ใต้เงาตะวันที่ฉันมีเธอ (Under The Sun)
By: สายลมอิสระ
ตอนที่5

“ยืมหนังสือฮะ”
“รอสักครู่นะค่ะ”    มะปรางตอบทั้งๆที่หันหลังอยู่และกำลังซ่อมปกหนังสือเล่มหนาเล่มหนึ่ง พอหันกลับมามองที่หนังสือเล่มหนึ่งที่เกี่ยวกับวิชาภาษาอังกฤษ ม.ปลาย   พร้อมกับกุหลาบสีขาวสวยวางอยู่บนหนังสือ   ทำให้เธอเงยหน้ามองคนที่ขอยืมหนังสือที่คลี่ยิ้มรอเธออยู่

“กลับพร้อมกันนะฮะ”   เขาอ้อนวอนด้วยสายตาจนหญิงสาวเขินอายก้มหน้าจัดการให้เขาได้ยืมหนังสือเล่มนั้น
“ตกลงนะฮะ  เดี๋ยวเลิกงานแล้วจะมารับ”   คนหนุ่มผมยาวยื่นหน้าไปกระซิบบอกเบาๆที่ริมหูของหญิงสาวก่อนจะรีบออกไปทิ้งให้เธออยู่กับสายตาหลายคู่ที่มองมาอย่างอิจฉา

เกือบทุกเย็นจะมีรถช็อปเปอร์คันใหญ่มารอรับมะปรางที่หน้าหอสมุดที่เธอทำงานอยู่   ใกล้เปิดเทอมแล้วมะปรางต้องเตรียมอ่านหนังสือล่วงหน้าเหมือนอย่างเคย   ปิดเทอมช่วงสั้นๆในเดือนตุลาคมนี้เป็นช่วงวิเศษของเธอก็ว่าได้   เหมือนภาพเก่าๆฉายย้อนกลับมาอีกครั้ง   ปีนี้มะปรางอยู่ปี2แล้วอีกไม่นานหรอก..เธอก็จะจบ   แต่เธอไม่รู้ว่าหนุ่มผมยาวสีน้ำตาลเข้มคนนี้ทำอะไรบ้าง   เธอไม่กล้าถามกลัวจะกระทบกระเทือนถึงเรื่องราวเก่าๆที่ผ่านมานับปี
บิลลี่พามะปรางมาเดินเล่นที่ริมชายหาด   ปล่อยเท้าให้เปลือยเปล่า  และจอดรถสุดที่รักที่เขาเก็บเงินซื้อเองไว้ที่ถนน   เดินจูงมือเล็กๆอุ่นๆไว้ไม่ยอมปล่อย   ถึงจะรู้ตัวดีว่าเมื่อถึงเวลาหนึ่งเขาก็ต้องปล่อยเธอไปอีกครั้ง   เขารู้สึกดีใจที่ได้กลับมาพบเจอเธออีกครั้งถึงแม้ว่าจะช้าเกินไปก็ตาม

“โอ๊ย..”   มะปรางร้องเสียงหลงแล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทรายละเอียด   บิลลี่รีบก้มดูที่ข้อเท้า  เลือดสีสดรินไหลออกมาจากแผลที่ถูกเปลือกหอยบาดเอา

“เจ็บมากมั้ย”   เขาถามแล้วดึงผ้าเช็ดหน้าผืนเท่ห์ที่ผูกผมออกมาซับเลือด  ประคองเธอไว้ในอ้อมแขน
“ไม่หรอก..นิดเดียวเอง  มะปรางเดินไม่ดูเอง”   เธอทำใจแข็งทั้งๆที่เจ็บแผล

  บิลลี่เผลอสัมผัสที่รอยแผลเป็นเล็กๆทางยาวที่ข้อเท้าข้างซ้าย   ข้างที่เจ็บของเธอรู้สึกสะท้อนใจลึกๆ  ก็เขาเองไม่ใช่เหรอที่ทำให้เธอเจ็บอย่างนี้..     คนหนุ่มข่มความเจ็บปวดที่หัวใจแล้วช้อนร่างบอกบางไว้ในอ้อมแขนก่อนลุกขึ้นยืน

“จะทำอะไรบิลลี่..”   มะปรางถามอย่างตกใจที่ถูกอุ้มจนตัวลอย
“พาไปทำแผลไง  เดินไปนี้ก็ถึงบ้านโก้แล้ว”   เขาพยักเพยิดให้มองไปสุดทางด้านหนึ่งบ้านหลังใหญ่ตั้งเด่นอยู่ตรงหน้า
“รถล่ะ”   เธอยังมองกลับหลังไปที่ช้อปเปอร์คันใหญ่ที่เพ้นท์รูปผีเสี้อสีน้ำเงินสด
“เดี๋ยวให้โก้มาเอาก็ได้”   เขาหัวเราะออกมาเมื่อมองดูใบหน้าขาวๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ   และเวลานี้เธอไม่ได้สวมแว่นหนาๆอีกแล้ว
………….
“หวัดดีตอนเย็นฮะมะปราง”      นายโอ่งทักทันทีเมื่อเห็นเพื่อนอุ้มร่างคนเจ็บเข้ามาในบ้านพักตากอากาศ   โก้เดินออกมาจากห้องนั่งเล่นพอดี
“โก้ไปเอารถให้หน่อยซิ  จอดตรงโน้น”     บิลลี่ชี้มือบอกเมื่อวางร่างของมะปรางให้นั่งที่โซฟาตัวยาวใหญ่กลางห้อง   คนถูกสั่งพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป
“กล่องยา”   โอ่งเอากล่องยาส่งให้บิลลี่ทำแผลให้กับผู้หญิงของตัวเอง   แผลไม่ใหญ่มากแต่คนทำแผลเป็นห่วงจนดูเกินไป
“มะปรางไปที่โอเอซิสผับฮะคืนนี้..พวกเราจะไปเล่นดนตรีกันที่นั่น”   นายโอ่งเสนอหน้าขึ้นมาทันที
“มะปรางเขาไม่ชอบไปที่แบบนั้นหรอก”บิลลี่ออกปากห้ามทันทีเหมือนกัน
“เดี๋ยวก็มีเรื่องกันอีกหรอก”   เธออดเป็นห่วงเขาไม่ได้
“ครั้งนี้ไม่ไปไม่ได้ เพราะคนที่ให้ทุนบิลลี่ไปเรียนต่อด้านดนตรีที่อเมริกาด้วยจะมาดูว่าบิลลี่พร้อมมากน้อยแค่ไหน”   นายโอ่งอวดที่มีเพื่อนเก่งไม่ได้สังเกตสายตาของมะปรางที่มองกลับมาที่บิลลี่   เขาก้มหน้านิ่ง  เขาไม่กล้าบอกเธอ..ไม่กล้าจริงๆ
“เรื่องเรียนล่ะค่ะ”
“ไม่ต้องห่วงมันหรอก  มันสอบเทียบม.6จบไปแล้ว  กลับไปนี่ก็ไปเอาวุฒิม.6ก็เรียบร้อยแล้ว”
    มะปรางไม่คิดว่าเขาจะปิดเธอเรื่องนี้   เธอคิดว่าเขาจะกลับมาเหมือนเดิม    แต่เขากลับมาเพื่อจากไปอีก  เธอไม่ได้โกรธเขา  แต่น้อยใจมากกว่าที่เขาทำให้เธอรู้สึกเป็นคนอื่น   มะปรางขยับตัวลุกขึ้นยืนได้ก็รีบออกไปทันที    บิลลี่เร่งท้าจะเดินตามออกมาอธิบายเรื่องราวทั้งหมด   แต่ไหล่ก็ถูกยึดเอาไว้ก่อน
“อะไรโก้  เอาไว้ที่หลังได้มั้ย”   เขาตวาดอย่างลืมตัว
“รถนายไปไหน เดินหาตั้งนานไม่เห็นเจอเลย”
     นาทีนั้นเขาสับสนอย่างที่สุด  มันบอกไม่ถูกเมื่อคนที่รักมาแสนนานกำลังเดินผ่านชีวิตไปเพราะความไม่เข้าใจ   กับรถที่รักสู้อุตส่าห์เก็บเงินมาแรมปี  กว่าจะได้มา..แล้วยังเรื่องอนาคตของชีวิตเขาอีก....
…………………..
  “พี่มะปรางขา….”
มะปรางสะดุ้งหันไปมองทางต้นเสียง  ไม่รู้ตัวเองเดินมาถึงหน้าร้านมินิมาร์ของคูณตั้งแต่เมื่อไหร่  น้องณายิ้มหวานแล้วดึงแขนเธอเข้ามาในร้าน
“ไม่เจอมะปรางตั้งหลายวัน….แล้วกระรอกของมะปรางล่ะครับ”  คูณถามดีใจที่เห็นเธอมา  แม้ว่าเขาจะเห็นเธอเปลี่ยนไปมาก…ดูสวยกว่าเดิมและมั่นใจขึ้นมากกว่าคนที่เก็บตึวเงียบคนนั้น
“พี่มะปราง….คืนนี้ไปดูนักร้องใหม่ที่โอเอซิสผับเถอะน่ะ”  น้องณาชวนเหมือนทุกครั้งเธอได้แต่ยิ้มเจื่อน
“แล้วทำไมไม่ไปกับแฟนเราล่ะ”  คูณถามแทน  เขาไม่อยากให้เธอไปอยู่แล้ว
“พี่อู๊ด นะเหรอ…ถ้าไม่ติดทำงานที่อู่รถก็คงไปด้วยกัน  แต่มาชวนพี่มะปรางไปด้วย...ไปหลายคนสนุกดี” น้องณาหมายถึงอู๊ดที่เป็นญาติห่างๆของมะปราง  ที่เข้ามาอยู่ที่เมืองนี้พร้อมกัน  อู๊ดทำงานและเรียนไปด้วยเหมือนกับมะปราง  เพียงแต่ที่ทำงานอยู่นั้นเป็นของลุงแท้ๆของเขา  ก็เลยไม่จำเป็นต้องออกมาอยู่หออย่างมะปราง…..
“วงไหนค่ะ”  มะปรางถามไปทั้งๆที่ใจไม่อยากรับรู้
“ไม่รู้เหมือนกัน  แต่วงเดียวกับที่เราเจอคืนนั้นไงค่ะ  ที่นักร้องผมยาวๆสีน้ำตาลเข้มๆไง”  
“วงนักเลงแบบนั้นไปดูทำไม  พวกต่างถิ่นชัดๆ”  คูณพูดขึ้นน้ำเสียงขัดใจคนฟังและมะปรางไม่เคยได้ยินน้ำเสียงของเขาเป็นแบบนั้น  มะปรางสบตาเขาและคนพูดหลบสายตาไม่กล้าจ้องมองตอบ
“ทำไมคูณไปว่าเขาอย่างนั้นล่ะ”  มะปรางถามเพื่อค้นความผิดแปลกของเพื่อนหนุ่ม
“ก็จริงมั้ยล่ะ  ขับช้อปเปอร์ร่อนไปร่อนมาทั่งเมือง  คิดว่าโก้นักหรือไง”  เขาขึ้นเสียงดัง
“อยากรู้นักถ้าไม่มีรถจะทำยังไง….”  
“คูณ”  มะปรางเรียกชื่อเขาเสียงดัง  ไม่คิดว่าถ้อยคำนี้จะหลุดออกมาจากปากของคูณได้  
“ทำไมพี่คูณรู้ละเอียดจังล่ะค่ะ  ไม่ชอบพวกนี้ไม่ใช่เหรอ”   น้องณาถามเป็นคำถามที่มะปรางเองก็อยากรู้คำตอบ…
คนถูกถามอึดอัดกับสายตาที่ค้นหาคำตอบ  เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูร้านมินิมาร์ทเปิดออก  แล้วร่างหนุ่มบึกบึนก็เดินเข้ามาในร้าน
“น้องณาคนดี..คืนนี้อย่าไปโอเอซิสผับดีกว่ามั้ย”  เขาเอ่ยเสียงหวานกับน้องสาวเพื่อน
“ทำไมอีกล่ะพี่อู๊ด…”   เด็กสาวเริ่มงอแง
“เพื่อนพี่บอกว่ามันจะมีเรื่องกันอีก  อันตรายนะ  อย่าไปเลย  ไปวันอื่นดีกว่า”  อู๊ดตอบสบตาอยากให้เข้าใจถึงความห่วงใย…
“คืนนี้อยู่นี้แหละ…อย่าออกไปไหนเลย  เดี๋ยวเค้ามีเรื่องกันแล้วจะยุ่งมาถึงเราด้วย”  คูณเสริมขึ้นจนมะปรางผิดสังเกต
“เหมือนกับว่าคูณรู้ดีหมดทุกอย่าง  มีอะไรเหรอเปล่าค่ะ”  มะปรางเค้นถามเสียงเข้ม
“ผม..ผมไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นนะ..”  เขาละล่ำละลักบอกออกมาหน้าตาตื่น
“พวกรุ่นพี่ที่มหาลัย บอกจะจัดการให้ทั้งหมด  ผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วย…”
“ทำไมคูณทำแบบนี้”  มะปรางเกือบจะตวาดออกมา  แต่ก็ต้องชะงักเพราะสายตาของคูณที่มองกลับมา  ปวดร้าวอยู่ลึกๆ
“แล้วมะปรางล่ะ  ทำไมต้องใส่ใจมันด้วย  ตั้งแต่มันเข้ามาเหยียบเมืองนี้  มะปรางรู้ตัวหรือเปล่าว่าเปลี่ยนไป  แล้วคืนนั้นมะปรางหายไปไหนกับมันมาทั้งคืน…”
“เข้าใจผิดหมดแล้ว…”  มะปรางว่าออกมาอย่างสุดทนกลั้น  “บิลลี่ไม่ใช่คนเลวอย่าว่าเขาแบบนั้น…”
มะปรางปล่อยน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ให้รินไหลแล้วรีบวิ่งไปตามที่หัวใจสั่งให้ไปทิ้งให้คนได้ยินยืนงงอยู่ ตรงนั้น  ยกเว้นเพียงแต่พี่อู๊ดที่คุ้นชื่อที่เธอกล่าวถึง
“ใครเหรอที่ชื่อบิลลี่”   น้องณาถามเบาๆและมองร่างของพี่สาวที่เธอนับถือวิ่งหายไปจากร้าน
“คนรักพี่มะปราง…”
คำตอบของพี่อู๊ดทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง  และทำให้ใครคนหนึ่งหัวใจแตกละเอียดร้างราน จนไม่รู้ว่าที่ตัวเองทำมันสมควรหรือไม่…..
…………………………………….

อ่านต่อ