ในวันหนึ่ง เมื่อคุณลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วพบว่า ความรักที่เคยเป็นของคุณ มันสูญหายไปพร้อม ๆ ใครสักคนที่เคยยืนเคียงข้างคุณมาเป็นเวลานาน นานจนคุณเคยชิน ที่จะมีใครคนนั้นอยู่ข้าง กายและนึกภาพไม่ออกว่า ถ้าวันใดต้องสูญเสียไปแล้ว ความรู้สึกและหัวใจจะเป็นอย่างไร

คำตอบของคำถามก็คือ วันหนึ่งในเช้าของวันนี้ของปีที่ผ่านมา ผมผ่านช่วงเวลานั้นมาได้อย่างไรผมก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ เพียงแต่ในทุก ๆ วันที่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าข้างกายผมว่างเปล่า หัวใจผมเปล่าดาย และความรู้สึกผมกำลังค่อย ๆ ตายไปช้า ๆ ตายไปพร้อม ๆ กับวันเวลาที่มากขึ้น ของจากจากลากับใครสักคน ผมกำลังฆ่าหัวใจตัวเอง

ลมหายใจที่ใช้หายใจตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ ไม่แตกต่างอะไรกับการสูดเข้าไป และ นำมันกลับออกมาโดยไร้ซึ่งความหมายใด ๆ แสงสว่างที่เคยนำทางชีวิต มืดดับไปตั้งแต่วันที่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าข้างกายว่างเปล่า และหัวใจถูกเติมเต็มด้วยความเจ็บปวดแทน “ความรัก”

เม็ดทรายแห่งกาลเวลาที่เดินผ่านตัวผมไปอย่างช้า ๆ นำมาซึ่งความจริงในทุกครั้งที่ผมพยายามจะสูดหายใจเข้าไปว่า ผมได้สูญเสียเธอไปแล้วตลอดกาล ไม่ว่าจะพยายามสูดหายใจเข้าไปกี่ครั้ง ในโลกนี้ผมก็จะไม่โอกาสอีกแล้ว ที่จะได้สูดอากาศในที่เดียวกับเธอ ไม่มีโอกาสอีกแล้วที่จะได้เห็นรอยยิ้ม ได้ยินเสียงหรือแม้แต่แววตาที่อบอุ่นคู่นั้น

หัวใจที่กำลังเต้นอย่างช้า ๆ อยู่ในอก เสียงของมันดังก้องอยู่ในความรู้สึกที่ยับเยิน เสียงของความสูญเสียเกาะกินพื้นที่ในหัวใจที่กำลังค่อย ๆ ฆ่าตัวเองทีละน้อยทีละน้อย และอาจจะเป็นวินาทีใดวินาทีหนึ่งข้างหน้าก็ได้ที่หัวใจจะแตกสลายลง และผมจะไม่ต้องทนหายใจอีกต่อไป

“หายใจต่อไปเพื่อฉันนะ มีชีวิตอยู่ในส่วนที่ฉันไม่สามารถทำได้ สัญญานะ”

เพียงแค่ประโยคนั้นประโยคเดียวที่ยังจารติดแน่นอยู่ในความทรงจำที่ กระจัดกระจายของผม เพียงประโยคนั้นที่ยังทำให้ผมพยายามจะหายใจต่อมาได้จนวันนี้ และเพียงประโยคนั้นที่ทำให้หัวใจของผมยังคงเต้น และหายใจเพื่อเธอ

ภาพเก่า ๆ ของเราในวันเก่า ๆ ที่ถูกกระแสแห่งกาลเวลา ตกหล่นทับถมจนเต็มไปด้วยความเศร้า และความเจ็บปวดที่ผมไม่สามารถจะนึกถึงมันได้ ยามไม่มีเธอ ความรักที่เคยมี ความรักที่เคยเป็นของผม แตกสลายไปพร้อม ๆ กับวันที่ผมตื่นขึ้นมาและรับรู้ว่า ผมไม่มีเธออีกต่อไป

ผมรู้ดีว่า หากว่าผมตัดใจ และทำเป็นไม่เคยมีเธอ หรือลืมเธอไปซะ อย่างที่คนอื่นบอกผม ผมก็จะไม่เจ็บปวดอยู่อย่างนี้ แต่ถ้าสิ่งที่เราพูด กับสิ่งที่เรากระทำมันเหมือนกัน มันง่ายที่จะพูดและง่ายที่จะทำ มันก็คงดี เพราะผมเฝ้าแต่บอกตัวเองเป็นครั้งที่ หมื่น ๆ แสน ๆ ครั้งแล้วว่า ให้ตัดใจ ผมไม่มีทางได้เธอกลับคืนมา

สิ่งทีเดียวที่ยังทำให้ผมพยายามจะหายใจอยู่ต่อไป ก็เพียงเพื่อเธอ เท่านั้นเพียงเพื่อว่า หัวใจยังคงเป็นหัวใจของผม และผมจะยังคงรักเธออยู่อย่างนี้ อยากรู้สึกรักเธอไปอย่างนี้ แม้ว่ามันจะเจ็บปวดสักเท่าใดก็ตามที

สิ่งเดียวที่ทำให้ผมกลัวมากที่สุดในตอนนี้ ก็คือ การลืมเธอ ลืมการยิ้มของเธอ ลืมเสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ การพูดจา รอยตาอบอุ่นของเธอ รวมถึงความรักของเธอ ผมกลัว....

แม้แต่ในวันสุดท้าย ที่เธอขอสัญญา รอยยิ้มยังแตะแต้มอยู่บนริมฝีปากซีด ภาพนั้นยังคงอยู่ในความทรงจำของผม รวมถึงรอยจูบสุดท้ายที่ริมฝีปากเย็นชืด คำอำลาสั้น ที่ติดอยู่แค่ปลายลิ้นของผม น้ำตาอุ่น ๆ ที่ล่วงหล่นอยู่บนแก้มนวล ที่ผมพยายามเบามืออย่างที่สุดจะเช็ดมันออก ด้วยกลัวว่าจะทำให้คนที่เพิ่งหลับไปนั้นตื่นขึ้น และถ้าเธอตื่นขึ้นมาได้ ผมก็ยินดีที่จะยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น

ผมในวันนี้ไม่มีอะไรต่างกับเช้าวันนั้นในปีที่ผ่านมา ผมก็ยังเจ็บปวดและอยู่กับรอยร้าวของชีวิต และเดินไปบนเส้นทางเต็มไปด้วยเศษเสี้ยวของหัวใจที่แตกสลายของตัวเอง พร้อมๆ  กับการพยายามที่จะหายใจและมีชีวิตต่อไปเพื่อเธอ

เคยมีใครสักคนพยายามบอกผมว่า

“แต่ก่อนเรามีชีวิตอยู่ได้ โดยไม่มีใคร แล้วทำไมพอมีใครสักคนหนึ่งเดินเข้ามา และพอใครคนนั้นเดินจากเราไป เราจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้เชียวเหรอ?”

ผมเข้าใจความหมายของประโยคนั้นนะ ... ผมมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แต่หัวใจของผมเท่านั้นที่มันตายลงอย่างช้า ๆ มันอาจจะเป็นเรื่องโง่ ๆ

แต่เมื่อไรที่คุณรู้สึกว่า ใครสักคนที่เดินเข้ามาในชีวิตของคุณ เธอทำให้อะไร ๆ ต่อมิอะไรในชีวิตสว่างไสวกว่าที่เคยเป็น มีความสุขกว่าที่เคยรู้สึก เข้าใจในทุก ๆ อย่างที่คุณเป็น เติมเต็มความรู้สึกในหัวใจที่เว้า ๆ แหว่ง ๆ ให้เต็มไปด้วยความรักและเข้าใจ และความรู้สึกบอกคุณว่า คน ๆ นั้นคือคนที่คุณรอคอยมาตลอด คุณจะทำยังไง จะรีบคว้าไว้ไหม หรือจะปล่อยมันไป...

ผมเลือกที่จะคว้าไว้ ผมคว้ามันไว้ได้นาน  นานจนไม่คิดถึงวันที่จะต้องสูญเสีย ผมอาจจะโง่ที่ยังปล่อยให้ความรู้สึกนั้นทำร้ายตัวเอง แต่ผมก็ยังทำ...เพราะผมรู้ว่า ต่อไปนี้ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร ผมจะไม่มีวันเติมเต็มความรู้สึกในหัวใจที่ขาดหายไปให้เต็มได้อีกแล้ว มีเพียงเธอคนนั้น คนที่จากผมไปแล้ว ในวันนี้ของปีที่แล้วเท่านั้น ที่สามารถทำได้ ....

บางทีคนที่จากไปอาจจะดีกว่าคนที่เหลืออยู่ข้างหลัง....
เพราะการเหลืออยู่เพียงคนเดียว มันทุกข์ทรมานยิ่งกว่าการตายไปแล้วเสียอีก...