ความคิดเห็นที่ 1 อ้าฉันทะลักแล้ว             ล้นเลย มาแฮ รู้สึกมิเสบย                       อุดอั้น กรอบฉันทลักษณ์เอย         งามงด ขอออกมาด้วยรั้น               สักนิดหนึ่งเนอฯ. จากคุณ : เกรียงไกร หัวบุญศาล (huaboonsan) - [ 14 พ.ย. 48 10:59:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มีมุมมองที่คาดไม่ถึง อิ อิ คม จากคุณ : Ar@p - [ 14 พ.ย. 48 11:39:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันทลักษณ์ เป็นกฎเกณฑ์ที่คนโบราณเขาคิดว่ามันดี มันไพเราะ ที่ได้ยึดถือกันมาเพราะคนรุ่นหลังยังหาอะไรที่มันดีกว่าไม่ได้ ถ้าเรามาอยู่ใน พ.ศ.นี้แล้ว เห็นว่าเก่าแก่ ล้าสมัย ไม่ดี ไม่ไพเราะ เราก็ตั้งกฎเกณฑ์ที่เราเเห็นว่าดีกว่าขึ้นมาใหม่ได้ครับ หรือถ้าเราขี้เกียจ เพราะมันยาก จะไม่เอากฎเกณฑ์อะไรเลยก็ได้ อย่างเช่นเนื้อเพลงไทยในสมัยนี้ไงครับ ก็มีคนชอบออกถมไป เชิญครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 14 พ.ย. 48 13:16:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มันก็เป็นเพียงแค่ คำแก้ตัว ไม่มามัวศึกษา หาทางด่วน จะแต่งกลอน เพราะแพง หรือแต่งกวน เลยเรรวน เกินกำกับ สัปดน เหมือนฟ้อนไทยใส่ทำนองของอาหรับ เหมือนเอากรับมาเล่นแร๊บแบบไม่สน เหมือนดูงิ้วกับหมอลำนำปะปน ไม่ได้ค้นสืบค่าประดาใด ครูสร้างบท พจนีย์ อันมีถ้อย มาเรียงร้อย ลดลีลา ว่าอ่อนไหว อาลักษ์คำ สัมผัสตั้ง ทั้งนอกใน ทบเทียบไล่ ระดมแด จึงแน่จริง เอาอย่างใจ ให้งาม ตามลิขิต หรือจะบิดพริ้วบ้างในบางสิ่ง ขอให้ถือฉันทลักษณ์ไว้พักพิง เรือจะนิ่ง ยังต้องหัด มาคัดท้าย จะเล่นข้อ ต่อคำ ทำเป็นกลอน ยกบัญญัติ ตัดตอน ฤ ห่อนได้ จะสร้างเสริม เริ่มลำ แล้วทำลาย อาจสุดท้าย ภายหน้า หาไม่เจอ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 48 16:09:07 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 48 16:08:42 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 48 16:07:12 จากคุณ : s.suk - [ 14 พ.ย. 48 15:59:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันทลักษณ์ คือ สุดยอดของการย่อความ เพราะทั้งต้องกระชับคำ สื่อความหมายลึกซึ้ง และคมคายด้วยภาษา เป็นสุดยอดวิชาย่อความเลยล่ะ วิชาย่อความมีประโยชน์อย่างไร เอาไว้ใช้ตอนที่มีเวลาไม่มากจะอธิบาย แต่ต้องอธิบายให้เข้าใจในเวลาสั้นๆ เช่น หัวหน้าส่งไปดูงานมา 7 วัน แต่พอถึงเวลามารายงานที่ประชุม ต้องรายงานให้จบภายใน 5-10 นาที เลื่อนขั้น เงินเดือนขึ้นหรือไม่ก็อยู่ที่ตอนนี้ล่ะ คนโบราณมีวิธีฝึกการย่อความผ่านฉันทลักษณ์นี้แหละ เพราะบังคับทั้งจำนวนคำ และเสียงวรรณยุกต์ ถ้าปริมาณของคำไม่มากพอ หาคำมาลงตัวตามตำแหน่งได้ยากจริงๆ   พูดง่ายๆ คือ ปราชญ์แตกต่างกับคนทั่วไปตรงที่ใช้คำไม่กีคำแต่สามารถสรุปสายแม่น้ำทั้งห้าให้เห็นภาพตามได้ เข้าใจง่าย และมีแรงบันดาลใจ เช่นคำว่า ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว เป็นการสรุปความจริงของชีวิตทั้งหมดในโลกนี้ว่าทำยังไงก็ได้อย่างนั้น โดยไม่ต้องไปอธิบายอะไรมาก และทุกชีวิตก็หนีไม่พ้นความจริงข้อนี้ กี่ชีวิตก็ต้องเป็นอย่างนี้ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 48 18:10:25 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 48 18:09:15 จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ - [ 14 พ.ย. 48 18:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กลอนเก้าสุภาพ วรรณศิลป์ หมิ่นเนื้อหา พาสิ้นสวย สัมผัสรวย- รินช่วยเสก เอกอักษร ซึ้งตรึงติด จิตวิญญา ทั่วนาคร กลกาพย์กลอน กระฉ่อนไกล ได้เฟื่องฟู บริบท กำหนดวัด อรรถรส โวหารพจน์ หยดย้อยความ ตรงตามผลู ไม่หันเห เฉไฉห่าง นอกทางครู ไม่เชิดชู ผู้แหกคอก บอกเป็นกวี ฉันทลักษณ์ จำหลักกานท์ สารล้ำเลิศ พลันก่อเกิด บรรเจิดศักดิ์ อักขระศรี การวิวัฒน์ ผลัดเปลี่ยนไป ในทฤษฎี ล้วนต้องมี วิถีมรรค เป็นหลักเดิน ถ้าถอยหลัง ลงยังคลอง กลางท้องน้ำ เพื่อเพ้อพร่ำ คำวิวัฒน์ ดูขัดเขิน วรรณศิลป์ สิ้นสมัย ถ้าไทยเมิน วิบัติเทอญ เชิญสำเหนียก ใช้เรียกแทน ฉันทลักษณ์ จมปลักไป ไร้อิสระ แต่อย่าละ กระทืบทิ้ง สิ่งหวงแหน สรวงสวรรค์ ชั้นกวี รุจีแดน ไม่ไกลแสน แม้นรู้ค่า ภาษานิพนธ์ แม้อาภัพ คนนับถือ ลือฝีปาก ต้องเพียรพากย์ ฝากจารึก เฝ้าฝึกฝน กลกาพย์กลอน สะท้อน ณ ดวงกมล ดีชั่วยล ผลผลิต ความคิดเอย จากคุณ : กวินทรากร - [ 14 พ.ย. 48 18:50:49 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหะๆ ความเห็นส่วนตัวนะครับ คิดว่า แต่ละรูปแบบของบทร้อยกรองที่เราเรียกกันว่า "ฉันทลักษณ์" นั้น มันสืบทอดกันมา ก็เพราะมันมีความ "ไพเราะ" ทั้งในด้าน "จังหวะ" "ความคล้องจอง" และ "เสียงสูงต่ำ" ฉันทลักษณ์ เหมือนกับทางลัด ที่บอกเป็นสูตรให้ ว่าถ้าใส่จำนวนคำตามนี้ เว้นจังหวะแบบนี้ ส่งรับสัมผัสกันแบบนี้ ทิ้งท้ายปลายเสียงสูงต่ำแบบนี้ แล้วมันจะเพราะ ฉันทลักษณ์มีให้เลือกใช้มากมายหลายสูตร แต่ก็ไม่ได้แปลว่าใช้สูตรแล้วจะไพเราะเสมอไป เพราะบทกวีไม่ใช่สูตรสำเร็จ สูตรเป็นได้แค่แนวทาง หรือจะไม่ใช้สูตร แต่ถ้าคนเขียนรู้สึกได้ถึง "จังหวะ" "ความคล้องจอง" และ "เสียงสูงต่ำ" เราก็มีบทกวีที่ "ไม่ติดกรอบ" แต่กระทบใจอยู่มากมาย แต่ถ้าไม่ใช้สูตร และยังไม่ใส่ใจใน "จังหวะ" "ความคล้องจอง" และ "เสียงสูงต่ำ" มันก็ "ไม่ไพเราะ" ครับ อิสระ... ใช่ แต่ไม่สัมผัสใจ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 14 พ.ย. 48 20:31:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 @~_ Poem. ฉันทลักษณ์พริ้งเพริศ.......พรรณราย วรรณศิลป์เฉิดฉาย..............................จรัสจ้า สุนทรียะหลากหลาย...........................อรรถรส ประดิษฐการสถิตย์หล้า........................ชั่วฟ้ากาลนาน .Poet _~@ จากคุณ : Knight - [ 14 พ.ย. 48 23:22:37 A:58.9.131.124 X: TicketID:109986 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรียน ท่านสหายเชน ชมธวัช แลท่านสหาย อีกหลายท่าน คุณครูฉัน เคยบอกนะ ฉันทลักษณ์ เราควรจัก รักสัมผัส กระบวนหมาย สัมผัสนอก สัมผัสใน ให้พริ้งพราย แต่อย่าลืม ...ความหมาย...สัมผัสใจ. แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 48 07:41:12 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 48 07:36:48 จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ (พจนารถ๓๒๒) - [ 15 พ.ย. 48 07:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ใดเล่ากระแทกกระทั้นฉันทะลัก พลุ่งตามแรงผลัก อารมณ์ไหว ขีดเขียนถ้อยคำไปตามใจ บางครั้งไม่ห่วงใยฉันทลักษณ์ ห่วงก็แต่อารมณ์จะจมหาย เน้นความงามง่าย-ไม่แกะสลัก ขออภัยบางครั้งไม่อนุรักษ์ มัวพะวักพะวงไม่ตรงใจ จากคุณ : วีรธรรม (วีรธรรม) - [ 15 พ.ย. 48 11:56:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นคนหนึ่งที่ชอบอ่านกลอนที่มีจังหวะจะโคน อ่านแล้วรู้สึกได้ว่า ตัวโยกโยนไปตามสำเนียงเสียงนั้น ยิ่งได้กลอนที่ไพเราะ ถ้อยคำสัมผัสแล้วด้วย ยิ่งรู้สึกว่าได้อ่านงานที่รุ่มรวยทั้งคีตศิลป์และวรรณศิลป์เลยเชียวละ จากคุณ : บอยน์ ใบร่อน - [ 15 พ.ย. 48 12:29:23 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อะไรคือฉันทลักษณ์? หนูไม่เคยรู้จักนึกหนักหนา คิดทบทวนครวญใคร่ใช้ปัญญา เห็นคนถือกันมาน่าสนใจ หนูจึงถามคุณครูสอนภาษา คุณครูขา -ฉันทลักษณ์- รู้จักไหม? คุณครูยิ้มให้พลันตอบทันใด -ฉันทะ- คือความพอใจไม่ใช่หรือ? ส่วน-ลักษณ์- แปลว่าลักษณะ ครูตอบนะตอบตามคำถามซื่อ โบราณเพียงกำกับไว้ให้ฝึกปรือ อย่ายึดถืออวดอ้างอย่างงมงาย -ฉันทลักษณ์- ก็คือลักษณะของ-ฉัน- พอใจเรียนเขียนกันมันก็ง่าย ส่งคำซื่อสื่อความในไม่ต้องอาย วาดลวดลายใสซื่อสื่อความใน แต่หนูเคยได้ยินคนเขาบ่นว่า ฉันทลักษณ์ยากหนักหนาสารภาพได้ บังคับโน่นบังคับนี่ทุกทีไป -ฉันทะ- แทนความพอใจใช่แน่หรือ แล้วทำไมคนเขียนกลอนค่อนประเทศ จึงยึดเหตุปัจจัยในความทื่อ ยึด-ฉันทะ- มาบังคับกับลายมือ หนูตีบตื้องุนงงสงสัยจัง จากคุณ : เชษฐภัทร - [ 15 พ.ย. 48 18:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอขอบคุณทุกทุกความคิดเห็นจากทุกคนนะครับ ด้วยไมตรี :) จากคุณ : เชน ชมธวัช - [ 16 พ.ย. 48 14:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เขียนบทกวีอยู่ทุกวัน เพราะชอบ เคยซื้อตำรามากาง แล้วแต่งตาม   ไม่เวิร์ค แค่ชื่อฉันทลักษณ์ที่เป็นแขก ก็หัวทิ่มแล้ว อิๆ ผมแก้ปัญหาด้วย เขียนมารดามันไปเรื่อยๆ ทุกวัน มีฉันทลักษณ์บ้าง ไม่มีบ้าง ปรากฏว่า ผมคุ้นกับกลอนตลาด  กาพย์จำนวนหนึ่ง แล้วก็โคลงสี่สุภาพ (โคลงอื่นไม่ฝึก เพราะรู้สึกว่าอ่านแล้วไม่เพราะ) อยู่เย็นเป็นสุขตามสมควร เป็นสุขทุกครั้งที่รู้สึกอะไรแล้ว เขียนเป็นบทกวีได้ เป็นอย่างนี้เรื่อยมา จนบทกวีที่เขียนเล่นๆ กองอยู่ข้างตัวร่วม 1000 ชิ้น แต่ก็คิดมาตลอดว่า ทำไม ผม หรือคนจำนวนไม่น้อย จึงเข้าถึงร้อยกรองบางประเภทได้ยาก เช่น ฉันท์ หรือร้อยกรอง ที่อิมพอร์ตมาจากแขกทั้งปวง ผมสรุปให้ตัวเอง อย่างสั่งสอนว่า ๑. ร้อยกรองพวกนี้เป็นของแขก  จะให้คนไทยซึ้งน่ะยาก ลักษณะคำไทยไม่สนับสนุนเสียงลหุครุ ฯลฯ พวกนี้ ใครเขียนไม่ได้ไม่ควรคิดน้อยใจใครเขียนได้ก็อย่าหลงว่า วิเศษ เป็นกวีที่ยิ่งใหญ่   เพราะกวียิ่งใหญ่ที่ความรู็สึก นึกคิด และการมองโลก มองชีวิต  ไม่ใช่รูปแบบทางฉันทลักษณ์ แต่อย่างใด ๒. ถ้าเอ็งรักบทกวีก็จงเขียนไปเถอะ เขียนด้วยร้อยกรองที่เองทำได้ เขียนให้เป็นสุข  อยู่กับมันอย่างเข้าใจ บทกวีจะส่งสะท้อนให้เอ็งมีวุฒิภาวะ ขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์เชียว. จำไว้ ! เมื่อผมบอกตัวเองเช่นนี้แล้วก็รู้สึกสบายใจ และเบาใจเรื่อยมา เขียนบทกวีตามธรรมชาติ  อยู่เย็นเป็นสุขเสมอมา นี่คือผม   แล้วคุณล่ะ :D จากคุณ : Ar@p - [ 17 พ.ย. 48 16:42:48 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เขียนอะไร เขียนอย่างไรก็เขียนไปเถอะ แต่ไม่ควรจะดูถูกครูครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 17 พ.ย. 48 22:11:35 ]