ความคิดเห็นที่ 1 ~ต่อค่ะ~ “นัน วันนี้ว่างรึเปล่า” ชายหนุ่มร่างสูงบาง ในชุดเสื้อยืดสีขาวพับแขนลวกๆ กับกางเกงยีนส์เก่าสีซีด มีดินสอเหน็บอยู่ข้างหูซ้าย เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ โต๊ะทำงานของเธอ พร้อมรอยยิ้มกระจ่าง ดวงตาเรียวที่แฝงความนิ่งขรึมเป็นนิจนั้น มีประกายสดใส รันเป็นคนที่ยิ้มสวย เพราะเขาจะยิ้มทั้งใบหน้าและดวงตา แต่รันก็ไม่ชอบยิ้มนัก นอกจากมีเรื่องรื่นรมย์ใจจริงๆ “มีไรล่ะ ” นินันเอ่ยเสียงห้วน ก่อนจะก้มหน้ากับต้นฉบับที่อยู่ในมือ “วันนี้วันเกิดน้ำหอม จะชวนนันไปเป็นเพื่อนซื้อของขวัญน่ะ” คำตอบของรันทำให้นินันแอบเม้มปากแน่น นานนับนาทีก่อนที่เธอจะเอ่ยตอบรันไปว่า “งั้นรันรอนันสักครึ่งชั่วโมงได้มั้ย จะอ่านต้นฉบับให้จบก่อน พรุ่งนี้จะได้ส่งผลสรุปให้บก.เขา” “ได้ เดี๋ยวรันจะรอนันนะ” รันว่าใบหน้าเขายังแต้มยิ้ม ยิ่งทำให้ดวงตาเขาดูสวย ชวนมองยิ่งขึ้น รันเดินผละจากโต๊ะทำงานเธอไปยังมุมนั่งเล่น หยิบกีตาร์โปร่งที่วางอยู่มุมห้องมาเกาสาย เสียงพลิ้วแผ่ว แล้วบทเพลงหนึ่งก็ดังขึ้นด้วยเสียงทุ้มนุ่มชวนฟัง และทำให้นินันไม่สามารถอ่านต้นฉบับให้จบในเวลาที่บอกรันไว้ได้ นอกจากรันจะวาดรูปเก่ง รันยังเขียนเพลงได้และที่สำคัญรันร้องเพลงได้เพราะจับใจ เวลาที่นินันได้ยินเสียงเพลงของรัน เธอจะไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากเงี่ยงหูฟังเพลงของเขาอย่างหลงใหล ถึงแม้เพลงที่เขาร้อง จะเป็นเพลงที่เขาแต่งขึ้นเพื่อคนที่เขารักก็ตาม ~เธอคือความงดงาม ที่ทำให้ฉันอยากมีชีวิตต่อไปในโลกนี้~ ท่อนสุดท้ายของเพลงนั้น ยิ่งทำให้นินันตระหนักว่า น้ำหอมมีค่ากับรันมากแค่ไหน มากเท่ากับชีวิตของเขาเลียทีเดียว ถึงกระนั้นนินันยังภาวนาให้ทั้งสองเลิกรากันในเร็ววัน อยากให้รันหันมามองเธอบ้าง... แต่ถ้าเธอรู้ว่า เมื่อไม่มีน้ำหอม รันไม่อาจมีวิตอยู่ นินันจะไม่ภาวนาเช่นนั้น เพราะที่สุดของความต้องการเธอ ก็คือได้เห็นรันมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข ~~ “นัน แหวนวงนี้สวย เท่ดีนะ” รันเอ่ยเสียงตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ เห็นเขาพาเธอเข้ามาในร้านเพชร เห็นแหวนวงเล็กๆ แต่ราคาไม่เล็กเลย “แต่ราคาเกือบแสนน่ะรัน” นินันเอ่ยเสียงแผ่ว แม้แหวนวงเล็กๆ นั้น จะสวย เท่ อย่างไร เธอก็ไม่เห็นด้วยที่จะให้รันซื้อเป้นของกำนัลวันเกิดของน้ำหอม เพราะรันเป็นเพียงผู้ชายที่ใช้ชีวิตเพียงลำพังมานาน พ่อแม่เขาเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว พี่ชายคนเดียวก็ใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก และขาดการติดต่อมานาน รันดูแลตัวเองมาตลอด ถ้าเขาเอาเงินเก็บที่มีทั้งหมดมาซื้อของขวัญให้น้ำหอม เวลาฉุกเฉินขึ้นมานินันเกรงว่ารันจะลำบาก “แต่น้ำหอมเห็นต้องชอบแน่ๆ เลยนัน ดูสิ เพชรเป็นรูปดอกไม้ด้วย เหมือนดอกไม้สีขาวเลย” นินันเจ็บแน่นในอก ด้วยรู้ว่าน้ำหอมเป็นคนที่โปรดปรานดอกไม้สีขาวมาก โดยเฉพาะคาร์เนชั่น “ถ้ารันจะซื้อก็ตามใจนะ” นินันว่าอย่างปลงๆ เวลานี้รันคงไม่เหตุผลของเธอ เขาเพียงแค่อยากทำอะไรให้คนรักเขาพอใจเท่านั้น แต่นินันคิดว่าผู้หญิงอย่างน้ำหอมพอใจอะไรยาก เพราะขณะที่รันจะขึ้นไปเซอร์ไพร์สน้ำหอมที่คอนโด รันกลับพบผู้ชายอีกคนในห้องพักของอีกฝ่าย น้ำหอมบอกเลิกรันต่อหน้าผู้ชายคนใหม่ ‘วิน’ เป็นช่างภาพของนิตยสารชื่อดัง มีทั้งเงินทอง ชื่อเสียงและหน้าตาที่ดูหล่อเหลากว่ารัน และน้ำหอมบอกกับรันว่า อยู่กับวินแล้วสบายใจ รันฉุนขาดเขาชกหน้าวิน และคิดจะกระหน่ำอีกฝ่ายให้สมกับความเจ็บปวดที่เขาได้รับในเวลานั้น น้ำหอมจึงโทร.ไปหานินัน ให้พารันออกจากคอนโดฯ ของเธอ คืนนั้นนินันก็เลยได้แต่นั่งมองรันดื่มเหล้า และแอบร้องไห้เมื่อเห็นน้ำตาของรัน เธอกอดเขาไว้ราวกับเขาเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ ที่กำลังถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส “แล้วทุกอย่างจะผ่านไปนะรัน ” เธอบอกเขาเสียงปนสะอื้น และคิดว่าวันเวลาจะช่วยรักษาแผลใจของรันให้หายดีได้ แต่เวลาผ่านไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี รันก็ไม่ดีขึ้นเลย เขาไม่ได้ฆ่าตัวตายอย่างที่นินันกลัว แต่เขาทำบางอย่างที่โหดร้ายมากกว่านั้น เขาเอาแต่ดื่มเหล้า สูบบุหรี่และทำงานหนักจนไม่มีเวลาพักผ่อน รันมีงานวาดภาพประกอบกับสำนักพิมพ์ที่นินันทำงานอยู่ ยังไปรับงานนอกเพิ่มเข้ามาอีก ร่างกายเขาซูบผอม ป่วยกระเซาะกระแซะ แต่กระนั้นเขายังเอาเรี่ยวแรงไปอาละวาดน้ำหอมกับวินถึงคอนโดฯ จนน้ำหอมกับวินต้องย้ายที่อยู่ใหม่ แต่รันก็ยังตามไปราวีทั้งสองถึงที่ทำงาน นินันรู้สึกเวทนาเขาจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เมื่อเขาไปไร้เรี่ยวแรงจะหาเรื่องวิน เขาก็ทรุดลงกับพื้นคุกเข่าวิงวอนน้ำหอม ให้กลับมารักเขาเหมือนเดิม “เราไปกันไม่ได้ ก็จะฝืนทำไมล่ะรัน รันไม่เข้าใจเหรอว่าน้ำหอมอยู่กับรันไม่ได้แล้ว น้ำหอมอยู่กับวินแล้วสบายใจและมีความสุขมากกว่าอยู่กับรัน” ~มีต่อ~ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 48 00:30:44 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 48 23:41:34 จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 20 พ.ย. 48 17:35:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้าคำพูดนั้นเป็นดั่งคมมีดก็คงดี อย่างมากก็คงกรีดลงไปบนเนื้อให้เลือดไหล แต่มันเหมือนแส้ที่โบยตีลงไปเลือดเนื้อที่เหวะหวะด้วยแผลให้ยิ่งเจ็บปวดทุรนทุราย รันร้องไห้ราวกับคนบ้าคลั่ง เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ไม่สนใจสายตาสมเพชจากคนที่เดินผ่านไปมา “เธอใจร้ายมากน้ำหอม ” นินันพูดได้แค่นั้นจริงๆ ก่อนที่เธอจะพยุงร่างรันมายังที่พัก และตัดสินใจหอบข้าวของมาอยู่ในห้องของรัน เพราะกลัวเขาจะฆ่าตัวตาย เพราะถึงเวลานี้เธอไม่แน่ใจเสียแล้วว่ารันจะผ่านมันไปได้อย่างที่เธอหวัง “นัน ไม่ต้องมาเฝ้ารันหรอกนะ รันไม่ฆ่าตัวตายหรอก” รันเอ่ยขึ้นในวันที่รันเลิกร้องไห้ “จริงนะรัน” “จริง สิ ” รันไม่ฆ่าตัวตายอย่างที่นินันกลัว แต่เขากลับดื่มหนัก สูบบุหรี่จัด โหมทำงานจนไม่หลับไม่นอน ร่างกายก็ซูบผอม ผิวซีดเซียว “รัน ไหนรันสัญญากันแล้วไง ว่าจะไม่ฆ่าตัวตาย แต่นี่อะไร รันทำกับตัวเองยิ่งกว่าการฆ่าตัวตายเสียอีก! ผู้หญิงคนนั้นไม่มีค่าพอที่รันจะเอาชีวิตไปแลกหรอกนะ เขาไม่เคยรักใครหรอก เขารักแค่ความฝันของตัวเองเท่านั้น” “นัน อย่าว่าน้ำหอมนะ!” “ก็มันจริงนี่ น้ำหอมก็แค่ผู้หญิงทะเยอะทะยาน เขาต้องการความสำเร็จของชีวิต ความสำเร็จที่ต่างจากที่รันฝันไว้ น้ำหอมต้องการผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ ทั้งหน้าตา หน้าที่การงานและชื่อเสียง เขาไม่ใช่ผู้หญิงที่จะอยู่กับรันได้หรอกนะ!” “แล้วผู้หญิงแบบไหนล่ะที่เหมาะกับรัน และจะอยู่กับรันได้!” รันตะคอก มองนินันอย่างขุ่นเคือง “ตอบสินัน ผู้หญิงแบบไหนที่จะอยู่กับรันได้ ใช่อย่างนันหรือเปล่า!” นินันไม่ตอบ มีเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น ที่เล็ดลอดจากเรียวปากของเธอ “รันรู้ว่านันรักรัน แต่รันไม่มีวันรักนันได้ ถึงรันจะรู้ว่านันเป็นคนที่จะอยู่กับรันได้ตลอดชีวิต เพราะรันไม่ได้รักนัน! รันรักน้ำหอมคนเดียวเท่านั้น นันได้ยินมั้ย รันไม่รู้ความรักของคนอื่นเป็นยังไง สำหรับรัน เวลาที่รักใครสักคน แม้จะรู้ว่าจะเจ็บปวดในวันหนึ่ง ถ้ารักแล้วก็จะรักอยู่ยังงั้น มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้หรอก ถึงแม้เขาจะไม่รักเราแล้วก็ตาม!” นินันสะอื้นจนหอบ ก่อนจะตะโกนใส่หน้ารัน “รันโง่ที่รักและให้ความสำคัญกับคนที่ไม่เห็นค่าของรัน!” “นันก็โง่เหมือนกัน! ที่รักคนที่เขาไม่เคยเห็นคุณค่า!” ความโกรธบวกกับความเจ็บปวด ทำให้นินันลืมตัวตบหน้ารันเต็มแรง รันเองก็โกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ และคงผสมกับความเมา เขาผลักเธอจนล้มลงกับพื้น ก่อนถาโถมเข้าใส่อย่างคนบ้าคลั่ง เขาเอาเจ็บปวด โกรธแค้นที่ได้รับในตอนนั้น ทิ้งมายังเธอ นินันปล่อยให้เขาระบายอารมณ์บนเรือนร่างเธอ กลั้นความเจ็บปวด ยามเขาถาโถมเข้าใส่อย่างขาดสติ กระทั่งทุกอย่างจบลง เธอจึงปล่อยให้น้ำตาไหลริน “นัน ” รันเอ่ยเสียงสั่น เอื้อมมือมาแตะที่ไหล่ แต่นินันสะบัดจนหลุด “นัน รันขอโทษนะ ยกโทษให้รันเถอะนะ” เขาวิงวอน จนนินันไม่สามารถทนให้เขากังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้อีกต่อไป “ไม่เป็นไรหรอกรัน รันก็รู้ว่ามันจะไม่เกิดขึ้น ถ้านันไม่ยินยอม ” “โถ นัน รันขอโทษ” รันร้องไห้ขึ้นมาทันที เมื่อเห็นรอยช้ำบนเนื้อตัวของนินัน เขากอดเธอไว้แน่น พึมพำของโทษไม่ขาดปาก จนนินันต้องหยุดเขาด้วยจุมพิตอ่อนโยนของเธอ เหมือนรันอยากจะไถ่โทษของตัวเอง รันจูบเธอตอบอย่างอ่อนโยนเช่นกัน หวามไหวจนนินันเผลอครางออกมา และรันก็ทำให้นินันยิ่งกว่ารักเขา ความผูกพันทั้งใจและกายนั้นกอดเกี่ยวเธอให้ยิ่งรู้สึกว่าชีวิตของเธอคงขาดรันไม่ได้ ก็คงไม่ต่างจากที่รันรู้สึกกับน้ำหอม “ไม่ยักรู้แฮะว่าผอมๆ อย่างงี้จะมีหน้าอก ” รันพูดจบ พร้อมกับหัวเราะเสียงดัง นินันอาย พยายามปัดมือซุกซนเขาออกจากเนื้อตัว แต่รันก็ยังแกล้งรุกรานอย่างนึกสนุก “อายทำไมเล่า นันเป็นของรันแล้วนะ” นินันไม่ตอบ แต่ทุบไหล่รันไปทีหนึ่ง รันบอกให้นินันมาอยู่ด้วยกัน และบอกจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น นินันดีใจมาก เพราะคิดว่ารันคงพร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับเธอ และคงจะลืมน้ำหอมไปได้ในที่สุด เขาให้แหวนเพชรที่ตั้งใจจะซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดน้ำหอมแก่นินัน รันบอกกับเธอว่า นินันที่เหมาะจะเป็นคนเก็บไว้ ถ้าเรื่องราวของเธอกับรันเป็นเหมือนนิยายพาฝัน ทุกอย่างคงจบลงอย่างมีความสุข แต่ชีวิตจริงช่างต่างจากเรื่องแต่ง รันปฏิบัติกับนินันอย่างคนรักที่ดี เขาร่วมรักกับเธอแทบทุกค่ำคืน แต่ทุกครั้งที่เขาจะหลับใหล เธอกลับได้ยินเสียงร้องเรียกหาผู้หญิงคนนั้น! และเขายังแอบไปเฝ้ามองน้ำหอมหน้าบริษัท รันยังดื่มจัดโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของเธอ จนกระทั่งวันนั้นที่เขาไอออกมาเป็นเลือด นินันพาเขาไปตรวจที่โรงพยาบาล และเมื่อผลตรวจเลือดออกมาว่าเขาเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร นินันปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครที่เดินผ่านไปมา ในขณะที่รันกลับบอกเธอเสียงเรียบว่า “แม่รันก็เสียเพราะมะเร็ง รันเป็นบ้างคงไม่แปลกหรอกนัน” คำพูดของรันยิ่งทำให้นินันสะอื้นแรงขึ้น เธอคิดจะบอกน้ำหอมเกี่ยวกับอาการป่วยของรัน เผื่อว่ารันจะมีกำลังใจต่อสู้กับโรคร้าย แต่รันเหมือนจะรู้เท่าทันความคิดของนินัน เขาก็พูดดักเธอว่า อย่าบอกเรื่องนี้กับน้ำหอม เด็ดขาด! นินันไม่เข้าใจรันว่าทำไม ทั้งๆ ที่รันรักผู้หญิงคนนั้น และต้องการจะเห็นหน้าอยู่ตลอดเวลา แม้ยามเจ็บป่วยที่ไม่อาจทำให้เขาไปแอบเฝ้ามองน้ำหอมได้ เขายังเอารูปของน้ำหอมมาดูบ่อยๆ จนนินันน้อยใจจนแอบร้องไห้ ~~ ~มีต่อ~ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 48 11:30:22 แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 48 10:32:19 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 48 23:49:47 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 48 23:46:16 จากคุณ : จูนิตา - [ 20 พ.ย. 48 17:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผลจากการทำคีโมทำให้รันยิ่งมีอารมณ์แปรปรวน ปกติรันก็มีอารมณ์เช่นนั้นอยู่แล้ว ซึ่งเป็นข้อเสียอย่างแรงของรันที่ทำให้น้ำหอมทนเขาไม่ได้ เพราะเวลารันโกรธ รันจะใช้วาจารุนแรง น้ำหอมรับไม่ได้ แต่สำหรับนินัน...รู้ดีว่ารันก็แค่โวยวายไปเช่นนั้น แต่เขาไม่มีวันทำร้ายร่างกายผู้หญิง ในโลกนี้คนที่รันจะทำร้ายได้ก็คือตัวเขาเองเท่านั้น จริงๆ แล้วรันเป็นคนน่ารัก เวลาเขาอารมณ์ดี จะชอบทำอาหารให้เธอทานและถึงเขาจะมีนิสัยเสียหลายอย่าง แต่นินันก็รู้ว่ารันเป็นคนอ่อนโยน แต่เขาก็ช่างอ่อนแอกับเรื่องราวความรัก คืนนี้ช่างเป็นค่ำคืนที่แสนทรมานสำหรับนินัน เพราะรันเอาแต่อาเจียน ทานอะไรไม่ได้ มีไข้สูง เพ้อหาน้ำหอมตลอดเวลา ดิ้นทุรนทุรายอย่างน่าสงสาร นินันได้แต่กุมมือที่ขาวซีดนั้นไว้ มองร่างของชายที่เธอรักด้วยม่านน้ำตา ร่างผอมซูบ ผิวซีดเซียวราวกับราวนั้นไม่มีเลือด เส้นผมที่หลุดร่วงจนศีรษะโล้น “นัน รันขอโทษนะที่ไม่สามารถดูแลนันได้” “ไม่เป็นไรรัน นันดูแลตัวเองได้ และนันก็ดูแลรันได้ด้วย” นินันบอกเขาทั้งน้ำตา “รันขอโทษที่ไม่สามารถตอบแทนความดีและความรักที่นันมีให้ ถ้าชาติหน้ามีจริงนะ ” “รัน อย่าพูดยังงั้นนะ ” “จริงๆ นะนัน ถ้าชาติหน้ามีจริง รันจะอธิฐานให้เกิดมามีแต่ความรักให้นัน จะรักนันคนเดียวเท่านั้น” เขาหลับตาลงราวกับเหน็ดเหนื่อย เมื่อพูดจบประโยค “รัน อย่าทิ้งนันไปนะ! รันต้องอยู่เพื่อนันนะ” เสียงคร่ำครวญของเธอ ทำให้เขาปรือตาขึ้น แล้วยิ้มให้เธออย่างเข้าใจ “รันเหนื่อยนะนัน และอยากขอร้องนัน ให้เอากระดูกของรันมาโปรยที่หัวหิน” นินันพยักหน้า และรับรู้ว่าเพราะเหตุใดรันถึงอยากจะอยู่ที่หัวหิน แม้สิ้นลมหายใจ เพราะที่นั่นเป็นสถานที่ที่รันได้เจอกับน้ำหอมเป็นครั้งแรก “ชาติหน้ามีจริง รันจะรักนันเหมือนอย่างที่นันรักรันในชาตินี้” เขาหลับตาลง และคงคิดฝันว่าจะไม่ลืมตาขึ้นมา แต่เขาก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนดึก ร้องครางด้วยความเจ็บปวดอย่างทุรนทุราย นินันได้แต่กรีดร้องอย่างหวาดกลัว และเมื่อเธอกดเรียกหมอ เขาก็บอกกับเธอเพียงว่าให้ทำใจ ไม่มีใครทำสามารถทำให้รันหายจากความป่วยไข้จากโรคร้ายได้ และที่สำคัญรันเลือกจะทิ้งร่างกาย เพราะหัวใจของเขาได้ตายจากเรือนร่างไปเนิ่นนาน ตั้งแต่ที่ผู้หญิงที่เขารักจากไป มันไม่มีประโยชน์อีกต่อไปที่จะปล่อยให้ร่างกายทนเจ็บปวดเพราะอาการป่วย ให้คนที่รักเขาพลอยทุกข์ทรมานตาม คืนต่อมาเมื่อรันร้องครวญครางด้วยเจ็บปวด นินันจึงตัดสินใจเอื้มมือหยิบยาบางอย่าง ซึ่งจะทำให้เขาหลับสบายอย่างไม่ทุรนทุรายอีกต่อไป นาทีสุดท้ายที่รันจะหลับตาลง รันมองนินันและยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน จากนั้นเขาก็หลับไปชั่วนิรันดร์ นินันก็ได้เห็นหน้าผู้หญิงคนที่รันรักอีกครั้งในงานศพของรัน วันนั้นเธอมองน้ำหอมอย่างริษยาและสาปส่งอยู่ในที เพราะถึงแม้จะอยู่ในชุดดำ เธอยังสวยเฉิดฉายด้วยชุดแบรนด์เนม สวยสง่าและไม่มีน้ำตาสักหยดกับการจากไปของผู้ชายที่รักเธอเหลือเกิน ลมกลางคืนพัดพา ทำให้รู้สึกเย็นเยียบ คืนนี้เป็นคืนที่ฟ้าไร้ดาว มีเพียงจันทร์เสี้ยวเกี่ยวฟ้าอย่างเดียวดาย คลื่นซัดสาดรุนแรงราวกับอารมณ์ที่ขุ่นคลั่กอยู่ในใจของนินัน “ฉันผิดเหรอนัน ที่รักตัวเอง” อยู่ๆ เสียงนุ่มนั้นก็ดังขึ้นจากเบื้องหลังนินัน เธอนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างคนที่มองอะไรกว้างขึ้น “ไม่ผิดหรอก แต่ฉันริษยาเธอน่ะน้ำหอม เพราะรันเคยบอกว่า ยามที่คนเรารักใครสักคนอย่างแท้จริงนั้น ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไรก็ยังจะคงรัก แม้ว่าเขาจะไม่รักเราอีกต่อไปหรือรักคนอื่นไปแล้ว ก็คงไม่ต่างจากที่ฉันรักรัน แม้ว่ารันจะไม่เคยรักฉันเลย” “ฉันรู้ว่าตัวเองไม่มีคุณค่าสำหรับความรักของรัน และนึกเสียใจที่บอกว่าเกลียดรัน และไม่อยากเห็นเขาอีกตลอดชีวิต ในวันที่รันไปอาละวาดที่ทำงาน” “เธอมีคุณค่าเพราะรันรักเธอน้ำหอม ถึงเธอจะเกลียดรัน  แต่รันก็ยังรักเธอจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตเขา ความรักก็คงเหมือนดอกไม้สีขาว และเธอก็ไม่ผิดที่ไม่สามารถรักรันได้อีกต่อไป รันเองก็ไม่ผิดที่จะไม่อยู่เมื่อไม่มีเธอ เพราะชีวิตเป็นของเขานี่นา เขามีสิทธิ์ที่จะเลือกมัน” เป็นครั้งแรกที่นินันได้เห็นน้ำตาของน้ำหอม “ฉันไม่เคยอยากให้รันตายเลยนะ ” “ฉันรู้ แต่เขาก็ตายไปแล้ว เพราะเขาเลือกของเขาเอง เขาอ่อนแอเกินไปที่จะอยู่บนโลก ที่มีสิ่งเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา” “เธอคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอนัน” นินันพยักหน้าแทนคำตอบ ทำให้น้ำหอมหยุดร้องไห้ แล้วยิ้มบางๆ ให้เธอ ก่อนจะเดินไปหาผู้ชายที่ดีพร้อมอย่างที่เธอฝันไว้ ซึ่งยืนรอเธออยู่บนชายหาด นินนันมองร่างบางเพรียวนั้นจนลับตา ก่อนจะพึมพำออกมาอย่างเหม่อลอย “เธอไม่ผิดเลยน้ำหอม รันต่างหากที่ปล่อยให้ความรักทำร้ายตัวเอง รันไม่เหมาะที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้หรอก เขาอ่อนแอเกินไป! และฉันดีใจที่เป็นคนพาเขาไปยังที่ที่เขาต้องการจะอยู่ ที่นั่น จะมีแต่ดอกไม้สีขาว ” จริงๆ แล้วนินันคิดว่าชีวิตที่ไร้รันนั้นไม่มีค่า แต่วันเวลาก็พาเธอให้ผ่านพ้นไปได้ ไม่มีรันในโลกนี้ แต่เธอก็มีชีวิตอยู่ได้ แม้จะไม่มีความสุขเท่ากับที่มีรัน แต่นินันก็เชื่อว่าวันหนึ่งจะมีคนที่เธอรักได้อย่างที่รักรัน ผ่านเข้ามาในชีวิต ให้เธอรู้จักความรักอีกครั้งหนึ่ง ความรักที่เธอเชื่อว่ามันไม่ได้ตายไปพร้อมกับรัน แต่เวลานั้นยังมาไม่ถึง วันนี้หัวใจนินันจึงได้แต่คร่ำครวญถึงรันอย่างอาดูร เธอก้มลงจูบแหวนที่อยู่นิ้วนางข้างซ้าย พร้อมๆ กับสะอื้นออกมาราวกับจะขาดใจ ~ .~ จบ...จ้า แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 48 00:43:34 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 48 00:33:36 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 48 12:00:54 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 48 23:56:04 จากคุณ : จูนิตา - [ 20 พ.ย. 48 17:48:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อยากได้มุมมองความรักจากคนอ่าน...จัง แค่อยากรู้...ว่ารักของใครต่อใครเป็นเช่นไร จะต่างจากรักของ~รัน~นินัน~น้ำหอม~ หรือเปล่า... จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 20 พ.ย. 48 17:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ยังไม่มีมุมมองอะไรเลยค่ะ รู้แต่ว่า.. ...เศร้าจัง... T-T จากคุณ : กบตัวกลม - [ 20 พ.ย. 48 19:31:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ง่า   ขอให้ต่อไปนินันได้พบกับความรักที่งดงามกว่านี้นะคะ  (จะมีที่งามกว่านี้ไหมนะ)  TOT   เขียนได้เศร้าอ่าค่ะ  มิรันสงสารรัน  นินัน  และก็น้ำหอมด้วย  (จะมีใครสงสารเธอเหมือนมิรันบ้างไหมเนี่ย - -" )   V ^ ^ จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 20 พ.ย. 48 20:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม อ่านแล้วเศร้าจัง้ลย นิยามความรักตอนนี้ยังบอกไม่ได้ เพราะยังหาไม่เจอ ไว้ค้นพบเมื่อไหร่ แล้วจะบอกให้ฟังแล้วกันนะค่ะ จากคุณ : oreocream - [ 20 พ.ย. 48 21:25:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รันทำไมใจร้ายกับนินันจัง !!! เรื่องที่เกิดกับน้ำหอมและรัน  เราว่ามันพบได้ทั่ว ๆ ไปนะ แต่รันอ่อนไหวเหลือเกินน่ะ  ทำร้ายตัวเองมาก ๆ เลย ไม่คิดถึงคนข้างหลังบ้าง  ... เศร้าจังค่ะ ... จากคุณ : Noey :p - [ 20 พ.ย. 48 21:52:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถึงรันจะอ่อนแอไปหน่อย แต่อ่านแล้วชอบเรื่องนี้ค่ะ จากคุณ : scottie - [ 20 พ.ย. 48 22:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รักด้วยสมอง กับรักด้วยหัวใจ เพียงแต่ใครจะรักด้วยแบบไหนก็เท่านั้น ไม่ผิด และไม่ถูก แต่ผิดที่ เจอกันไม่ถูกคู่ ไม่ถูกคน เอิ้กก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 21 พ.ย. 48 00:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เศร้ามากค่ะ จากคุณ : รียา - [ 21 พ.ย. 48 00:42:48 A:203.172.55.12 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 12 .. นานๆผมจะเศร้าสักครั้ง แต่ วันนี้ เศร้าครับ .. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 21 พ.ย. 48 11:14:55 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 21 พ.ย. 48 13:11:02 ]

ความคิดเห็นที่ 14 รันใจร้ายจัง สงสารนินัน เศร้าอ่ะ จากคุณ : ดาวบนพื้นทราย - [ 21 พ.ย. 48 15:18:45 A:203.151.33.220 X: TicketID:074719 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอ่อ.... อ่า.... ชายหนุ่มอายุสิบเจ็ด รู้จักความรัก ทว่า ! รู้จักแต่ไม่ยักกะเข้าใจ แหะ แหะ ขอรับ สวัสดี ขอรับ เจ้าหญิงราตรี คิดถึง นะ นะ นะ ขอรับ แหะ แหะ ขอรับ สวัสดี ขอรับ จากคุณ : นายทิวา - [ 21 พ.ย. 48 20:07:37 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เศร้าจังค่ะ   นิยามความรักยังหาไม่เจอ มาช่วยดูคำตกหล่นให้แทนแล้วกันนะคะ :) ค.ห. 2 "และตัดสินใจหอบข้าวมาอยู่ในห้องของรัน "  พิมพ์ตกไปรึเปล่าคะ ค.ห. 3 "เพราะที่นั่นเป็นสถานที่(ที่)รันได้เจอกับน้ำหอมเป็นครั้งแรก  รึเปล่าเอ่ย จากคุณ : ร่มไม้ชายน้ำ - [ 22 พ.ย. 48 08:59:03 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เราย่อมต้องพลัดพรากจากสิ่งที่รัก เป็นธรรมดา ไม่เร็วก็ช้าครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 22 พ.ย. 48 10:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ประทับใจนิดๆกับความรักของรันนะคะ มั่นคงมาก ถึงแม้ว่าคนที่รักจะไม่ได้รักตอบแล้วก็ตาม "ถ้าชาติหน้ามีจริง จะขอเกิดมารักนันคนเดียว" คำที่รันบอกนินัน  ถ้าเป็นตัวหนูยีเอง คงเศร้าใจพิลึก ก็ขนาดชาตินี้ยังไม่รัก ..จะให้ไปหวังรอชาติหน้าได้อย่างไร อ่านแล้วเศร้าอะคะ จากคุณ : หนูยี - [ 22 พ.ย. 48 15:08:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19  เศร้าจังเลยอ่ะ จากคุณ : burin piggypink - [ 30 พ.ย. 48 21:11:43 ]