ความคิดเห็นที่ 1 แต่แรกมิเกลเคยได้ยินทางข่าวเครือข่ายสื่อสารเชื่อมต่อระหว่างสมองหรือเบรนเน็ตว่าโครงการแฟนตาสโทเปียเป็นผลการวิจัยของนักจิตวิทยาและโปรแกรมเมอร์นับร้อยคนจากทุกทวีปเพื่อค้นคว้าหา “โลกยูโทเปีย” และหาทางทำให้ทุกคนเข้าถึงโลกนั้นๆ “จากประสบการณ์ของผมที่เดินทางไปพบกับความลำบากยากแค้นของมนุษย์ทั่วโลก ทำให้ผมคิดว่าจะทำอย่างไรให้มนุษย์ทุกคนเข้าถึงความสุขอย่างเท่าเทียมกันได้ ผมอยากเห็นทุกคนไม่อดอยาก ไม่ต้องหวาดกลัวภัยสงครามและความขัดแย้งต่างๆ ไม่มีการแบ่งชนชั้น จิตใจมีแต่ความสงบสันติ ไม่ต้องถูกปกครองด้วยกฎระเบียบนอกจากมโนธรรมในใจ” โมเอ้ ผู้ริเริ่มโครงการกล่าวขณะแถลงข่าวว่าโครงการนี้ได้เริ่มขึ้นแล้วเมื่อหลายปีก่อน วันนั้นปฏิทินแสงที่ผนังกระจกบอกว่าเป็นปีพุทธศักราช ๒,๗๑๔ “แรกๆฟังเหมือนนักการเมือง หลังๆฟังเหมือนศาสดา” ศาสตราจารย์ทางเศรษฐศาสตร์คนหนึ่งที่ได้รับเชิญมาฟังยิ้มเยาะ เขาไม่เชื่อว่าสิ่งที่โมเอ้พูดจะเป็นไปได้ “นี่ไม่ใช่อุดมการณ์ไร้สาระ แต่มันคือการนำวิทยาการมารับใช้จิตวิญญาณของมนุษย์” ผู้ก่อตั้งโครงการตอบ “ด้วยวิธีไหนไม่ทราบ” โมเอ้ฉายภาพบนจอขนาดใหญ่หน้าห้อง เป็นรูปชายคนหนึ่งกำลังนอนหลับ “ท่านศาสตราจารย์ คุณเคยฝันดีไหม?” “เคยสิ” “เช่นฝันว่ายังไงบ้าง” “ก็.... ฝันว่าหุ้นดาวโจนส์ นิกเคอิ หั่งเส็ง เสตรทไทมส์มีดัชนีบวกทุกวันละมั้ง” มีเสียงหัวเราะเบาๆในห้อง แม้แต่โมเอ้ยังแอบบ่นกับตัวเอง “ฝันงี่เง่าสิ้นดี” “ไม่ฝันถึงเก้าอี้ผ้าใบบนชายหาดที่มัลดีฟส์บ้างเลยรึ” “ไม่ ถนนวอลล์สตรีทคือเกาะสวรรค์ของผมอยู่แล้ว” โมเอ้ถอนหายใจ เขาควรเชิญนักวิชาการทุกด้านมาร่วมงานก็จริง แต่วันหลังเห็นจะยกเว้นสาขาเศรษฐศาสตร์เสียสาขาหนึ่ง “พูดแบบภาษาชาวบ้าน คนเราเมื่อตื่นก็อยากนอน คนที่เพิ่งตื่นก็ยังอยากนอนต่อ การนอนเป็นกลไกลี้ลับอันหนึ่งของสัตว์โลก เป็นการพักผ่อนที่เหมือนตายไปชั่วขณะ ระหว่างนั้นร่างกายส่วนต่างๆจะทำงานช้าลงมาก บางส่วนก็หยุดทำงาน ในขณะที่จิตแม้จะผ่อนคลายลงบ้างแต่กลับทำงานได้อย่างไม่น่าเชื่อ หนึ่งในความลี้ลับของร่างกายขณะที่นอนหลับก็คือการฝัน” “จากการศึกษาของนักจิตวิทยารุ่นก่อนทำให้เราพบว่าเราฝัน ๔-๕ ครั้งในทุกๆคืนหรือเฉลี่ยทุกๆการนอน ๙๐ นาทีเราจะฝันหนึ่งครั้ง เพียงแต่เมื่อเราตื่นขึ้นมาเราอาจจะจำมันไม่ได้ครบหรือจำทั้งหมดไม่ได้เลย ความฝันส่วนใหญ่จะกินเวลา ๒-๓ วินาทีไปจนสูงสุดไม่เกิน ๔๐ นาทีโดยประมาณ ส่วนใหญ่ของความฝันค่อนข้างจะเป็นเรื่องธรรมดาๆ ซิกมันด์ ฟรอยด์เองก็กล่าวว่าความฝันเป็นการสะท้อนถึงความทรงจำและความรู้สึกต่างๆของคนรวมไปถึงจิตใต้สำนึกที่สะสมมาด้วย ยกตัวอย่างเช่นนักศึกษามักจะฝันเกี่ยวกับการสอบในช่วงของการสอบ ผมจึงกล่าวได้ว่าถ้าคนเราอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่ดีความฝันก็จะพลอยแย่ไปด้วย” “ใครๆก็อยากให้ตัวเองฝันดีทั้งนั้น น่าเสียดายที่ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันยังไม่มีใครสามารถศึกษาการควบคุมความฝันให้เป็นไปในทางที่เราต้องการได้ ถ้าหากเพียงแต่คนๆหนึ่งสามารถควบคุมฝันของตัวเองได้ เราก็จะพบกับการพักผ่อนที่แสนสุข คนจะพบกับสิ่งที่ตัวเองอยากได้ อยากมี อยากเป็น ที่ไม่สามารถสมหวังได้ในโลกความเป็นจริงตอนกลางวัน” โมเอ้ยิ้มอย่างมีชัย “แต่ตอนกลางคืน....เขาจะได้ทุกสิ่ง” “แล้วจะทำได้ยังไง” นักข่าวคนหนึ่งถาม “ด้วยเจ้านี่” ผู้ก่อตั้งโครงการฉายภาพต่อมา เป็นภาพแคปซูลทรงรีขนาดใหญ่พอที่คนจะลงไปนอนได้อย่างสบาย ภายในบุด้วยเบาะนุ่มทั้งหมดและมีแผงควบคุมในตำแหน่งที่สะดวกใช้รอบด้าน เสียงฮือฮาของคนในห้องแถลงข่าวดังขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย “เมื่อเราเข้าไปนอนในแคปซูลและติดแผ่นรับส่งข้อมูลขนาดเล็กและบางนี้ที่ท้ายทอยกับหน้าผาก แผ่นรับส่งข้อมูลนี้จะส่งสัญญาณแบบไร้สายไปยังเครื่องประมวลผลข้างแคปซูลเพื่อแปลคลื่นไฟฟ้าในสมองให้กลายเป็นการคำนวณรูปรสกลิ่นเสียงที่ใกล้เคียงที่สุด จากนั้นเมื่อคนที่นอนอยู่หลับไปในระยะที่กำลังจะเริ่มฝัน เครื่องประมวลผลจะทำการส่งสัญญาณกลับไปยังสมองผ่านแผ่นรับส่งข้อมูลให้ทำการ ‘ควบคุม’ ความฝันของคนให้เป็นไปในทางที่คนๆนั้นพึงพอใจ ผมเชื่ออย่างเหลือเกินว่าโครงการแฟนตาสโทเปียของผม มนุษย์จะเข้าสู่โลกอีกโลกที่มีแต่ความสงบสุขสวยงามนานเท่าที่เขาต้องการ” มีเสียงฮือฮาขึ้นในห้องแถลงข่าว ส่วนใหญ่ดังมาจากกลุ่มนักปรัชญาและศาสนา “โมเอ้ นี่คุณกำลังจะทำอะไรกันแน่” “อย่างที่คนส่วนใหญ่ต้องการ” ผู้ก่อตั้งโครงการยิ้ม “ก็แค่มันสามารถทำให้คุณฝันดีได้ทุกคืนเท่านั้น แต่หากเราปรับเปลี่ยนโปรแกรมอีกเล็กน้อย” โมเอ้นิ่งไปนิดหนึ่ง “คนที่เบื่อโลกปัจจุบันก็สามารถหลับฝันดีไปได้อีกหลายสิบปีในแคปซูลนี้ ระหว่างที่เขาหลับไปสมองของเขาจะถูกเชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์กลางซึ่งถูกสร้างให้เป็นเมืองอีกเมืองหนึ่ง นครแฟนตาสโทเปีย” “คอมพิวเตอร์ขนาดยักษ์ที่มีความเร็วประมวลผลและหน่วยความจำสูงสุดเท่าที่โลกเคยมีมาจะเป็นจุดรวมความฝันของทุกคน พวกเขาจะสามารถใช้ชีวิตร่วมกันในความฝัน ได้กิน ได้เดิน ได้พูดคุยกันเหมือนกับมีชีวิตจริงในอีกโลกหนึ่งทั้งที่ร่างกายนอนหลับอยู่ห่างกันเป็นแสนๆกิโลเมตร” เขายกสายเคเบิลใยแก้วนำแสงขึ้นมาวางบนโต๊ะ “ประวัติศาสตร์จะต้องจารึกไว้ว่าโลกแห่งอุดมคติในยุคนี้เกิดขึ้นได้ด้วย.....ไอ้นี่” แต่แรกนักการศาสนาประณามโครงการนี้ว่าไร้ศีลธรรม นักวิทยาการดูแคลนว่าเป็นเพียงพัฒนาการอีกขั้นของเกมส์ออนไลน์ในสมองมนุษย์เท่านั้น ประชาชนทั่วไปก็ยังไม่เชื่อถือ มีเพียงนักเศรษฐศาสตร์ที่เริ่มมองเห็นหนทางทำมาค้าขายจากแคปซูลนี้ โมเอ้เริ่มโฆษณาโครงการนี้และเปิดโอกาสให้ผู้คนทดลองใช้ตามงานมหกรรมวิทยาศาสตร์ทั่วโลก นอกจากเสียงประท้วงจากกลุ่มอนุรักษ์นิยมและการเพ่งเล็งจากสันติบาลว่าโครงการนี้จะมีภัยต่อสังคมหรือไม่แล้วสิ่งที่พวกเขาได้กลับมาด้วยคือคำสั่งซื้อจำนวนมหาศาล และจากการทดลองใช้จนชอบใจแล้วบอกต่อกันไปเรื่อยๆ ในที่สุดโครงการนี้ก็สามารถทำเงินได้ยิ่งกว่างานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ใดๆที่เคยทำมาบนโลก ก็ใครไม่อยากฝันดีกันบ้างล่ะ แต่ผลที่ตามมาก็ไม่ได้สวยงามมากนัก จำนวนผู้ใช้งานแคปซูลระยะยาวเพิ่มจำนวนขึ้นมากกว่ากลุ่มที่ใช้งานผ่อนคลายเพียงชั่วคืน หลายคนซื้อแคปซูลไปด้วยเหตุผลเพียงเพราะเห็นว่าโลกใบนี้ไม่น่าอยู่ พวกเขาอยากนอนหลับและปล่อยใจให้ผ่านเข้าไปสู่อีกโลกที่แม้จะถูกสร้างขึ้นจากโปรแกรมคอมพิวเตอร์แต่ก็คงมีความสุขกว่าโลกใบจริงนี้หลายเท่านัก ผลคือคนจำนวนมากตั้งเวลาไว้นานหลายสิบปีจนกระทั่งแก่ตายในแคปซูลนี้โดยไม่ตื่นขึ้นมาบนโลกความจริงอีกเลย ในที่สุดโครงการแฟนตาสโทเปียถูกห้ามดำเนินธุรกิจในหลายประเทศด้วยเหตุผลทางศีลธรรม โครงการนี้ต้องย้ายไปอยู่ในประเทศที่มีกฎหมายไม่เข้มงวดมากนัก และสร้างห้องวิจัยใต้ดินขนาดมหึมาเพื่อรองรับผู้ที่ต้องการใช้บริการซึ่งมีแต่จะมากขึ้นทุกวัน มิเกลคือผู้ใช้บริการรายล่าสุด.... จากคุณ : ธามาดา - [ 26 พ.ย. 48 22:22:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หญิงสาวเดินทางมาจากอีกประเทศหนึ่ง ในกระเป๋าเดินทางมีเพียงเสื้อผ้าสองสามชุด เธอรู้ว่าไม่จำเป็นต้องพกอะไรไปมากมายนัก เพราะนี่เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะได้อยู่บนโลกที่น่าชังใบนี้ หลังจากนอนในแคปซูลที่นี่เธอก็จะได้มีชีวิตในโลกใหม่เสียที เจ้าหน้าที่แนะนำให้เธอกรอกข้อมูลก่อนลงมาชั้นล่างนี้ว่าเธอต้องการใช้บริการเป็นเวลาแปดสิบปี ไม่มีช่องให้กรอกว่า ‘ตลอดไป’ แต่ทั้งสองฝ่ายก็เป็นอันรู้กัน เวลาแปดสิบปีที่ต่อยอดให้กับคนอายุสามสิบอย่างเธอมันก็เหมือนตลอดไป ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าหลังจากนอนในแคปซูลนี้ผ่านไปหลายปีร่างกายเธอก็จะเสื่อมสลายลงไปเหมอนกับคนทั่วๆไป และจะแก่ตายตามอายุขัยก่อนที่จะทันตื่นขึ้นมาอีกครั้งเสียอีก ไม่มีใครคัดค้านความคิดของเธอ เช่นเดียวกับที่ไม่เคยคัดค้านคนจำนวนหลายหมื่นที่กำลังหลับใหล ‘ระยะยาว’ อยู่........นี่คือธุรกิจ เมื่อเธอส่งสัญญาณว่าพร้อม เจ้าหน้าที่คนนั้นก็ค่อยๆปิดฝาแคปซูลใสและปิดล็อก เบลล์ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่พี่เลี้ยงของเธอมาตั้งแต่แรกเดินเข้ามายืนข้างๆ สายตาที่จ้องมองกันเหมือนเป็นนัยว่านี่คือการสบตากันครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะหลับตาลงตลอดไป วินาทีนั้นมิเกลเห็นว่าเขากำลังยิ้มและอวยพร เป็นยิ้มที่แฝงไปด้วยความเศร้าต่อเพื่อนมนุษย์คนหนึ่งอย่างลึกล้ำ “ฝันดีนะครับ มิเกล” แล้วเขาก็กดสวิตช์ด้านข้าง น้ำสีฟ้าไหลเข้ามาในแคปซูลจนท่วมและพยุงร่างเปลือยของเธอจนลอยเป็นอิสระ น่าแปลกที่เธอสามารถหายใจในน้ำนี้ได้ ไม่นานเธอก็รู้สึกง่วงและหลับไปในแคปซูลน้ำนั้น เจ้าหน้าที่ประจำฐานแคปซูลเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีก็สั่งการให้แขนกลดึงแคปซูลนี้เข้าไปเก็บในส่วนลึกของห้อง ห่างไกลจากจุดที่เจ้าหน้าที่คนนั้นยืนอยู่หลายร้อยเมตร ที่นั่นร่างของมิเกลจะถูกดูแลอย่างดี เธอจะได้รับสารอาหารทางสายยางครบถ้วน อากาศหายใจบริสุทธิ์และเพียงพอ โรคภัยไข้เจ็บต่างๆจะถูกจับตาใกล้ชิดโดยเจ้าหน้าที่ประจำบริเวณนั้น สภาพทุกอย่างจะถูกปรับให้พอดีกับการดำรงชีวิตที่ไร้ชีวิตของเธอจนกว่าจะหมดอายุขัยจริง ร่างของเธอจะอยู่ที่นี่ ปล่อยให้จิตของเธอลอยล่องออกไปกับกระแสไฟฟ้าและวงจรคอมพิวเตอร์ พาเธอไปสู่โลกที่สวยงามสมบูรณ์กว่าโลกเก่าทุกประการ “คุณมีเหตุผลอะไรในการเลือกใช้บริการระยะยาวแปดสิบปีครับ” ชั่วโมงที่แล้วมิเกลยังอยู่ในห้องสัมภาษณ์ คณะกรรมการชายหญิงจำนวนเจ็ดคนกำลังถามข้อมูลส่วนตัวและเหตุผลในการตัดสินใจของมิเกล นอกจากเพื่อประเมินความพร้อมของเธอที่จะหลับยาวตั้งแต่วันนี้ไปจนตายแล้วยังเป็นการให้เธอยืนยันด้วยตัวเองเพื่อป้องกันการฟ้องร้องทางกฎหมายอีกด้วย “ฉันรู้สึกว่าฉันแพ้แล้ว ฉันเกิดมาในครอบครัวที่แตกแยก ถูกแม่เลี้ยงทารุณตั้งแต่อายุสามขวบ พอฉันเริ่มเป็นวัยรุ่นฉันก็หนีออกจากบ้าน คอยลักเล็กขโมยน้อยในเมืองพอได้เงินมากินเหล้าเมายาให้ชีวิตผ่านพ้นไปวันๆได้บ้าง วันหนึ่งฉันเมายาจนไม่ได้สตินอนอยู่กลางถนน มีรถผ่านไปมาหลายคัน ตอนนั้นฉันคิดว่าคงไม่รอดแน่แล้ว แต่มีรถคันหนึ่งจอดและมีคนลงจากรถมาพยุงฉันออกไปได้” “เขาเป็นข้าราชการที่กำลังขับรถกลับบ้าน ฉันถูกส่งไปที่โรงพยาบาลและถูกส่งต่อไปที่ศูนย์บำบัดยาเสพติด ระหว่างที่ฉันกำลังปลดปลงกับชีวิตที่อยากตายแล้วไม่ได้ตายอยู่ เขาก็มาเยี่ยมฉันอีกครั้งและสัญญาว่าจะมาทุกอาทิตย์ เขาทำดีต่อฉันเรื่อยๆนานนับปีจนขอฉันแต่งงาน ฉันไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนดีๆอย่างเขามาขอคนจรจัดอย่างฉันเป็นคู่ชีวิตได้ ชีวิตหลังจากแต่งงานของฉันเหมือนกับตายแล้วเกิดใหม่ ฉันมีบ้าน มีงานทำ มีลูก มีทุกอย่างเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะเคยฝันถึง แต่เดือนที่แล้วลูกฉันป่วยหนัก สามีฉันรีบลางานขับรถฝ่าฝนไปรับแกถึงโรงเรียน ระหว่างทางไปโรงพยาบาลมีรถบรรทุกเบรกแตกพุ่งข้ามฝั่งมาชน” มิเกลเงียบไปนิดหนึ่ง น้ำเสียงสั่นเครือ “ฉันเสียทุกคนไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ฉันไม่กล้ากลับบ้าน ไม่กล้ากลับไปเห็นบรรยากาศเดิมๆที่พวกเราเคยอยู่ด้วยกันอีก ฉันแทบเป็นบ้า เหมือนกับหมดที่พึ่งพิงทั้งหมดในโลกนี้แล้ว ทุกวันนี้ฉันกลับไปรู้สึกเหมือนกำลังกลับไปเป็นหญิงสาวที่นอนเกลือกกลิ้งบนถนนอีกครั้ง ฉันคิดว่าพอเสียที ฉันอยากตามไปเจอสามีกับลูก อยากกลับไปอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แม้จะเป็นแค่ความฝันตลอดไปก็ยังดี” ออกจากห้องสัมภาษณ์ มิเกลถูกพาไปที่ห้องตรวจอีกห้อง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งบอกให้เธอนอนแล้วคิดถึงความฝันที่เธอต้องการ แน่นอนที่สุดเธอคิดถึงช่วงเวลาที่มีความสุขกับสามีและลูกที่บ้านของเธอ เสียงหัวเราะของสามีที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว สายตาออดอ้อนของลูกตัวเล็กที่บอกเธอว่าขอนอนตักแม่ สวนดอกไม้ที่เธอดูแลเอาใจใส่ทุกเช้า ทั้งหมดถูกแสกนแปลผลเป็นคลื่นสมองและออนไลน์ตรงเข้าสู่ศูนย์ประมวลผลกลางในห้องแคปซูลด้านล่าง ข้อมูลความฝันอันแสนสุขของเธอถูกเก็บไว้เป็นรหัส เรียงซ้อนด้วยข้อมูลความฝันอันแสนสุขของคนจำนวนอีกมหาศาล เก็บไว้ในส่วนลึกที่สุดของซูเปอร์คอมพิวเตอร์ที่ซับซ้อนยิ่งกว่าอาณาจักรใดๆที่มนุษย์เคยมีมา ใบหน้าของมิเกลเป็นใบหน้าของคนที่กำลังนอนหลับอย่างมีความสุข จิตของเธอกำลังดำดิ่งลงด้วยฤทธิ์สารเคมีในสายยางที่เชื่อมระหว่างแขนของเธอกับแคปซูล อีกไม่นานแคปซูลนี้จะทำการตรวจสภาพร่างกายเธออีกครั้ง ถ้าหากทุกอย่างเรียบร้อยดี โปรแกรมก็จะเริ่มทำงานโดยการส่งข้อมูล ‘ความฝันอันแสนสุข’ จากที่เก็บข้อมูลในรูปคลื่นไฟฟ้าตรงไปยังสมองของมิเกล โลกใหม่ของเธอกำลังเริ่มทำงานแล้ว จากคุณ : ธามาดา - [ 26 พ.ย. 48 22:22:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มิเกลลืมตาขึ้นช้าๆ แต่แรกต้องหยีตาเล็กน้อยเพราะแสงสว่างสีอำพันที่ผ่านช่องหน้าต่างเข้ามานั้นขับให้ทุกอย่างในห้องนอนของเธอสว่างไสวขึ้นมามากกว่าที่เคยเป็น ค่อยๆลุกจากเตียงนอนหนานุ่มนั้น รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ถึงแม้ห้องนี้จะเป็นห้องนอนที่เธอเคยนอนมาตลอดในบ้านแต่สิ่งของเครื่องใช้กลับแปลกตาสวยงาม เป็นเหมือนข้าวของที่เธอเคยฝันอยากได้มาก่อนทั้งสิ้น ผ้าม่านฝ้ายโปร่งสีเบจ โคมไฟหัวเตียงรูปเปลือกหอย ผ้าปูที่นอนหนานุ่มสีสวย แม้แต่พื้นเดิมที่เป็นกระเบื้องยังปูทับด้วยพรมนุ่มราวกับปุยนุ่นตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ท่ามกลางแสงสว่างอันอบอุ่นและความเงียบสงบในยามเช้านี้ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด แม้ว่าจะเป็นห้องนอนที่เธอคุ้นเคย แต่ความรู้สึกลึกๆบางอย่างในใจกลับบอกเธอว่านี่ไม่ใช่โลกใบเดิมที่เธอเคยอยู่อีกแล้ว เสียงหัวเราะของเด็กชายคนหนึ่งแว่วมาจากนอกหน้าต่าง มิเกลถึงกับลืมทุกสิ่งทุกอย่างหมดสิ้น เสียงหัวเราะใสจากสนามหญ้าหน้าบ้านนั้นเป็นเสียงที่เธอโหยหาอย่างที่สุด เสียงที่เธอถึงกับยอมลาจากโลกใบเก่าเพื่อออกหาแม้เพียงจินตนาการที่สมจริงของเสียงนั้น และเธอรู้แล้วว่าเธอได้ค้นพบแล้ว หญิงสาววิ่งออกไปที่ระเบียง มองภาพเด็กชายคนหนึ่งที่กำลังเล่นเป่าฟองสบู่กับชายอีกคนในสนามหญ้าสวยงามนั้นด้วยสายตาเต็มตื้น “ลูก.....พรอน.....” เธออุทานเรียกลูกและสามีอย่างลืมตัวซ้ำๆ เมื่อเห็นทั้งสองหันมายิ้มและโบกมือให้เธอมิเกลก็ถึงกับกระโดดข้ามระเบียงชั้นสองของบ้านลงมาหา โลกแห่งจินตนาการทำให้ร่างของเธอที่ก้าวพ้นจากขอบระเบียงทรงตัวอยู่ได้กลางอากาศและค่อยๆลอยต่ำลงมายืนอยู่ข้างหน้าลูกและสามีอันเป็นที่รัก เธอเห็นเด็กชายร้องเรียกว่าแม่ลั่นอย่างดีใจและวิ่งเข้ามาหา มิเกลตอบรับด้วยการกอดลูกไว้แน่นแนบอก เช่นเดียวกับสามีที่วิ่งเข้ามากอดเธอกับลูกไว้อีกที นี่เป็นความฝันใช่ไหม ถ้าใช่ นี่ก็คงเป็นความฝันที่ดีที่สุดในชีวิต เป็นความฝันที่เธอไม่เคยคิดอยากตื่นขึ้นมาอีกเลย รอบบ้านของมิเกลหลังนั้นเป็นทิวทัศน์ของทุ่งหญ้าหุบเขาที่งดงาม ทะเลสาบใหญ่ที่เห็นไกลๆตรงหน้ามีเรือหลากสีน้อยใหญ่ลอยลำเล่นกับประกายแดดสวยงาม บนท้องฟ้านอกจากเมฆสีขาวลอยเอื่อยยังมีคนอีกจำนวนมากกำลังเล่นซ่อนหาอยู่ตามขอบไรเมฆอย่างสนุกสนานและบางส่วนเดินทางด้วยการลอยไปมาอยู่ไกลลิบๆ โลกแห่งความฝันของมิเกลถูกเชื่อมโยงเข้ากับโลกความฝันของทุกๆคนอย่างสมบูรณ์แล้ว “แม่จ๋า” เด็กชายมองมิเกล ดวงตาใสดวงโตนั้นเป็นดวงตาคู่ที่สวยที่สุดในโลก “แม่จะอยู่กับเราตลอดไปได้ไหมครับ” “ได้แน่นอนจ้ะ” หญิงสาวกอดเด็กชายในความฝันอันงดงาม “เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะจ๊ะ” ใบหน้าที่หลับใหลของมิเกลในแคปซูลเต็มไปด้วยรอยยิ้มอิ่มใจ และเธอจะยิ้มเช่นนั้นตลอดไปตราบเท่าที่โปรแกรมแฟนตาสโทเปียยังทำงานได้ดีอยู่ เบลล์มองภาพเธอผ่านกล้องวงจรปิดแล้วถอนหายใจ ใช้ปากกาแสงขีดเครื่องหมายในเอกสารระบุว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี จากนั้นเขาก็กลับขึ้นไปด้านบน เดินผ่านระบบรักษาความปลอดภัยเข้มงวดหลายชั้นจนมาถึงสำนักงานบนผิวดิน ประวัติของชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่งถูกยื่นมาให้อ่าน เบลล์ใช้เวลาตรวจข้อมูลเหล่านั้นเพียงครู่เดียวก่อนจะเปิดประตูไปยังห้องโถงรอของผู้ใช้บริการ ที่นั่นชายคนหนึ่งที่มีชื่อกับใบหน้าเดียวกับแฟ้มประวัติล่าสุดของเขากำลังนั่งรออยู่ “คุณเอเดน เชิญเลยครับ” เขายิ้มทักทายและเปิดประตูกว้างให้ชายคนนั้นเดินเข้ามา จากนั้นไม่นานทั้งสองก็เดินตามกันไปในโถงทางเดินรูปครึ่งวงกลมชั้นใต้ดินที่ทอดยาวออกไปไกลนับร้อยเมตร อาการของเอเดนดูตื่นเต้นพอสมควร แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับที่นี่ หลังจากประตูเหล็กกล้าหนาใบนั้นเปิดออกอีกครั้งและกระบวนการปลอดเชื้อผ่านพ้นไป เบลล์ก็พาเอเดนก้าวเข้าไปนอนในแคปซูลใบใหม่บนชานชาลานั้น “จัดท่าให้รู้สึกสบายที่สุดนะครับ คุณจะนอนในท่านี้ไปอีกนานเลย” “ผมไม่เคยมีลูกเมีย ไม่เคยมีบ้าน ไม่เคยมีอะไรเป็นของตัวเองเลยจนแก่” เอเดนรำพึงเบาๆ “ตอนนี้คุณมีแคปซูลเป็นของตัวเองแล้ว ต่อจากนี้คุณจะได้ทุกอย่าง ลูกที่น่ารัก ภรรยาที่ดีพร้อม บ้านสวยๆกลางสวนสักหลัง แถมเฟอร์รารี่อีกสักคันด้วยถ้าคุณชอบ แต่คุณไม่จำเป็นต้องมีรถที่นั่นเลยด้วยซ้ำ” เขาตอบลูกค้ายิ้มๆ “ผมร้องไห้แทบทุกวัน ต่อจากนี้ผมจะไม่ต้องร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม” “แน่นอนที่สุดครับ” เบลล์ตอบอย่างมั่นใจ ทว่าเบื้องหลังน้ำเสียงมั่นใจกลับเป็นความเศร้าแฝงเร้นอยู่ลึกๆ “โลกที่คุณจะไปถึงนี้เป็นโลกที่เราจะไม่มีน้ำตาอีกต่อไป คุณจะมีความสุขที่นั่นอีกนานเท่านาน” “ขอบคุณครับ ผมรอคอยวันนี้มานานแล้ว” “ฝันดีนะครับ เอเดน” ใบหน้าในยามหลับของชายวัยกลางคนยิ้มอิ่มเอมเป็นครั้งแรกในรอบหลายๆปี ร่างที่หลับใหลของเขาในแคปซูลถูกแขนกลยกเข้าไปเก็บในส่วนลึกของห้อง ที่นั่นร่างของเขาและผู้คนอีกจำนวนมากจะถูกดูแลอย่างดี เช่นเดียวกับจิตของพวกเขาที่ลอยล่องไปสู่ดินแดนแห่งความสุขในโลกเสมือนที่สร้างขึ้นจากวงจรคอมพิวเตอร์ที่ซับซ้อนที่สุด และไม่หวนกลับมายังโลกแห่งความจริงอีกเลย .......................................................................... ๑๗ – ๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๔๘ จบแล้วครับ ^^ จากคุณ : ธามาดา - [ 26 พ.ย. 48 22:24:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีเพื่อนๆนักเขียนนักอ่านนะครับ ^^ เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์ (ไซไฟ) นิดๆ   พูดถึงเรื่องของคนที่อยากอยู่ในโลกของฝันดีๆเสียจนไม่อยากตื่นมาในโลกความจริง  นั่นอาจจะเป็นทั้งข้อดีและข้อเสียของอนาคตครับ แต่ในปัจจุบัน  ถึงเราจะฝันดีแค่ไหน  แต่ในที่สุดก็ต้องตื่นขึ้นมาในโลกความเป็นจริง  ซึ่งไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่  สุดท้ายความจริงก็คือความจริง  คือสิ่งที่เราต้องฟันฝ่าต่อไปจนกว่าจะหมดกำลัง  หลายคนทนไม่ได้ก็ยอมแพ้  หลายคนทนได้  หลายคนจำเป็นต้องทนทั้งๆที่ความจริงโหดร้ายเหลือประมาณ  แต่โลกก็ยังคงหมุนต่อไป สุดท้ายธามาดาขอเป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่ยืนหยัดต่อสู้อยู่ทุกคน  ทั้งในโลกของความจริงและความฝันที่จะทำให้เป็นจริงครับ ขอบคุณทุกๆคนครับ ^^V ปล. เรื่องสั้นอื่นๆของธามาดา เรื่องเล่าจากโลกที่แล้ว - http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3875794/W3875794.html#4 กาซชีวภาพ - http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3708580/W3708580.html ความสุขของสำราญ - http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3809512/W3809512.html#14 ที่ซึ่งความทรงจำไม่เคยตาย - http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3842134/W3842134.html#3 ................... จากคุณ : ธามาดา - [ 26 พ.ย. 48 22:39:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แปะโป้งไว้ก่อนนะ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 27 พ.ย. 48 00:11:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาอ่านแล้วก็ทักทายคนเขียน แง่มม คิดถึงง่ะ ... ตั้งแต่ไดอารี่ฮัป เขียนไม่ได้ ก็เลยทักทายกันน้อยลงไปติ๊ด แต่ก็อยากบอกว่าดีใจที่เห็นงานเขียนในนี้นะจ๊ะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 27 พ.ย. 48 11:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่อจองอ่านค่ะ จากคุณ : เพอร์ (เคอัส) - [ 27 พ.ย. 48 15:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากอยู่ในฝันดีนาน ๆ จากคุณ : เจ้าชายไร้เงา - [ 27 พ.ย. 48 16:51:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นึกถึง ราชสีห์แห่งคอมมาร์ ครับ If dying just likes sleeping ... What dream will we get? จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 27 พ.ย. 48 20:19:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 .^ _ _ __ _ _ _ _ ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 27 พ.ย. 48 22:49:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แล้วฝันได้กี่เรื่องน้อ .. (อนุญาต) จากคุณ : scottie - [ 28 พ.ย. 48 00:16:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นเจ้าหญิงนิททราที่นอนหลับไปเกือบ 100 ปี แล้วถ้าเกิดว่า........กลไกของสมอง มันเล่นตลกขึ้นมา แล้วกลายเป็นฝันร้ายล่ะคะ จากคุณ : เม-ดา - [ 28 พ.ย. 48 10:00:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อืม ทำท่าลูบเคราแบบในหนังจีน จากคุณ : กริชครับผม - [ 28 พ.ย. 48 17:47:51 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาแล้วๆ ^^ นักอ่านที่น่ารักของเรามากันแล้ว  เปิดบ้านต้อนรับกันหน่อยละ จ๊ะ - ไม่ให้แปะ  ไม่ใช่โรงจำนำนะ 5555 เจ๊นัท - ได้เห็นบ่อยๆแน่ครับ ^^ แต่ไดอารีฮับผมเลิกไปแล้วเน้อ เพอร์ (เคอัส) - อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงบอกได้นะครับ ^^ เจ้าชายไร้เงา - ผมก็อยากครับ  เสียดายช่วงหลังฝันไม่เป็นเรื่องเป็นราวเลย แมวเหมียวพุงป่อง - ยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้เลยครับ  แต่อ่านจากคำคมนี้ทำให้สนใจขึ้นมาทันทีเลย :) กานต์ - เหอๆๆ สบายดีน่อ อาจารย์รักษ์ - ขอบคุณที่แก้คำให้นะครับ ^^ เม-ดา - นี่ก็สาวเชียงใหม่อีกคน  กลไกของสมองน่ากลัวเสมอแม้ว่าจะยังไม่ได้หลับก็ตามครับ   พี่ดิน - เอ่อ.....หนังจีนเลยเหรอเฮีย -_-' ขอบคุณทุกๆคนครับ ปล. ช่วงลดกระหน่ำซัมเมอร์เซลส์  เอาปกหนังสือทำมือที่จะออกปีหน้ามาให้ดูเล่นๆครับ  ใช้โฟโต้ชอปทำเองเมื่อวาน  ร้างมือไปนานพอมาทำอีกทีก็เหนื่อยน่าดูเลย 555 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ธามาดา - [ 28 พ.ย. 48 23:49:51 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มันก็คือการสมัครใจตายด้วยความสุขเราดีๆนี่เอง จากคุณ : ลูนาติก - [ 29 พ.ย. 48 18:59:45 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วทำให้นึกถึง เรื่องสั้นของอาร์เทอรฺ ซี คล๊าค เรื่อง ราชสีห์แห่งคอมมาร์ ที่มีเครื่องจักรกล ที่ทำให้คนหลับและฝันดีตามใจปราถนา จนตายไปเอง พระเอก ตอนแรกพยายามทำลายเครื่องจักรคอมมาร์ แต่สุดท้ายต้องยอมแพ้ กับคนที่อยากหลับและฝันจนตาย จากคุณ : GTW - [ 30 พ.ย. 48 05:28:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 น่านสินะคะ.. บางครั้งก็น่าคิดนะ..การอยู่กับฝันอันแสนสุข.. กับเผชิญโลกแห่งความจริงที่แสนเจ็บปวด.. อย่างไหนจะดีกว่ากันน้อ.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 30 พ.ย. 48 10:55:41 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาทักทายผู้อ่านอีกรอบนะครับ ^_^ คุณหมอลูนาติก - เป้นการดัดแปลงเทคโนโลยีจนกลายเป็นการุญฆาตนั่นเองครับ :) อาจารย์จี - ไม่รู้มาก่อนเลยครับว่าเรื่องนี้จะคล้ายกับเรื่องของนักเขียนไซไฟรุ่นเก๋าอย่างปู่อาเธอร์ได้ T_T คืนนี้เดี๋ยวแกมาเข้าฝันละยุ่งเลย  ยอมรับว่าอ่านไซไฟของเมืองนอกน้อยไปนิดครับ คิมมี่ - ความฝันย่อมสวยงามครับ  แต่สุดท้ายเราก็ต้องตื่นขึ้นมาในโลกของความเป็นจริง  แต่ความจริงที่ดีหลายๆอย่างก็มาจากความฝันครับ :) ขอบคุณทุกๆคนครับ จากคุณ : ธามาดา - [ 30 พ.ย. 48 13:49:38 ]