ความคิดเห็นที่ 1 ตั้งแต่จำความได้ ณัฐสรวงหรือฝ้าย เธอก็อยู่กับแม่สองคน แม่ไม่เคยเอ่ยถึงคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าพ่อหรือเล่าอะไรที่เกี่ยวกับพ่อของเธอให้เธอฟังเลย ส่วนเธอเองก็ไม่เคยเซ้าซี้ถามถึงพ่อหรืออยากมีพ่อเหมือนคนอื่น อาจเป็นเพราะเธอได้รับความอบอุ่นจากแม่มากพออยู่แล้ว หรือบางครั้งอาจจะอบอุ่นจนร้อนระอุไปด้วยซ้ำ เพราะถึงแม้เดือนนึงเจอหน้ากันไม่กี่ครั้งด้วยงาน แต่เมื่อแม่มีเวลาว่าง วันทั้งทั้งวันของแม่ก็จะยกให้เธอหมด แต่ส่วนมากจะหมดไปกับการเสริมสวยซะมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นขัดผิว ขัดหน้า หมักผมให้กัน ถึงแม้ฝ้ายจะไม่ชอบสักเท่าไหร่ แต่ก็มีความสุขที่ได้อยู่กับแม่ของเธอ “เสร็จแล้วค่ะลูก วันหลังต้องระวังๆนะค๊ะ เวลาถีบจักรยานเนี่ย แล้วไปชนอะไรมาค๊ะ” อรชรถามพลางทิ้งสำลีที่เพิ่งทาแผลเสร็จลงในตะกร้า “ชนหมามาค่ะ หมาตัวใหญ่ด้วย”ฝ้ายกัดฟันพูดอย่างแค้นๆ “ต๊าย หมาตัวใหนค๊ะ คุณแม่จะเอาไม้ไปตีมัน ถ้าน้องฝ้ายของแม่เป็นแผลเป็นนะ แม่จะแจ้งตำรวจจับให้ดู” “ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่เดี๋ยวฝ้ายจัดการหมาตัวนั้นเอง เดี๋ยวฝ้ายขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะค๊ะ” แค้นนี้ต้องชำระ ฝ้ายคิดในใจ “เดี๋ยวๆ ค่ะ แล้วไข่ไก่ของคุณแม่ล่ะค๊ะ น้องฝ้าย”อรชรตะโกนถามไล่หลังลูกสาวที่กำลังเดินขึ้นบันได “ฝ้ายเอาขว้างหัวหมาไปแล้วค่ะ” ฝ้ายตอบยิ้มๆ แล้วก็เดินขึ้นบันไดต่ออย่างสบายอารมณ์ “คอยดูนะ บังอาจมาว่าฉันว่าเหมือนยัยแจ๋ว โธ่นายน่ะหล่อแค่ใหน ก็แค่หน้าขาว จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ปากบางเหมือนผู้หญิง (อย่างนี้เค้าเรียกว่าหล่อแล้ว) บางทีตานายอาจจะเหล่ก็ได้ใส่แว่นตาดำออกอย่างนั้น อย่าให้เจอแล้วกัน ไม่อย่างนั้นนายโดนดีแน่ นายตาเหล่ ฮึ” ฝ้ายบ่นกับตัวเองอย่างอาฆาต ************************************ ธนิก ก้าวเข้าในบ้านขนาดสองชั้น ข้างล่างมีห้องรับแขกเล็กๆ ที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีเข้ากับตัวบ้าน ถัดไปเป็นห้องสำหรับซ้อมดนตรีที่ถูกสร้างขึ้นเป็นพิเศษ ถึงบ้านหลังนี้จะไม่มีคนอยู่เลยแต่ก็ได้รับการดูแลอย่างดีจากแม่บ้านที่เขาจ้างมาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง เขาก้าวบันไดขึ้นไปชั้นบนเปิดประตูห้องนอนที่มีประตูเป็นกระจกใสอยู่ริมระเบียงของตัวบ้าน มองบ้านที่อยู่ติดกับเขาซึ่งมีเพียงรั้งสูงประมาณเมตรครึ่งกั้นเอาไว้ แล้วก็เห็นร่างเล็กใส่เสื้อกล้ามสีขาวกางเกงขาสั้นจู๋ กำลังกระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียงนุ่มๆ โดยที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกสายตาคมๆจ้องมองผ่านกระจกใสๆเช่นเดียวกับบ้านของเขา ธนิกรูดม่านปิดบานกระจกก่อนที่เจ้าของร่างบางๆจะหันมาเห็นเสียก่อน “แกคิดว่าแกปีกกล้าขาแข็ง แล้วจะบินออกไปจากรังเหมือนนกงั้นเหรอ ฉันจะคอยดูน้ำหน้าแก ว่า ไอ้การที่แกเป็นนักร้องกระจอกๆ ได้ออกเทปอัลบั้มสองอัลบั้ม มันจะเลี้ยงตัวแกได้ทั้งชีวิต” ธนิกคิดถึงคำพูดของคนที่ขึ้นชื่อพ่อก่อนที่เค้าจะเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ที่เกือบเรียกได้ว่าเป็นคฤหาสน์ เขาทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มๆสีฟ้าเข้ม ตั้งแต่แม่ออกจากบ้านไป ครอบครัวที่เคยอบอุ่นพังลงในชั่วพริบตา ด้วยความที่เค้ายังเด็กจึงไม่รู้ถึงปัญหาของพ่อและแม่ที่ก่อตัวมานาน วันที่แม่เดินออกจากบ้านไปเขาที่ตอนนั้นมีอายุเพียงแค่ 7 ขวบต้องคอยปลอบธนา น้องของเขาซึ่งตอนนั้นอายุเพียง 2 ขวบ ที่ร้องให้จะวิ่งตามแม่ไป “แม่จะไปไหนครับ แล้วจะกลับมาหาผมกับน้องอีกเมื่อไรครับ” เขาเมื่อวัยเด็กถามแม่ด้วยน้ำตานองหน้า มือเล็กๆกุมมือของมารดาเอาไว้เหมือนจะเป็นการของร้องว่าอย่าไป แม่ของเขานั่งลงดึงตัวเด็กทั้งสองมากอดไว้เนิ่นนาน เหมือนเป็นการล่ำลาที่อีกแสนนานกว่าจะได้เจอกันจนเขาเองรู้สึกใจหาย “ธนิก ลูกเป็นพี่ต้องดูแลน้องให้ดีๆนะ ลูกต้องเข้มแข็ง อย่าอ่อนแอ ไม่มีแม่แล้วหนูจะเกเร เอาแต่ใจเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้วนะครับ” “ครับ แต่แม่ต้องกลับมาหานิกอีกนะครับ สัญญานะครับ”ธนิกสะอื้นพร้อมกับยื่นนิ้วก้อยให้แม่พเพื่อเป็นการสัญญา แม่พยักหน้าช้าๆ “แม่สัญญาจ๊ะ” แล้วเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวเพื่อให้เขามั่นใจว่าเขาจะได้เจอกับแม่อีกแน่ๆ ตั้งแต่วันนั้น บ้านที่เคยมีแต่เสียงหัวเราะ กลับมีแต่เสียงเด็กร้องให้หาแม่ เสียงของพ่อที่ตะคอกลูก เป็นอย่างนี้จนเขาเคยชิน เขาต้องเป็นหลักให้น้อง ตั้งแต่วันนั้น ธนิก ไม่เคยร้องให้หรือแสดงความอ่อนแอให้ ธนา เห็นอีกเลย ทั้งที่ในใจโหยหาอ้อมกอดของแม่และพ่อที่เคยได้รับ แต่เขาต้องทำตามที่แม่เคยบอกไว้ก่อนไป ธนิกพลิกตัวนอนคว่ำก้มหน้าซุกหมอนสะอื้น ภาพที่พ่อเมามาย พาผู้หญิงเข้าบ้านแทบไม่ซ้ำ วนเวียนคอยทำร้ายจิตใจเขาตลอดเวลา แต่แล้วก็มีสิ่งที่ทำให้เข้าต้องแปลกใจ กลิ่นแชมพูจากหมอน ใครนะมานอนที่หมอนของเขา ไม่น่าจะมีใครสามารถเข้ามานอนในห้องเข้าได้หรือว่าจะเป็นแม่บ้านแอบมาอู้ในห้องของเขา ธนิกหยุดความสงสัยไว้แค่นั้นเมื่อเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือขนาดจิ๋วของเขาดังขึ้น “ว่าไงไอ้ตัวดี”ธนิกปรับเสียงที่สะอื้นเป็นปกติเมื่อรู้ว่าปลายสายคือ ธนา น้องชายคนเดียวของเขา “โอเคเดี๋ยวพี่ไปรับ วันนี้เราจะได้อยู่บ้านของเราแล้วนะ” ใช่แล้วต่อไปนี้ เขาและน้องก็ไม่ต้องทนเห็นพ่อซึ่งตอนนี้เหมือนเป็นแค่คนแปลกหน้าที่มาอยู่บ้านหลังเดียวกัน พาผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มานอนในห้องที่เคยเป็นของแม่ ไม่ต้องโดนพ่อเจ้าอารมณ์ตะคอกโดยไม่มีเหตุผลเหมือนทุกๆวัน จบตอนที่ 1 ค่ะ จากคุณ : ดาวบนพื้นทราย - [ 11 พ.ย. 48 14:34:37 A:203.151.33.220 X: TicketID:074719 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : loanly_girl (ข้าวต้มน้ำวุ้น) - [ 11 พ.ย. 48 16:18:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 11 พ.ย. 48 17:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 :) จากคุณ : scottie - [ 11 พ.ย. 48 18:54:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผูกเรื่องได้ดีค่ะ บรรยายภูมิหลังที่มาที่ไปของตัวละครได้ค่อนข้างชัดเจน  สู้ๆค่ะ  เก่งใช้ได้เลย แต่ว่ามีเรื่องจะบอกน่ะค่ะ ว่า คำว่า คะ ไม่ต้องมีไม้ตรีนะคะ เพราะเป็นอักษรต่ำค่ะ จากคุณ : สหายสันติ - [ 11 พ.ย. 48 20:18:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รอติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : รียา - [ 12 พ.ย. 48 00:39:31 A:203.172.104.235 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านต่อค่า จากคุณ : coolning - [ 12 พ.ย. 48 11:29:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เขียนต่อนะอยากอ่านอีก จากคุณ : KUFU (KUFU) - [ 12 พ.ย. 48 17:34:48 ]