์ทำนองนี้ เป็นโอกาสน้อยที่จะเกิดขึ้นกับใครบางคน หากการแข่งขันเพื่อเป็นผู้ชนะได้สำเร็จ



ผู้แพ้ถูกผลักโยนอยู่ในทุกที่ ในทุกซอกมุม ให้ผู้ชนะได้มองเห็นอยู่ร่ำไป พวกใส่สูทมักจะอ้างว่า บางครั้งการทำให้เกิดผู้แพ้ก็นับเป็นสิ่งที่ดี เพื่อให้ผู้ชนะได้เรียนรู้ เพื่อที่จะไม่ได้เป็นผู้แพ้…



การจับคนมาแข่งขันกันใน “พื้นที่” แล้วตัวเองเป็นผู้เก็บค่าแข่งขัน ทำตัวเป็นเจ้าของสนาม เมื่อมีผู้แพ้ เขาได้กวาดซากเหล่านั้นไว้เป็นประดิษฐมากรรมประดับไว้ในพิพิธภัณฑ์ เพื่อรอให้ผู้แข่งขันรายต่อไปมาศึกษา



………………………..



ข้างหน้ายังมีฝูงชน ในฝูงชนมีปัจเจกแต่ละคน ลึกเข้าไปในนั้น มีก้อนเนื้อและเซลล์ประสาทคอยควบคุมการทำงานของร่างกาย…



“โชคดีนะ ผมเห็นนายเล่นกับหมา เห็นหมามันดีใจมาก ผมมองแล้วผมมีความสุข ผมคิดว่านายคงมีความสุขเหมือนผม” ชายหนุ่มคนนั้นตอบ…พร้อมเดินจากมา



ลูกชิ้นปิ้ง 3 – 4 ไม้ พร้อมน้ำเฉาก๊วย 1 แก้ว อยู่ในมือของเด็กหนุ่มคนนั้น…