ความคิดเห็นที่ 1 . (76) ถ้อยคำปลอบใจ          มิสเตอร์ฮัลเซียนใจดีกว่าที่เธอคาดไว้ ตอนที่เธอขออนุญาตลางานวันนั้น          "เสียใจเรื่องเพื่อนของเธอด้วยนะ แมรี่แอน"          "ที่จริง เขาก็ไม่ใช่ เพื่อน ซะทีเดียวหรอกค่ะ..."          "ถึงงั้นก็เถอะ"          "ฉันรู้สึกเป็นพระคุณมากเลยนะคะ"          "ใช้ชีวิตอยู่ในแอตแลนติสนี่มันไม่ง่ายเลยใช่มั้ย"          "อะไรนะคะท่าน"          "ไม่มีอะไรหรอก  พักให้เต็มที่นะ  เดี๋ยวฉันโทรหาเคลลี่เกิร์ลเอง"          เธอรู้สึกหมดอาลัยตายอยากยิ่งกว่าที่เคยเป็นมาทุกครั้ง  นั่งเคี้ยวป๊อบทาร์ตอยู่บนโซฟาหวาย จ้องมองไปยังเวิ้งอ่าว  ผืนน้ำช่างเป็น สีฟ้าสวย เสียเหลือเกิน...  แต่มันจะคุ้มกันหรือเปล่านะ          กี่ครั้งกี่หนกันแล้ว ที่เธอร่ำๆ จะกลับบ้านที่คลีฟแลนด์          กี่ครั้งกี่หนกัน ที่ถ้วยโถโอชามของครอบครัวกับความรู้สึกคุ้นเคยปลอดภัยของพื้นเล่นระดับในบ้าน ล่อลวงเร่งเร้าให้เธอไปจากลาดไหล่ของภูเขาไฟอันแสนสวยแห่งนี้          จะมี ซักวัน มั้ยนะ ที่เธอจะเลิกรู้สึกราวกับเป็นผู้อพยพในอาณานิคมบนดวงจันทร์เสียที          หรือว่าวันหนึ่งเธอจะตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แล้วพบว่าตัวเองกลายเป็นสุภาพสตรีชราใส่เสื้อโค้ตผ้า ใส่ถุงมือเปื้อนๆ เดินต๊อกแต๊กอยู่แถวรัสเชี่ยนฮิล คิดแล้วคิดอีกกว่าจะตัดสินใจซื้อแลมบ์ช็อพซักชิ้นที่ร้านมาร์เซลแอนด์อองรี  บอกกับคนขายเนื้อหรือคนเปิดประตูหรือพนักงานหนุ่มน้อยใจดีที่ช่วยพยุงเธอขึ้นรถรางว่า วันใดวันหนึ่งอีกไม่ช้าไม่นานนี่แหละ พอผลตรวจสอบเงินประกันสังคมของเธอเรียบร้อย พออากาศเปลี่ยนแปลง พอเธอหาบ้านใหม่ให้แมวของเธอได้...  แล้วเธอจะกลับบ้านที่คลีฟแลนด์เสียที          เสียงกริ่งประตูดัง          พอเธอเปิดประตูออกมา ก็เห็นกอดอกมัมสีเหลืองในกระถางใหญ่ยักษ์ ปิดบังหน้าตาของผู้มาเยือนเสียจนมิดชิด          "หวัดดีครับ แมรี่แอน"          "นอร์แมนเหรอคะ"          "ผมไม่ได้มาปลุกคนเช้าเกินไปใช่มั้ยเนี่ย"          "ไม่เลยค่ะ เข้ามาสิ"          เขาวางกระถางไว้บนโต๊ะไม้สักแบบมีโต๊ะตัวเล็กกว่าซ่อนไว้ใต้ตัวใหญ่ที่สุดจากร้านคอสต์พลัส  "ให้ฉันรึเปล่าคะนี่" เธอเอ่ยถาม           เขาพยักหน้า  "ผมได้ยินเรื่องเมื่อคืนแล้ว"          "ใจดีจังค่ะ... ใครบอกคุณคะ"          "ผู้ชายคนที่อยู่ห้องฝั่งตรงข้ามครับ  ผมเจอเขาที่สวนเมื่อเช้า"          "อ้อ ไบรอันน่ะค่ะ"          "ครับ  เอ้อ แน่ใจนะครับว่าผมไม่ได้..."          "ฉันดีใจจะแย่ที่คุณแวะมาค่ะ นอร์แมน  จริงๆ นะ"  เธอจูบทักทายเขาที่แก้ม  "จริงๆ ค่ะ"          นอร์แมนหน้าแดง  "ผมคิดว่าคุณคงชอบสีเหลืองมากกว่าสีขาว"          "ใช่เลย"  เธอแตะดอกไม้อย่างชื่นชม  "สีเหลืองนี่สีโปรดเลยค่ะ  อ้อ จะดื่มกาแฟหน่อยมั้ยคะ"          "ถ้าไม่ลำบากนะครับ"          "ไม่เลยค่ะ เดี๋ยวมานะ"  เธอผลุบเข้าไปในครัว และเริ่มง่วนอยู่กับหม้อเมลิออร์แบบฝรั่งเศสทำด้วยแก้วและสเตนเลสจากร้านโทมัสคาร่าลิมิเท็ด  เธอจ่ายเงินสามสิบห้าดอลลาร์ซื้อมันมาเมื่อเดือนก่อน... และเพิ่งใช้ไปแค่สองครั้งไม่ขาดไม่เกิน          เธอเกือบจะมั่นใจเชียวแหละ ว่านอร์แมนเป็นคนง่ายๆ ดื่มกาแฟสำเร็จรูปอย่างแม็กซิม แต่ก็ไม่เสี่ยงเห็นจะดีกว่า          ดูเหมือนนอร์แมนจะชอบกาแฟที่ชงมาให้  "คุณเอ๊ย!" เขาเงยหน้าจากถ้วยขึ้นมายิ้ม "ไบรอันชี้ให้ผมดูว่าเจ้าของบ้านแกปลูกอะไรไว้ในสวนน่ะ"          "อ้อ... หมายถึงกัญชาน่ะเหรอคะ"  เธอทึ่งตัวเองจริงๆ ที่พูดออกไปด้วยเสียงธรรมด๊าธรรมดาอย่างนั้น  บางทีก็อดแปลกใจไม่ได้กับความก้าวหน้าของตัวเองเหมือนกัน          "นั่นแหละครับ  ท่าทางจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับแถวนี้ล่ะสิใช่มั้ย"          เธอยักไหล่  "แกปลูกไว้ให้พวกเราเท่านั้นค่ะ... และก็ตัวแกเองด้วยอะนะ  ก็แบบว่า... ตอนคุณย้ายเข้ามาแกก็ให้คุณอันนึงด้วยเหมือนกัน ใช่มั้ยคะ"          "อะไรอันนึงครับ"          "มวนกัญชาน่ะค่ะ... แปะไว้ที่หน้าประตู"          นอร์แมนทำหน้างุนงง  "ไม่มีนี่ครับ"          "อ้าว... เอ๋..."          "แกแปะกัญชาไว้หน้าประตูเมื่อตอนคุณย้ายเข้ามาอยู่เหรอ"          แมรี่แอนพยักหน้า  "เป็นธรรมเนียมของบ้าน ทำนองนั้นน่ะค่ะ  สงสัยว่าแกจะ... ลืมหรืออะไรซักอย่าง"          นอร์แมนยิ้ม  "ผมไม่ได้น้อยใจหรอกน่า"          "คุณไม่สูบบุหรี่ล่ะสิคะ"          "ไม่สูบครับ"          "งั้น สงสัยแกจะมองออกแน่เลย  แกแหลมคมมากเชียวแหละ"          "คงงั้นมั้งครับ...  ไบรอันบอกว่าแกเคยทำงานร้านหนังสือแถวนอร์ธบีช"          แมรี่แอนไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกันยังไง  "ค่ะ  เขาบอกฉันเหมือนกัน แต่ฉันไม่เคยถามแกหรอก"          "เธอไม่ได้มาจากแถวนี้ล่ะสิ ใช่มั้ยครับ"          "ล้อเล่นรึเปล่าคะ"  แมรี่แอนรู้สึกดีใจที่ได้มีโอกาสใช้คำพูดประโยคนี้กับคนอื่นเขาบ้าง  "ไม่มีใคร มาจากแถวนี้หรอกค่ะ"          "สำเนียงแกเหมือนพวกตะวันตกภาคกลางนะ ผมว่า"          "มั้งคะ... ฉันว่าแกกับโมนาพูดจาคล้ายๆ กันนะ"          "โมนาเหรอครับ"          "ผู้หญิงผมแดงที่อยู่ชั้นสองน่ะค่ะ"          "อ้อ"          แมรี่แอนรู้สึกว่าเขาดูงงไป  น่าสงสารจริง ซักวันนึงแหละ เธอหวังว่าเขาจะเรียนรู้ที่จะรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้เสียที . จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:29:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . (77) ร่องรอยในร้านหนังสือ          นอร์แมนกลับไปจากห้องของแมรี่แอนก่อนเที่ยงนิดเดียว          เขาใช้เวลาสามชั่วโมงถัดจากนั้นสำรวจบรรดาร้านหนังสือ แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ  จนสุดท้ายเมื่อมาถึงย่านอัปเปอร์แกรนต์ เขาก็ค้นพบร้านขนาดเท่ารูหนูฝุ่นเขรอะถูกประกบอยู่ระหว่างร้านเครื่องหนังกับร้านขายไอศกรีมเพื่อสุขภาพ          เขาเดินดูไปรอบๆ ร้านอยู่หลายนาที ก่อนที่จะเข้าไปหาชายชราด้านใน          "มีเรื่องดิ่งพสุธามั้ยครับ"          "หือ"          "ดิ่งพสุธา กระโดดร่มชูชีพน่ะครับ"          "กีฬาเหรอ"          "นั่นแหละครับ กีฬานั่นแหละ"          ชายชราเลิกชายเสื้อคาร์ดิแกนเกาสีข้าง แล้วชี้ไปที่ชั้นหนังสือเหนือระดับสายตานิดเดียว  "กีฬามีอยู่แค่นั้นแหละ"  ท่าทางของแกให้ความรู้สึกราวกับสะอิดสะเอียนหน่อยๆ อย่างกับว่านอร์แมนถามหาหนังสือโป๊ก็ไม่ปาน          "ช่างเถอะครับ ไม่เป็นไรหรอก  ผมแค่อยากมาดูที่เก่าๆ เท่านั้นเอง  เคยมาที่นี่เมื่อหลายปีดีดักมาแล้ว  คุณลุงทำใหม่ได้สวยดีนะครับ"          "จริงเหรอ"          "จริงสิครับ  ดูมีรสนิยม  เดี๋ยวนี้หาร้านแบบนี้ไม่ได้แล้ว  ผมว่าดีนะครับที่ยังมีคนนิยมของดีๆ ในอดีตเนี่ย"          ชายชราหัวเราะถูกใจ  "อดีตน่ะฉันมีเยอะเชียวแหละ... ถ้างั้นฉันก็คงมีคนมานิยมไม่น้อยล่ะสิเนี่ย"          "ใช่ครับ... แต่หัวใจคุณลุงยังหนุ่มแน่เลย จริงมั้ยครับ  นั่นล่ะครับสิ่งที่สำคัญล่ะ  คุยกับคุณลุงนี่ง่ายกว่าคุยกับผู้หญิงที่เคยดูแลร้านนี้เยอะเลย"          ชายชรามองเขาเป๋ง  "รู้จักหล่อนด้วยเรอะ"          "ไม่เท่าไหร่หรอกครับ  แค่รู้สึกว่าแกไม่ค่อยรับแขกเท่าไหร่เท่านั้นเอง"          "ไม่เห็นเคยได้ยินใครบอกว่า งั้น นี่นะ  แต่ถ้าแปลกๆ หน่อยล่ะใช่"          "แปลกเป็นบ้าเลยแหละครับ  คุณลุงซื้อร้านต่อมาจากแกเหรอครับ"          ชายชราพยักหน้า  "สิบปีได้แล้วมั้ง  แล้วก็อยู่นี่มาตลอดแหละ"          "ดีจังครับ  ร้านแบบนี้ควรจะต้องมี... ความมั่นคง  นี่ผมว่ามิสซิสอะไรที่ว่านั่นคงกลับไปทางภาคตะวันออก... หรือบ้านเดิมที่ไหนซักแห่งสินะครับ"          "เปล๊า  อยู่นี่แหละ  เดี๋ยวๆ ก็เห็นหล่อนอยู่เรื่อย"          "ผมนึกไม่ถึงเลยนะเนี่ย  ดูแกไม่ค่อยจะมีความสุขที่นี่ซักเท่าไหร่เลย  แกคอยแต่จะพล่ามเรื่อง... ที่ไหนซักที่ ในภาคตะวันออกนี่แหละ  ว่าแต่ แกมาจากไหนนะครับ"          "ฉันว่าคุณจะเรียกว่าตะวันออกก็คงได้ล่ะนะ  หล่อนมาจากนอร์เวย์นู่นแน่ะ"          "นอร์เวย์เหรอครับ"          "ไม่ก็เดนมาร์กล่ะมั้ง  อ้อใช่... เดนมาร์กแหละ"          "สงสัยผมจะจำเธอสับสนกับใครอีกคนแล้วมั้งครับเนี่ย"          "ชื่อแมดริกัลใช่มั้ย"          "ใช่ครับ ชื่อนี้เลย"          "หล่อนมาจากเดนมาร์กแน่ๆ ไม่ผิดหรอก เกิดที่นี่... หมายถึงที่สหรัฐนี่แหละ... แต่ไปอยู่ที่เดนมาร์กก่อนจะมาซื้อร้านนี่  ฉันว่าหล่อนคงไปเก็บเอาธรรมเนียมแปลกๆ มาจากแถวนั้นแหละ"          "แกมีธรรมเนียมแปลกๆ เยอะจริงๆ ด้วยครับ"          ชายชรายิ้ม  "เห็นเครื่องเก็บเงินนั่นมั้ย"          "ครับ"          "เมื่อตอนที่ฉันซื้อร้านต่อเนี่ย... วันที่ฉันย้ายเข้า... ฉันเจอโน้ตแปะอยู่บนนั้นบอกว่า 'โชคดีค่ะ ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง'... รู้มั้ยว่ามีอะไรอีก"          นอร์แมนส่ายหน้า          "บุหรี่มวนนึง มวนด้วยมือด้วยนะ เอาเทปแปะติดเอาไว้"          "แปลกจริงครับ"          "แปลกพิลึกเลยแหละ" ชายชราว่า          ขณะที่โมนากับโดโรเธียกำลังเดินเข้าไปในร้านมัลวินาส์ นอร์แมนก็ก้าวปราดมาตามถนนยูเนี่ยนมุ่งหน้าสู่วอชิงตันสแควร์          โมนาพยักหน้าให้เขา แต่เขาไม่ทันสังเกตเห็น          "เขาอยู่ในตึกเดียวกันน่ะ" เธออธิบาย  "เขากลัวเงาตัวเอง"          "เห็นแล้วก็พอเดาได้อยู่"          "แต่เขาชอบจับตามองฉันนะ  ไม่พูดมาก แต่เขามองฉันอยู่เรื่อย"          ที่ชั้นบนร้านมัลวินาส์ สองสาวจิบกาแฟคาปูชิโน่ ผลัดกันเติมเต็มช่วงปีที่หายไป          "นี่ฉันตกข่าวไปเลยนะ"  โมนาว่า  "แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเคิร์ตบ้าง"          "เยอะแยะ... กบดาน อยู่ซักปีนึงได้ ละครน้ำเน่าสองสามเรื่อง แล้วก็มารับบทใหญ่ใน เอกพจน์บุรุษพิสดาร  ก็ไม่เลวหรอก"          "เธอก็เหมือนกันสิ"          "ก็เหมือนกัน"          "ฉันตกงาน"          "รู้แล้ว"          "รู้ได้..."          "ฉันถ่ายแบบให้ฮัลเซียนอยู่น่ะ  บีชชั่ม เดย์บอก"          "โลกมันกลมฉิบ"          "ฉันเบื่อนิวยอร์กเต็มทีแล้วโมนา  ฉันอยากให้ที่นี่เป็นบ้านของฉันอีก"          "ถึงเวลากลับบ้าน เลิกร่อนเร่เสียทีสินะ"          "ฟังดูประชดประชันจังเลย"          "โทษที"          "ฉันต้องการเธอ โมนา"          "โดร์..."          "ฉันต้องการเธอคืนมา" . จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:29:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . (78) ก้าวต่อไปของโมนา          ยามเช้าสว่างจ้าและลมแรง  ไมเคิลขว้างกรวดลงไปในอ่าว แล้วเหวี่ยงแขนพาดบ่าโมนา  "ฉันรักหญ้าเขียวๆ ของมาริน่าเป็นบ้า"          โมนาหยุดกึกทำหน้ายู่ เอารองเท้าเอิร์ธชูคู่โบราณที่ใส่อยู่มาขูดกับขอบฟุตปาธ  "นี่ยังไม่นับไอ้โคลนสีน้ำตาลของมาริน่านะ"          "แกนี่โรแมนติกเป็นบ้าเลย!"          "โรแมนติกฉิบหาย  ดูสิว่าโรแมนติกมันทำอะไรไว้กับ แก มั่ง"          "เออ ขอบใจว่ะ  โดนเสียทีก็ดีกู"          "เฮ้ยโทษว่ะ  ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าอะไรแก"          "แต่แกพูดถูก"          "ไม่หรอก  ฉันมันขี้ขลาด  ฉันมันกลัวซะจนขี้หดตดหายเลยแกเอ๊ย  วันนึงนะตาหนู แกจะได้เจอกับอะไรที่ดีมากๆ แล้วแกก็สมควรจะได้รับมันเมื่อมันมาถึง เพราะแกไม่เคยเลิกพยายาม  ฉันน่ะเลิกไปนานแสนนานแล้ว"          ไมเคิลนั่งลงบนม้ายาว ปัดฝุ่นออกจากที่ข้างๆ  "แกมีไรกลุ้มใจวะโมนา"          "ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก"          ":-)"          "แกไม่ควรจะต้องมาฟังเรื่องเศร้าอีกนะตาหนู"          "ใครบอกแก  ฉัน กิน เรื่องเศร้าแทนขนมนะเว้ย"          เธอนั่งลงข้างเขา สายตาเหม่อลอยออกไปยังผืนอ่าว  "ฉันว่าฉันอาจจะย้ายออกว่ะ ตาหนู"          ไมเคิลสีหน้าว่างเปล่า  "หา?"          "เพื่อนฉันคนนึงเขาอยากให้ฉันย้ายไปอยู่ด้วย"          "อ้อ"          "ไม่เกี่ยวกับแกหรอกนะตาหนู  ไม่เกี่ยวจริงๆ  ฉันแค่รู้สึกว่าฉันต้องเปลี่ยน อะไรบางอย่าง ไม่งั้นฉันต้องบ้าแน่...  ฉันหวังว่าแก..."          "ใครเหรอ"          "แกไม่รู้จักหรอก  เขาเป็นนางแบบที่ฉันเคยรู้จักในนิวยอร์กน่ะ"          "อย่างงั้นเลยเนี่ยนะ ฮะ"          "เขาน่ารักนะเว้ยตาหนู  เพิ่งซื้อบ้านแบบวิกตอเรียนตกแต่งใหม่ซะสวยแถวแปซิฟิกไฮทส์ด้วย"          "รวยสินะ"          "คงงั้นมั้ง"          เขาจ้องเธอโดยไม่พูดอะไร          "ฉันต้องการ... ความมั่นคงบางอย่างนะตาหนู  ฉันอายุสามสิบเอ็ดแล้ว ให้ตายเถอะ!"          "แล้วไง"          "แล้วฉันก็เบื่อที่จะซื้อเสื้อผ้าถูกๆ จากกู๊ดวิลแล้วแกล้งทำเหมือนกับว่ามันเก๋ไก๋ซะเต็มประดา  ฉันอยากได้ห้องน้ำที่ล้างได้ เตาไมโครเวฟ ที่ไว้ปลูกกุหลาบ แล้วก็หมาห่าเหวซักตัวที่จะวิ่งมาหาเวลาฉันกลับบ้าน!"          ไมเคิลกัดปลายนิ้วชี้ กะพริบตาให้เธอ  "โฮ่ง" เขาส่งเสียงอย่างอ่อนแรง          สองหนุ่มสาวเดินไปตามแผ่นกระดานท่าเรืออยู่ครู่หนึ่ง          "เขาเคยเป็นแฟนแกเหรอก โมนา"          "อื้อ"          "ทำไมแกไม่เคยเล่าเลยวะ"          "มันไม่ได้สำคัญอะไรมั้ง ฉันว่านะ  แล้วฉันก็ไม่ได้... ชอบอะไรแบบนั้นมากมาย  ฉันเป็นเลสเบี้ยนที่ไม่ได้เรื่องหรอก"          "แต่ตอนนี้แกไม่ได้เป็นแล้วนี่ ไม่ใช่เหรอ"          "ไม่สำคัญหรอก"          "ไม่สำคัญได้ไงวะ"          "เขาน่ารักอ่อนหวานมากนะ แล้วก็..."          "เขาจะดูแลแกอย่างดี แกอยู่แต่บ้าน กินขนม อ่านนิตยสารภาพยนตร์ ให้มันช่ำ..."          "พอแล้ว ตาหนู"          "พระเจ้าช่วย!  แกอาจจะ เลิกล้ม ความพยายามไปตั้งนานแล้ว แต่ฉันก็ไม่ยืนดูเฉยๆ ปล่อยให้แกขว้างชีวิตทิ้งแบบนี้แน่  มันไม่ยุติธรรมกับ เขา ซะด้วยซ้ำ โมนา!  เขาจะเอาคนรักไม่ได้เรื่องที่หลงรักห้องน้ำไปทำอะไรฮึ"          "ฟังนะ แกไม่..."          "ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ โมนา ไม่มีหรอก"          "อ๊อเหรอ  แล้วค่าเช่าห้องล่ะ"          ถ้อยคำบาดเข้าไปลึกและแรงเกินกว่าที่เธอคาด ไมเคิลเงียบสนิท          "ฉันไม่ได้ตั้งใจ ตาหนู"          "ก็แล้วทำไมล่ะ มันจริงนี่"          "ตาหนู... ฉันไม่สนเรื่องนั้นหรอก"  เขาร้องไห้แล้วตอนนี้  เธอหยุดเดินแล้วเอื้อมไปหามือของเขา  "ฟังนะตาหนู  คราวนี้แกจะได้ครองห้องทั้งห้องคนเดียวเลยไง  แล้วมิสซิสแมดริกัลก็ต้องใจดีให้แกไม่ต้องจ่ายค่าเช่าจนกว่าแกจะได้งานแน่ๆ"          เขาเอาหลังมือป้ายเช็ดตา  "ทำไมมันฟังดูเหมือนกับตอนจบของคู่รักในหนังน้ำเน่านักวะ"          เธอจูบแก้มเขา  "จริงด้วยแหละ ใช่มั้ย"          "คู่รักบ้าอะไร  แกไม่อยู่รอเจอพ่อแม่ฉันด้วยซ้ำ" . จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:30:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . (79) ณ สูตินรีแพทยสถาน          ห้องนั่งรอเป็นสีเขียวโทนเดียวกันกับที่โรงเรียนคอนแวนต์ออฟเดอะเซเคร็ดฮาร์ท ซึ่งเคยทำให้ดีดีรู้สึกอึดอัดไม่มีผิด  บนผนังมีตัวตลกอยู่ ตัวตลกร้องไห้อีกต่างหาก แถมยังไม่มีอะไรให้อ่านเอาเสียเลยนอกจาก วารสารบ้านของผู้หญิง ฉบับเดือนกรกฎาคม 1974 นู่นแน่ะ          นี่ถ้าใครบอกว่าเธอนั่งรอถอนฟันอยู่ก็เชื่อได้ไม่ยาก          พนักงานต้อนรับไม่สนใจเธอ เอาแต่คุ้นถุงมันฝรั่งอบกรอบรสบาร์บีคิวพลางอ่านหนังสือพิมพ์ โครนิเคิล          "จะอีกนานมั้ยคะ"  ดีดีถาม เกลียดตัวเองเสียจริงที่ทำเสียงขอโทษขอโพยขนาดนั้น          "อะไรนะ" แม่สาวจบใหม่ไร้คางจากโรงเรียนบุคลากรการแพทย์ไบรแมนดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ที่ถูกขัดจังหวะการอ่าน  "อ้อ... เดี๋ยวคุณหมอก็เชิญเข้าพบแล้วค่ะ"  เธอดูกระตือรือร้นขึ้นมานึดหนึ่ง ชูหนังสือพิมพ์ขึ้นแล้วชี้ไปที่นิยายลงเป็นตอนบนหน้าหลัง  "วันนี้อ่านเรื่องนี้รึยังคะ"          ดีดีหน้าตึงขึ้น  "ฉันไม่อ่านหรอกค่ะ"          "อุ๊ย... อ่านหน่อยเถอะค่ะ"          "ไม่ล่ะ  มีแต่ขยะทั้งนั้น  เพื่อนฉันเคยฟ้องคดีเขามาแล้วครั้งนึงด้วยซ้ำ"          "ขนาดนั้น  แล้วคุณเคย..."  เธอหยุดพูดกลางคัน แล้วเอาแค็ตตะล็อกห่วงยางคุมกำเนิดมาปิดหนังสือพิมพ์เอาไว้ ทันทีที่ประตูข้างคอกของเธอเปิดออก          ดีดีเงยหน้าขึ้นมาเห็นชายหนุ่มร่างโปร่งผมสีบลอนด์ ในเสื้อผ้าอ๊อกซ์ฟอร์ดสีน้ำเงิน กางเกงชิโน และเสื้อแจ็กเก็ตผ้าฝ้ายสีขาว  เขาทำให้เธอนึกถึงแอชลี่ย์ วิลกส์ขึ้นมาทันที          "มึสเดย์ใช่มั้ยครับ"          ให้ไปเลยหนึ่งคะแนน  เธอไม่ได้บอกสถานภาพสมรสของเธอตอนที่โทรมา บอกแค่ว่าเป็น "เพื่อนของบิงกี้" ฟังดูลับๆ ล่อๆ ราวกับสาววัยกำดัดเดินหาร้านขายเหล้าเถื่อน          "ค่ะ"  เธอตอบเรียบสนิท ยื่นมือให้          เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกได้ถึงความอึดอัดของเธอ  เขาเดินนำเธอออกจากห้องนั่งรอ เข้าไปในห้องที่มีขาหยั่ง          "รู้สึกคลื่นไส้บ้างมั้ยครับ ระยะหลังนี้"  เขาถามเบาๆ ตามหน้าที่          "นิดหน่อยค่ะ ไม่มาก  บางทีก็ตอนที่ได้กลิ่นบุหรี่"          "จากอาหารด้วยรึเปล่าครับ"          "ก็มีบ้างค่ะ"          "อะไรบ้างครับ"          "หมูเปรี้ยวหวานค่ะ"          เขาหัวเราะ  "แต่หลังจากครึ่งชั่วโมงคุณก็รู้สึกปกติเหมือนเดิม"          นั่นมัน ไม่ ตลกเลยนะ  เธอทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้... อย่างน้อยก็เท่าที่ทำได้ในภาวะที่เป็นอยู่นี้          "หมู่นี้รู้สึกเหนื่อยง่ายรึเปล่าครับ"          เธอส่ายหน้า          "บิงกี้เป็นไงมั่งครับ"          "อะไรนะคะ"          "บิงกี้น่ะครับ ผมไม่เจอเธอเลยตั้งแต่งานมหกรรมภาพยนตร์แล้ว"          "เขา... ก็คงจะสบายดีมั้งคะ"  เธอรู้สึกโกรธที่โดนถามถึงบิงกี้ กรูเอนในเวลาแบบนี้          พอเสร็จสิ้นกระบวนการ เขาก็กลับมาจากอ่างล้างมือพร้อมกับยิ้มบนใบหน้าเรียบเนียนแบบปกเสื้อแอร์โรว์  "เป็นของคุณแล้วครับ ถ้าคุณต้องการ"          "อะไรคะ"          "เด็กน่ะครับ  ไม่จำเป็นต้องรอผลตรวจปัสสาวะหรอก  คุณกำลังจะเป็นคุณแม่แล้วครับ มิสซิสเดย์"          เธอสงสัยในภายหลังว่า มันจะเป็นกลไกการป้องกันตัวเองอัตโนมัติรึเปล่า ที่กดการตอบสนองของเธอต่อการประกาศข่าวนี้ไว้  แน่นอนว่าผู้หญิงส่วนใหญ่คงจะไม่เลือกเอาชั่วขณะที่ว่ามาจ้องลึกลงไปในห้วงน้ำสีฟ้าสว่างของดวงตาคุณหมอแน่          เธอมีท่าทีเป็นมิตรกับเขามากขึ้นหลังจากนั้น เมื่อความเขินอายอันเนื่องมาจากท่าทางง่ายๆ สบายๆ กับรอยยิ้มฟันขาวเหมือนเด็กหนุ่มของเขาผ่านพ้นไป  เธอรู้สึกว่าเธอไว้ใจเขาได้  จะมีเด็กหรือไม่มีเด็กก็ตาม  เธอมั่นใจว่าเขารู้สึกถึงความละเอียดอ่อนของสถานการณ์ได้ดี          "ตัดสินใจได้เมื่อไหร่" เขาว่า "ก็โทรมานะครับ  ระหว่างนี้ก็เอานี่ไปนะครับ"  เขาขยิบตาให้เธอ  "สีชมพูกับฟ้า  เป็นการรณรงค์โฆษณาชวนเชื่อที่ไม่โจ่งแจ้งเลยครับ"          เขาลาเธอในห้องนั่งรอ แล้วหันมาหาพนักงานต้อนรับเมื่อดีดีเดินไปที่ประตู          "หนังสือพิมพ์เสร็จรึยัง"          เธอพยักหน้า ยื่นหนังสือพิมพ์ โครนิเคิล ให้          เขาเปิดหน้าเดียวกันกับที่พนักงานต้อนรับนั่งอ่านอยู่  รอยยิ้มคืบคลานเข้ามาในใบหน้าเขาช้าๆ แล้วเขาก็เริ่มส่ายหน้า          "บ้า"  คุณหมอว่า  "บ้าจริงๆ" . จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:30:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 lamb chop แลมบ์ช็อพ อันว่าพอร์คช็อพ (pork chop) ของฝรั่งนั้น มันมิใช่หมูสับฉันใด  แลมบ์ช็อพ มันก็มิใช่เนื้อแกะสับฉันนั้นแหละครับ อันว่า chop นี่คือเนื้อที่เขาสับโชะออกมาเป็นชิ้นๆ นำมาทอดหรือย่างแบบเดียวกับสเต็กครับ  แต่ช็อพเนี่ย จะเป็นเนื้อที่มีกระดูกติดมาด้วย ตัวอย่างในรูปเป็นแลมบ์ช็อพเอามาย่างนะครับ เห็นรอยตะแกรงย่างเป็นแนวเลย  ซ้วบ... ป.ล. ไม่ได้ลงรูปของกินมานาน ตอนนี้คุณมาดามเค กับหนูเตยไอ้ตัวยุ่งจะเข้ามาช่วยกันน้ำลายสอรึเปล่าน้อ จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:35:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 mum  ดอกหม่ำ เอ๊ย มัม หน้าตาคล้ายเยอบีร่าเหมือนกันนะครับ   รูปนี้สีเหลืองเหมือนในเรื่องเลย มีกระถางด้วย แต่ไม่ใหญ่แฮะ จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:37:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โต๊ะไม้สักของหนูแมรี่แอน ที่มีหลายตัวซ้อนๆ กัน ไม่รู้ภาษาไทยเขาเรียกสั้นๆ ว่าอะไรอะครับ แฮ่ ในเรื่องเขาเรียก nesting tables ครับ จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หม้อกาแฟเมลิออร์ Melior อันเก๋ไก๋   ในเน็ตมีอยู่สองรูป และมีรูปนี้รูปเดียวที่มีแก้วเป็นส่วนประกอบครับ ไม่รู้หม้อของสมัยในเรื่องมันจะหน้าตาเหมือนกันอย่างนี้รึเปล่านะ แหะๆๆ จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:39:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เสื้อคาร์ดิแกน cardigan ที่คุณลุงเจ้าของร้านรูหนูใส่ (แล้วเลิกขึ้นไปเกาสีข้าง) มีรูปที่นายแบบรุ่นลุงเหมือนกันครับ แต่แหม... ดูรูปนายแบบหนุ่มๆ ดีกว่าเนาะ กระชุ่มกระชวยกว่ากันมากมายครับ เอิ๊ก จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:41:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กาแฟคาปูชิโน่ cappuccino ผมก็ไม่ค่อยสันทัดเรื่องกาแฟเท่าไหร่แฮะ แต่ถ้าเข้าใจไม่ผิด มันคือกาแฟเอสเปรสโซ่ข้างล่าง ตบหน้าด้วยนมร้อนเป่าฟองฟู่ข้างบนอีกทีครับ รูปนี้แถมพิเศษ ถูกใจผมมาก เพราะมีวิปครีมแปะบนยอด ก้อนบ๊ะเร่งเยย ซ้วบ... จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:44:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รองเท้าเอิร์ธชู earth shoes คู่เก่งของหนูโมนาแกครับ  เคยลงรูปไปแล้วทีนึง แต่เอามาระลึกความหลัง เอ๊ย เตือนความจำกันอีกที จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:46:03 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บ้านแบบวิกตอเรีย อันว่าพื้นที่แถวซานฟรานซิสโกนี่ เป็นเขตชุมชนมีการตั้งรกรากมานานครับ ในยุคแรกๆ บ้านก็จะเป็นแมนชั่นใหญ่โต เพราะครอบครัวเป็นครอบครัวหญ่าย...  หลังๆ ก็มีการเอามาตกแต่งใหม่ เป็นคฤหาสน์โก้หร่านไปเลยครับ อันนี้เป็นตัวอย่างที่หาเจอครับ จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาถึงการแต่งตัวของคุณหมอจอน (อดีต) ยอดรักของตาหนูไมเคิลกันบ้าง เสื้อผ้าอ๊อกซ์ฟอร์ด ไม่มั่นใจเหมือนกัน แต่ค้นเจอรูปนี้ มันเห็นเนื้อผ้าชัดดี นายแบบก็... ไม่เลวครับ เอิ๊ก จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:49:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กางเกงชิโน chino ก็เคยลงให้ดูแล้ว แต่เนื่องจากนายแบบก็ไม่เลวอีกเหมือนกัน ก็เลยตัดใจลงให้ดูอีกรอบครับ ฮ่าๆๆ จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สุดท้ายแล้วครับ แอชลี่ย์ วิลกส์ Ashley Wilkes เป็นชื่อตัวละครในเรื่อง Gone with the Wind ครับ  ภาษาไทยแปลชื่อเรื่องนี้ว่า "วิมานลอย" นะครับ เวอร์ชั่นที่เป็นหนัง โด่งดังมหาศาล นำแสดงโดย วิเวียน ลีห์ และคลาร์ก เกเบิ้ล (หนวดโง้ง) ครับ ส่วนตาแอชลี่ย์นี่ แสดงโดย เลสลี่ ฮาเวิร์ด (Leslie Howard)  เอารูปมาให้ดูข้างล่างนี่ครับ วันนี้จบเชิงอรรถแต่เพียงเท่านี้ครับ จากคุณ : พิธันดร (PeterPuck) - [ 15 พ.ย. 48 18:54:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ง่ะ มีอะไรเกี่ยวกับหนังสือพิมพ์งั้นหรือนี่ น่ากลัวจัง - -" V ^ ^ จะรอติดตามฮับผม จากคุณ : มิรันตี - [ 15 พ.ย. 48 21:01:00 A:61.91.171.102 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เย้!! \\(^____^)// ในที่สุดเชิงอรรถก็กลับมา  คิดถึ๊งคิดถึง เดี้ยวก่อนๆ  เห็นไหมบอกว่าคิดถึงเชิงอรรถ  ไม่ได้บอกว่าคิดถึงเฮียพีท งื้ออออ ... แลมบ์ช็อพ  ... รีบ save เก็บไว้เป็นอาหารตาทันทีเลยค้า ดอกไม้เหลืองๆ นี่ก็สีสวยน่ากิ๊นน่ากิน (คาดว่าชาติที่แล้วคงเกิดเป็นวัวเลยยังมีอาการอยากเคี้ยวเอื้องติดมาด้วย) กาแฟก็อยากกิน   วันนี้เพิ่งซื้อบลาซิลเย็นกินไป หาไม่มู๋คงจะหลับได้ตั้งแต่กลางวัน ว๊าวว บ้านที่เฮียหามาสวยดี ชอบชั้น 2 มั่กๆ ตรงห้องใต้หลังคากะหน้า 5 เหลี่ยมนั่นอ่ะ ชอบบ้านที่เล่นระดับอยู่แล้วด้วย แค่เนี้ยเอง  เนี้ยอ่ะนะที่บอกว่าเยอะ จากคุณ : i_tua_yung - [ 16 พ.ย. 48 00:15:09 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คาปูชิโน่ไม่น่าจะใช่เอสเพรสโซ่แล้วโปะด้วยนมค่ะ ตัวกาแฟจะอ่อนกว่าเอสเพรสโซ่มาก (แต่เอสเพรสโซ่เมืองไทยหลายที่ ไม่เหมือนที่เคยกินอะ) ทำไมนอร์แมนจะต้องอยากรู้ขนาดนั้นด้วย แล้วหมออ่านเจออะไรในนสพ? จากคุณ : scottie - [ 16 พ.ย. 48 00:27:35 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คคห.ที่ 7  เรียก  โต๊ะหมู่   ไงเฮีย  55555 ส่วนคคห.ที่ 10  ข้างล่างมะใช่ เอสเปรสโซ่  (เพราะนั่นมันข้นจัดเวลาเสิร์ฟจะเสิร์ฟด้วยแก้วกระจิ๊ดริด อึกเดียวหมด)  ที่เคยมีเวรมีกรรมกับกาแฟมา  ข้างล่างแถวร้านผม ใช้  ฮอตลาเต้ครับ  ส่วนฟองนมนี่ก็แล้วแต่ ถ้ามีเครื่องพ่นลมร้อนก็พ่นจุ่มท่อยันก้นนมแล้วต้องเลี้ยงนมดีๆ มะงั้นฟองจะหยาบ  พอได้ฟองละเอียดแล้วก็ปาดเอามาวางไว้ปากแก้ว (ส่วนอีกแบบในการทำฟองคือตีด้วยมือ  อันนี้มันส์มากๆ  มันเป็นกระป๋องปั๊มที่จะต้องตำแกนตีฟองนมกันหนุกหนานๆ)   ส่วนผงๆ ที่โรยนั้น เห็นเมืองไทยชอบใช้ผงโกโก้....แต่ที่ร้านใช้ผงอบเชยครับ  แถมด้วยก้านอบเชยเอาไว้สำหรับคนไซรัป(น้ำเชื่อม) ให้เข้ากะกาแฟอีกตะหาก เหตุที่ใช้ไซรัปเพราะละลายง่ายกว่าน้ำตาล คือถ้าเป็นน้ำตาลต้องคนนาน ฟองนมจากเสียหายได้นะตะเอง และอีกอย่างหนึ่งคือน้ำที่ใช้ชงกาแฟจะไม่ใช้น้ำเดือดๆ อ่ะ (ถ้าเป็นชาจะใช้น้ำเดือด แช่ถุงชาไว้ไม่เกินสองนาทีแล้วเอาออก)  ชงกาแฟเขาว่า ดีกรีที่ดีที่สุดของน้ำคือ 84 องศาซี.ครับพ้ม จากคุณ : SONG982 - [ 16 พ.ย. 48 09:28:02 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แงโพสรอบที่3แล้วนะ...ไม่มีอารมณ์พิมพ์แย้ว -แต่ข้องใจอยู่หน่อย...ตกลงเจ้า"ไมเคิล" เนี่ยคนหรือไอ้ตูบหว่า ช่วงนี้สมองบื้อ+ความจำสั้นอยู่ด้วย -ยืนยัน นั่งยัน นอนยัน ว่ากาแฟนั่นน่ะ คาปูฯขอรับ เพราะ ถ้าเป็นเอสฯขนาดของถ้วยจะเท่ากับแก้วเป็กบ้านเราง่ะ..อิอิ -ลืมแล้วว่าจะพิมพ์อะไรอีก...งือ...แลมช็อพๆๆๆๆๆ...ซร็วบ.. จากคุณ : มาดาม เค - [ 16 พ.ย. 48 12:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หวัดดีคร้าบบบ... เนื่องจากผมเป็นคนไม่ค่อยดื่มกาแฟ และดันขี้เกียจค้น ฮ่าๆๆ ก็เลยเขียนไปเรื่อยเปื่อย กะแล้วเชียวว่าจะต้องมีเพื่อนๆ ใจดี มาช่วยอธิบายเพิ่มเติมให้แน่ๆ  วันนี้อ่านแล้วก็เลยนึกสงสัย ไปค้นเพิ่มอีกนิด  แต่ตอบทู้ก่อนดีกว่านะครับ แล้วค่อยเล่าเรื่องที่ค้นเจอมาปิดท้าย คุณมิรันติ นั่นจิครับ  ผมก็สงสัยเหมือนกัน ว่ามีอะไรอยู่ในหนังสือพิมพ์  แอบพลิกล่วงหน้าไปสองสามบทแบบเร็วๆ ก็หาไม่เจอ เลยต้องอดใจรอไว้รู้พร้อมคุณมิรันตีแล้วล่ะเนี่ย ฮ่าๆๆ แต่มันน่ากลัวเหรอครับ  ตาหมออ่านแล้วยิ้มนะ ง่า... หนูเตย ไอ้ตัวยุ่ง อะจ้ะ คิดถึงเชิงอรรถก็ยังดี  ดีกว่าไม่คิดถึงเอาซะเลย จริงเปล่า จริงเปล่า (เข้าข้างตัวเองน่าดูนะเฮียพีทนี่)  ว่าแต่นี่ยังไม่เยอะอีกเหรอ  อืม... เคยลงเยอะกว่านี้จริงๆ ด้วยแหละ  แต่เราว่าสำหรับตอนดึกๆ แค่นี้ก็หน้ามืดแย้วน้า แหะๆๆ แลมบ์ช็อพอร่อยนะขอบอก เนื้อแลมบ์นี่หอมนุ่ม เป็นเอกลักษณ์ ไม่เหมือนเนื้อวัวเนื้อหมู  กินแล้วติดใจจริงๆ  ช็อพที่เห็นในรูป ราคาค่อนข้างสูงเหมือนกัน มีช็อพอีกแบบที่มีกระดูกมากกว่านี้นิดนึง แต่ถูกกว่าตั้งครึ่ง เลยกินแบบนั้นบ่อย  แต่ถ้าเวลาไปสั่งตามร้านอาหาร มันจะมาแบบในรูปนั่นแหละ ส่วน... ดอกไม้... จะกินด้วยเรอะ... เขาให้ดูสวยๆ นะเฟ้ย  ชาติก่อนเป็นวัวหรือเป็นหอยทากกันแน่  ว่าแล้วก็เม้าเรื่องทำสวน ช่วงนี้กำลังดายหญ้า มีหอยทากซุกซ่อนอยู่มากมาย คนใกล้ตัวบอกมันทำลายต้นไม้ในสวน แต่เราไม่อยากประทุษร้ายมันล่ะ เราเลยขนมันออกไปพร้อมกับหญ้า ให้มันไปนอนในกระบะปุ๋ยหมักแทน  มันจะรอดมั้ยหว่า... บ้าน "ซานฟราน" หลังที่เราชอบที่สุด เป็นแมนชั่นของตระกูลฮาลลิเวลจ้ะ เขาเรียกกันเล่นๆ ว่า "แมนเนอร์" คือบ้านใหญ่ราวปราสาทของเจ้าที่ดินในยุคกลางมาถึงช่วงปลายๆ อะไรทำนองนั้น  อย่าสงสัยเลยว่าเราไปรู้จักตระกูลนี้ได้ไง  แบบว่ามันเป็นตระกูลของแม่มดสามสาวแสนสวยในเรื่อง ชาม เอ๊ย ชาร์มด์ (Charmed) ไง คริๆๆ  ซ่อมทุกตอน มีปีศาจมาช่วยกันพังทุกสัปดาห์  เอิ๊ก คุณก๊อตตี้ ไอ้ที่ว่าคาปู๋ฯ มันคือเอสฯ โปะนมนี่ คนใกล้ตัวบอกมาครับ  ผมก็ไม่รู้หรอก เลยพลอยสงสัยไปด้วย ไปค้นวิกิปีเดียมา ปรากฏมันเป็น เอสฯ โปะนมจริงๆ แหละ แต่ที่มันรู้สึกว่าอ่อนมาก เพราะเอสฯ ซึ่งเป็นตัวกาแฟแท้ๆ มันสัดส่วนแค่ 1 ใน 3 เองไง กาแฟเมืองไทยหลายที่ ไม่ว่าจะเอสฯ หรืออื่นๆ ผมเดาว่าคุณก๊อตตี้คงหมายถึงร้านที่เป็นเชนหรือเปล่า  ร้านพวกนี้ว่าไป มันก็คล้ายๆ กับแม็กโดนัลด์เอาไปเทียบกับร้านเบอร์เกอร์ท้องถิ่นจริงๆ น่ะครับ  เขาแมสโปรดักต์นะ  คือถึงจะใช้เครื่องทำกาแฟราคาแพง แต่บาริสต้าคงมีมากมาย จะฝึกให้เหมือนกับบาริสต้าร้านกาแฟแท้ๆ คงยาก  แล้วสูตรก็ต้องเป็นอะไรที่มาตรฐาน เหมือนกันทุกร้านด้วยแหละ ส่วนทำไมนอร์แมนอยากรู้ขนาดนั้นน่ะ ผมพอจำได้เลาๆ คาดว่าอีกไม่กี่ตอนก็จะเฉลยครับ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมิใช่น้อย ฮ่าๆๆ   แต่หมออ่านเจออะไรนี่ ผมก็ไม่รู้ง่ะ จำไม่ล่ายเหมือนกาน คุณเพลงเกือบพัน (เกือบมานานแระ ไม่ถึงซ้ากที) อ้าวๆ มันเรียกโต๊ะหมู่หรอกเหรอ มิน่า เหมือนโต๊ะหมู่บูชาบ้านเราเยย  ว่าแต่จริงๆ นะ ไม่ได้มามุขแกล้งกันนะเฟ้ย เด๋วจำไปผิดๆ ฮ่าๆๆ  (ยิ่งอ่อนภาษาไทยอยู่) อันเรื่องกาแฟ ขอขอบคุณมากมาย  นายเพลงฯ มีประสบการณ์ตรงนี่หว่า  ของข้าพเจ้า ได้แต่ชิมๆ กินๆ แต่ไม่เคยสนใจว่าเขาทำกันยังไง  แค่จำให้ได้ ว่าชื่อไหนมันรสชาติเป็นยังไงก็แย่แร้ว  เอิ๊ก   ไหนๆ ก็กระตุ้นต่อมอยากรู้ของเราแล้ว ก็เลยไปค้นวิกิปีเดียมาดูเล่น  แล้วเอามาฝากกันข้างล่างจ้ะ คุณมาดามเค โอ๋ๆๆ เป็นเหมือนกันเลยคร้าบ แปะไม่ขึ้นเลยหลายรอบ ต้องรอมาแปะใหม่ เพี้ยง ขอให้ขึ้นทีเถอะ ตาหนูไมเคิล เป็นคนสิคร้าบบบ แหม แหะๆๆ  ที่ตาหนูร้อง "โฮ่ง" ออกมาน่ะ เพราะหนูโมนาแกบอกอยากมีหมา  ตาไมเคิลก็เลยแบบ... อิจฉาหมา โมนาจ๋า ไมเคิลก็ร้องโฮ่งได้นะจ๊ะ อะไรประมาณนี้แล รูปกาแฟที่มาลง เป็นคาปู๋ฯ แน่นอนครับ มิใช่เอสฯ หรอก  เอสเขาเสิร์ฟเป็นเป๊กๆ อย่างที่คุณมาดามเคว่าจริงๆ น่ะแหละ  แต่ไอ้สูตรคาปู๋ฯ น่ะ มัยมีเอสฯ เป็นส่วนประกอบนั่นเอง  จากที่ไปค้นเจอมา เล่าไว้ข้างล่างนี้แล้วครับ เหอๆๆ แลมบ์ช็อพ  ซร้วบ จริงๆ ด้วย  เฮ้อ โล่งอก ตกลงคุณมาดามเคอนุมัติให้ผ่านได้ เอิ๊ก คาปูชิโน่ เป็นกาแฟสูตรอิตาเลี่ยน ประกอบด้วย เอสเปรสโซ 1 ส่วน นมร้อน 1 ส่วน โปะด้วยนมพ่นลมเป็นฟอง 1 ส่วน หรืออีกสูตรนึงก็คือ เอสเปรสโซ 1 ส่วน กับนมตีเป็นฟองละเอียด 2 ส่วน ไอ้นมตีเป็นฟองละเอียด ก็คงอย่างที่คุณเพลงเกือบพันอธิบายให้ฟังแหละครับ  ไม่เคยทำเองซะที ไอ้เครื่องอัตโนมัติแบบจิ๋วๆ ที่เคยใช้ที่หนามบิน มันก็มีแค่แบบพ่นลมเป็นฟอง ไม่ถึงขั้นฟองละเอียด ปกติกินกันในยุโรปใต้ มันเพิ่งแพร่เข้ามาในเมการาวกลางทศวรรษ 1990 นี่เองครับ แล้วก็แพร่ไปมากมาย  ขนาดร้านฟาสต์ฟู้ดก็มีกัน แต่ใช้เครื่องจิ๋วๆ แบบที่ผมว่าแหละ  แถมไม่ได้ใช้กาแฟเอสเปรสโซ่จริงๆ แต่ใช้กาแฟผสมสำเร็จอีก  รสชาติก็จะห่างไกลจากคาปูฯ ของแท้มากมาย เอสเปรสโซ แล้วเอสฯ มันคือจั๋งได   ปรากฏว่ามันไม่ใช่พันธุ์กาแฟอย่างอาราบิก้า ฯลฯ อะไรเทือกนั้นครับ แต่มันเป็นกรรมวิธีในการชงกาแฟต่างหาก เอสเปรสโซ ได้จากการอัดน้ำร้อนด้วยความดันสูงมาผ่านผงกาแฟคั่วบดละเอียด  จะได้กาแฟที่เข้มข้นสุดๆ ไปเลย  ข้นกว่าการต้มกาแฟแบบน้ำหยดมากครับ ในเมกา เขาจะเสิร์ฟถ้วยเล็กๆ เรียกว่า ช็อต   คนสั่งจะสั่งช็อตเดี่ยวหรือช็อตคู่ (ปริมาณสองเท่า) ก็ตามแต่ปริมาณที่ต้องการครับ เอสฯ นี่ใช้เป็นฐานในกาแฟหลายชนิด ไม่ว่าจะ คาปู๋ฯ ลาเต้ ฯลฯ ด้วยครับ เอสฯ นี่เป็นกาแฟปกติที่สั่งกันในอิตาลี่  ถ้าเอ่ยว่ากาแฟเฉยๆ จะได้เอสฯ  ส่วนกาแฟเฉยๆ แบบที่ชาติอื่นอย่างเมกากินกัน ในอิตาลี่ต้องสั่งว่า คาเฟ่ อเมริกาโน่  คือเอาเอสฯ มาผสมกับน้ำร้อนอีกที เป็นกาแฟดำครับ ลาเต้ เคยกินอยู่สองสามครั้ง แต่ผมว่ามันข้นไป ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ รู้สึกเหมือนกินนมรสกาแฟมากกว่ากินกาแฟ แหะๆๆ  แต่พอดีคุณลุงสรองเอ่ยถึง เลยค้นซะหน่อย ลาเต้เป็นภาษาอิตาเลี่ยนแปลว่านมครับ ในอิตาลี่ถ้าไปสั่งลาเต้เฉยๆ จะได้นมสดมาแก้วนึง (ฮา)  ถ้าจะเอากาแฟใส่นมต้องสั่ง คาเฟลาเต้ ครับ คำนี้ไปแพร่ในเมกา หลังปี 1985 ใช้หมายถึงสูตรนี้ครับ เอสฯ 1 ส่วน นมร้อน 2 ส่วน  ก็เลยข้นและหนักกว่า คาปู๋ฯ และรสกาแฟไม่เข้มเท่า แต่ว่า คาเฟลาเต้ ในร้านอิตาเลี่ยนจริงๆ (อย่างในซานฟราน ในเมกา) จะมีนมน้อยกว่าสูตรข้างต้นเยอะครับ  คอนเส็ปต์คงคล้ายๆ กาแฟใส่นม หรือ white coffee ของเมกันกระมัง ส่วนในที่อื่นๆ (อย่างออสเตรเลีย) มักจะทำด้วยเครื่องทำเอสเปรสโซ่ โปะด้วยนมร้อน หรือนมพ่นลมเป็นฟองครับ ขอบคุณคุณก๊อตตี้กับคุณเพลงเกือบพัน ที่ช่วยกระตุ้นต่อมอยากรู้ ขจัดความขี้เกียจ ทำให้ผมได้ไปค้นคว้าหา ความรู้เพิ่มขึ้นอีก แต่ตอนนี้ได้เวลาไปยิมแร้ว  ไว้มาเม้ากันใหม่ครับ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 48 13:48:51 จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 16 พ.ย. 48 13:44:54 ]

ความคิดเห็นที่ 22 .. โรงเรียนบุคลากรการแพทย์ มันมาจากคำว่าอารายเหรอคุณพีท อยากรู้แบบไม่มีเหตุผลเล้ย .. สูตินรีแพทยสถาน ชื่อเพราะจังเลย แต่ไม่เคยเข้าไปรักษามดลูกอักเสบสักที เพราะมีแต่ลูกหมาก เอิ๊ก .. เสื้อคาร์ดิแกน ผมไปเดินที่ห้าง ZEN เมื่อไม่กี่วันนี้ เจอ ESPRIT ลดราคา ซึ่งยี่ห้อนี้ร้านมันก็ลดมันทั้งปีนั่นแหละ จิกเสื้อไหมพรมมาตัวนึง แพงอยู่อะ ทรงแบบในรูปแหละ เลยสงสัยว่า ไอ้คำว่าเสื้อคาร์ดิแกน มันแบบหรือยี่ห้อคะร๊าบ..กระผม .. แลมบ์ช็อพ เคยหม่ำที่ริมทะเลในโรงแรมโนโวเทล ระยอง แกล้มไวน์มังคุด อื้อฮือ หย่อยมากก แต่คาวนิดๆ นัยว่าเป็นเนื้อแกะนิวซีแลนด์นำเข้า อยากไปหม่ำอีกรอบเด้เน่อ... .. คิดถึงคุณพิธันดรจังเยย.. รูปงามนามเพราะ นะ ตัวเองงงง... จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 16 พ.ย. 48 13:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณวรุณคร้าบบบ แม้แหม... อ่านประโยคสุดท้าย อมยิ้มแก้มปริไปสี่วินาทีแน่ะครับ ถึงนึกได้  อันว่า "รูปงาม" นี่หมายถึงรูปที่เอามาประกอบเรื่องเป็นเชิงอรรถน่ะเอง  ป๊าดดดด นึกว่าชมผมซะอีก ยังนึกสงสัยอยู่เลย ว่าเราเคยเห็นกันมาแต่ปางใด ฮ่าๆๆ อันว่าโรงเรียนบุคลากรทางการแพทย์ที่ว่านั่น ในเรื่องเขาไม่ได้บอกไว้หรอกครับ บอกไว้แต่ชื่อโรงเรียนว่า Bryman School เฉยๆ  ผมไปค้นเจอว่ามันคือ medical college แต่ไม่ได้สอนเฉพาะหมอนะ คือสอนบุคลากรทางการแพทย์หลายๆ ตำแหน่งหน้าที่ ผมก็เลยใส่ข้อมูลนี้แทรกไว้ในเนื้อเรื่องน่ะครับ หวังจะประหยัดเชิงอรรถ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวนี้เห็นบางเว็บเรียกว่า Bryman College เหมือนกันครับ แต่ก็ยังมีหลายเว็บใช้ชื่อเก่า เรียกว่า Bryman School อยู่ อันว่า "สูตินรีแพทยสถาน" ผมก็สะบัดปลายนิ้วพรมพลิ้วแป้นพิมพ์ ให้มันสะดีดสะดิ้งวิลิศมาหราไปงั้นเองครับ  จริงๆ มันก็คงจะเป็นคลินิกสูตินรีแพทย์น่ะแหละ (เข้าใช้ชื่อตอนว่า At the Gynecologist's ครับ) เสื้อคาร์ดิแกนเป็นแบบหรือสไตล์ของเสื้อครับ คงจะหน้าตาอย่างในรูปนั่นล่ะมั้ง ผมก็มีอยู่ตัวนึง ซื้อมือสอง (สามสี่ห้า ฯลฯ) มา  ทำจากขนสัตว์  คนใกล้ตัวบอก ใส่แล้วเหมือนครูประถม... ฮ่วย... เนื้อแกะมันมีกลิ่นนิดๆ อย่างคุณวรุณบอกว่าคาวนิดๆ แหละครับ  ได้อารมณ์ดีอีกแบบเนาะ  แต่ไวน์มังคุดมิเคยชิมครับ  เนื้อแกะถ้าทอดหรือย่าง ใส่สมุนไพรโรสแมรี่  อื้อฮือ... (ซ้วบ  อาทิตย์หน้าซื้อมากินอีกดีฝ่า แหะๆๆ) ว่าแล้วก็ชะแว้บไปอาบน้ำ  กลับมาจากยิม ดูหนัง(บัฟฟี่) ล้างจาน เอาสตูเข้าตู้ เอ๊ย เตาอบ ยังมะได้อาบน้ำเลย  ป่านนี้กลิ่นแรงกว่าน้องแกะแล้วม้างเนี่ย เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 16 พ.ย. 48 15:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แอบเข้ามาแนะนำ เรื่องหอยทากอ่ะ  เอาไปทิ้งทามมายยย เสียดาย ส่งไปขายตามร้านอาหารฝรั่งเศสดิ ได้ตังด้วย จากคุณ : i_tua_yung - [ 16 พ.ย. 48 20:04:37 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาอ่านเรื่องนี้ที่ไร ได้ความรู้เพิ่มเติมกับไปเยอะทุกที แต่ก็สงสัยอยู่นิดนะคะ เรื่องคำว่า "สูตินรีแพทยสถาน" น่ะค่ะ คือ ถ้าพูดถึงสูตินารีแพทย์ ก็จะหมายถึงทั้งหมอทำคลอด และก็หมอที่รักษาโรคสตรีด้วย แต่ถ้าดูจากคำว่า "Gynecologist" หรือที่เกดเคยได้ยินมาแบบสั้นๆ ว่า Gyne น่าจะหมายเฉพาะ แค่หมอที่รักษาโรคสตรีเท่านั้นนะคะ คงไม่รวมถึงทำคลอดเด็กด้วย (อันนี้จริงๆ แล้วเกดก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่หรอกนะคะ เพียงแต่ ก็พอได้ยินมาบ้างก็เท่านั้น ..คงต้องถามผู้รู้จริง คือคุณหมอ ประจำพันทิปมากกว่าล่ะ) อีกเรื่องอยากชมคุณพีทจัง แม้ว่าไม่แน่ใจเรื่องกาแฟก็ยังไปหาความรู้มา เพิ่มเติม ..เกดเป็นคนหนึ่งที่ทานกาแฟ ยิ่งปัจจุบันจะยิ่งสรรหา กาแฟรสชาติใหม่ๆ ลองทานไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่ถึงขนาดว่า รู้ว่ากาแฟแต่ละอย่างต่างกันอย่างไรบ้าง เพราะยังทานไม่ครบเลย ที่ติดใจที่สุดคงเป็นเอสเพรสโซ ..รู้สึกว่าขมได้จัดพอสมควร โดยเฉพาะเวลาต้องตื่นเช้ามากๆ จะเรียกพลังเกดได้ชะงักดีเหมือนกันล่ะ (แต่ติดที่ ทำไมเวลาเสิร์ฟต้องเอามาถ้วยนิดเดียวด้วยนะ จับก็ไม่ค่อยถนัด 55) ส่วนคาปูชิโน่กับลาเต้ เพราะได้นมเข้ามาเป็นตัวที่เรียกได้ว่า ทำให้กลบความขมของกาแฟลงไปเยอะพอควรสำหรับเกดนะ ถ้าจะทานสองตัวนี้ชอบแบบเย็นมากกว่าร้อนล่ะ อีกอันหนึ่งที่น่าสนใจก็มอคค่าไงคุณพีท..กาแฟ + โกโก้ ซึ่งทั้งคู่จะมีความขมในตัวของมันเอง พอมารวมกันก็จะขมต่างไป จากกาแฟเพียวๆ โฮะๆ โม้ไปเยอะเลย ไว้ไงวันหลังจะเข้ามาคุยด้วยอีกค่ะ มีเค้กเสิร์ฟคู่ไปกับกาแฟก็ได้ฟิวไปอีกแบบเหมือนกันนะ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 48 22:16:48 จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 16 พ.ย. 48 22:13:18 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หนูเตย ไอ้ตัวยุ่ง เอ้อ จริง... จริงด้วยจ้า จับไปขายร้านอาหารดีกว่า   เอ๊ย... ไม่ช่าย... มันคนละอย่างกันอ๊ะป่าว ตัวเอง   หอยทากที่เขากินกันมันเอสคาร์โก้ ต้องตัวโตๆ มะใช่เร้อ นี่มันหอยน้อยๆ ตัวเล็กกว่าหัวแม่มือเราอีก สงสัยเขาจะไม่กินกันม้าง รึว่า เฮียจะจับใส่ป๋อง ส่งให้หนูเตยช่วยตรวจดูที ว่าหอยประมาณนี้ พอจะมีอนาคตทางการค้ารึเปล่า ฮ่าๆๆ คุณเกด มะกอกช่อ แหะๆ  ดีใจครับ ที่พอจะมีประโยชน์บ้าง ผมก็แปลเรื่องนี้ทีไร แปะเรื่องนี้ทีไร ได้ความรู้ด้วยเหมือนกัน ถ้าตอนแปลมั่วไป ก็มาได้ตอนเพื่อนๆ ถามนี่แหละครับ ได้มาหลายหนแล้ว ฮ่าๆๆ อย่างรอบนี้ก็ได้คุณเกดช่วยดูด้วยไง อันว่า gynecologist ผมรู้แต่ว่าเป็นหมอเฉพาะทางด้านโรคผู้หญิงเองครับ ไม่ทราบจริงๆ ว่าทำคลอดด้วยรึเปล่า เอิ๊ก แปลว่า "สูตินรีแพทย์" ไปด้วยความเคยมือ  ขอสารภาพ แหะๆๆ ค้นในดิกเขาก็ไม่บอกละเอียดไปกว่านี้แฮะ รอคุณหมอๆ มาช่วยดีกว่า  เอิ๊ก (หมอปาล์มจ๋าาาาา อยู่หนายยยย) เรื่องกาแฟน่ะ สารภาพว่ารอบแรกขี้เกียจครับ เอิ๊ก ได้เพื่อนๆ มาคุยมาทักหลายรอบ ก็เลยสะกิดต่อมสงสัย ถึงจะไปค้นมาน่ะครับ ว่าแต่คุณเกดล่อเอสเปรสโซ่เลยเหรอ  จ๊าก ขมมากนะนั่น ไอ้ถ้วยที่เขาเอามาเสิร์ฟน่ะครับ เห็นทีไร อยากจะเคี้ยวไปทั้งถ้วยทุกที มันใสๆ ขนาดพอดีปากเหลือเกิน (เปล่าครับ ผมไม่ได้กิน เอสฯ หรอก   เคยเห็นถ้วยตอนเขาเสิร์ฟเหล้า ชแนปป์ อะครับ ถ้วยแบบเดียวกัน) ปกติถ้าผมกิน ก็สั่งมอคค่าเหมือนกันครับ  แบบว่าชอบโกโก้อยู่แล้วไง เอามาผสมกันก็เก๋ไก๋ไปอีกแบบ ตอนอยู่บ้านที่นี่ ช่วงหลายเดือนก่อน ก็ชงกาแฟผสมไมโลโอวัลตินเหมือนกันครับ แต่กินอยู่เดือนสองเดือน ก็เริ่มรู้สึกว่าตื่นขึ้นมากลางดึกเรื่อยเลย สงสัยจะเป็นเจ้ากาแฟแน่ สุดท้ายก็เลยงดกาแฟไปแย้วครับ แง่ม จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 17 พ.ย. 48 08:24:35 ]

ความคิดเห็นที่ 27 วันนี้เข้ามาเม้าส์เรื่องกาแฟด้วยคน เมจิกฯ ชอบกินมอคค่าเหมือนคุณพีทเลย แต่บางอารมณ์ก็ชอบเอสเปรสโซ (สวยเข้มเต็มร้อย) hohoho โอ๊ยเห็น แลมบ์ช็อพ แล้วหิวข้าวอ่ะค่ะ คนโพสรูปรับผิดชอบด้วยน้า... จากคุณ : Magic of Azure - [ 18 พ.ย. 48 12:02:10 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณเมจิก ม็อคค่าอร่อยเนอะคร้าบ เมื่อวันอาทิตย์ก็เพิ่งซด เอ๊ย ละเลียดไปหนึ่งถ้วย (จริงๆ อยากซัดซักโถนึง แต่คงจะดูตะกรุมตะกรามไปหน่อย แฮ่ๆๆ) ที่นี่เวลาสั่งม็อคค่า เขาจะแถมขนม มาร์ชเมลโล่ว์ ให้ด้วยแหละ (มันสะกดงี้ครับ marshmallow) มันเป็นขนมนุ่มๆ หวานม้ากมาก สีขาวๆ ผมชอบหย่อนมันลงไปในม็อคค่านะ แล้วมันก็จะละลายแต่ไม่หมด ให้กินเปล่าๆ ก็ไม่ไหวเหมือนกัน หวานมากมายครับ เหอๆๆ โอ๊ะโอ อย่าพูดเรื่องหิวสิครับ  ผมเลยเริ่มหิวด้วยอีกคนเลย เฮ้อ วันนี้ที่จริงวันอังคารแย้ว แต่เป็นหวัดเจ็บคอและมึนๆ มาตั้งแต่วันศุกร์ โชคดีที่อัดทั้งฟ้าทะลายโจรและวิตะมินซีทันเวลา ตอนนี้เลยไม่เจ็บคอเท่าไหร่แล้วครับ (ไม่งั้นเป็นอาทิตย์แหง) แต่ยังมะได้เริ่มแปลเลย แง่ม เอาล่ะ ว่าแล้วก็ไปตั้งหน้าตั้งตาแปลดีฝ่า เผื่อทันเที่ยงคืน เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 22 พ.ย. 48 08:02:29 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แวะมาเยี่ยมเยียนค่ะ ขอพักสักสองวันแล้วจะเข้ามาเก็บ ตอนนี้เจ้าหน้าที่เพิ่งทลายโรงงานนรกสำเร็จ เลยรอดออกมาอ่านนิยายบนถนนต่อได้ ปล.เห็นรูปคาปูฯ แล้วเกิดอาการน้ำลายสอขึ้นมาในบัดดล สงสัยต้องรีบหามาดื่มก่อนจะลงแดงซะแล้ว^^ จากคุณ : sushii (Sushii) - [ 22 พ.ย. 48 17:16:42 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ว่าจะพัก 2 วัน แต่อดใจม่ายไหว เปิดอ่านต่อจนได้ ชอบตอนไมเคิลร้อง "โฮ่ง" จัง อ่านแล้วเห็นภาพเลย ยิ่งอ่านยิ่งชอบตัวละครแต่ละตัว รู้สึกว่ามีมิติดี ปล. แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ^^ จากคุณ : sushii (Sushii) - [ 22 พ.ย. 48 19:16:53 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน ตกใจกับชื่อใหม่ของคุณพีธ มันช่างเลิศเล่ออะไรอย่างนี้ โอ้พระเจ้าจอร์ท (O_o) อยากเห็นดอกมัมที่เป็นสีขาวจังเลยว่าจะสวยกว่าสีเหลืองป่าว แต่ดูไปดูมาหน้าตาเหมือนดอกดาวกระจายแถวบ้านเลยอะ ขอจับผิดหน่อยนะคะ "คุ้นถุงมันฝรั่ง" ไม่ใช่คำว่า "ค้น" หรอ (อันนี้ไม่รู้อะ อ่านแล้วงงๆ) แหม หลายคนเล่นพูดเรื่องกาแฟไปหมดแล้ว ไม่รู้จะพูดเรื่องไรต่อดี อีกอันก่อนไปนะคะ ที่คุณหมอส่งอะไรให้ดีดี ที่บอกว่า "สีชมพูกับฟ้า  เป็นการรณรงค์โฆษณาชวนเชื่อที่ไม่โจ่งแจ้งเลยครับ" อันนี้ไม่รู้จริงๆ ช่วยบอกที่นะคะ ไปละคะ คุณพิธันดร (ชื่อเรียกยากแหะ) จากคุณ : หมูหยองทอด - [ 28 พ.ย. 48 11:32:25 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ตอนใหม่มาแล้วคร้าบ.... อ้าว เป็นหวัดไปหลายวัน หายหวัดก็มัวแต่รื่นเริงกับกระทู้เพื่อนฝูง นึกว่าไม่มีใครเข้ามาแล้ว ขอโทษทีครับ แหะๆๆ คุณซูชิ เพื่อนเก่า ดีใจด้วยคร้าบ ที่โรงงานนรกถูกทะลายไปแล้ว ฮ่าๆๆ (อ้าว แล้วทีนี้จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อข้าวกินล่ะครับเนี่ย ว้า) โถๆๆ ขอโทษอย่างรุนแรงครับ เลยไม่ได้พักสองวันเลยนะ แย่จัง แหะๆๆ (ที่จริงแอบดีใจ ที่คุณซูชิอยากอ่าน น้ำตาซึมเยย) ผมก็ชอบตอน "โฮ่ง" เหมือนกันครับ แบบว่า แปลๆ แล้ว ...เฮ้อ... ฉงฉานตาหนูไมเคิลเจงๆ (จินตนาการหน้าตาตามไปด้วย) เห็นด้วยกับคุณซูชิเลยครับ ตัวละครเรื่องนี้ ช่างมีหลากมิติสมจริงเหลือเกิน แล้วเจอกันตอนหน้าครับ คุณหมูหยองทอด กลับมาแล้ว เย้ ไม่ได้เห็นชื่อคุณหมูหยองทอดเสียนาน ดีใจจังครับที่เจอกันอีก อันว่าชื่อใหม่ของผมนั้น มันช่างเลอเลิศ (ตกลงแปลว่าอ่านยากใช่มั้ยครับ) ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย พระเจ้าเฮนรี่ (และเจ้าชายแอร์โรว์) ดอกมัมมันมะค่อยเหมือนดาวกระจายหรอกครับ มันเหมือนดอกอะไรหว่า เดซี่มั้ง ตามร้านดอกไม้มากกว่านะ ดอกดาวกระจายเรามันจะกลีบบางๆ ชั้นเดียว น้องมัมเธอเหมือนจะมีหลายชั้นนะครับ "คุ้นถุงมันฝรั่ง" ขอบคุณคร้าบบบ แหะๆๆ ปล่อยไก่อีกแล้ว ต้อง "ค้นถุง" จริงๆ แหละ (มะกี๊พิมพ์ผิดเป็น "คันพุง" อีก เฮ้อ... เอากับเขาสิ คุณพีท) รีบวิ่งไปแก้ในต้นฉบับเลย (แก้ผิดรึเปล่าหว่า.. ลืมดู แหะๆๆ) ------------------------------- "ตัดสินใจได้เมื่อไหร่" เขาว่า "ก็โทรมานะครับ  ระหว่างนี้ก็เอานี่ไปนะครับ"   เขาขยิบตาให้เธอ  "สีชมพูกับฟ้า  เป็นการรณรงค์โฆษณาชวนเชื่อที่ไม่โจ่งแจ้งเลยครับ" -------------------------------- ฮ่าๆๆ ลืมเขียนไว้ท้ายเรื่องครับ คืออันนี้ ผมก็ไม่เข้าจายเหมือนกานนน เอิ๊ก ได้แต่หวังว่า พออ่านไปเรื่อยๆ แล้วจะมีเฉลยน่ะจิ  กร๊าก ครั้งที่ 23 ฮาโลวีนย่านชานเมืองครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3915336/W3915336.html จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 29 พ.ย. 48 14:34:56 ]