ถึง...ขวัญ
สวัสดีจ้าเพื่อนรัก สบายดีไหม แล้วหัวใจล่ะหายเจ็บหรือยัง หวังว่าเรื่องของฉันจะทำให้แกสบายใจขึ้นนะ ถ้าทำให้แกต้องปวดหัวยิ่งกว่าเดิม ฉันก็ต้องขอโทษอย่างแรง ขอโทษค่า อิอิ
วันวาเลนไทน์ผ่านไป แต่หัวใจดวงเดิมของฉันมันแห้งเหี่ยว เหมือนผักชีโดนแดด เหอ เหอ อาการอกหักเนี่ยมันหนักกว่าไข้หวัดใหญ่เป็นไหนไหน โคตรทรมาน หันซ้ายก็เหงา หันขวาก็หว้าเหว่ (นี่ขนาดแค่แอบรักนะเนี่ย ยังไม่ได้เป็นแฟนกับเค้าซะหน่อย) แต่โชคดีที่ใกล้ปิดเทอมแล้ว และช่วงนี้ทางชมรมก็หยุดซ้อมเพราะใกล้สอบปลายภาคแล้ว ฉันเลยไม่ต้องทรมานกับการที่ต้องทนเห็นหน้าหล่อๆของ พี่มินทร์ที่ไม่ใช่ของฉันอีกแล้ว (ซึ่งมันก็ไม่เคยเป็นหรอก) ให้ปวดใจ
แต่สังคมโรงเรียนเนี่ยมันไม่ได้กว้างเท่าไหร่ จึงไม่แปลกที่คนดังอย่างพี่มินทร์มีแฟนแล้วนักเรียนในโรงเรียนไม่รู้ โดยเฉพาะนักข่าวหัวเห็ดประจำตัวฉัน ยัยเป้ มันก็มากระซิบตามแบบฉบับของมันอย่างเคย ว่าแฟนพี่มินทร์เนี่ย เป็นถึงเชียร์ลีดเดอร์แล้วดรัมเมเยอร์ของโรงเรียนแล้วก็ของจังหวัดเชียว แล้วเค้าก็จีบๆ กันอยู่นานแล้ว โอย แล้วฉันจะเอาอะไรไปสู้เค้า ฮือฮือ
แต่โชคดีที่ฉันมีเวลาเศร้าเรื่องพี่มินทร์ได้ไม่นาน ก็ใกล้สอบปลายภาคแล้วนี่นา ถึงความรักฉันจะไม่รุ่ง แต่การเรียนของฉันก็ไม่ริ่งตามนะจ๊ะ วันๆ ฉันก็อ่านๆๆ หนังสือ เช้า กลางวัน เย็น ไม่พูดไม่จากับใคร ถึงบ้านเข้าห้องอ่านหนังสือ จนหน้าจะคล้ายหนอนอยู่แล้ว
ฉันขยันผิดปกติ จนแม่เป็นห่วงคิดว่าผีเข้า จะพาไปหายายแม้นหมอผีแถวบ้าน จนฉันต้องนั่งยันนอนยันเกือบ 10 รอบ ว่าฉันอ่านหนังสือจริงๆ แม่ถึงจะเชื่อแม่ฉันนี่ก็แปลกคนเนอะ พอลูกขยันก็มาเป็นห่วง พอฉันขี้เกียจก็บ่นเช้าบ่นเย็น เอาใจไม่ถูกเลยจริง คุณนาย... (เติมชื่อเอาเองนะค๊ะ ขอนินทาแม่นิดนึง อิอิ)
พอสอบเสร็จเหมือนยกภูเขาหิมาลัยออกจากอกเล็กๆของฉัน มันโล่งจริงแฮะ ปิดเทอมฤดูร้อนของฉันในปีนี้ไม่เหงาเท่าไหร่ เพราะฉันได้ไปเยี่ยมยายที่อยู่อีกจังหวัด ทำให้ฉันลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโรงเรียนได้ชั่วคราว มีบ้างบางครั้งที่ฉันจะแอบคิดถึงพี่มินทร์เวลาได้ออกไปเล่นบาสกับเด็กๆ แถวบ้านยาย เวลาเห็นลูกบาสทีไรคิดถึงแววตามุ่งมั่นของพี่มินทร์เวลาลงแข่งทุกทีเลย อุตส่าห์หนีเค้ามาไกลเป็น 100 กิโลแล้วนะเนี่ย ยังเอาหน้าหล่อๆ มาหลอกมาหลอนฉันอีก เฮี้ยนชะมัด
และแล้วเปิดเทอมก็มาถึง ปีนี้ฉันอยู่ ม.5 แล้วแหละ ส่วนพี่มินทร์ ก็ ม.6 ชมรมฉันก็ยังอยู่ชมรมบาสเหมือนเดิม ไม่อยากย้ายไปอยู่ชมรมอื่น เพราะฉันเริ่มผูกพันกับคนในชมรมนี้แล้วแหละ
ทุกเย็น ฉันก็ต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจ ใบเตย ก็แฟนพี่มินทร์เค้านั่นแหละ มานั่งเป็นกำลังใจให้พี่มินทร์ทุกวันเลย ส่วนพี่มินทร์ก็ยิ้มหน้าบาน ภาพที่เค้าเช็ดหน้าให้กัน ป้อนน้ำ ป้อนขนม อาจจะน่ารักสำหรับคนอื่นเมื่อเห็น แต่สำหรับฉันมันเป็นภาพสยองขวัญชัดๆ
พอนานๆ ไป ฉันก็เริ่มทำใจได้ ก็เค้าไม่ใช่ของเรานี่นา ฉันเริ่มชินหรือว่าทำใจได้ก็ไม่รู้กับการที่เห็นเค้าหวานแหววกับแฟน บางทีฉันก็เผลอยิ้มกับตัวเอง ที่เห็นพี่มินทร์ยิ้มกว้างๆ เวลาใบเตยมาหา
อยากทำให้พี่มินทร์ยิ้มกว้างๆ ได้เพราะฉันบ้างจัง อย่างนี้เค้าเรียกว่ารักใช่ป่ะ เวลาเห็นเค้ายิ้ม เราก็มีความสุขตาม จนเค้าเรียนจบความรักที่ฉันมีให้เค้าก็ยังเป็นความลับกับพี่มินทร์ต่อไป ฉันไม่ได้บอกความรู้สึกที่ฉันมีให้พี่มินทร์ได้รับรู้เพราะถึงยังงัยมันก็ไม่มีประโยชน์ เค้ามีเจ้าของหัวใจแล้ว
จากคุณ :
ดาวบนพื้นทราย
- [
3 พ.ย. 48 14:01:54
A:203.151.33.220 X: TicketID:074719
]
จดหมายถึงเพื่อนรัก ฉบับที่ 4 (ฉบับสุดท้ายแล้วค่ะ) มีจดหมายตอบกลับจากขวัญด้วย
