PANTIP.COM : W3875794 เรื่องเล่าจากโลกที่แล้ว (เรื่องสั้นแบบวิทยาศาสตร์นิดๆครับ ^^) [เรื่องสั้น]

เรื่องเล่าจากโลกที่แล้ว (เรื่องสั้นแบบวิทยาศาสตร์นิดๆครับ ^^)

ผมพบกับเขาครั้งแรกในสวนสาธารณะใจกลางเมืองเชียงใหม่ เป็นเช้าวันที่อากาศดีที่สุดครั้งหนึ่งในรอบปี อากาศต้นฤดูหนาวเริ่มเย็นเหมาะเจาะ เสียงลมหนาวระลอกแรกของปีกับเสียงนกร้องจิบจับรื่นเริงตามแมกไม้นอกอพาร์ตเมนต์เมื่อเช้าเร่งเร้าให้ผมลุกจากเตียงออกมาวิ่งสูดอากาศบริสุทธิ์ที่หาได้ยากขึ้นทุกวันในเมืองแห่งนี้ ใช้เวลาขับรถไม่นานนักก็มาถึงสวนสาธารณะสวนบวกหาดใกล้ที่ทำงาน

ก้มลงผูกเชือกรองเท้าผ้าใบแล้วดัดแขนขาเล็กน้อยก่อนจะออกวิ่งเหยาะๆไปตามทางเดิน ทักทายยามรักษาความปลอดภัยและตายายคู่หนึ่งที่กำลังเดินไปยังลานรำมวยจีน กว่าหกปีในเมืองแห่งนี้ทำให้ผมคุ้นเคยกับสวนสาธารณะและผู้คนที่มาออกกำลังกายที่นี่เกือบทุกคน จำได้ว่าลานลีลาศอยู่ตรงไหน ลานเล่นบาสเกตบอลอยู่ตรงไหน ทางวิ่งข้างหน้ามีโค้งอะไรบ้าง ต้องวิ่งข้ามสะพานเมื่อไหร่ ต้องเจอกับใครตามทางบ้าง อาจจะบอกได้ว่าผมคุ้นเคยกับที่นี่จนสามารถหลับตาวิ่งและทักทายคนที่วิ่งสวนมาได้โดยอัตโนมัติ คิดๆไปอีกทีก็เป็นเหมือนกับกิจวัตรซ้ำซากที่น่าเบื่อก่อนไปทำงานช่วงสายทุกวัน

แต่วันนี้มีบางสิ่งผิดสังเกตไปเล็กน้อย ม้านั่งใต้ต้นลีลาวดีตัวหนึ่งที่ผมมักใช้เป็นที่นั่งพักประจำเมื่อวิ่งมาได้ถึงครึ่งทางมีใครบางคนกำลังนั่งอยู่ ชายชราท่าทางทรงภูมิในชุดเสื้อโปโลสีครีมและกางเกงผ้าสีเทาดำกำลังใช้มือทั้งสองกุมไม้เท้าเหม่อมองดูพรรณไม้สีเขียวในสวนสาธารณะเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่ ข้างตัวของเขามีถุงผ้าสีดำบรรจุเอกสารไว้แน่นจนตุง ท่าทางของเขาดูไม่เหมือนคนที่ตั้งใจจะมาออกกำลังเลยแม้แต่น้อย และผมก็ไม่เคยเห็นชายชราคนนี้ที่สวนสาธารณะแห่งนี้มาก่อนเลย

กำลังทำท่าจะวิ่งเลยไปนั่งพักที่ม้านั่งตัวอื่น แต่ก็ได้ยินเสียงชายชราพูดตามหลังมา “ไม่หยุดนั่งพักก่อนหรือวิวัฒน์”

ได้ผล ผมหยุดวิ่งทันทีแล้วหันไปมองชายชราช้าๆด้วยความแปลกใจ

วิวัฒน์คือชื่อของผมเอง

ชายชราหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อเห็นท่าทางของผม สายตาที่มองมานั้นแม้แต่จิตแพทย์ที่ทำงานมาเกือบสิบปีอย่างผมก็วิเคราะห์ได้ลำบาก เป็นสายตาที่เหมือนเป็นตัวแทนทั้งความเหน็ดเหนื่อย ความภูมิใจ ความโล่งใจ ความเป็นมิตร ความปลดปลง แต่ที่แน่ๆ ชายชราคนนี้กำลังยิ้มให้ผมและขยับตัวให้ผมได้นั่งข้างๆ ผมจำได้ว่าคิ้วของผมยังขมวดอยู่เมื่อตัดสินใจค่อยๆหย่อนตัวลงบนม้านั่งเดียวกันกับเขา

“ยามเช้าก็เหมือนกับคนวัยเด็ก สดชื่น มีพลัง มีเวลาและอนาคตที่รออยู่ข้างหน้าอีกมาก” ชายชราเริ่มบทสนทนา “แตกต่างจากยามเย็น เงียบเหงา อ้างว้าง ไม่มีอะไรที่ต้องรอคอยอีกต่อไป”

ผมนั่งมองและฟังชายชราเงียบๆ การพูดสื่อสารของเขาเหมือนกำลังแฝงความหมายอะไรบางอย่างอยู่ จากประสบการณ์การวินิจฉัยจิตของคนปกติและคนที่ผิดปกติมามากมาย ผมรู้ว่าเขากำลังหาทางสื่อสารอะไรบางอย่างกับผม แต่ความสงสัยคือ ทำไมเขารู้จักผม และทำไมเขาจึงเลือกสื่อสารกับผม

“ถัดจากยามเย็นคือกลางคืน เป็นเวลาของความมืด ว่างเปล่า เหมือนคนที่ตายไปแล้ว แน่นอนไม่มีใครอยากตาย มนุษย์ต่างแสวงหาสิ่งต่างๆมาเพื่อยืดเวลากลางวันของตนออกไปให้นานที่สุดทั้งๆที่ชีวิตของเขาก็ไม่ได้น่ารื่นรมย์อะไร บางคนสะเดาะเคราะห์ บางคนกินยาบำรุง บางคนออกกำลังเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงเหมือนคนในสวนสาธารณะนี้ แต่สุดท้ายกลางคืนก็มาเยือนอยู่ดี”

“แล้วมนุษย์ก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่าเราบังคับเวลาไม่ได้ แต่เราสามารถสร้างให้กลางคืนเหมือนกลางวันได้ด้วยการใช้แสงสว่างจากไฟฟ้า หลังจากยามเย็นผ่านไป มนุษย์จึงยังดำรงชีวิตต่อไปได้ ถึงแม้จะไม่เหมือนกลางวันซะทีเดียว” ชายชราหันมาสบตาผม “จะเรียกว่าโกงธรรมชาติหรือเรียกว่าต่อเวลาก็ตามแต่”

“คุณลุงเพิ่งมาที่นี่เหรอครับ ผมไม่เคยเห็นลุงมาก่อนเลย” ผมพยายามเลี่ยงถามชายชราบ้างเพื่อคลายความสงสัยของตัวเองเกี่ยวกับมิตรแปลกหน้าคนนี้ และอาจทำให้ผมเข้าใจสิ่งที่เขาพูดสักครู่ได้มากขึ้น แต่ผิดคาดที่ชายชรายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูแล้วยิ้มอย่างรู้เท่าทัน เขาค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น “เกือบเจ็ดโมงครึ่งแล้ว เธอวิ่งต่อเถอะ เดี๋ยวจะไปโรงพยาบาลไม่ทัน”

ผมเผยอปากเล็กน้อยขณะที่มองตามหลังชายชราที่ค่อยๆใช้ไม้เท้าพยุงตัวเดินจากไป เป็นบุคคลที่ลึกลับโดยแท้ น่าแปลกใจที่เขารู้จักชื่อของผม ที่ทำงานของผม รู้จักแม้แต่ม้านั่งที่ผมนั่งพักประจำและเวลาที่ผมวิ่งมาถึง พูดจาเป็นปริศนาแล้วก็จากไปทิ้งให้ผมฉงนฉงายอยู่เบื้องหลัง

จากจุดที่ผมยืนอยู่ เพียงหันขวามองข้ามรั้วสวนสาธารณะและคูเมืองเชียงใหม่ไปเล็กน้อยก็เป็นโรงพยาบาลประสาทสวนปรุง อาคารจิตสันติตั้งอยู่โดดเด่นเป็นสง่าเปิดให้บริการผู้ป่วยทางจิตจำนวนมากเข้ารับการรักษา ห้องทำงานของผมอยู่บนชั้นสาม

ผมมองตามหลังชายชราจนเขาเดินออกจากสวนบวกหาดหายลับไปจึงหันหลังเดินกลับมาที่รถและขับออกมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อที่โรงพยาบาล ตลอดทั้งวันนั้นผมไม่มีสมาธิในการทำงานเลย คำพูดของชายชราที่เป็นปริศนาและลางสังหรณ์บางอย่างวนเวียนอยู่ในใจของผมตลอดแม้แต่เวลาที่นอนลืมตาโพลงอยู่บนเตียง

ชายชราคนนั้นเป็นใครกัน......

เช้าวันถัดมาผมออกวิ่งที่สวนบวกหาดอีกครั้ง แต่ในสมองกลับไม่ได้คิดถึงเรื่องการออกกำลังมากไปกว่าจะได้พบชายชราคนนั้นอีกครั้งเลย ผมรู้สึกว่าฝีเท้าของตัวเองในวันนั้นเร็วมากกว่าทุกๆวัน

แล้วผมก็พบกับเขาอีกครั้ง ม้านั่งใต้ต้นลีลาวดีตัวเดิม ชายชรากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ขณะที่ผมนั่งลงข้างๆ หนังสือพิมพ์หน้ากลางลงคอลัมน์ข่าวแผ่นดินไหววันก่อนที่พม่าเต็มหน้ากระดาษ

“เธอรู้สึกตัวไหมตอนที่มีแผ่นดินไหวเมื่อวานซืน” ชายชราเอ่ย เป็นทั้งบทสนทนาและคำทักทายไปในตัว เมื่อเห็นว่าผมสั่นหัวแทนคำตอบเขาจึงพับหนังสือพิมพ์ลง

“วันนี้ตอนบ่ายสองเก็บข้าวของไว้ให้ดี ระวังจะหล่นใส่ตัว”
ผมอ้าปากค้าง “คุณลุงพูดอะไร”

“เจ็ดโมงครึ่งอีกแล้ว” ชายชรามองดูนาฬิกาแล้วใช้ไม้เท้ายันตัวลุกขึ้น “เธอไปทำงานเถอะ”

“เดี๋ยวก่อนลุง ลุงรู้ชื่อผมแต่ผมไม่รู้ชื่อลุงเลย”

ใบหน้ายับย่นนั้นหันมามองผมแล้วยิ้มบางๆที่มุมปาก “เรียกฉันว่าโชคดีเถอะ”

“ลุงชื่อโชคดี?”

ชายชราที่ชื่อโชคดียิ้มแทนคำตอบ

ผมหยิบชุดแผ่นภาพออกมาจากกล่องไม้กล่องหนึ่ง เรียงแล้วยกให้คนไข้ดูทีละภาพประกอบคำถาม แผ่นภาพพวกนี้เป็นภาพหยดหมึกหลากสีสันที่ดูแล้วเหมือนเกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจและดูไม่มีความหมายอะไรเลย แต่ในวงการจิตวิทยานี่คือแบบทดสอบการฉายภาพทางจิตแบบหยดหมึกของรอร์ชาร์ดที่ใช้ในการวิเคราะห์บุคลิกภาพและจิตใต้สำนึก ระหว่างที่ผมกำลังยกแผ่นภาพให้คนไข้ดูทีละภาพและให้เล่าเรื่องจากรูปที่เห็นพร้อมเหตุผลอยู่นั้นไฟฟ้าในห้องตรวจก็ดับลง กำลังหันไปมองรอบตัวว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่นั้นก็มีเสียงอาคารปริร้าวน่ากลัวก่อนที่ห้องทั้งห้องดูเหมือนจะถูกจับโยกไปมา ผมรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้กำลังจะตัดสินใจว่าจะทำอะไรต่อไปก็ปรากฏว่าแฟ้มเอกสารกองใหญ่ที่เทินอยู่บนหิ้งหนังสือข้างหลังก็ร่วงลงมากระแทกจนเซไปชนโต๊ะ เสียงคนไข้ร้องโหยหวนพยายามคลานหนีออกไปนอกห้อง ส่วนผมได้แต่เอามือปัดป้องข้าวของที่หล่นลงจากหิ้งและก้มลงไปหลบอยู่ใต้โต๊ะ ทั้งหมดทุกอย่างเกิดขึ้นในเสี้ยวนาที เมื่อทุกอย่างกลับสู่ความเงียบและผมค่อยๆยันตัวออกมาจากใต้โต๊ะทำงานก็พบว่าห้องตรวจคนไข้เสียหายไปเล็กน้อย ผมยกแขนขึ้นคลำแผลจากการถูกสันแฟ้มคมบาดแล้วมองนาฬิกาแขวนที่หล่นลงมาบนพื้นห้อง

เข็มสั้นยาวในนาฬิกา กำลังบอกเวลาบ่ายสองโมงสิบห้านาที

ความแปลกใจและตื่นตระหนกของชาวเชียงใหม่ต่อการเกิดแผ่นดินไหวสะเทือนถึงใจกลางเมืองนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความตื่นตระหนกในใจของผม คืนนั้นเป็นคืนแรกในรอบหลายปีที่จิตแพทย์ผู้แนะนำให้คนไข้มากมายได้นอนหลับกำลังนอนไม่หลับเสียเอง

จากคุณ : ธามาดา - [ 13 พ.ย. 48 14:42:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2

“สมุดกาแลคตินเป็นบันทึกความเป็นไปของโลกกาไอโดยใช้ภูมิปัญญาขั้นสูงจากอตาลันติส” ลุงโชคดีเริ่มบทสนทนาด้วยคำพูดที่ผมไม่เข้าใจ ชายชรากำลังนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟร้อนบนโซฟาในห้องของผมอย่างผ่อนคลายเหมือนกับเป็นบ้านของเขาเอง แม้จะรู้สึกว่าลุงโชคดีเป็นคนที่เต็มไปด้วยความลึกลับอย่างมากแต่ผมก็นั่งฟังสิ่งที่เขาพูดอย่างตั้งใจที่เก้าอี้นวมฝั่งตรงข้าม ฟ้าฝนภายนอกยังคงโปรยปรายอยู่ไม่ขาดระยะ

“ถึงจะเทียบไม่ได้เลยกับโครงการแม่ที่ชื่อกาไอทั้งด้านกำลังความคิด ความอุตสาหะจริงจังและความยาวนานของเวลา แต่โครงการสร้างสมุดกาแลคตินถึงก็ถือเป็นงานที่มีความละเอียดซับซ้อนในระดับที่ฉันเองต้องจำไปจนวันตายทีเดียว”

ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจสิ่งที่ลุงโชคดีพูด

“ชาวอตาลันติสเป็นชนเผ่าที่มีวิทยาการสูงก็จริง แต่พวกเราไม่เคยได้สัมผัสกับความสงบสุขทางจิตใจเลย ตลอดประวัติศาสตร์ของพวกเรามีแต่บันทึกของการรบพุ่งมุ่งร้ายกันไม่เคยว่างเว้น ในที่สุดขุนนางหัวก้าวหน้ากลุ่มหนึ่งก็ได้รับมอบหมายให้ออกเดินทางค้นหาและสำรวจดินแดนใหม่ที่ดีกว่าเพื่อที่จะใช้เป็นสถานที่สำหรับอยู่อาศัยและฟื้นฟูศิลปะวิทยาการอย่างสงบสุข พวกเราออกเดินทางจากอตาลันติสมานานนับปีแสง และก็ได้พบกับดาวดวงหนึ่งโดยบังเอิญเมื่อสี่สิบล้านปีก่อน พวกเราตั้งชื่อดาวดวงนั้นหรือที่จริงก็คือดาวดวงนี้ว่ากาไอ.....”

ผมเลิกคิ้วเอนหลังพิงเบาะ จากชายชราลึกลับคนหนึ่งที่ผมอยากรู้จัก มาตอนนี้ผมไม่แน่ใจคำพูดของเขาเสียแล้วว่าเป็นคำพูดของคนที่มีสภาพจิตปกติหรือไม่

“เธอคงไม่เชื่อและไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันพูดสินะ” ชายชรายิ้มขณะวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ เขาคงใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อยเท่านั้นในการอ่านสีหน้าของผมว่ากำลังคิดเห็นต่อเรื่องเล่าของเขาอย่างไร “เอาอย่างนี้ดีกว่า ฉันมีวิธีที่ดีกว่านี้ที่จะทำให้เธอได้เข้าใจ”

โดยไม่รอให้ผมได้ทันตั้งตัว ลุงโชคดีก็เอื้อมมือมาจับหัวของผม สติการรับรู้ของผมเกี่ยวกับห้องพักของตัวเองดับวูบกลายไปเป็นมองเห็นภาพดินแดนแห่งหนึ่งที่แปลกตาอย่างที่สุด ที่นี่ไม่มีพื้นดิน ไม่มีท้องฟ้า มีแต่สะเก็ดหินใหญ่น้อยปกคลุมไปด้วยพืชแปลกๆและอาคารสถานที่มากมายรอบทิศ สะเก็ดดาวหินที่ดูมีสิ่งมีชีวิตและอารยธรรมอันสูงส่งนั้นลอยอยู่อย่างระเกะระกะอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวในจักรวาลโดยเหมือนจะมีเพียงแรงดึงดูดบางๆระหว่างสะเก็ดดาวหินนั้นให้โคจรรอบโดยไม่หลุดจากกันและมียานบินมากมายขนส่งลำเลียงสิ่งของและสิ่งมีชีวิตระหว่างสะเก็ดดาวตลอดเวลา แม้จะเป็นหมู่สะเก็ดดาวที่ดูมีวิทยาการระดับสูง แต่ร่องรอยความเสียหายบางส่วนของอาคารและยานบินหลายลำก็บ่งบอกว่าที่นี่ยังประสบภัยสงครามอยู่เสมอ

จนกระทั่งเวลาหนึ่งขณะที่ปลอดสงครามและปลอดการรับรู้ของทุกฝ่าย ขบวนยานรบและยานขนส่งจำนวนมหาศาลก็เดินทางออกจากอตาลันติสนั้นแยกเป็นหลายเส้นทางออกไปยังดาราจักรอื่นๆที่แสนไกล จินตภาพของผมถูกบังคับให้ติดตามขบวนยานรบและยานขนส่งเล็กๆขบวนหนึ่งที่เดินทางฝ่าอวกาศมายังดาราจักรขนาดมหึมาและสว่างไสวราวกับถนนเรืองแสงบนท้องฟ้า ขบวนยานเลี้ยวผ่านดาวจำนวนมากเพื่อเก็บข้อมูล เคยร่อนลงจอดบนดาวหลายดวงเพื่อสำรวจหาดินแดนที่จะเป็นนิคมแห่งใหม่ของตัวเอง แต่ก็ยังไม่พบดวงดาวที่เหมาะสมพอ จนในที่สุดยานที่เดินทางผ่านอวกาศมาแสนไกลจากอตาลันติสนั้นค่อยๆชำรุดเดินทางต่อไม่ได้ทีละลำๆ จนเหลือเพียงยานขนส่งลำสุดท้ายที่ชำรุดเช่นกันจนต้องร่อนลงจอดฉุกเฉินในดวงดาวป่าดงดิบแห่งหนึ่ง ที่นั่นเองที่ผมจึงได้เห็นสิ่งมีชีวิตจากอตาลันติสเป็นครั้งแรก นั่นคือวงกลมเรืองแสงสีเขียวอมฟ้าที่ลอยลงจากซากยานอวกาศนั้นมาสำรวจสภาพป่ารอบจุดยานตกและพยายามสื่อสารกันเองในหมู่พวกพ้องที่เหลือกันอยู่เพียงสิบกว่าดวงแสงชีวิตเท่านั้น แม้จะไม่เคยรู้จักการสื่อสารของสิ่งมีชีวิตจากอตาลันติสมาก่อน แต่ผมกลับเข้าใจว่าพวกเขากำลังพูดคุยกันว่าไม่สามารถเดินทางต่อไปไหนได้อีกแล้วและจำเป็นต้องหลงหลักอาศัยอยู่ที่นี่ต่อไป ด้วยญาณสัมผัสหรืออะไรสักอย่าง ผมรู้สึกว่าดวงแสงหนึ่งในหลายๆดวงแสงนั้นคือลุงโชคดีนั่นเอง

ด้วยความก้าวหน้าทางวิทยาการที่ติดตัวมาและยังพอใช้ได้ในยานลำนั้น ดวงแสงต่างเก็บข้อมูลออกค้นหาสิ่งมีชีวิตบนดาวกาไอดวงนี้เพื่อทำการทดลองบางอย่าง ในที่สุดพวกเขาก็สะกดจิตลิงป่าฝูงหนึ่งมาปลูกถ่ายของเหลวบางอย่างในสมองลิงเหล่านั้น จดบันทึกปฏิกิริยาอย่างละเอียดแล้วปล่อยมันกลับไป ตลอดอายุขัยอันยืนยาวของดวงแสงจากอตาลันติสนั้นพวกเขาได้ทดลองสิ่งต่างๆกับลิงฝูงนั้นให้มันมีวิวัฒนาการอย่างก้าวกระโดดเหนือสัตว์ชนิดอื่นๆทั้งหลาย จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อลิงทดลองฝูงนั้นเริ่มมีหลังตั้งตรงและรู้จักการใช้หินเป็นเครื่องมือกะเทาะเจาะขุดสิ่งต่างๆยานรบจากอตาลันติสลำหนึ่งก็บินมาช่วยเหลือพวกเขาไว้ ยานขนส่งที่ตกถูกกู้คืน ดวงแสงเริ่มขนสิ่งของขึ้นยานรบเพื่อเดินทางออกไปหาดาวดวงใหม่ พวกเขาเชื่อว่ากาไอยังไม่ใช่ดาวดวงที่เหมาะสมที่สุดสำหรับชาวอตาลันติส ยกเว้นแต่ดวงแสงดวงหนึ่งที่ไม่ยอมไปด้วย ดูเหมือนว่าเขาจะรักและยังอยากอยู่บนดาวดวงนี้ต่อไปนานเท่านาน ผู้บังคับการยานรบไม่ขัดขวางเขานอกจากยื่นขวดยาอมตะขวดหนึ่งมาให้พร้อมกับบอกว่าดูแลชีวิตให้ดี หากอยากออกจากดาวดวงนี้เมื่อไรก็ขอให้ติดต่อยานจากอตาลันติสที่อยู่ใกล้ที่สุด ดวงแสงนั้นรับขวดยามาแล้วมองยานรบที่ลอยตัวสูงขึ้นหายลับไปอย่างร่ำลา เบื้องหลังของเขาคือฝูงลิงในป่าที่กำลังวิวัฒนาการเป็นมนุษย์วานรในที่สุด

“ฉันเป็นผู้ดูแลและทดลองพัฒนาเผ่าพันธุ์มนุษย์มากว่าสี่สิบล้านปีแล้ว” เสียงของลุงโชคดีปลุกการรับรู้ของผมให้กลับสู่โลกปัจจุบัน “สิ่งที่ฉันทำสืบต่อจากเพื่อนร่วมพิภพของฉันที่จากไปคือทดลองให้มนุษย์วานรสร้างอารยธรรมของตัวเอง ตอนแรกของโครงการบนดาวกาไอที่พวกฉันตั้งใจจะทำคือปรับปรุงสายพันธุ์ของสัตว์ที่ฉลาดที่สุดบนดาวดวงนี้ให้มีอารยธรรมและเป็นทาสรับใช้พวกเรา แต่เมื่อโครงการพับไปเพราะยานรบจากอตาลันติสมาช่วยเหลือ ก็มีเพียงฉันที่สืบทอดโครงการนี้อย่างลำพังและเปลี่ยนให้เป็นการปรับปรุงสายพันธุ์ลิงให้มีอารยธรรมอิสระของเขาเอง สมุดที่ฉันใช้จดบันทึกพัฒนาการของเขาและวางแผนวิวัฒนาการในอนาคตของลิงที่กลายมาเป็นมนุษย์นั้นก็คือกาแลคตินที่เธอถืออยู่นั่นเอง”

“แล้วทำไมลุงถึงบอกเรื่องนี้กับคนธรรมดาคนหนึ่งอย่างผม”

ในความสว่างน้อยนิดของโคมไฟในห้อง ผมเห็นชายชรายิ้มอย่างพึงใจ

“ฉันดูแลและทดลองพวกเธอมาสี่สิบล้านปีแล้ว เมื่อมนุษย์มีพัฒนาการชั้นสูงจนขยายอารยธรรมออกไปทั่วโลก ฉันก็อยู่ในร่างกายที่เป็นดวงแสงลำบากเสียแล้ว ฉันต้องสร้างรูปร่างของตัวเองให้เป็นมนุษย์เหมือนกับพวกเธอ จนถึงทุกวันนี้ฉันไม่มีสิ่งใดๆที่จะต้องสังเกตหรือทดลองกับมนุษย์อีกแล้ว ฉันเคยคิดว่าจะสามารถสร้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่ในจิตใจมีแต่ความดีงามและรักสันติได้ แม้จะผ่านความผิดหวังมานับล้านๆครั้งในการทดลองแต่ฉันก็ไม่เคยละความพยายาม จนมาวันนี้.....” เสียงของชายชราเงียบไปอึดใจหนึ่ง “ฉันคงต้องยอมรับในความล้มเหลวของการทดลองนี้เสียที มนุษย์ที่ฉันสร้างขึ้นไม่ใช่สิ่งมีชีวิตในอุดมคติอีกต่อไป เวลานี้ฉันรู้สึกถึงความร่วงโรยของตัวเองและความเหนื่อยล้าที่สะสมมาหลายสิบล้านปีเต็มทนแล้ว ฉันตัดสินใจติดต่อยานขนส่งของอตาลันติสที่อยู่ใกล้ที่สุดมารับฉันแล้ว ยานลำหนึ่งจะเดินทางจากดาวเนปจูนมารับฉันตอนตีสาม และฉันคงจะถึงเวลาลาจากดาวเคราะห์ดวงนี้ไปไกลตลอดกาลเสียที”

ชายชราลุกขึ้นยืน ยกถ้วยกาแฟมาเอียงดื่มจนหมดแล้วถอนหายใจ

“เมื่อตอนแรกที่เราริเริ่มโครงการกาไอ ฉันฝังรหัสพันธุกรรมพิเศษเพียงรหัสเดียวให้กับลิงตัวหนึ่งที่ฉันถูกชะตาที่สุด ตระกูลลิงตัวนั้นเป็นกลุ่มตัวอย่างที่ฉันใช้ศึกษาวิวัฒนาการของมนุษย์มาโดยตลอด เจ้าลิงนั่นออกลูกหลานมาเป็นมนุษย์วานรที่แอฟริกา ผ่านไปหลายล้านปีสายตระกูลของมันข้ามมาเติบโตสืบพันธุ์ริมทะเลสาบแคสเปียนของเอเชีย อพยพย้ายถิ่นฐานอยู่หลายครั้งจนปักหลักเริ่มมีอารยธรรมที่ลุ่มน้ำโขงในขณะที่ลิงตัวอื่นๆแยกย้ายไปอาศัยในทวีปอื่นๆ ฉันเฝ้าดูบรรพบุรุษของเธอมาตลอด บอกตามตรงว่าฉันรู้สึกท้อใจในการใช้ชีวิตที่เหลวแหลกของมนุษย์มาก ทุกสิ่งทุกอย่างมันตรงข้ามกับความต้องการสร้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่สมถะและรักสันติของฉันในตอนแรกเหลือเกิน ฉันคงหมดอำนาจในการควบคุมดูแลโลกใบนี้แล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องอยู่ที่นี่อีก”

ลุงโชคดีเดินไปที่เตียงของผม เพียงแค่เขาแบมือไปข้างหน้า สมุดกาแลคตินก็ลอยขึ้นจากผ้าปูที่นอนขึ้นมาหามือของเขาเหมือนสัตว์เลี้ยงเชื่องๆ ชายชราหันกลับมามองผมด้วยสีหน้ายิ้มที่คาดเดาได้ยากอีกครั้ง “เธอได้อ่านกาแลคตินแล้วรู้สึกยังไงบ้าง”

ผมตอบคำถามเขาด้วยความเงียบ เป็นความเงียบที่มีแต่สองชีวิตในห้องนี้เท่านั้นที่เข้าใจ ตลอดทั้งคืนผมอ่านบันทึกในสมุดกาแลคตินอย่างละเอียดเท่าที่จะทำได้ แต่แล้วผมก็ต้องนิ่งอึ้งไปหลายอึดใจเมื่อพบว่าบันทึกที่เขียนเกี่ยวกับอนาคตอันใกล้นั้นมีเพียงเหตุการณ์แผ่นดินไหวรุนแรงในหลายทวีปทั่วโลกเช้าวันพรุ่งนี้เท่านั้น พยายามจะหาบันทึกเหตุการณ์ที่ต่อเนื่องหลังจากนั้นแต่ก็พบว่านั่นคือหน้าสุดท้ายของสมุดเล่มนี้แล้ว

“ใกล้ตีสามแล้วสินะ”

ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมมองหน้าลุงโชคดี “ผมจะไปส่งบนดาดฟ้านะ”

จากคุณ : ธามาดา - [ 13 พ.ย. 48 14:46:17 ]