ความคิดเห็นที่ 1
.
(73) ชุมชนคนหลงทาง
ห้องนอนของแอนนาถูกจัดแต่งเสียประณีตเพื่อต้อนรับเอ็ดการ์
ผ้าปูที่นอนเปลี่ยนใหม่ ต้นเฟิร์นถูกฉีดฝอยน้ำจนขึ้นละออง ภาพถ่ายที่เคยอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งถูกซุกไว้ก้นลิ้นชักชุดชั้นใน
"ไม่มีเตียงน้ำเหรอครับ" เอ็ดการ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ กวาดตาสำรวจห้องเป็นครั้งแรก
"ขอโทษทีค่ะ" แอนนายักไหล่ "พอดีส่งซ่อมน่ะ เมื่อคืนมีสุภาพบุรุษแวะมาคนนึง เราเกือบจะทำเอาแมวจมน้ำเลยแหละ"
"แมวที่ไหนเหรอ"
เธอขว้างหมอนใส่เขา "คุณต้องถามว่า 'สุภาพบุรุษที่ไหนเหรอ' ตะหากล่ะคะ แหมคุณนี่"
"โอเค สุภาพบุรุษที่ไหนล่ะครับ"
"ลืมไปแล้วล่ะค่ะ เยอะไปหมดจำไม่ไหวหรอก"
เขาโอบแขนรอบตัวเธอนิ่งอยู่ครึ่งนาที แล้วก้มลงจูบเธอแผ่วเบาที่เปลือกตา พอเสร็จแล้วแอนนาก็เงยหน้าขึ้นบอกว่า "ฟิตซ์เจอรัลด์"
"อะไรนะครับคุณผู้หญิง"
"จากเรื่อง 'เดอะเกรทแก็ตสบี้' น่ะค่ะ... 'หล่อนเป็นผู้หญิงแบบที่จะต้องถูกจุมพิตบนดวงตา' อะไรทำนองนั้นแหละค่ะ... จะดื่มอะไรมั้ยคะ หรือว่าคุณดื่มมาจนเมาแล้ว"
"แอนนา!"
เธอเอาศอกสะกิดชายโครงของเขา "กลิ่นคุณยังกับเหล้าสก๊อตช์แพงลิบเลยค่ะ"
"ผมไปงานปาร์ตี้ค็อกเทลที่เดอะซัมมิตมาน่ะ"
"กับแฟรนนี่เหรอคะ"
เอ็ดการ์พยักหน้า
"แล้วคุณมานี่ได้ยังไง..."
"ดีดีพาเธอกลับบ้าน"
"เอ็ดการ์... เธอต้อง สังเกตเห็น แน่เลย ตอนที่คุณ..."
"เธอแทบจะไม่ได้สติอยู่แล้ว แอนนา"
แอนนาวางมือบนหน้าอกของเขา และชี้นิ้วเรียวยาวไปทางหน้าต่าง
"นั่นไงคะ" เธอว่าพลางขยับหมอนใต้ศีรษะของเขา "อยากพิสูจน์ไม่ใช่เหรอ"
เขาพลิกตัวหันไปทางหน้าต่าง เห็นแมวลายเสือตัวอ้วนพีเดินย่องอยู่บนขอบกำแพง มันหยุดอยู่ครู่หนึ่ง หันมาร้องเมี้ยวใส่แอนนา แล้วก็ออกเดินต่อ
"มันชื่อบอริสค่ะ" แอนนาว่า
"คุณไม่ให้มันเข้ามาเหรอ"
"ไม่ใช่ของฉันหรอก"
"อา... งั้นก็ไม่นับสิ"
"แต่ฉันรักมัน" เธอเอ่ยเรียบๆ "ถ้าอย่างนี้ล่ะก็นับใช่มั้ยคะ"
"มีทฤษฎีนึงบอกไว้นะคะ" แอนนายื่นถ้วยชาให้เขาขณะปีนกลับขึ้นบนเตียง "ว่าที่จริงเราทุกคนมาจากทวีปแอตแลนติส"
"ใครนะ"
"พวกเราไงค่ะ คนซานฟรานซิสโกน่ะ"
เอ็ดการ์ยิ้มเอาใจ ห่อตัวเตรียมรอรับมุขต่อไป
แอนนาสังเกตเห็น "จะฟังมั้ยคะ... หรือว่ามันชักจะน่าเบื่อแล้วฮึ"
"ต่อเลยครับ เล่าให้ผมฟังหน่อย"
"ก็ได้ค่ะ... ในชาติที่แล้วชาติใดชาติหนึ่งนะ พวกเราเกิดเป็นพลเมืองชาวแอตแลนติส ทุกคนเลยค่ะ คุณ ฉัน แฟรนนี่ ดีดี แมรี่แอน..."
"นี่คุณ แน่ใจ รึเปล่า ว่าเธอออกไปแล้วน่ะ"
"เธอไปที่สำนักงานสายด่วนแล้วค่ะ ใจเย็นน่า"
"โอเคครับ เย็นแล้วครับ"
"งั้นก็ต่อนะ พวกเราทุกคนอาศัยอยู่ในอาณาจักรที่แสนจะรุ่งเรืองและน่ารัก ซึ่งก็จมลงไปใต้ทะเลเมื่อนานแสนนานมาแล้ว พอตอนนี้พวกเราก็กลับมายังคาบสมุทรสุดพิเศษตรงขอบทวีปแห่งนี้... เพราะเรา รู้ ในซอกหลืบที่ลึกลับของจิตใจ ว่าเราจะต้องกลับไปยังท้องทะเลด้วยกัน"
"แผ่นดินไหวนั่นล่ะสิ"
แอนนาพยักหน้า "เห็นมั้ยคะ คุณยังรู้เลย สังเกตมั้ย ว่าคุณเองก็รู้ว่ามันจะเกิดขึ้น พวกเราทุกคนรู้ว่ามันจะเกิดขึ้น"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแอตแลนติสล่ะ"
"ปิระมิดทรานส์อเมริกา นั่นก็อย่างนึงล่ะค่ะ"
"หือ?"
"คุณไม่รู้เหรอคะ ว่าอะไรที่โดดเด่นอยู่บนขอบฟ้าของแอตแลนติสน่ะ เอ็ดการ์... สิ่งที่ตระหง่านอยู่เหนือทุกสิ่งน่ะค่ะ"
เขาส่ายหน้า
"ปิระมิดไงคะ ปิระมิดขนาดใหญ่ยักษ์ที่มีกระโจมไฟอยู่บนยอดน่ะ!"
พอเอ็ดการ์กลับลงไปที่ซอยชั่วโมงหนึ่งหลังจากนั้น แอนนากำลังมองเขาจากหน้าต่าง เธอเคาะกระจกครั้งหนึ่งแต่เขาไม่ได้ยิน
มีใครจ้องมองอยู่ด้วยอีกคน เขาคนนั้นซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ขอบสนามหน้าบ้าน
เขาคนนั้นคือนอร์แมน นีล วิลเลียมส์
.
จากคุณ :
พิธันดร (PeterPuck)
- [
8 พ.ย. 48 14:35:12
]
|
|
|