-วันศุกร์-

หัวค่ำ.
ผมต้องทนนั่งเขียนงานท่ามกลางเสียงเพลงในท่วงทำนองจังหวะแดนซ์ซึ่งดังอึกทึกครึกโครมออกมาจากเครื่องขยายเสียงของซุ้มเบียร์ไทยยี่ห้อใหม่ยี่ห้อหนึ่งที่มาตั้งทำการโฆษณา-แนะนำอยู่ที่ลานจอดรถของอาคารที่พัก

แน่นอนละว่า ด้วยมลพิษทางเสียงเช่นนี้ย่อมทำให้สมองของผมคิดสรรค์สร้างงานเขียนไม่ออก ชั่วแวบหนึ่งผมอดรู้สึกโมโห 'นิติบุคคลอาคาร' ชุดไม่ได้ว่า ทำไมเขาจึงปล่อยปละละเลยให้มีการจัดกิจกรรมดังกล่าวนี้ขึ้นมาได้..เขาช่างไม่รู้เลยหรือว่า การปล่อยให้มีการใช้เครื่องขยายเสียงเช่นนี้มันเป็นการสร้าง-ก่อเกิดความรำคาญให้กับผู้พักอาศัยที่ต้องการความสงบในการพักผ่อนหลังจากที่ต้องเหน็ดเหนื่อยในการเดินทางกลับที่พัก มากกว่าผู้พักอาศัยผู้ซึ่งมีรสนิยมชื่นชอบความรื่นเริงบันเทิงใจเป็นส่วนจำนวนน้อยนิด--

ในเมื่อคิดเขียนอะไรไม่ออก ผมบอกตัวเองว่าไม่ทนมันต่อไปดีกว่า ดังนั้นผมจึงย้ายตัวเองไปนั่งโต๊ะที่ระเบียงนอกห้อง ส่องสายตามองดูลานกิจกรรมเบื้องล่างที่กำลังดำเนินไปอย่างมีสีสัน

'สีสัน' ในที่ผมได้เห็นจะเป็นอะไรอย่างอื่นไปเสียไม่ได้นอกจาก 'สาวเชียร์เบียร์' ซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบกระโปรงสั้น-เสื้อคับฟิตพิมพ์ลายโลโก้สินค้าของเธอ

แปลก! ผมนึกสงสัยอยู่ว่า กิจกรรมการส่งเสริมการขายดังกล่าวเดี๋ยวนี้เขามาส่งเสริมกันถึงหน้าบ้านเชียวหรือ?! ผมเคยเห็นแต่เขาทำกันแต่ตามร้านอาหารเท่านั้น

ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ดื่มเบียร์และเหล้า หลายครั้งที่ได้เห็นผู้คนกินดื่มสังสรรค์ผมเองก็มักจะมีอารมณ์อยากดื่มบ้าง--แต่วันนี้ไม่!

ผมขอนั่งจิบชาเขียว 'ใบหม่อน' ร้อนๆดีกว่า

...................

ตึก..ตึก-ตึก..ตึก-ตึก-ตึก

เสียงจังหวะดนตรีในท่วงจังหวะทำนองแดนซ์ยังคงดังเร้าใจอยู่อย่างต่อเนื่องและเริ่มเพิ่มอัตราความดังมากขึ้นเมื่อผ่านพ้นช่วงหัวค่ำ

ชาเขียวแก้วที่สามของผมยังเหลือติดก้นแก้ว..มันเย็นชืด และผมกำลังจะรินเพิ่มเติมในอีกไม่ช้า ในขณะที่กลุ่มคนข้างล่างยังคงอุดหนุนซื้อเบียร์จาก 'สาวเชียร์'

แน่ละ..เสียงเอะอะตะโกนโหวกเหวกจากบรรดากระทาชายลูกค้าเคล้าคลอเสียงเพลงย่อมมีเช่นกัน

- การค้าทำให้คนใจสัตว์.

สมองของผมผุดประโยคนี้ขึ้นมา ในความหมายมันคงไม่แรงเกินไปนักหากว่า 'พฤติกรรม' ของผู้ค้า/ผู้ทำธุรกิจไม่ได้คำนึงถึงมารยาท กาลเทศะ และการเคารพสถานที่ที่เขาเข้าไปทำการค้า

....................

ชาเขียวแก้วที่สี่ของผมหมดไป ผมรินเติมใหม่อีกแก้ว แล้วเดินกลับเข้าห้องพักตรงไปยังโต๊ะเขียนหนังสืออีกครั้ง--

แวบหนึ่งผมนึกสงสัยว่า วันนี้เสียงของพวกเด็กๆที่มักจะมาวิ่งเล่นที่ลานจอดรถแห่งนี้อยู่เป็นประจำนั้นหายไปไหน! ผมจึงกลับออกไปยังที่ระเบียงอีกครั้งแล้วเพ่งสายตามองลงไปยังลานกิจกรรมเบื้องล่าง

เด็กๆยังคงวิ่งเล่นกันอยู่เหมือนเดิมเพียงแต่มีจำนวนที่ลดน้อยลงไปกว่าทุกๆวัน พวกเขากำลังวิ่งเล่นวนเวียนอยู่บริเวณซุ้มเบียร์และกลุ่มนักดื่ม

เสียงเพลงและเสียงโหวกเหวกจากซุ้มเบียร์ในวันนี้ได้กลบลบเสียงพวกเขาไปเสียสนิท

ผมเบือนหน้าจากลานกิจกรรมเบื้องล่าง เดินกลับเข้าห้องพักตรงไปยังโต๊ะเขียนหนังสืออีกครั้ง...


-วันจันทร์-

เย็น.
ขณะที่ยืนโดยสารอยู่บนรถไฟฟ้าบีทีเอส ผมมองออกไปยังนอกหน้าต่างแลเห็นลานกว้างหน้าศูนย์การค้าเซ็นทรัลเวิร์ลพลาซ่าเต็มไปด้วยโต๊ะเก้าอี้สีเหลือง เขียว ตั้งกางพืดเป็นแพเต็มเนื้อที่

ดูเหมือนเป็นสัญลักษณ์ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่า 'เทศกาลเบียร์สด' ได้ฤกษ์วนกลับมาเริ่มอีกวาระหนึ่ง

ผมก็นึกเห็นใจผู้คนที่มีที่พักอาศัยอยู่ในย่านนั้นฉับพลัน คงอีกหลายวันสินะที่เสียงอึกทึกครึกโครมจากเครื่องขยายเสียงและผู้คนจะก้องและดำรงอยู่

มันเป็นกระแสเสียงแห่งความสุข..บนความทุกข์ของใครต่อใครอีกหลายคน?


ด้วยมิตรภาพ.
14 พฤศจิกายน 2548

แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 48 12:42:21