หลังคร่ำเคร่งหน้าจอคอมฯตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยง ผมรู้สึกเมื่อยคอเล็กน้อย ใช้มือนวดเบาๆบริเวณคอเพื่อผ่อนคลาย ละสายตา มองดูเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆค่อยๆลุกไปรับประทานอาหารมื้อกลางวัน แล้วหันกลับมาที่หน้าจอเช่นเดิม งานออกแบบบรรจุภัณฑ์ให้กับนมยี่ห้อใหม่ ลุล่วงไปมากแล้ว เหลือเก็บรายละเอียดเล็กๆ งานส่วนนี้ก็คงจะเสร็จลงในวันนี้

ผมไม่ได้เช็คอีเมลมาพักใหญ่ ค่อนข้างเบื่อ เพราะมีแต่เมลไร้สาระทั้งนั้น เมื่อเปิดมาดูหัวข้อ หากไม่ใช่เรื่องงาน ผมจะลบทิ้งในทันที ผมกรอกรหัสเข้าเสร็จสรรพ มีเมลมาใหม่ 12 ฉบับ มีอยู่ 2 ฉบับมาจากคนชื่อไม่คุ้นเอาเสียเลย อาจเป็นโฆษณาก็ได้ ชื่อหัวข้อว่า “ชีวิตฉันมีเพียงคุณเท่านั้น” กับ “ลาก่อน” ฉบับหลังมาช้ากว่าฉบับแรก 5 วัน ตั้งชื่อได้น่าดึงดูดดีเหมือนกัน ขณะลบบางส่วนทิ้งผมก็เงยหน้าขึ้นมองรุ่นน้องร่วมงานที่เดินมาทักพอดี

“พี่ ไม่ไปกินข้าวเหรอ ?”
“ไปสิวะ”

แจ็คมาทำงานได้ปีนึงพอดี เขาเป็นคนเข้ากับคนง่าย คุยสนุก ช่างสรรหาความรื่นเริงให้ชีวิตอยู่เรื่อยๆ แถมเขายังประกาศตัวอีกว่า เป็นคนมีสัมผัสพิเศษ เขาบอกว่าสามารถมองเห็นผีได้ ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเรื่องพวกนี้ เคยฟังแจ็คเอามาเล่าอยู่บ่อยๆ แต่ก็ฟังไปอย่างงั้นเอง บางเรื่องก็สนุก บางเรื่องก็เป็นมุขเก่าๆ หากเบื่อฟังผมก็ขอตัวลุกไปห้องน้ำ

วันนี้ขณะรับประทานอาหารเขามองผมแปลกๆ มักเผลอนิ่งจ้อง ชะงักด้วยแววตาตื่น แล้วก็ทำทีเป็นไม่สนใจ จนเมื่อรับประทานอาหารเสร็จ ผมกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานนั่นแหละ เขายืนตาค้าง มองผมด้วยหน้าเคลือบความตระหนกตกตื่น

“อ่า” เขาอ้าปากค้างนิดๆ แล้วเอามือป้องปากสูดอากาศเข้าแล้วพ่นออก เม้มริมฝีปาก ใช้นิ้วคลึงไปมาบนเปลือกตาทั้งสอง

“ชัดเจนเลยพี่เอ๊ย!”
“ชัดเจนอะไรวะ เอ็ง” ผมสงสัยว่าเขาจะมีมุขอะไรแปลกๆมาเล่น
“พี่ไม่อยากรู้หรอก พี่ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้นี่”
“มีอะไรจะพูดก็รีบพูดเหอะเว้ย เดี๋ยวต้องรีบทำงานอีก”

“ตอนไปกินข้าวเที่ยง ผมยังเห็นเป็นแค่หมอกควันจางๆเกาะกลุ้มกันอยู่ แต่ระหว่างเดินมามันก็ครึ้มขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้พี่เอ๊ย รูปร่างหน้าตาชัดมากๆ”

“ผีอีกแล้วเหรอเอ็ง”
“ไอ้ผมมันเห็นมามากแล้ว ชัดๆแบบนี้ก็เคยเห็น มันใช่แน่ๆครับพี่ คงไม่มีใครมาทำเอฟเฟคต์อะไรแถวนี้หรอกมั้ง”

ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมา เบื่อนิดๆ แต่ไม่ได้ถือสาอะไรหรอก
“เออๆไปทำงานได้แล้ว”
“พี่ไม่อยากรู้เหรอ ผมเห็นตรงไหน”
“เฮ้อ เอาเว้ย เห็นตรงไหนล่ะ”
“ข้างหลังพี่” ผมหันไปมองดู
“ข้างหลังมันก็โต๊ะทำงานทั้งนั้น”
“ข้างหลังพี่เลย เกาะอยู่ ผู้หญิง” ผมถอนหายใจ ยิ้มแบบเซ็งๆ
“เออๆ ไปทำงานเหอะเว้ย”
“ครับพี่ ผมจะคอยมองๆดูให้นะ เผื่อก่อนเลิกงานเขาจะหายไป แล้วผมจะมาบอกพี่”

หลังเลิกงานพวกเราไปดื่มกันนิดหน่อย แล้วก็แยกย้ายกันกลับ แจ็คยังคงพูดถึงสิ่งที่เขาเห็น แต่เมื่อเห็นผมไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาเลยไม่ได้พูดถึงมากนัก

“โชคดีนะพี่ อย่าลืมไหว้พระก่อนนอน”



ผมไม่ได้เป็นคนกลัวผี จะเรียกว่าไม่เชื่อเรื่องผีสางก็ได้ เพราะผมไม่เคยคิดถึงอะไรในเรื่องแบบนี้เลย ไม่คิด ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ ไม่รับรู้ ไม่ทั้งนั้น แล้วจะให้ผมทำอย่างไรได้เล่า จะให้ไปทุกข์ร้อนตรงจุดไหน

แต่ผมก็ฟังสิ่งที่แจ็คพูด ฟังแบบฟังเรื่องทั่วๆไปในการสนทนา เขาพูดผมก็ฟัง มันก็เท่านั้น

“ผมเห็นมาตั้งแต่เด็กแล้วพี่ ครั้งแรกที่เห็นพี่เอ้ย ตัวมันนิ่ง แข็งไปหมด อยากจะร้องแหกปากออกมาดังๆ แต่กลับทำไม่ได้ มันค้างงันไปเลย แล้วผมก็เห็นมาเรื่อยๆ จนชินไป บางครั้งก็มัวเลือนเป็นเงาๆ บางครั้งเห็นเป็นรูปร่างหน้าตาคนชัดเจน เจอมันได้ทุกที่แหละพี่ ห้องน้ำ บนถนน บนรถเมล์ ส่วนใหญ่ก็เห็นห่างอยู่เหมือนกัน ที่เคยเจอใกล้สุดราว 10 เมตรได้ บางทีเห็นแวบเดียว บางทีเป็น10นาที แต่ก็ไม่เคยเห็นนานเป็นชั่วโมงหรอกพี่ เพราะผมมักเดินหนีเสียก่อน

ผมเป็นแค่คนเห็นเท่านั้น ไม่เคยคุยด้วยหรอก สื่อสารกันไม่ได้ ทำได้แค่เห็น เขาไม่ได้รู้จักผมไม่ได้มีบุญมีกรรมอะไรกัน แต่คนที่อยู่กับพี่นี่ถือว่านานที่สุด ที่ผมเคยเจอเลยนะ คงเพราะผมอยู่กับพี่นี่แหละมั้ง เขามาหาพี่ แต่พี่ไม่เห็นเลยไม่รู้ แต่ไอ้ผมดันเห็นไง เมื่อตอนกลางวันคราวเห็นชัดๆ ผมงี้ใจหวิวเลยพี่ ทีแรกตอนเดินมาชวนพี่ไปกินข้าว มันเป็นเงาจางๆ อยู่บริเวณหลังของพี่ แต่พอนานเข้าๆ ก็เริ่มเป็นเงาดำเข้มขึ้นเรื่อยๆ ผมก็มองดูตลอดคิดว่าเดี๋ยวคงหายไป แต่ที่ไหนได้ รูปทรงยิ่งชัดขึ้นทุกที นี่ถ้าผมไม่ชินนะ ป่านนี้ ผมบึ่งไปให้พระรดน้ำมนต์แล้ว”

แล้วผมก็หลับไประหว่างคิดถึงสิ่งที่เขาพูดในวันนี้


“เฮ้ย ! แจ็ค เอ็งยังเห็นเขาอยู่ไหมวะ” ผมถามแจ็คในเช้าวันถัดมา
“ยังอยู่พี่ คนเดิมเลย”

แล้วผมก็นั่งทำงานจนหมดวัน หากคันหลังผมก็เกา ไม่ได้คิดว่ามีใครอยู่ข้างหลังเลย
“พี่ไม่กลัวบ้างหรือ?”
“ก็ฉันไม่เห็นเหมือนเอ็ง จะเอาอะไรไปกลัว แล้วไหนบอกว่าเห็นชัดเจนไม่นึกกลัวบ้างเหรอ”
“เห็นบ่อยมันก็ชินพี่ เหมือนงูแหละครับ ถ้าเห็นก็แค่ตกใจ ไม่ได้กลัวมันหรอก ถ้าจะกลัวๆมันกัดเอามากกว่า”

“ก็ถ้าเอ็งมองเห็นเขา แล้วเขาไม่มองหน้าเอาบ้างรึ?”
“จะว่าไงดีล่ะพี่ ถ้าผมมองหน้าพี่แบบนี้ พี่รู้ใช่ไหมว่าผมมอง แล้วพี่ก็มองตอบผมเช่นกัน”
“เออ” แจ็คยืนมองหน้าผม

“นั่นแหละพี่ พี่รู้ได้ถ้ามีคนมอง แต่นี่ไม่ใช่ ไม่ว่าผมจะมองจ้องเขายังไง ก็เหมือนกับการมองฝ่ายเดียว ในดวงตาที่ผมกับพี่มองกัน เราจะรับรู้ได้ถึงตัวตนของแต่ละคนที่ปรากฏอยู่ แต่เขาไม่มี ไม่มีแววตา ไม่มีอะไรเลย เขามาหาพี่เกาะติดอยู่กับพี่เพียงคนเดียวเท่านั้น เอ่อพี่ ถามจริงๆเถอะ พี่เคยไปทำร้ายใครเขาหรือเปล่า”

“บ้าน่า ผู้ชายอย่างฉัน ไม่เคยทำร้ายผู้หญิงโว้ย มีแต่ผู้หญิงทำร้าย”
“ลองไปถวายสังฆทาน หรือตักบาตรกรวดน้ำดูไหมพี่ เผื่อจะสบายใจขึ้น”
“แต่ฉันไม่ได้กระวนกระวายใจอะไรนี่หว่า แถมฉันก็ไม่เคยเข้าวัดมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ยังเรียนไม่จบนู่นเลย”

“แต่เขาเกาะอยู่กับพี่จริงๆนะผู้หญิงคนนี้”
“ฉันไม่รู้นี่หว่า หน้าตา รูปร่างเป็นไงก็ไม่รู้ แล้วมาเกาะฉันอีท่าไหนวะ”
“จะให้ผมบรรยายหรือพี่”
“เอาสิ ว่ามา”

“เธอน่าจะผิวขาวนวลเมื่อตอนยังอยู่ แต่ตอนนี้เนื้อตัวเธอเป็นจ้ำๆช้ำเขียวช้ำม่วงไปหมด ผมหยักศกยาวพ้นคอมาหน่อย น่าจะสูงประมาณไหล่พี่ ผมกะไม่ถูก เธอเอามือรัดรอบอกพี่ทั้งสองแขน ขาก็เช่นกันเกี่ยวพันไว้ตรงท้อง ใบหน้าเธอเอี่ยวมาทางบ่าขวาเอาคางเกยไหล่ไว้ ผมลองๆร่างภาพหน้าเธอให้พี่ดูแล้วกัน เผื่อพี่จะรู้จัก”

แจ็คใช้เวลาไม่นานก็วาดภาพใบหน้าของเธอ ออกมาให้ผมดู ผมได้แต่ขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ไม่ว่ะ คนที่ฉันรู้จักไม่มีใครหน้าตาแบบนี้เลย แล้วถ้ามีใครเสียชีวิตฉันก็ต้องรู้สิ”
“อืม ผมก็ได้แต่เห็น ให้ช่วยไล่คงไม่ได้ นี่ ถ้าพี่มีอะไรรีบโทรมาบอกผมเลยนะ ผมจะไปอยู่เป็นเพื่อน”
“เออ ฉันไม่ได้อะไรมากหรอก”


กิจวัตรประจำวันของผมยังเป็นเช่นเดิม กลับบ้าน อาบน้ำ เข้านอนเวลาเดิม ผมคิดถึงเรื่องนี้อยู่บ้างก็ตรงที่น้ำหนักตัวผมจะเพิ่มขึ้นหรือเปล่า พรุ่งนี้คงต้องลองไปชั่งดู แล้วที่นอนผมมันจะยุบลง กว่าเดิมหรือเปล่านะ ผมคิดอะไรทำนองนี้นิดหน่อย แล้วผลอยหลับไป

ผมมาทำงานเหมือนเดิม น้ำหนักตัวผมยังเท่าเดิม แต่แจ็คไม่ได้มาทำงาน เขาต้องนอนโรงพยาบาล เพราะขี่มอเตอร์ไซด์ล้มระหว่างทางกลับบ้าน ผมไปเยี่ยมเขาหลังเลิกงาน

“เอ็งเป็นไงมั่ง”
“กระดูกข้อเท้าร้าวครับพี่ ถลอกเล็กน้อย ช้ำในนิดหน่อย แต่เดี๋ยวก็กลับไปทำงานได้ คงไม่ทันได้คิดถึงผมหรอก” ผมยิ้มให้เขา

“พี่ไม่ต้องห่วงผมหรอก ห่วงตัวเองดีกว่า คนข้างหลังเขายังไม่ไปไหนเลยนะ”
“บ๊ะ ไม่รู้จะทำยังไงนี่หว่า ถ้ามองเห็นได้เหมือนอย่างเอ็ง ป่านนี้ ฉันคงต้องวิ่งพล่านทำอะไรบ้างแล้ว”
“ลองไปหาหมอผีดูสิพี่”
“เออน่า ไว้ก่อน ว่าแต่แกเถอะไม่เป็นอะไรแน่นะโว้ย”
“ผมไม่ได้ขับเร็วมาก เออ พี่ ช่วยอะไรได้ไหม ผมฝากส่งงานให้ลูกค้าหน่อย ผมรับงานมาทำ พี่ช่วยส่งไปให้เขาทางเมลให้ที ไปเอางานที่บ้านผมได้เลย”
“เออๆ ได้เว้ย”

คืนนั้นผมกลับมาบ้าน เปิดอีเมลของตัวเองขึ้นมา จัดการส่งงานให้แจ็คเสร็จ ผมจึงเช็คเมลดู แล้วผมก็เห็นเมลจากคนชื่อไม่คุ้นฉบับนั้น หัวข้อว่า “ลาก่อน” ผมเปิดขึ้นมาดูเนื้อความ


ธรรพ์คะ

ฉันคิดว่า ชีวิตฉันมีความหมายขึ้นมาบ้างเมื่อตอนได้พบคุณ คุณทำให้ฉันได้รู้ว่าโลกนี้มีด้านที่สวยงามน่าอยู่ ไม่อ้างว้าง หรือเงียบเหงามากไปนัก
ฉันอยากอยู่ในโลกนี้กับคุณทุกๆวัน แต่ในเมื่อมันไม่สามารถเป็นอย่างนั้นได้ ฉันก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไมเหมือนกัน

ลาก่อนค่ะ
พิริน

อีเมลนี้ถูกส่งมาเมื่อ 3 วันที่แล้ว ผมไม่รู้ว่าคนชื่อ “พิริน” คือใคร แล้วผมก็ไม่ได้ชื่อ “ธรรพ์” ด้วย ผมจำได้ว่ามีอีกฉบับของคนนี้ซึ่งผมลบไปก่อน ฉบับนั้นคงเป็นการบรรยายเล่าเรื่องต่างๆที่ผ่านมา

ก่อนนอน ผมยืนส่องกระจก พยายามเอี้ยวตัวให้เห็นเงาด้านหลังของตัวเอง พรุ่งนี้วันเสาร์ผมไม่ต้องไปทำงาน


“หายไปแล้วแหละพี่”
“งั้นเหรอ”
“พี่ไปทำอะไรมาเมื่อวาน”
“ก็กลับบ้านส่งงานให้เอ็ง แล้วก็เข้านอน ส่วนวันนี้ก็ตรงมาหาเอ็งเลย ไม่ได้แวะทำอะไร”
“แค่นั้นจริงเหรอพี่”
“จริงสิ อ้อ แล้วก็เช็คเมลอีกอย่างเมื่อวานนี้ บางทีถ้าฉันรีบเช็คเสียตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วเธออาจไม่ตายก็ได้”
“ใครเหรอพี่”
“ผู้หญิงที่ส่งเมลมาผิด”

นั่นสินะถ้าผมเปิดเมลของเธออ่านแล้วตอบกลับไป เธออาจไม่ต้องจากไปแบบนี้

“พรุ่งนี้ ฉันว่าจะตักบาตร แล้วก็ไปถวายสังฆทานเสียหน่อยว่ะ”
“เพื่อความสบายใจเหรอพี่”
“เปล่า ทำบุญเผื่อให้แก จะได้หายเร็วๆ”

.................................................