.
(72) ข่าวคราวจากทางบ้าน
ก่อนออกจากบ้านไปที่สำนักงานสายด่วน แมรี่แอนแวะไปที่ห้องของโมนาและไมเคิล
ไมเคิลเปิดประตู ตาแดงก่ำ
"หวัดดี" เขาทักเบาๆ "ยินดีต้อนรับสู่โรงแรมหัวใจสลาย"
"มีคนมาหาเหรอ" เสียงดนตรีเปิดดังมาจากห้องนอน
"มีก็ดีอะดิ"
"ไมเคิล... เป็นอะไรรึเปล่า"
เขาส่ายหน้า ฝืนยิ้ม "เข้ามาข้างในดิ อยากให้ฟังอะไรหน่อย"
เขาเดินนำเธอเข้าไปในห้องนอน ชี้ไปที่เก้าอี้ "นั่งสิ แล้วร้องไห้ให้เต็มที่เลยนะ ผู้หญิงคนนี้นี่ของขวัญจากพระเจ้าสำหรับพวกคนโรแมนติกเลยเชียวนะ" เขาชูหน้าปกอัลบั้ม เฟิร์สไนท์ ของเจน โอลิเวอร์ให้ดู
แมรี่แอนเท้าคางฟัง ตอนนี้ถึงเพลง "ซัมเอ็นแช้นเท็ดอีฟนิ่ง" ยิ่งคั้นน้ำตาจากไมเคิลเข้าไปใหญ่
"ตุ๊ดทั้งเมืองหลงใหลเธอคนนี้กันทั้งนั้น" ไมเคิลอธิบาย "เป็นเพลงประเภทเก็บล้างของแท้เลย"
"เพลงประเภทเก็บล้าง"
"ก็แบบว่า หลัง:-)กันไง พอเสร็จแล้วค่อยเปิด ตอนที่เขาจุดบุหรี่ แล้วก็... ลุกไปล้างน่ะ"
หมายเหตุ - ติดกรองคำครับ ตรงหน้ายิ้ม จริงๆ ต้องเป็น อ.อ่าง สระอึ ไม้ตรี บ.ไบไม้ ครับ
แมรี่แอนหน้าแดง "แล้วทำไมเปิดก่อนไม่ได้ล่ะ"
"อื้อ... ถามได้ดี เราว่ามันคง... ดูคุกคามมั้ง ถ้าเปิดก่อน แต่ถ้าเสร็จแล้วก็ไม่มีอันตรายแล้ว"
"อ้อ" เธอหัวเราะแปร่งๆ
ไมเคิลหงายผลึ่งลงบนเตียง จ้องไปที่เพดาน "เราหวังว่าเราคงไม่กลายเป็นพวกปากจัด"
"ไม่หรอก"
"เธอเชื่อในการแต่งงานรึเปล่า แมรี่แอน"
เธอพยักหน้า "ก็ส่วนใหญ่นะ"
"เราก็เหมือนกัน เราคิดถึงมันทุกทีที่เห็นหน้าใหม่ๆ เลยนะ วันนี้เราแต่งงานไปสี่ครั้ง ตอนอยู่บนรถเมล์ยูเนี่ยนสายสี่สิบเอ็ดแหละ"
เสียงหัวเราะของแมรี่แอนเจือไปด้วยความขวยอาย
"รู้น่า" ไมเคิลบอกเสียงเรียบ "กระเทยฝูงนึง นุ่งผ้าคัฟทานกรุยกราย หกล้มหกลุกอยู่ในสวนโกลเด้นเกทพาร์ค มีเพื่อนเจ้าสาวในชุดแดรกควีน แล้วก็ท่องคำพูดจากเรื่อง 'ซองออฟเดอะลูน' ... เราไม่ได้หมายถึงแบบนั้น"
"เรารู้"
"เราหมายถึงแบบนี้... เพื่อนกัน ใครซักคนที่เราจะไปซื้อต้นคริสต์มาสด้วย"
"ใช่เลย" แมรี่แอนพยายามนึกภาพตัวเองไปซื้อต้นสนสก๊อตช์กับนอร์แมน แต่ก็นึกไม่ออก
โมนาออกไปข้างนอกทั้งวัน พอแมรี่แอนกลับออกไป ไมเคิลก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดที่โมนาหายตัวไป เดี๋ยวนี้โมนาไม่ค่อยรื่นเริงเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยถ้าเธออยู่ ก็มีอะไรมาเบี่ยงเบนความสนใจของไมเคิลได้บ้าง
เธอทำให้เขายังไม่ถึงกับจนตรอกเสียทีเดียว
ช่างปะไร เขานึกในใจ ปิดเครื่องเสียง แล้วย่องเข้าไปในครัว ชีวิตแกทั้งชีวิตมันก็จนตรอกอยู่แล้ว แกไม่ได้เป็นของใคร แล้วก็ไม่มีใครเป็นของแก พรหมจารีสูงส่งของแกไม่ได้มีความหมาย ห่า อะไรซักหน่อย
เขาคุ้ยตู้เย็นหาของขบเคี้ยว แล้วก็โผล่หัวขึ้นมาพร้อมกับเกรพฟรุตครึ่งลูก และแท็บอีกครึ่งกระป๋องที่หายซ่าไปหมดแล้ว ข้างถาดน้ำแข็งมีขวดป๊อบเปอร์ยี่ห้อล็อกเกอร์รูมวางอยู่อย่างโดดเดี่ยว รอการหยิบใช้ครั้งต่อไป
เขาเขม้นมองอย่างขึ้งเคียดไปที่ขวดเตี้ยม่อต้อสีน้ำตาล แล้วกระแทกปิดประตูช่องแข็ง "อยู่ในนี้ให้แข็งตายไปเลย ไอ้เบื๊อกเอ๊ย"
แล้วโทรศัพท์ก็ดัง
"ไมกี้เหรอจ๊ะ"
"หม่าม้า?"
"เป็นไงมั่งลูก ไมกี้"
"ก็ดีฮะหม่าม้า ไม่มีอะไร... ม้ากับป๊าไม่เป็นอะไรใช่รึเปล่า"
"อุ๊ย... ก็เรื่อยๆ แหละ ไม่เป็นอะไรหรอก ป๊ากับม้ามีอะไรให้ลูกแปลกใจแน่ะไมกี้"
เขาไล้นิ้วไปตามรอยหยักตรงหัวคิ้ว พระเจ้าจ๋า อย่าลงโทษหนูเลย "อะไรเหรอหม่าม้า"
"นี่ไง ลูกก็รู้ว่าป๊าย้าก... อยากมาหลายปีแล้ว ที่จะไปทัวร์กับพวกสมาคมฟลอริด้าผู้..."
โธ่ พระเจ้าก็ หนูจะยอมเลือกไปโบสถ์ซักแห่งก็ได้ หนูจะไม่หื่นอีกแล้ว
"ทายสิจ๊ะ ว่าเมื่อตอนบ่ายมีอะไร"
"ป๊ากับม้าได้ไปทัวร์เหรอ"
"อือฮึ ทีนี้ทายซิว่าที่ไหน"
"เกาะเพลิงพิโรธ"
"อะไรนะ"
"เปล่า ม้า พูดเล่นเรื่อยเปื่อยน่ะ จะมาซานฟรานกันใช่มั้ยล่ะ"
"เยี่ยมไปเลยใช่มั้ยจ๊ะ มีเวลาเยี่ยมลูกตั้งสี่วันแน่ะ ไมกี้ แล้วเราก็จองโรงแรมกับอะไรต่อมิอะไรเรียบร้อยหมดแล้วด้วย"
ปรากฏว่าโรงแรมที่จองไว้คือฮอลิเดย์อินน์ตรงถนนแวนเนส ตั้งแต่ 29 ตุลาคมจนถึง 1 พฤศจิกายน
ทีแรกไมเคิลก็ไม่ได้นึกเฉลียวใจว่าช่วงวันที่ว่าจะไปชนกับอะไรหรือเปล่า จนกระทั่งดูปฏิทิน
มิสเตอร์และมิสซิสเฮอร์เบิร์ต แอล โทลลิเวอร์จะละทิ้งสวนส้ม ร้านซิสเลอรส์ ร้านเชคกี้ส์ และหนังสือพิมพ์ แซทเทอร์เดย์อีฟนิ่งโพสต์ มาใช้เวลาสี่วันอย่างสนุกสนานในเมืองโปรดของทุกคน
ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ฮัลโลวีน
จีซัส เอ็ช ไครสต์
(แก้หลายที เพราะติดกรองคำครับ)
แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 48 13:59:36
แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 48 13:58:50
แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 48 13:57:35
แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 48 13:56:07
แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 48 13:55:30
แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 48 13:54:54