ณ ชั่วโมงนี้ ที่ฉันกำลังจรดปากกา บันทึกอยู่
ก็เปนเวลา ที่ฉันจักต้อง รฦก แลเก็บไว้
เพราะ เหตุการณ์นี้
เปนเวลาที่ฉันจักต้อง
จดจำไว้ในความทรงจำ...อย่างยิ่ง...
เมื่อพ่อชวนฉันไปเที่ยวต่างจังหวัด
กับครอบครัวของเรา
อันประกอบด้วย...
พ่อ...แม่...อา...เพื่อนของพ่อ...แลตัวฉัน...
แลยังมี น้องชายที่รักยิ่งอีกคนหนึ่ง
กับภรรยาของเขา
ซึ่ง นานนานจักได้พบกันสักครั้ง...
วันนั้น...
พวกเราทั้งหมด
ก็ได้นั่งรถ ตรงไปยังที่พัก
ในตำบล ที่ใกล้กับภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
เฮ้อ...เปนเวลานานมาแล้ว...
กว่าที่จักได้เสวนากันอย่างจับเข่า
กับ บิดา ผู้มีปรัชญาอันลุ่มลึก
แล สุขุม คัมภีรภาพ
นานมาแล้ว
กว่าที่จักได้สนทนา
กับมารดา
ผู้ที่เปนแม่ที่รักลูกอย่างสุดหัวใจ
นานมาแล้ว
กว่าที่จักได้สนทนากับคุณอาอาจารย์
ผู้ซึ่งทรงภูมิในวิชาการ
และก้อ...นานมาแล้ว...
ที่บรรยากาศเช่นนี้...
จักเกิดกับฉันอีกครั้ง...
ก่อนที่จักเขียนบทความนี้
ฉันกำลังนั่งอยู่บนดาดฟ้าของห้องพัก
ในเวลาดึกสงัด
เวลาที่มองไม่เห็นอะไรเลย
แต่...
บรรยากาศของบ้านพักริมลำธาร
กับความรัก
กับความห่วงใย
กับความคิดถึง
ของเจ้าของสายตาทั้งหลายคู่
ที่กำลังแลดูฉันด้วยความเปนห่วง
ฉันจึงเพิ่งได้รู้สึกว่า
แม้อากาศจักหนาวเย็นมาก
แต่ฉันก็ยังรู้สึกอบอุ่น...
แลยังสูดลมหายใจด้วยความชื่นใจ
กับความงดงาม
กับความปราถนาดีอันบริสุทธิ์ยิ่ง
ของบุพการี...แลญาติ...
ดึกแล้ว
อากาศที่นื่ ก็ยิ่งหนาวมากขึ้น
แต่ก็ดูเสมือนกับว่า
ในลมหนาวนั้น...เปนประดุจ...
มือที่ประคับประคองชีวิตของฉัน...ตลอดมา...
ขอขอบพระคุณ
ท่านผู้ใหญ่ ที่ได้ร่วมชะตาชีวิตกัน
มาจนถึงบัดนี้
แลเปนผู้มอบกำลังใจให้แก่ฉัน
ที่จักส่งมอบให้กับเด็กน้อย
อีกหลายชีวิต
ที่เขากำลังจักแสวงหา
หนทางชีวิตที่ ถูกต้อง...แลงดงาม...
ต่อไป.....
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
22 พ.ย. 48 21:50:24
]
ไปเที่ยวตอนแก่...กับพ่อ แม่ ของฉัน
