ความคิดเห็นที่ 1 ชักอยากกินแกงส้มผักกะเฉดขึ้นมาตะหงิดๆ จากคุณ : อุปกรณ์ประกอบฉาก - [ 17 พ.ย. 48 13:19:20 A:203.113.81.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอแซวเจ้าของกระทู้นิดนึงนะคะ   ดูเหมือนเจ้าของกระทู้จะกลัวคนในถนนนักเขียนถึงขั้นขอ"ความปราณี"เลยนะคะ  คนในถนนไม่โหดร้ายขนาดนั้นสักหน่อย (ฮิฮิ) วิจารณ์ไม่เป็นนะคะ ขอบอกตามความรู้สึกของตัวหนูยีเองแล้วกันนะคะ พูดถึงอารมณ์ของตัวละครอ่านแล้วให้รู้สึกถึงอารมณ์ของตัวละครตอนนั้นจริงๆว่ารู้สึกยังไงตรงนี้หนูยีชอบนะคะ แต่เนื้อเรื่องน่าจะมีการย้อนความนิดนึงว่า "ผม" กับ"แม่" โกรธกันเรื่องอะไร ทำให้ตัว "ผม" ถึงได้ประมาณตัวเองว่าเป็น "ลูกสารเลว"  เกริ่นมานิดเดียวแค่ว่า "แม่ทิ้งไปและไปรับมาตอนโต"  ตรงนี้งงเล็กน้อยค่ะ  ที่มาที่ไปไม่ชัดเจน ความคิดของ "ผม" กับอายุที่กล่าวในตอนจบหนูยีรู้สึกว่ามันขัดในความรู้สึกค่ะ  จากที่อ่านเรื่องแต่ต้นให้ความรู้สึกว่าตัว "ผม" น่าจะมีอายุสัก 17-18 ช่วงวัยเรียน  แต่อ่านไปแล้วเฉลยตอนหลังว่าอายุ 30  คือการตัดพ้อของอารมณ์มันรู้สึกว่าเป็นความรู้สึกของเด็กวัยรุ่นคิด มากกว่าที่ผู้ใหญ่วัย 30 คิดอะคะ การขึ้นเรื่อง อันนี้ไม่แน่ใจว่าคนเขียนต้องการเขียนให้เป็นแนวของการบันทึกหรือเปล่า แต่ตัวหนูยีรู้สึกเหมือนแอบอ่านบันทึกที่ตัว "ผม" เขียนขึ้นมามากกว่าอื่น เพราะการขึ้นต้นเรื่องที่บอกเป็นบรรทัด  วัน เวลา สถานที่  เหมือนกับการขึ้นต้นของการเขียนแนวบันทึก แล้วยังการใช้ ผม: "ประโยคสนทนา..." แม่: "ประโยคสนทนา..."   เหมือนกันการเขียนบทละคร มากกว่าเขียนเรื่องสั้นที่ใช้ตัวละครช่วยพรรณนาสถานการณ์ค่ะ แต่โดยส่วนตัวของหนูยีอ่านแล้วก็ไม่ได้รู้สึกติดขัดอะไร เพราะอย่างที่บอกแล้วว่า อ่านแล้วให้ความรู้สึกเหมือนอ่านบันทึก มากกว่า แฮะๆ.. คงมีเท่านี้ที่หนูยีอยากบอกเจ้าของกระทู้ละค่ะ ไม่รู้ว่า ไอ้ที่พิมพ์ๆไปนี่เป็นการทารุณเจ้าของกระทู้จนถึงขั้นที่ต้องร้องขอ "ความปราณี" หรือเปล่าอะคะ ฮิฮิ (แอบแซวไม่เลิก) จากคุณ : หนูยี โหมดโหดร้ายและทารุณ (หนูยี) - [ 17 พ.ย. 48 17:25:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เสียดายที่ขาดที่มาที่ไปนิดนึงค่ะ (นึกว่าผมเพิ่งเรียนจบ นึกว่าไม่ใช่ลูกชายคนโต) จากคุณ : scottie - [ 17 พ.ย. 48 17:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รู้สึกเหมือนหนูยี ว่าคล้ายๆ กับว่าเราไปแอบฟังแม่ลูกคู่นึงคุยกันน่ะครับ แบบว่าแอบอยู่นอกหน้าต่างน่ะ อะไรประมาณนี้ แต่ก็เป็นเรื่องนึง ที่อ่านแล้วประทับใจน่ะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 17 พ.ย. 48 20:10:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 --[ขอบคุณเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ทุกท่านครับที่เข้ามาให้ความปราณี กับ น้องใหม่ (จริง ๆ ต้องเรียกลุงมากกว่า - -"]-- 1.อุปกรณ์ประกอบฉาก  : สนใจไหมครับ อร่อยนะ แม่ผมทำอร่อยมาก 2. หนูยี โหมดโหดร้ายและทารุณ (หนูยี) : 555 คือประมาณว่า เพิ่งเข้ามาลองของเป็นครั้งแรก ก็ต้องขอความกรุณากันก่อนแหล่ะครับ ก็ตามที่ เข้าใจแหล่ะครับ นี่เป็นบันทึก ไม่ใช่เรื่องสั้น (แล้วไหงมาลงในห้องเรื่องสั้นได้ล่ะ)  คือไม่รู้จะเอาไปไว้ห้องไหนอ่ะครับ  อย่างที่บอกว่าเข้ามาครั้งแรกในชีวิตเลย อิอิ  ส่วนข้อเสนอแนะ ก็ขอรับไว้ปรับปรุงครับ ขอบคุณครับ 3. scottie : ขอบคุณมาก ๆ ครับ 4. กริชครับผม : เข้าใจไม่ผิดแล้วครับ ขอบคุณอีกครั้ง จากคุณ : สมันน้อย เบอร์ 14 - [ 17 พ.ย. 48 22:06:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นบทความบอกรักแม่ที่อ่านแล้วซึ้งดีค่ะ จากคุณ : stupid_9pm - [ 17 พ.ย. 48 23:36:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วทำให้นึกถึงหนังสือที่เคยอ่านเล่มนึง... ลูกศิษย์ถามอาจารย์ว่า  แม่ของเขาทิ้งเขาไปตั้งแต่เกิด  เขาเองไม่รู้ว่าแม่เป็นใคร  แม่แท้ ๆ ไม่เคยเลี้ยงดูส่งเสียเลย   เขามีแต่พ่อแม่บุญธรรมที่คอยดูแลตั้งแต่เล็กจนโต   เขาอยากรู้ว่า  เช่นนี้แล้วถือว่าแม่มีบุญคุณกับเขาหรือไม่ อาจารย์ถามกลับมามีใจความว่า...ถ้ามีคนให้เงินเธอหนึ่งแสนบาท  โดยไม่ต้องการอะไรตอบแทน  เธอถือว่าคนผู้นั้นมีบุญคุณกับเธอหรือไม่... ลูกศิษย์ตอบว่า...ให้เงินตั้งหนึ่งแสน  ย่อมต้องถือว่ามีบุญคุณสิ อาจารย์ถามต่อว่า...แล้วหากมีคนเอาเงินหนึ่งล้าน   แลกกับชีวิตกับเธอ  เธอจะยอมหรือไม่ ลูกศิษย์ตอบว่า...ไม่ยอมแน่นอน  ถึงจะให้เงินมากแค่ไหน  เขาก็ไม่ยอมแลกกับชีวิตของตัวเอง อาจารย์เลยบอกว่า...แสดงว่าชีวิตของเธอมีค่ามากกว่าเงินหนึ่งล้่าน ...คนที่ให้เงินเธอแค่หนึ่งแสน  เธอก็ถือว่าเขามีบุญคุณแล้ว   ในขณะที่ "แม่" เป็นผู้ให้ "ชีวิต"  ซึ่งเธอบอกว่าเงินหนึ่งล้านก็ไม่อาจแลกได้   แล้วเธอยังจะสงสัยอีกหรือว่า "แม่" มีบุญคุณต่อเธอหรือไม่ อิฉันไม่ถนัดวิจารณ์งานเขียน  ได้แต่เอาเรื่องมาเล่าแลกเปลี่ยนกันอ่านค่ะ อ่านแล้วคิดถึงแม่...วันแม่ปีนี้เป็นปีแรกที่ไม่ได้กลับไปหาแม่  เศร้า... จากคุณ : Badboy - [ 18 พ.ย. 48 03:47:49 ]