ความคิดเห็นที่ 1 ผมรู้สึกคล้ายตัวเองอยู่ในห้วงแห่งความฝัน เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณหมอสาว ซันนี่โทรกลับมาเพื่อนัดกินข้าวเย็น ผมใช้เวลาคิดอยู่เสี้ยววินาทีก่อนที่จะมานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารตรงหน้าหญิงสาวในที่สุด              “หิวจัง วันนี้ตรวจคนไข้ทั้งวัน เหนื่อยเหมือนกันนะ”              ซันนี่บ่นว่าเหนื่อย แต่ใบหน้ายังยิ้มแย้ม ผมเลยพลอยยิ้มไปด้วย              “พุกเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ตั้งแต่จบป. 6 แล้ว ย้ายมาอยู่กรุงเทพ ไม่ได้เจอกันเลยนะ”              ผมได้แต่นั่งนิ่งเหมือนจะนึกอะไร ในตอนที่ผมย้ายตามพ่อแม่มาอยู่กรุงเทพนั้น ผมเองก็ยังเด็กมากซ้ำยังเป็นเด็กผู้ชาย การจะให้เพื่อนเขียนแฟรนด์ชิพหรืออะไรที่พวกผู้หญิงเขาชอบให้เขียนกัน แต่คิด ๆ ไปแล้วผมยังไม่แน่ใจว่าถ้ามีที่อยู่หรือเบอร์ติดต่อซันนี่ในตอนนั้น ผมจะคิดติดต่อเด็กผู้หญิงมอมแมม หน้าตาธรรมดา  ๆ อย่างซันนี่รึเปล่า               “อืม...ก็ไม่เป็นยังไงสบายดี คุณพ่อคุณแม่ก็สบายดี ท่านยังบ่นคิดถึงทางโน้นอยู่เหมือนกัน ถ้าไม่เป็นว่าต้องมารับช่วงกิจการร้านอาหารที่คุณตา คุณยายรักมาก ก็คงไม่มาอยู่กรุงเทพกันหรอก แล้วซันนี่เป็นยังไงบ้าง”                “ก็เรื่อย ๆ นะ ไม่มีอะไร เรียน จบหมอใช้ทุน ทำงานไม่คิดว่าเป็นหมอนี่จะเหนื่อยหนักขนาดนี้เหมือนกันนะ แล้วก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าตัวเองจะมาเรียนหมอได้”                ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับ เมื่อนึกถึงเด็กสาวผมม้า หน้าตาเลอะเปรอะอยู่เกือบตลอดทั้งที่เลยวัยเด็กเล็กมานาน เสื้อผ้าเปื้อนเพราะวิ่งไล่ล้มลุกคลุกคลานอยู่กับเด็ก ๆ ผู้ชาย ยิ่งนึกไม่ออกว่าเด็กคนนั้นจะโตขึ้นมาเป็นหมอได้                เราพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ถึงเรื่องราวต่าง ๆ ในช่วงที่เราแยกย้ายกันไป และเรื่องอดีตครั้งที่เรายังวิ่งเล่นด้วยกัน รวมทั้งเรื่องน้องชายของซันนี่ที่มักจะมาวิ่งเล่นกับกลุ่มทโมนของเราด้วย แม้ว่าซุงจะอายุน้อยกว่าพวกเราสองสามปี และตัวเล็กกว่าพวกเราอยู่ไม่น้อย               “จำได้ไหม ตอนนั้นซุงเคยแกล้งผลักพุกตอนที่พุกนั่งอยู่ที่ขอบสระน้ำ พุกลงไปยืนอยู่ในสระ เปียกแค่โค้นขา แต่พุกเล่นแก้แค้นโยนซุงลงไปในน้ำเปียกทั้งตัว ตอนนั้นเราโกรธพุกแทบตาย”               “จำได้สิ ตอนนั้นพอโยนซุงลงไปแล้ว ยังตกใจแทบแย่ กลัวว่าหัวจะไปฟาดอะไรเขา แต่ตอนแรกมันโมโหน่ะ”               ผมนึกถึงภาพเด็กหญิงซันนี่ ตัวสั่นด้วยความโกรธขณะที่น้องชายปีนขึ้นมาสระน้ำ ซุงสำลักน้ำไอแค่ก ๆ ส่วนซันนี่นั้นจ้องผมนิ่ง น้ำตาไหลรินข้างแก้ม               ‘น้องเราแค่ทำเธอขาเปียก ทำไมต้องโยนลงไปทั้งตัวด้วยล่ะ เกิดน้องเราเป็นอะไรไปจะทำยังไง’               ตอนนั้นผมหน้าเสียเหมือนกัน เพราะซันนี่โวยวายดังไม่น้อย จนเด็กคนอื่นก็พากันหมดสนุกมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ผมจึงพึมพำขอโทษไป แล้วหันไปกลบเกลื่อนด้วยการเล่นกับเพื่อนแทน แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง เห็นซันนี่โอบไหล่น้องชายที่ร้องไห้ด้วยความตกใจ พากันเดินกลับบ้าน                 “เอ่อ นี่ ซุงจะแต่งงานแล้วนะ”                ซันนี่บอกเสียงเรียบ ๆ เมื่อเราต่างคนต่างรวบช้อน อิ่มกับอาหารมื้อเย็น ผมนั้นอาจจะอิ่มมากกว่านิดหน่อย เพราะอิ่มอกอิ่มใจกับรอยยิ้มของซันนี่ด้วย ผมพยักหน้ารับ นึกถึงภาพเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ตัวสั่นเพราะความหนาว เปียกปอนไปทั้งตัว ร้องไห้แง ให้พี่สาวปลอบ                 พอพูดถึงเรื่องแต่งงานผมก็นึกขึ้นได้ว่า ปริศนาแพทย์หญิงสุรีระยา ยังไขไม่กระจ่าง ตกลงแล้วเป็น แพทย์หญิงนางสาว หรือ แพทย์หญิงนางสุรีระยากันแน่ หรือว่าอยู่ในช่วงกึ่งนางสาวกึ่งนางกันแน่ นัดมากินข้าวได้แบบนี้น่าจะโสด อืม.....แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน หญิงยุคใหม่คบเพี่อนชายได้อิสระ ถ้าบริสุทธิ์ใจ                ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ผมต้องตัดใจถามให้รู้เรื่องรู้ราว จะได้รู้ว่าจะปล่อยคลัช เหยียบคันเร่งหรือว่าจะดับเครื่อง ใส่เบรคมือดี แม้จะทำท่าระรื่นจีบคนโน้นคนนี้มามาก แต่ผมก็ไม่ค่อยจะมานั่งคิดเรื่องอะไรแบบนี้นัก จะมีก็ครั้งนี้ที่เหมือนการเริ่มต้นมันจะยากเย็นเต็มที่ ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ นึกถึงคำพูดของไอ้เจขึ้นมา                เอาล่ะ เป็นไงเป็นกัน พุ่งเข้าชนไปเลย ถ้ามันจะตันก็ตัน ชนอะไรก็ชน คาดเข็มขัด อุปกรณ์นิรภัยคงจะทำงานอยู่หรอกถ้าเจอทางตันเข้าจริง ๆ  เอ่......แต่ถ้าเกิดแอร์แบ็กไม่ทำงานขึ้นมา น่ากลัวจะเจ็บหนัก                “แล้วซันนี่ล่ะ แต่งงานรึยัง”                ปฏิกิริยาของซันนี่ ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเข้าเกียร์ผิด ถามผู้หญิงเรื่องแต่งงานนี่ผิดมากรึเปล่าหว่า ก็ไม่น่าคิดมากนี่นา ผมก็ปกติ ไม่น่าจะมีอะไร หรือว่ามีอะไรสะกิดใจเรื่องแต่งงาน ถูกสามีซ้อม ลูกป่วย แม่ผัวกลั่นแกล้ง สารพัดเหตุผลที่ทำให้ผู้หญิงเปลี่ยนท่าทีเมื่อผู้ถึงชีวิตแต่งงาน                ผมได้แต่คิดไปสารพัดสารเพ เมื่อเห็นซันนี่ยังคงเงียบไม่ยอมพูดอะไร สุดท้ายเป็นผมที่ทนความเงียบไม่ไหว                “ขอโทษนะ ถ้าเราถามอะไรไม่เหมาะไม่ควร”                “งานแต่งงานจะจัดเดือนหน้า”                ซันนี่ตอบเรียบ ๆ แต่เสียงเบา ๆ นั้นเหมือนดังกึกก้องอยู่ในสมองผม ซ้ำไปซ้ำมา จนผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโอ่งที่มีคนมาเคาะรัว ๆ เป็นจังหวะ ใจแป้วไปหมด เมื่อนึกถึงว่าหญิงสาวตรงหน้าที่ผมกะว่าจะสานสัมพันธ์ด้วย กำลังจะแต่งงานในอีกไม่ช้านี้                เปราะ ! เสียงเหมือนหัวใจใครสักคนกำลังแตกสลาย แต่ปากของเจ้าตัวยังอุตส่าห์ขยับได้                “ยินดีด้วยนะ”                ผมพูดยิ้ม ๆ ส่วนซันนี่นั้นนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่ ทำท่าคล้ายจะพูดอะไรแล้วก็กลับเงียบไปเสีย ผมนึกอยากจะบอกซันนี่ให้ช่วยตรวจการเต้นของหัวใจขึ้นมาตะหงิด ๆ เพราะรู้สึกว่ามันจะเต้นผิดจังหวะไปมากเอาการ                “กลับด้วยกันไหม เดี๋ยวจะมีราชรถมารับ”                “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวกลับรถเมล์ ขอโทษนะซันนี่ พอดีเราเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระน่ะ”                 ผมพูดรัว ๆ แล้วลุกจากโต๊ะมาโดยไม่ได้หันกลับไปมอง แต่เมื่อเดินข้ามถนนมายังอีกฝากถนนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองที่ร้าน รถยนต์ยุโรปสีบรอนซ์เงินแล่นเข้ามาจอด ก่อนที่ชายหนุ่มวัยราว ๆ ยี่สิบกว่า ๆ ก้าวลงมาจากรถ ซันนี่ที่เพิ่งเดินออกมาจากร้านยิ้มร่าเดินเข้าไปหา                พินิจพิจารณาที่ผมถือเอาว่าเป็นคู่แข่ง ที่จริงต้องบอกว่าไม่ทันแข่งผมก็แพ้แล้วถึงจะถูก รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคม คิ้วเข้ม ตาเป็นประกายแบบคนอารมณ์ดี ชายหนุ่มเปิดประตูให้ซันนี่ก้าวขึ้นรถ แล้วจึงเดินมาประจำที่คนขับ                รถยนต์แล่นออกไปนานแล้ว ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ โลกที่เหมือนเป็นสีชมพูตอนก่อนจะเข้าไปในร้าน ตอนนี้ดูเทา ๆ หม่น ๆ ชอบกล                 “โธ่ ! ไม่เห็นจะเป็นไรเลยวะ ไอ้พุก เรื่องแค่นี้ไม่ถึงกับตายหรอก หรือไง”                ไอ้เจปลอบเมื่อผมเล่าเรื่องที่ไปเจอมาให้ฟัง ผมได้แต่พยักหน้ารับ เมื่อไอ้เจเดินเข้ามาโอบไหล่ ยิ้มแบบที่บอกไม่ถูกว่ามันเห็นใจหรือว่าสมน้ำหน้าผมกันแน่ ดีเหมือนกันที่มาอยู่กับไอ้เพื่อนตัวดี เพราะทำให้ลืมอารมณ์เศร้าไปได้ กลายมาเป็นอารมณ์หงุดหงิดอยากเตะคนแทน แต่แล้วก็เหมือนระฆังช่วย เพราะโทรศัพท์มือถือผมร้องดังขึ้นมาก่อน ซันนี่โทรมา                “พุกเหรอ นี่ วันเสาร์นี่พุกว่างไหม”               “ว่าง มีอะไรให้เราช่วยรึเปล่า เรื่องงานแต่งเหรอ”                ผมถามอย่างประชดตัวเอง                “เปล่าหรอก พอดีซันนี่เล่าเรื่องเจอพุกให้คุณพ่อคุณแม่ฟัง ท่านอยากชวนพุกมากินข้าวกลางวันด้วยน่ะ มาได้ไหม”                ซันนี่บอกทางไปบ้านคร่าว ๆ ให้ผมฟัง ราวกับรู้ว่าผมไม่มีทางปฏิเสธคำเชิญ                “ได้สิ”                ผมตอบรับไปโดยยังไม่ทันคิดด้วยซ้ำ ไอ้เจที่แอบฟังอยู่ทำท่าเหมือนตัดคอตัวเอง แล้วส่ายหน้าอย่างระอา พอวางสายผมก็ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้                “ทำไมวะ ไอ้เจ ข้าจะไปกินข้าวกับเพื่อนเอ็งคิดว่ามันจะมีปัญหาอะไร”                “มันไม่มีปัญหาอะไรหรอก ถ้าเอ็งไม่คิดอะไรกับเขา แล้วนี่เอ็งแน่ใจเหรอว่าไปเจอเขาแล้วจะไม่ชีช้ำ”                “โธ่ ! เพื่อนกันเว้ย ข้าก็แค่คิดว่า เขาก็น่ารักดี ถ้าได้เป็นแฟนก็ดีนะ”                “จริงอ๊ะ”                ไอ้เจทำเสียงสูง ทำหน้าตาไม่เชื่อสุดชีวิต ยียวนกวนประสาทตามประสาคนชอบลองของ ผมเลยดีดเข้าให้อีกเปรี้ยงตามคำขอ ซัดเข้าไปโครมแล้วก็ยังเหมือนไม่หนำใจกับความยียวนของเพื่อนตัวดี กะว่าจะประเคนให้อีกสักหน แต่ไอ้เพื่อนตัวดีก็ไวทายาดลุกขึ้นวิ่งลิ่วไปไกล ก่อนที่ผมจะได้ซ้ำ                ซันนี่ยิ้มรื่นเมื่อเปิดประตูรับผมที่หน้าบ้าน ผมพยายามมองลึกเข้าไปในตัวบ้าน แล้วก็เห็นหนุ่มร่างสูงเมื่อวันก่อนยืนยิ้มมองผมมาแต่ไกล ซันนี่หันมามองผม แล้วมีสีหน้าแปลกใจ                “เป็นอะไรน่ะ แปลก ๆ ไปตั้งแต่วันที่นัดกินข้าวด้วยกันแล้วนะ”                “เอ่อ เรากลัวว่า....เอ่อ....เขา......เอ่อ.....ว่าที่เจ้าบ่าวของซันนี่ไม่พอใจเรารึเปล่า แน่ใจนะว่าเขาไม่ว่าอะไร”                ผมพูดแล้วปุ้ยใบ้ไปทางประตูหน้าบ้าน ที่หนุ่มร่างสูงยืนยิ้มให้ผมอยู่ตรงนั้น ซันนี่มองตามแล้วหันกลับมามองผมยิ้มทั้งหน้า                “เขาก็ยิ้มแย้มให้พุกดีออก”                “น่ากลัวสิ เกิดเข้าไปใกล้ ๆ แล้วเขาไล่ตีเราขึ้นมาจะทำไง”                “ก็ไม่แน่นะ”                คราวนี้ซันนี่หัวเราะร่วน ทำเอาใจผมสั่นหวิวแปลก ๆ ขึ้นมาอีก ซันนี่นะซันนี่ทำให้ผมหัวใจเต้นโครมครามครั้งแล้วครั้งเล่า แถมยังทำผมใจสลายยังไม่รู้ตัวอีก มีเสียงคล้ายเรียกใครดังขึ้นมาจากในตัวบ้าน ไอ้หนุ่มคนที่ว่าเหมือนได้ยินเสียงเรียกนั้น แล้วพลุนพลันเข้าไปในบ้าน                “ก็พุกน่ะ เคยโยนเขาลงน้ำโครมเบ้อเร่อขนาดนั้น ซุงเขาอาจจะอยากแก้แค้นขึ้นมาบ้างก็ได้”                “อ้าว ซุงหรอกเหรอ”                ผมได้แต่ร้องสั้น ๆ อย่างประหลาดใจ เพราะคิดอยู่เต็มใจว่าไอ้หนุ่มคนนั้นคือว่าที่เจ้าบ่าวของคุณหมอสาวสวย                "แล้วพุกคิดว่าใครล่ะ" “ก็คนที่ว่าจะแต่งกับซันนี่เดือนหน้านี้ไง”                คุณหมอสาวสวยยิ้มร่า หัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ ผมชักรู้สึกเก้อเขินทำตัวไม่ถูก เมื่อซันนี่เอาแต่จ้องผมด้วยดวงตาเป็นประกายแบบนี้               “ใครบอกว่าเราจะแต่งงานกันเล่า ที่ว่าแต่งเดือนหน้าน่ะ หมายถึงซุงต่างหากล่ะ เราน่ะคงจะ ยังอีกนาน แฟนยังหาไม่ได้เลย สู้ซุงไม่ได้หาสะใภ้ให้พ่อกับแม่ได้แล้วนี่เดี๋ยวว่าที่เจ้าสาวเขาก็มานะ”               ซันนี่พูดทิ้งท้ายแล้วเดินนำผมเข้าบ้าน ท่าทางสบายอารมณ์ เมื่อเดินไปถึงประตูบ้านก็หันกลับมาหาผมแล้วกวักมือเรียก               “อ้าว เร็วเข้าสิพุก ยืนทื่อเป็นท่อนไม้อยู่ได้ หิวแล้ว ไปดูกันว่าคุณแม่ทำอะไรไว้ให้กิน”               โอ๊ย ! หัวใจผมละลายกับรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง แต่เอาล่ะ ยังไงก็ยังมีโอกาสนี่นะ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ยังไงก็คงมีหมอสาวใจดีสักคนช่วยตรวจรักษาหัวใจให้อยู่หรอก              “มาสิเร็ว หรือว่าเกิดอาการหัวใจเต้นผิดปกติอีก งั้นก็ยิ่งต้องรีบใหญ่ เราจะตรวจหัวใจให้เอง”              ซันนี่พูดแล้วยิ้มให้อีก ผมมองรอยยิ้มนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ แล้วเดินตามซันนี่เข้าบ้านไป รู้สึกเหมือนตัวเบา ๆ มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อย เรื่องก็เริ่มต้นสวยกว่าที่คิดไว้เยอะ จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 3 พ.ย. 48 09:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชอบไม่ชอบก็ติชม กันได้นะครับ ลองแต่งเรื่องสั้น แทรกบ้าง ต้องบอกว่า เรื่องสั้นนี้ได้รับแรงบันดาลใจอย่างแรง จากงานเรื่องสั้นของดำรงค์ อารีกุล กะว่าจะให้เป็นชุด male กับ female พอเป็นชุดของผู้หญิง ก็จะเป็นมุมมองของคุณหมอซันนี่บ้างครับ ถ้าสนใจก็รออ่านนะครับ จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 3 พ.ย. 48 09:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ๊ะ จบแล้วเหรอ จากคุณ : ลูนาติก - [ 3 พ.ย. 48 12:11:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องน่ารักดีมากกกก      อ่านแล้วคนแก่กระชุ่มกระชวยขึ้นอีกโขเลยล่ะ จากคุณ : เจ้าป้ามหาภัย - [ 3 พ.ย. 48 12:25:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านเรื่องนี้แล้ว ยิ้มไปด้วยอ่ะ จากคุณ : กริช (กริชครับผม) - [ 3 พ.ย. 48 13:43:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบค่ะ  เรื่องดีมาก  อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย ถ้ามีตอนคุณหมอ  หลังไมค์บอกมั้งนะค่ะ   กลัวพลาด  เรื่องน่ารักๆๆๆ  ชวนยิ้มค่ะ จากคุณ : Plakud04 - [ 3 พ.ย. 48 14:09:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่าร๊าก จัง อ่านแล้วยิ้มคนเดียวได้ด้วย อิอิอิ จะรออ่านเรื่องหน้า มุมมองของคุณหมอซันนี้นะค๊ะ จากคุณ : ดาวบนพื้นทราย - [ 3 พ.ย. 48 15:24:11 A:203.151.33.220 X: TicketID:074719 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักจังค่ะ รออ่านภาคคุณหมอซันนี่ต่อนะคะ จากคุณ : nongwin - [ 3 พ.ย. 48 15:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วขำพระเอกค่ะ  เรื่องน่ารักดีค่ะ ป.ล. นายเจน่ารักดี  ฮี่ๆๆ   จากคุณ : หนอนแว่นตาโต - [ 3 พ.ย. 48 19:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ว้า .. ถ้าหัวใจเกิดล้มเหลวที่อื่น จะบอกคุณหมอยังงัยเนี่ย :-) จากคุณ : ณภ - [ 4 พ.ย. 48 09:33:50 A:71.97.0.250 X: TicketID:105756 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จบแล้วใช่ป่ะ? น่ารักดี เราอ่านแล้วยิ้มด้วยล่ะ แล้วจะรออ่านเรื่องในมุมของคุณหมอคนสวยนะ  ^^ จากคุณ : พิมลพัทธ์ - [ 4 พ.ย. 48 19:31:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักจังเลย อ่านไปยิ้มไปด้วย ว่าแต่ว่าพุกกล้าทักนางเอกเข้าไปได้ไง เจอหน้ากันครั้งแรกก็แซวเลยเนี่ยนะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : chocolate-gateau - [ 5 พ.ย. 48 14:03:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบจ้า สั้นๆ ง่ายๆ ได้ยิ้มเรื่อยๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 7 พ.ย. 48 10:44:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักจังค่ะ อ่านแล้วอมยิ้มไปด้วย ^^ จากคุณ : coolning - [ 9 พ.ย. 48 09:44:03 ]

ความคิดเห็นที่ 15 รอตอนต่อไปนะครับ เหมือนกับจะเป็น เรื่องยาวกว่านี้ได้ ^_^ จากคุณ : Kunetzov - [ 11 พ.ย. 48 08:36:59 ]