PANTIP.COM : W3884931 เรื่องสั้นขนาดยาว "รูปรอยเเห่งการรอคอยชั่วนิจนิรันดร์" [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 11

8
ในขณะที่ผมขับรถ เธอก็กระเซ้าเย้าเเหย่อย่างสนุกสนาน ต่างกับผมที่รู้สึกไม่ค่อยจะสู้ดีนักเหมือนกำลังพาเธอไปหาคนที่รู้อยู่เต็มอกว่าไม่หวังดี
“เป็นอะไรไป ดูเครียดจัง”
“ผมกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่น่ะครับ”
“คิดอะไร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”
“เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ”
“ก็บอกมาซิ”
“จะดีเหรอ”
“น่านะ” เธอทำน้ำเสียงออดอ้อน
“นิจ คุณเชื่อเรื่องความบังเอิญไหม”
“ฉันให้คุณตอบ ไม่ใช่มาถามกลับ”
“ก็นี่เเหละ คือเรื่องที่ผมคิด”
“อืม ตอบก็ได้ว่าเชื่อค่ะ เรื่องบังเอิญมีมากมายในวัน ๆ หนึ่ง เเต่ถ้าเราไม่ให้ความสำคัญ มันก็คงเป็นเเค่เรื่องบังเอิญอยู่น่ะเเหละ”
“เเล้วถ้ามันสำคัญล่ะ”
“น่าจะเรียกว่าปาฏิหาริย์นะ เพราะนานครั้ง ๆ มันถึงจะเกิดขึ้น“
“เเล้วที่เรารู้จักกัน คุณคิดว่ามันเป็นความบังเอิญหรือปาฏิหาริย์”
“อืม…” เธอทำท่าคิด “เอาเป็นว่ามันคือความบังเอิญที่ปาฏิหารย์เเล้วกัน คุณเห็นด้วยไหม”
เธอตอบทีเล่นทีจริง เเม้กำลังเครียดอยู่ผมก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

“ถึงเเล้วครับ” ผมบอกเธอในขณะกำลังเลี้ยวรถเข้าไปจอดในลานกว้างหน้าผับขนาดใหญ่
“โอ้โห เราก็นึกว่าจะเป็นผับเล็ก ๆ ที่ไหนได้”
ผมยิ้มฝืน ๆ
“อ้อ ลืมบอกไปฉันเอาไวน์มาด้วย ”เธอพูดเเละโน้มร่างหยิบไวน์จากที่ใส่ของข้างหลังเบาะคนขับ ซึ่งเป็นจังหวะที่ผมหันไปพอดี ริมฝีปากจึงโดนเเก้มเธออย่างเฉียด ๆ สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมจาง ๆ จากเเก้มเรื่อๆ นั้น เเละในขณะที่เธอยังคงโน้มตัวอยู่ ผมไม่อาจหักห้ามใจได้จึงเผลอจูบเธออย่างเนิ่นนาน
“ทำอะไรน่ะ”
“ขอโทษครับ ผมอดใจไม่ไหวจริง ๆ”
“คุณก็รู้นี่ว่ามันไม่เหมาะสมเพราะฉันมีสามีเเล้ว”
“ครับ เเต่บางครั้งความรู้สึกมันก็มีอำนาจกว่าความนึกคิด” ผมตอบเสียงสั่น
“รันดร์ ถ้าเราจะคบกันต่อไป อย่าทำอย่างนี้อีก” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ผมพยักหน้ารับก่อนจะเปิดประตูลงจากรถเเละเดินนำเธอเข้าไปข้างใน เมื่อหาที่นั่งได้เเล้วซักพักเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นจึงขอตัวไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกเเละเมื่อรับสายเเล้วก็เป็นพี่ทัยตามคาด เพียงเเต่เสียงของเเกเเปลก ๆ ไป
“ไม่ค่อยสบายว่ะ เสียงมันเลยเเหบ” เเกให้เหตุผล
“ฉันกำลังจะไปถึงเเล้ว รถติดฉิบ พอไปถึงเดี๋ยวโทรบอกอีกที”
หลังจากนั้นเเกก็ถามข้อมูลเกี่ยวกับเธออยู่พักใหญ่ เมื่อคุยกันเสร็จผมก็รีบเข้าไปข้างใน พอไปถึงโต๊ะก็เห็นคะนึงกำลังจิบไวน์อย่างสบายอารมณ์อยู่พอดี
“ใจร้อนจัง” ผมเเซวพร้อมยกเเก้วไวน์ที่เธอรินไว้ให้ขึ้นจิบ
“เดี๋ยวผมจะเเนะนำให้รู้จักกับพี่ชาย”
“พี่ทัยใช่ไหมคะ รู้จักกันเเล้ว ตอนคุณออกไปโทรศัพท์เเกเข้ามาเเนะนำตัวพอดี ดูซิอุตส่าห์เอาไวน์ไปเปิดให้ด้วย”
“หา ! อะไรนะ” ผมอุทาน พร้อมนึกในใจว่าฉิบหายเเล้ว

9
เเสงเเฟลชวูบวาบดังสายฟ้าฟาดที่สาดใส่ร่างเปลือยเปล่าของเราทั้งคู่ เเม้ว่าผมยังไม่สร่างจากฤทธิ์ยาเเต่ก็พยายามปัดป้องเเละบังร่างเธอที่กำลังสั่นเทาด้วยความสะอื้นไห้
“จบงานของเเกเเล้วไอ้รันดร์” พี่ทัยพูดขึ้นพร้อมลดกล้องลง
“หมายความว่าไง” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เเตกพร่า
“เดี๋ยวคุณก็รู้เองเเหละ เตรียมทนายไว้ได้เลย” เเกพูดด้วยท่าทีเย้ยหยันก่อนเดินออกจากห้องนั้นไป
เมื่อเหตุการณ์มันบานปลายมาถึงตรงนี้ ผมไม่มีทางเลือกจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ทำให้เธอสะอึกสะอื้นหนักกว่าเดิม พออาการค่อยยังชั่วขึ้นเเล้ว เธอก็ค่อย ๆ ชันร่างลุกขึ้นยืนเเละเดินไปอย่างซวนเซ ผมพยายามจะเข้าไปพยุงเเต่เธอก็ยกมือห้าม
“หวังว่าเราคงไม่เจอกันอีก”

จากคุณ : หลับใหลในสายลม - [ 18 พ.ย. 48 13:55:01 ]