ความคิดเห็นที่ 1 “สงสัยไอ้เอ็มจะเริ่มจีบลูกแก้วอย่างจริงจังแล้ว” เพื่อนที่นั่งร่วมโต๊ะกับชายหนุ่มร่างสูงพูดขึ้นเมื่อมองตามสายตาของเพื่อนไป “คงงั้นมั้ง” ชายหนุ่มร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามปกปิดความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุเอาไว้ “กินข้าวต่อเถอะว่ะ” เพื่อนของศุภกรบอกเมื่อเห็นทั้งสามคนเดินออกจากโรงอาหารไปแล้ว ศุภกรนั่งกินข้าวเงียบๆพลางถามตัวเองในใจว่า ‘เป็นอะไรไปว่ะเรา ไอ้ลูกแก้วจะมีคนมาจีบก็เรื่องของมันดิ ไม่เกี่ยวกับเราซักหน่อย ออกจะน่าดีใจด้วยซ้ำที่ยัยนั่นขายออกซักที แต่ทำไมเราไม่รู้สึกดีใจเลยว่ะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ’ ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล...เสียงโทรศัพท์มือถือของลูกแก้วดังขึ้นระหว่างที่เธอกำลังนั่งหวีผมหลังจากอาบน้ำเสร็จ ไม่ต้องดูหน้าจอเธอก็รู้ว่าใครเป็นคนโทรมา “ฮัลโหลกรว่าไงเหรอแก” หญิงสาวกรอกเสียงลงไปเมื่อกดปุ่มรับสายแล้ว “ก็ไม่มีอะไรหรอก ทำไมจะโทรมาคุยเฉยไม่ได้เหรอไง” ปลายสายตอบเรื่อยๆแต่ประโยคสุดท้ายหญิงสาวรู้สึกว่ามันออกแนวประชดนิดๆ “แกเป็นไรมากป่ะเนี่ย” หญิงสาวอดสงสัยไม่ได้เลยถามออกไป “เปล่า” เหมือนชายหนุ่มจะรู้ตัวเลยรีบปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ “มีอะไรบอกเราได้นะแก” หญิงสาวถามด้วยความกังวล “ไม่มีอะไรหรอก” ศุภกรยืนยันคำเดิม “งั้นก็ตามใจแก” หญิงสาวบอกก่อนจะชวนชายหนุ่มคุยไปเรื่อยจนชายหนุ่มถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยว่า “ไอ้เอ็มมันเริ่มจีบแกจริงจังแล้วเหรอ” “ก็ทำนองนั้นแหละมั้ง” หญิงสาวตอบเมื่อตั้งสติได้ “ก็ดีนะแก แกจะได้ขายออกสักที อย่าปล่อยให้หลุดมือล่ะแก นานๆจะมีหลงผิดมาที ฮ่า ฮ่า” ศุภกรบอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะที่เจ้าตัวเองรู้สึกว่ามันฝืดๆอย่างไรชอบกล แต่คนฟังไม่ทันได้สังเกตถึงความแปลกนั้นความน้อยใจแล่นขึ้นมาทันที “อยู่แล้วล่ะแก เอ็มเขาก็เป็นคนดีด้วยเราไม่ปล่อยให้หลุดมือไปหรอก” หญิงสาวประชดด้วยความน้อยใจ “อืม” ชายหนุ่มรับคำสั้นๆ “งั้นแค่นี้ก่อนนะแกเดี๋ยวเอ็มเข้าโทรเข้ามาแล้วจะไม่ติด” พูดจบก็กดปุ่มวางสายทันที พร้อมกับน้ำตาแห่งความน้อยใจค่อยๆไหลออกมาโดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัว ‘ทีนี้ก็รู้ชัดๆแล้วใช่มั้ยว่าเขาเห็นเราเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นจริงๆ ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้เลย เราต้องตัดใจให้ได้ เราต้องทำให้ได้ยัยลูกแก้ว’ หญิงสาวบอกกับตัวเองอย่างเศร้าสร้อย คืนนั้นเธอหลับไปพร้อมกับน้ำตาที่ยังนองอยู่บนหน้าด้วยความเสียใจและน้อยใจ ไม่ต่างอะไรไปจากชายหนุ่มบ้านข้างๆที่ไม่ได้รู้สึกดีไปกว่ากันซักเท่าไหร่ เขาอาจจะไม่ได้มีน้ำตาไหลออกมาเหมือนกับหญิงสาวแต่เขารู้สึกได้ว่าหัวใจของเขากำลังร้องไห้อยู่ โดยที่เขาก็ไม่เข้าใจสาเหตุของมันเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ในตอนแรกตั้งใจจะโทรไปคุยด้วยดีๆเหมือนปกติ แต่พอพูดถึงชายหนุ่มที่เข้ามาจีบเพื่อนสาวของเขานั้นเขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุทำให้เขาพูดประชดหญิงสาวออกไปโดยไม่รู้ตัว คืนนั้นศุภกรก็นอนหลับไปพร้อมกับความไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเอง “สวัสดีครับ ลูกแก้วล่ะครับ” ชายหนุ่มถามแม่ของลูกแก้วเมื่อรอหญิงสาวอยู่ที่บ้านตัวเองแล้วเธอก็ไม่มาสักทีจนเขาต้องเดินมาดูด้วยตัวเอง “สวัสดีจ้ะพ่อกร วันนี้ลูกแก้วบอกว่าไม่ค่อยสบายน่ะจ้ะกำลังจะเดินไปบอกอยู่พอดีเลย” แม่ของลูกแก้วบอกหลังจากรับไหว้ชายหนุ่มเรียบร้อยแล้ว “อ้าว! ลูกแก้วเป็นอะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มถามด้วยความตกใจก็เมื่อวานเธอยังคุยโทรศัพท์กับเขาอยู่เลย “เห็นบอกว่าปวดหัวน่ะ วันนี้เขาคงไม่ไปเรียน” แม่ของหญิงสาวชี้แจง “แล้วใครจะดูแลล่ะครับ วันนี้คุณน้าทั้งสองก็ต้องไปทำงาน” ชายหนุ่มถาม “แม่ถามแล้วล่ะเขาบอกว่าเขาอยู่คนเดียวได้ แล้วเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก สงสัยเป็นเพราะเมื่อคืนนอนดึก กรไปเรียนเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงยัยลูกแก้วหรอก” ชายหนุ่มรับคำก่อนจะเดินไปขึ้นรถด้วยความเป็นห่วงคนไม่สบาย “อ้าว! ก้อยหวัดดี เอ็มหวัดดี” ลูกแก้วในชุดอยู่บ้านสบายๆเดินออกมาเปิดประตูรั้วเมื่อได้ยินเสียงกดออด “เป็นไงบ้างแก หายปวดหัวรึยัง” ก้อยถามเมื่อเจอหน้าเจ้าของบ้านสาว “ก็หายแล้วล่ะ ขอบคุณนะที่มาเยี่ยมอ่ะ” หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงสดใส “แล้วนี่กินอะไรบ้างรึยังลูกแก้ว” ชายหนุ่มผู้มาเยือนถามด้วยความห่วงใย “ก็กินไปตอนสิบเอ็ดโมงน่ะ” “อะไรนะ! แกนี่มันจะหกโมงอยู่แล้วแกยังไม่ได้กินอะไรอีกเลยเหรอ แล้วแกจะกินยายังไง โอ๊ย! แกนี่ไม่รู้จักดูแลตัวเองมั่งเลย”ก้อยบ่นยืดยาว “ก็ไม่ค่อยหิวนี่หว่า” คนป่วยอ้อมแอ้มตอบ “ไม่ได้หรอกนะลูกแก้วไม่หิวก็ต้องกิน ไม่สบายก็ต้องกินเยอะๆสิ” ชายหนุ่มท้วงเบาๆ “งั้นเดี๋ยวเราไปหาอะไรให้แกกินละกัน เอ็มอยู่กับยัยจอมดื้อนี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวก้อยมา” พูดจบก็เดินไปทางห้องครัวเพื่อทำกับข้าวให้คนป่วยกิน ระหว่างนั่งรออาหารอยู่นั้นทั้งสองคนก็คุยกันเรื่อยเปื่อยก็มีเสียงคนเปิดประตูรั้วเข้ามา หญิงสาวลุกขึ้นมาดูก็พบว่าคนที่เดินเข้ามาในรั้วบ้านของเธอนั้นก็คือคนที่ทำให้เธอร้องไห้เมื่อคืนนี้ หญิงสาวพยายามส่งยิ้มไปให้คนที่กำลังเดินมาหาให้สดใสที่สุดเท่าที่จะทำได้ “หวัดดีกร” หญิงสาวทักก่อน “หวัดดีลูกแก้ว แกเป็นไงบ้างอ่ะ หายปวดหัวยัง” ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างห่วงใย “ก็หายแล้วล่ะ เข้าบ้านก่อนสิ” ชายหนุ่มไม่ว่าอะไรได้แต่เดินตามเธอเข้าบ้านไป เมื่อนึกขึ้นได้ชายหนุ่มก็หันไปถามคนที่เดินอยู่ข้างๆว่า “แล้วนั่นรถใครอ่ะ” ก่อนที่จะได้ยินคำตอบจากปากของเจ้าของบ้านคำตอบก็นั่งอยู่บนโซฟาให้เห็นตำตา “รถเอ็มนี่เอง” เสียงของชายหนุ่มผู้มาใหม่เรียกให้ชายหนุ่มอีกคนหันมามอง “อ้าว! กรหวัดดี” ชายหนุ่มตาคมทักผู้มาใหม่ “มานานแล้วเหรอ” อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ก็สักพักแล้วล่ะ รอก้อยทำอาหารให้ลูกแก้วกินอยู่” “อ้อ! อ่ะไอ้ลูกแก้วแม่แกโทรไปบอกให้ซื้อเข้ามาให้” ศุภกรวางถุงใส่ข้าวต้มปลาอาหารโปรดของคนป่วยไว้บนโต๊ะ “ขอบคุณนะแก” “งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนนะ” ศุภกรพูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินออกไปมีหญิงสาวเจ้าของบ้านเดินตามออกไปส่งอย่างเงียบๆ ‘คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง รีบกลับมาดู แต่ก็ลืมไปว่าเขามีคนมาดูแลแล้ว เราคงจะไม่จำเป็นแล้ว’ ชายหนุ่มบอกกับตัวเองด้วยความรู้สึกน้อยใจขณะที่เดินไปขึ้นรถที่จอดต่อท้ายรถของชายหนุ่มอีกคนกลับเข้าบ้านไป จากคุณ : @หนูเอ๋อ@ - [ 19 พ.ย. 48 19:46:26 A:58.10.144.49 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะทุกคน หนูเอ๋อมาแล้วค่ะหลังจากหายไปนานนนนนมาก หนูเอ๋อไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้นค่ะ ขอก้มหน้ายอมรับผิดแต่โดยดีค่ะ หนูเอ๋อหวังว่าเพื่อนๆคงจะมีความทรงจำเกี่ยวกับหนูเอ๋ออยู่บ้างนะค่ะ ยังไงหนูเอ๋อก็ขอฝากตอนนี้เอาไว้ด้วยนะค่ะ และหนูเอ๋อสัญญาว่าจะพยายามมาลงตอนต่อไปให้เร็วที่สุดค่ะ ป.ล. ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นแล้วเพื่อนๆทุกคนระวังสุขภาพด้วยนะค่ะ จากคุณ : @หนูเอ๋อ@ - [ 19 พ.ย. 48 20:05:39 A:58.10.144.49 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 จะเชียร์ใครดีล่ะเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 20 พ.ย. 48 02:04:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ลืมค่ะ ยังรออยู่ตลอด ดีใจจัง วันนี้ได้อ่านแล้ว ^-^ รอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : กบตัวกลม - [ 20 พ.ย. 48 19:14:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รอดูว่าลูกแก้วจะตัดสินใจยังไง จากคุณ : รียา - [ 20 พ.ย. 48 23:44:38 A:203.172.55.11 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืมมมมม เชียร์คนมะมีแฟนละกัน จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 7 ธ.ค. 48 13:36:35 ]