-1-
ช่วงกลางดึกรอยต่อระหว่างคืนวันศุกร์ต่อเช้าวันเสาร์  ในขณะที่ผมกำลังเคลิ้มมีทีท่าว่าจะหลับด้วยฤทธิ์จากยาแก้ไข้  เสียงกริ่งจากเครื่องรับโทรศัพท์ภายในห้องพักแผดเสียงร้องขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด..หญิงสาวของบ้านเธอเป็นผู้ลุกขึ้นไปรับแทนผม--

ในห้วงขณะที่เธอสนทนากับสายผู้ที่โทร.เข้ามานั้น  ผมเกิดวิตกจริตด้วยเหตุที่ว่า ‘ผมกลัว’..กลัวว่าการที่มีผู้หนึ่งผู้ใดติดต่อเข้ามาในยามวิกาล-กลางดึกเช่นนี้นั้น  เขาจะเป็นผู้ส่งสาร ‘ข่าวร้าย’ ซึ่งจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามแต่ที่เกี่ยวข้องกับสวัสดิภาพทั้งของญาติสนิท-มิตรสหาย!

แต่หากเป็นการเรียกเลขหมายปลายทางผิดจากผู้หนึ่งผู้ใดสักคน..หรือเพื่อนคนหนึ่งคนใดถือวิสาสะชวนไปสังสรรค์ด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กูเหงา’ นั้น  ผมจะไม่ถือโกรธ  เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นเรื่องราวที่จะถือเอาเป็น ‘สาระ’ ได้ไม่มากนัก..แต่การณ์เช่นนี้มิได้เกิดขึ้นบ่อยนัก!

ฉะนั้นเสียงกริ่งโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในยามดึกครานี้มันจึงพาลพาให้ผมเสียวสันหลังอีกครั้ง..อีกครั้งหลังจากวิตกจริตของผมเป็นจริงตามคิดเหมือนเมื่อครั้งวันวานที่แฟนสาวของ ‘เพื่อนรัก’ คนหนึ่งร่ำไห้ไม่เป็นผู้เป็นคนมาตามสายว่า ‘แฟนเธอ’ --เพื่อนผม  ประสบอุบัติเหตุรถชนกลางดึกเมื่อสองปีที่ผ่านมา!

เมื่อหญิงสาวของบ้านวางสายโทรศัพท์หลังจากเสร็จสิ้นการสนทนา  เธอได้ล้มตัวลงนอนข้างกายพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูผมว่า ‘พ่อ’ ของ ‘เพื่อนสนิท’ ของผมนั้นป่วยกะทันหันต้องนำตัวส่งเข้าห้องฉุกเฉินที่โรงพยายาบาลแห่งหนึ่ง..แฟนสาวของเพื่อนเป็นผู้โทร.มาขอคำปรึกษาต่างๆเนื่องจากเธอเองก็ทำอะไรไม่ถูกซึ่งไม่ต่างไปจากเพื่อนผมนัก  และก่อนที่สติสัมปชัญญะสุดท้ายของผมจะหมดไปด้วยฤทธิ์จากยาแก้ไข้  หูของผมแว่วได้ยินหญิงสาวของบ้านบอกว่า  เพื่อนผมได้แต่นั่งซึม  น้ำตาตก--เขาร้องไห้!

เช้ามืดของวันเสาร์เสียงกริ่งเครื่องโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง  ครานี้ผมเป็นผู้รับสาย..วิตกจริตของผมยังคงไม่จางหายแต่ก็พร้อมเตรียมใจรับฟังหากผู้ส่งสารจะส่ง ‘ข่าวร้าย’..หากแต่แฟนสาวของเพื่อนแจ้งมาตามสายว่า ‘พ่อ’ นั้นปลอดภัยแล้ว

-2-
ช่วงเวลาเย็นไปจนกระทั่งดึกของคืนวันเสาร์  ผมได้ใช้เวลาที่เหลือของวันไปเยี่ยมพ่อของเพื่อน  และกลับมานั่งสนทนา ‘เป็นเพื่อน’ กับเขาที่อพาร์ทเม้นต์ที่พักของเขา

ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำเทลงมาแต่เมื่อหัวค่ำ  ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด  หรืออาจจะตกโปรยปรอยไปตลอดทั้งคืน-ยันเช้าวันใหม่อีกวัน..ไม่มีใครสามารถรู้ได้

เรานั่งคุยในลักษณะปรับทุกข์  หารือในเรื่องของค่าใช้จ่ายในการรักษา  ตลอดจนค่าใช้จ่ายจิปาถะอื่นๆ  และเลยเตลิดไปถึงขั้นที่ว่าต้อง ‘ทำใจ’ หากว่าเหตุการณ์มันจะพลิกผัน-เลวร้ายลงไปมากกว่าที่เป็นอยู่  ซึ่งที่สุดแล้ว ‘กฎแห่งธรรมชาติ’ ที่ว่าด้วยเรื่องการเกิด-แก่-เจ็บ-ตายนั้น  เราทุกคนไม่มีทางวิ่งหนีมันพ้น..เราคุยกันไปเรื่อยกระทั่งออกนอกโลกไปสู่ ‘เอกภพ’ และ ‘จักรวาล’ เพื่อดึงอามรมณ์ให้คลายออกจากความกลัดกลุ้ม  วิตก  แต่มันก็ช่วยให้ผ่อนคลายได้เพียงประเดี๋ยวประด๋าว  จากนั้นอารมณ์กลัดกลุ้มก็กลับเข้าครอบงำเราทั้งสองอีกครั้ง

ท่ามกลางความเงียบงันระหว่างเราคงมีแต่เสียงฝนปรอยและกบร้องเป็นจังหวะ ‘อบ-อบ’

ผมตั้งคำถามถามเพื่อนและตัวเองไปพร้อมกันว่า  เราไม่ได้ยินเสียงกบร้องกันมานานเท่าไรแล้ว..  แล้วทำไมกบมันจึงต้องร้องติดต่อกันถึงสองครั้ง?..แล้วทำไมคนเราจึงเรียกเจ้าสัตว์ชนิดนี้ว่า ‘กบ’ แทนที่จะเรียกมันว่า ‘อบ’ ตามเสียงที่มันร้องเปล่งออกมา?

เพื่อนทำท่าครุ่นคิดพยายามหาคำตอบและตั้งข้อสังเกต--


-3-
ระหว่างนั่งรถโดยสารประจำทางเดินทางกลับห้องพักในค่ำคืนวันเสาร์  สายฝนยังคงโปรยปราย  รถรายังวิ่งกันขวักไขว่ไม่ต่างจากช่วงเวลาหัวค่ำของวันทำงานจันทร์-ศุกร์  ผมนั่งคิดถึงเพื่อน--

สมองของเขาในตอนนี้นั้นคงมีแต่ ‘เรื่องของพ่อ’ มากกว่าเรื่องของเอกภพและจักรวาล  แม้ว่าเขาจะสนใจในศาสตร์นี้เพียงใดก็ตาม  หรือแม้กระทั่ง ‘เรื่องกบ’ ของผมนั้นมันคงไม่สามารถกลบลบความกลัดกลุ้ม  วิตกกังวล  ทุกข์ร้อนของเขาได้

หากแต่ว่าถ้ามันเป็นได้เพียงชั่วขณะหนึ่ง  ผมก็ยินดี--ยินดีที่จะแบ่งเอาความทุกข์ของเขาให้เบาบางลงบ้าง..สักเล็กน้อยเพียงนิดก็ยังดี

เพราะในระหว่างความเป็นมิตรของเรานั้นมันไม่ได้มีแต่ความสุขเสมอไป .


ด้วยมิตรภาพ.
7 พฤศจิกายน 2548

แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 48 00:08:45

แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 48 00:06:41