ความคิดเห็นที่ 1 ฉันไม่เคยเล่าให้ไวท์ฟังมาก่อนเลยเรื่องพุก แต่คราวนี้ฉันตัดสินใจเล่า เพราะถือว่าไวท์เป็นศิราณีประจำตัว ฉันคิดเสมอว่าพุกเป็นรักแรกของฉัน และคนเรามักจะไม่ลืมรักแรกง่าย ๆ เห็นสีหน้าของไวท์ตอนที่ฉันเล่าให้ฟังแล้ว รู้เลยว่าต้องเตรียมฟังคำบ่นเป็นชุด ๆ แน่              “ปัดโธ่ ยายซันนี่ ฉันก็นึกว่าอะไร ที่แท้ก็หลงอยู่กับรักครั้งแรก เฮ้อ...นี่ ฉันไม่แปลกใจเลยจริง ๆ นะ แล้วนี่จะทำยังไงต่อไป”              “ไม่รู้สิ ให้เบอร์ไปตั้งหลายวันแล้วเนี่ย ไม่เห็นเขาโทรมา”              “มีแฟนแล้วรึเปล่า เท่าที่ฟังเล่า ๆ มาเขาก็ไม่ขี้เหร่นี่นา”              เพื่อนสนิทให้กำลังใจตามเคย ฉันเลยได้แต่ถอนใจหนัก พุกเขามีทีท่าเหมือนจะจีบฉัน     จริง   ๆ นี่นา เขาอาจจะแค่อายไม่รู้จะเริ่มยังไงก็ได้ ฉันขี้เกียจจะเถียงเพื่อน ก็เลยได้แต่ฟังเฉย ๆ ไม่ได้โต้ตอบอะไร              ฉันเป็นฝ่ายชนะ เพราะพุกโทรศัพท์หาฉันตอนที่ฉันกำลังเดินเข้าห้องประชุม  ฉันบอกเขาไปว่ากำลังจะประชุม และจะเป็นฝ่ายโทรกลับไป ก่อนจะโทรหาเขาฉันโทรไปปรึกษาศิราณี             “ทำไงดีล่ะ ไวท์ เขาโทรมาแล้วนะ แล้วนี่ก็บอกเขาไว้ว่าจะโทรกลับไปล่ะ”             “แล้วเธออยากได้อะไรล่ะ”             ไวท์ตอบคำถามด้วยคำถาม ทำเอาฉันต้องนั่งคิด หาคำตอบเหมาะ ๆ รู้ว่าพูดอะไรไป ไวท์ก็เตรียมจะคัดง้างอยู่แล้ว             “ก็ไม่มีอะไรหรอก กินข้าวกันธรรมดาก็ได้ ฉันไม่รู้นิว่าเขามีแฟนหรือยัง”             “งั้นก็ชวนเขาสิ ง่าย ๆ อยากทำอะไรก็ทำ ถ้าเขามีแฟนแล้ว หรือไม่อยากเจอเธอเขาก็คงปฏิเสธจริงไหม”             “แล้วถ้าเขามาเพราะเกรงใจล่ะ ทั้งที่เขาอาจจะมีแฟนแล้ว หรือว่าอาจจะไม่ได้ชอบฉันก็ได้นะ”             ฉันอดไม่ได้ที่จะกังวล ได้ยินเสียงไวท์ถอนใจเฮือกผ่านโทรศัพท์ ฉันก็เตรียมรับคำสั่งสอนชุดใหญ่จากศิราณีที่ยังหาปัญหาความรักเป็นของตัวเองไม่ได้ แต่ยายไวท์ไม่เห็นจะบ่นอะไรสักคำ ผิดปกติวิสัย ได้แต่เออออ สงสัยจะเริ่มเบื่อหน้าที่ศิราณีเสียแล้ว ฉันวางสายจากไวท์ นึกถึงคำแนะนำของเพื่อนแล้วก็ตัดสินใจโทรหาพุก              และแล้วฉันก็มานั่งอยู่ตรงหน้าพุกในร้านอาหารเล็ก ๆ ใกล้ ๆ โรงพยาบาล ฉันนัดนายซุงให้มารับกะเวลาให้มีโอกาสได้พูดคุยกับพุกซักสองชั่วโมง น้องชายตัวดีบ่นอุบ เพราะต้องขับรถไปรับพ่อแม่ที่สนามบินกลับไปบ้านก่อน แล้วตีรถกลับมารับฉันอีกที               ฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่แสดงท่าทีอะไรมากมายกับพุก เพราะคิดว่าเป็นผู้หญิงจะแสดงออกมาไปก็ไม่ดีนัก แต่มันก็อดไม่ได้นะ ที่จะยิ้มให้พุกอย่างมีความสุขเต็มเปี่ยม ก็คนไม่ได้เจอกันตั้งนาน อยู่ดี ๆ ก็ได้มาเจอกันแบบคาดไม่ถึงแบบนี้นี่นะ              เราพูดคุยถามทุกข์สุขกันในช่วงที่ไม่ได้เจอกันมาสิบกว่าปี เรื่องตอนเด็ก ๆ ที่เราเคยเล่นกัน นายซุงเคยทำซ่าไปแกล้งพุกแล้วโดนโยนลงน้ำโครมเบ้อเร้อ ตอนนั้นฉันสงสารน้องแทบแย่ โกรธพุกอยู่หลายวัน พอพูดถึงเรื่องซุงฉันก็นึกถึงเรื่องที่น้องชายจะแต่งงานขึ้นมาได้ น่าจะบอกพุกเขาเสียหน่อย เพราะตอนเด็ก ๆ ก็สนิทกันเล่นด้วยกันทุกวันนี่นา              “เอ่อ นี่ ซุงจะแต่งงานแล้วนะ”              พุกพยักหน้ารับ แล้วก็เงียบไป ฉันนึกถึงเรื่องราวตอนเด็ก ๆ ไปด้วย ไม่นึกว่าน้องชายฉันกำลังจะแต่งงาน เหมือนเขายังเพิ่งโดนพุกโยนลงสระน้ำเมื่อไม่กี่วันมานี่เองนะ และแล้วอยู่ดี ๆ พุกก็ถามขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย              “แล้วซันนี่ล่ะ แต่งงานรึยัง”              ฉันถึงกับอึ้ง กับคำถามของพุก นี่พุกไม่ได้สังเกตชื่อนามสกุลหน้าห้องคนไข้หรือยังไงนะ หรือว่าเขาจำนามสกุลฉันไม่ได้ ปกติผู้ชายเขาถามผู้หญิงกันแบบนี้รึเปล่านะ แล้วเขาตอบกันยังไงเวลาคนที่ถามเป็นคนที่เราสนใจด้วยแล้ว ฉันก็ไม่เคยมีประสบการณ์เสียด้วยสิ แล้วจะให้ฉันตอบยังไงดีล่ะ คำตอบที่เป็นเชิงว่าฉันยังไม่ได้แต่งงานยังเป็นโสด และพร้อมเสมอถ้าเข้าจะจีบน่ะ เอ...หรือจะเฉไปเรื่องอื่นดีนะ พุกเหมือนจะถามหรือพูดอะไรมาอีกประโยค ทำเอาฉันสมาธิกระเจิงเหมือนกัน เอาอย่างนี้ พูดเรื่องนายซุงต่อดีกว่า เอาล่ะรวบรวมสติ พูดให้น้ำเสียงปกติที่สุด                             “งานแต่งงานจะจัดเดือนหน้า”               ฉันพูดแล้วจับปฏิกิริยาของพุกอย่างใจจดใจจ่อ อยู่ดี ๆ พุกก็มีท่าทีเหมือนอึดอัดเสียอย่างนั้นแหละ แล้วพุกก็ตอบออกมาเบา ๆ               “ยินดีด้วยนะ”               อ้าว มายินดีกับฉันเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ย ฉันไม่ได้จะแต่งงานสักหน่อย นายซุงโน่น เอ...จะให้ตอบอะไรดีล่ะ ชวนกลับบ้านก็แล้วกันนะ เดี๋ยวนายซุงจะมารับแล้วนี่นา               “กลับด้วยกันไหม เดี๋ยวจะมีราชรถมารับ”               พุกตอบปฏิเสธ แล้วขอตัวกลับไปเลย โดยที่ฉันได้แต่นั่งงง ไม่รู้ว่าพุกเขาเป็นอะไร พอดีกับที่นายซุงโทรศัพท์เข้ามาพอดี              “ว่าไงครับคุณพี่สาวแสงแดดคนสวย กินข้าวกับหนุ่มเรียบร้อยแล้วรึยัง”              “เรียบร้อยแล้วย่ะ มารับได้เลย”              “นี่ก็กำลังจะถึงแล้วล่ะ ว่าแต่ว่าจะไม่บอกหน่อยเหรอ ว่านัดหนุ่มที่ไหน”              นายซุงถามเสียงเย้า ๆ น้องชายฉันชอบแหย่ฉันเสมอ ๆ ตามประสาที่เราอยู่กันแค่สองคนนับตั้งแต่มาเรียนมหาวิทยาลัยและพักอยู่ด้วยกัน โดยไม่มีพ่อแม่คอยคุม             “ไม่หนุ่มที่ไหนหรอก ซุงก็รู้จัก เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง”              “ออกมารอเลยครับ พี่สาว ราชรถจะไปจอดเทียบหน้าร้านแล้ว”              ฉันออกมายืนรอหน้าร้านพอดีกับที่นายน้องชายจอดรถ พ่อตัวดีชูกระดาษขนาด A4 พิมพ์ตัวหนังสือหนาเข้มให้ฉันดู มีข้อความ ‘จะขึ้นเขียง เอ้ย แต่งงาน แล้วจ้า’ เห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ นายซุงดูจะพอใจที่ทำให้คนอื่นอารมณ์ดี โยนกระดาษกลับเข้าไปในรถ ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูข้างคนขับให้ฉัน              “เชิญขอรับคุณผู้หญิง”              ฉันทำท่าเป็นนางพญาจริง ๆ เพื่อให้รับการท่าทางและคำพูดของน้องชาย ขณะที่นายซุงขับรถพาฉันออกจากร้านอาหารตรงกลับบ้าน ฉันก็อดไม่ได้ที่จะแขวะน้อง              “พ่อกับแม่มา สงบเสงี่ยมขึ้นมากนะยะ พ่อน้องชายตัวดี กลัวพี่ฟ้องแม่ล่ะสิ ดีล่ะ ถ้าแกล้งพี่อีกล่ะก็น่าดู”              พอเจอหน้าพ่อกับแม่ ฉันก็โดนสำรวจตรวจตราเป็นการใหญ่ โชคดีที่ฉันคงไม่เปลี่ยนแปลงอะไรจากเดิมไปมากนัก ผิดกับนายซุงที่ผอมลง เพราะนอนดึก เที่ยวเก่ง นายตัวดีเล่าให้ฟังว่า ตอนที่ไปรับพ่อกับแม่โดนพ่อกับแม่บ่นเสียหูชาเรื่องที่ไม่รู้จักดูแลตัวเอง              เราทานอาหารเย็นกันนอกบ้าน เพราะพ่อไม่อยากให้มีใครต้องเหนื่อยอยู่ในครัวในขณะที่คนอื่นนั่งรอสบาย ๆ  ระหว่างที่นั่งพูดคุยกันบนโต๊ะอาหาร นายซุงก็หย่อนระเบิด              “ผมเพิ่งจะนึกขึ้นได้ คุณพ่อคุณแม่ยังไม่ทราบสินะครับ ว่าวันนี้พี่ซันนี่เขานัดหนุ่มไปกินข้าวด้วยนะ”             แม่มองฉันตาเป็นประกายในขณะที่พ่อหรี่ตามองอย่างสังเกต ฉันกระแทกส้นเท้าใส่เข้าไปเต็ม ๆ บนรองเท้าหนังของนายซุง พอตัวดีครางโอย ส่วนแม่นั้นเลิกคิ้วอย่างเป็นคำถาม ทั้งโต๊ะเหมือนรอคำตอบจากฉันคนเดียว             “ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกค่ะ ก็พุกไงคะ พุกที่อยู่แถว ๆ บ้านเราเมื่อก่อนน่ะค่ะ ที่เขาย้ายมาอยู่กรุงเทพกันตอนจบป. 6 น่ะค่ะ”             “เหรอ แล้วเป็นไงบ้างล่ะพุกน่ะ ทำอะไรอยู่ที่ไหน”             แม่เป็นฝ่ายถามขึ้นอย่างสนอกสนใจ ในขณะที่พ่อดูเหมือนจะลดความใส่ใจลงไปเยอะ ส่วนนายซุงหันมามองฉัน ทำตาโตเป็นไข่ห่าน ขณะที่ฉันตอบแม่ว่าพุกทำงานอยู่ที่ไหนอย่างไร              “ว่าง ๆ ก็ชวนมากินข้าวบ้านสิ วันเสาร์นี้น่ะ แม่เองก็คิดถึงนะ เมื่อก่อนวิ่งเล่นแถวบ้าน มาเล่นกับซันนี่กับซุงที่บ้านก็บ่อย”               “ค่ะ”               ฉันรับคำแม่สั้น ๆ ทีนี้ฉันก็เรื่องที่จะโทรหาพุกก่อนได้แล้วสิ แต่จะโทรตอนนี้เลยก็จะดูออกนอกหน้าไปนิด แม่ฉันออกจะไวเรื่องนี้ด้วย เมื่อคิดว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะให้ไม่ซักไซ้ ฉันก็เลยนิ่งเสีย ในขณะที่นายซุงทำท่าถูมือไปมา               “อยากจะรู้จริง ว่าพี่พุกนี่โตขึ้นเขาจะเป็นไง ตอนเด็ก ๆ ผมโดนแกล้งไว้เยอะ เผื่อจะได้แกล้งคืนบ้าง”              “เออ ซุง นี่ยังไง เรื่องเก่า ๆ นานแล้ว ก็ลืมมันไปเถอะลูก เด็ก ๆ เล่นกัน มีแกล้งมีแหย่กันบ้างมันเรื่องธรรมดา” แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 48 16:49:48 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 48 16:33:17 จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 17 พ.ย. 48 16:27:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันกับซุงพากันเงียบ เพราะแม่ไม่รู้น่ะสิว่าพุกจับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนโยนลงน้ำ ไม่อย่างนั้นได้อาละวาดบ้านพุกแตกกระเจิงแน่ ๆ วันที่เกิดเรื่อง ฉันรีบพานายซุงหลบเข้าบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนั้นคิดแต่ว่าถ้ามีเรื่องกัน พ่อกับแม่ไม่อนุญาตให้ไปเล่นที่ไหนอีกแน่ ๆ              พอได้โอกาส ตอนที่พ่อน้องชายตัวดีเอาตัวอย่างของชำร่วย  รายการอาหาร รูปแบบการจัดงาน มาบรรยายให้พ่อกับแม่ดูเป็นอย่าง ๆ ฉันก็กดโทรศัพท์หาพุก ถามว่าเขาจะว่างวันเสาร์รึเปล่า แต่พุกกลับตอบฉันด้วยคำถาม น้ำเสียงแปลก ๆ               “ว่าง มีอะไรให้เราช่วยรึเปล่า เรื่องงานแต่งเหรอ”              ฉันตอบปฏิเสธไปว่าไม่ใช่เรื่องงานแต่ง ฉันจะไปกล้าใช้ให้เขาช่วยอะไรเรื่องงานแต่งนายซุงกันล่ะ ฉันบอกเขาไปว่าพ่อกับแม่อยากจะเจอและชวนมากินข้าวกลางวัน พุกตอบตกลง ไชโย              ฉันนั่งแทบไม่ติดรอเสียงออดประตูบ้าน พยายามจะไม่แสดงท่าทางอะไรมากมายนัก เพราะรู้ว่าทั้งพ่อ แม่ และนายซุงคอยจับสังเกตอยู่เงียบ ๆ แต่พอเสียงออดดัง ฉันก็อดไม่ได้อยู่ดี เสียงออดดังแค่สองครั้งฉันก็พ้นประตูบ้าน ตรงไปที่ประตูรั้วแล้ว เปิดประตูมากะจะได้เห็นหน้ายิ้ม ๆ ของพุก แต่ทำไมเขาถึงดูเหงา ๆ หงอย ๆ ก็ไม่รู้ ดูเหมือนไม่มองฉันด้วยซ้ำ มองข้ามไหล่ฉันไปไหนกันนะ             “เป็นอะไรน่ะ แปลก ๆ ไปตั้งแต่วันที่นัดกินข้าวด้วยกันแล้วนะ”              ฉันอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม เพราะนึกได้ว่า เมื่อตอนกินข้าวด้วยกันเสร็จวันนั้นแล้วคุยกันอยู่ดี ๆ เขาก็มีท่าทางแปลก ๆ             “เอ่อ เรากลัวว่า....เอ่อ....เขา......เอ่อ.....ว่าที่เจ้าบ่าวของซันนี่ไม่พอใจเรารึเปล่า แน่ใจนะว่าเขาไม่ว่าอะไร”             ว่าที่เจ้าบ่าวของฉัน ใครกันน่ะ พุกพูดทำปากบุ้ยใบ้ไปทางหน้าประตูบ้าน ฉันมองตามเห็นนายซุงยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ก่อนที่จะหลบเข้าไปในบ้านเหมือนได้ยินเสียงใครเรียก คงเป็นแม่เรียกให้ไปช่วยจัดโต๊ะเสียมากกว่า             ฉันนึกทบทวนเรื่องที่พูดคุยกันเมื่อวันที่นัดกินข้าวกัน ฉันทำอะไรผิดไปรึเปล่านะ ตายจริง ฉันพลาดเองนี่นา สงสัยพุกจะเข้าใจว่าฉันกำลังจะแต่งงาน ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า....             “เขาก็ยิ้มแย้มให้พุกดีออก”             ฉันนึกสนุกเลยไม่ตอบพุกตรง ๆ อยากจะดูว่าเขาจะทำหน้ายังไงตอนที่ฉันบอกเขาว่าอะไรเป็นอะไร             “น่ากลัวสิ เกิดเข้าไปใกล้ ๆ แล้วเขาไล่ตีเราขึ้นมาจะทำไง”             คราวนี้ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะก่อนที่จะบอกพุกไปว่าผู้ชายที่เขาเห็นเป็นใคร พุกทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ             “อ้าว ซุงหรอกเหรอ”             ฉันอมยิ้มถามไปว่าพุกนึกว่าซุงเป็นใครกันแน่ ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าไปสื่อกันผิดพลาดเอาตอนไหน             “ก็คนที่ว่าจะแต่งกับซันนี่เดือนหน้านี้ไง”             ฉันยิ้มกว้าง บรรยายความรู้สึกตัวเองไม่ถูก พุกเศร้าด้วยนะ เมื่อคิดว่าฉันกำลังจะแต่งงาน ฉันคิดในใจก่อนที่จะบอกเขาไปว่าคนที่จะแต่งงานคือซุงไม่ใช่ฉัน และเพื่อป้องกันการเข้าใจผิดซ้ำสองฉันบอกไปตรง ๆ ว่าฉันยังโสด             ฉันเดินนำพุกเข้ามาในบ้าน แต่ก็ไม่ยักเห็นว่าเขาตามมา ก็เลยหันกลับไปเรียก             “อ้าว เร็วเข้าสิพุก ยืนทื่อเป็นท่อนไม้อยู่ได้ หิวแล้ว ไปดูกันว่าคุณแม่ทำอะไรไว้ให้กิน”             พุกยังยืนนิ่ง ฉันก็เลยเรียกเขาซ้ำไปอีกหน เอาประโยคที่เขาพูดตอนเจอฉันที่โรงพยาบาลมาล้ออย่างนึกสนุก             “มาสิเร็ว หรือว่าเกิดอาการหัวใจเต้นผิดปกติอีก งั้นก็ยิ่งต้องรีบใหญ่ เราจะตรวจหัวใจให้เอง”             พุกยิ้มตอบฉันแล้วเดินตามเข้ามาในบ้าน พ่อกับแม่ทักทายอย่างตื่นเต้น เพราะพุกโตขึ้นกว่าที่ท่านเห็นเมื่อสิบปีก่อนมาก น่าแปลกที่พ่อแม่กับนายซุง บอกว่าแทบจะจำพุกไม่ได้  ในขณะที่ฉันกลับรู้สึกว่าจำเขาได้นะ ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วว่า ต่อให้ไม่เห็นชื่อนามสกุลที่ฉันจำได้แม่นหราอยู่บนแฟ้มคนไข้ ฉันก็จะยังจำเขาได้อยู่ดีว่า เขาคือพุก เพื่อนที่ฉันเคยวิ่งไล่ด้วยเมื่อตอนเด็ก ๆ              อาหารมื้อกลางวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนเราต่างลืมเวลา นายซุงซึ่งแต่ก่อนตัวเล็กกว่าพุก แต่ตอนนี้สูงใหญ่กว่ามากก็ไม่ได้ลงมือล้างแค้นอย่างที่ทำท่าหมายมั่นปั้นมือไว้ พุกดูจะเข้ากันได้ดีกับพ่อ แม่ แล้วก็นายซุง ส่วนรดานั้นโทรมาขอยกเลิกนัด เพราะงานถ่ายแบบต้องล่าช้าไปอีกอย่างน้อยสองชั่วโมง ไม่อย่างนั้นนายซุงคงได้อวดแฟนนางแบบกับพุกแล้ว ส่วนพ่อกับแม่นั้นชวนคุยแต่เรื่องตอนเด็ก ๆ ซึ่งพุกก็พูดคุยด้วยอย่างดี แถมความรู้รอบตัวเรื่องข่าวสารบ้านเมืองก็ดีด้วย จนพ่อเองก็ชอบใจ ชวนพุกอยู่คุยด้วยตั้งนาน ถ้าไม่ติดว่า นัดกับพ่อแม่ของรดาเอาไว้ ฉันว่าพุกอาจจะได้อยู่กินข้าวเย็นต่อก็ได้นะ              ฉันเดินมาส่งพุกหน้าบ้านเมื่อใกล้เวลานัดและทุกคนต้องไปเตรียมตัวสำหรับการออกไปกินอาหารเย็นกับครอบครัวเตรียมดองในอนาคต              “กลับบ้านดี ๆ นะพุก ระวังด้วยล่ะ”              “ไม่เป็นไรหรอก เป็นอะไรไปเราก็มีหมออย่างซันนี่คอยช่วยเหลือดูแลนี่นา”               พุกตอบยิ้ม ๆ ฉันว่าเขาน้ำเน่านะ แต่ทำไมชอบประโยคน้ำเน่า ๆ จากปากของคนคนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเพราะมันทำให้รู้สึกได้ว่าเขาจีบฉัน ถ้าจีบก็แสดงว่าต้องชอบใช่ไหมล่ะ ฉันคิดอยากจะตอบอะไรไปบ้าง แต่นึกประโยคอะไรน้ำเน่า ๆ ตอบไม่ได้จึงได้แต่ยิ้มรับ               “แล้วไปกินข้าวด้วยกันอีกนะ”               พุกถามมา แววตาวิงวอนเต็มที่ ฉันทำท่าคิด ฉันคิดว่าฉันคิดนะ คิดอยู่ประมาณห้าวินาทีได้ ก่อนที่จะพยักหน้ารับ เห็นสีหน้าท่าทางของพุกตอนที่ฉันตอบรับแล้ว รู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด ไม่รู้สินะ ตอนนี้อะไร ๆ มันอาจจะไม่ค่อยชัดเจนนัก ก็มันเพิ่งจะเริ่มต้นนี่นา  แต่รอสักระยะเถอะ ฉันคงบอกกับยายไวท์ได้เต็มปากเต็มคำว่า               ‘โซลเมท มีจริงย่ะ’ ---------------------------------------------------- เรื่องของคู่แรกในชุด love ครับ จะมีความรักแบบอื่น ๆ อีก ตั้งใจไว้ว่าจะให้เป็นสิบคู่ แต่มีเรื่องอยู่ตอนนี้แค่สี่ห้าคู่เอง ยังไง พุก ซันนี่ ก็อาจจะยังโผล่มาแว้บ ๆ นะครับ สำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่านเรื่องของนายพุก ลิงค์นี้เลยครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3852662/W3852662.html แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 48 18:27:20 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 48 16:56:00 จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 17 พ.ย. 48 16:29:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตามมาอ่าน เหมือนเดิมค่ะ จากคุณ : . (Plakud04) - [ 17 พ.ย. 48 17:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มันมีเรื่องคล้ายๆ กัน เพิ่งมาลงล่ะ จากคุณ : scottie - [ 17 พ.ย. 48 18:19:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พึ่งเคยอ่านค่ะ อ่านแล้วชอบพี่น้องคู่นี้จังเลย ^^ จากคุณ : หนูยี - [ 17 พ.ย. 48 19:22:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วจะมีเรื่องของซุงอีกมั้ยเนี่ย อิอิ จากคุณ : ดาวบนพื้นทราย - [ 18 พ.ย. 48 10:11:03 A:203.151.33.220 X: TicketID:074719 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักดีค่ะ อาจเป็นเรื่องเดียวกันมั้งคะ พี่ scottie เพราะเห็นคุณกมลภัทรบอกว่าจะแบ่งเรื่องให้มีสองมุมมอง ของผู้ชายผู้หญิง จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 18 พ.ย. 48 10:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาลุ้นอ่านเรื่องของ ซุง กะ ไวท์ ต่อค่ะ รีบเขียนต่อเร็วๆนะค่ะ จากคุณ : ลิลลี่ - [ 18 พ.ย. 48 16:33:17 A:202.149.97.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 รออ่านคู่ต่อไปนะจ๊ะ จากคุณ : MO (-MO-) - [ 18 พ.ย. 48 16:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักค่ะ  จะติดตามต่อไปนะคะ จากคุณ : manimontra - [ 19 พ.ย. 48 08:10:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หนุกๆ น่ารักดี แต่ว่าจะมีเป็นสิบคู่เชียวเหรอ  อืมม์...จะรอละกัน  ^^ จากคุณ : พิมลพัทธ์ - [ 19 พ.ย. 48 10:09:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พุกถาม  “แล้วซันนี่ล่ะ แต่งงานรึยัง” ซันนี่ตอบ “งานแต่งงานจะจัดเดือนหน้า” ถามอย่างงี้แล้วตอบมาอย่างงี้ จะให้เข้าใจเป็นอย่างอื่นได้ไง นอกจากซันนี่จะแต่งงานเดือนหน้า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 20 พ.ย. 48 10:08:47 ]