นิทานกวีเรื่อง
เมืองของคน


นกตัวหนึ่ง
บินหลงเข้ามาในเมือง
ไม่พบใคร - ที่เป็นคน
มีแต่ก้อนหิน
วางอยู่ระเกะระกะ
ไม่มีรอยยิ้ม
ไม่มีเสียงหัวเราะ
จะมีก็แต่แววตาที่ชาเย็น
ก้อนหินเหล่านั้นพูดได้
พูดมากมายถึงเรื่องของตน
พูดมาก
พูดสับสน
พูดวกวน
เน่าเหม็น
ก้อนหินเอยก้อนหิน
เจ้าเดินไปเดินมา
ไม่พูดจากับใคร
เดินไปเดินมา
ทำงาน
เริ่มต้นทำงาน
ทำงาน (หรือทำลาย?)
สิ้นสุดการทำงาน
กลับบ้าน
กินอาหาร
บ้านแบบก้อนหิน
อาหารแบบก้อนหิน
ล้มตัวลงนอน
บนที่นอนก้อนหิน
ไปผักผ่อนคลายความตึงเครียด
พักผ่อนแบบก้อนหิน
แข็งๆ กระด้างๆ
หายใจออกมาเป็นสีเทา
ไม่มีดอกไม้บานในหัวใจ
เฉาตายไปตั้งแต่เรียนจบ
นกตัวนั้น
ไม่พบใคร - ที่เป็นคน
มันร้องไห้
น้ำตาไหลเป็นสายเลือด
ท่วมผืนทรายอันแห้งแล้ง
ไหลซึมไปสู่ใจกลางโลก
นกตัวนั้นเสียใจ
บินจากไปจากเมืองนี้
มันคิดว่า
อาจเจอใครสักคน
ที่ไหนสักแห่ง
แม่ของมันเคยบอกว่า
มนุษย์นั้นหนาเป็นผู้งดงาม
แต่มันไม่เจอมนุษย์สักคน
ทุกเมืองที่มันบินไป
ล้วนมีแต่ก้อนหิน
มันจะไปไหนดี
มันอยากเจอกับคน
คนที่เป็นพี่น้องร่วมโลกกับมัน
มันคิดหาหนทาง
บินไปหาหนทาง
บินไปคาบฟางมาก่อร่างสร้างเป็นรูปคน
เป่าลมหายใจลงไปด้วยความหวัง
คนฟางเริ่มพูดจาถึงความในใจ
นกและฟางจึงอยู่ร่วมกัน
ในถ้ำอันเงียบสงบ
น้ำไหลย้อยลงมาเบาเบา
ทั้งสองดื่มกินแก้กระหาย
ลมหายใจแห่งความรัก
อบอวลไปทั่วทั้งถ้ำ
ล่องลอยไกลออกไปเรื่อยๆ
ล่องลอยไป ล่องลอยไป
เข้าไปในเมืองทุกเมือง
ต้นไม้งอกงามขึ้นจากผืนดิน
แม่น้ำใสเริ่มไหลเลาะอย่างลิงโลด
ลมหายใจแห่งความรัก
พยายามแทรกซึมเข้าสู่เนื้อหินอันแข็งกระด้าง
ทีละน้อย ทีละน้อย
อดทน พยายาม
ทีละน้อย ทีละน้อย
ก้อนหินค่อยฟื้นตัวตื่น
น้ำตาไหลลงมาเงียบๆ
สุขใจที่ได้เป็นคนอีกครั้ง
เมืองทั้งเมืองถูกจัดใหม่
ทุกคนเดินเข้ามาทักทายกัน
เปิดเผยความรักอันลึกซึ้งของเผ่าพันธุ์เดียวกัน
ความหยาบช้าถูกกำจัดไปอย่างสิ้นซาก
ดอกไม้ทุกสี ทุกชนิดบานสะพรั่ง
หุบเขาโอบกอดเมืองไว้อย่างอ่อนโยน
หมอกจางๆ ลอยเคลื่อนคล้อยบางเบา
แสงแดดค่อยๆส่องลอดลงมา
อบอุ่น อบอุ่น
ผู้คนเดินขึ้นภูเขา
เข้าไปใกล้ดวงอาทิตย์ที่รัก
ทั้งหมดโบกมือขอบคุณดวงอาทิตย์
นกและคนฟางรับทราบข่าวจากญาณวิเศษ
รีบพากันมาชื่นชม
นกร้องไห้
คนฟางร้องไห้
น้ำตาและรอยยิ้ม
กลางวันเด็กๆวิ่งเล่นซุกซน
ค้นหาความมหัศจรรย์ของการมีชีวิต
ผู้ใหญ่เตรียมตัวเป็นพ่อแม่ที่น่ารัก
พร้อมจะให้ความรัก ความเข้าใจ
ต่างปรึกษาช่วยเหลือกันและกัน
ปัญหาทุกปัญหาถูกคลี่คลาย
ทีละน้อย ทีละน้อย
อดทน พยายาม
ทีละน้อย ทีละน้อย
พลบค่ำความมืดเริ่มห่มคลุมลงมาอย่างสงบเสงี่ยม
บ้านเรือนเงียบสงบ
ดวงจันทร์เดินขึ้นมาหยุดที่กลางฟ้า
ลมอ่อนๆ พัดพากันมาเป็นระลอกๆ
ลูบไล้เมืองแห่งความรักให้เย็นสบาย
ทุกคนง่วงนอน
หลับฝ้นไปพร้อมกับรอยยิ้มอันเป็นสุข
โอ...ความเงียบอันศักดิ์สิทธิ์
ร้องเพลงกล่อมคนทั้งคืน
เสียงร้องแห่งความรัก
บทเพลงแห่งความรัก
ถูกขับขานประสานกันมา
หมู่แมลง
สายลม
ขุนเขา
แสงจันทร์
และจากจิตใจของผู้คน
นกและคนฟางค่อยๆ ปรือตาหลับลง
...หลับฝันถึงวันพรุ่งนี้