กาลครั้งหนึ่ง นานมาหลายเดือนแล้ว…เป็นคืนวันหยุดที่เราเข้าไปปาร์ตี้ ที่บ้านเพื่อนเราเหมือนเคย อย่างที่เราเคยบอกว่าบ้านเราอยู่แถวชานเมือง…แต่..บ้านเพื่อนเรามันอยู่ชานเมืองกว่าเรา เฮ้อ..เรียกว่า ตะเข็บกรุงเทพฯ น่ะ เออ เหมาะกว่า..เพื่อนเราอยู่บ้านหลังนี้คนเดียว เป็นคนค่อนข้างมีฐานะ พ่อ แม่เค้าอยู่ต่างจังหวัด ทิ้งบ้านหลังโต พร้อมกับเนื้อที่อีกเพียบไว้ให้คนอย่างมันดูแล…คนอย่างพวกเราก็สบายไป ไม่ต้องไปเที่ยวไหนล่ะ อยู่กับมันนี่ล่ะ 555 บรรยากาศรอบบ้านเรียกว่า วังเวง โ-ค-ร-ต ในซอยนั้น มีแต่บ้านหลังใหญ่ ๆ ตั้งอยู่ห่าง ๆ กัน แล้วไอ้ที่ที่เว้นไว้ ก็เอาไว้เป็นเนื้อที่ให้หญ้าอยู่ แต่ละต้นสูงท่วมหัว (พวกเราก็งง ว่ามันจะสร้างห่างกันทำไม๊ม๊ม๊ ไม่เหงากันบ้างเหรอ..) มีต้นไม้ใหญ่ ๆ ขึ้นสลับกัน ต้นตะเคียนเอย ต้นไทรเอย และต้นไม่ขอเอ่ยนามเพราะไม่รู้อีกเอย แล้วไอ้ที่สร้างความงงงันอีกนะ…ใครมันจบศิลป์มาแล้วมาทำ Project ตามต้นไม้ใหญ่พวกนี้นักหนาวะ…โอ้โห..ผ้าแพรหลากสีเลย (นึกว่าเดินอยู่ในสำเพ็ง)…

แล้วบ้านเพื่อนเรานะ มันอยู่ซะ ปู๊นนน..สุดซอย ไม่ค่อยมี มอร์,ไซด์ รับจ้างด้วย แล้วเวลาที่ต้องไปบ้านมันที ก็ต้องมืดทุกที เพราะต้องเลิกงานก่อน กว่าจะกลับห้อง กว่าจะอาบน้ำ แต่งตัว ก็ค่ะ..พอดี เดินเข้าซอยบ้านมันทีไร ต้องมีลุ้นทุกทีว่าจะเจออะไรอีกหว่า คืนนี้..เราเดินเข้าซอยบ้านมัน เห็นแล้วล่ะ ไอ้สี ๆ ทั้งชมพู เหลือง พันอยู่รอบเลย เห็นมาแต่ไกลเลย แต่ไม่เป็นไรชินแล้ว แต่…เอ..ไอ้ที่เราไม่ชินตาเนี่ย มันมีควันอะไรหว่า..เอาวุ้ย..จะให้ถอยได้ไง จะหมู่จะจ่า เดี๋ยวรู้ เกิดอะไรขึ้นเอาหน้าเป็นอาวุธไปก่อนละกัน..เราเดินเข้ามาใกล้ควันนั้นเรื่อย ๆ แล้วทำไมลมมันต้องมาพัดแรงเอาตอนนี้ด้วยวะ (นี่ไม่ได้แสดงหนังอยู่นะ..ไม่ขอ Effect ได้มะ สั่งคัทไปก่อนได้มะ ฉี่จะไหลแล้ว) เราพยามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เพื่อให้ผ่านจุดเกิดเหตุให้เร็วที่สุด พอเรามาถึงต้นไม้ต้นนั้น ต้นเหตุของควันนั้นคือธูป ทำไมมันมีคนมาปักธูปไว้ ทุกทีไม่เคยมี แล้วก็มีกระทงใส่อาหารด้วย โอ้แม่จ๋า ทั้งผ้าแพร ทั้งธูป ทั้งอาหาร มันจะมีอะไรอีกไหมวะ…

สักพักลมก็พัดแรงขึ้นอีก ขนที่ต้นคอเราลุกโดยอัตโนมัติ มันลุกมาจากกลางหลังเราเลย เอาไงดีวะ ปวดฉี่ก็ปวด เดินหน้าหรือถอยหลังดีวะ…เฮ้ย! แล้วเกิดหันหลังไป แล้วจ๊ะเอ๋ กับ Something ล่ะ ซิลิโคนที่หน้าเรา มันต้องไหลมารวมกันที่คางแน่ ๆ ..เอาวะ ..เราเดินต่อไปผ่านจุดยากมาละ เราเห็นไฟหน้าบ้านเพื่อนเราอยู่ตรงหน้า ..เหลืออีกด่านเดียว อีกต้นเดียวที่ต้องผ่านมันไปให้ได้ อีกละเห็นอะไรอีกละ…ป้ายนี่หว่า…มีป้ายอะไรปักอยู่วะ หรือว่ามีคนมาซื้อที่ ที่เหลือนี่แล้ว ดีจัง…มนุษย์…ต่อไปนี้เราจะเห็นมนุษย์มากขึ้นกว่ามาเดิมแล้ว..เย้ เย้ โย่ โย่ ..เราเดินเข้ามาใกล้ป้ายนั้นด้วยอาการลิงโลด ความกลัวหายไปสิ้น….

พอเรามาถึงต้นไม้ต้นนั้นที่มีป้ายปักอยู่ “ไหน..ขออ่านหน่อยดิ” ….!?! เรา…ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มือที่ถือถุงไก่ย่าง 5 ห้าดาวเราเกร็งอย่างไม่รู้ตัว คิ้วเรามันขดมาผูกเป็นโบว์ น้ำตาเราจะไหล เหงื่อเราแตก แต่เรากลับสั่นเพราะความหนาวยะเยือก ขนที่กลางหลังเราลุกไล่ขึ้นมาถึงต้นคอ…เคยดูหนังเรื่อง The Ring กันไหม…น่านล่ะ มันเหมือนเรายืนอยู่หน้าจอโทรทัศน์ ตอนที่มีผีคลานออกมาจากทีวี แต่นี่มันเป็นป้าย ๆ นึงเท่านั้น…เราคำนวนอยู่ในใจ ด้วยความสูงของเรา ความยาวของขาเรา บ้านเพื่อนอยู่ข้างหน้า ผีมันคงคลานตามเรามาไม่ทัน…เอาล่ะโว้ยยย Ku ลาล่ะ “ว๊ากกกกก...ช่วย Ku ด้วย” “เปิดประตูให้ Ku เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นประตูบ้าน Mung พังแน่ ๆ” ในใจเราคิดตลอดทางที่เราหลับหูหลับตาวิ่ง “อย่าให้ Ku รู้นะว่าใครเอาป้ายที่เขียนว่า “อย่าเงยหน้า! มีผู้หญิงผูกคอตายอยู่บนหัว วิ่งด่วน!” มาปักไว้ Ku จะข่วนหน้ามัน”…

ที่บ้านเพื่อนเรามีเพื่อน ๆ มาก่อนเราแล้วประมาณ 10 กว่าคน เรากระโดดที่เดียวก็ไปอยู่กลางวงแล้ว เหยียบเอาชามต้มยำเข้าเต็ม Teen เรายืนเหนื่อยอยู่กลางวงอย่างนั้น เพื่อนเงยหน้ามองเรา…สักพักพวกมันหัวเราะเรากันใหญ่ “555 Mung แ-ม่-ง บ้าจี้ว่ะ ป้ายมันบอกให้ Mung วิ่ง ก็วิ่งวุ้ย” “อ้าวว..พวกเรา ยาวใหญ่และแข็งทนเว้ยย…ชน” “ผลั่ก!” เสียง Teen เรากระแทกกับต้นคอเพื่อนเราเต็ม Teen โทษฐานที่ให้ Ku วิ่งซะเกือบผอมเลย Mung

ไอ้ป้ายอันนั้น...มันเป็นฝีมือเพื่อน ๆ เราเองแหละ มันบอกว่าเอาไว้ดัดสันดาน พวกที่ชอบมาช้า..เราก็หอบไปนานกว่าจะหาย หลังจากนั้นก็มีเพื่อนอีกหลายคนที่มาช้า..บางคนก็วิ่งเข้ามา บางคนก็หน้าตาซีดเข้ามา...เฮ้อ! ..ไอ้พวก..ผีทะเล