ถึงโรงพยาบาล

ผมต้องขอโทษด้วยที่เขียนมาล่าช้า ขณะนี้ผมอายุเข้าวัยฉกรรจ์แล้ว ถึงแม้ผมไม่ได้เกิดที่โรงพยาบาลแต่เมื่อวัยเด็กผมก็เคยเข้าไปผ่าตัดอวัยวะบางส่วนแล้วครั้งหนึ่ง อวัยวะส่วนนี้ของผมแม้จะไม่สมบูรณ์นักแต่มันก็เติบโตและดำรงอยู่ได้ การรับรู้ถึงรสชาติของอาหาร ความหิว ความอิ่มหนำได้เข้ามาและสลายไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แม้กระทั่งไม่มีอาหารผมก็ยังอุตส่าห์เสาะแสวงหา การรับรู้ในเรื่องของภาษามันซึมเข้ามาพร้อมกับความเชื่อทางศาสนา วัฒนธรรม ขนบธรรมเนียมประเพณี ดนตรี กระทั่งสิ่งอื่น ๆ ที่เป็นเหตุผลให้เกิดการสั่งสมจนไม่รู้สึกเกลียดชังและกลายเป็นสิ่งผูกยึดกับชีวิตในขณะนี้
ความจริงแล้วถ้าหากพ่อแม่และคนรอบข้างไม่ช่วยโกยสิ่งต่าง ๆ ที่สังคมกำหนดขึ้นให้ผม ผมอาจจะไม่สามารถอยู่ร่วมกับสังคมได้และผมต้องเข้าไปค้นหาและเรียนรู้กฏเกณฑ์ของสังคมเอง เพื่อจะได้ไม่ให้สังคมต้องดูแลไปตลอดชีวิต
ความปราถนาอันยิ่งใหญ่ของสังคมที่จะบ่มเพาะให้ดำเนินไปตามหลักเกณฑ์ต่าง ๆ นั้นได้ทำให้อวัยวะส่วนนี้ของผมเสื่อมถอยไปทุกขณะ สิ่งแวดล้อมภายนอกได้เข้ามารุมเร้าให้ความคิดบางช่วงของวัยเกิดการแปรผัน ความรู้ที่ได้รับไม่เคยช่วยให้อวัยวะส่วนนี้ดีขึ้นเลย จนมันเริ่มซูบโทรมและผมอาจจะต้องกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้งเพื่อบำบัดให้ดีขึ้น อวัยวะส่วนที่ว่านี้คือ “หัวใจ” ตอนแรกที่มันถูกผ่าตัดใหม่ ๆ พวกเราก็ทราบกันดีอยู่แล้วว่า มันมีประสิทธิภาพสูงสุดในการดำรงอยู่ แต่เมื่อหัวใจได้ฟูมฟักและได้รับการเลี้ยงดูมาจนถึงวัยฉกรรณ์ มันได้ทำหน้าที่อย่างหนักเพียงเพื่อให้อยู่รอด แต่มันก็ไม่ส่งผลจนถึงขั้นสูงสุด ทั้ง ๆ ที่สังคมกำหนดให้เป็นตัวแทนสูงสุดนำมาสู่ความสงบสุขแล้วก็ตาม วัฒนธรรมประเพณีเป็นเสมือนอาหารสำคัญที่จะรวมคนในสังคมอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข แต่ความรู้และความปราถนาด้านอื่นก็มาบดบังจึงทำให้การทำงานของหัวใจต้องติดขัดยากจะหาตัวแทนอื่นมาชดเชยได้อีก

ความเชื่อต่าง ๆ ที่ทุกคนมีมันก็น่าจะบำบัดให้หัวใจของผมมั่นคง แต่ความเชื่อเหล่านี้
ไม่ได้ช่วยให้หัวใจของผมเป็นอย่างที่ทุกคนเป็น ความเอาตัวรอดกลับมาเป็นตัวชี้นำให ้
การกระทำต่าง ๆ ได้ห่างไกลจากความรักซึ่งจะมาเยียวยาให้หัวใจได้เป็นปกติ แต่จะตอบคำถามได้อย่างไรว่าความรักได้หล่อเลี้ยงหัวใจจริง ๆ ขณะที่ทุกวินาทีไม่สามารถจะทำให้ความรักดำรงอยู่ได้เลย
ผมอาจจะต้องกลับไปเพื่อผ่าตัดอวัยวะส่วนสำคัญนี้ทิ้งเสีย เพื่อให้เป็นช่องว่างสำหรับ
เก็บสิ่งมีค่าจริง ๆซึ่งจะหาได้จากความเชื่อต่าง ๆ ของมนุษย์ แต่มันกลับฆ่าฟันและ
หักล้างกันเองเมื่อมีคนกำเนิดขึ้นมาในแต่ละยุคแต่ละสมัย ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าจะใช้อะไรเป็นตัวเก็บความเชื่อเหล่านี้เพื่อเอาไว้แยกแยะว่ามันเป็น
ความเชื่อที่ถูกต้องจริง ๆ ซึ่งบางครั้งการใช้เหตุผลเพื่อแยกแยะอาจจะถูก
แต่ผมก็พบว่ามันได้ผิดเพี้ยนไปเมื่อใช้ตัดสินในหลาย ๆ ครั้ง เพราะขัดกับความเชื่อเดิม
ที่มีอยู่ ถ้าหากจะใช้ความรู้สึกเป็นตัวจัดการก็ยิ่งแย่เข้าไปอีกเพราะไม่สามารถตัดสินให้
ถูกต้อง ได้ทั้งหมด แต่ถ้าหากผ่าตัดให้หัวใจได้ทำหน้าที่เฉพาะเลี้ยงดูร่างกายเพียงอย่างเดียว
ก็น่าจะเป็นการดี ซึ่งขณะที่จิตใจได้เคยทำหน้าที่บ่มเพาะสิ่งมีค่าที่สุดแล้วกลับถูกสังคม
เพิกเฉยจนแทบจะหมดสิ้นไป จิตใจที่มีประสิทธิภาพสูงสุดในการจัดการทุกสิ่งได้ถึงขีดต่ำสุด
เพราะมีข้อกำหนดกฏเกณฑ์เพิ่มขึ้นทุกวันจนกลายเป็นตัวชี้นำในการดำรงชีวิต

ผมเองจึงคิดที่จะเข้าไปผ่าตัดหัวใจทิ้งเสีย เพื่อจะค้นหาวิธีดำรงอยู่ต่อไปในสังคมได้โดยที่ไม่มี”หัวใจ”

ด้วยรักและศรัทธา

http://www.nokhookmai.com/write/nokhookmai/nokhookmai001.htm