PANTIP.COM : W3858558 ~*-*~ เ รื่ อ ง เ ล่ า ข อ ง ค ว า ม คิ ด ถึ ง ~*-*~ [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

ระหว่างเรามีเพียงความเงียบ ระหว่างเรามีเพียงเสียงของลมหายใจของเขาและฉัน รวมถึงเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของฉันเอง

.....มันนานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้เช็ดผมให้เขาอย่างนี้...ฉันได้แต่เอ่ยถามตัวเองในใจ

“เต้ย คงไม่มาแล้ว” อยู่ ๆ เขาก็เอ่ยปากบอกทั้ง ๆ ที่ฉันกำลังเช็ดผมเขาอยู่

“อื่อ.....”

“เจน...” เขาเอ่ยปากเรียกชื่อฉัน ทำให้มือที่กำลังเช็ดผมเปียก ๆ ของเขาหยุดชะงัก

“อะไร” แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมพูดอะไร “ตาบ้า นี่เรียกแล้วก็ไม่พูด เอ้า...เช็ดเองเหอะ หิวน้ำแล้ว” ฉันยัดผ้าขนหนูผืนนั้นใส่มือเขา ก่อนแอบชำเลืองมองดูเขานิดหนึ่งก็เห็นว่าเขา ยกมุมปากยิ้มนิด ๆ เหมือนพึงใจอะไรสักอย่าง

จริง ๆ ฉันก็อยากจะเช็ดผมให้เขาต่อหรอกนะ ถ้าไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเขินไปมากกว่านี้ ก็แววตาสีนิลของเขาวันนี้มันแปลก ๆ จนฉันไม่สามารถจะทนมองได้นี่หน่า... ร้อยวันพันปีตั้งแต่เรียนด้วยกันมา ก็ไม่เคยเลยที่จะรู้สึกอะไรอย่างนี้ กับคนตรงหน้า หากแต่สิ่งเดียวที่ยังคงค้างอยู่ในความรู้สึกยามจากลา เป็นความรู้สึกที่เรียกว่า “คำนึงหา”

โดยเฉพาะวันสุดท้ายที่เราเรียนด้วยกัน ฉันจำสายตากวนโทโสของสองหนุ่มได้ดี เจ้าสองหนุ่มที่ความสูงอยู่ในระดับเดียวกัน ความสะดุดตา ก็อยู่ในระดับเดียวกัน เพียงแต่อีกคนหนึ่งขาวกว่า และอีกคนคล้ำกว่าเท่านั้น

สองคนนั้นยืนกอดคออยู่หน้าห้องแล็ป พร้อมกับช่อดอกไม้ช่อโตทันทีที่เธอเปิดห้องแล็ป ออกมา เจ้าสองแสบนั่นก็ยื่นดอกไม้ช่อนั้นให้เธอ

ไม่รู้ว่า มันเป็นโชคดี ของเธอ หรือความประสงค์ร้ายของ ไอ้เพื่อนแสบสองคนนั่น เพราะตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาในวงขี้ปากของบรรดาแฟนคลับ และผองเพื่อนของตัวเองไปอย่างเรียบร้อย เหมือนการกระโดดลงบ่อจระเข้ชัด ๆ เฮ้อ...ทำไมชีวิตฉันถึงต้องมาเกี่ยวพันกับเจ้าสองแสบจอมป่วนนี้ด้วยก็ไม่รู้

“เป็นของขวัญ ขอบคุณที่ให้ลอกการบ้านมาตลอด” ข้ออ้างง่ายแสนง่าย ที่ทำให้ฉันด่าคู่ป่วนไม่ลง แถมยังพูดไม่ออกเสียด้วยซ้ำ

แล้วก็อย่านึกว่านะว่ามันจะจบแค่วันเรียนจบ มัธยม มันยังรวมถึงตอนไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัย แม้ว่าจะแยกกันเรียนคนละมหาวิทยาลัยก็เหอะ...แต่สองหนุ่มนี่ ก็ยังมีวิธีการที่จะทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองได้กลับไปอยู่ในบ่อจระเข้อย่างที่เคยรู้สึกไอ้ล่ะน่า...

“เจน...เจน คิดอะไรอยู่” ฉันรู้สึกถึงมือที่โบกอยู่ตรงหน้าก่อนจะดึงอนุสติกลับมาที่ผู้ชายหนึ่งในสองคนที่เคยป่วนในอดีต

“คิดเรื่องเก่า ๆ”

“แก่แล้วสิ”

“นายเทียบนที” ฉันเอ่ยชื่อเต็ม ๆ ของเขาด้วยเสียเข้ม ๆ เจ้าตัวไม่รู้สึกแถมยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่อีกต่างหาก

“ถ้าฉันแก่ นายก็แก่กว่าล่ะ แล้วนี่ไหนว่านายเต้ยจะมาไง นัดกันยังไง” ฉันเกิดโมโหอาการป่วนของเขาขึ้นมาอีก เลยพาเปลี่ยนเรื่องไปเลย

“ก็นัดแล้วนี่ ไหนดูสิกี่โมงแล้ว” พร้อม ๆ กับเจ้าตัวที่คว้าข้อมือฉันขึ้นมาดู “ห๋า...จะทุ่มแล้วเหรอเนี่ย”

“ก็ใช่นะสิยะ” ฉันกระแทกเสียงใส่
“งั้นไม่ต้องรอแล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่า ผมหิวแล้ว” คนตัวสูง ลุกขึ้นก่อนจะส่งมือให้ ฉันมองมือกว้างที่เขาส่งมาให้ก่อนจะตัดสินใจวางมือตัวเองลงไป เขาดึงตัวฉันขึ้นมาก่อนจะสะพายกระเป๋าเป้ใบเล็ก ๆ ของฉันเข้ากับบ่าของเขา

“นายจะอยู่กี่วัน” อยู่ ๆ ฉันก็อยากรู้ขึ้นมาว่า คราวนี้เขาจะอยู่ที่กรุงเทพฯ นานเท่าไร งานของเขาไม่ใช่งานประจำออฟฟิศที่กรุงเทพฯ แต่เป็นงานที่ต้องโยกย้ายตามคำสั่งของลูกค้า ครั้งนี้ถือเป็นการพบกันในระยะเวลาที่ห่างกันยาวนานที่สุดถึงหนึ่งปีกับอีกสามเดือน สิบสี่วัน ชายหนุ่มตรงหน้าเพียงชะงักฝีเท้าก่อนจะบอกเธอเบา ๆ ราวไม่อยากพูดถึงว่า

“พรุ่งนี้จะกลับแล้ว”

“ห๋า.....”

“อะไรเล่ายัยเด็กกระป๋อง” เขาเอามือกว้างอุ่นมาคว้าคอฉันเอาไว้ก่อนจะเดินกอดคออย่างที่เคยทำยามอยู่ด้วยกันสามคน แต่มันคงดูตลกน่าดู เพราะเขาก็สูง และฉันก็สูงได้แค่บ่าของเขาเท่านั้นเอง

“เลิกเรียกอย่างนี้ได้ไหมห๋า...นายเทียบ”

“ถ้าเธอเลิกเรียกผมว่า นายเทียบ และไปเรียกว่า นายน้ำ แทนอ่ะนะ” เขาก็ยังกวน ป่วนและกวนไม่เลิกรา ดูสิ ขนาดรู้ว่า ชั้นเกลียดคำเรียกขานที่สองคู่หูคู่นี้ตั้งให้ขนาดไหน ก็ยังไม่ยอมเลิกเรียกสักที ตั้งแต่มัธยม จนตอนนี้ที่ต่างคนต่างทำงาน

“เต้ย ว่าไง โทรตามไหม?” ฉันเอ่ยถามเขา คนโดนถามเพียงแค่ยิ้มก่อนส่ายหน้าแทนคำตอบ

“อยากกินข้าวด้วยกันสองคน” ฉันมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ เจ้าตัวเลยรีบบอกใหม่เสียว่า “อยากกินข้าวอย่างสงบ ๆ ไม่มีตัวป่วนอย่างไอ้เต้ย หรือว่า เจนอยากจะมีตัวป่วนเพิ่มขึ้นอีกคนล่ะ” คราวนี้เขาเลยย้อนกลับบ้าง แต่ไม่ยอมมองหน้าของฉันที่กำลังอมยิ้มอย่างรู้ทันอยู่

....รู้ทัน... ความคิดนี้ทำให้ตัวเองตกใจเหมือนกัน ฉันไปรู้ทันไอ้หมอนี่ตั้งแต่เมื่อไรกัน แล้วรู้ทันเรื่องอะไร

จากคุณ : เปียร์รุส - [ 5 พ.ย. 48 22:22:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2

เลยเป็นอันว่า ฉันกินข้าวกับเขาเพียงสองคนในคืนนั้น ทั้ง ๆ ที่ในวันนี้น่าจะมีเต้ยมารวมด้วยเหมือนอย่างทุกครั้งที่มันเคยเป็น เราเป็นก๊วนเดียวกันฉันรู้สึกอย่างนั้น

“รู้บ้างไหมว่า ไอ้เต้ยมันมีแฟนแล้ว” อยู่ ๆ คำถามแปลก ๆ ก็ดังมาจากคนที่กำลังเคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ อยู่ตรงหน้าฉันนี่แหละ

“อะไรนะ”

“ก็บอกว่าไอ้เต้ยมีแฟนแล้ว แล้วเจนล่ะมีใครหรือยัง” คำถามง่าย ๆ พื้น ๆ ที่คนเป็นเพื่อนถามกัน แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่า วันนี้นายคนนี้มาแปลก ถามแปลก แถมด้วยแววตาแปลก ๆ อีกด้วย

แต่ถ้าจะพูดกันตามจริง สิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าเอ่ยปากถามฉัน มันก็ไม่เรื่องแปลกสักเท่าไร เพราะฉันเองจนตอนนี้แล้วก็ไม่มีใครสักที เพราะอะไรหัวใจฉันรู้ดี

คำว่า “เพื่อน”มีความหมายมากมายกว่าอะไรทั้งหมด เป็นเหมือนของมีค่าที่น่าเก็บรักษาและดูแลให้ดี ไม่อยากให้ความสัมพันธ์มันแตกสลายไป

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตอนที่เขา เดินทางไปทำงานต่างจังหวัดแรก ๆ พอกลับเข้ากรุงเทพฯ ทีไร ต้องมีการนัดเจอกันอยู่เสมอ เต้ย เจน และ นายน้ำ ความรู้สึกของฉันที่มีเวลาทุกคนอยู่พร้อมหน้ากันเหมือนลูกโป่งถูกเป่าลมจนลอย หัวใจฟู่ฟ่อง

แต่เมื่อเวลาของการลา ก็เหมือนกับว่า ใครสักคนเอาเข็มแหลม ๆ มาจิ้มเจ้าลูกโป่งลูกนั้นให้แตกดังโพละ อาการที่ตามมาคือ “เหงา” และ “คิดถึง” อย่างจับใจ คิดถึงช่วงเวลาอันน้อยนิดที่ใช้ด้วยกัน คิดถึงดวงตาคู่เข้มดุที่มองมาอย่างรู้เท่าทัน

“เจน....” เสียงเขาปลุกฉันขึ้นมาจากวันเวลาเก่า ๆ อีกแล้ว

“อืม...อะไร”

“วันนี้ทำไมคิดอะไรวุ่นวายเยอะจัง” หัวคิ้วเข้ม ๆ ของเขาขมวดมุ่น ดูเหมือนเจ้าตัวเริ่มจะไม่พอใจขึ้นมานิด ๆ ฉันยิ้มให้ก่อนตอบว่า

“ก็คิดถึงเรื่องของเราไง มันมีอะไรให้คิดถึงตั้งเยอะตั้งแยะ”

“เรื่องของผม งั้นเหรอ” คราวนี้เขายิ้มแบบกวน ๆ มาอีกแล้ว

“บ้า ... เรื่องของเต้ย น้ำ และก็เจนไง ตะกี้ว่า นายเต้ยมีแฟนแล้วงั้นเหรอ”

“ใช่ ผมเพิ่งรู้ตอนที่จะลงมานี่แหละ ว่าแต่เจนเถอะ ปีกว่าที่ไม่ได้เจอกัน ไม่หาแฟนกับเค้าสักคนเหรอ” เขาเอ่ยปากถามในขณะที่ดวงตาสีดำราวนิลนั้น จ้องมองมารอยคอยคำตอบที่ฉันไม่รู้ว่าจะตอบไปว่าอย่างไร ได้แต่เสตอบไปว่า

“ก็....ก็...เนื้อคู่ เรายังเป็นวุ้นอยู่เลยมั้ง”

“แน่ใจนะ” คำตอบคือการพยักหน้ากับจากข้าว ทำให้คนฟังหัวเราะเบา ๆ อย่างถูกใจ
......จะถูกใจอะไรหนักหน่าฟ่ะ... ฉันค่อนบ่นเขาอยู่ในใจ

จักรยานคันเก่งของฉันที่เขาเป็นคนถีบ และฉันเป็นคนซ้อนท้ายนั้นทำให้ความรู้สึกเก่า ๆ ที่เก็บอยู่ในความทรงจำ ลอยอวนขึ้นมาอีกครั้ง กี่ครั้งกันแล้วที่ฉันได้ใช้แผ่นหลังกว้าง ๆ นี้เป็นที่บังแดด และนั่งสบาย ๆ โดยมีเขาเป็นคนถีบ และเต้ย ก็ถีบอยู่ข้าง ๆ

โรงยิมกับบ้านฉันไม่ไกลกันเท่าไร แต่พวกเราก็มักจะถีบจักรยานไปที่นั่นเสมอ แต่น่าแปลก ที่ฉันไม่เคยได้ซ้อนท้ายจักรยานเต้ยเลย ทั้ง ๆ ที่เจ้าตัวก็เรียกอยู่บ่อย ๆ

“ยัยกระป๋อง มานั่งซ้อนเราก็ได้ ไอ้น้ำมันหนักตายแล้วขามาก็มันถีบให้เธอนั่ง” สรรพนามที่พวกเค้าสองคนเรียกขานทำให้ฉันหน้าหงิกได้ทันทีเหมือนกัน เพราะมันเหมือนกันเป๊ะ!!!

“ไม่เอาหรอก ตกลงมาตายก่อนถึงบ้าน” เต้ยแค่ยักไหล่ก่อนพูดว่า

“ตามใจ” คนพูดถีบจักรยานออกไปทันที และแน่นอน ฉันซ้อนจักรยานของน้ำกลับบ้าน
ฉันพิงหัวเข้ากับแผ่นหลังกว้างของนายคนชอบกวนประสาท แผ่นหลังกว้างที่คุ้นเคยทำให้อะไร ๆ มันดูลอย ๆ ในความรู้สึกของฉัน รวมถึงหัวใจฉันด้วย...

ไฟถนนที่เคยเห็นในทุก ๆ วันที่เดินกลับมาจากทำงาน มันก็ยังส่องแสงอย่างนี้ทุกวัน แต่น่าแปลกที่วันนี้ ไฟถนนที่เห็นอยู่ทุกวัน มันส่องแสงสีนวลสวย จนฉันอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองดวงแล้วดวงเล่าที่ รถจักรยานถีบผ่านไป และสายลมเย็น ๆ ก็วิ่งมาปะทะผิวหน้าแผ่ว ๆ พอสบาย ฉันหลับตา และคิดว่าอยากให้ถนนกลับถึงบ้านสายนี้ทอดตัวยาวออกไปอีกสักหน่อย..
.
เพื่อที่ฉันจะได้มีเวลายาวอีกนิดในการคิดถึงใครคนที่อยู่ในห้วงคำนึงตลอดเวลา ใครคนนั้นที่กำลังอยู่ในช่วงเวลาเดียวกับฉัน และกำลังสูดอากาศเดียวกันในตอนนี้

“เจน....” เขาเอ่ยปากเรียกชื่อเธอ

“อื่อ...”

“เจน...”
“อะไร” คราวนี้ฉันชักจะฉุนขึ้นมานิดๆ ก็คนกำลังสบาย เรียกแล้วทำไมไม่พูดสักทีน้า....
“ถึงบ้านแล้ว” เท่านั้นแหละฉันก็สะดุ้ง ผงกหัวออกจากแผ่นหลังอุ่นสบายทันที ก่อนหันไปมองคนถีบจักรยานที่หันมายิ้มรออยู่แล้วทั้งสีหน้าและดวงตาคู่นั้น

“ทำไมถึงเร็วจัง กี่โมงแล้วนี่” ฉันเสยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู หัวใจเต้นแรง นี่ก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว... เวลามันทำไมเดินเร็วขนาดนี้ก็ไม่รู้ “ขอบใจที่มาส่งนะ วันนี้สนุกมากเลย” ฉันรับจักรยานมาจากเขาก่อนจะจูงมันไปพิงไว้ยังที่ของมัน เสียงเขาเรียกชื่อเธอในความสลัวรางของยามค่ำคืน

“เจน....”

“อะไร” วันนี้ตาคนนี้เรียกชื่อเธอแล้วไม่พูดหลายครั้งหลายหนแล้วนะเนี่ย

“.................” เขาไม่ยอมพูดอะไรอีกแล้วได้แต่ก้มหน้ามองพื้นตรงหน้าแทน ฉันเดินเข้าไปยืนตรงหน้าก่อนจะเอาสองมือประคองหน้าเขาเอาไว้แล้วจ้องไปในดวงตาสีนิลคู่นั้นก่อนจะเอามือวางแปะไปตรงหน้าผาก

“สบายดีเปล่านายนี่” ฉันถามเขาพร้อมวัดไข้ไปในตัว
“อื่อ...”

“เอ....นายกลายเป็นคนพูดน้อยไปตั้งแต่ตอนไหน หรือตะกี้ตอนกินข้าวกันก้างปลามันติดคอพูดเลยพูดไม่ออก” ฉันเย้าเขาเล่นเสียอย่างนั้น แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อไป นายคนกวนโทโส ก็คว้าตัวฉันเข้าไปกอดไว้เสียแล้ว

เสียงหัวใจของเขาเต้นดังจนฉันแทบจะได้ยิน และเสียงหัวใจของฉันเองก็เช่นกันมันเต้นประสานเป็นเสียงเดียวกับของเขา นานแสนนานจนเขายอมปล่อยฉันออกจากอ้อมแขนอุ่นของเขา

“ผมคิดถึงเจนนะ” เขาบอกช้าชัด และฉันก็มองเห็นดวงตาสีดำราวนิลของเขาตอนนี้เหมือนมีดวงดาวนับพันตกอยู่ที่ในนั้น

คำพูดที่ได้ฟังกันบ่อย ๆ จนเคยหู หากแต่วันนี้ ทำไมฟังแล้วทำให้หัวใจลอย ๆ วาบ ๆ อย่างไรก็ไม่รู้ ฟังแล้วเหมือนหัวใจจะระเบิดออกมาเป็นชิ้น ๆ นับพันชิ้น รู้สึกว่าอากาศที่ใช้หายใจอยู่ตอนนี้เจือไปด้วยเกร็ดน้ำตาลเล็ก ๆ ที่มันซ่านไปทั่วทั้งอณูความรู้สึก สัมผัสไปถึงสิ่งที่ซ่อนไว้ในใจเนิ่นนานจนไม่กล้าแม้แต่จะเปิดมันออกมาดู

“เจนไม่คิดถึงผมเหรอ” คำถามเบา ๆ ที่เขาถามมานั้นทำให้คนโดนถามพูดอะไรไม่ออก สิ่งที่วิ่งวุ่นอยู่ในหัว ตอนนี้

...นายน้ำเป็นอะไรไปเนี่ย....

“เอาเถอะ...เข้าบ้านก่อน อาทิตย์หน้าผมจะย้ายลงมาประจำที่กรุงเทพฯแล้วเราคงได้มีเวลาคุยกันมากกว่านี้ ผมแค่อยากบอกให้เจนรู้ไว้...ผมคิดถึงเจน” เขาผลักฉันให้เดินเข้าไปในบ้านตัวเองอย่างเบามือ และฉันเองก็ไม่รู่ว่าตัวเองขึ้นมานอนอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอสติกลับคืนมาสิ่งแรกที่ฉันทำคือ...

“ไอ้เต้ย รับสายเดี๋ยวนี้” ฉันกรอกคำพูดลงไปในเทปตอบรับอัตโนมัตของเพื่อนหนุ่มอีกคนที่แน่ใจว่าเวลานี้มันต้องมุดหัวอยู่บ้านแน่ ๆ แล้วก็ใช่

“อา...ไร วะ ยัยกระป๋อง นี่มันกี่โมงแล้ว” นายเต้ยรับโทรศัพท์ด้วยเสียงของคนที่นอนไปแล้ว และเริ่มหงุดหงิดที่ถูกกวน

“ทำไมวันนี้ไม่ไปตามนัด” คราวนี้ฉันว่าตัวเองได้ยินเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์แผ่วมาตามสาย

“ไปทำไม”

“อ้าว ก็น้ำลงมา ก็ไปกินข้าวกันไง” พูดไปตัวเองก็รู้สึกว่าหน้ามันร้อนผ่าว ๆ พิกล

“โอ้ยยยย...ไม่ไปหรอก มันโทรมาบอกแล้วว่า ถ้าไปมันจะเตะก้นเรา ไปทำไมให้เจ็บก้น” คนปลายสายหัวเราอย่างอารมณ์ดีมากจนถึงมากที่สุด แต่คนต้นสายนี่สิ งง...

“อะไรของนาย ไม่เห็นเข้าใจ”

“นี่เธอโง่จริง ๆ หรือแกล้งโง่กันแน่ ยัยกระป๋อง”

“หยุดเรียกฉันอย่างนี้แล้วคายทุกสิ่งที่นายรู้ออกมาซะดี ๆ นายเต้ย ถ้านายยังอยากจะได้นอนต่อล่ะก็” ฉันขู่เขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อย่างนี้เค้าเรียกว่าโง่แน่ ๆ โง่ถาวร” ปลายสายยังไม่ลดราวาศอก ยังคงกวนโทโสฉันได้แม้กระทั่งเวลาคุยโทรศัพท์

“คุณเต้ย” ฉันกดเสียงเข้มเข้าไปอีก

“เออ..ก็ได้วะ นึกว่าสงเคาระห์เพื่อนโง่ ๆ ทั้งหลาย ไอ้น้ำมันชอบเธอ ๆ ไม่รู้หรือไงเจนนี่...” คราวนี้สรรพนามของฉันเปลี่ยนอีกแล้วตามอารมณ์ของไอ้เพื่อนบ้าคนนี้ แต่สิ่งที่เขาพูดออกมาทำให้ฉันอึ้งไปได้หลายวิ “เจนนี่ ไอ้เจน”

“เออ..”

“มันชอบเธอ ชอบมาก ชอบจนกระทั่ง ไม่ยอมให้เธอมาซ้อนจักรยานเรา ชอบจนกระทั่งขู่ว่าวันนี้ถ้าเราไปมันจะเตะเรา เพราะมันบอกว่าวันนี้มันจะพูดอะไรกับเจน ก็แค่นั้น ที่อยากรู้มีแค่นี้ใช่เปล่า...ไปนอนแล้วนะมีคนรออยู่” แล้วไอ้ตัวแสบป่วนก็วางโทรศัพท์ฉับไปเลย ไม่รอให้ถามอะไรมากไปกว่านี้

ฉันมองโทรศัพท์ในมืออยู่นาน ก่อนจะวางมันลงในแป้น ....คำบอกเล่า ของเเต้ยเข้าไปสั่นสะเทือนบางสิ่งที่รู้สึก และเก็บไว้แสนนาน ด้วยความที่ไม่อยากเสียมิตรภาพดี ๆ ไป

ฉันเคยได้ยินว่า หากเราคิดถึงใครสักคนอย่างสุดหัวใจแล้วละก็...ความคิดถึงจะนั้นจะลอยไปกลับสายลม และส่งถึงเขาผ่านแสงแดด

ซึ่งมันอาจจะจริงหรือไม่จริงก็ได้ในความรู้สึกตอนนั้น แต่ฉันในตอนนี้ กำลังสงสัยคำพูดที่เคยได้ยินมาว่ามันอาจจะเป็นจริงอย่างที่เค้าพูดกันไว้ เพราะในส่วนลึกของหัวใจแล้วฉันรู้ว่าความคิดถึงที่ฉันคอยส่งไปนั้น ได้ถึงเจ้าของเป็นที่เรียบร้อยแล้ว....

The end

จากคุณ : เปียร์รุส - [ 5 พ.ย. 48 22:23:25 ]