เรื่องสั้นมาอีกแล้วจ้า ช่วยติชมหน่อยนะคะ
.............................................

ท่ามกลางท้องฟ้าอันแสนมืดมิดในยามค่ำคืนนี้ มีเพียงแสงดาวทีส่องประกายระยิบระยับบนผืนฟ้า และแสงริบหรี่จากโคมไฟที่กำเนิดแสงสว่างอันอ่อนแรงเนื่องจากการใช้งานมาเป็นเวลานานปี ลมเย็นๆพัดมากระทบใบหน้าของผมอย่างแผ่วเบา กิ่งไม้พริ้วไหวไปตามลมเป็นจังหวะช้าๆ เกิดเป็นเสียงเสียดสีของใบไม้ที่กระทบกันท่วงทำนองท่ามกลางความเงียบสงบในเวลาเช่นนี้ ผมออกมาเดินสูดอากาศภายในสวนเนื่องจากนอนไม่หลับ อากาศยามค่ำคืนนี้ช่างบริสุทธิ์ไม่แพ้อากาศในยามเช้าเลยจริงๆ แสงไฟของรถที่ขับผ่านถนนไปเป็นระยะๆที่ผ่านเงามืดของต้นไม้ในสวนทำให้เห็นเป็นดวงไฟกระพริบเคลื่อนผ่านหน้าผมไปอย่างช้าๆ กลิ่นของดอกราตรีลอยลมมาจางๆ บรรยากาศเหงาๆแบบนี้ช่างสวยงาม แต่ในใจลึกๆกลับมีความเศร้าที่ฝังลึกอยู่ยังคงไม่ละลายหายไปสักที เป็นความรู้สึกที่แฝงอยู่ภายในที่รอเวลาอีกนานแสนนานที่จะมาเยียวยาช่วยให้มันหายดีขึ้น
"นอนไม่หลับอีกเหรอคะ?" เสียงของเธอ ดังแว่วมา ร่างของหญิงสาวที่ผมคุ้นเคยปรากฏขึ้นมาจากความมืด ผมมองเห็นเธอได้ชัดเจนขึ้นขณะที่เธอก้าวเข้ามา แสงสลัวจากโคมไฟตัวเดิมฉายให้เห็นใบหน้าเรียวงามของเธอ ตากลมโตเป็นประกายพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนอ่อนหวานช่างทำให้ผมมีความสุขยิ่งนัก ความเศร้าที่เกาะกินหัวใจมลายหายไปอย่างชั่วคราวในฉับพลันเมื่อเห็นหน้าเธอ
"ครับ" ผมตอบ พลางมองเธอที่กำลังเคลื่อนร่างอันบอบบางภายใต้ชุดสีฟ้าอ่อน กระโปรงยาวเลยหัวเข่าพริ้วไหวไปตามการขยับของเรียวขาที่ก้าวเข้ามาอยู่ใกล้ๆตัวผม ผมยาวๆที่ปล่อยเคลียบ่าของเธอพริ้วไหวไปตามลม เธอหยุดที่หน้าผมแล้วหันไปทางรั้วบ้านที่ผมกำลังมองแสงไฟของรถยนต์อยู่เมื่อชั่วครู่ที่ผ่านมา ปอยผมของเธอเคลื่อนตามแรงลมมาปรกลงบนแก้มขาวผ่อง แล้วนิ้วอันเรียวงามก็ค่อยๆเกาะเกี่ยวเพื่อปัดป้องมันออกไป
"ดูอะไรอยู่เหรอ?" เธอถาม สายตายังคงจับจ้องไปทิศทางเดิม แต่สายตาของผมกลับเปลี่ยนจากรั้วบ้าน มาจับจ้องที่เธอนับแต่ที่เธอก้าวเข้ามา ...
"ก็...มองดูถนนเรื่อยเปื่อยน่ะ" ผมตอบ แล้วค่อยๆละสายตาจากใบหน้าอันอ่อนเยาว์ของเธอกลับไปที่เดิม...
เราจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง มีคำนับล้านที่ก่อเกิดอยู่ในหัวของผม ที่อยากจะเอื้อนเอ่ยออกมาให้เธอฟังในตอนนี้ แต่ผมยังไม่สามารถถ่ายทอดมันออกมาได้ ความเงียบแบบเดิมจึงกลับเข้ามาอีกครั้ง กลิ่นน้ำหอมจางๆจากตัวเธอลอยมาสัมผัสจมูกของผม กลิ่นของมันหอมหวลยิ่งกว่าดอกไม้ดอกไหนๆในสวนของผม...
ตอนนี้ผมอยากจะหยุดเวลาได้ จะได้ยืนอยู่เคียงข้างเธออย่างนี้ตลอดไป...

................................................

ขวัญ...สาวน้อยตาโต...
ผมเจอเธอเมื่อ4ปีก่อน ผมเป็นช่างภาพที่สตูดิโอแห่งหนึ่ง ส่วนเธอมาถ่ายภาพ เพื่อเอาไปสมัครงาน ผมประทับใจเธอตั้งแต่แรกเห็น เพราะท่าทางที่เรียบร้อยและขี้อาย ต่างจากผู้หญิงที่ผมพบเจอบ่อยๆในทุกวันนี้ แต่ผมก็ไม่ได้มีโอกาสที่จะพูดคุยกับเธอมากนัก ได้แต่เก็บความประทับใจเอาไว้ภายใน
จนวันหนึ่งผมได้พบเธออีกครั้ง ที่ร้านคอฟฟี่ชอปร้านประจำของเธอ หลังจากนั้นมันก็กลายเป็นคอฟฟี่ชอปร้านประจำของผมไปด้วย ถึงแม้จะอยู่ห่างจากที่ทำงานของผมแทบคนละฝั่งเมือง แต่ผมก็ไม่ย่อท้อหมายที่จะทำความรู้จักกับเธอให้ได้ แล้ววันหนึ่งเราก็ได้พูดคุยกัน สนิทกัน ความประทับใจแปรเปลี่ยนมาเป็นความรักตอนไหน...ผมจำไม่ได้แล้ว...

................................................

"คืนนี้เงียบจังนะ" เสียงของเธอดังข้นมาทำลายความเงียบงัน
"ครับ" ผมตอบแล้วหันไปหาเธอ
"เจ้าหมูอ้วนนอนไวจังนะวันนี้" เธอกล่าวถึงเจ้าสนุขตัวโปรดของเรา ที่ผมให้เธอในวันวันครบรอบที่เราพบกัน
"วันนี้มันคงจะหมดแรงน่ะ ผมพามันไปฉัดวัคซีน มันก็เลยสู้กับหมอจนหมดแรง ร้ายไม่เบาเลยนะเจ้าหมูอ้วนเนี่ย.."
"คงกลัวเข็มเหมือนเจ้านายมันล่ะมั้ง" เธอหัวเราะเจื้อยแจ้ว ท่าทางแบบนี้ทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อได้มองเธอ

................................................

นี่ก็4ปีมาแล้วสินะ ที่เราพบกัน เจ้าหมูอ้วนมาอยู่กับเราได้ปีกว่าๆแล้ว ตอนนี้พ่อแม่ของเราก็รู้จักกันและยอมรับในตัวเราทั้ง2คน ผมตัดสินใจที่จะขอเธอแต่งงาน แต่แล้วก็ต้องมารู้ความจริงที่น่าเศร้าว่า เธอจำเป็นที่จะต้องจากผมไปซะก่อน...

................................................

"ช่วงนี้งานเป็นยังไงบ้างคะ?"เธอเอ่ยถามขึ้นมา
"ก็เรื่อยๆน่ะครับ..."
"เวลาขวัญไม่อยู่แล้ว ดูแลตัวเองให้ดีๆนะคะ คุณน่ะชอบทำงานหนักจนไม่ได้กินขาวอยู่เรื่อย ระวังโรคกระเพาะจะกำเริบนะ "
"ถ้าไม่มีขวัญแล้ว ใครจะทำกับข้าวให้ผมกินล่ะครับ?"
"คุณก็ทำเองก็ได้หนิ คุณยังเคยทำให้ขวัญกินตั้งหลายครั้ง แล้วถ้าไม่ว่างก็ร้านป้าแดงหน้าปากซอยไง ร้านแกปิดดึกด้วยนะ...หรือไม่ ก็หาผู้หญิงดีๆสักคนมาอยู่ที่นี่แทนขวัญก็ได้" เธอกล่าวยิ้มๆ
"ขวัญก็รู้ ว่าไม่มีใครมาแทนที่ขวัญได้หรอก...ผมเคยบอกขวัญรึยังนะ...ว่าผมรักขวัญมากขนาดไหน..."
"ไม่จำเป็นหรอกค่ะ...สิ่งที่คุณทำขนาดนี้ ก็ทำให้ขวัญรู้แล้วว่า คุณรักขวัญขนาดไหน.."
"แล้วคุณยังจะทิ้งผมไปได้ลงคอ..." ผมกล่าวอย่างกล้ำกลืน ความเศร้ากลับเข้ามาเยือนโดยฉับพลัน เศร้าอย่างจับใจ...
"อย่าไปได้มั๊ย..." ผมยังคงอ้อนวอน ทั้งๆที่รู้ว่าความจริงมันคงเป็นไปไม่ได้ เธอได้แต่ยิ้มเศร้าๆแล้วเบี่ยงสายตาไปทางอื่น
"ถ้าไม่มีคุณ ผมจะอยู่ยังไง?"
"อยู่ได้สิคะ...อยู่เพื่อขวัญไง"
"...." ผมได้แต่นิ่งเงียบ น้ำตามันกำลังล้นเอ่อ ปริ่มๆที่ขอบตา ตอนนี้คนที่ผมรักที่สุด คนที่ผมตั้งใจว่าจะอยู่ด้วยตลอดชีวิต จะดูแลกันและกันยามแก่เฒ่า ร่วมต่อเติมความฝันและแบ่งปันความสุขแก่กัน กำลังจะจากผมไป...
"ถ้าคุณรักขวัญจริง อยู่ต่อไปเพื่อขวัญนะคะ..." เธอยื่นมือมาจับมือของผม ผมบีบมือเรียวเล็กนั้นอย่างแผ่วเบา
"ผมทำไม่ได้หรอกขวัญ... ผมทำใจไม่ได้..." ผมกล่าวซ้ำไปมา ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว
"สัญญากับขวัญนะคะ...ว่าคุณจะเข้มแข็ง แม้ไม่มีขวัญ..." เธอเข้ามาโอบกอดผมไว้ "เพราะถ้าคุณเป็นขวัญ...คุณคงต้องการให้ขวัญเป็นแบบนี้เหมือนกันใช่มั๊ยคะ?"
ตอนนี้ผมสับสนไปหมด ว่าผมจะทำได้อย่างไร...รู้แต่ว่าอยากจะลืมตาขึ้นมา แล้วพบว่านี่เป็นเพียงฝันไป...
"แล้วขวัญเคยบอกคุณรึยังคะ ว่า...ขวัญรักคุณขนาดไหน..." เธอยิ้มมาอย่างอ่อนโยน ร่างของเธอค่อยๆจางหาย
ปล่อยให้ผมยืนโดดเดี่ยวท่ามกลางความเงียบสงัด และเสียงใบไม้กระทบกันเบาๆ น้ำตาอุ่นๆรินไหลออกมาตามร่องแก้ม...
...วันนี้ ที่แม่ของเธอโทรมาบอกว่า ตัดสินใจที่จะปลดสายออกซิเจนของเธอ เนื่องจากบาดแผลจากอุบัติเหตุที่เธอได้รับเมื่อ2สัปดาห์ก่อนนั้นเกินจะเยียวยา... การอยู่ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น นอกจากความทรมานที่เธอได้รับ การตัดสินใจที่จะปล่อยเธอไปเป็นทางออกที่ดีที่สุด...ถึงแม้จะไม่มีใครสามารถทำใจยอมรับได้
และในตอนนี้เธอก็ได้จากผมไป...ตลอดการ...

..............................................