เรื่องเล่ายามเหงากับความในใจ
อากาศหนาวเย็นเริ่มทวีความรุนแรงขึ้น ฝนตกลงมาไม่ขาดสายตั้งแต่บ่าย ฉันลุกขึ้นไปหยิบแจ็กเก็ตพร้อมกับเดินไปปิดหน้าต่างกันลมหนาวเข้ามาในห้อง ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว น่าเบื่อจริงๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าฉันมาเรียนที่นี่จนจบและจะกลับบ้านในอีกไม่กี่วันแล้ว ถึงที่นี่จะน่าเบื่อแต่ฉันก็ยังไม่อยากกลับเมืองไทยเลย ไม่ใช่ฉันไม่คิดถึงพ่อแม่นะ คิดถึงมาก คิดถึงเพื่อนๆ อาหารไทย ใครๆก็รู้ว่าเมืองไทยดีที่สุด ฉันก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์ที่นี่สักเท่าไหร่หรอกนะ เพียงแค่เหตุผลบางอย่างเท่านั้นแหล่ะที่ทำให้ฉันไม่อยากกลับเมืองไทย ความจริงมันก้ไม่ใช่บางอย่างหรอก เพราะจริงๆก้คือเหตุผลสำคัญและเป็นเหตุผลเดียวกันกับที่ทำให้ฉันมาเรียนที่นี่ เวลา1 ปี 2 เดือน กับ 28 วัน ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ใช่ ฉันนับวันทุกๆวันเลย แต่ฉันก้ไม่รู้หรอกนะว่าฉันนับไปเพื่ออะไร โอเค ฉันยอมรับก็ได้ฉันรู้ว่าเพราะอะไร แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย นานแล้วนะ แต่ไม่รู้ว่ามันจะนานพอรึยัง ปกติฉันไม่ได้เพ้อเจ้อขนาดนี้หรอกนะ ถ้าในวันนั้น โทรศัพท์ของฉันไม่ดังขึ้น
no number หน้าจอขึ้นอย่างนี้โทรมาจากเมืองไทยนี่ ใครกันนะ ถึงที่นี่จะแค่หกโมง แต่เมืองไทยก็จะตีหนึ่งแล้วไม่ใช่ที่บ้านแน่ๆ
ฮัลโหล ใครอ่ะ
เฮ้ย พลอยเหรอ เอกเอง
ฉันเงียบไปสามวินาที ฉันหูฝาดแน่ๆเลย
ใครนะ
เอกงัย ไอ้บ้าไปอยู่เมืองนอกปีเดียว ฟังภาษาไทยไม่ออกเลยเหรอ
บ้าเหรอ งงเฉยๆเว้ย ก็ตั้งแต่เรามาไม่เห็นแกเคยโทรมาเลยนี่หว่า
ช่างเหอะ แกจะกลับอาทิตย์หน้าแล้วใช่ป่ะ
อือ
คิดถึงจัง
เฮ้ย แกจะบ้าเหรอ ถึงปากจะตอบไปอย่างนั้น แต่ภายในใจของฉันพองฟู ดีใจจนแทบอยากจะกรี๊ด
แกเชื่อเหรอ เราล้อเล่น หัวใจฉันเหี่ยวลงในฉับพลัน น้ำตาพาลจะไหล ทำไมฉันถึงโง่อย่างนี้นะ ไปหลงเชื่อคำพูดอย่างนั้นได้อย่างไร
ตกลงโทรมามีไรเหรอแก ฉันฝืนใจพูดออกไป ในใจอยากจะวางโทรศัพท์ลงซะเดี๋ยวนั้น
ไม่มีไรหรอก แค่จะฝากซื้อของอ่ะ ได้ป่าว
ไรล่ะ
น้ำหอมอ่ะ Burburry Brit ของผู้หญิงนะ
เพิ่งรู้นะว่าแกชอบใช้น้ำหอมผู้หญิง
อ๋อ ไม่ใช้เราหรอก น้องนุ่นอยากได้ อีกแล้ว ทำไมฉันช่างโง่ซ้ำโง่ซ้อนขนาดนี้นะ ไม่น่าลืมเลยว่าเพราะอะไรทำให้เค้าโทรหาเราได้ จะมีใครสำคัญเท่าแฟนเค้าล่ะ
อืม ได้ เราต้องไปทำกับข้าวแล้ว กลับถึงไทยเมื่อไหร่ เดี๋ยวโทรหาละกัน บาย
ฉันวางหูจากเค้าโดยไม่เปิดโอกาสให้เค้าพูดคำใดๆ แต่เค้าก้คงไม่รู้สึกผิดสังเกตุหรอก เพราะเค้าไม่เคยใส่ใจอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าเราจะเป็นเพื่อนสนิทกันก็เหอะ ใช่เราเป็นเพื่อนสนิทกัน คำนี้เค้าบอกฉันเอง ถ้าเมื่อก่อนสำหรับฉันมันก็คงใช่และฉันก็คงดีใจมาก แต่ ณ ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจ ทุกอย่างเปลี่ยนไปตั้งแต่เค้ามีแฟน
ฉันรู้จักกับเอกตอนปีหนึ่งโดยการแนะนำของเพื่อนสนิทของฉัน น้ำ สาวสวยดาวคณะที่ใครก็งงว่ามาสนิทกับฉันได้ยังไงในเมื่อฉันนั้นแตกต่างกับน้ำโดยสิ้นเชิง ฉันอ้วน ผิวคล้ำท่าทางเชยๆ ใส่แว่น แต่เรียนพอผ่านเท่านั้น ส่วนน้ำ ตัวเล็ก น่ารัก ผิวขาวเรียนเก่ง เดินไปไหนมีแต่คนมอง
พลอย นี่เอก เอกนี่พลอย
หวัดดี เอกกับฉันเอ่ยออกมาพร้อมกัน ทำให้เกิดเสียงหัวเราะ เราต่างยิ้มให้กัน ถึงน้ำจะไม่บอกแต่ฉันก็รู้ได้ว่าเอกมาจีบน้ำ ฉันมองแววแล้วได้แต่ส่ายหน้า นึกขำอยู่ในใจ ไม่มีทางติดชัวร์ ก็เอกน่ะ หน้าตาธรรมดา ตี๋ ไม่มีจุดใดเด่นออกมาไม่ว่าจะเป็นทางดีหรือทางลบ ในขณะคู่แข่งอื่นๆของเอกนั้นเป็นคนดังของมหาลัยทั้งสิ้น
เอกเริ่มโทรมาปรึกษาฉันเรื่องน้ำ เราคุยกันบ่อยขึ้น ฉันได้แต่บอกไปว่าคงช่วยไม่ได้หรอก มันไม่ยุติธรรมกับคนอื่นๆ ใครๆก็อยากให้เราช่วยทั้งนั้น แต่ในความจริงแล้ว น้ำคุยกับฉันว่าไม่ชอบเอก เธอชอบรุ่นพี่คนอื่น เอกดูเหมือนจะข้าใจ ฉันก็นึกว่าเค้าจะไม่โทรมาคุยกับฉันอีกแล้ว แต่เอกก็ยังโทรมาโดยไม่เคยพูดถึงเรื่องให้ช่วยจีบน้ำอีกเลย จากอาทิตย์ละครั้ง เป็นสองถึงสามวันโทรครั้ง ในที่สุดฉันกับเอกก็คุยโทรศัพท์กันทุกวัน เราคุยกันวันละสองสามชั่วโมงและเริ่มสนิทกันมากขึ้น
ฮือ บัตรนักศึกษาหาย ทำไงดี ฉันร้องไห้โทรไปหาเอกหลังจากพบว่าบัตรนักศึกษาฉันหาย และการสอบกำลังจะเริ่มในอีกไม่กี่วัน ฉันต้องไม่มีบัตรไปเข้าสอบ ต้องเสียเวลาทำบัตรสำรองทุกวันก่อนสอบ แค่คิดถึงเความยุ่งยาก ฉันก็ร้องไห้หนักขึ้น
สม ซุ่มซ่ามดีนัก ไปทำอีท่าไหนล่ะ
ไม่รู้เมื่อกี๊ไปเรียนengมา ฮือ แล้วเราจะเข้าห้องสมุดต่อ แล้วก็ ฮึก หาไม่เจอแล้วอ่ะฉันยังคงร้องไห้ไปพูดโทรศัพท์ไป
เอาน่าหายไปแล้วก็ช่างมัน เดี๋ยวไปทำใหม่เอา
แกก็พูดได้ดิ คนลำบากมันฉันอ่ะ ไอ้เพื่อนเฮงซวย ไม่คุยแล้ว ฉันวางหูลงทันที นิสัยไม่ดีของฉันอันดับหนึ่งเลยแหล่ะ
จากคุณ :
อ้วนน้อยกลอยใจ
- [
10 พ.ย. 48 10:02:52
A:82.36.161.62 X: TicketID:111124
]
เรื่องเล่ายามเหงากับความในใจ
