น้ำพราวเดินอย่างคนหมดเรี่ยวแรงเข้ามายังตึกหอพักหญิงย่านรามคำแหง
อันเป็นที่พักของหล่อนห้องของหล่อนเป็นห้องเล็กแคบมีหน้าต่างเพียงบานเดียวเอาไว้หายใจ  
หล่อนใช้มือเล็กๆควานหาลูกกุญแจห้องในกระเป๋าเป้ใบเล็กๆที่หล่อนใช้อยู่เป็นเวลาหลายปี
ตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนในมหาวิทยารามคำแหง จนปัจจุบันห้าปีครึ่ง
สีสันของเป้ใบเล็กก็ดูเหมือนจะซีดจางไปตามกาลเวลา
ก็คงจะเหมือนๆกับน้ำพราวที่ตอนนี้ยังเรียนไม่จบระดับปริญญาตรีเสียที
หล่อนรู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกินกับชีวิตที่ต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย
ประตูห้องพักหรือที่น้ำพราวมักบอกกับพี่ๆที่ทำงานอยู่เป็นประจำว่า “ ที่ซุกหัวนอนของพราว”
ถูกเปิดออกเผยให้เห็นเตียงเล็กๆอยู่สองเตียงตามแบบฉบับของหอพักหญิงทั่วๆไป
น้ำพราววางกับข้าวที่ซื้อติดมือมาจากปากซอยลงบนโต๊ะอ่านหนังสือ
ก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงนอนที่อยู่ติดริมหน้าต่างด้วยความเหนื่อยอ่อน
แล้วพราวก็เหลือบไปเห็นโน็ตแผ่นเล็กๆของเพื่อนร่วมห้องติดอยู่ข้างฝา
“ เอ๋ไปอ่านหนังสือบ้านพี่นะค่ะไม่กลับห้องสองคืนค่ะ “ อ่านโน๊ตจบน้ำพราวก็ต้องรีบผลุดลุกขึ้นจากเตียงทันที
“ใช่หนังสือฉันต้องอ่านหนังสือพรุ่งนี้สอบเป็นวิชาสุดท้าย “
หล่อนบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะกระวีกระวาดไปหยิบหนังสือวิชา สื่อโฆษณาออกมาอ่านอย่างเบื่อหน่าย
เท่าที่หล่อนจำได้นี่เป็นครั้งที่สี่แล้วมั้งที่หล่อนต้องสอบซ่อมวิชานี้ สอบจนเบื่อเมื่อไหร่ก็สอบไม่ผ่าน
เวลาไปเรียนก็ไม่มี ทำแต่งาน ไม่ทำงานก็ไม่มีเงินเรียน คิดๆแล้วก็สงสารตัวเอง อยากเกิดมาจนช่วยไม่ได้  
ถ้าเทอมนี้หล่อนสอบผ่านทั้งหมดห้าวิชามันก็คงจะดีหล่อนจะได้จบเสียที
จะได้หมดสภาพเรียนด้วยทำงานด้วยไปซะที  คิดมากไปก็ทำอะไรไม่ได้หล่อนจึงนั่งลงกับพื้น
ข้างๆเตียงแล้วเริ่มเปิดหนังสืออ่านอย่างอย่างตั้งใจ
อ่านไปได้ไม่กี่บทหนังตาเจ้ากรรมก็เริ่มหนักอึ้ง
หล่อนก็เลยพักสายตาด้วยการพิงศรีษะลง กับขอบเตียงและหลับตาลงอย่างช้าๆ
 
     น้ำพราวนอนน้อยมาหลายคืนเพราะการทำงานดึกดื่นเนื่องจากบริษัทที่หล่อนทำอยู่
เพิ่งเข้าไปรวมกับสำนักงานใหญ่ได้ไม่ถึงเดือนจึงต้องนำงบดุลของบริษัทเดิมกับสำนักงานใหญ่มารวมกัน
น้ำพราวอยู่แผนกบริหารการพาณิชย์ที่ต้องทำงานร่วมกับแผนกบัญชี
และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้น้ำพราวต้องกลับดึกทุกคืน
ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติน้ำพราวก็คงจะไม่เหนื่อยอะไรมากมายแต่นี่เป็นช่วงสอบด้วย
มันก็เลยทำให้แบตเตอรรี่ในตัวหล่อนหมดไปนั่นเอง
“อูย ปวดคอฉิบ” น้ำพราวลืมตาขึ้นหลังจากรู้สึกปวดต้นคออย่างแรง
หล่อนงัวเงียแล้วใช้มือขวานวดคอเบาๆส่วนอีกมือหนึ่งเอื้อมไปหยิบนาฬิกามาดู
“ตาย ห่...ตีสองแล้วเหรอเนี่ย นี่เรานั่งหลับไปได้ยังไงตั้ง 3ชั่วโมง ข้าวก็ยังไม่ได้กิน โอยง่วงก็ง่วง
หนังสือก็อ่านไม่ถึงใหนแต่ช่างเถอะไม่ไหวแล้ว”
น้ำพราวพึมพำก่อนจะลุกไปปิดไฟนอนถ้าให้เลือกระหว่างนอนกับกิน
ในตอนนี้น้ำพราวขอเลือกที่จะนอนทั้งๆที่ไม่ได้อาบน้ำ
ช่างมันนอนคนเดียวไม่ได้นอนกับใครแล้วก็ไม่ได้มีเหงื่อออกอะไรมากมาย
เพราะทำงานอยู่ห้องแอร์ทั้งวัน จะยกเว้นก็แต่ตอนโหนรถเมล์กลับห้องก็เท่านั้น
พรุ่งนี้ตื่นเช้าไปสอบตอนบ่ายไปทำงาน..อีกแล้วชีวิต
---------------------------------------------------------
น้ำพราวพาสมองอันบอมช้ำจากการสอบเล่มสุดท้ายเข้ามาถึงที่ทำงานประมาณบ่ายโมงกว่า
“เป็นไงพราวทำข้อสอบได้ไหม”
พี่ปอหัวหน้างานของพราวเอ่ยถามขณะที่พราวกำลังจะเดินผ่านโต๊ะทำงานของพี่ปอไป  
พราวทำหน้ายุ่งก่อนตอบ
“เขียนได้ประมาณ สองข้อแหละพี่ อีกสามข้อก็เขียนชักแม่น้ำมาเขียนค่ะพี่  
คือเมื่อคืนพราวอ่านหนังสือแค่นิดเดียวแล้วก็สลบไปเลยค่ะพี่”
พี่ปอพยักหน้าอย่างเห็นใจและเข้าใจว่าลูกน้องเหนื่อย
แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะเรื่องตัวเลขย้อนหลังและ
งบดุลที่ต้องรวมกับสำนักงานใหญ่ต้องอาศัยความแม่นยำและความจำเป็นเลิศของลูกน้องคนนี้
“ พราวก็ขยันอ่านหนังสือหน่อยสิ พราวหนะเก่งและก็ฉลาด แต่เสียอยู่อย่างเดียว “
“ขี้เกียจอ่านหนังสือใช่ไหมค่ะพี่ปอ”
น้ำพราวกล่าวต่อก่อนที่พี่ปอจะพูดจบ
“ ก็รู้ตัวเหมือนกันนี่เรา” พี่ปอหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดี
“ รู้สิค่ะพี่ก็ตอนเรียน ม.ปลาย อาจารย์บอกประจำ ว่าพราวเก่ง ฉลาดแต่ขี้เกียจ มัวแต่เล่น
แหมพี่เรียนมากมันปวดหัวนะค่ะ และอีกอย่างหนึ่ง พราวรู้ตัวว่าเรียนไปก็ไม่มีตังค์ไปสอบ Entrance
เหมือนกับเพื่อนคนอื่นนีนา เลยเรียนๆเล่นไป แต่ตอนนี้ไม่ได้เล่นนะพี่เอาจริง
แต่มันเหนื่อยค่ะทำงานแล้วกลับไปอ่านหนังสือ หัวสมองมันไม่รับค่ะพี่”
พราวบ่นเสียยาวก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ โดยมีสายตาของหัวหน้ามองตามด้วยความเห็นใจ
-----------------------------------------------------------
หลังสอบผ่านไปประมาณหนึ่งเดือน
“พราว  ทำอะไรอยู่” แก้วไปเคาะประตูห้องของเพื่อน ที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของหล่อนในเย็นวันหนึ่ง
“ ไม่ได้ทำอะไร เข้ามาสิประตูไม่ได้ล๊อค” พราวตะโกนออกมาจากในห้อง
ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มของแก้ว
“ เราไปดูผลสอบให้พราวแล้วนะ ออกแค่สี่ตัว เหลืออีกตัวหนึ่งที่ยังไม่ออก “
พราวหูผึ่งขึ้นมาทันทีทันใด “ แล้วไงเราผ่านบ้างไหม” พราวถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ ไม่ “แก้วพูดยังไม่จบ พราวก็หน้าจ๋อยลงทันที  “ ไม่ตกเลยสักเล่มต่างหากพราว”
“ เฮ้ย จริงอ่ะ  อย่าหลอกนะ “ พราวเขย่าแก้วด้วยความดีใจ
“จริงสิ เหลือแต่ วิชาสื่อโฆษณานั่นแหละพราวที่ยังไม่ออก “
“ โอย วิชานี้อีกแล้วแก้ว สงสัยเราไม่จบอีกแล้วเทอมนี้”  พราวพูดอย่างเหนื่อยอ่อน
“ เฮ้ยพราว กระบี่ยังไม่ได้ชักออกจากฝัก แกก็จะตายก่อนโดนฟันแล้วเหรอไงเพื่อน”
พราวหัวเราะในคำปลอบของเพื่อนก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ
---------------------------------------------------------------------------------
 “ แก้วเสร็จหรือยัง”
พราวไปเคาะประตูห้องเพื่อนในเช้าวันเสาร์
“ เสร็จแล้ว จะรีบไปใหนมหาวิทยาลัยก็อยู่แค่นี้ “
แก้วบ่นก่อนจะหันไปล๊อคประตูห้อง
สองสาวเดินไปยังบอร์ดประกาศผลสอบของคณะบริหารเพื่อไปดูผลสอบ
พราวไล่นิ้วไปตามบร์อดเพื่อหารหัสนักศึกษาของตัวเอง มือของพราวสั่นน้อยๆด้วยความตื่นเต้น
บวกกับกลัวกับผลสอบที่กำลังจะปรากฎอยู่ข้างหน้า  
“ แก้ว เราได้ P  เราผ่านแก้วเราดูไม่ผิดใช่ไหม เราจบแล้วใช่ไหม “ พราวเขย่าแขนเพื่อนด้วยความดีใจ
แล้วก็กระโดดตัวลอยโดยไม่สนใจนักศึกษาคนอื่นๆที่กำลังวุ่นอยู่กับการตรวจผลสอบอยู่
“ โอย เราจะทำอะไรก่อนดีแก้ว ตัวมันเบามันโล่งจนแทบจะลอยได้ เราโทรไปบอกที่บ้านก่อนดีใหม “
พราวพูดเองแล้วก็วิ่งไปยังตู้โทรศัพท์สาธารณะที่อยู่
ไกล้ตัว โดยมีแก้วหัวเราะและก็วิ่งตามเพื่อนไปด้วยความดีใจ
“ เฮ้อ  เราดีใจสุดๆ  กว่าจะจบเป็นบัณทิตได้ก็อายุปาไป 25ปี แล้วน่ะแก้ว แต่มันก็คงไม่สายเกินไปนะแก้วนะ
จบกันเสียที เรื่องเรียน ไม่เอาอีกแล้ว ”
พราวบอกกับแก้วอีกครั้งหลังจากออกมาจากตู้โทรศัพท์  

สองปีผ่านไป
“ พราวเป็นไงบ้างเรียนโท “
พี่ปอทักขณะที่พราวกำลังจะเดินผ่านโต๊ะทำงานของพี่ปอไป
“ เหนื่อย จังเลยพี่ปอ รู้งี้พราวไม่เรียนหรอก เรียนด้วยทำงานด้วยเหนื่อยค่ะ ไม่ไหว “
พี่ปอหัวเราะก่อนจะส่ายหน้า สองปีก่อนพราวก็พูดแบบนี้ แต่พอจบปริญาตรีได้สองปี
เจ้าตัวก็มาบอกว่าจะสอบเรียนโท เพราะรู้สึกชีวิตมันว่างมาก ..
บ่นไปเถอะพราวหาเรื่องเองแท้ๆ......