ความคิดเห็นที่ 1 ความรักที่เป็นไปไม่ได้... ต่อให้มันพยายามแค่ไหน... ผลสรุปมันก็คือ เป็นไปไมได้ “สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ... ผมชื่อตั้มครับ” ผมพูดพร้อมกับมองตัวเองในกระจกว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่กับคำพูดประโยคนี้ วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของมหาวิทยาลัยของผมครับ คงไม่แปลกนัก ที่เด็กปีหนึ่งทุกคนจะต้องรู้สึกตื่นเต้นกับวันแรกในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย แต่ผมมั่นใจว่าอาการของผมนั้น หนักกว่าคนทั่วไป แค่คิดถึงเวลาที่เข้าห้องเรียนที่มีแต่คนไม่รู้จักนั่งอยู่เต็มห้อง ผมก็นึกไม่ออกแล้วว่า หลังจากที่ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง ทุกสายตาจะจับจ้องอยู่ที่คนที่เดินเข้าประตู ซึ่งในตอนนั้นก็คือผม ซึ่งจะทำให้ความมั่นใจของผมลดลงจากเดิมที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่า ขาของผมควรจะก้าวอย่างไรเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต มือของผมควรจะอยู่ระดับไหน และควรจะถือหนังสือไว้ข้างไหนดี เพื่อให้ดูธรรมดาที่สุด แค่คิดก็น่ากลัวแล้วครับ เพราะฉะนั้น วันนี้ผมจึงเพื่อเวลาในการไปเรียน อย่างมาก เพื่อจะได้เข้าไปนั่งในห้องเรียนเป็นคนแรก “ไปเสรีเซ็นเตอร์ครับ” ผมไม่รู้ว่าราคาเท่าไหร่ ผมเลยยื่นแบงค์ย่อยให้กับกระเป๋ารถเมล์ และรอเงินถอน เพราะผมไม่กล้าแม้แต่จะถามกระเป๋ารถเมล์ว่าราคาเท่าไหร่ รถเมล์คันนี้เต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก เพราะเป็นชั่วโมงเร่งด่วนที่คนวัยทำงาน จะต้องเข้าทำงาน ประกอบกับนักศึกษาและนักเรียน ที่ต้องรีบเข้าให้ทันชั่วโมงเรียน ผมเห็นนักศึกษาสองคนนั่งอยู่ด้วยกันด้านหน้าของผม แต่ผมไม่มั่นใจว่าจะเป็นสถาบันเดียวกับผมหรือไม่ เพราะจากด้านหลัง ผมไม่สามารถระบุได้ แต่อย่างน้อยเขาก็มีเพื่อนมาเสริมความมั่นใจให้กันและกัน แต่มองดูตัวผมเองแล้ว อยู่ตัวคนเดียว และคงเป็นแบบนี้ต่อไปอีกนาน... ผมลงจากรถเมล์เมื่อถึงที่หมาย แต่ผมยังต้องนั่งรถตู้อีกต่อนึง เพื่อที่จะเข้าสู่มหาวิทยาลัย แต่เมื่อผมเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้ผมเริ่ไม่มั่นใจว่าแผนของผมที่จะเข้าห้องเรียนเป็นคนแรกจะสำเร็จหรือไม่ มีนักศึกษามากมายยืนต่อแถวรอรถตู้ที่ขาดช่วง อันเนื่องมาจากคนจัดรถตู้ยังไม่รู้จำนวนคนที่แน่นอนเนื่องจากเป็นวันแรก ผมไม่รอช้ารีบไปต่อแถวนั้น แม้จะไม่ได้เข้าห้องเป็นคนแรก แต่ก็ขอให้เร็วที่สุดก็พอ แถวเริ่มสั้นลงเรื่อยๆ เนื่องจากรถตู้เริ่มทยอยมาทีละคันๆ จนคันต่อไปเป็นของผมแน่ เพราะคนจัดรถตู้นับผมเป็นคนสุดท้าย และแล้ว รถตู้ก็มาถึง ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย เพราะถ้าได้ขึ้นคันนี้ ก็คงจะเข้าเรียนทัน ขณะที่ผมกำลังจะเดินตามแถวอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงเรียกผมจากด้านหลัง “ขอโทษนะคะ... ขอน้ำขึ้นรถไปก่อนได้มั้ยคะ น้ำเรียน 9 โมงอะคะ ถ้าไม่ขึ้นคันนี้น้ำต้องสายแน่ๆ เลย” แม้จะไม่รู้จักกันมาก่อน แต่เมื่อได้ฟังน้ำเสียงของเธอ และใบหน้าที่แสดงอารมณ์จริงจัง ทำให้คนขี้อาย และปฏิเสธคนไม่เป็นอย่างผม ต้องเดินถอยหลังออกมาให้เธอ “ขอบคุณมากๆ เลยคะ...” เธอไม่ลืมที่จะหันกลับมาขอบคุณ พร้อมกับยิ้มให้กับผม ... น้ำ ... เธอชื่อน้ำครับ... ผมไม่แน่ใจว่าจะสามารถอธิบายหน้าตาของเธอได้ชัดเจนแค่ไหน แต่ผมบอกได้ว่า เธอเป็นคนที่สวยมาก และมีเสน่ห์ที่รอยยิ้มของเธอ เวลาเธอยิ้มผมรู้สึกมีความสุขไปกับเธอด้วย แต่เรื่องก็คงจะจบตรงนี้ เพราะผมคงไม่ได้มีโอกาสเจอเธออีกแล้ว จากคุณ : Por3k - [ 22 พ.ย. 48 20:32:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุด แผนของผมก็ไม่สำเร็จจริงๆ ครับ ผมถึงมหาลัยสายประมาณ 10 นาที ผมหยิบตารางเรียนออกมา เพื่อที่จะดูห้องเรียน “วันจันทร์... คาบแรก... วิชากฎหมายธุรกิจ... ห้อง... SM408” ผมดูตารางที่จดมาอย่างไม่ค่อยเป็นระเบียบของผม พร้อมกับรีบวิ่งไปยังตึก SM ชั้น 4 ที่ผมศึกษาสถานที่มาอย่างดีจากวันที่มาปฐมนิเทศ และในที่สุด ผมก็ถึงตึก SM ชั้น 4 ผมแหงนมองเลขห้องที่อยู่ด้านบนพร้อมกับเดินไล่ไปจนถึงห้อง 408 อาจารย์มาถึงแล้ว นักศึกษาหลายคนก็อยู่ในห้องนั้น กำลังตั้งใจเรียน ผมรอจังหวะที่อาจารย์หันหน้าเข้าหากระดานดำ เพื่อเขียนชื่อตัวเองแนะนำตัวให้กับนักศึกษา เพื่อเข้าไปในห้องเรียนทางประตูหลัง และรีบนั่งกับโต๊ะที่อยู่ติดกับประตูเพื่อจะได้ไม่ต้องเดินไกล สำเร็จครับ... ไม่มีใครสนใจผมเลย... แม้แต่อาจารย์ยังไม่หันมามองด้วยซ้ำ ผมภูมิใจความความสำเร็จเล็กๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงเช้าของวันนี้ ที่นั่งในห้องนี้ จัดเป็นคู่ๆ ครับ แต่ตอนนี้ผมนั่งอยู่คนเดียว แต่ผมก็รู้สึกดี เพราะผมจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด และกดดัน เวลาที่จะต้องหาเรื่องคุยกับเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทกัน ผมนั่งฟังอาจารย์แนะนำตัวอยู่ได้ไม่นาน ก็รู้สึกง่วงนอน เพราะเมื่อเช้าผมตื่นเร็วมาก เพื่อจะสำรวจ และตระเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย ผมฟุบหน้าลง แล้วหันหน้าออกไปทางนอกประตูอย่างไร้จุดหมาย และเตรียมพร้อมกับการงีบหลับ... ... แต่ในความไร้จุดหมายนั้น... ก็มีเธอ ที่ทำให้ชีวิตของผมมีความหมาย... ผมเจอผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งอยู่ที่ม้านั่งนอกห้องเรียน เธอที่แย่งผมขึ้นรถตู้เมื่อเช้านั่นเอง ก็มีแต่เรื่องความจำนี่แหละครับ ที่ผมพกความมั่นใจมาเต็มที่ ท่านอนของผมดูจะเป็นท่าที่สบายมาก นั่งอยู่ข้างหลังคนตัวใหญ่ๆ ทำให้อาจารย์ไม่สังเกต กระเป๋า และสัมภาระ ก็วางไว้ที่นั่งข้างๆ ที่ไม่มีคน แถมภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ก็ยังทำให้ผมรู้สึกมีความสุขยิ่งนัก แม้จะได้แค่มอง... แต่... เมื่อเช้าเธอบอกว่าต้องรีบมาเรียนนี่นา แต่ทำไมเธอถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ได้นะ หรือเธอตั้งใจโกหกผม เพราะต้องการจะคุยกับผม? คงเป็นไปไม่ได้ยิ่งกว่าจะให้รัฐบาลจับมือกับฝ่ายค้าน แต่คิดไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร... ผมเลยนั่งมองน้ำต่อไป... น้ำนั่งอย่างสุภาพ พร้อมกับกำลังขีดๆ เขียนๆ อะไรสักอย่าง ลงบนเศษกระดาษแผ่นหนึ่งด้วยดินสอ เหมือนกับกำลังลอกอะไรอยู่ น้ำ ... หันมาหน่อยซิครับ ผมคิดในใจ แต่ท่าทางหัวใจของผม คงจะเต้นแรงเกินไป เธอหันมาทางผมจริงๆ... ระบบแก้อายของผมทำงานอัตโนมัติ... ผมรีบลุกขึ้นหันหน้าไปทางกระดาน และทำท่าเหมือนจดงานในทันที แม้บนกระดานจะมีแค่ชื่ออาจารย์อยู่ก็ตาม เธอเดินเข้ามาหาผมครับ... ผมไม่แน่ใจว่าผมมองเห็นด้วยหางตา หรือว่าผมคิดไปเอง ผมจึงแกล้งหันไปนิดๆ... เธอเดินเข้ามาจริงๆ ครับ ตอนนี้ตาประสานกันแล้ว... ผมรู้สึกได้เลยว่าหน้าของผมร้อนขึ้น... แต่ผมก็ยังมีสติ... ผมรีบจดชื่ออาจารย์ลงบนสมุดอีกครั้ง เวลาผ่านไปประมาณ 5 วินาที แต่เป็น 5 วินาทีที่ผมรู้สึกอึดอัดที่สุด เธอยังคงยืนหน้าประตูที่เดิม มือของผมก็ยังคงจดชื่ออาจารย์เป็นชื่อที่ 10 แล้ว โชคดีที่ผมนั่งคนเดียว ไม่งั้นคนข้างๆ ผมคงคิดว่าผมไม่ปกติแน่ๆ ... เธอเคาะประตูเรียกผมครับ ... ใจผมเต้นเร็วและแรง... หน้าผมแดงจนเกือบถึงหู... แต่ถ้าผมไม่หันไปยอมรับผิดที่ผมแอบมองเธอ เธอคงจะไม่ไปไหนแน่ๆ... ผมจึงหันหน้าไปหาเธอ เพื่อจะขอโทษที่แอบมอง แต่เธอกลับยิ้มให้ผม และทำปากเพื่อจะให้ผมอ่าน เพราะคำพูดของเธอ คงไม่สามารถส่งผ่านห้องเรียนกับภายนอกได้แน่ๆ ผมพยายามอ่านปากเธอ... แต่ก็ต้องตกใจกับความหมายว่าเธอพูดว่า “รักเธอ” ... คงไม่มีมนุษย์คนไหนเข้าข้างตัวเองได้เท่าผมอีกแล้ว ... ผมคิดในใจ เธอพูดว่า “นี่เธอ” แล้วก็ชี้ที่ผม ผมตอบสนองด้วยการทำท่าทางให้รู้ว่ามีอะไรหรอ เธอชี้ไปที่กระดาษที่เธอเขียนอยู่เมื่อครู่ พร้อมกับชี้เป้าหมายที่อยู่ในห้อง เป็นอันเข้าใจว่า ช่วยส่งกระดาษนี้ไปให้เขาคนนั้นหน่อย “เมื่อคำเสนอ กับคำสนองตรงกัน สัญญาจึงเกิดขึ้น” อาจารย์ของผมพูดขึ้นมาในห้องเมื่อครู่นี้ เธอเสียบกระดาษเข้ามาในห้องทางร่องของประตู และผมก็รับไปเพื่อจะทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย และเธอก็ยิ้มพร้อมกับคำขอบคุณที่ไร้เสียง แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 48 20:45:34 จากคุณ : Por3k - [ 22 พ.ย. 48 20:33:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมมองกระดาษใบนั้น มันเป็นตารางเรียนตั้งแต่วันจันทร์ถึงศุกร์ เป็นตารางที่สวยมาก เพราะเรียนแค่วันจันทร์ถึงพฤหัส และว่างวันศุกร์ แล้วผมก็ทำภารกิจของผมต่อไป โดยการส่งต่อเพื่อจะให้กับผู้ชายคนนั้นซึ่งเป็นเป้าหมายของเธอ ผมคิดว่าเขาคงต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ เพราะผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีเอาการ และก็รูปร่างสูงใหญ่ ซึ่งต่างจากผมโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าจะมองมุมไหน ผมรู้สึกแอบน้อยใจเล็กๆ ที่ทำไมคนอย่างผม ถึงไม่มีอะไรเป็นที่สะดุดตาเลยนะ รูปร่างหรือหุ่นก็ธรรมดา หน้าตาก็ไม่ได้ดีไปกว่าใครเขา ความสามารถพิเศษก็ไม่มี กีฬาก็ไม่เล่น เรื่องดนตรีผมก็เล่นอะไรไม่เป็นเอาสะเลย... เมื่อผู้ชายคนนั้นได้รับกระดาษแผ่นนั้นแล้ว ก็หันมองซ้ายมองขวา และก็สบตากับน้ำ เขาและเธอก็ยิ้มให้กัน และก็พูดจาภาษามือกันสักพัก แล้วน้ำก็กลับไปนั่งที่ม้านั่งตัวเดิม... “เจอกันชั่วโมงหน้านะนักศึกษา” อาจารย์พูดเสร็จ นักศึกษาก็เก็บสัมภาระและทยอยเดินออกนอกห้องเรียน ... แม้จะไม่ใช่คนแรก... แต่ก็ขอเป็นคนสุดท้าย ครับ... แม้ผมจะไม่ได้เข้าห้องเรียนเป็นคนแรก แต่ผมขอเป็นคนสุดท้ายที่จะออกจากห้อง เพราะจะได้ไม่ต้องมีใครคอยจับตาดูผมเวลาผมเดิน มันทำให้ผมเสียความมั่นใจมากๆ เวลาที่ผมคิดอย่างนั้น ตาผมสอดส่ายไปตามใบหน้าของเพื่อนๆ ในห้องที่ไม่คุ้นเลยสักคน ผมหวังว่าจะได้เจอคนรู้จักบ้าง แต่ก็ไม่มี... เมื่อคนออกไปจนหมดห้อง ผมจึงเริ่มเก็บของและออกจากประตูข้างๆ ผม เพื่อจะไปเรียนวิชาต่อไป แต่เธอยังคงอยู่ตรงนั้น... เธออยู่กับแฟนของเธอ คุยกันอย่างสนิทสนม... เอาอีกแล้ว... รอยยิ้มของเธอทำให้ผมมีความสุข และยิ้มตามไปด้วย... เธอเดินออกจากที่ตรงนั้น พร้อมกับทิ้งผมไว้ข้างหลัง... จากคุณ : Por3k - [ 22 พ.ย. 48 20:45:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เขียนสนุกดีค่ะ บรรยายได้เห็นบุคลิกของ"ผม"ได้ชัดเจนมากๆ   ว่าแต่ว่า เปิดเผยตอนจบให้กันซึ่งๆหน้าแบบนี้  ไม่เป็นไรเหรอคะ จากคุณ : สหายสันติ - [ 22 พ.ย. 48 20:51:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตรู๊ด ดูดเสียง เรียบร้อย ^^ แบบว่ามือใหม่อะครับ แหะๆ ขอบคุณทุกคอมเมนต์มากๆ ครับ ปล. แอบดัดแปลงจากชีวิตจริงมาเล้กๆๆๆ จากคุณ : Por3k - [ 22 พ.ย. 48 21:01:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วตอนต่อไปจะมาเมือ่ไหร่เนี้ยะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 22 พ.ย. 48 22:04:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตกลงน้ำไม่ได้เรียนคาบ 9 โมงใช่ปล่าว จากคุณ : scottie - [ 22 พ.ย. 48 23:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แม้ว่าอาจจะโดดไปบ้างในบางสำนวน แต่ก็เข้าใจใช้คำใช้ประโยคค่ะ ดูเรียบง่าย น่ารักดี สื่อให้เห็นถึงความรู้สึกของตัวละครได้ดีพอสมควร แม้จะยังสั้นไปนิดในแต่ละตอน ..ฝึกฝนต่อไปเรื่อยๆ ก็จะดีขึ้นเองค่ะ สู้ๆ ค่ะ จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 22 พ.ย. 48 23:31:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขียนสนุกดีค่ะ แล้วจะมารออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ดาวบนพื้นทราย - [ 23 พ.ย. 48 10:49:26 A:203.151.33.220 X: TicketID:074719 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อิอิ ขอเสนอชื่อเรื่องเดิมค่ะ คือ 'วางหัวใจ...ไว้ใกล้เธอ' ก๊ากๆๆ ชอบเปงการส่วนตัวครับทั่น ตั้งใจเขียนต่อไปนะคะ พยายามเข้า จากคุณ : พระจันทร์โศก (พระจันทร์โศก) - [ 23 พ.ย. 48 20:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนใหม่มาแล้วคร๊าบ~ ขอเลื่อนตอนให้ตอนนี้อยู่ตอนที่ 1 และตอนแรกเดิม เป็นตอนเกริ่น ตอนที่ 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3901530/W3901530.html จากคุณ : Por3k - [ 23 พ.ย. 48 20:59:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วทำให้นึกถึงห้อง lecture อาคารเรียนรวม ตอนเรียนปี 1 วิชากฏหมายธุรกิจ เอกบริหารธุรกิจเนอะที่บรรยายมา ใช่ทั้งหมดเลยอ่ะ มีเสรีเซนเตอร์ด้วยอ่ะ เอ๊ะรึเรียนห้องเดียวกันแน่เลย อิอิ จากคุณ : ต้นปีป - [ 25 พ.ย. 48 08:52:35 A:192.168.6.158 X:202.28.25.200 TicketID:103454 ]