ความคิดเห็นที่ 1 นางแอ่นคู่คืนรังทั้งสองสามีภรรยาเห็นเจ็ดจอมยุทธนำพาคนของ "หน่วยงานล่าอสูร" ย้อนกลับมาอีกครา ต่างก็จับจ้องมองอีกฝ่ายจากบนหลังคา โดยที่คนทั้งหมดมิรู้สึกตัวแม้เพียงเล็กน้อย "ท่านพี่...." ฝ่ายภรรยาอดมิได้ต้องเรียกอีกฝ่ายออกมา ชายชรามิต้องรอให้อีกฝ่ายกล่าวก็เข้าใจจิตเจตนาของนางดี เขาทั้งสองใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายสิบปี มีหรือจะไม่รู้ซึ้งว่าอีกฝ่ายต้องการอันใด? ดังนั้นกล่าวว่า "เอาเถอะเห็นแก่มันมีหน่วยก้านที่ดี ทั้งยังเป็นบุคคลแรกที่สำเร็จสุดยอดวิชาของสำนัก เราช่วยเหลือมันสักครา" กล่าวจบ ถลันเข้าหาผู้คนสามสิบกว่าคนนั้น ประดุจนกอินทรีที่ถลาเข้าจับเหยื่อ! ฝ่ายภรรยาก็มิรีรอชักช้า สาดพุ่งกายติดตามไปอย่างรวดเร็ว! เติ้งเสี่ยวเทาและพวกทั้งเจ็ดภายหลังจากล่าถอยไปเห็นฝ่ายฮั่นตงมิได้ติดตาม หารู้ไม่ว่าเป็นเพราะการสอดแทรกของ "นางแอ่นคู่คืนรัง" ดังนั้นเข้าใจว่าฮั่นตงมิมีปัญญาติดตาม บาดเจ็บสาหัส ฉวยโอกาสระดมคนในหน่วยงานล่าอสูรละแวกนี้จำนวนยี่สิบกว่าสามสิบคนพกพาหน้าไม้คันธนู คิดอาศัยพวกมากกลุ้มรุม ชิงสังหารอดีตยอดมือปราบในขณะบาดเจ็บ แต่แล้วเมื่อนำกำลังมาจวบจนจะถึงที่พักของฮั่นตง ก็พลันปรากฏเงาร่างสองสายสาดพุ่งเข้ามา แบ่งแยกเป็นหนึ่งหน้าหนึ่งหลัง เติ้งเสี่ยวเทายามแตกตื่นมิลนลาน แสดงออกถึงบุคลิกของยอดฝีมือ ตวาดสั่งการทันที "พวกเรากระจายออกเป็นครึ่งวงกลม ยิงพวกมันลงให้แก่เรา!!!" คนในหน่วยงานล่าอสูรแม้ยามฉุกละหุกมือไม้ไม่ปั่นป่วน ชั่วพริบตากระจายกำลังออกเป็นรูปครึ่งวงกลม เพื่อป้องกันมิให้ลูกธนู และลูกดอกถูกพวกเดียวกัน เพียงพริบตาเดียวน้าวคันธนู บรรจุลูกดอกลงในหน้าไม้ เพียงการเคลื่อนไหวเหล่านี้ก็แสดงให้เห็นว่าพวกมันมิใช่ชนชั้นธรรมดาสามัญ การเคลื่อนไหวมิเพียงเป็นระเบียบเรียบร้อย ยังว่องไวรวดเร็ว "พรึ่บ!" พวกมันยกหน้าไม้ คันธนูทั้งหมดเล็งไปที่เงาดำสองร่างนั้น ทว่าเงาดำทั้งสองหายไปจากเบื้องหน้าพวกมันแล้ว จากนั้นบังเกิดเสียงฝ่ามือกระทบถูกร่างกายติดต่อกันยี่สิบสามสิบครั้ง พวกมันพลันรู้สึกอึดอัดขัดข้อง จากนั้นเจ็บปวดที่ทรวงอก คนทั้งหมดยี่สิบกว่าสามสิบคนพากันฉีดพ่นโลหิตออกจากปาก แล้วล้มหงายลงไปสิ้นสติสมประดี ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว และรวบรัดยิ่ง ในมือของมันกระทั่งยังยึดจับหน้าไม้คันธนู ลูกดอก และลูกธนูยังอยู่ในสภาพที่พร้อมจะยิงออกทุกเมื่อ ทว่าเปลี่ยนจากที่เล็งยิงไปเบื้องหน้า เป็นขนานราบไปกับพื้นดินจนสิ้น! ที่แท้เงาดำทั้งสองพากันแฉลบออกด้านข้าง จากนั้นวกย้อนไปด้านหลัง แต่มิทราบทั้งสองทำเยี่ยงไร กลับซัดฟาดฝ่ามือจากเบื้องหลัง แต่สามารถจู่โจมเข้าใส่ทรวงอกของคนทั้งหมดจากทางด้านหน้า จวบจนพวกมันพากันล้มลงหมดสิ้น!!! "เป็น....เป็นพวกท่าน!!!!!!!!!! ไฉนเป็นพวกท่าน!!!!!!!!" ลามะเสือขาว หูจิ่นเช็คร่ำร้องขึ้นด้วยความตระหนก ซุนยัดไหลยอดฝีมือคลุมหน้า ร่ำร้องออกมาเช่นเดียวกัน "ท่านทั้งสองกลับทรยศ!!! เรา...เราจักแจ้งท่านประมุข" คนทั้งสองคือ สองสามีภรรยาที่เมื่อครู่จับจ้องมองทั้งหมดจากบนหลังคา เป็นนางแอ่นคู่คืนรังสองสามีภรรยาเอง! ชายชราได้ยินซุนยัดไหลกล่าวประณามตนเอง กลับมิมีโทสะ เพียงหัวเราะออกมา แล้วกล่าวว่า "ฮา ฮา สมัยที่เราโลดโผนในยุทธจักร ประมุขพวกเจ้าเป็นเพียงเด็กมิสิ้นกลิ่นน้ำนม เราหรือจะยังเกรงกลัว อีกอย่างเราสองคนมิเคยเข้าสังกัดพรรคพวกท่าน มิว่าเราทำอย่างไรเพียงเป็นศัตรู หาเป็นคนทรยศไม่! ฝากบอกคนแซ่หลิวด้วย พวกเราสองคนขอถอนตัว ต่อไปจักมิยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของมันอีก มันจะทำเช่นไรก็เป็นเรื่องของมัน พวกเราสองสามีภรรยาจักกลับไปใช้ชีวิตสันโดษเช่นเดิม มิต้องให้มันตามหาเรา ไสหัวไป!!!" หูจิ่นเช็ค เติ้งเสี่ยวเทา โจวเอินผิง เจียงไคเซ็น เหมาเจ๋อหมิน ซุนยัดไหล และเจียงเจ๋อตุง ได้ยินทั้งสองกล่าวขอแยกตัว ก็ตกตะลึงปากอ้าตาค้าง "อะไร! พวกท่าคิดจะมาก็มาคิดไปก็จะไป มิเพียงไปยังลงมือขัดขวางการปราบมารของพวกเรา หากพวกเรายอมอ่อนข้อจักเอาหน้าไว้ที่ใด?!" คนกล่าวก็คือ เหมาเจ๋อหมินแห่งพรรคสองทิศเอง!!! ชายชราเห็นเช่นนั้นพลันกล่าวว่า "พวกท่านรักหน้า หรือชีวิตมากกว่ากันเล่า เราผู้เฒ่าฟังจากลมหายใจพวกท่านก็ทราบว่าพวกท่านบาดเจ็บมิใช่เบา พลังฝีมือตอนนี้อย่างมากใช้ได้เพียงหกเจ็ดส่วน หึ! ยามพวกท่านมีพลังฝีมือถึงสิบส่วน ยังมิแน่ว่าจะต้านทานเราสองสามีภรรยาได้เกินร้อยกระบวนท่า ยามนี้เราเรียกให้พวกเจ้าไสหัวไปนับว่าเมตตาพวกเจ้า และไว้หน้าหลิวหยงเคอมากแล้ว!!!!!" ทั้งเจ็ดคนเรามองดูท่าน ท่านมองดูเราไม่รู้สมควรทำประการใดจึงเหมาะสม ชายชราพลันตวาด "ยังมิรีบไป!!!! หรือต้องให้เราลงมือสังหารเจ็ดจอมยุทธ ให้เหลือเพียงหก หรือสี่แทน!!!" เติ้งเสี่ยวเทาและพวกทั้งเจ็ดได้สติ พากันก้มหน้าก้มตา คนคล้ายไก่ชนที่สู้แพ้ ตระเตรียมหลบหนีจากไป แต่แล้วพลันได้ยินเสียงตวาด "ช้าก่อน!" เจียงไคเซ็นคุณชายหอแดง พลันหันกลับมา "ผู้เฒ่าทั้งสองมีอันใดชี้แนะอีกหรือ?" ชายชรากวาดมือไปที่คนของหน่วยงานล่าอสูรกล่าวว่า "นำพวกมันจากไปด้วย!" เจียงไคเซ็นมิกล่าวอันใด ตรงเข้าหาผู้คนที่หมดสติล้มลงอยู่บนพื้น มือสองข้างกรีดวาดติดต่อกันหลายครั้งครา ทิ่มสกัดเข้าใส่ร่างของพวกมัน "อ..อูยย" ทั้งหมดพากันฟื้นคืนสติขึ้นมา รู้สึกหน้ามืดวิงเวียน หายใจติดขัด ที่ทรวงอกปวดแปลบ ขณะยังสะบัดศีรษะไล่ความมึนงง พลันได้ยินเสียงเติ้งเสี่ยวเทาตวาด "พวกเราไป!" จากนั้นเติ้งเสี่ยวเทานำพวกที่เหลือทั้งหกคนรีบเร่งจากไป คนทั้งหมดได้แต่คืบคลานลุกขึ้นอย่างทุกลักทุเล ติดตามหัวหน้าพวกมันไป คล้อยหลังคนทั้งเจ็ดฝ่ายภรรยาพลันเอ่ยขึ้นเบาๆ "ท่านพี่ข้ายังมีเรื่องมิเข้าใจอยู่" ชายชรามองดูภรรยากล่าวว่า "วันนี้เจ้าคล้ายมิเข้าใจไปทุกเรื่องราว เอาเถอะเจ้าสงสัยอันใด?" "ข้าเพียงสงสัย เหตุใดท่านจึงข่มขู่จะสังหารพวกมันให้เหลือหกจอมยุทธ สี่จอมยุทธ ไฉนมิเอ่ยถึงห้าเล่า?" ชายชรายังมีสีหน้าเฉยเมย จากนั้นกล่าวตอบกลับมาว่า "พวกเราสองคนเมื่ออยู่เป็นคู่ ดังนั้นเราชมชอบจำนวนคู่มากกว่าคี่ ดังนั้นจงใจข้ามเลขห้าไปอย่างไรเล่า" ฝ่ายภรรยาได้ยินเช่นนั้นอดยิ้มออกมามิได้ กล่าวว่า "นึกมิถึงในสถานการณ์เช่นนั้น ท่านยังสามารถนึกถึงเรื่องเหล่านี้ ข้านับถือท่านจริงๆ" กล่าวจบทั้งสองต่างหัวร่อออกมา จากนั้นทั้งสองพลันหันกลับไปทางตัวตึกที่พักของฮั่นตง ชายชราเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น "พวกเราไปเถิด" ทั้งสองพากันสาดพุ่งร่างกลืนหายไปในความมืดของค่ำคืน แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 48 12:44:28 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 10 พ.ย. 48 23:19:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กระแสน้ำไหลรินลงจากน้ำตกจำลองดังซ่าๆ ไหลรินเรื่อยเอื่อยลงยังบ่อน้ำในสวนใหญ่ ในสวนประดับประดาไปด้วยสีเขียวของใบสน แซมด้วยสีแดงจากใบของต้นฟง(เมเปิลจีน) ต้นฟงใหญ่น้อยในสวนริมบึง เวลานี้ประดับประดาไปด้วยใบสีแดงเข้มมีลักษณะเป็นแฉกหลายแฉก และใบอ่อนที่เป็นสีเขียวเข้มเป็นมันแวววาว บนต้นประดับประดาไปด้วยสีเขียวตัดกับสีแดง ที่โคนต้นมีใบสีแดงร่วงหล่นอยู่ประปราย "ซู่ๆ" ลมแรงพัดเข้าสู่ตัวสวน หอบเอาใบฟงล่องลอยขึ้นมาหลายสิบใบ จากนั้นเมื่อลมอ่อนกำลังลง ใบฟงเหล่านั้นก็ร่วงหล่นกลับลงสู่พื้นอีกครา แต่ยังมีใบฟงที่เล็กเรียวกว่าใบอื่นๆ อยู่ใบหนึ่งที่ยังล่องลอยอยู่ในอากาศ มิยอมร่วงหล่นลง จวบจนมีลมอีกหอบหนึ่งพัดพาเพิ่มเติมเข้ามา ใบไม้สีแดงใบน้อยก็ถูกลมแรงกระพือพัดสูงขึ้นไปกว่าเดิมอีก ใบไม้น้อยคล้ายกลับกลายจากสิ่งไม่มีชีวิต กลายเป็นผีเสื้อน้อยตัวหนึ่งที่บินร่อนถลาอยู่ในอากาศได้เนิ่นนานเท่าที่มันพึงพอใจ หลี่ซังซังกำลังจับจ้องมองใบไม้น้อยนั้น จิตใจของหญิงสาวคล้ายกำลังล่องลอยไปกับใบไม้น้อย ไปยังที่ห่างไกล ไปพบกับผู้ที่นางกำลังครุ่นคิดถึงในขณะนี้ ทว่าใบไม้ก็ยังเป็นใบไม้ มิอาจเป็นผีเสื้อ หลี่ซังซังก็มิใช่ผีเสื้อ แม้จิตใจสามารถล่องลอยไปที่ใดก็ได้โดยอิสระ ทว่าตัวของนางกลับมิสามารถกระทำได้ดังที่ตั้งใจ "ฟุ่บ" อยู่ๆ ก็มีลมอีกหอบหนึ่งพัดกรรโชกลงมา มันกระพือพัดจนเส้นผมที่ดำขลับนุ่มสลวยของหลี่ซังซังพัดพริ้วไปด้านหนึ่ง มิเพียงลมหอบนี้จะพัดเส้นผมของหญิงสาวปลิวสะบัด ยังพัดพาเอาผีเสื้อใบไม้สีแดงสดใสใบนั้นร่วงหล่นลงสัมผัสผิวดิน จากนั้นลื่นไถลไปไกลก่อนที่จะนิ่งสนิทลง หลี่ซังซังค่อยตื่นจากภวังค์ ทอดถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง พลันได้ยินเสียงคนผู้หนึ่งดังมาจากที่ห่างไกล "เจ้าคล้ายมีความในใจ สามารถบอกกล่าวแก่เราหรือไม่?" น้ำเสียงนี้ทุ้มลึก นุ่มนวล แฝงความเมตตาปรานีแบบที่หญิงสาวคุ้นเคยมาก่อน ทว่ายามกะทันหันหลี่ซังซังยังมิสามารถจำแนกออกว่าเป็นผู้ใด? หญิงสาวรีบหันหน้าไปทางต้นเสียง ก็พลันพบกับบุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่ง รูปร่างสูงใหญ่ กำลังเดินเข้ามาในสวน ทว่านางมิอาจพบเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้เนื่องจากใบหน้าของเขาถูกเงามืดของร่มไม้บดบังเอาไว้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังสามารถมองเห็นเค้าหน้าของเขาได้อย่างเลือนลาง หลี่ซังซังรู้สึกคุ้นตากับบุรุษผู้นี้ ไม่ว่าจะรูปลักษณะ หรือเค้าหน้า นางมีความรู้สึกว่าคุ้นเคย และสนิทสนมกับคนผู้นี้ยิ่ง! บุรุษผู้นี้เป็นผู้ใดกัน? "ท่านคือ....?" เด็กสาวส่งเสียงลอดริมฝีปากออกมาอย่างแผ่วเบา บุรุษวัยกลางคนมิได้ตอบในทันที กลับหยุดยืนอยู่กับที่ ดวงตาจับจ้องมองหลี่ซังซังแน่วนิ่ง "จ...เจ้า เจ้าโตเป็นสาวแล้ว เค้าหน้าคลับคล้ายมารดาอยู่หลายส่วนที่เดีย..ว..." หลี่ซังซังรู้สึกว่าปลายเสียงของบุรุษนั้นสั่นไหวเล็กน้อย นางรู้สึกว่าอีกฝ่ายคล้ายมีคำพูดที่คิดกล่าวต่อ ทว่ากลับมิได้กล่าวออกมาจนจบ บุรุษวัยกลางคนสูดลมหายใจเข้าออกถี่ขึ้น แรงขึ้น มันคล้ายแทบมิอาจควบคุมตัวเองได้อีก รีบสาวเท้าเข้าหาหญิงสาว โดยปกติแล้วหลี่ซังซังนั้นถูกเลี้ยงดูมาเป็นคุณหนูก็จริง แต่ก็มีประสบการณ์คลุกคลีอยู่ในยุทธจักรพอสมควร เมื่อเห็นบุรุษแปลกหน้ามีทีท่าเช่นนี้ นางย่อมสมควรระวังตัวอยู่บ้าง แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด หลี่ซังซังกลับมิมีทีท่าระแวดระวังต่อคนผู้นี้แต่อย่างใด? บุรุษวัยกลางคนก้าวเดินจนพ้นร่มเงาต้นไม้ เวลานี้เขาห่างจากหญิงสาวเกือบสิบวา หลี่ซังซังเห็นใบหน้าของคนผู้นี้ชัดเจนแล้ว เป็นใบหน้าสี่เหลี่ยม คมสันเกลี้ยงเกลาปราศจากหนวดเครา หลี่ซังซังกลับมีความทรงจำต่อใบหน้านี้ได้เป็นอย่างดี นางพลันกรีดร้องขึ้นสุดเสียง "ท่าน.....เป็นท่าน....ท่านยังมิตาย!!!!!!" แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 48 12:47:31 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 10 พ.ย. 48 23:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อาทิตย์ยามเย็นเริ่มทอประกายสีทองอ่อนจางลงทุกที ที่ปรากฏแทนที่กลับเป็นลำแสงสีแดงของยามใกล้สนธยา ที่สองฟากข้างเป็นทุ่งนาสีทองอร่าม และแปลงผักเขียวขจีกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ประกอบกับกลิ่นฟางข้าวที่ผ่านการเก็บเกี่ยวใหม่ๆ ส่งกลิ่นหอมจรุงไปทั่วท้องทุ่ง นับว่าทิวทัศน์ และบรรยากาศช่างรื่นรมย์ยิ่งนัก ผู้คนสี่คนประกอบด้วยสามบุรุษ หนึ่งสตรี สวมใส่หมวกปีกกว้างมิทราบว่าเพื่อปิดบังใบหน้าจากแสงตะวัน หรือเพื่อปกปิดโฉมหน้าหลบหลีกสายตาของผู้คนกำลังเดินอย่างมิรีบเร่งนักบนเส้นทางสัญจรที่มีร่องรอยล้อเกวียนอยู่ถ้วนทั่ว "พี่รอง พวกเราจักไปที่ใดกัน? ตัวท่านยังบาดเจ็บมิทุเลาหายดี ยิ่งมิสมควรเดินทางไกล" บุรุษร่างใหญ่ราวเจดย์เหล็ก ผิวกายดำมะเมื่อมที่ด้านข้างพลันเอ่ยถามขึ้น "เจ้าโกย พี่รองเจ้าแม้ยังมิทุเลาหายดีถึงสิบส่วน แต่เพียงเดินทางเท่านี้ มิทำให้เราอาการกำเริบดอก ที่เราจะพาพวกเจ้า และพี่ใหญ่ รวมถึงเหม่ยชิงไปนี้ เป็นสถานที่ๆ เราเคยอยู่ร่วมกับอาจารย์ผู้มีพระคุณ จวบจนเราสำเร็จวิชาฝีมือ ท่านผู้เฒ่าจึงปลีกตัวไปยังสถานที่สุขสงบ ฝึกปรือวิถีแห่งฟ้าเพื่อบรรลุเป็นเซียน หลังจากนั้นเกือบสิบปีเราค่อยเข้าสู่ยุทธจักร" "อ้อ ที่แท้เป็นบ้านเกิดของพี่รอง งั้นเราคงมีโอกาสได้กราบคำนับบิดามารดาท่านผู้เฒ่าทั้งสองสักครา" เสี่ยวโกยกล่าวอย่างยินดี ฮั่นตงเงียบงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวว่า "ที่นั่นยังห่างไกลจากบ้านเกิดเราเกือบร้อยลี้ พวกท่านคงมิมีโอกาสได้พบกับบิดามารดาผู้เฒ่าหรอก" ฟาหลินซีที่ด้านข้างพลันผงกศีรษะกล่าวว่า "อืม ครั้งนี้พวกเรามิได้มาท่องเที่ยว ทางที่ดีอย่าให้กระทบถึงท่านผู้เฒ่าทั้งสอง รวมถึงชาวบ้านผู้ไม่เกี่ยวข้องทั้งหลายก็ยิ่งเป็นการดี" เหวินเหม่ยชิงที่ด้านข้างพลันเอ่ยถามขึ้นบ้าง "พี่ฮั่น ที่ๆ เราจะไปมีชื่อเรียกว่าอันใดหรือ? และยังห่างไกลอีกเพียงใด?" ฮั่นตงพลันยิ้มเล็กน้อยกล่าวว่า "มันเป็นเชิงเขาสูง ที่มีหน้าผา และเหลี่ยมเขาสลับซับซ้อน น้อยครั้งจะมีผู้คนผ่านเข้าไป อยู่ห่างไปทางทิศตะวันตกอีกห้าสิบลี้" จากนั้นเงยหน้ามองดวงอาทิตย์ที่เคลื่อนคล้อยต่ำลงทางเบื้องหน้า ค่อยกล่าวต่อว่า "คิดว่าวันนี้พวกเราคงยังมิอาจเดินทางไปถึง ทางที่ดีหาที่พักแรม หุงหาอาหารประทังความหิวกันก่อน" เสี่ยวโกยได้ยินเช่นนั้นก็อาสาออกไปหาของมารับประทานกัน ................................................... เสี่ยวโกยเดินเลียบไปตามชายป่า ผ่านดงไม้หนาทึบ เสาะพบลำธารสายหนึ่ง มันมองเห็นปลาลำธารขนาดใหญ่แหวกว่ายอยู่เป็นฝูงๆ ก็รู้สึกยินดียิ่ง มันพลันถอดหมวกปีกกว้างวางที่ด้านข้าง แล้วล้วงหยิบเอาปังตอคู่มือที่หว่างเอวซึ่งซุกซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อคลุมออกมาถือไว้ ปากกล่าวว่า "เจ้าปลาน้อย ครั้งนี้พวกเราคงต้องรบกวนพวกเจ้าซักหลายตัวแล้ว" พูดพลางโจนเข้าหาลำธาร สะบัดปังตอในมือฉวัดเฉวียน กรีดวาดจนน้ำในลำธารกระจายออก "ตูมๆ" เสียงปลาใหญ่หลายตัวที่แตกตื่นพากันดีดตัวขึ้น บ้างก็มุดน้ำลงสู่ก้นลำธาร แต่ยังมีอยู่ เจ็ดถึงแปดตัวลอยคว้างขึ้นกลางอากาศ กลับเป็นปลาใหญ่ขนาดเท่าท่อนแขนที่ถูกเสี่ยวโกยใช้ปังตอตวัดลอยขึ้นมา! เสี่ยวโกยรีบใช้มืออีกข้างที่ยังว่างอยู่ตะปบปลาใหญ่ติดต่อกันเจ็ดแปดครั้ง อาศัยหมวกงอบที่สวมใส่เป็นที่รองรับปลาเหล่านั้น จากนั้นมันถอยห่างออกจากลำธาร รอจนเหล่าฝูงปลาน้อยใหญ่ หายแตกตื่นพากันแหวกว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำอีกครา เสี่ยวโกยก็โผนเข้าตวัดเขี่ยปลาใหญ่อีกหลายตัวขึ้นมาใส่ไว้ในหมวกปีกกว้าง "เท่านี้คงเพียงพอสำหรับพวกเรา" มันมองดูปลาจำนวนนับสิบตัวที่อยู่ในหมวกปีกกว้าง "มีเพียงปลาออกจะขาดรสชาติไปบ้าง" เสี่ยวโกยบ่นพึมพัมออกมา จากนั้นคล้ายนึกเรื่องราวอื่นได้ มันพลันลัดเลาะกลับขึ้นบนเส้นทางสัญจร จากนั้นติดตามรอยเกวียนซึ่งมีอยู่ทั่วไปบนเส้นทางสายนั้น ในที่สุดเสาะพบหมู่บ้านน้อยแห่งหนึ่ง! ชาวบ้านที่นี่มีอยู่ราวสิบหลังคาเรือน ประกอบอาชีพเพาะปลูก เมื่อเห็นคนแปลกหน้าผ่านเข้ามา ต่างพากันหยุดยืนดู เสี่ยวโกยยิ้มกว้างขวาง เดินอาดๆ มุ่งไปยังกระท่อมหลังหนึ่งที่อยู่ติดกับแปลงผักกาดขาว หญิงชราอายุราวสี่สิบปีผู้หนึ่ง กำลังนำผักกาดขาวที่ดองเกลือจนได้ที่มาตากอยู่บนลานบ้าน เมื่อพบเห็นคนแปลกหน้าเดินเข้ามาภายในเขตบ้าน หญิงชราเจ้าของบ้านอดที่จะมองดูอาคันตุกะด้วยแววตาแตกตื่นเล็กน้อยมิได้ นางกล่าวว่า "น....นายท่าน ต้องการสิ่งใดหรือ?" เสี่ยวโกยพลันแย้มยิ้มมากยิ่งขึ้น กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า "ท่านป้า ข้าพเจ้าเป็นคนเดินทาง เสบียงที่ติดตัวก็มีเพียงเล็กน้อย ดังนั้นจับปลาที่ลำธารมาหลายตัว เพียงแต่ว่ารับประทานปลาเพียงอย่างเดียวออกจะจืดชืดไปบ้าง หากท่านป้ามิรังเกียจข้าพเจ้าอยากนำปลาเหล่านี้สักหลายตัว ขอแลกกับข้าวสารเล็กน้อย หอม กระเทียม เกลือ และเครื่องปรุงรสนิดหน่อย จะเป็นพระคุณยิ่งแล้ว" หญิงชราได้ยินก็พลันเข้าใจจิตเจตนาอีกฝ่าย แย้มยิ้มเห็นฟันซี่โตเหลือง ฟันหน้าหลุดหายไปซี่หนึ่ง กล่าวว่า "โอย มิต้องแลกเปลี่ยนอันใดดอก เพียงข้าวสารเล็กน้อย เครื่องปรุงนิดหน่อย มิใช่เรื่องนักหนาอันใด" ทว่าผู้เป็นอาคันตุกะยืนยันแลกเปลี่ยน หญิงชราได้แต่ปฏิบัติตาม จากนั้นนำสิ่งของดังกล่าวมอบให้แก่เสี่ยวโกย มิเพียงเท่านั้นยังมอบผักกาดขาวให้แก่มันอีกหลายหัว ปากเอ่ยถาม "นายท่านคิดเดินทางไปยังที่ใด? ไฉนผ่านหมู่บ้านห่างไกลเช่นหมู่บ้านเรา?" เสี่ยวโกยโบกไม้โบกมือ กล่าวว่า "นายท่ง นายท่านอันใด? เรียกข้าพเจ้าเจ้าโกยเถิด พอดีว่าพี่ร่วมสาบานข้าพเจ้าคิดกลับไปเยี่ยมญาติ พอดีเส้นทางของเราต้องผ่านด้านนี้เท่านั้นเอง" "อ้อๆ ที่แท้ก็ไปเยี่ยมญาติ ว่าแต่พวกท่านไปที่ใดกันเล่า?" เสี่ยวโกยพลันส่ายศีรษะอันใหญ่โตของมัน กล่าวว่า "ข้าพเจ้าก็ไม่ทราบ แต่พี่รองบอกว่าไปทางทิศตะวันตกอีกสักห้าสิบลี้ ก็จะถึงแล้ว" "ทิศตะวันตก?! ห้าสิบลี้?!! โอววว.....จ...เจ้า อย่าได้ไปที่นั่นจะประเสริฐกว่า!!" หญิงชรากล่าวอย่างแตกตื่น เสี่ยวโกยขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ซักถามด้วยความประหลาดใจ "เหตุใดไปมิได้ ท่านป้า ที่นั่นมีอันใดกันแน่?" "ท...ท ที่นั่น มี่แห่งนั้น...โอ..." หญิงชราเปลี่ยนเป็นตัวสั่นงันงก "ท่านป้า! ท่านเป็นไรไปแล้ว?! อย่าได้ขู่ขวัญข้าพเจ้าเช่นนี้" เสี่ยวโกยกล่าวพลางประคองหญิงชราให้นั่งลงบนม้านั่งที่ด้านข้าง "อ..อย่าได้ไป...จะประเสริฐกว่า ที่นั่นมิใช่สถานที่ของมนุษย์เรา ม...มัน มันเป็น ด...ดิน ดินแดนของ...ภูตผี..ปีศาจ!!!" หญิงชรากล่าวออกมาอย่างตะกุกตะกักละล่ำละลัก สุดท้ายค่อยสามารถกล่าวออกมาจนจบประโยค "ดินแดนแห่งภูตผี? ข้าพเจ้ามิเข้าใจ?" เสี่ยวโกยกล่าวทวนด้วยความงุนงง จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 10 พ.ย. 48 23:31:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หญิงชราสูดลมหายใจเข้าปอดยาวนาน จากนั้นค่อยระบายออกโดยเชื่องช้า เหมือนกับต้องการระบายเอาความหวาดกลัวที่อยู่ลึกในจิตใจตนเองออกมาพร้อมกับลมหายใจ รอจนนางระบายลมหายใจออกจนจบสิ้น อาการหวาดกลัวก็ทุเลาลงกว่าเดิมมากนัก ปากกล่าวอธิบายแก่อาคันตุกะแปลกหน้าว่า "เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อประมาณเกือบยี่สิบปีที่แล้ว ที่หุบเขาห่างไกลออกไปจากที่นี่ประมาณเกือบห้าสิบลี้...." กล่าวถึงตอนนี้เสี่ยวโกยพลันนึกถึงสถานที่ๆ ฮั่นตงกล่าวถึงก็คือหุบเขาเดียวกันนี้เอง เสียงของหญิงชรายังกล่าวต่อไปเรื่อยๆ นางคล้ายกับกำลังบอกเล่ากับตนเองมากกว่า ที่จะเล่าให้เสี่ยวโกยฟัง เสียงของหญิงชราแผ่วเบา ทว่าชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงทุ้มลึกราวกับว่าเป็นสิ่งที่นางพยายามดึงออกมาจากก้นบึ้งลึกของจิตใจตนเอง " ที่หุบเขาดังกล่าวเต็มไปด้วยเนินเขาใหญ่น้อย ยังมีหินใหญ่สูงตะหง่านตั้งอยู่นับร้อยนับพัน หินใหญ่แต่ละก้อนเนื่องจากผ่านวันเวลามาอย่างยาวนาน ส่วนที่อ่อนเหลว และหักเปราะโดยง่ายล้วนแตกหลุดสลายจนหมดสิ้น คงเหลือแต่เพียงส่วนที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กไหล หินแต่ละก้อนมีน้ำหนักไม่น้อยกว่าพันชั่ง ที่แห่งนั้นเนื่องจากมีเพียงหินใหญ่น้อยตั้งสลับเรียงราย มิมีพุ่มไม้เถสวัลย์ขึ้นแต่อย่างใด ดูไปลับคล้ายกับสุสานแห่งหนึ่ง หลายคนเรียกขานที่นั่นเป็นสุสานหิน!!! สถานที่เยี่ยงนี้นับว่ามีผู้คนผ่านเข้าไปน้อยยิ่งกว่าน้อย ทว่ากลับเป็นที่ชื่นชอบของพวกนายพราน และเหล่าหมอยาที่เสาะหาสัตว์ และสมุนไพรที่หาได้ยากยิ่งในที่อื่น เนื่องเพราะที่แห่งนั้นอุดมไปด้วยต้นโสมที่มีค่า และยังเป็นที่หลบซ่อนของสัตว์หายากหลายชนิด ดังนั้นแม้สถานที่มิน่าไปมาหาสู่ แต่ยังมีผู้คนแวะเวียนเข้าไปเป็นประจำ มีอยู่คราหนึ่งเจ้าเก้าที่เป็นนายพรานหมู่บ้านข้างๆ ติดตามเลียงผาที่บาดเจ็บตัวหนึ่งเข้าสู่หุบเขาดังกล่าว เลียงผาเนื่องจากเป็นสัตว์ที่ว่องไว มีความสามารถในการปีนป่ายหน้าผา และภูเขาสูง ดังนั้นเจ้าเก้าจึงต้องอาศัยช่วงเวลาที่มันพักผ่อนออกล่าในยามค่ำคืนแทน วันนั้นเป็นคืนเดือนหงาย เจ้าเก้าติดตามเลียงผาเข้าสู่หุบเขาหินดังกล่าว พบว่ามันวิ่งตะบึงหลบหนีขึ้นสู่หน้าผาสูงชันที่อยู่ลึกเข้าไปในสุสานหิน เจ้าเก้าแม้มีจิตใจอาจหาญเข้มแข็ง แต่เมื่อเข้าสู่พื้นที่บริเวณนั้น กลับมีความรู้สึกว่าหัวใจเต้นมิเป็นส่ำ อดที่จะนึกหวาดผวามิได้ มันเดินตามรอยเลือดของเลียงผาตัวดังกล่าวล่วงลึกเข้าสู่ภายในหุบเขามากขึนทุกที และทุกที จะเป็นด้วยจิตประสาทของมันมิมั่นคงหรืออย่างไรข้าก็ไม่ทราบ มันพลันรู้สึกว่าบรรยากาศรอบข้างคล้ายหนาวเย็นมากขึ้น ทุกที และทุกที มิเพียงเท่านั้น นอกจากอากาศที่หนาวเย็นมากขึ้นแล้ว มันยังได้ยินเสียง...เสียงหวีดหวิวครวญคราง!!! เสียงครวญครางของภูตผีปีศาจ!!!! และมันก็พบเงาสีเขียวไหววูบพุ่งฉวัดเฉวียนอยู่ไปมาภายในสุสานหินดังกล่าว เป็นเงาของภูตผี!!! พวกมันโผนทะยานเข้าใส่ตัวเจ้าเก้า จนมันรีบเกลือกกลิ้งหลบหลีก และมันพลันได้ยินเสียงครืน ครัน หินใหญ่ประดุจเสาใหญ่ปลายแหลมเรียว และมีรอยปูดโปนโดยถ้วนทั่วก้อนหนึ่ง พลันสะบัดลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ตอนที่มันเล่าให้เราฟัง มันยังสาบานว่ามันมิได้ตาฝาด และมิใช่หินเพียงก้อนเดียวที่เกิดปรากฎการณ์ดังที่ว่า ผีร้ายที่ปรากฏเป็นสีเขียวเรืองรองไปทั่วบริเวณพากันโผนทะยานวนเวียนไปโดยรอบ พร้อมกับที่หินใหญ่นับพันชั่งเหินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าติดต่อกันไปโดยมิหยุดยั้ง ชั่วพริบตาเดียวมีหินใหญ่สิบกว่ายี่สิบก้อนล่องลอยกันระเกะระกะ บางส่วนยังกระทบถูกกัน กระเด็นกระดอนไปด้านข้าง เจ้าเก้าบอกว่ามันรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีอยู่คืบคลานอย่างสุดชีวิต เพื่อให้พ้นออกมาจากที่แห่งนั้น ทว่ามือ และเท้าของมันก็มิอาจขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวได้ดังใจ เนื่องเพราะอากาศโดยรอบตัวของมันคล้ายถูกประกายเรืองรองสีเขียวของภูตผีที่แผ่ซ่านไอความเย็นออกมาแช่แข็งมันเอาไว้ ผลที่สุดมันก็สิ้นสติไป" เสี่ยวโกยที่รับฟังอยู่ด้านข้างรู้สึกขนภายในร่างมันพากันลุกซู่ขึ้นโดยพร้อมเพรียง แต่ด้วยความอยากรู้เรื่องราว จึงรีบซักถามว่าภายหลังเกิดเหตุใดขึ้นกันแน่ หญิงชราคล้ายได้สติ เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายกล่าวตอบเสียงแผ่วเบา "มันฟื้นคืนสติมาเมื่อพระอาทิตย์ตรงอยู่กลางศีรษะในยามเที่ยงวัน มันพบว่าหินใหญ่ที่มันเห็นว่าล่องลอยขึ้นมา และภูตผีวิญญาณดังกล่าวได้หายไปหมดสิ้นแล้ว! เจ้าเก้ารีบวิ่งเตลิดออกจากหุบเขาดังกล่าว ภายหลังมีผู้คนหลายคนต้องการเดินทางไปพิสูจน์เรื่องดังกล่าวก็กลับมิพบเห็นความผิดปกติแต่อย่างใด ทว่าในยามที่ค่ำคืนอันเปลี่ยวร้าง ก็มักมีผู้ได้ยินเสียงหวีดหวิวของภูตผี และเงาไหววูบจำนวนมากมายในหุบเขาดังกล่าว!" เสี่ยวโกยรับฟังจนจบ ก็พลันรู้สึกว่าบางทีเรื่องทั้งหมดอาจเป็นความฝันของเจ้าเก้าเพียงคนเดียว จากนั้นเมื่อบอกเล่าออกมาพาลทำให้ผู้คนทั้งหลายรู้สึก และจินตนาการไปเอง อดกล่าวมิได้ว่า "มันมิได้ฝันไปหรือ?" หญิงชราส่ายศีรษะ จากนั้นกล่าวว่า "เราก็เคยคิดเช่นนั้น จวบจนเราเดินทางไปยังหุบเขาแห่งนั้นเพื่อพิสูจน์ดูว่าเป็นเช่นไร และเราก็พลันพบกับผ้าคาดเอวผืนหนึ่ง!" "ผ้าคาดเอว?" เสี่ยวโกยถามด้วยความงุนงง "อืม ผ้าคาดเอว เราจำได้ว่าเป็นของเจ้าเก้า เนื่องเพราะเราเป็นผู้ที่เย็บขึ้นมา และให้กับมันในวันแต่งงานของมันเมื่อปีกลาย เจ้ารู้หรือไม่ว่าเราพบผ้าคาดเอวผืนนั้นที่ไหน?" เสี่ยวโกยนิ่งเงียบ หญิงชราจึงกล่าวต่อ " เราพบมันฝังอยู่ในหินใหญ่ก้อนหนึ่ง โผล่พ้นออกมาแต่ส่วนปลายเพียงมิถึงหนึ่งคืบ หากมิใช่ฝีมือของภูตผี ยังจะเป็นอันใดได้?!!!!" เสี่ยวโกยรับฟังถึงตรงนี้นิ่งรู้สึกประหลาดใจ ลอบตกลงใจต้องเข้าไปพิสูจน์ดูให้เห็นกับตาให้จงได้ จากนั้นถามว่า "ท่านป้า ที่แห่งนั้นมีชื่อเรียกขานหรือไม่?" หญิงชรา ผงกศีรษะ พวกเราเหล่าชาวบ้านต่างเรียกขานมันว่า "ผาภูตครวญ!!!" จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 10 พ.ย. 48 23:41:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "ท่านพ่อ!!!" หลี่ซังซังร่ำร้องเสียงดังด้วยความลืมตัว ที่แท้บุรุษกลางคนผู้นี้กลับเป็น...หลี่เทียนเล้งเอง! หญิงสาวโผเข้าหาบิดาบังเกิดเกล้าสวมกอดด้วยความยินดี น้ำตาที่ขาวนวลปานไข่มุกไหลรินลงอาบสองแก้มของเด็กสาว ปากละล่ำละลักถาม "ท..ท่าน...ท่านพ่อ ท่านมิใช่ถ..ถูก ท่าน..ล ถูกหลี่เฉินเชียงสังหารไปแล้วหรอกหรือ เหตุใดจึงยังมีชีวิต เหตุใดรอจนบัดนี้ค่อยมาพบซังเอ๋อ ท่าน ฮ ฮือๆ ท่าน...ม ท่านแม่...นาง...นาง" หลี่เทียนเล้งประคองดวงหน้าของบุตรสาวขึ้น บรรจงใช้นิ้วมือปาดเช็ดน้ำตาให้แก่นาง ปากกล่าวว่า "เจ้ามิต้องกล่าวอีกแล้ว เราทราบชะตากรรมของมารดาเจ้าแล้ว นางเป็นผู้หญิงที่เสียสละ เพื่อตัวเจ้าแล้วกลับยอมกล้ำกลืนความลำบากอยู่นับสิบปี บิดาต้องขออภัยต่อพวกเจ้าสองแม่ลูก ทว่าบิดาก็มีเหตุผล เวลานั้นแม้นบิดายังมิตกตาย แต่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสต้องใช้เวลารักษาอาการอยู่หลายเดือน และเพื่อล้างแค้นเจ้าคนโฉดผู้นั้น เราได้แต่หลบซ่อนตัว รอคอยจนถึงบัดนนี้!" หลี่ซังซังผงกศีรษะถี่รัว กล่าวว่า "ผู้บุตรีเข้าใจ เพียง...เพียงแต่พวกเรามิอาจอยู่พร้อมหน้า พ่อแม่ลูกได้อีกแล้ว" กล่าวถึงตรงนี้ต้องร่ำไห้โฮออกมา หลี่เทียนเล้งลูบหัวบุตรสาว กล่าวเสียงอ่อนโยน "บิดาไม่ได้อยู่ดูแลเจ้า ได้แต่ลอบคุ้มครองเจ้า หลี่เฉินเชียงเจ้าคนชั่วนั้นมิได้รังแกเจ้ากระมัง?" หลี่ซังซังผงกศีรษะ กล่าวว่า "หากมินับเรื่องที่มันทำครอบครัวเราบ้านแตกสาแหรกขาดแล้ว นับว่ามันดีต่อข้าพเจ้ายิ่ง" หลี่เทียนเล้งนิ่งอึ้งไปนิดหนึ่ง ดูจากที่หลี่เฉินเชียงเลี้ยงดูบุตรีของตนผู้นี้มาอย่างเอาอกเอาใจ มิหนำซ้ำยังมอบตราหยกสำคัญประจำพรรคให้แก่นาง จนมีครั้งหนึ่งที่หลี่ซังซังปลอมเป็นบุรุษขึ้นสู่บู๊ตึ๊ง ตัวมันในคราบของตั๋วล่ายสุกยังแทบหลงเข้าใจว่านางเป็นบุตรีของศัตรู เกือบลงมือสังหารโดยอำมหิต ดีแต่ว่านึกสงสัยอยู่ก่อน บวกกับพบเห็นปานแดงที่ไหล่ขวาจึงแน่ใจว่าเป็นหลี่ซังซังบุตรีของตน ดังนั้นมิเพียงไม่ฆ่านาง ยังแอบป้อนยาถอนพิษ ทว่าหลี่ซังซังยามมึนงงใกล้สิ้นสติ กลับนึกว่าเป็นเพียงความฝัน กลับเข้าใจว่าฮั่นตงเป็นผู้ลงมือช่วยเหลือตน ยามนี้แม้หลี่เทียนเล้งจะเปิดเผยตนออกมาแล้วก็ตาม แต่ความประการนี้ก็ยังมิกล้าเอ่ยบอกต่อผู้ใดอยู่ดี ถึงตรงนี้ได้แต่ปลอบโยนบุตรสาว จากนั้นกล่าวว่า "ซังเอ๋อ เราได้ล้างแค้นให้แก่มารดาเจ้าแล้ว!!!" หลี่ซังซังได้ยินก็สะดุ้งเฮือกใหญ่ กล่าวว่า "อะไร! ล้างแค้น?! ท่านสังหารท่านลุง...เอ่อ หลี่เฉินเชียงแล้ว?!" หญิงสาวกล่าวด้วยความสงสัย แววตาตื่นตระหนก หลี่เทียนเล้งจึงกล่าวว่า "อืม...มันแม้มีฝีมือสูงส่ง แต่ยังมิอาจสู้บิดาเจ้าได้" มันย่อมไม่บอกออกมาว่า ตนเองอาศัยที่อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บจากการประมือกับเสี่ยวซาสามวันสามคืน ฉวยโอกาสปลิดชีวิตเสีย หลี่ซังซังมีสีหน้าสลดลง จากนั้นคล้ายนึกได้ประการใด? พลันโพล่งออกมา "บิดา! ท่านใช่เคยพบ เอ่อ เคยเห็นเด็กหนุ่มซอมซ่อผู้หนึ่งแถวเขาบู๊ตึ๊งหรือไม่?" หลี่เทียนเล้งย่อมเข้าใจว่าบุตรีหมายถึงผู้ใด หากมิใช่เสี่ยวซายังจะเป็นผู้ใดได้ ทว่าตัวมันกลับแกล้งตีสีหน้างุนงง จากนั้นส่ายศีรษะ กล่าวว่า "ในยามที่ฉิกจับอิด และหอห้ากระบี่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด บิดามิพบเห็นผู้ใด นอกจากซากศพ เด็กซอมซ่อที่เจ้ากล่าวถึง มิทราบว่าหทมายถึงใคร?" "อ..เอ่อ .. มิมีอันใด บิดาท่านนำซากศพของหลี่เฉินเชียงไปไว้ที่ใดกันหรือ?" เด็กสาวพลันหันเหหัวเรื่องเสีย เพราะต้องการกลบเกลื่อนเรื่องของเสี่ยวซา “พวกเราสองพ่อลูกจากกันนานนับสิบปี มีเรื่องราวมากมายมิอาจกล่าวจบในชั่วครู่ชั่วยาม มิสู้พวกเราเข้าไปทานอาหารกลางวันกันก่อนดีหรือไม่?” หลี่เทียนเล้งถามบุตรีของตนด้วยเสียงอ่อนโยน หลี่ซังซังถึงตอนนี้เริ่มรู้สึกท้องหิวขึ้นมา รีบผงกศีรษะ สองพ่อลูกพากันเข้าสู่ห้องโถงภายใน จบตอนก่อนนะครับ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 10 พ.ย. 48 23:47:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 91 เมื่อนางแอ่นหวนกลับคืน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3854188/W3854188.html#21 ตอนที่ 90 เจ็ดผู้กล้ามาแว้วววววววววววว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3678398/W3678398.html#2 ตอนที่ 89 เสี่ยว...รำพึง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3661999/W3661999.html#19 ตอนที่88 ข้อกำหนดการปฏิบัติการในภาวะฉุกเฉิน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3634443/W3634443.html#4 ตอนที่ 87 ปฏิบัติการเฮียงเน้ย!!!! http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3606456/W3606456.html#30 ตอนที่ 86 เส้นทางที่ทอดขนานกัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3592100/W3592100.html#40 ตอนที่ 85 พ่ายแพ้ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3577806/W3577806.html#28 บทที่ 84 สูงสุดคืนสู่สามัญ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3554435/W3554435.html#37 ตอนที่ 83 ตัวตนแท้จริงของ "วาสนา" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3531471/W3531471.html#29 ตอนที่ 82 ฉิกชำระแค้น http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3503314/W3503314.html#18 ตอนที่81 "ขิงแก่" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3489130/W3489130.html ตอนที่ 80 มรณานุสติ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3471428/W3471428.html ตอนที่ 79 กระดาษเปล่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3456457/W3456457.html ตอนที่ 78 "นัว!" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3358502/W3358502.html ตอนที่ 77 พัวพันสัปยุทธ์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3343067/W3343067.html ตอนที่ 76 เงาพรายจำแลง (ชื่อตอนออกจะขัดๆ ไปนิด) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3330223/W3330223.html ตอนที่ 1-75 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3330223/W3330223.html#2 แนะนำตัวละครและรายละเอียดโดยย่อ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2419342/W2419342.html เรื่องย่อฉิกจับอิด http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3034839/W3034839.html เรื่องย่อฉิกจับอิด (ต่อ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3218228/W3218228.html เรื่องย่อฉิกจับอิด (ต่อ2) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3218417/W3218417.html คุณคือใครในยุทธภพ แบบทดสอบความเป็นจอมยุทธของคุณ!!!! http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3571378/W3571378.html#80 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 10 พ.ย. 48 23:49:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แค่นี้แถวบ้านเรียกว่าสั้นนะ . จากคุณ : Z4t4nGuru bofh - [ 11 พ.ย. 48 00:39:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ที่บอกว่าเค็มไม่ใช่ดอง  แต่คนเขียนเค็มตัวอักษรค่ะ  อ่านได้นิดเดียวเอง...จบล่ะ  ต้องอ่านกลับไปกลับมาสามรอบ  หลองตัวเองว่า  อืม...แต่เยอะดีเนอะ  555+ รอบแรกความเค็มยังไม่เข้าเนื้อ  แต่รอบสามอ่านไปเค็มไปค่ะ  >.<~  (ขอโทษที่ทำให้ผู้แต่งเข้าใจผิด 555+) ตอนนี้สิถึงจะค่อยยังชั่ว...อ่านแค่สองรอบเอง  อิอิ จากคุณ : นางพญายม - [ 11 พ.ย. 48 04:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาช่วยตรวจคำครับ ทว่ายามกระทันหันหลี่ซังซัง/ ......กะทันหัน ตอนนี้นางแอ่นคู่เท่ห์มากและร้ายกาจกว่าที่คิด หญิงชรา ทำให้ข้าน้อยนึกถึงสังคมและบรรยากาศ น้ำใจ ของชาวชนบทขึ้นมาจับใจ จนอยากติดปีกโปยบินไปเวลานี้เลย หลี่เทียนเล้งกับหลี่ซังซัง ช่วยให้ตอนนี้เป็นตอนที่จบตอนอย่างอบอุ่นประทับใจที่สุดตอนหนึ่งครับ จากคุณ : GTW - [ 11 พ.ย. 48 05:14:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ""ซู่ๆ" ลมแรงพัดเข้าสู่ตัวสวน หอบเอาใบฟงล่องลอยขึ้นมาหลายสิบใบ" ได้ยินเสียงลมแล้วขนลุกมันคงจะแรงมาก ซู่ๆ ^O^ ตอนหน้าขอยาวกว่านี้ จี๊ดนึง... จากคุณ : Hexi (Hexi) - [ 11 พ.ย. 48 05:18:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืม สั้นกันหลายคนเหมือนกันในถนนนี้อะ สายตานะสายตาที่สั้นอะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 11 พ.ย. 48 08:09:08 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาเร็วดีแงะ งืมสงสัยชดเชยทีหายไปนน จากคุณ : นายมา - [ 11 พ.ย. 48 14:27:47 A:61.91.171.76 X: TicketID:106330 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สงสัยจะเป็นตอนฝึกวิชา แต่ว่าผ้าไปอยู่ในหินยังไงล่ะนี่ จากคุณ : scottie - [ 11 พ.ย. 48 18:02:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ้าโดนหินทับไม่ใช่เหรอ.. คงอยากบอกว่า วิชาที่ฝึกทำให้ยกหินขนาดใหญ่ได้.. แล้วก้อ ทำให้มันแตกละเอียดได้ เป็นผงธุลีด้วย งั้นหรือเปล่า ?? จากคุณ : นิว - [ 11 พ.ย. 48 19:26:07 A:58.8.25.21 X: TicketID:106367 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนนี้แน่ใจนะคะว่าแต่งได้ยาวแล้วน่ะค่ะ ต้องเขียนให้เคลียร์ ๆ เดี๋ยวมีคนเข้าใจผิดค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 11 พ.ย. 48 22:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เหลือบดู "นิ้วเดียว"ของคนแต่ง...อี่ ๆ นี่ยาวแล้วเหรอ ? จากคุณ : superJ - [ 12 พ.ย. 48 03:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ๋า... สงสัยบ้าเกิดของฮั่นตง จะไม่ธรรมดานิ แถมค่ะ อะไร! พวกท่าคิดจะมาก็มาคิดไปก็จะไป มิเพียงไปยังลงมือขัดขวางการปราบมารของพวกเรา หากพวกเรายอมอ่นข้อจักเอาหน้าไว้ที่ใด?!" >>> อ่อนข้อ ตก อ.อ่าง ไปตัวนึงค่ะ^^ จากคุณ : หนมจีน - [ 12 พ.ย. 48 08:39:17 A:131.111.228.28 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แก้คำผิดแล้วจ้า  ส่วนเรื่องยาวไม่ยาวนี่ ใจเย็นๆ น่อ มันจะค่อยๆ ยาวขึ้นเองนะฮับ ค่อยเป็นค่อยไป จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 12 พ.ย. 48 12:48:48 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนต่อไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3886779/W3886779.html#2 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 17 พ.ย. 48 22:56:34 ]