1.คัมภีร์ไร้อักษร

จวบ 500 ปี ที่ถ้ำแห่งนี้ปกปิดความลับ นับแต่อาจารย์ไร้แซ่แห่งสำนักไร้นาม ผู้เป็นเจ้าแห่งยุทธจักร ได้จำหลักวิชาอันเป็น 5 สุดยอดเคล็ดวิชา เสียงอื้ออึงเซ็งแซ่ ถึงวิชาอันเป็นยอดแห่งวิชาทั้งมวล ได้แพร่ขยาย ไปในหมู่จอมยุทธ์ ทั้งผู้ผดุงความยุติธรรม และผู้สร้างความอยุติธรรม ต่างหมายมั่นจะแย่งชิงเคล็ดวิชานี้ เคล็ดวิชาแห่งคัมภีร์ไร้อักษร

ในหมอกของขุนเขาที่ใดที่หนึ่ง ภายในถ้ำศิลาที่เป็นที่พำนักสุดท้ายของอาจารย์ไร้แซ่ อักขระขนาดมหึมาถูกสลักทิ้งไว้บนผนังถ้ำ เบื้องหลังชายคนหนึ่งที่เหลือเพียงโครงกระดูกกับกระบี่ไม้

"จิตไร้จิต คนไร้คน คัมภีร์ไร้อักษร ที่ไร้ทางออก"

เพื่อรอว่าวันใดวันหนึ่งจะมีผู้โชคดีมาพบ ผู้ที่จะเป็นศิษย์คนสุดท้าย และยอดวีรบุรุษแห่งยุค วันคืนผ่านไปแล้ว เดือนปีต่างจากหาย สายฝนต่างพรั่งพราย กลายเป็นหิมะโพลน วันแล้วและวันเล่า โครงกระดูกโครงนั้นยังรอ รอผู้โชคดีเสมอมา...แต่ไม่มีใครมา

วันแล้วและวันเล่า วันนั้นก็มาถึง เด็กหนุ่มท่าทางซื่อๆ ตกลงมาจากยอดผา แน่นอนว่าผู้ที่จะเป็นยอดวีรบุรุษแห่งยุค จะต้องรอดพ้นจากเงื้อมือของมัจจุราชในด่านแรกให้ได้เสียก่อน เขาตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองอยู่ที่ใดที่หนึ่งที่ไม่รู้จัก เขามองดูรอบกาย ทุกด้านเป็นศิลาแกร่ง มีสายธารเล็กๆที่มีปลาแหวกว่ายให้ประทังชีวิต มีอักขระสลักตัวมหึมา และมีโครงกระดูกของใครคนหนึ่ง ที่นั่นเองที่เขาค้นพบยอดแห่งคัมภีร์ยุทธ์ ที่เขียนเป็นตัวอักษรขนาดใหญ่ไว้ข้างหน้าว่า "คัมภีร์ไร้อักษร" แต่ภายในเนื้อความกลับไม่มีอักษรสักตัวเดียว

เด็กหนุ่มผู้โชคดีเปิดอ่านคัมภีร์ เท่าไรก็ไม่เป็นผล คัมภีร์ยังคงไร้อักษรเช่นเดิม แม้จะหาวิธีต่างๆนานา แต่ไม่มีวิธีใดเลยที่สำริด ครั้งหนึ่งเด็กหนุ่มผู้โง่เขลาก็จัดแจงก่อไฟ เตรียมที่จะเผาคัมภีร์ปริศนานั้น เผื่อว่าบางทีจะมีภาพยนตร์สั้นที่เป็นท่วงท่าต่างๆปรากฏ แต่ความคิดก็ถูกล้มเลิกไป เมื่อบังเอิญมีฝนตกหนัก หยาดฝนซึมผ่านผาหินทำให้ถ้ำทั้งถ้ำชื้น ไฟที่ก่อขึ้นจึงมอดดับลง

"เฮ้อ..." อาจารย์ไร้แซ่ถึงกับถอนหายใจยาว แม้จะไม่มีลมหายใจให้ถอน อาจารย์ไร้แซ่เริ่มเซ็งในพฤติกรรมดังกล่าว เด็กหนุ่มคิดว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มผู้โชคดีที่สุดที่รอดชีวิต ลงมายังถ้ำแห่งนี้ และพบเคล็ดวิชาดังกล่าว แต่อาจารย์ไร้แซ่กลับคิดว่าเขาเป็นอาจารย์ที่โชคร้ายที่สุด ที่เด็กหนุ่มผู้นี้ตกลงมายังถ้ำ และพบเคล็ดวิชาของตน แต่ถึงอย่างไร ฟ้าก็ลิขิต เจ้าหนุ่มนั่นอาจเป็นยอดคนในอนาคต อาจารย์ไร้แซ่หวังได้เพียงลึกๆ

เวลาผันผ่านไป วันผ่านผันไป ค่ำกลายแรม แรมกลายค่ำ นับล่วงไปได้ 4 ปี เด็กหนุ่มกลายเป็นชายหนุ่ม ชายหนุ่มผู้นี้ก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม กับโครงกระดูกโครงเดิม และคัมภีร์เล่มเดิม เพิ่มเติมด้วยแนวคิดใหม่ๆ ปรัชญาใหม่ๆ ที่ได้เรียนรู้ เป็นที่แน่นอนว่าอาจารย์ไร้แซ่ก็ภูมิใจในตัวลูกศิษย์ผู้นี้มากขึ้นเช่นกัน แม้ว่าเขาจะไม่สามารถตีความเคล็ดลับในคัมภีร์เล่มนี้ได้ทั้งหมด แต่อดีตเด็กหนุ่มซื่อๆคนนั้น กลับถอดความหมายอันลึกซึ้งของแก่นภายในคัมภีร์ออกมาได้ โดยที่เขายังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ เคล็ดวิชานี้คือเคล็ดวิชาดำรงชีวิต การมีชีวิตให้อยู่รอดได้ในสิ่งที่ไม่น่าจะอยู่รอด เป็นเคล็ดวิชาที่สอนกันไม่ได้ แต่เรียนรู้กันได้ด้วยชีวิต

ชายหนุ่มผู้โชคดียังคงเก็บคัมภีร์เล่มนั้นไว้กับตัวอยู่ตลอดเวลา และหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะตีความในเคล็ดวิชาเล่มนี้ได้ทั้งหมด และจะไม่มีใครมารังแกเขาได้ อาจารย์ไร้แซ่ก็ยังคงมองดูลูกศิษย์ผู้นี้อยู่ห่างๆตลอดเวลา และหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะเข้าใจความหมายของคัมภีร์ไร้อักษร ว่าที่จริงแล้วจะทำอย่างไร มันก็ไม่มีอักษรขึ้นมาได้ เพราะเคล็ดวิชาที่แท้จริงไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นตัวอักษรได้ มันคือศิลปะที่จะต้องรู้ด้วยตนเอง และหวังไว้ว่าอีกสัก 4 ปี ชายหนุ่มก็จะกลายเป็นชายฉกรรจ์ ที่เข้าใจวิถีของโลก วิถีของชีวิตได้มากขึ้นกว่าเดิม และเข้าใจว่าทำไมอาจารย์ไร้แซ่ ผู้ที่มีวิชายุทธ์เยี่ยมยอดขนาดนี้ ถึงไม่ออกจากถ้ำอันอับชื้นนี้ไป อาจารย์ไร้แซ่ยังคงบอกใบ้ให้กับลูกศิษย์ผู้นี้ตลอดเวลาว่า หากอาจารย์หาทางออกได้ อาจารย์คงออกไปนานแล้ว

//ขอโทษที่ต้องแก้ไข ศิทย์ แก้ไขเป็นศิษย์ ขอรับ และเพิ่มเนื้อความบางอย่าง ^^

แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 48 00:22:45

แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 48 21:55:56

แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 48 13:23:43